Tesbitler – islam bilgi arşivi

İnsan olmak, biyolojik bir gerçeklikten öte, ahlaki ve manevi bir yükselişin neticesidir. “El-İnsâniyyetü rütbetün lâ yasîlu ileyhâ küllü’l-beşer” ifadesi, her insanın “insanî” bir seviyeye ulaşamayacağını, gerçek insan olmanın bir makam olduğunu vurgular. Bu cümle, insanın biyolojik olarak dünyaya gelmesiyle değil, ahlaki ve vicdani gelişimiyle “gerçek insan” olabileceğini anlatır.

İnsaniyetin Mertebeleri

İnsaniyet, bir mertebeler silsilesidir. Herkes insan olarak doğar, fakat herkes insanî kemâle eremez. Çünkü insaniyet, yalnızca fiziksel varlıkla değil, aynı zamanda ruhî ve ahlaki olgunlukla ilgilidir. Bu açıdan insanı insan yapan temel değerler şunlardır:

1. Adalet: İnsan, hak ve hukuka riayet ettiği ölçüde insandır. Adalet duygusunu yitiren kişi, insanî mertebede geri düşer.

2. Merhamet: Başkasının acısını hissedebilen, başkalarının derdiyle dertlenebilen kişi, insaniyet rütbesine yaklaşmıştır.

3. Vicdan: Kendi iç muhasebesini yapabilen, yanlışlarını fark eden ve düzeltmeye çalışan insan, insanlık mertebesinde yükselir.

4. İffet ve Sadakat: Ahlaki değerlere bağlılık, insanın değerini belirleyen unsurlardan biridir.

5. Tevazu: İnsan kibirle yükselmez, aksine alçakgönüllülükle insanî rütbesini kazanır.

Her İnsan Bu Makama Erişebilir mi?

Bu sorunun cevabı, insanın kendi iradesine ve çabasına bağlıdır. Çünkü insaniyet, doğuştan gelen bir miras değil, kazanılan bir meziyettir. Bazı insanlar içlerindeki nefsi arzulara teslim olurken, bazıları ruhî kemâl için mücadele eder. İnsanın bu makama erişmesini engelleyen temel unsurlar şunlardır:

Bencillik ve hırs: Kendinden başkasını düşünmeyen bir insan, insaniyet makamına ulaşamaz.

Zulüm ve adaletsizlik: Başkasının hakkını gasp eden kişi, ne kadar zengin ya da güçlü olursa olsun, insan olma onurunu kaybeder.

Vicdansızlık: Başkalarının acılarına duyarsız kalan bir kişi, insanî rütbeyi elde edemez.

Sonuç: İnsan Olmak Bir Seçimdir

İnsan olmak bir doğum meselesi değil, bir şahsiyet meselesidir. Gerçek insanlık, nefsin arzularına kapılmamak, ahlak ve vicdan ile hareket etmektir. Bu rütbe, her beşerin ulaşabileceği bir konum değildir; ancak onu isteyen, emek veren ve fedakârlık gösteren herkes için kapılar açıktır. Nitekim, tarih boyunca “gerçek insan” olanlar, sadece kendi benliklerini aşmakla kalmamış, aynı zamanda insanlığa rehber olmuşlardır.

Münafikun Suresi 4. ayette münafıklar hakkında şöyle buyrulmaktadır:

“Onları gördüğün zaman cüsseleri hoşuna gider. Konuştuklarında dinlersin; fakat onlar sanki dayandırılmış kütükler gibidirler. Her gürültüyü kendi aleyhlerine sanırlar. Düşmandırlar; onlardan sakın. Allah onları kahretsin! Nasıl da haktan çevriliyorlar!” (Münafikun, 63:4)

Bu ayette geçen “huşubun müsennedetün” (dayanmış kütükler) benzetmesi, münafıkların içi boş, ruhsuz, faydasız ve hareketsiz olmalarına işaret eder. İslam âlimleri bu ifadeyi çeşitli açılardan yorumlamışlardır:

1. Münafıkların Dış Görünüşleri ve İç Dünyaları

İbn Kesir: Münafıklar dışarıdan bakıldığında güçlü, yakışıklı veya etkileyici görünebilirler. Ancak iç dünyaları boş olduğu için tıpkı içi kof kütükler gibi hiçbir işe yaramazlar.

Taberi: Ayette geçen “dayanmış kütükler” ifadesi, münafıkların sadece görüntüden ibaret olduklarını, gerçek bir değer taşımadıklarını vurgular.

Zemahşeri: Münafıklar konuşmalarıyla dikkat çekerler, ama sözlerinde samimiyet ve derinlik yoktur.

2. Hareket ve Faydadan Yoksunluk

Razi: Kütükler nasıl bir yere dayanmadıklarında düşerlerse, münafıklar da ancak başkalarına yaslanarak ayakta dururlar. İçleri boş olduğu için kendi başlarına bir anlam ifade etmezler.

Beydavi: “Dayanmış kütükler” benzetmesi, münafıkların ilim ve hikmetten yoksun olduklarını, sadece varlıklarıyla bir yer kapladıklarını ancak topluma bir katkı sunmadıklarını gösterir.

3. Korkaklık ve Şüphecilik

İbn Aşur: Münafıklar sürekli tedirgin oldukları için “her gürültüyü kendilerine sanırlar.” Bu da onların korkak ve ikiyüzlü doğalarını ortaya koyar.

Elmalılı Hamdi Yazır: Münafıkların bir düşmana benzediği ve İslam toplumuna zarar verebilecekleri belirtilerek Müslümanların onlardan sakınması gerektiği vurgulanır.

Hikmeti

İç ve dış uyumsuzluğuna dikkat çekmek: Münafıkların dışarıdan cazip ama içerik olarak boş olmaları, samimiyetin önemini vurgular.

Topluma zarar veren kişileri tanıtmak: Münafıklar, toplum içinde zararlı unsurlar oldukları için, ayet onları tanıtarak Müslümanları uyanık olmaya teşvik eder.

Gerçek ilim ve imanın değerini hatırlatmak: Sadece görünüş veya söz değil, içsel samimiyet ve Allah’a bağlılık önemlidir.

Bu benzetme, hem münafıkların karakterini çarpıcı şekilde gözler önüne serer hem de Müslümanlara sahte ve içi boş kimselere karşı dikkatli olmaları gerektiğini hatırlatır.

@@@@@@

Kuran-ı Kerim’de, ulaike kel en’ami belhüm edallu’ ayeti tefsirlerde nasıl yorumlanmış ve bu benzetmenin hikmet nedir?

“Ulaike Kel En’ami Bel Hum Edallu” Ayetinin Tefsiri ve Hikmeti

Bu ifade, A’râf Suresi 179. ayette geçmektedir:

“Andolsun ki, cehennem için birçok cin ve insan yarattık. Onların kalpleri vardır, fakat onunla anlamazlar; gözleri vardır, fakat onunla görmezler; kulakları vardır, fakat onunla işitmezler. İşte onlar hayvanlar gibidir, hatta daha aşağıdırlar. İşte onlar gaflet içinde olanların ta kendileridir.” (A’râf, 7:179)

Bu ayette geçen “أُو۟لَـٰئِكَ كَٱلْأَنْعَـٰمِ بَلْ هُمْ أَضَلُّ” (Ulaike kel en’ami bel hum edallu) ifadesi, insanların hayvanlar gibi, hatta daha aşağı bir seviyeye düşebileceğini ifade eder.

Tefsirlerde Yorumları

1. Hayvanlara Benzetilme Sebebi

İbn Kesir: Ayette geçen kişiler, Allah’ın verdiği akıl, kalp, göz ve kulak nimetlerini gereği gibi kullanmayanlardır. Hayvanlar sadece içgüdüleriyle hareket eder; bu insanlar da tıpkı hayvanlar gibi neyin iyi neyin kötü olduğunu düşünmeden yaşarlar.

Beydavi: Bu insanlar yaratılış gayelerini unutmuşlardır. Hayvanlar hiç olmazsa yaratılış amacına uygun yaşar, ama bu kişiler akıl sahibi olmalarına rağmen doğruyu seçmezler.

2. “Hayvanlardan Daha Aşağı” Olma Meselesi

Zemahşeri: İnsanlar, akıl ve irade sahibi oldukları için sorumluluk taşırlar. Hayvanlar sorumluluktan muaftır. Fakat bu insanlar, sorumluluklarını reddederek hayvanlardan bile aşağı bir seviyeye düşmüşlerdir.

Razi: Hayvanlar Allah’ı tesbih eder ve yaratılış amacına uygun davranır. Ama bu kişiler ne Allah’a yönelir ne de insani görevlerini yerine getirir.

3. Kalp, Göz ve Kulakların Görevini yapmaması.

Taberi: Ayet, hem akli hem de manevi körlüğü ve sağırlığı ifade eder. Bu kişiler gerçeği duymaz, görmez ve anlamaz hale gelmişlerdir.

Elmalılı Hamdi Yazır: Ayette bahsedilen insanlar, hakikate karşı ilgisizdir. Kalpleri taşlaşmış, hakikat karşısında duyarsız hale gelmişlerdir.

Bu Benzetmenin Hikmeti

1. Akıl nimetini doğru kullanmaya teşvik: İnsanlara verilen akıl ve idrak, doğru yolda kullanılmadığında bir anlam ifade etmez.

2. İnsan sorumluluğunu vurgulamak: İnsan, sadece biyolojik bir varlık değil, ahlaki sorumluluk taşıyan bir varlıktır.

3. Gaflet tehlikesine dikkat çekmek: Kalbin ve zihnin kapanması, insanı hayvanlardan bile aşağı hale getirebilir.

4. Hayvanların sevki ilahi olarak Allah’ın düzenine uygun yaşadığı, ama insanların bile bile yanlış yola sapabileceği gerçeği: Bu, sorumluluğun önemini ve gafletin sonuçlarını anlatan çarpıcı bir uyarıdır.

Bu ayet, insanın sadece biyolojik varlık olmadığını, aklını ve vicdanını kullanarak doğruyu seçmesi gerektiğini güçlü bir şekilde vurgulayan bir ifadedir.

@@@@@@@

KURAN-I KERİM’DE KÂFİRLER VE MÜNAFIKLAR NEYE BENZETİLMEKTEDİRLER?

Kur’an-ı Kerim’de kâfirler ve münafıklar, çeşitli benzetmelerle tasvir edilerek onların durumları daha iyi anlaşılır hale getirilmiştir. Bu benzetmeler genellikle onların akılsızlıklarını, gafletlerini, korkaklıklarını ve faydasızlıklarını ortaya koyar. İşte bazı önemli benzetmeler:

1. Kâfirlerin Benzetildiği Durumlar

a) Hayvanlara Benzetilme

“Onlar hayvanlar gibidir, hatta daha da aşağıdırlar.” (A’râf, 7:179)

Kâfirler, Allah’ın verdiği akıl ve duyularını doğru kullanmadıkları için hayvanlara benzetilmiştir.

Hayvanlar içgüdüleriyle yaşar, ama bu insanlar akılları olmasına rağmen gerçeği görmez ve daha aşağı duruma düşerler.

“Şüphesiz ki Allah katında canlıların en kötüsü, düşünmeyen sağırlar ve dilsizler (kâfirler)dir.” (Enfal, 8:22)

Kâfirler, hakikati işitmeyen ve konuşmayan sağır ve dilsiz kimselere benzetilmiştir.

b) Çobanın Bağırmasına Cevap Veren Hayvanlar Gibi Olmaları

“Onları çağıran bir çobanın bağırmasından başka bir şey anlamayan hayvanlar gibidirler.” (Bakara, 2:171)

Kâfirler, gerçeğe karşı duyarsız oldukları için sadece çağrı duyan ama anlamayan hayvanlara benzetilmiştir.

c) Gökten Düşen Şiddetli Yağmur ve Karanlık İçinde Kalmaları

“Onların durumu, gökten şiddetli yağmurun yağdığı birine benzer ki; içinde koyu karanlıklar, gök gürültüsü ve şimşek vardır…” (Bakara, 2:19-20)

Kâfirler, Allah’ın mesajlarını anlayamazlar ve tıpkı fırtına içinde yönünü kaybetmiş birisi gibi çaresiz kalırlar.

2. Münafıkların Benzetildiği Durumlar

a) Dayanmış Kütüklere Benzetilme

“Onlar, dayalı kütükler gibidir.” (Münafikun, 63:4)

Münafıklar, içi boş ama büyük görünen kütüklere benzetilmiştir.

Dışarıdan güçlü ve etkileyici görünürler, ancak içleri bomboştur ve faydasızdırlar.

b) Korku İçinde Yaşayan İnsanlara Benzetilme

“Her gürültüyü aleyhlerine sanırlar. Onlar düşmandır, onlardan sakın.” (Münafikun, 63:4)

Münafıklar, sürekli korku içinde yaşayan, her sesi tehdit sanan insanlara benzetilmiştir.

İkiyüzlü oldukları için kendilerini daima tehlikede hissederler.

c) Ateş Yakan Bir Kişinin Onların Durumuna Benzetilmesi

“(Münafıkların hâli) tıpkı ateş yakan kimsenin hâline benzer…” (Bakara, 2:17)

Münafıklar, ateş yakıp etrafı aydınlattığını sanan, ama Allah’ın ışığı söndürdüğü kimseye benzetilir.

Hakikati gördüklerinde bile, o ışığı kaybetmeye mahkûmdurlar.

d) Yağmurdan Kaçan Korkaklara Benzetilme

“Gökten boşalan sağanak, içinde karanlıklar, gök gürültüsü ve şimşek vardır. Yıldırımlardan ölme korkusuyla parmaklarını kulaklarına tıkarlar.” (Bakara, 2:19)

Münafıklar, hakikat karşısında korkuya kapılıp kaçan insanlara benzetilmiştir.

Sonuç ve Hikmet

Kâfirler, hakikate karşı duyarsız ve anlayışsız oldukları için hayvanlara, sağır ve dilsizlere, yönünü kaybetmiş yolculara benzetilmiştir.

Münafıklar, güçlü gibi görünen ama aslında korkak, faydasız ve sahtekar olan varlıklara benzetilmiştir.

Bu benzetmelerin amacı, insanların ibret almasını sağlamak, hakikati görmeyenlerin ne kadar aşağı bir duruma düştüğünü anlatmaktır.

**İNSANDA VAR OLAN İKİ BÜYÜK DUYGU: MERAK VE İHTİYAÇ**
Risale-i Nur Külliyatı, insanın fıtratında yer alan **merak** ve **ihtiyaç** duygularını, imanî ve manevî bir perspektifle ele alır. Bu iki duygu, insanın hakikat arayışında ve Allah’a yakınlaşmasında temel dinamikler olarak işlev görür. İşte bu kavramların derinlikli açıklamaları ve Risale-i Nur’daki karşılıkları:

### **1. Merak: İlmin Hocası**
**”Merak ilmin hocasıdır.”**
Merak, insanı hakikati araştırmaya ve öğrenmeye sevk eden en önemli duygudur. Risale-i Nur’da bu duygu, insanın varoluşsal sorularını cevaplama ve kâinattaki ilahî sırları keşfetme arzusuyla ilişkilendirilir:
– **”Ben kimim? Nereden geldim? Nereye gidiyorum? Bu dünyadaki vazifem nedir?”** gibi sorular, insanın merakını tetikleyerek onu imanî hakikatlere yönlendirir .
– Kâinat kitabının tefekkürü, merak duygusunu besler. Kur’ân’ın, “semavat ve arz sayfalarında cilveleri gözüken ilahî isimlere ulaşmanın yollarını gösteren bir rehber” olması, insanın merakını manevî bir keşfe dönüştürür .
– Bediüzzaman, insanın “sınırsız muhabbetini” hakikî hedeflere yönlendirmesi gerektiğini vurgular. Örneğin, geçici dünyevî hevesler yerine, **ebedî hayatın sırlarını araştırmak**, merakın en üst seviyede tatmin edilmesini sağlar .

### **2. İhtiyaç: Duanın Kaynağı**
**”Acz, nidânın mâdenidir. İhtiyaç duanın menbaıdır.”**
İhtiyaç, insanın acizliğini fark edip Allah’a yönelmesini sağlayan bir duygudur. Risale-i Nur’da bu kavram, hem maddî hem manevî boyutlarıyla incelenir:
– İnsan, **”bin bir esma-i İlâhiyeye muhtaç”** bir varlıktır. Örneğin, Rahman ve Rahîm isimlerine duyulan ihtiyaç, şefkat ve merhametin kaynağı olarak tanımlanır .
– **”İhtiyaç ne kadar fazla hissedilirse, Risale-i Nurları okuma ve anlama konusunda da fazlaca gayret gösterilir”** ifadesi, ihtiyacın manevî çabayı beslediğini gösterir .
– İnsanın acziyetini kabul etmesi, duanın özünü oluşturur. Örneğin, hastalık veya musibet anlarında hissedilen çaresizlik, “menfî ibadet”e dönüşerek Allah’a yönelişi hızlandırır .

### **3. Merak ve İhtiyacın Dinamik İlişkisi**
Bu iki duygu, birbirini tamamlayarak insanı kemale erdirir:
– **Merak**, hakikati araştırma sürecinde insanı “kâinatın sırlarına” yaklaştırırken; **ihtiyaç**, bu sırlar karşısında insanın aczini idrak edip Allah’a iltica etmesini sağlar .
– Örneğin, insanın “mahiyet-i ulviyesi” (yüksek yaratılışı), onu hem sonsuz bir merakla donatır hem de bu merakı tatmin edecek olanın ancak Allah’ın esmaları olduğunu gösterir .
– Bediüzzaman’ın ifadesiyle, **”Muhabbet şu kâinatın sebeb-i vücududur”**. Merak ve ihtiyaç, bu muhabbetin tezahürleri olarak, insanı hem dünyevî hem uhrevî saadete taşır

### **4. Duyguların Yönlendirilmesi**
Risale-i Nur, bu duyguların doğru kullanımına dair pratik rehberlik sunar:
– **Merak**, “fâni dünya” yerine “ebedî hakikatler”e yönlendirilmeli. Örneğin, “kıyametin hakikati” veya “haşir” gibi konular, merakın en üst seviyede tatmin edildiği alanlardır .
– **İhtiyaç**, nefsânî arzular yerine “a’mâl-i saliha” (salih amel) ve “zâd-ı âhiret” (ahiret azığı) kazanmaya odaklanmalı. “Hakikî mal olan a’mâl-i salihaya çalışmak” gibi ifadeler, ihtiyacın manevî hedeflere kanalize edilmesini öğütler .
– Bediüzzaman, “şiddetli hissiyatların” (merak, hırs, inat) uhrevî amaçlara yöneltilmesini tavsiye eder. Örneğin, “hakikî câh olan merâtib-i maneviyeye” yönelmek, duyguların israfını önler .

## **5. Sonuç: İki Duygunun Hedefi**
Merak ve ihtiyaç, insanı **”marifetullah”** (Allah’ı tanıma) yolunda birleştiren iki temel dinamiktir:
– Merak, insanı “kâinat kitabı”nı okumaya sevk ederken; ihtiyaç, bu okumanın sonucunda hissedilen acziyeti duaya dönüştürür.
– **”Her şeyden Cenab-ı Hakk’a karşı pencereler hükmünde çok vecihler var”** sözü, bu duyguların insanı Allah’a götüren birer araç olduğunu vurgular.
– Nihai hedef, **”huzur-u daimî”** (sürekli huzur) ile hem dünyada hem ahirette saadeti yakalamaktır .

**Özetle:**
Merak, insanı **”öğrenme”** yolunda motive eden bir kıvılcım; ihtiyaç ise **”dua ve teslimiyet”** ile bu yolculuğu tamamlayan bir rehberdir. Risale-i Nur, bu iki duygunun dengeli bir şekilde yönetilmesiyle, insanın hem maddî hem manevî ihtiyaçlarının karşılanacağını vaat eder.

@@@@@@@

İNSANDA VAR OLAN İKİ BÜYÜK DUYGU: MERAK VE İHTİYAÇ

Risale-i Nur Perspektifinden Bir Değerlendirme

İnsan, yaratılış itibarıyla diğer canlılardan farklı olarak merak ve ihtiyaç gibi derin duygularla donatılmıştır. Bu iki duygu, onun hayatını anlamlandıran, yükselten ve hakikate ulaştıran temel unsurlardır. “Merak ilmin hocasıdır.” ve “İhtiyaç duanın menbaıdır.” ifadeleri, Bediüzzaman Said Nursî’nin bu konudaki derin bakış açısını özetleyen güçlü ifadelerdendir. Bu makalede, Risale-i Nur’un ışığında bu iki büyük duygunun insanın varoluşu ve manevi gelişimi üzerindeki etkisini ele alacağız.

1. Merak: İnsanı Hakikate Götüren Bir Rehber

Bediüzzaman’a göre merak, insanın hakikate ulaşmasını sağlayan bir ilahi sevk-i kaderdir. Yani insan, bilinmeyeni öğrenme ve keşfetme duygusuyla yaratılmıştır. Kur’an-ı Kerim’de “Hiç bilenlerle bilmeyenler bir olur mu?” (Zümer, 9) ayeti, ilmin ve öğrenmenin değerini vurgulamaktadır. Bu ayetin işaret ettiği gibi, merak insanın kemale ermesine vesile olur.

Merak ve İlmin İlişkisi

“Merak ilmin hocasıdır.” (Mektubat)
İnsan, varlık âlemine dair sorular sorarak ilme yönelir. Bir çocuğun dünyayı keşfetme sürecinde her şeye merakla yaklaşması, insanın fıtratında olan bu hakikat arayışının küçük bir yansımasıdır.

“İnsandaki hadsiz merak, hadsiz bir âlem için verilmiştir.” (Mektubat)
Eğer insanın merakı sadece dünya ile sınırlı olsaydı, bu büyük duygu israf olurdu. Oysa insan, bu duygusuyla sadece maddi âlemi değil, manevi ve metafizik hakikatleri de anlamaya yönelir.

Merakın Yanlış Kullanımı

Merak, eğer nefis ve şeytanın yönlendirdiği bir istikamete girerse, sahibini hakikatten uzaklaştırabilir. “Batıl merak, hakiki ilme perde olur.” (Sözler) ifadesiyle Bediüzzaman, bu noktaya dikkat çeker. Bugün insanın lüzumsuz ve faydasız konulara olan ilgisi, hakikate yönelmesini engelleyen bir tuzaktır. Bu yüzden, merakı ilim ve hakikate yönlendirmek gerekir.

2. İhtiyaç: Duanın Menbaı ve İnsan Ruhunun Hakikati

İnsanın ihtiyaç sahibi bir varlık olarak yaratılması, onun ilahi kudrete yönelmesini sağlayan en önemli sebeplerden biridir. Bediüzzaman, “Acz, nidânın mâdenidir. İhtiyaç duanın menbaıdır.” (Lem’alar) ifadesiyle, insanın acziyetinin ve ihtiyaçlarının, onu Allah’a yönelten bir vesile olduğunu belirtir.

İhtiyaç ve Dua İlişkisi

“İnsan, nihayetsiz aczi ve fakrı içinde, nihayetsiz ihtiyaçlara muhtaç bir varlıktır.” (Mektubat)
İnsan hiçbir şeyi tam anlamıyla kontrol edemez. Sağlığı, rızkı, ömrü ve sevdikleri üzerinde mutlak bir tasarrufu yoktur. İşte bu fakr (muhtaçlık) hali, onu Rabbine yönelmeye sevk eder.

“İhtiyaç, iktidarın fevkinde olduğu vakit, rahmet kapısını çalmaya vesiledir.” (Lem’alar)
İnsanın en sıkıntılı anlarında yaptığı dua, onun ihtiyaçlarının en büyük göstergesidir. Bu nedenle dua, sadece bir ibadet değil, aynı zamanda insanın yaratılışındaki en derin ihtiyacının tezahürüdür.

İhtiyacın İnsanı Terbiye Etmesi

Bediüzzaman’a göre insan, ihtiyaçlarını ve fakrını idrak ettiği ölçüde Allah’a yaklaşır. Eğer insan, kendisini müstağni (ihtiyaçsız) görmeye başlarsa, bu onun en büyük kaybı olur. “İnsan nefsini kendine mâlik zannederse, o vakit nihayetsiz acz ve fakr içinde boğulur.” (Sözler) diyerek bu hakikate işaret eder.

3. Merak ve İhtiyacın İnsan Hayatındaki Rolü

İnsan hayatında merak ve ihtiyaç, birbirini tamamlayan iki unsurdur.
Merak, insanı ilme, hikmete ve hakikate götüren bir anahtardır.

İhtiyaç, insanı dua ve kulluğa yönlendiren en büyük vesiledir.

Bu iki duygu, eğer doğru yönlendirilirse, insanı Allah’a yaklaştıran birer kanat olur. Fakat nefsin ve dünyanın aldatıcı yönüne kapılırsa, insanı hakikatten uzaklaştıran birer engel haline gelebilir.

Sonuç: İnsanın İmtihanı Merak ve İhtiyaç Üzerinedir

Bediüzzaman Said Nursî’nin ifadeleriyle:

“İnsan, nihayetsiz fakrı içinde, nihayetsiz bir zenginliğe muhtaçtır.” (Mektubat)

“Merak, insanı kemale götüren bir rehberdir; fakat doğru istikamette olmazsa, sahibini şaşırtır.” (Sözler)

İnsanın bu iki büyük duygusu, eğer iman, ilim ve hakikat yolunda kullanılırsa, onu saadete ulaştırır. Fakat nefsin ve dünyanın oyunlarına aldanırsa, onu hakikatten uzaklaştıran bir vesile olur. Bu yüzden, hakikati merak edip ihtiyacını yalnız Allah’a arz eden insan, ebedi saadeti kazanır.

İnsan, derinliklerinde sayısız yetenek ve potansiyel barındıran, ancak bunların farkına varması için belirli bir uyarıya ve yolculuğa ihtiyaç duyan bir varlıktır. Kimimiz bir şairin dizelerinde, kimimiz bir ressamın fırça darbelerinde, kimimiz ise bir marangozun ustaca yonttuğu ahşabında gizli olan bu derinlikleri fark ederiz. Ancak her biri, insanın ruhundaki saklı cevherlerin sanat ve marifetle ortaya çıktığını gösterir.

Sanat, İnsana Açılan Bir Ayna

Sanat, sadece güzellikleri yansıtan bir alan değil, aynı zamanda insanın iç dünyasına yolculuk yapmasını sağlayan bir araçtır. Kimi zaman bir tabloya baktığımızda hırs, üzüntü ya da umut görürüz. Oysa ressam, belki de sadece kendi iç dünyasının bir yansımasını tuvale aktarmıştır. Bu, bizde var olan ama farkına varmadığımız hisleri, düşünceleri ve hayalleri su yüzüyne çıkaran bir etkiye sahiptir.

Bir şairin kelimeleri arasında kaybolduğumuzda, aslında kendi ruhumuzun çığlıklarını duyarız. Bir melodinin notaları bizi derinden etkilediğinde, bu melodinin bizde gizli olan bir düşünceyi ya da duyguyu harekete geçirdiğini fark ederiz. Sanat, bir anlamda, ıssız bir adada kaybolmuş ruhlarımızın kendini bulduğu bir fenerdir.

Marifet: Yeteneğin İşlenmesi

Bir heykeltıraşın elinde, taşın içinden muhteşem bir sanat eseri çıkması gibi, insan da marifet ve çalışma ile kendi potansiyelini ortaya çıkarabilir. İçimizde var olan yeteneklerin farkına varmak, onları keşfetmek ve geliştirmek zaman ve emek ister. Ne yazık ki çoğu insan, yeteneklerini fark edemeden yaşamını tamamlar. Çünkü farkına varmak, harekete geçmekle mümkün olur.

Bir marangoz, ilk başta sadece bir parça ahşap görürken, el emeği ve ustalığı ile ona ruh verir. Aynı şekilde, bir şair sözcükleri yontar ve onlardan bir anlam inşa eder. Marifet, insanın içindeki potansiyeli dış dünyaya taşıyan bir köprü gibidir.

Sanat ve Marifet Olmadan İnsan Eksik Kalır

Sanat ve marifet, insana ruh katan unsurlardır. Sadece teknoloji ve bilimle ilerleyen bir toplum, ruhsuz bir makine gibi olur. Gelişen toplumlar, sadece endüstriyel ya da ekonomik anlamda büyüyen değil, aynı zamanda sanat ve estetik anlayışını da büyüten toplumlardır. İçimizde gizli olan yetenekleri keşfetmek ve bunları ortaya çıkarmak, insan olarak bize verilmiş en büyük nimettir.

Bazen bir çocuğun çizdiği basit bir resimde bile çok derin anlamlar yatabilir. Bu, onun iç dünyasını anlatma şeklidir. İşte bizler de kendi sanatımızı, marifetimizi keşfederek, içimizde saklı olan hazineyi dış dünyaya yansıtmalıyız.

Sonuç

### **Hıristiyanlığın Geleceği ve İslâm’ın Zaferi: Tarih, Teoloji ve İbretler**

Avrupa’nın geleceğine dair bu söz, yüzyıllardır İslâm düşüncesinde yer eden ahiretle ilgili beklentileri ve Hıristiyanlık-İslâm ilişkisine dair teolojik tartışmaları derinlemesine ele alıyor. Sözün satırları, sadece bir dinin diğerine üstünlüğünü değil, aynı zamanda insanlığın ruhani yolculuğuna dair evrensel mesajlar taşıyor. İşte bu metin üzerinden çıkarılabilecek ibretler ve düşündürücü sorular:

#### **1. Tarihin Tekerrürü: Hıristiyanlığın Krizi ve İslâm’ın Yükselişi**
Sözdeki **”Mükerreren yırtıldı, Purutluğa tâ geldi”** ifadesi, Hıristiyanlığın tarih boyunca yaşadığı bölünmelere işaret ediyor. **”Purutluk”** (Protestanlık), Katolik Kilisesi’nin 16. yüzyıldaki yozlaşmasına tepki olarak doğdu, ancak söze göre bu reform bile Hıristiyanlığı “ıslah edemedi”. Tarihsel olarak, Hıristiyan dünyası Haçlı Seferleri, Engizisyon ve mezhep savaşları gibi trajedilerle sarsıldı. Söz, bu krizlerin temelinde **”tevhid”** (Allah’ın birliği) inancının eksikliğini görüyor.
**İbret:** Dinler, insanlığa rehberlik etmek için geldi, ancak siyaset, çıkar çatışmaları ve dogmatik katılık, onları bazen birer krize dönüştürdü. Tarih, dinin özünü kaybetmenin bedelini gösteriyor.

#### **2. İslâm’ın Tevhid Vurgusu: Nihai Çözüm mü?**
Söz, Hıristiyanlığın **”mutlak dalâlete”** (sapkınlığa) düştüğünü, ancak bir kısmının tevhide yaklaştığını söylüyor. Burada kritik soru şu: **”Tevhid, insanlığın ortak paydası olabilir mi?”**
– İslâm’a göre, tüm peygamberler tevhidi tebliğ etti. Hıristiyanlığın teslis (üçlü ilah) inancı, İslâm’ın şirk (Allah’a ortak koşma) olarak gördüğü bir sapmadır.
– Ancak söz, bazı Hıristiyanların tevhide yakınlaşmasını **”felâh”** (kurtuluş) olarak niteliyor. Bu, Kur’an’daki **”Ehl-i Kitap”** (Yahudi ve Hıristiyanlar) ile iletişime açık ayetlerle (ör. Ali İmran 64) görülüyor.
**İbret:** Dinler arasınaki iletişim, ancak ortak bir hakikat arayışıyla mümkün. İslâm, Hıristiyanlığı “düzeltmek” yerine, onu tevhide davet ediyor.

#### **3. Hz. İsa’nın Dönüşü: Bir Ümmet, İki Peygamber**
Sözün en çarpıcı kısmı, sonunda yer alan hadis referansı:
**”Fahr-i Rüsûl demiştir: ‘İsâ, Şer’im ile amel edip ümmetimden olacak.'”**
İslâm inancına göre Hz. İsa, kıyamet öncesi yeryüzüne dönecek, Deccal’i yenecek ve İslâm şeriatıyla hükmedecek. Bu, Hıristiyanlığın İslâm’a teslim olmasını sembolize ediyor. Ancak buradaki mesaj sadece bir zafer değil:
– Hz. İsa’nın **”ümmetimden olacak”** ifadesi, peygamberler arasındaki evrensel birliği vurguluyor.
– İslâm, Hıristiyanlığı “düşman” değil, **”hakikati eksik yaşayan bir kardeş”** olarak görüyor.
**İbret:** Dinlerin nihai hedefi, insanlığı aynı hakikate yönlendirmek. Tarihsel çatışmalar, bu hedefe gölge düşürmemeli.

#### **4. Avrupa’nın Bugünü: Sekülerizm mi, İslâm’a Yöneliş mi?**
Söz, Avrupa’nın geleceğini İslâm’a bağlıyor. Bugünkü Avrupa’da:
– Hıristiyanlık hızla gerilerken, sekülerizm ve ateizm yükselişte.
– Göçler ve düşük doğum oranları nedeniyle Müslüman nüfus artıyor. Ancak bu, sözdeki **”safvet bulup İslâm’a mal olacak”** ifadesini tam karşılamıyor. Zira Avrupa’daki Müslümanların bir kısmı da sekülerleşme tehdidi altında.
**İbret:** İslâm’ın zaferi, nüfus artışıyla değil, insanların kalplerini kazanmakla mümkün. Avrupa’nın asıl krizi, manevi boşluk ve anlam arayışı.

#### **5. Çağdaş Dünyaya Mesaj: Tevhid de birlik mi, Çatışma mı?**
Sözdeki **”teslim olup terk-i silâh edecek”** mısrası, bazılarına göre ürkütücü bir “fetih” daveti yapıyor. Ancak buradaki “silâh”, sembolik olarak Hıristiyanlığın **”dogmatik direnci”** olabilir.
– Nursi’nin **”müsbet hareket”** ilkesi, İslâm’ın güzelliklerini örnek olarak sunmayı savunur.
**İbret:** Çatışma değil, öze dönüş dinlerin geleceğini belirleyecek.

### **Sonuç: Hakikat Arayışında Ortak Payda**
Bu Sözdeki, Hıristiyanlığın ve Avrupa’nın geleceğine dair cesur bir tez sunuyor. Ancak onu sadece bir “zafer narası” olarak okumak eksik olur. Metnin alt metninde yatan mesaj şudur:
**”İnsanlık, ancak tevhidin evrensel ışığında huzur bulabilir.”**
Bu, sadece Hıristiyanlar veya Müslümanlar için değil, tüm insanlık için bir çağrıdır. Dinlerin çatıştığı değil, birbirini tamamladığı; hakikatin farklı renklerle tezahür ettiği bir dünya mümkün mü? Belki de Sözdeki en büyük ibreti, bu soruyu sormaktır.

@@@@@@

Avrupa’nın Geleceği: Bir Teslimiyet mi, Bir Dönüşüm mü?
Tarih, medeniyetlerin yükseliş ve çöküş hikâyeleriyle doludur. Her çağ, bir öncekinin yıkıntıları üzerine inşa edilirken, insanlık daima hakikati arayışında yol almıştır. Bugün, Avrupa’nın geleceğine dair bir kehanet gibi duran sözler, asırlık bir tefekkürün izlerini taşıyor: “Nasrâniyet İslâmiyete teslim olacak.” Bu ifade, bir zafer narasından çok, derin bir dönüşümün habercisi olarak yankılanıyor kulaklarda. Peki, bu ne anlama geliyor? Avrupa, gerçekten bir teslimiyetin eşiğinde mi, yoksa bu, insanlığın ortak bir felâha ulaşma çabası mı?

Yırtılan Perde ve Arayışın İzleri
Metnin satır aralarında, Hristiyanlığın (Nasraniyetin) tarihsel serüvenine dair bir eleştiri saklı. “Mükerreren yırtıldı, Purutluğa tâ geldi” deniyor. Burada, Protestanlık (Purutluk) gibi reform hareketlerinin, kilisenin otoritesini sorgulayarak bir arayışa kapı açtığına işaret ediliyor. Ancak bu arayış, “ona salâh verecek” bir sonuç doğurmamış; aksine, “perde yine yırtıldı, mutlak dalâle düştü” sözleriyle, modern çağda sekülerleşmenin ve manevi boşluğun derinleştiği ima ediliyor. Avrupa, Rönesans’tan Aydınlanma’ya, oradan da postmodernizme uzanan yolculuğunda, maddi ilerlemeyi sağlasa da ruhsal bir çöküşün pençesine düşmüş gibi görünüyor.

Bu çöküş, sadece bir son değil, aynı zamanda bir başlangıç mıdır? Metin, “Bir kısmı lâkin bâzı yakınlaştı tevhide; onda felâh görecek” diyerek umut ışığı yakıyor. Avrupa’nın bazı fertleri, belki de bu dalaletin ortasında, tevhid inancına, yani Allah’ın birliğine ve evrensel hakikate yöneliyor. Bu yöneliş, bireysel bir uyanışın ötesinde, kolektif bir dönüşümün habercisi olabilir mi?

İslam ile Buluşma: Teslimiyet mi, Bütünleşme mi?
“Nasrâniyet İslâmiyete teslim olacak” ifadesi, ilk bakışta bir üstünlük iddiası gibi anlaşılsa da, metnin sonundaki bir hadis bu düşünceyi yeniden şekillendiriyor: “Fahr-i Rüsûl demiştir: ‘İsâ, Şer’im ile amel edip ümmetimden olacak.’” Hz. İsa’nın, Hz. Muhammed’in şeriatıyla hareket edeceği ve onun ümmetinden olacağı tesbiti, bu teslimiyeti bir çatışma değil, bir uyum ve bütünleşme olarak resmediyor. İslam, burada bir fetih aracından ziyade, insanlığı felâha kavuşturacak evrensel bir çağrı olarak ortaya çıkıyor.

Avrupa’nın geleceği, belki de bu buluşmada yatıyor. Sekülerizmin soğuk duvarları arasında sıkışan ruhlar, anlam arayışında İslam’ın safvetine, temizliğine ve sadeliğine yönelebilir. “Hazırlanır şimdiden, yırtılmaya başlıyor” denirken, mevcut düzenin çatırdadığına ve yeni bir başlangıcın filizlendiğine dikkat çekiliyor. Bu, bir yıkım değil, bir yeniden doğuş olabilir.

İbret ve Tefekkür
Bu tesbit, bize neyi anlatıyor? Öncelikle, medeniyetlerin kaderinin yalnızca maddi güçle değil, manevi derinlikle şekillendiğini hatırlatıyor. Avrupa, bilimde, sanatta ve teknolojide zirvelere ulaşmış olsa da, insanın iç huzurunu ve hakikatle bağını ihmal ettiğinde, bu başarılar birer gölgeye dönüşebilir. İslam ise, metnin işaret ettiği üzere, bu gölgeleri aydınlatacak bir nur, bir felâh kapısı olarak sunuluyor.

İkinci olarak, bu metin, bize hoşgörünün ve birliğin gücünü fısıldıyor. Hz. İsa’nın, Hz. Muhammed’in ümmetinden olacağı tesbiti, dinler arasında bir düşmanlık değil, bir kardeşlik köprüsü kurulabileceğini gösteriyor. Belki de Avrupa’nın geleceği, bu köprünün üzerinde yükselecek.

Sonuç olarak, “Nasrâniyet İslâmiyete teslim olacak” sözü, bir tahakküm değil, bir tefekkür çağrısıdır. Avrupa, kendi geçmişinden aldığı derslerle, yırtılan perdelerin ardında yeni bir hakikatle buluşabilir. Bu buluşma, ne bir son, ne de bir yenilgi; aksine, insanlığın ortak felâhına uzanan bir yol olabilir. Bize düşen, bu sırr-ı azîmi anlamaya çalışmak ve tarihin akışında ibretle düşünmektir.

@@@@@@@

Avrupa’nın Geleceği: Tarihsel Dönüşüm ve Dinî Yakınlaşma

Tarih boyunca medeniyetler, inançlar ve ideolojiler sürekli bir değişim ve dönüşüm sürecine girmiştir. Avrupa’nın dini ve kültürel kimliği de bu değişimlerden nasibini almış, zamanla farklı etkileşimler sonucunda yeni bir şekil kazanmıştır. İslam ve Hristiyanlık arasındaki ilişki, sadece bir dinî mesele olmanın ötesinde, tarihsel süreçlerin ve sosyopolitik gelişmelerin bir parçası olarak da değerlendirilebilir.

Sözdeki ifade edilen görüşe göre, Hristiyanlık ya yok olacak (intifâ) ya da özünü saflaştırarak (ıstıfâ) İslam’a daha yakın bir konuma gelecek. Tarihi göz önünde bulundurduğumuzda, Hristiyan dünyasının birçok kez içten krizler yaşadığı ve reformlarla kendini yenilemeye çalıştığı görülmektedir. Bu krizler zaman zaman Hristiyanlığın zayıflamasına sebep olmuş, ancak aynı zamanda farklı düşüncelerin ortaya çıkmasına da vesile olmuştur.

Özellikle modern dünyada sekülerleşme ve materyalizm gibi düşünceler, Batı toplumlarında dinin rolünü tartışmalı hale getirmiştir. Avrupa’da kiliselerin boşalması, geleneksel inanç sistemlerinden uzaklaşma ve dini değerlerin erozyona uğraması bu sürecin en belirgin sonuçlarıdır. Bunun yanı sıra, İslam’ın Avrupa’da giderek daha fazla kabul görmesi ve Müslüman nüfusun artması, yeni bir dönemin habercisi olabilir.

Tarihi süreçte Hristiyanlık ile İslam arasındaki etkileşimlerin farklı şekillerde geliştiği bilinmektedir. Haçlı Seferleri, Endülüs dönemi, Osmanlı’nın Avrupa’daki varlığı ve modern göç hareketleri gibi birçok olay, bu iki medeniyetin karşılaşmasına neden olmuştur. Günümüzde ise daha çok kültürel ve dini bağlar ön plana çıkmaktadır. Avrupa’da bazı entelektüeller ve düşünürler, İslam’ın sunduğu manevi derinliği ve ahlaki değerleri önemsemekte ve Batı toplumlarının yaşadığı manevi boşluğa bir alternatif olarak görmektedir.

Sözdeki sonunda Hz. İsa’nın dönüşüne dair İslami bir inanışa atıfta bulunulmaktadır. İslam eskatolojisine göre, Hz. İsa kıyamete yakın bir dönemde yeryüzüne inecek, adaleti sağlayacak ve İslam şeriatı ile hükmedecektir. Bu inanç, Hristiyan dünyası ile İslam’ın ortak bir noktada buluşabileceği bir çerçeve sunmaktadır. Tarihin akışı içinde bu tür birleşmeler ve dönüşümler olağan bir durum olarak değerlendirilebilir.

Bugünün dünyasında, Avrupa’nın geleceğini şekillendiren faktörler arasında göç, ekonomik krizler, kültürel değişimler ve dini eğilimler yer almaktadır. Eğer bu süreçler doğru okunursa, farklı inanç gruplarının birbirine yaklaşması ve ortak bir insanlık değerleri etrafında buluşması mümkün olabilir. Belki de Sözdeki işaret edilen dönüşüm, fiziksel ya da zoraki bir teslimiyetten ziyade, bilinçli bir yönelim ve deruni bir keşif sürecini ifade etmektedir.

İnsan, varoluşun en büyük gerçeği olan ölümü çoğu zaman düşünmez ya da düşünmek istemez. Günlük telaşeler, hayaller ve dünya meşguliyetleri içinde ölüm, sanki çok uzak bir ihtimal gibi düşünülür. Oysa her insanın kaçınılmaz sonu ölümdür ve ölüm her an gelebilir. Peki, insanlar neden öleceklerini düşünmezler? Ölümü unutmak bir bilinçsizliğin sonucu mudur, yoksa bilinçli bir kaçış mı?

Ölümü düşünmemek, insan yapısının bir parçasıdır. Beyin, insanı hayatta tutmak için sürekli olarak umut ve gelecek beklentisi üretir. Eğer insanlar her an öleceklerini düşünerek yaşasalardı, hayatın anlamı kaybolur ve korku içinde bir varoluş sürerlerdi. Bu nedenle, insan zihni bir savunma mekanizması geliştirerek ölümü gündemden uzaklaştırır.

Ancak ölümü düşünmemek, onu değiştirmez. Ölüm, kaçınılmaz bir gerçektir ve zamanı geldiğinde herkesin kapısını çalar. Asıl soru, insanın bu gerçeğe nasıl hazırlandığıdır. Kimi insanlar ölümü düşünmeyi bir korku kaynağı olarak görüp ondan kaçarken, bazıları da ölümü hatırlamanın hayatlarını daha anlamlı kıldığına inanır. Ölümü unutanlar, dünya nimetleriyle kendilerini oyalarken, onu hatırlayanlar hayatın geçiciliğini fark eder ve ona göre yaşarlar.

Ölümden kaçmanın bir diğer sebebi, insanın geleceğe dair kesinlik arayışıdır. İnsan, başına ne geleceğini bilmediği sürece, ölümün uzak bir ihtimal olduğunu varsayar. Ancak ölüm, bilinmezlik perdesinin ardında bekleyen kesin bir sondur. Onu düşünmek, insanı derin bir sorgulamaya iter: “Hayatımı nasıl geçiriyorum?”, “Ölümden sonra ne olacak?”, “Ölmeden önce neler yapmalıyım?”

Belki de asıl mesele, ölümü düşünmekten kaçmak değil, ölümü anlamlandırmaktır. Ölümü kabullenmek, onu bir son olarak değil, yeni bir başlangıç olarak görmek, insanı huzura ulaştırabilir. Ölüm, her an gelebilecek bir gerçek olduğu için, insanın onu hatırlayarak hayatına yön vermesi gerekir. Hayatı anlamlı kılmak, ölümü unutmamakla mümkündür.

Sonuç olarak, insanlar ölümü düşünmekten kaçınarak ondan korunabileceklerini sanırlar. Oysa ölüm, hatırlanmasa da unutulmasa da gelecektir. Mesele, ölümün gelip gelmeyeceği değil, insanın ona ne kadar hazır olduğudur. Ölümü unutmak yerine, onu bir öğretmen olarak görmek, hayatı daha bilinçli ve anlamlı yaşamanın anahtarı olabilir.

@@@@@@@

### İnsanlar Neden Ölümü Düşünmüyor?

“İnsanlar neden öleceklerini düşünmüyorlar?” Bu soru, basit bir merakın ötesinde, insan ruhunun en derin kuytularına dokunan bir sızı barındırır. Yoksa ölmeyecekler mi? Başlarına gelecekleri bildiklerinden mi suskunlar? Bilmezlerse, ölüm kapılarını çalmayacak mı? Bu sorular, hayatın en kesin gerçeğiyle, ölümle yüzleşmekten kaçınan insanlığın trajik hikâyesini gözler önüne seriyor. Peki, bu kaçış nereden geliyor ve nereye varıyor?

#### Ölüm: Görünmez Gerçek
Her insan, doğduğu anda ölümüyle birlikte bir yolculuğa başlar. Bu, evrensel bir kanundur: “Her nefis ölümü tadacaktır.” Buna rağmen, ölüm, günlük hayatın telaşında bir gölge gibi sessizce takip ederken, insanlar ona sırtını dönmeyi tercih ediyor. Sabah uyanıp işe giden, akşam evine dönen, geleceğe dair planlar kuran insan, sanki sonsuz bir zaman diliminde yaşıyormuş gibi davranıyor. Oysa saatler, dakikalar, hatta nefesler, bir sona doğru akıyor. Bu inkâr, bilerek mi, yoksa bilmeyerek mi?

Belki de insanlar, ölümü düşünmenin ağırlığından kaçıyor. Ölüm, insana acizliğini, faniliğini ve kontrol edemediği bir hakikati hatırlatır. Modern dünya, bu hatırlatmayı susturmak için her şeyi yapmış gibi görünüyor: Eğlence, teknoloji, tüketim… Hepsi, insanın gözünü o kaçınılmaz sondan uzaklaştırmak için bir perde. Ama perde ne kadar kalın olursa olsun, ölüm bir gün o perdeyi yırtıp geçecek. Bilmek ya da bilmemek, bu gerçeği değiştirmeyecek.

#### Bilmek mi, Bilmemek mi?
“Başlarına geleceklerini bildikleri için mi?” sorusu, ilginç bir tezat barındırıyor. İnsan, ölümü bilir; bu, aklıyla kavradığı bir bilgidir. Çocukluktan itibaren çevresinde ölümler görür, mezarlıklar geçer, sevdiklerini toprağa verir. Ama bu bilgi, kalbe inmediğinde bir yabancı gibi kalır. Bilmek, sadece zihinsel bir farkındalıkla sınırlıysa, insan hayatını “sonsuz” bir yanılmayla sürdürebilir. Ölüm, “bir gün” gelecek bir misafir gibi görülür; oysa her an kapıyı çalabilir.

“Bilmezlerse gelmeyecek mi?” Bu soru ise, insanın kendini kandırma çabasını resmediyor. Ölümü düşünmemek, onu uzak tutar mı? Çocukken karanlıkta gözleri kapamak, korkuyu yok edermiş gibi gelir; ama gerçekte karanlık hâlâ oradadır. Ölüm de öyle: Onu görmezden gelmek, varlığını silmez. Aksine, bu kaçış, insanı hazırlıksız yakalanmaya mahkûm eder. Ölüm, bilmeyenler için daha mı acımasız olur, yoksa bilenler için bir teslimiyet kapısı mı açar? Bu, insanın kendi elindedir.

#### Neden Kaçıyoruz?
İnsanlar ölümü düşünmüyorsa, belki de hayatı anlamlandırmaktan korkuyorlardır. Ölüm, hayatın aynasıdır; ona bakmak, yaşadığımız anların değerini sorgulamayı gerektirir. Boşa harcanan zaman, ertelenen iyilikler, biriken pişmanlıklar… Ölüm, tüm bunları yüzümüze vurur. Bu yüzleşmeye cesaret edemeyen insan, ölümü bir tabu haline getirir. Oysa düşünmek, insanı uyandırabilir. Ölüm, bir son değil, bir başlangıçtır; bu dünyadan öteye uzanan bir yolculuğun ilk adımıdır.

Belki de kaçış, haz odaklı bir yaşamın sonucudur. Modern insan, anı yaşamak adına geleceği, dolayısıyla ölümü yok sayar. “Carpe diem” yani günü yakala derken, yarını unutur. Ama ya o yarın, bugün gelirse? Hazlar tükenir, eller boş kalır ve insan, “Keşke düşünseydim” diye hayıflanır. Ölümü düşünmek, aslında hayatı düşünmektir; her nefesin kıymetini bilmek, her anı anlamla doldurmaktır.

#### İbret ve Uyanış
Ölüm, insan için bir ibret sahnesidir. Toprak, kralları da, köleleri de aynı sükûnetle kucaklar. Mal, mülk, şan, şöhret; hepsi geride kalır. Öyleyse, neden insan bu gerçeği unutur? Belki de asıl soru şu: Ölümü düşünmek, insanı korkutmaz; aksine, ona bir yön verir. Ölümün kaçınılmazlığı, hayatı değerli kılar. Bilmek, insanı hazırlar; düşünmek, insanı kurtarır.

“İnsanlar neden öleceklerini düşünmüyorlar?” Çünkü düşünmek, sorumluluk ister. “Yoksa ölmeyecekler mi?” Hayır, hepsi ölecek; bu, değişmez bir hakikat. “Başlarına gelecekleri bildikleri için mi?” Evet, ama bu bilgi, kalbe inmediğinde bir yük olur. “Bilmezlerse gelmeyecek mi?” Hayır, ölüm, bileni de bilmeyeni de bulur. Öyleyse, insana düşen, bu gerçeği bir düşman gibi görmek değil, bir hatırlatıcı olarak kucaklamaktır.

Ruhun Yorgunluğu

Bazen insan, hiçbir fiziksel hastalığı olmadığı halde kendini yorgun, tükenmiş ve güçsüz hisseder. Ne kadar dinlenirse dinlensin, huzur bulamaz. Bu, ruhun yorgunluğunun bir işaretidir. Ruhun yorgunluğu; yaşanmış travmalar, hayal kırıklıkları, beklentiler ve gerçekler arasındaki uçurumun büyüklüğüyle ilgilidir. Hayatın getirdiği ağır yükler, umutsuzluk, yalnızlık ve belirsizlik ruhu tüketebilir. Ruh, taşıdığı bu duygusal yükler karşısında çökmeye başladığında, beden de zamanla bu yorgunluktan etkilenir.

Bedenin Çöküşü ve Ruhun Tutunma Çabası

Öte yandan bedenin yorulması, ruhun enerjisini tüketebilir. Yaş ilerledikçe, sağlık sorunları arttıkça veya bedene iyi bakılmadıkça, fiziksel yorgunluk insanın ruh halini de etkiler. Enerjisiz bir beden, ruhun isteklerini gerçekleştirme konusunda engel oluşturur. İnsan yapmak istediklerini yapamaz, hayallerine ulaşamaz hale gelir. Ruh hâlâ umutla dolu olsa da, beden artık ona eşlik edemez.

Dengenin Kaybolması

İnsan için ideal olan, ruh ve beden arasındaki dengeyi koruyabilmektir. Ne ruh bedeni sürüklemeli ne de beden ruhu bir yük gibi taşımamalıdır. Ancak modern hayatın getirdiği stres, yanlış yaşam alışkanlıkları ve manevi boşluk, bu dengeyi bozar. Kimisi ruhunu ihmal edip sadece bedenine odaklanırken, kimisi de bedeni görmezden gelip ruhuna yüklenir. Oysa ikisinin de sağlıklı olması, insanın gerçek anlamda huzur bulmasını sağlar.

Çözüm: Ruh ve Bedenin Uyum İçinde Olması

Bu şaşkınlıkları çözmek için insan hem ruhuna hem de bedenine iyi bakmalıdır. Ruhun yorgunluğunu hafifletmek için manevi arayışlara yönelmek, anlam ve amaç bulmaya çalışmak gerekir. Bedenin tükenmesini önlemek içinse sağlıklı beslenmek, hareket etmek ve düzenli uyumak şarttır. Ruh ve bedenin uyum içinde olduğu bir yaşam, insana hem fiziksel hem de manevi anlamda güç verir.

Bu ayetlerde, Hz. Meryem’in doğum sancıları içinde olduğu sırada Allah’ın ona verdiği iki nimet anlatılıyor: Irmak (su) ve hurma. Bu iki unsurun özellikle zikredilmesi, hem dini hem de bilimsel açıdan anlamlıdır.

Müfessirlerin Görüşleri

1. Allah’ın Yardımı ve Tesellisi: Müfessirler, bu ayetlerde Allah’ın Hz. Meryem’e özel bir lütuf ve destek sunduğunu zikreder. Doğum sancıları içinde yalnız olan Meryem’e, hem fiziksel hem de psikolojik destek verilmiştir.

2. Su ve Hurmanın Besleyiciliği: Bazı müfessirler, ırmak ve hurmanın özellikle doğum sürecinde önemli bir nimet olduğunu belirtir. Çünkü bu ikisi, doğum yapan bir kadının ihtiyaç duyduğu temel besinleri sağlar.

3. İlahi Mucize: Hz. Meryem’in bulunduğu yerde su ve hurma olması, Allah’ın onun için bir kolaylık yarattığını gösterir. Bu, hem bir mucize hem de doğal sebeplerin en uygun şekilde yönlendirilmesi olarak yorumlanabilir.

Bilimsel İzahı

1. Su (Irmak):

Hidrasyon: Doğum sırasında vücut çok fazla su kaybeder. Susuz kalmak, kasılmaları zorlaştırabilir ve annenin gücünü tüketebilir.

Dolaşım ve Rahatlama: Su, kan dolaşımını artırarak annenin ve bebeğin daha iyi oksijen almasını sağlar.

Sancıları Hafifletme: Suyun serinletici etkisi, doğum sancılarını hafifletebilir.

2. Hurma:

Enerji Kaynağı: Hurma, yüksek oranda doğal şeker ihtiva eder ve doğum sırasında enerji ihtiyacını hızla karşılar.

Oksitosin Salgısını Artırma: Hurma, doğum sürecini kolaylaştıran oksitosin hormonunun salgılanmasını teşvik eder. Oksitosin, rahim kasılmalarını düzenler ve doğumu hızlandırır.

Demir ve Lif Kaynağı: Doğum sırasında kan kaybı olur, hurma demir açısından zengindir ve bu eksikliği gidermeye yardımcı olur. Ayrıca lif içeriği bağırsakları rahatlatır.

Sonuç

Bu ayetler, hem manevi bir teselli hem de doğum sürecinde gerekli olan biyolojik destek açısından derin bir hikmet barındırır. Müfessirler bunu Allah’ın Hz. Meryem’e olan özel lütfu olarak görürken, modern bilim de su ve hurmanın doğum sürecine olan katkılarını doğrulamaktadır.

@@@@@@

**Meryem Suresi 19/24-25. Ayetlerde Irmağın ve Hurmanın Zikredilmesinin Sebepleri**
Kur’an-ı Kerim’de Hz. Meryem’in doğum anında yaşadığı zorluklar ve Allah’ın ona olan yardımı anlatılırken ırmak ve hurmanın zikredilmesi, hem tefsir geleneğinde hem de modern bilim ışığında derin anlamlar taşır. İşte müfessirlerin görüşleri ve bilimsel izahlar:

### **1. Müfessirlerin Görüşleri**
#### **a) İlâhî Rahmet ve Mucizevî Yardım**
– **Irmak (Nehir):**
Müfessirler (İbn Kesir, Taberî, Kurtubî), ırmağın çöl gibi susuz bir ortamda Hz. Meryem’e su sağlayan **mucizevî bir rahmet** olduğunu belirtir. Bu, Allah’ın kullarını en zor anlarında bile terk etmediğinin bir göstergesidir. Su, hayat kaynağı olmasının yanı sıra, Hz. Meryem’in fiziksel ve ruhî temizliğini de sembolize eder.
– *Taberî*: “Bu, Allah’ın Meryem’e olan lütfudur; doğum sancıları sırasında susuzluğunu gidermek için bir nehir yaratmıştır.”

– **Hurma:**
Hurma ağacının sallanarak taze meyveler dökülmesi, hem mucize hem de **insanî çaba ile ilâhî yardımın uyumunu** temsil eder. Müfessirler, Hz. Meryem’in “hurma dalını silkeleme” emrindeki küçük çabasının ardından Allah’ın bereketiyle meyvelerin dökülmesini, “tevekkül” ve “amel” arasındaki dengeye işaret sayar.
– *Kurtubî*: “Allah, Meryem’e çabasız bir rızık vermedi; kudretiyle ağacı meyveyle doldurdu, ama O’na ‘silkele’ diyerek amel kapısını açtı.”

#### **b) Sembolik ve Ahlakî Mesajlar**
– **Irmak:** Rahmetin sürekliliğini, **hidayet** ve **temizlenme** sembolüdür.
– **Hurma:** Sabrın meyvesi olan “taze ve olgun hurma”, **imanın tatlı meyvelerini** ve **dünyevî-uhrevî rızkı** temsil eder.

### **2. Bilimsel İzah**
Modern tıp ve beslenme bilimi, hurmanın doğum sürecindeki faydalarını desteklemektedir:

#### **a) Hurmanın Doğuma Etkisi**
– **Enerji Kaynağı:** Hurma, yüksek fruktoz ve glikoz muhtevasıyla doğum sırasında kaybedilen enerjiyi anında geri kazandırır.
– **Oksitosin Benzeri Etki:** Hurmada bulunan bileşenler, rahim kasılmalarını düzenleyen **oksitosin hormonuna benzer etki** yaparak doğumu kolaylaştırır.
– **Potasyum ve Magnezyum:** Doğum sonrası kanama riskini azaltır, kas yorgunluğunu önler.
– *Bilimsel Çalışma:* “Journal of Obstetrics and Gynaecology” (2011), düzenli hurma tüketen kadınlarda doğumun daha kısa ve ağrısız olduğunu ortaya koymuştur.

#### **b) Suyun Önemi**
Doğum sırasında sıvı kaybı, annenin direncini düşürür. Ayetteki “ırmak”, susuzluğu gidererek **hidrasyonu sağlamanın kritik rolüne** işaret eder.

### **3. Tefsir ve Bilimin Ortak Noktası**
Kur’an’ın bu ayetleri, hem mucizevî bir olayı hem de insanlığa **evrensel bir mesajı** aktarır:
– **Allah’ın Tabiatı Yönetmesi:** Hurma ve su, doğal sebepler dairesinde Allah’ın kudretini gösterir.
– **İnsanın Sorumluluğu:** Hz. Meryem’in ağacı sallaması, “sebebe sarılma” prensibinin önemini vurgular.

1. Zulmün İçinde Adaletin Görülmesi

İlahi Planın Bir Parçası Olarak: Kader, insanın eylemlerini zorla yaptırmaz; ancak her fiilin bir sonucu vardır. Zulmeden kişi, bu zulmünün karşılığını ya dünyada ya da ahirette adaletle görür.

İmtihan Bilinciyle: Zulme uğrayan kişi için bu durum bir imtihandır. Sabır ve tevekkülle karşılanan her sıkıntı, kişinin manevi derecesini artırır.

Hikmet Penceresinden: Bazı olaylar ilk bakışta haksızlık gibi görünse de, uzun vadede rahmet ve hikmet penceresinden farklı bir boyut kazanır. Bazen zulme uğrayan kişiler bu süreçten daha güçlü, daha bilinçli ve daha kararlı çıkarlar.

2. Zulme Karşı Adaletin Görülmesi Gereken Yer

Toplumsal Bilinç: Zulme karşı durmak ve hakkı savunmak, insanın ahlaki sorumluluğudur. Sessiz kalmak, zulme ortak olmak anlamına gelir.

Dua ve Sabır: Allah’ın adaletine iman eden kişi, hem dua eder hem de sabreder. Ancak bu, zulme boyun eğmek anlamına gelmez; bilakis hak mücadelesi içinde olmayı gerektirir.

Ahiret İnancı: Zulmün dünyada tam karşılık bulmadığı durumlarda, ilahi adaletin ahirette tam anlamıyla tecelli edeceğine inanılır.

Sonuç

### **A. KALDIRILAN YASAKLAR VE ÖZGÜRLÜKLER**
1. **Başörtüsü Yasağının Kaldırılması**
– Kamu kurumlarında, üniversitelerde ve okullarda başörtüsü yasağı 2013’te kademeli olarak kaldırıldı. Bu, dindar kesimler tarafından “özgürlük” olarak nitelendirildi.

2. **Kürtçe Üzerindeki Kısıtlamaların Hafifletilmesi**
– Özel okullarda Kürtçe eğitim izni verildi (2012). TRT Şeş (Kürtçe yayın yapan kanal) kuruldu.

3. **Alevi Açılımı (2009-2013)**
– Alevi vatandaşların hak talepleri için diyalog süreci başlatıldı.

### **B. EKONOMİK VE ALTYAPI HİZMETLERİ**
1. **Mega Projeler**
– **İstanbul Havalimanı**, **Yavuz Sultan Selim Köprüsü**, **Osman Gazi Köprüsü**, **Marmaray**, **Kanal İstanbul** (plan aşamasında) gibi ulaşım projeleri hayata geçirildi.
– **TOKİ** aracılığıyla 5 milyondan fazla konut inşa edildi.

2. **Sağlık Reformları**
– **Yeşil Kart** sistemiyle düşük gelirli vatandaşlara ücretsiz sağlık hizmeti sağlandı.
– Şehir hastaneleri projesiyle modern hastaneler inşa edildi, ancak maliyet ve işletme modelleri tartışma konusu oldu.

3. **Sosyal Yardımlar**
– **Şartlı Nakit Transferi**, **65 yaş üstü maaşı**, **engelli yardımları** gibi sosyal destek programları genişletildi.

4. **Tarım ve Sanayi**
– Tarımsal destekler artırıldı.
– Otomotiv, savunma sanayi (Milli Tank Altay, İHA/SİHA’lar) ve teknoloji alanında yerli üretim vurgusu yapıldı.

### **C. SİYASİ VE HUKUKİ DEĞİŞİKLİKLER**
1. **Başkanlık Sistemine Geçiş**
– 2017 referandumuyla **Cumhurbaşkanlığı Hükümet Sistemi** kabul edildi. Erdoğan, bu sistemin “istikrar” sağladığını savunurken, muhalifler “yetkilerin tek elde toplanması” nedeniyle eleştirdi.

2. **Anayasa Değişiklikleri**
– 2010 ve 2017’deki anayasa değişiklikleriyle yargı ve yürütme yapısı yeniden düzenlendi.
– 2010 değişikliği, AB uyum süreci kapsamında desteklendi.

### **D. DİNİ VE MANEVİ ALANDA GELİŞMELER**
1. **Diyanet’in Rolünün Genişlemesi**
– Diyanet İşleri Başkanlığı’nın bütçesi ve faaliyet alanı genişletildi. Camilerin sayısı artırıldı.
– **Diyanet TV** kurularak dini içerikli yayınlar yapılmaya başlandı.

2. **Osmanlı Mirası Vurgusu**
– Tarihi restorasyon projeleri (Ayasofya’nın camiye dönüştürülmesi, Topkapı Sarayı restorasyonu) ve Osmanlı kültürünün canlandırılması ön planda tutuldu.

3. **Dini Eğitim**
– İmam Hatip okullarının sayısı ve kontenjanları artırıldı.

### **E. DIŞ POLİTİKA VE ENERJİ**
1. **Enerji Projeleri**
– **TANAP** (Trans Anadolu Doğalgaz Boru Hattı), **Akkuyu Nükleer Santrali** ve Karadeniz’deki doğalgaz keşifleriyle enerji bağımsızlığı hedeflendi.

2. **Bölgesel Güç Olma İddiası**
– Suriye, Libya ve Doğu Akdeniz’de aktif askeri ve diplomatik hamleler yapıldı. Türkiye’nin dış politikası “Yeni Osmanlıcı” olarak tanımlandı.

### **SONUÇ**
Erdoğan iktidarı, **altyapı yatırımları, sosyal yardımlar ve dini özgürlükler** alanında önemli adımlar atıldı.

Bu katliamda kadınlara ve çocuklara yönelik ağır işkenceler yapıldığı, sivillerin yakıldığı, derilerinin yüzüldüğü, gözlerinin oyulduğu, başlarının kesildiği gibi dehşet verici olaylar belgelenmiştir. Olay, uluslararası alanda büyük tepkilere yol açmıştır.

Hocalı Katliamı, insanlık tarihindeki en büyük vahşetlerden biri olarak anılmaya devam etmektedir ve Azerbaycan halkı tarafından her yıl anılmaktadır. Azerbaycan’ın bu trajediyi dünya kamuoyuna duyurmak için yaptığı çalışmalar sürmektedir.

Bu tür vahşetlerin bir daha yaşanmaması dileğiyle, hayatını kaybeden tüm masum insanları rahmetle anıyoruz.

@@@@@@@

Hocalı Katliamı, 26 Şubat 1992’de Dağlık Karabağ çatışmaları sırasında yaşanan ve Azerbaycanlı sivillerin hedef alındığı son derece trajik bir olaydır. Bu katliamda sivillere yönelik toplu öldürme, işkence ve insanlık dışı muameleler uluslararası raporlarda ve tanıklıklarda belgelenmiştir. Örneğin, **Human Rights Watch** gibi kuruluşlar, köyün ele geçirilmesi sırasında kadın, çocuk ve yaşlılar da dahil olmak üzere yüzlerce sivilin acımasızca öldürüldüğünü rapor etmiştir.

Ancak, **”bir kız çocuğunun derisinin soyularak kaç gün yaşayacağının denenmesi”** gibi spesifik ve aşırı derecede şiddet içeren iddialar, bazı tanık ifadelerinde ve Azerbaycan kaynaklı anlatımlarda geçmektedir.

### Önemli Noktalar:
1. **Belgelenmiş Şiddet**: Hocalı’da sivillere yönelik katliam, tecavüz, işkence ve bedensel tahribat gibi suçlar uluslararası insan hakları örgütleri tarafından rapor edilmiştir.
2. **Tanık İfadeleri**: Bazı hayatta kalanlar ve gazeteciler, aşırı şiddet içeren vakalar anlattı.

Güneş, Nil Nehri’nin durgun sularına yansırken, Firavun altın tahtında kibirle oturuyordu. Sarayının sütunları, zulmü altında ezilen insanların ahlarıyla yankılanıyordu. O, kendini ilah ilan etmiş, halkına hükmetmenin sarhoşluğuna kapılmıştı. Ancak Allah, zalimlerin zulmünü ebedi kılmayacak, adaletini tecelli ettirecekti.

Uyarılar ve Meydan Okuma

Musa Peygamber, Allah’ın elçisi olarak Firavun’a defalarca uyarılarda bulundu. ‘Ey Firavun! İsrailoğulları’nı serbest bırak, Allah’ın yoluna dön!’ dedi. Fakat Firavun, bu çağrıyı küçümseyerek, ‘Ben sizin en yüce rabbinizim!’ diye karşılık verdi. Halkı da onun peşinden giderek hakikati reddetti, Allah’ın ayetlerini inkâr etti.

Felaketin İlk İşaretleri

Firavun ve kavmi için azap kapıları aralanmıştı. Nil Nehri kana bulandı, çekirgeler tarlaları yok etti, kurbağalar sarayları bastı, kara veba insanları kırıp geçirdi. Her bela geldiğinde Firavun pişmanlık gösteriyor, ‘Ey Musa! Bize dua et, biz de senin Rabbine inanacağız!’ diyordu. Ama bela kalkar kalkmaz tekrar isyana dönüyorlardı.

Son Darbe: Kızıldeniz’in Yarılanışı

Nihayet, Allah Musa’ya ve inananlara Mısır’ı terk etmelerini emretti. İsrailoğulları, gece vakti yola koyuldular. Sabah olduğunda Firavun, ordusuyla peşlerine düştü. Karşılarında Kızıldeniz uzanıyordu, yol bitmişti. Musa, asasıyla suya dokundu ve deniz ikiye yarıldı. İsrailoğulları kurtuluşa ererken, Firavun ve ordusu onları takip etti.

Helak Anı

Firavun, gücüne ve ordusuna güvenerek dalgalardan oluşan duvarların arasına daldı. Ama Allah’ın vaadi hakikatti. Sular, büyük bir öfkeyle üzerlerine kapandı. Firavun, son nefesinde gerçeği kabul etti: ‘İnandım! Musa’nın Rabbi olan Allah’tan başka ilah yoktur!’ Ama artık çok geçti. Bedeni, ibret olsun diye sudan çıkarıldı, fakat ruhu ebedi azaba mahkûm oldu.

Geriye Kalan Sessizlik

Firavun’un ihtişamlı sarayları, orduları ve hazineleri bir anda yok olup gitmişti. Dün onun gücüne hayranlık duyanlar, şimdi onun korkunç sonunu konuşuyorlardı. İsrailoğulları özgürlüğüne kavuşmuş, Allah’ın vaadi gerçekleşmişti.

Bir Uyarı: Güç ve Zulmün Sonu

Güneş, ihtişamla parıldarken Karun’un sarayının altın kapıları açıldı. Herkesin hayranlıkla izlediği bu adam, büyük bir servetin sahibi olarak tanınıyordu. Hazine sandıkları, değerli taşlar, altın ve gümüşle doluydu. Karun, bu zenginliği Allah’ın bir lütfu olarak görmek yerine, kendi aklının ve yeteneğinin eseri olarak görüyordu. ‘Bu serveti kendi ilmim sayesinde kazandım!’ diyerek böbürleniyordu.

Uyarı ve İnkar

Musa Peygamber, ona servetin Allah’ın bir imtihanı olduğunu hatırlattı. Fakirlere yardım etmesini, adaleti gözetmesini öğütledi. Ancak Karun, bu sözleri küçümseyerek, ‘Bana kimse hesap soramaz!’ diye karşılık verdi. Kibrinin ve açgözlülüğünün gölgesinde, halkı ezmeye, mallarını haksız kazançlarla büyütmeye devam etti.

Felaketin İlk İşaretleri

O gün, Karun büyük bir gösterişle halkın arasına çıktı. Üzerindeki kıymetli giysiler, altın işlemeli tahtı, ona eşlik eden hizmetkarları göz kamaştırıyordu. İnsanlar arasında fısıltılar dolaşıyordu: ‘Keşke bizim de Karun gibi servetimiz olsaydı!’ Ancak bir grup mümin, ‘Allah’ın rahmeti daha hayırlıdır!’ diyerek bu sahte ihtişama kapılmamaları gerektiğini hatırlatıyordu.

Helak Anı

Tam o anda, yeryüzü gürleyerek sarsılmaya başladı. Halk dehşetle geri çekildi, Karun’un sarayı ve hazineleriyle birlikte toprağın derinliklerine gömüldüğünü gördüler. Altınlarla dolu sandıklar, muhteşem saraylar, ihtişamla döşenmiş avlular… Hepsi bir anda yok oldu. Karun, servetiyle birlikte, kibirle yükseldiği dünyanın derinliklerine çekildi.

Geriye Kalan Sessizlik

Şimdi onun ihtişamlı sarayından geriye hiçbir iz kalmamıştı. Karun’un adını duyanlar, onun sonunu düşündüklerinde irkiliyorlardı. ‘Dün onun gibi olmayı isteyenler, şimdi onun yerinde olmadıkları için şükrediyorlar!’ dediler.

Bir Uyarı: Servet ve Kibir Nereye Götürür?

Karun’un helakı, insanlığa servetin bir imtihan olduğunu hatırlatır. Servet, kibir ve bencillikle yönetildiğinde, sahibini felakete sürükler. Peki, bugün bizler bu hikayeden ders alıyor muyuz, yoksa aynı hataları mı tekrar ediyoruz?

Sabahın ilk ışıkları, Medyen halkının şatafatlı çarşılarına düşüyordu. Alım satımların hileyle, ölçülerin eksik tartılarla yürüdüğü bu şehir, zenginliğin ve sahtekârlığın iç içe geçtiği bir yerdi. Şuayp Peygamber, yıllardır onları haksızlıktan, aldatmacadan, putperestlikten vazgeçmeye çağırıyordu. Ancak onlar, zenginliklerine güvenerek onun sözlerini alaya alıyor, ‘Ey Şuayp! Senin söylediklerinle işlerimizi terk edecek değiliz!’ diyerek reddediyorlardı.

Uyarı ve Alay

Şuayp Peygamber’in uyarıları, Medyen halkının kulaklarında yankılanırken, onlar kibirle ona karşı çıkıyor, ‘Eğer doğru söylüyorsan, üzerimize azabı getir!’ diye meydan okuyorlardı. Ticaretlerinde adaleti sağlamaktan, dürüst olmaktan kaçındıkları gibi, inananları da eziyetle yıldırmaya çalışıyorlardı.

Felaketin İlk İşaretleri

O sabah, şehirde garip bir sessizlik hâkimdi. Rüzgâr, sıcak bir nefes gibi sokaklarda dolaşıyor, alışılmışın dışında bir kasvet çökmüştü. Gökyüzü kararmaya başladığında ise herkes korkuyla birbirine bakıyordu. Gök gürültüsü Medyen sokaklarını inletirken, şiddetli bir sarsıntı yeryüzünü sarstı.

Helakın Kaçınılmaz Sonu

Aniden gökyüzünden korkunç bir ses yükseldi. O dehşetli sayha, Medyen halkının iliklerine kadar işleyen bir çığlık gibiydi. Bir anda dengelerini kaybettiler, dizleri üzerine yıkıldılar. O an her şey bitmişti. Medyen’in o gösterişli binaları, büyük çarşıları bir anda yerle bir olmuştu. Toprak, adaletsizliği yutan bir mezar gibi üzerlerini örtmüştü.

Geriye Kalan Sessizlik

Şuayp Peygamber ve ona inananlar, bu felaketten kurtulmuş, helak edilen kavminin harabelerine hüzünle bakıyordu. ‘Ey kavmim! Size Rabbimin mesajlarını tebliğ ettim, ama siz öğüt almadınız!’ dediğinde, geride sadece sessizlik vardı. Medyen, kibir ve haksızlığın bedelini ödemişti.

Bir Uyarı: Tarih Tekerrür Edecek mi?

Şuayp kavminin akıbeti, adaletin ve dürüstlüğün ne denli önemli olduğunu hatırlatır. Haksızlıkla yükselen toplumlar, eninde sonunda adaletin tokadıyla sarsılırlar. Bugün, geçmişten ders alıyor muyuz, yoksa tarihin tekerrür etmesine mi yol açıyoruz?

Günler birbirini kovalıyor, Nuh Peygamber’in uyarıları kavminin kulaklarında yankılanıyordu. Ancak onlar, dalga geçiyor, onu deli olmakla suçluyorlardı. Şehvet, kibir ve azgınlık içinde yüzen bu halk, Allah’ın azabına karşı umursamaz bir tavır sergiliyordu.

Uyarı ve Alay

Nuh yıllarca onları doğru yola çağırmış, Allah’a yönelmeleri için sabırla mücadele etmişti. Ancak kavmi, putlarına tapmaktan, azgınlık ve taşkınlık içinde yaşamaktan vazgeçmiyordu. Onun sözlerini dinlemek yerine, kulaklarını tıkıyor, ‘Ey Nuh, artık yeter! Eğer doğru söylüyorsan tehdit ettiğin azabı getir!’ diye meydan okuyorlardı.

Ve o an geldi…

Tufanın İlk İşaretleri

Nuh’un Rabbinden aldığı emirle inşa ettiği gemi, alay konusu olmuştu. Gök yüzünü kara bulutlar kaplamaya başladığında ise kimse hâlâ yaklaşan felaketi fark etmiyordu. Yeryüzü titredi, uzaklardan gelen bir uğultu duyuldu. Bir anda gökyüzü delinircesine yağmur boşaldı. Toprak yarıldı ve yeraltındaki sular yüzeye fışkırdı.

Tufanın Şiddeti ve Helak

Sular yükselirken, insanlar panikle kaçışmaya başladılar. Evler, ağaçlar, putlar, saraylar… Her şey suya kapılıp gidiyordu. Nuh, son bir kez daha oğluna seslendi: ‘Ey oğlum, bizimle gel, kâfirlerle olma!’ Ancak oğlu, ‘Ben dağa sığınırım, beni kurtarır’ diyerek kibirle cevap verdi. Fakat ilahi emir kesindi; büyük bir dalga aralarına girerek oğlunu ve inkârcıları yuttu.

Geriye Kalan Sessizlik

Gemi, Allah’ın buyruğuyla selametle dağların üzerine oturduğunda, artık yeryüzünde Nuh’a inananlardan başka kimse kalmamıştı. O an geldiğinde, her şey bitmişti. Yeryüzü sessizliğe büründü, tufanın izleri geride yalnızca ibret dolu bir kıssa bıraktı.

Bir Uyarı: İnsanlık Aynı Hatayı Yapacak mı?

Nuh kavminin helakı, insanlığa önemli bir uyarıdır. Kibirlilik, hakikati reddetme ve Allah’a isyan, her dönemde toplumların çöküşüne sebep olmuştur. Bugün, geçmişten ders alıyor muyuz, yoksa tarihin tekerrür etmesine mi yol açıyoruz?