Tesbitler – islam bilgi arşivi

İbret Nazarıyla Silahların Susuşu ve Hakikatin Yükselişi: Bir Dönüşüm Çağının Şafağında

İnsanlık tarihi, sürekli bir değişim ve dönüşüm halindedir. Çağlar boyunca, toplumlar nice buhranlardan geçmiş, nice zorluklarla sınanmış, lakin her seferinde bu imtihanlardan yeni bir bilgi, yeni bir idrak ve yeni bir medeniyet ufkuyla çıkmayı başarmıştır. Bugün tanıklık ettiğimiz hadiseler de, bu dönüşümün, özellikle kadim coğrafyamızda tezahür eden bir başka halkasıdır. Sunulan görseller ve beraberindeki metinler, derinlikli bir tefekkürle ele alındığında, sadece siyasi veya askeri bir hadisenin ötesinde, çok daha büyük bir manevi ve ilmi dönüşümün işaretlerini taşımaktadır.

Bediüzzaman Said Nursi Hazretleri: “Hakikat-i İslâmiye suları ile bu topraklarda iman ziyası altında hakikî medeniyetin fen ve san’at çiçekleri açacak, bu vatan maddî ve manevî saadetler içinde gül ve gülistana dönecektir inşaallah.” sözleri, bu dönüşümün temel felsefesini ortaya koymaktadır.
Risale-i Nur külliyatı, Kur’an’ın bu asra bakan vechinden süzülen bir tefsir olarak, sadece ahiret saadetini değil, aynı zamanda dünya saadetini de iman ve fennin ittihadında görmektedir. Bilimsel çalışmalar ve teknolojideki ilerlemeler, eğer imanın nuruyla aydınlanırsa, gerçek medeniyetin inşasına vesile olacaktır. Türkiye’nin savunma sanayindeki gelişimi ve teknolojik bağımsızlık hamleleri, bu hakikatin maddi alandaki bir yansımasıdır. Caydırıcılık gücü, sadece askeri bir üstünlük değil, aynı zamanda barış ve istikrarın teminatı olma potansiyelidir.
Bu, Risale-i Nur’un işaret ettiği “maddî saadet”in bir parçası olarak değerlendirilebilir.

Ve diğerbeyanında;”Ey ehl-i Kur’an olan şu vatanın evlâdları! Altıyüz sene değil, belki Abbasîler zamanından beri bin senedir Kur’an-ı Hakîm’in bayraktarı olarak, bütün cihana karşı meydan okuyup, Kur’anı ilân etmişsiniz.” sözleri, tarihi bir sorumluluğu ve derin bir kimliği hatırlatmaktadır. Türkiye, asırlar boyu İslam medeniyetinin öncüsü olmuş, Kur’an’ın nurunu tüm dünyaya taşımıştır. Bu tarihi miras, günümüzdeki gelişmelerle birlikte yeni bir anlam kazanmaktadır.

PKK’nın silah bırakması, elli yıldır dökülen kanın sona ermesi, sadece askeri bir başarı değil, aynı zamanda bu topraklarda tekrar manevi bir uyanışın ve dirilişin habercisidir. “Türkiye ile çarpışmak yanlıştı” sözleri, bu tarihi ve manevi mirasın karşısında durmanın beyhudeliğini açıkça ortaya koymaktadır.

PKK’nın bir şebeke olarak nitelendirilmesi ve Esed rejiminin değişiminin bu örgütün belini kırması, birleşik bir stratejinin ve ilahi takdirin bir sonucudur. Burada bilimsel ve mantıki bir analiz yapmak gerekirse, jeopolitik dengeler, bölgesel aktörlerin rolleri ve uluslararası ilişkilerdeki değişimler, terör örgütlerinin varlık alanlarını daraltmaktadır. Türkiye’nin askeri ve diplomatik alandaki etkinliği, bu denklemi Türkiye lehine çevirmiş ve PKK’nın “kolları kopmuş”tur. Bu durum, terörle mücadelenin sadece askeri operasyonlarla değil, aynı zamanda diplomatik ve istihbari çalışmalarla, bölgedeki dengelerin doğru okunmasıyla mümkün olduğunu göstermektedir.

Makalede “Sıra İsrail’de” ifadesi, derin bir jeopolitik öngörü ve bölgesel dönüşüm beklentisi taşımaktadır. Daes (DEAŞ) ve PKK gibi örgütlerin İsrail’in bölgedeki varlığını sürdürme stratejisinin birer piyonu olduğu tezi, tarih boyunca büyük güçlerin bölgesel aktörleri kendi çıkarları doğrultusunda manipüle ettiği gerçeği göz ardı edilemez. Bu örgütlerin çöküşü, İsrail’in bölgedeki “ayaklarının kopması” şeklinde yorumlanmıştır. Bu, bölgesel güç dengelerinde köklü bir değişimin başlangıcı olabilir ve Ortadoğu’da yeni bir dönemin kapılarını aralayabilir.

“Maniler kalkıyor. Manevi mani olan Ayasofya’nın kilidi açıldı. Sırada Kudüs var. Maddi kilit PKK çözüldü. Sırada İsrail var.” ifadeleri, manevi ve maddi engellerin kaldırılmasına yönelik güçlü bir inancı ve beklentiyi yansıtmaktadır. Ayasofya’nın ibadete açılması, İslam âlemi için büyük bir manevi zafer ve milli bir gurur kaynağı olmuştur. Bu, manevi bir “kilidin açılması” olarak yorumlanırken, PKK’nın çöküşü “maddi bir kilidin çözülmesi” olarak görülmüştür. Bu benzetme, İslam coğrafyasının önündeki engellerin bir bir kalkacağı ve Kudüs gibi kutsal değerlerin özgürlüğüne kavuşacağı yönündeki ümidi pekiştirmektedir. Bu süreçte, program ve stratejik planlamanın önemi de göz ardıedilemez.
“Kolları kopan ahtapotun çırpınışları yeni bir yükselişin habercisidir.” cümlesi, düşüşün bile yeni bir başlangıcın habercisi olabileceğine dair ibretli bir bakış açısı sunmaktadır. Terör örgütlerinin güç kaybetmesi, bölgeye barış ve istikrarın gelmesinin önünü açacaktır. Bu durum, Türkiye’nin liderliğinde yeni bir Ortadoğu vizyonunun filizlenmesine zemin hazırlayabilir.

Son olarak, ABD’nin Suriye Özel Temsilcisi Tom Barrack’ın, “SDG dediğiniz, YPG’dir. YPG, PKK’nın bir türevidir. SDG’ye bağımsız devlet kurma borcumuz yok. Özgür Kürdistan olmayacak, özgür SDG devleti olmayacak. Şam-SDG anlaşması işe yaramadı, SDG artık makul olmalı.” sözleri, Batılı devletlerin bölgedeki terör örgütlerine verdikleri desteğin sorgulandığı ve yeni bir paradigma değişiminin yaşandığına işaret etmektedir. Bu, Türkiye’nin terörle mücadelesinde uluslararası alanda haklılığının tescil edilmesi anlamına gelmektedir.

Amerikalıların “SDG ile ortaktık, onlara borçluyuz” duygusuyla, “biz onlara bir devlet içinde bağımsız bir hükümet kurmaya borçlu değiliz” ve “makul bir şekilde yeni bir yönetime geçiş sürecinde bir yol sunma borcumuz var” şeklindeki ifadeleri, pragmatik bir değişimin ve gerçekçi bir yaklaşımın habercisidir. Bu durum, uzun vadede bölgede daha istikrarlı ve barışçıl çözümlerin üretilmesine katkı sağlayabilir.
Netice itibarıyla, sunulan görseller ve metinler, sadece bir dönemin kapanışını değil, aynı zamanda yeni bir dönemin, bir şafağın doğuşunu müjdelemektedir. Bu şafak, iman ve fennin birleştiği, hakikatin yüceldiği, hürriyet ve adaletin tesis edildiği, maddî ve manevî saadetlerin yaşandığı, bilim ve teknolojinin insanlığın hizmetine sunulduğu, programlı ve stratejik adımlarla ilerlenen bir geleceğin habercisidir. Bu süreçte, kadim bilgeliğin ışığında, yeni nesillere aktarılacak en büyük miras, ibret dolu bu tarihi anların doğru okunması ve geleceğe umutla bakma azmidir.

Makale Özeti:
Bu makale, PKK’nın silah bırakması ve bölgesel değişimlerin, sadece askeri bir başarıdan öte, daha derin manevi, ilmi ve tarihi bir dönüşümün işaretleri olduğunu ele almaktadır. Bediüzzaman Said Nursi’nin iman ve fennin ittihadına dair ifadeleri ile Türkiye’nin bu yöndeki askeri ve teknolojik gelişmeleri arasında bir bağlantı kurularak, bu dönüşümün maddi ve manevi boyutları incelenmiştir. PKK’nın çöküşü, Esed rejimindeki değişiklikler ve Türkiye’nin artan caydırıcılık gücü, terör örgütünün “kolları kopan bir ahtapot” benzetmesiyle açıklanmıştır.
Makale, Ayasofya’nın açılması ve Kudüs beklentisi gibi manevi sembollerle PKK’nın çözülmesi gibi maddi engellerin ortadan kalkışını ilişkilendirerek, İslam dünyasının önündeki engellerin bir bir kalkacağına dair bir umut dile getirmiştir. Son olarak, ABD’li yetkililerin SDG/YPG konusundaki değişen söylemleriyle, uluslararası alanda Türkiye’nin haklı pozisyonunun pekiştiği ve bölgesel güç dengelerinde yeni bir dönemin başladığı anlatılmıştır.
Makale, tüm bu gelişmelerin, iman, bilim, teknoloji ve stratejik programlamanın birleşimiyle, daha aydınlık bir geleceğin müjdecisi olduğunu belirterek sona ermektedir.

Asırlar Ötesinden Bugüne Yansımalar: Geçmişten Dersler, Geleceğe Umutlar

Tarih, sadece geçmişte yaşanmış olayların kuru bir dökümü değil, aynı zamanda gelecek nesiller için bir ibret levhasıdır.
Hem bazı tesbit ve beyanlar tarihimizin kritik dönemeçlerine ışık tutmakta, hem de bireyin varoluş arayışlarına ve inanç dünyasına dair kadim hakikatleri yeniden gözler önüne sermektedir.

Oktay Sinanoğlu’nun milli eğitim sisteminin önemine dair dikkati ve İsmet İnönü dönemindeki Fulbright Anlaşması’na yönelik eleştiriler, bir milletin bağımsızlığını ve geleceğini şekillendiren unsurların sadece toprak bütünlüğü ile sınırlı olmadığını, zihinsel ve kültürel bağımsızlığın da hayati öneme sahip olduğunu çarpıcı bir şekilde ortaya koymaktadır. Bir ülkeyi ele geçirmenin en kesin yolu, o ülkenin eğitim sistemini ele geçirmektir şiarı, günümüzde de geçerliliğini koruyan, üzerinde düşünülmesi gereken bir tespittir. Milletlerin zihinlerini inşa eden eğitim, şüphesiz ki geleceği inşa eden en güçlü mimardır. Bu açıdan, geçmişten alınan dersler, gelecekte atılacak adımlar için sağlam bir zemin oluşturmalıdır.
Tarihi süreçler içerisinde, milletlerin ve medeniyetlerin yükseliş ve çöküşlerinde, iç ve dış dinamiklerin birbiriyle nasıl etkileşimde bulunduğunu görmek mümkündür. Kültürel emperyalizm ve dış mihrakların toplumların temel değerlerini aşındırma çabaları, yüzyıllardır süregelen bir mücadele alanıdır.

Bir toplumun kendi benliğini ve kimliğini koruma mücadelesinin ne denli çetin olabileceğini gösterir. Kültür birliği, milli kimliğin ve bağımsızlığın temelini oluşturur. Bu nedenle, kültürümüzü, dilimizi ve değerlerimizi korumak, sadece geçmişe saygı değil, aynı zamanda geleceğe yapılan en büyük yatırımdır.
Ancak bu dünyevi mücadelelerin ötesinde, insan ruhunun sonsuzluk arayışı ve ilahi hakikatlerle olan bağı da makalede vurgulanan önemli bir boyuttur.

En’am Suresi’nin 135. ayetinde geçen “Dünya hayatı bitince, kimin kazançlı çıkacağını öğreneceksiniz” ifadesi, dünya hayatının geçiciliğini ve asıl gayenin ahiret yurduna hazırlık olduğunu hatırlatır. Bu, insanı sadece anlık çıkarlar peşinde koşmaktan alıkoyar, ebedi mutluluğa yöneltir. Dünyanın aldatıcı cazibesi karşısında, akl-ı selim sahibi bir mümin, rüzgarda savrulan bir yaprak gibi değil, kökleri sağlam bir ağaç gibi durur.

Risale-i Nur Külliyatı’ndan alınan “Bak, hem öyle bir maksat, öyle bir gaye için dua ediyor ki insanı ve âlemi, belki bütün mahlukatı esfel-i safilînden, sukuttan, kıymetsizlikten, faydasızlıktan a’lâ-yı illiyyîne yani kıymete, bekaya, ulvi vazifeye çıkarıyor” sözü, duanın sadece bir dilek değil, aynı zamanda insanı ve tüm varlığı en aşağı derecelerden en yüce makamlara çıkaran bir yüceliş aracı olduğunu gösterir. Dua, sadece bir istek değil, aynı zamanda bir kulluk bilinci, bir teslimiyet ve bir tefekkür halidir. Bu durum, teknoloji ve bilimsel çalışmalarla meşgul olan günümüz insanına dahi, ruhsal derinliğin ve manevi bağın önemini hatırlatır. Zira en ileri teknoloji bile, insanın ruhsal boşluğunu doldurmaya yetmez.

Kendi varlığımız üzerine tefekkür ettiğimizde de, “Evet, ben kendi hayatıma ve cismime baktıkça yüzer tarzda mu’cizane eserler, nakışlar, sanatlar görmekle beraber çok şefkatkârane beslendiğimi müşâhede ettiğimden beni yaratan ve yaşatan zat, ne kadar fevkalâde sehavetli, merhametli, sanatkâr, lütufkâr, ne derece hârika iktidarlı –tabirde hata olmasın– maharetli, hüşyar, işgüzar olduğunu iman nuruyla bildim,” ifadesinde olduğu gibi, her zerrede bir Yaratıcı’nın kudret ve sanatının izlerini görürüz. Bu idrak, bizi şükre, marifete ve muhabbete sevk eder.

Dolayısıyla, geçmişin zorlu dersleri, bugünün idrakiyle birleştiğinde, geleceğe dair sağlam adımlar atılabilir. Milli ve manevi değerlerimize sahip çıkmak, eğitim sistemimizi güçlendirmek, ilahi hakikatlere sımsıkı sarılmak ve her anımızı bir dua, bir tefekkür haline getirmek; işte bu, hem dünyevi hem de uhrevi anlamda “kazançlı çıkanlardan” olmanın yoludur.

Özet:

Bu makale, Türkiye’nin eğitim ve kültürel bağımsızlık mücadelesini tarihi bir perspektiften ele almaktadır.
Oktay Sinanoğlu’nun eğitim sisteminin önemi hakkındaki görüşleri ve kültürel emperyalizm tehlikesi üzerinde durulmuştur. Makale aynı zamanda, En’am Suresi’nin 135. ayetindeki ahiret inancının önemi ve dünya hayatının geçiciliği ile insanın bir yolcu olduğu gerçeğini anlatmıştır.
Risale-i Nur’dan alıntılarla duanın ve kendi varlığımızdaki ilahi sanatın derin anlamları açıklanmış, böylece milli kimliği koruma ile ruhsal ve manevi gelişim arasındaki bağlantı güçlendirilmiştir.

Sonuç olarak, geçmişten ders çıkararak, hem dünyevi hem de uhrevi anlamda başarıya ulaşmanın yolları üzerinde durulmuştur.

Kalbin İlâhi Yolda Yürüyüşü: İman, Ümit ve Sebat

İnsanoğlunun varoluş serüveninde, ruhunu besleyen, kalbini doyuran ve varoluşuna anlam katan en temel unsurlardan biri hiç şüphesiz imandır.
“Allah sana yar ise, kim sana bar ve dar olabilir?” Bu mübarek söz, imanın karanlıkları aydınlatan, zorlukları kolaylaştıran ve insana sarsılmaz bir dayanak sağlayan kudretini ne güzel ifade etmektedir. Tarihin her döneminde, en zorlu sınavlarla karşılaşanlar bile, kalplerinde taşıdıkları bu ilahi nur ile ayakta kalmayı başarmışlardır. Peygamberler, evliyalar ve sıddıklar, dünya denen fani handa, yalnızca Allah’a dayanarak, en çetin imtihanları dahi birer fethi mübine çevirmişlerdir.
Tıpkı “Kimin için Allah var, ona her şey var ve kimin için yoksa, her şey ona yoktur, hiçtir” diyen hikmetli sözde olduğu gibi, varlık âlemi ve içindeki her bir zerre, Allah’ı tanıyan için sonsuz bir hazine, O’ndan gafil olan için ise bir hiçtir.

Risale-i Nur Külliyatı’nın bizlere öğrettiği üzere, kainat bir kitab-ı kebîr gibi, her bir sayfasıyla, her bir satırıyla bize Allah’ın varlığını, birliğini, kudretini ve rahmetini ilan eder. Çiçeklerin rengarenk desenleri, kuşların ahenkli cıvıltıları, dağların heybeti, denizlerin derinliği; hepsi birer ayet, birer tefsir niteliğindedir. Bu derin tefekkür, kalbe huzur, ruha genişlik bahşeder.
Ancak insan fıtratı, bazen gaflete düşmeye, dünyanın geçici cazibesine kapılmaya meyillidir.

“İşlediğimiz her bir günah, kafamıza giren her bir şüphe, kalp ve ruhumuza yaralar açar.” Bu acı gerçek, manevi dünyamızın hassasiyetini gözler önüne serer. Günahlar, kalbimizi karartan perdeler, şüpheler ise zihnimizi bulandıran fırtınalar gibidir. Bu yaraları iyileştirmenin yegane yolu ise tövbe, istiğfar ve imanı tazelemektir. Risale-i Nur, bu noktada bizlere bir manevi reçete sunar; imanın hakikatlerini delilleriyle açıklayarak kalpleri şüphelerden arındırır ve ruhlara ferahlık verir.

Bediüzzaman Said Nursi Hazretleri’nin “Bizim düşmanımız cehalet, zaruret, ihtilaftır. Bu üç düşmana karşı; san’at, marifet, ittifak silahıyla cihad edeceğiz” düsturu, asrımızın en büyük hakikatlerinden biridir. Cehaletle ilimle, zaruretle çalışkanlıkla, ihtilafla ise birlik ve beraberlikle mücadele etmek, bu ulvi cihadda başarıya ulaşmanın anahtarıdır. Teknoloji ve program alanındaki gelişmeler de bu cihadda birer araç olarak kullanılabilir, zira ilmin ve marifetin yayılmasına vesile olabilirler.

Makalede yer alan “Madem Allah var, elbette âhiret vardır…” sözü, imanın temel direklerinden biri olan ahiret inancını ifade eder. Ahiret inancı, dünya hayatına anlam katan, insana sorumluluk bilinci kazandıran ve adalet duygusunu pekiştiren bir hakikattir. Bu inanç sayesinde, yapılan her hayrın karşılığı, her şerrin cezası olduğu bilinir ve bu da insanı salih amellere yöneltir.

Son olarak, “Aklı başında olan insan, ne dünya umurundan kazandığına mesrur ve ne de kaybettiği şeye mahzun olmaz. Zira dünya durmuyor, gidiyor. İnsan da beraber gidiyor. Sen de yolcusun.” Bu söz, dünya hayatının fani oluşunu ve insanın ahirete doğru bir yolcu olduğunu idrak etmenin önemini hatırlatır. Dünya, bir durak, bir imtihan meydanıdır. Gerçek hedef, ebedi yurt olan ahirettir. Bu bilinçle yaşamak, insanın gönlünü dünyevi hırs ve endişelerden arındırarak, ahiret için hazırlık yapmasını sağlar.

Özet:

Bu makale, hikmetli sözlerden yola çıkarak imanın gücünü, Allah’a tevekkülün önemini, günahların ve şüphelerin kalp ve ruh üzerindeki olumsuz etkilerini ele almaktadır. Aynı zamanda Risale-i Nur’un manevi rehberliğini, Bediüzzaman Said Nursi’nin cehalet, zaruret ve ihtilafa karşı mücadele düsturunu ve ahiret inancının hayattaki yerini anlatmaktadır. Makale, dünya hayatının geçici olduğunu ve insanın bir yolcu olduğunu hatırlatarak, okuyucuyu tefekkür etmeye, imanını güçlendirmeye ve ahiret için hazırlık yapmaya davet etmektedir.

Zamanlar Üstü Bir Zeka, Zamanlar Ötesi Bir Şeriat: Ümmî Bir Peygamberin Teceddüt Eden Mucizesi

“İki asır evvel harika sayılan keşif, bu zamana kadar mestur kalsaydı; tekemmül-ü mebadî cihetiyle bir çocuk da keşfedebildiğini nazara al!.. Sonra onüç asır geri git!.. O zamanların te’siratından kendini tecrid et!.. Dehşet-engiz olan Cezîret-ül Arab’da otur; dikkatle temaşa et! 

Görürsün ki; ümmî, tecrübe görmemiş, zaman ve zemin yardım etmemiş, tek bir adam, -ki yalnız zekaya değil, belki gayet kesir tecârübün mahsulü olan- fünûnun kavâniniyle öyle bir nizam ve adaleti te’sis ediyor ki, isti’dad-ı beşerin kameti, netaic-i efkârı teşerrübünden tekebbür ederse; O şeriat dahi tevessü’ ederek ebede teveccüh eder. Kelâm-ı Ezelîden geldiğini ilân etmekle beraber, iki âlemin saadetini te’min eder. İnsaf eder isen; yalnız o zamanın insanlarının değil, belki nev’i beşerin tavkı haricinde göreceksin. Meğer evham-ı seyyie, senin şu tarafa müteveccih olan fıtratının tarfını çürütmüş ola…”
Âsâr-ı Bediiye

> “İki asır evvel harika sayılan bir keşif, şimdi bir çocuğun dahi kavrayabildiği bir seviyeye gelmişse, on üç asır evvelki bir hakikat, nasıl olur da hâlâ eskimez, yıpranmaz, tazeliğini korur?”

Zaman, insanlık için hem ilerleyişin hem de unutuşun sahnesidir. İnsan her geçen çağda yeni şeyler öğrenir; keşfeder, kurar, bozar, yeniden dener. Ancak bu akışta bazı hakikatler vardır ki, zamanın tozuna hiç bulaşmaz. Onlar her asırda taze kalır; çünkü kaynağı zamandan değil, ezelden gelir.

İşte Kur’ân ve onun getirdiği şeriat da böyle bir mucizevî istisnadır. Onu getiren Zât ise, zamanın çocuğu değil, çağları aşan bir rahmet önderidir: Hazret-i Muhammed (sallallahu aleyhi ve sellem).

Ezelî Bir Şeriatın Beşerî Tahayyülü Aşan Derinliği

Bediüzzaman’ın dikkat çektiği nokta, Kur’ân’ın ihtiva ettiği hukuk, ahlak, siyaset, toplum ve ibadet sisteminin; sadece o çağ için değil, tüm çağlar için geçerli olmasıdır. Bu hakikat, basit bir bilgi meselesi değildir. Bu, insanlık aklının bile ancak asırlar sonra varabileceği sistemlerin, bir çöl toplumuna –hem de bir ümmînin diliyle– aniden ve eksiksiz bir biçimde gelmiş olmasıdır.

Ve Bediüzzaman haklı bir soruyla zihni sarsar:

> “On üç asır geri git! O zamanların şartlarından sıyrıl! Arap Yarımadası’ndaki o bedevî vahaya otur ve düşün: Böyle bir ortamda, okuma yazma bilmeyen bir kişi nasıl olur da bütün insanlığa hitap eden, ebedî bir şeriat ortaya koyar?”

Bu sual, insaf sahiplerinin vicdanını susturmaz. Çünkü bu ancak Kelâm-ı Ezelî’den gelen bir vahyin neticesi olabilir. Zira o şeriat, sadece o günün dertlerine değil, bugünün ve yarının bile çözemediği sorunlara cevap verecek kapsayıcılıktadır.

Zekâ Yetmez: Şeriatın Kaynağı İnsanı Aşar

Bediüzzaman’ın altını çizdiği bir diğer nokta ise şudur:
“Sadece zekâ kâfi gelmez.”

Zira bu şeriat, yalnız zekânın ürünü değil; sayısız tecrübenin, denemelerin, aklî birikimin süzülmesiyle elde edilebilecek hükümlerin aniden, ümmî bir beşer vasıtasıyla gelmesidir. Bu da gösteriyor ki, kaynağı insan değil; insanı da yaratan Zât’tır.

Eğer bu sistem bir filozofun eseri olsaydı, çağının bilgisiyle sınırlı olurdu. Eğer bir toplum mühendisinin kurgusu olsaydı, birkaç asırda çürür giderdi. Fakat bu, “zamanın eskitemediği bir hakikat zinciri” olarak karşımıza çıkıyor. Çünkü hakikat, elbise gibi değil; fıtrat gibidir. Her çağda aynıdır; insan var oldukça bakidir.

Evham-ı Seyyie: Bugünün Körlüğü, Dünün Aydınlığını Kapatmaz

Bediüzzaman, bu parlak hakikate gözlerini kapayanların bahanesini de teşhis eder:

> “Meğer evham-ı seyyie, senin şu tarafa müteveccih olan fıtratının tarafını çürütmüş ola…”

Yani, şayet bir kimse bu parlak hakikati göremiyorsa, sorun hakikatte değil, onun vicdanındaki pusudadır. Önyargı, inkârın maskesidir. Vicdanın sesi kısmışsa, göz hakikati seçemez. Kalpte taassup varsa, zihin ne kadar açık olursa olsun, basiret görmez olur.

Kur’ân’ın Ezelîliği, Beşerin Ezelî Hasretinedir

İnsanlık, çağlar boyunca hep adalet, huzur, hikmet ve denge aramıştır. Bu arayış, fıtratın ezelî hasretidir. Kur’ân ise bu hasretin cevabıdır. O yüzden ne çağlar onu çürütebilir, ne yenilikler onu geçersiz kılabilir. Zira Kur’ân’ın hükümleri, geçici hevesler için değil; fıtratın değişmeyen gerçekleri için inmiştir.

Bu yüzden ne kadar ilerlerse ilerlesin insanlık, sonunda yine Kur’ân’a dönecek, dönecektir. Çünkü aradığı adalet, ahlak ve huzur, onun sayfalarında asırlardır parıldamaktadır.

Özet:

Bu makale, Bediüzzaman Said Nursî’nin, Kur’ân’ın ve onun getirdiği şeriatın beşer üstü bir mahiyet taşıdığına dair ifadesini esas alır. Kur’ân, ümmî bir Peygamberin diliyle, çöl gibi cahil bir ortamda ortaya çıkmasına rağmen, asırları ve akılları aşan hükümler getirmiştir. Bu, sadece zekânın değil, vahyin eseridir. Kur’ân’ın hakikatleri bugün bile tazeliğini korumakta, modern bilginin ulaşmakta zorlandığı zirvelerde hüküm sürmektedir. Bu durum, onun insan yapısı değil, Kelâm-ı Ezelî olduğu gerçeğini apaçık ortaya koymaktadır. Ona kör kalanlar ise genellikle hakikati değil, kendi evhamlarını savunmaktadır.

Kur’ân’ın Sonsuz Ufku: Medeniyetin Üstünde Bir Medeniyet

“Fenn-i tehzib-i ruh ve riyazat-ül kalb ve terbiyet-ül vicdan ve tedbir-ül cesed ve tedvir-ül menzil ve siyaset-ül medine ve nizamat-ül âlem ve fenn-ül hukuk vesaire.. Lüzûm görülen yerlerde tafsil… Ve lüzûm olmayan veya ezhânın veya zamanın müstaid veya müsaid olmadığı yerlerde birer fezleke ile kavaid-i esasiyeyi va’z ederek, tenmiye ve tefriini ukûlun meşveret ve istinbatatına havale etmiştir ki, bu fünûnun mecmuuna değil, belki ekalline onüç asr-ı terakkiden sonra en medenî yerlerde, en hârika zekâ ile mevsuf olanlar, tâkat-ı beşerin haricinde -bahusus o zamanda- olduğunu tasdikten vicdan-ı münsifane seni men’ edemiyor. Gothe ve Karlayl gibi!..”
Âsâr-ı Bediiye

> “Fenn-i tehzîb-i rûh, riyâzat-ı kalb, terbiyet-i vicdan, tedbîr-i cesed, tedvîr-i menzil, siyaset-i medîne, nizâmât-ı âlem, fenn-i hukuk…”
—Bediüzzaman Said Nursî, Âsâr-ı Bediiye

İnsanlık tarihi, düşüncenin safhalarından ibarettir. Fikir, akıl ile başlar; vicdanla gelişir ve medeniyetle biçim alır. Ancak bütün medeniyet hamleleri, gerçekte ya bir ilahi referansa yaklaşmak ya da ondan uzaklaşmakla anlam kazanır. İşte bu noktada Kur’ân, sadece bir ibadet kitabı değil, aynı zamanda insanlığın tüm sosyal, siyasal, ahlaki, içtimai ve hukuki meselelerine temel ilkeler koyan ezelî bir anayasa hükmündedir.

Bediüzzaman, Kur’ân’ı yalnızca bir kutsal metin değil; aynı zamanda insanlığın ruhunu, kalbini, ahlâkını, bedenini, evini, şehrini ve küresel düzenini şekillendiren merkezî bir fıtrat rehberi olarak tanımlar. Bu bakış, Kur’ân’ın çok katmanlı bir mucize olduğunu bize yeniden hatırlatır.

Kur’ân: Ruhun Terbiyesi ile Başlayan Bir Medeniyet

Kur’ân’ın insanı eğitmeye başladığı ilk nokta “fenn-i tehzîb-i rûh”, yani ruh terbiyesidir. Ruh, insanın en derin, en gizemli boyutudur. O terbiye olmazsa, akıl azgın, kalp perişan, beden başıboş olur. Ruhun ardından gelen “riyazât-ı kalb” ve “terbiyet-i vicdan”, Kur’ân’ın insanı içeriden dışarıya doğru nasıl inşa ettiğini gösterir.

Yani Kur’ân medeniyet inşasını bireyin iç dünyasından başlatır. Modern toplumlar ise bu süreci tersinden işler: sistemleri kurar, ama ruhu ihmal eder.

Evden Şehre, Şehirden Âleme: Kademe Kademe Kur’ân Nizamı

Kur’ân’ın metodolojisi, “tedbîr-ül cesed” (bedenin düzeni), “tedvîr-ül menzil” (ailenin idaresi), “siyaset-ül medîne” (şehir yönetimi) ve “nizâmât-ül âlem” (dünya düzeni) gibi merhalelerle devam eder. Her aşamada bir düzen, bir denge ve bir hikmet vardır.

Bugünün dünyasında, insan bedeni tüketim nesnesi, aile değersiz, şehirler ise modern ama ruhsuz. Kur’ân ise önce bireyin kendini tanımasını, sonra evini bir mabet gibi idare etmesini, ardından şehirde adaleti, âlemde ise barışı tesis etmesini emreder. Bu, sadece bir dinî sistem değil, kapsayıcı bir medeniyet modelidir.

Kur’ân’ın Kısa Ama Derin Üslubu: Kuralı Verir, Detayı Aklın Meşveretine Bırakır

Bediüzzaman bu noktada Kur’ân’ın eşsiz metoduna dikkat çeker:

> “Lüzûm görülen yerlerde tafsil eder, lüzûm olmayan yerlerde kavaid-i esasiyeyi va’z eder, teferruatı ise aklın meşveretine bırakır.”

Bu yaklaşım, Kur’ân’ın zamanlar üstü olmasının sırrıdır. Çünkü Kur’ân hiçbir zaman çağ dışı kalmaz. Zira detay değil, ilke koyar. O ilke her devirde yeniden yorumlanabilir, detaylandırılabilir. Hukuktan ekonomiye, ahlaktan yönetime kadar temel prensipleri ortaya koyar; ama değişen şartlara göre ayrıntıyı akla ve meşverete havale eder.

İşte bu yüzden, Kur’ân kıyamete kadar taze kalır. Zira beşeri sistemler zamanla çürür, eskir. Ama Kur’ân’ın özünden çıkan kural, her çağa kendi elbisesini giydirir.

Goethe ve Carlyle’ın Şaşkınlığı: Batı Zihninin Teslimiyeti

Bediüzzaman, Kur’ân’ın bu yüksek hakikatini kabul etmeye mecbur kalan Batılı münevverleri örnek verir:

> “Gothe ve Karlayl gibi en medenî yerlerde, en hârika zekâ ile mevsuf olanlar, bunun tâkat-i beşerin haricinde olduğunu tasdikten kendilerini alamamışlardır.”

Goethe, Kur’ân için “Bütün çağları aşan bir kitap”, Carlyle ise “Hakikatin sesi” derken yalnızca entelektüel bir takdir değil, vicdanî bir teslimiyet sergilemişlerdir.

Kur’ân: Medeniyetin Taşını Koyan İlk Kitap

Bugün “medeniyet” denilince sadece teknolojik gelişmeler, ekonomik büyüklükler ve hukuk sistemleri akla gelir. Oysa gerçek medeniyet, ruhun eğitimiyle, kalbin saflaşmasıyla, ailenin huzuruyla, toplumun adaletiyle ölçülür.

Kur’ân; bu ölçüleri asırlar öncesinden koymuş, o günün çorak çöl toplumunu medeniyetin öncüsü haline getirmiştir. On üç asır önceki bu inkılâbı, bugün bile Avrupa’nın en ileri akılları hayranlıkla izlemekte, ama hâlâ kavrayamamaktadır.

Özet:

Bu makale, Bediüzzaman Said Nursî’nin Kur’ân’ın insanı ve toplumu inşa eden çok boyutlu rehberliğine dair ifadelerinden hareketle, Kur’ân’ın bir medeniyet kitabı oluşunu ele almaktadır. Kur’ân; ruh terbiyesinden şehir yönetimine, aile düzeninden hukuk sistemine kadar hayatın bütün katmanlarına prensipler getirmiştir. Bu prensipler zamanlar üstü olduğu için her çağda geçerliliğini korur. Goethe ve Carlyle gibi Batılı düşünürlerin de teslim olduğu bu hakikat, Kur’ân’ın sadece bir inanç kitabı değil, aynı zamanda insanlık için evrensel bir medeniyet modeli olduğunun delilidir.

Kur’ân’ın Yedi Kaynaktan Parlayan Mucizesi: Kelâmda Sonsuzluk Nakşı

“İ’caz-ı Kur’ân yedi menabi’-i külliyeden tecellî ve yedi anasırdan terekküb eder. 

  Birinci Menba:  

   Lâfzın fesahatından, nazmın cezaletinden, mânânın belâğatından, mefhumların beda’atından, mazmunların bera’atından, üslûbların garabetinden tevellüd eden nakş-ı acîbdir.”
Âsâr-ı Bediiye

Kur’ân; sadece bir kitap değil, kelâm-ı ezelîdir. O, insanın değil, Âlemlerin Rabbi’nin sözüdür. Beşerî sözlerin tükendiği yerde başlayan, akılları hayran, kalpleri mahkûm eden bir i’caz (mucize) hakikatidir. Bu i’caz, öyle sathi bir hayranlıktan değil; derin, çok katmanlı ve yedi temel kaynaktan doğan bir mucizelik dokusu taşır.

Bediüzzaman Hazretleri’nin tarif ettiği bu “nakş-ı acîb”, yalnızca lafızda değil; mana, üslup, mazmun, mefhum ve belagatın her katmanında işlenmiş bir sanat-ı ilâhiyedir. Bu makale, Kur’ân’ın o yedi kudsî menbaını anlamaya mütevazı bir davettir.

1. Lâfzın Fesahati: Sözün Saflığı

Kur’ân’ın lafızları, Arap dilinin en saf, en parlak, en düzgün şeklidir. Her bir kelime, hem anlam hem ses itibariyle yerli yerindedir. Sanki harfler Allah tarafından seçilmiş; hece hece, ahenkli bir şelale gibi dökülmüştür. Bir harf değişse, mana sarsılır; bir kelime eksilse, ahenk bozulur. Bu, sadece bir dil ustalığı değil; ilahî bir ilm-i kelâmdır.

2. Nazmın Cezaleti: Ahenk ve Derinlikte Mucize

Nazım, yani ayetlerin dizilişi, yalnızca şiirsel bir düzen değil; aynı zamanda mana örgüsünün en sağlam zinciridir. Ayetlerin ritmik yapısı, hem dinleyeni etkiler, hem de zihni mana arayışına sürükler. Ne tam şiir, ne düz yazı… Arasında ama ikisinden de üstün. Bu, ne insanın ne de cinlerin erişemediği bir “ortada ama yukarıda” halidir.

3. Mânânın Belâgati: En Doğru Anda, En Derin Mana

Kur’ân’da kullanılan kelimeler sadece bilgi vermekle kalmaz, aynı zamanda kalbi de sarsar. Zira mana, maksada en uygun biçimde, hikmetle bezenmiş olarak gelir. Ne fazla ne eksik… Bu belâgat, hem akla hem kalbe aynı anda hitap eder. Sözle aklı ikna ederken, mana ile ruhu celbeder.

4. Mefhumların Bedaati: Yepyeni Ufuklar

Kur’ân’ın ele aldığı her konu, önceden bilineni tekrar etmek değil; bambaşka bir ufuk açmaktır. Aynı hakikati öyle bir şekilde sunar ki, âdeta yeni bir pencere açılmış gibi olur. Bu mefhum bedaati (orijinalliği), Kur’ân’ın zamanlar üstü olduğunu isbat eder. Her çağa bir şey söyler, her soruya cevabı vardır.

5. Mazmunların Beraati: İncelikte Harikulade Ustalık

Mazmun; sözün içinde gizli manadır. Kur’ân, açık anlamlarla beraber saklı hakikatleri de taşır. Bu derinlik, hem avama hem havassa aynı ayeti okuma hakkı tanır. Herkes seviyesine göre bir inci çıkarır. Bu incelik, lafızda değil; sırr-ı i’cazda saklıdır.

6. Üslûbun Garabeti: Eşi Benzeri Olmayan Anlatım

Kur’ân’ın üslubu, hiçbir insan sözüne benzemez. Ne şair sözüdür ne hatibin hitabesi… Allah’ın kelâmı oluşunun delili; hiçbir kalem sahibinin bu üslubu taklit edememesinde gizlidir. Ne mukallit taklit edebilir, ne hayal edici tahayyül edebilir. Bu “garabet”, onun kelâm-ı ilâhî olduğunun en parlak isbatıdır.

7. Nakş-ı Acîb: Bu Yedi Unsurdan Doğan İlâhî Doku

Bütün bu sayılan menba ve unsurlar birleşince ortaya öyle bir “nakş-ı acîb”, öyle bir mucizevi örgü çıkar ki; bu dokunun iplikleri zamanla eskimez, fikirlerle çürümez, düşmanlıkla sökülemez. Her asırda bir mucize olarak kalır. Bu yüzden Kur’ân, sadece indirildiği dönemin değil, kıyamete kadar tüm zamanların hitabıdır.

Özet:

Bu makale, Bediüzzaman Said Nursî’nin “Kur’ân’ın i’cazı yedi menbadan tecellî eder” tesbitine dayanarak, Kur’ân’ın mucizevî yönlerini kelime, mana, nazım ve üslup boyutlarıyla inceliyor. Lafzın fesahatinden üslubun garabetine kadar Kur’ân’ın her yönü, beşer takatini aşan bir mükemmellik taşır. Bu mükemmellik, onun Allah kelâmı olduğunun apaçık bir delilidir. Kur’ân yalnızca okunacak değil; tefekkürle anlaşılacak, hayranlıkla izlenecek ve imanla yaşanacak bir mucizedir.

Dürbünle Hakikati Arayanlar: Akıl Yolculuğunun Hududu ve Hikmeti

Giriş: Akıl, Arayış ve Sınırlar

Tarih boyunca insanlık, varoluşun sırrını, hayatın gayesini ve hakikatin mahiyetini anlamak için akıl dürbününü semaya çevirmiştir. Bu dürbün bazen Yunan felsefesinin merceğinden, bazen Hind ve Çin’in mistik yollarından, bazen de İslam coğrafyasının parlak mütefekkirlerinden geçerek hakikate ulaşmaya çalışmıştır. Ancak şu da bir gerçektir ki, dürbün ne kadar keskin olursa olsun, insan ufkunun ötesindeki mutlak hakikate sadece kendi merceğiyle ulaşması mümkün değildir.

Felsefenin Arayışı: Karanlıkta Yanan Bir Ateş Böceği

Felsefe, sorularla başlar ve cevaplarla yetinmeyen bir zihin disiplinidir. Farabi, İbn Sina, İbn Rüşd gibi büyük İslam filozofları, aklın sınırlarını zorlayarak “varlık”, “ilah”, “kâinat” gibi derin meseleleri irdelediler. Onlar, aklın kabiliyeti nisbetinde önemli tefekkür kapılarını araladılar. Lakin çoğu zaman bu kapıdan içeriye değil, sadece eşiğine kadar ulaşabildiler.

Akıl, hakikatin çevresinde dönen bir gezegen gibidir. Güneşin etrafında dönmesine rağmen ona asla dokunamaz. Vahiy ise doğrudan güneşin kendisidir; kendi nuruyla hakikati aydınlatır. Filozoflar çoğu zaman bu nurun yansımasıyla yetindiler, doğrudan kaynağa yönelmedikleri için de karanlık içinde kalmaktan kurtulamadılar.

Gazâlî’nin Müdahalesi: Vahyin Işığında Aklın Tevbesi

İmam Gazâlî, bu karanlık girdabın içinde bir yıldız gibi parladı. Felsefenin usulünü öğrendi, aklı akılla yendi. Ancak sonunda, sadece akılla gidilen yolun çıkmaz sokaklara vardığını idrak etti. Tehafütü’l-Felasife adlı eseriyle felsefenin sınırlı alanlarını ve itikadî boşluklarını ilmî olarak çürüttü. Ardından İhyâü Ulûmiddin ile vahyin nuruna sığınarak kalp, ruh ve aklı birleştiren yepyeni bir ufuk açtı.

Gazâlî’nin tavrı, İslam düşüncesinde kritik bir dönüm noktasıdır: Akıl, ancak vahyin rehberliğinde, kalbin tasdikiyle ve ilhamın nuru eşliğinde hakikate ulaşabilir. Aksi halde filozofun aklı, gölgeye âşık bir pervane gibi hakikat güneşine çarparak yanar.

Felsefenin Zaafı: Kuru Akıl, Kör Mantık

Yunan felsefesinin mirasını taşıyan birçok düşünür, özellikle varlık, Tanrı ve ahiret meselelerinde ciddi sapmalara düşmüştür. Tanrıyı sadece “ilk hareket ettirici” olarak görmek, onu faal fakat fail olmayan bir varlık gibi tasavvur etmek, ahireti bir hayal olarak değerlendirmek bu yanlışlardan bazılarıdır.

Kur’an ise aklı inkâr etmez; tam aksine sık sık “efala ta’gilûn?” (akletmez misiniz?) diye sorar. Ancak aklı merkeze, vahyi ise kenara alan bir düşünce sistemini asla tasvip etmez. Aklın rehberi vahiydir. Vahyin ışığında yürüyen akıl; karanlıkta el yordamıyla yürüyen akıldan katbekat üstündür.

Vahiy ve Akıl: İkiz Kardeş Değil, Üstad ve Talebe

Hakikati idrak etmek için akıl lazımdır, fakat yeterli değildir. Aklı, insanın göz bebeği; vahyi ise nur olarak düşünebiliriz. Göz olmadan nurun anlamı olmaz, fakat nur olmadan da göz karanlıkta kördür. İşte bu yüzden İslam düşüncesi, aklı ihmal etmeden ama onu ilahlaştırmadan, vahyin terbiye edici gücüne tabi kılar.

Akıl, kainatta gezinen bir seyyah; vahiy ise o seyyaha kılavuzluk eden bir haritadır. Bu haritaya bakmayan seyyah, yol üzerinde nice yanlış izleri hakikat sanarak aldanır.

Sonuç: Arayıcılar ve Bulucular

Tarih boyunca filozoflar arayıcı olmuş, ama çoğu zaman bulucu olamamıştır. Bulanlar ise sadece arayanlar değil, doğru kapıyı çalanlardır. Vahyin kapısını çalan, onu rehber edinen, aklını onunla terbiye eden hakikati bulmuş; aksi takdirde sadece görüntülere aldanmış, hayali hakikat sanmıştır.

Gazâlî’nin yol gösterdiği gibi, aklın tevbesi, vahyin teslimiyetiyle mümkündür. Ve bu teslimiyet, sadece bireysel kurtuluşun değil, toplumsal dirilişin de anahtarıdır.

Özet:

Bu makalede, felsefi düşüncenin hakikate ulaşma çabası, İslam filozoflarının bu arayıştaki konumu ve vahyin akla olan rehberliği ele alınmıştır. Akıl tek başına hakikati kuşatamaz; ancak vahyin ışığıyla birleştiğinde gerçeğe ulaşabilir. Farabi, İbn Sina, İbn Rüşd gibi filozoflar hakikatin çevresinde dolaşırken, Gazâlî vahyin özünü kavrayarak kalp, ruh ve aklı birleştirmiştir. Neticede akıl ve vahiy ilişkisi, insanın doğru bilgiye ulaşmasında ayrılmaz bir bütünlük arz eder.

İnançla Siyaset Arasında Ezilen Hakikat: Tarafgirliğin İhaneti

“-Kim fâsık siyasetdaşını, mütedeyyin muhalifine, sû’-i zan bahaneleriyle tercih etse, muharriki siyasetçiliktir. Hem umumun mal-ı mukaddesi olan dini, inhisar zihniyetiyle kendi meslekdaşlarına daha ziyade has göstermekle, kavî bir ekseriyette dine aleyhdarlık meyli uyandırmakla nazardan düşürmek ise, muharriki tarafgirliktir.”
Âsâr-ı Bediiye

> “Kim fâsık siyasetdaşını, mütedeyyin muhalifine, sû’-i zan bahaneleriyle tercih etse, muharriki siyasetçiliktir.”
—Bediüzzaman Said Nursî, Âsâr-ı Bediiye

İnsanlığın en sarsıcı sınavlarından biri; hakkı, sadece kendi safında aramak ve batılı, sırf tarafında diye yüceltmektir. Bu, siyasetin şeytanileştiği, vicdanların rafa kaldırıldığı, basiretin körleştiği anların adıdır. Böyle zamanlarda din, sadece bir slogan; iman, yalnızca bir etiket; ahlak ise sadece bir propaganda aracı hâline gelir.

Bediüzzaman’ın bu derin tesbiti, bir asır öncesinden bugünün siyasî ve içtimaî hastalığını teşhis etmektedir. Zira o diyor ki:

> “Kim fâsık siyasetdaşını, mütedeyyin muhalifine, sû’-i zan bahaneleriyle tercih ederse, onu harekete geçiren şey hakikat değil, siyasettir.”

Tarafgirliğin Körlüğü

Tarafgirlik, kalbi tarafsızlıktan çıkarır. Böylece fâsık olan, sırf bizden diye haklı; salih olan, bizden değil diye haksız görünür. Bu, sadece bir yanlış tercih değil, adaletin canına kast etmektir.

Said Nursî bu yaklaşımı, “muharriki siyasetçiliktir” diye niteler. Yani kişi artık hakka değil, partiye, fikre, hizbe hizmet eder. Bu hâl, siyasetin ibadeti kirlettiği noktadır. Çünkü siyaset, burada vicdanı değil, taraftarlığı konuşturur.

Din, Umumun Malıdır; Partinin Değil

Yine Said Nursî der ki:

> “Hem umumun mal-ı mukaddesi olan dini, inhisar zihniyetiyle kendi meslekdaşlarına daha ziyade has göstermekle, kavî bir ekseriyette dine aleyhdarlık meyli uyandırmakla nazardan düşürmek ise, muharriki tarafgirliktir.”

Bu ifade, günümüz din istismarının tam kalbine inen bir darbedir. Din, bir partinin, bir zümrenin, bir hizbin özel mülkü gibi sunulursa; o dine karşı kalpler soğur. Zira insan tabiatı adaletsizliğe karşı tepki verir. Ve bu tepki çoğu zaman dine değil, o dini istismar edenlere karşı doğar; fakat zarar dine dokunur.

Bugün İslâm adına konuşan bazı çevrelerin ahlâken çürümüş, menfaatperest ya da zalim siyasetçilere sahip çıkması, dinin toplumsal itibarı üzerinde kara bir gölge bırakmıştır. Böylece halk nezdinde şu yanlış düşünce doğmuştur:

> “Demek ki din dediğin de çıkar içinmiş…”

Oysa suç dine değil, dini siyasete alet edenleredir. Ama insanlar suçu genellikle dine yüklerler. Bu ise en büyük felakettir.

Hakikat, Siyasetten Üstündür

İslâm ahlâkı, kişinin kendi babası aleyhine bile olsa hakkı tutmasını emreder.
“Ey iman edenler! Adaleti ayakta tutun ve Allah için şahitlik eden kimseler olun; kendinizin, ana-babanızın ve akrabalarınızın aleyhine de olsa…” (Nisâ, 135)

Bu ayetle şekillenen bir vicdan, siyasî tercih yaparken, şahsî sadakatine değil; adalete, doğruluğa, fazilete ve Allah korkusuna bakar. Ama tarafgirlik, bu mizanı yıkar. Siyasetçinin günahını örtmek için müttakî bir rakibe iftira etmek, hem hakikati hem de ahireti satar.

İçteki Fitne, Dıştaki Düşmandan Beterdir

Zalim bir dost, adil bir muhaliften daha tehlikelidir. Çünkü dost görünenin zalimliği, içeriden işler ve dine zarar verir. Muhalif olan ise açıktır; ondan gelen zarar daha nettir ve tedbir alınması kolaydır. Fakat dost zannedilen bir fâsık, din adına hareket ettiğinde, halkı dinin hakikatinden nefret ettirir.

İşte tam da burada, Bediüzzaman’ın “muharriki tarafgirliktir” ikazı devreye girer. Tarafgirlik öyle bir illettir ki, hakikati değil galibiyeti, adaleti değil avantajı esas alır. Bu ise hakikatin öksüz, zulmün alkışlandığı bir topluma kapı açar.

Özet:

Bu makale, Bediüzzaman Said Nursî’nin siyaset ile din arasındaki kritik çizgiye dair uyarılarını merkeze alarak, tarafgirliğin dine ve hakikate nasıl zarar verdiğini ele almaktadır. Fâsık bir siyasetçi sırf aynı partiden diye tercih edilirken, dindar bir muhalif sû’-i zanla dışlanırsa; bu tercihi yapanın niyeti hak değil siyasettir. Ayrıca dinin belli bir zümreye mal edilmesi, dine karşı toplumsal nefret doğurur. Bu da dinin itibarını zedeler. Makale, hakikat merkezli bir bakışa ve adalet esaslı siyasî bilinçlenmeye davet etmektedir.

Şeytan ve Siyaset: Üfleyen Avrupa, Oynayan Doğu

“Dedim: 

اَعُوذُ بِاللّٰهِ مِنَ الشَّيْطَانِ وَ السِّيَاسَةِ

   Evet İstanbul siyaseti İspanyol gibi …. bir hastalıktır. Fikri hezeyanlaştırır. Biz müteharrik-i bizzât değiliz. Bilvasıta müteharrikiz. Avrupa üflüyor, biz burada oynuyoruz. O tenvim ile telkin eder. Biz kendimizden hayal edip, esammane tahribimizde eser-i telkini icra ederiz.
Mademki menba’ Avrupa’dadır. Gelen cereyan, ya menfî veya müsbettir. Menfîye kapılan, harf gibi 

دَلَّ عَلٰى مَعْنًى فٖى نَفْسِ غَيْرِهٖ

yahud 

لَا يَدُلُّ عَلٰى مَعْنًى فٖى نَفْسِهٖ

tarif edilir.
Demek bütün harekâtı bizzât haric hesabına geçer. Çünki iradesi hükümsüzdür. Hulûs-u niyeti faide vermez. Bahusus menfî iki cihet-i za’fla, haric cereyanın kuvvetine bir âlet-i laya’kıl olur.”
Âsâr-ı Bediiye

> “اَعُوذُ بِاللّٰهِ مِنَ الشَّيْطَانِ وَالسِّيَاسَةِ”
“Şeytan ve siyasetten Allah’a sığınırım.”
—Bediüzzaman Said Nursî, Âsâr-ı Bediiye

Siyasetin Şeytanî Maskesi

Bazen bir dua, bir hakikati bütün çıplaklığıyla haykırır. İşte Said Nursî’nin bu feryadı da öyle bir haykırıştır:
“Şeytandan ve siyasetten Allah’a sığınırım.”

Zira şeytan, görünmeyen bir fitne kaynağı; siyaset ise görünür hale gelmiş bir fitnenin adıdır. Şeytan nasıl ki desise, vesvese ve tahrik ile insanı yoldan çıkarırsa, bozulmuş siyaset de milletleri öylece ifsat eder, parçalar ve felakete sürükler.

Bediüzzaman’ın ifadesiyle:

> “İstanbul siyaseti, İspanyol gibi müzmin bir hastalıktır.”
Bu benzetme, siyasetin içine düştüğü çözümsüzlük ve perişanlığı gözler önüne serer. Zira bu siyaset, artık fikri hezeyanlaştırmakta, yani aklı hayal ve vehimle karıştırmakta, insanları vehmî düşmanlara ve sahte umutlara esir etmektedir.

Avrupa Üflüyor, Doğu Oynuyor

Siyaset, bir fikir üretme zemini olmaktan çıkıp bir taklit sahnesine dönüştüğünde, artık “biz” diye bir iradeden söz edilemez. Nursî’nin ifadesiyle:

> “Avrupa üflüyor, biz burada oynuyoruz.”

Bu ne demektir? Avrupa’dan gelen düşünce rüzgarları –ister menfî olsun ister müsbet– Doğu toplumlarına bir tenvim (uyutma) ve telkin vasıtasıyla aktarılmakta, biz ise bu telkinleri “kendimiz düşünüyoruz” zannederek hareket etmekteyiz.

Bu hâl, bir milletin kendi eliyle kendini inkâr etmesi demektir. Zira millet kendi değerinden, kendi fikrinden, kendi kültüründen uzaklaşıp başkasının fikrine hizmetkâr hâline gelmiştir.

Harf Gibi Yaşamak: İradesiz Toplumlar

Bediüzzaman, bu durumu Kur’ânî bir nazarla tasvir eder:

> “Harf gibi, ya kendinde anlamı yoktur yahut başkasının anlamını gösterir.”

Yani bir millet, kendi fikrî bağımsızlığını kaybettiğinde, ya manasız olur ya da sadece başkasına hizmet eden bir araç olur. Bu, medeniyet kılığına girmiş bir esarettir. Özgürlük nidaları atanlar, aslında başka güçlerin kuklası haline gelmiştir.

Hulûs-u niyet, iradesizliğe merhem olmaz. Saf niyetle yapılan bir yanlış, sonuçta doğru olmaz. Zira iradesi olmayan bir milletin samimiyeti, başka planlara kurban edilir. Hele hele bu niyet menfî (yıkıcı) bir istikamette ise, artık sadece bir “âlet-i laya’kıl” (akılsız bir araç) hâline gelir.

Siyaset Mi? Sefalet Mi?

Bugün hâlâ aynı tehlike sürmektedir. Batı’nın dayattığı siyaset anlayışı, birçok İslâm ülkesini ya doğrudan vesayet altına almış, ya da dolaylı bir taklit ve bağımlılıkla yönlendirmiştir. Ekonomi, hukuk, eğitim ve medya gibi alanlarda Avrupa’dan esen fikir rüzgârlarına göre şekillenen toplumlar, kendi asli değerlerinden uzaklaşmakta; kendi kendini yönetir gibi görünse de aslında başkalarının iradesiyle hareket etmektedir.

Siyaset, şu zamanda artık ilim değil; reklamdır. Gerçek değil; algıdır. Meşveret değil; manipülasyondur.

Özet:

Bu makale, Bediüzzaman Said Nursî’nin “Şeytan ve siyasetten Allah’a sığınırım” cümlesinden hareketle, siyasetin bozulmuş yüzünü ve Avrupa etkisi altındaki Doğu toplumlarının iradesizlik sorununu ele almaktadır. Siyasetin bir düşünce üretiminden çok, dış telkinlere göre şekillenen bir taklit ve araçsallaşma süreci olduğu ifade edilmiştir. Avrupalıların üflediği ideolojik rüzgârlarla Doğu’nun “oynaması”, milletlerin manasızlaşması ve başkalarının çıkarlarına hizmet eden birer vasıta haline gelmeleri, bu yazının ana mesajıdır. Kurtuluş, hakiki irade, yerli düşünce ve İslâmî basiret ile mümkündür.

İns Suretindeki Şeytanlar ve Siyasetin Sinsi Hatları

”
اَعُوذُ بِاللّٰهِ مِنَ الشَّيْطَانِ الرَّجٖيمِ

وَلَا تَتَّبِعُوا خُطُوَاتِ الشَّيْطَانِ

   Herbir zamanın insî bir şeytanı vardır. Şimdi beşerde insan suretinde şeytanın vekili olan ruh-u gaddar, fitnekârane siyasetiyle cihanın her tarafına kundak sokan el-hannas, altı hutuvatıyla âlem-i İslâmı ifsad için: İnsanlarda ve insan cemaatlerindeki habis menba’ları ve tabiatlarındaki muzır ma’denleri fiilî propaganda ile işlettiriyor, zayıf damarları buluyor. 

   Kimin hırs-ı intikamını, kimin hırs-ı câhını, kimin tama’ını, kimin humkunu, kimin dinsizliğini, hattâ en garibi, kimin de taassubunu işletip siyasetine vasıta ediyor.

…..Siyasetimizde en acınacak, en ebleh bir akıl varsa, o da öylelerin aklıdır ki, (İ.G.Z.) milletinin ihtiras ve menfaatini, İslâmiyetin menfaat ve izzetiyle kabil-i tevfik görüyor. Burada en sefil ve en ahmak kalb, öylelerin kalbidir ki; hayatı onun himayeti altında kabul eder. Hayatımızı onun himayeti altında kâbil görüyor.”
Âsâr-ı Bediiye

> “وَلَا تَتَّبِعُوا خُطُوَاتِ الشَّيْطَانِ”
“Şeytanın adımlarına uymayın.” (Bakara, 168)

Tarih, şeytanın ayak izleriyle örülmüş bir harita gibidir. Her asırda, o izlerin izleyicileri değişir; ama istikameti değişmez. Bu istikamet, insanı kendinden uzaklaştıran, milletleri benliğinden soyan ve İslâm âlemini parçalayarak esir eden bir tuzağın ta kendisidir. Kur’ân, bu tehlikeye karşı açıkça uyarır: “Şeytanın adımlarını takip etmeyin.” Zira o adımlar, nice toplumu uçuruma, nice medeniyeti zillete sürüklemiştir.

Bediüzzaman Hazretleri, bu ayetin hakikatini “Herbir zamanın insî bir şeytanı vardır.” diyerek gözler önüne serer. Günümüzde bu insî şeytanlar, artık sadece bireysel sapkınlıkların değil, küresel politikaların da müellifleridir. Fitnekâr siyasetin içinden doğan bu ruh-u gaddar, yalnızca insanı değil, cemiyetleri, milletleri ve dinleri hedef alır. Bugün, İslâm coğrafyasının parçalanmışlığı, şeytanın altı adımda uyguladığı bir planın neticesidir. O plan; hırs, tamah, kin, cehalet, taassup ve dinsizlik üzerinden işler.

Altı Adımda Helâk: Şeytanın Güncel Projesi

1. İntikam Damarı: Mazlumu öfkeye boğar, mağduru zalimleştirir.
2. Câh Hırsı: Makam, mevki uğruna değerler feda edilir.
3. Tama’: Menfaat için din, vatan, millet satılır.
4. Ahmaklık (Humk): Gerçeği göremez; tuzağa davetiye çıkarır.
5. Dinsizlik: Vicdanı susturur, ahlâkı yok eder.
6. Taassup: Doğruya değil, kendi tarafına körü körüne bağlılık.

Bu şeytanî adımlar, sadece bireyleri değil, milletleri de çökertir. Nitekim tarih, İngiliz parmağının dokunmadığı bir İslâm felâketi tanımaz. Osmanlı’nın yıkılışından hilâfetin kaldırılmasına, İslam ülkelerinin parçalanmasından işgallere kadar her olayda, perde arkasında aynı akıl, aynı sinsilik vardır. Bugün dahi, “dostluk” perdesi altında İslâm topraklarına çöreklenen güçler, tıpkı şeytan gibi önce vesvese verir, sonra ateşe atar.

“İngiliz Dostluğu” İle Gelen İhanet

Zamanımızda da “medeniyet”, “ittifak”, “barış”, “ekonomik iş birliği” gibi süslü kelimelerle İslâm coğrafyasına sokulan Batı menşeli projeler, aslında birer şeytanî adımdır. Bu adımların başında, Batı’nın kadim aklı olan İngiltere gelir. Bir zamanlar Şeyhülislâmın fetvasıyla “darülharb” ilan edilen bu devlet, bugün bazı zihinlerde “dost” olmuşsa, bu dostluk ancak şeytanın dostluğudur. Zira dostluk sadakat ister; onlar ise her fırsatta İslâm’ın düşmanlarını desteklemiş, PKK’sından İsrail’ine kadar nice zalimi himaye etmişlerdir.

Bu hâlde, İngiliz’e güvenip İslâm’ın izzetini onun siyasetine alet edenler, Bediüzzaman’ın ifadesiyle en ebleh aklın ve en sefil kalbin sahipleridir. Kendi milletinin hırs ve menfaatini, İslâmiyet’in izzetiyle tevfik etmeye çalışan bu zihinler, hem dine, hem millete, hem de kendilerine en büyük ihaneti ederler.

Zilletten İzzete: Kurtuluş Nerede?

İzzet, şeytanın değil, Allah’ın dostluğundadır. Kurtuluş, Batı’dan değil, Kur’ân’dan geçer. Emperyalist oyunlara karşı uyanık olmak, ümmet şuuru ile hareket etmek, ihtilaf değil ittihad etmek farzdır. Zira bu zaman, hakikat zamanıdır. Ve hakikat, “İslâm’ın menfaati, hiçbir dünyevî menfaatle çakışmaz.” düsturunu bize öğretmektedir.

Özet:

Bu makale, Kur’ân’ın “Şeytanın adımlarına uymayın” emriyle başlayan bir ikazın, Bediüzzaman’ın bakış açısıyla nasıl derinleştiğini ele alıyor. Her çağın insî şeytanları olduğuna dikkat çeken yazı; hırs, tamah, taassup gibi zaaflar üzerinden ümmetin nasıl bölünüp kullanıldığını anlatıyor. İngiliz siyaseti özelinde verilen örneklerle, Batı’ya dost görünen iş birlikçilerin İslâm’a verdiği zarar anlatılıyor. Çözüm ise Kur’ân’a dönüşte, ümmet bilincinde ve izzetin sadece Allah katında olduğunun şuurunda gösteriliyor.

Ateşe Sokan Ameller: Unutulan Hakikatler

Kur’an’ın nazil olduğu ilk yıllarda indirilen sûrelerden biri olan Müddessir Suresi, insanoğlunun en temel zaaflarını ve ahiret hesabına dair gafletini çarpıcı ifadelerle gözler önüne serer. 42 ila 47. ayetler, cehenneme girecek olan kimselerin kendi dilleriyle verdikleri itirafları taşır. Bu ayetlerde sadece cehennem tehdidi değil, aynı zamanda bu akıbetin dünya hayatındaki sebepleri de açıkça beyan edilir.

“Sizi yakıcı ateşe sokan nedir?”

Bu ayet, ahirette azap görenlere yöneltilen bir soruyla başlar:
“Mâ selekeküm fî sekar?” – Sizi bu yakıcı ateşe sürükleyen neydi?
Bu soru, hem bir hesap sorma hem de bir ibret kapısıdır. Zira verilen cevaplar, sadece geçmişin bir muhasebesi değil, aynı zamanda biz yaşayanlara hitap eden uyarılardır.

1. “Biz namaz kılanlardan değildik” (74:43)

İlk cevap, ibadet terkidir. Namaz, kulun Rabbiyle olan bağının en temel ifadesidir. Namazsız bir hayat, ruhsuz bir beden gibidir. Allah’a karşı şükrün, kulluğun ve tevazuun merkezi olan namazı ihmal etmek, kişinin ilahi rahmetten uzaklaşmasının ilk adımıdır. Çünkü namaz, hem bireysel arınma hem de sosyal duyarlılık kazandıran bir ibadettir.

2. “Yoksulu doyurmuyorduk” (74:44)

Bu ayet, sadece bireysel ibadetin yetmediğini ortaya koyar. Toplumsal sorumluluk, imanın ayrılmaz bir parçasıdır. Aç bir komşusu varken tok yatan kişi, Resûlullah’ın (sav) ifadesiyle “bizden değildir.” Yoksulu doyurmak, malı paylaşmak değil, kalbi açmaktır. Allah’ın verdiği rızkı, yine O’nun kullarıyla paylaşmamak, rahmet kapılarının yüzümüze kapanmasına sebep olur.

3. “Günaha dalanlarla birlikte biz de dalardık” (74:45)

Burada toplumsal sapma ve çevre etkisi dile getirilir. Günah sadece bireysel bir tercih değil, zamanla bir alışkanlık, bir ortam, bir yaşam tarzı haline gelebilir. Eğer insan kimlerle yürüdüğüne dikkat etmezse, onların gittiği yere gitmeye mahkûm olur. Fısk ve fücur içinde yaşayanlarla aynı mecliste, aynı dilde, aynı gaye ile yaşamak, insanı da o bataklığa çeker.

4. “Ceza gününü yalanlıyorduk” (74:46)

İnançsızlık veya ahireti ciddiye almamak, tüm yanlış davranışların arka planındaki temel sebeptir. Çünkü hesap gününe inanmayan kişi, kendisini sınırsız, başıboş ve sorumsuz görür. Ceza günü inancı, insanın hem kendine hem topluma hem de Rabbine karşı sorumlu bir varlık olduğunun bilincidir. Bu bilinç kaybolduğunda, ahlaki erozyon da kaçınılmaz olur.

5. “Sonunda ölüm bize gelip çattı” (74:47)

Ve son perde: Ölüm. Hayatın sahnesi kapanır, perde iner. Artık dönüş yoktur. Yapılanlar, yapılmayanlarla birlikte mizana konulur. Ölüm, ne zaman geleceği belli olmayan, ama her an yaklaşmakta olan bir gerçektir. Bu ayetle Kur’an, hayatın geçici, ölümün ise kesin bir sona sahip olduğunu bir tokat gibi hatırlatır.

Sonuç ve İbret

Bu kısa ama özlü ayetlerde anlatılanlar, aslında bir “mahkeme tutanağı” gibidir. Hesap gününde azaba uğrayanların dilinden dökülen bu sözler, sadece onların değil, bugün yaşayan bizlerin de önüne konmuş bir aynadır.
İbadetsizlik, sosyal duyarsızlık, kötü çevre, ahiret inancından sapma ve ölümü unutmak… Bunlar, bir insanı cehenneme götürebilecek beş temel sebeptir.

Bu ayetler, bir uyarı değil; adeta ilahi bir feryattır. Kalbinde zerre kadar iman taşıyanı titreten, yolunu gözden geçirmesine vesile olan bir feryat…

Özet

Müddessir Suresi’nin 42-47. ayetlerinde, cehennemliklerin kendi ağızlarından verdikleri cevaplar, bizlere derin bir ibret ve hikmet dersi sunar:

1. Namazı terk etmek,
2. Fakire merhametsizlik,
3. Günahkârlarla beraber yaşamak,
4. Ahireti inkâr etmek veya ciddiye almamak,
5. Ölüm gelmeden önce uyanmamak…
   Bu beş sebep, hem dünya hem ahiret için birer alarmdır. Kur’an bu beyanlarıyla bizi pişmanlık duymadan önce pişmanlık duymaya davet eder.

KİLİT AÇILDI – DÜĞÜM ÇÖZÜLDÜ: Yeniden Dirilişin Şafağı

Tarihin kadim dehlizlerinde yankılanan bir ses, Anadolu topraklarında bir kez daha yankı buluyor: “KİLİT AÇILDI – DÜĞÜM ÇÖZÜLDÜ.” Bu sözler, sadece kuru bir siyasi açıklama değil; bin yıllık kardeşliğin, acıların ve umutların yoğrulduğu bu coğrafyanın derinliklerinden yükselen bir feryat, bir davettir. Kadim ruhun, Malazgirt’ten Kudüs’e, İstiklal Harbi’nden bugüne uzanan kutlu yolculuğunda yeni bir sayfa açıldığı müjdesidir.

Tarihin Tekerrürü ve Diriliş Ruhu:
Başkan Recep Tayyip Erdoğan’ın Kızılcahamam kampında dile getirdiği gibi, “Tarih tekerrür ediyor. Türk ile Kürt aralarında engel olmaksızın tekrar muhabbetle kucaklaşıyor.” Bu ifade, sadece bir temenni değil, aynı zamanda tarihi bir hakikatin yeniden idrak edilişidir.
Malazgirt’te omuz omuza fethedilen Anadolu, Çanakkale’de birlikte savunulan vatan, İstiklal Harbi’nde kanla yoğrulan bağımsızlık… Bu toprakların her karışı, Türk’ün, Kürt’ün, Arap’ın, Alevi’nin, Sünni’nin kardeşlik destanlarıyla yazılmıştır. Ne zaman ki bu muhabbet zinciri kırılmış, ne zaman ki harici ve dahili fitneler araya girmiş, o zaman mağlubiyetler yaşanmış, Kudüs gibi nice İslam beldeleri elden çıkmıştır. Bugün, bu kadim ruhun yeniden uyanışı, “büyük ve güçlü Türkiye’nin şafağı”nın söküşüdür. Bu, bir medeniyetin yeniden diriliş sancısı, küllerinden doğuş mücadelesidir.

Terörün Acı Yüzü ve Devletin Sorumluluğu:

1984’ten bu yana süregelen terör belası, bu aziz milletin sırtına ağır bir yük olarak binmiş, “2 trilyon doları bulan bir fatura” bırakmakla kalmamış, “huzuruna, birliğine, bütünlüğüne, kardeşliğine çok ağır hasarlar vermiştir.” Başkan Erdoğan’ın açıkça ifade ettiği gibi, “Bunda devletin yanlış uygulamalarının da payı vardı.” Bu itiraf, geçmişle yüzleşme ve geleceğe daha sağlam adımlarla yürüme iradesini gösterir. Zira hikmet, hatalardan ders çıkarabilmekte, ibret ise yaşanan acılardan doğru sonuçlara ulaşabilmektedir. Terör, sadece silahla savaşan bir yapı değil, aynı zamanda bir ekosistem, bir rant kapısı oluşturmuştur. Bu karanlık yapıdan nemalananların, “terör karşıtı gibi görünenlerin” dahi varlığı, bu mücadelenin ne denli çetin olduğunu gözler önüne serer. Ancak “rant kapıları kapanıyor,” çünkü “ellerindeki oyuncağı kaybediyorlar.” Bu, bir temizlenme, bir arınma sürecidir.

Kardeşlik Hukuku ve Ortak Gelecek:
“Türkiye Cumhuriyeti hepimizin ortak yuvası, çatısıdır. 86 milyon biriz, beraberiz, ezelden ebediyete kadar kardeşiz.” Bu sözler, bu toprakların asıl kilidini açan anahtardır. Irk, mezhep, etnisite fark etmeksizin herkesin “devlet karşısında birinci sınıf vatandaş” olduğu bilinci, barışın ve huzurun temelini oluşturur. Savunma sanayisindeki ilerlemeler, FETÖ gibi yapıların temizlenmesi gibi adımlar, devletin bekası için atılan önemli adımlardır. Ancak asıl ve en büyük adım, milletin gönlünde yeşeren kardeşlik tohumlarını yeniden filizlendirmektir. “Silahlarla değil, şiddetle değil, kavga için değil; muhabbet için, kardeşlik için terör engelini kaldırarak yüz yüze, gönül gönüle konuşacağız.” Bu diyalog daveti, Kürt kardeşine uzanan bir el, Alevi kardeşine yönelen bir sestir. Zira ancak konuşarak, anlaşarak, birbirimizi anlayarak düğümler çözülür, kapalı kapılar açılır.

Türk Kimliği ve İslam Medeniyeti:

Başkan Erdoğan’ın “Türk deyince Müslüman, Müslüman deyince Türk akla gelir” tesbiti, tarihi bir gerçeği vurgular. Talas Savaşı’nın ardından İslam’la şereflenen Türk milleti, bu medeniyetin sancaktarlığını yapmış, Anadolu’dan Balkanlar’a, Ortadoğu’dan Afrika’ya kadar İslam’ın nurunu taşımıştır. Bu kimlik, sadece bir etnisiteyi değil, aynı zamanda bir medeniyet anlayışını, bir dünya görüşünü ifade eder. “Bir olunca kılıçlarımızın, tekbirlerimizin önünde hiç kimse duramadı.” Bu, sadece askeri bir başarı değil, aynı zamanda manevi bir gücün, birlik ve beraberlik ruhunun tezahürüdür. Bu nedenle, terörle mücadelenin sadece fiziki değil, aynı zamanda kültürel ve manevi bir yönü de vardır. Milletin bu kadim bağlarını yeniden güçlendirmek, her türlü fitnenin üstesinden gelmenin yegane yoludur.

Şehitlerin Emaneti ve Şükran Duygusu:
Bu kutlu mücadelenin en ağır bedelini ödeyenler, şehitlerimiz ve gazilerimizdir. “Şehit anaları, şehit babaları, ellerinizi öpüyorum” sözleri, milletin onlara olan minnet ve şükran borcunun en samimi ifadesidir. “Türkiye’yi buraya şehitlerimiz, gazilerimiz taşıdı. Onların hatırasını asla çiğnetmeyeceğiz.” Bu, sadece bir anma değil, aynı zamanda bir vefa borcu ve gelecek nesillere aktarılacak bir emanettir. Sürece destek olanlara, özellikle Irak Kürt Bölgesel Yönetimine yapılan teşekkür, bölgesel işbirliğinin ve barışın önemini anlatıyor.

Sonuç:

“Kilit Açıldı – Düğüm Çözüldü” ilanı, Türkiye’nin zorlu bir eşikten geçtiği, yeni bir başlangıcın arefesinde olduğu anlamına gelir. Bu, sadece terörün sonu değil, aynı zamanda milli birliğin ve kardeşliğin yeniden inşasıdır. Bu süreç, hikmetle, ibretle, edebiyatın ve tarihin ışığında okunmalı, her vatandaşın üzerine düşen sorumluluk idrak edilmelidir. Büyük Türkiye’nin şafağı, ancak bu bilinçle tam manasıyla ağaracak, bu topraklar yeniden barışın, muhabbetin ve adaletin kalesi olacaktır.

Makale Özeti:

Bu makale, Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan’ın açıklamaları ekseninde “Kilit Açıldı – Düğüm Çözüldü” metaforu üzerinden Türkiye’nin terörle mücadelesinde ulaştığı yeni aşamayı ele almaktadır. Tarih açısından Malazgirt’ten bugüne uzanan Türk-Kürt kardeşliğine atıf yapılırken, terörün ülkeye verdiği maddi ve manevi zararlar ile devletin geçmişteki yanlış uygulamalarındaki payı ibretle anılmıştır.
Makale, terörün bir rant kapısı haline geldiğini ve bu durumun sona ermesiyle ilgili çıkar çatışmalarını belirtirken, asıl çözümün silahlı mücadele yanında muhabbet ve kardeşlik hukukuna riayetle, yüz yüze konuşarak sağlanacağı anlaşılmaktadır.
Türk kimliğinin İslam medeniyetiyle olan derin bağına değinilerek, birliğin ve beraberliğin önemi tarihi örneklerle pekiştirilmiştir.
Son olarak, şehitlere ve gazilere duyulan minnet dile getirilerek, bu sürecin Türkiye’nin geleceği için bir yeniden diriliş şafağı olduğu sonucuna varılmıştır.

Adaletin Kıyameti: İlâhî Mizan Unutulursa Ne Olur?

“Had ve ceza, emr-i İlahî ve adalet-i Rabbâniye namına icra edildiği vakit; hem ruh, hem akıl, hem vicdan, hem insaniyetin mahiyetindeki latifeleri müteessir ve alâkadar olurlar.
…Eğer beşer çabuk aklını başına alıp adalet-i İlahiye namına ve hakâik-i İslâmiye dairesinde mahkemeler açmazsa, maddî, manevî kıyametler başlarına kopacak, anarşistlere, ye’cüc ve me’cüclere teslim-i silâh edecekler diye kalbe ihtar edildi.”
Âsâr-ı Bediiye

“Ya İlâhî Adaletle Dirileceğiz, Ya da Anarşiyle Yıkılacağız”

Tarih boyunca medeniyetlerin en sağlam temeli adalet, en sarsıcı çöküş sebebi ise zulüm olmuştur. Peygamberlerin tebliğleri, kralların iktidarları ve toplumların düzenleri hep bu iki uç kutbun arasında şekillenmiştir. Bediüzzaman Said Nursî’nin yukarıdaki sözleri, modern dünyanın en temel krizine işaret eder: Adaletin ilâhî boyuttan koparılması ve seküler akılla yeryüzünde hakikî mizan tesis edilmeye çalışılması.

Bu makalede, cezanın ruhsal boyutundan hukuk sistemlerine, adaletin fıtrî yapısından toplumsal çöküşlere kadar geniş bir perspektifte bu hikmetli ihtar irdelenecektir.

Adaletin İlâhî Boyutu: Mizan ve Vahiy

Adalet, yalnızca mahkeme salonlarının değil, kâinatın temel direğidir. Kur’an’ın beyanıyla, göklerin ve yerin dengesi adaletle kaimdir (Rahman, 55/7-9). Vahiy, bu terazinin insan hayatındaki izdüşümüdür.

Bu sebeple ceza, yalnızca bir karşılık verme değil; ruhun huzuru, aklın tatmini, vicdanın rahatlaması ve insaniyetin korunması için de bir dengedir. Eğer ceza İlâhî hakikatlere dayanmazsa; ne ruh tatmin olur, ne toplum huzura kavuşur.

Seküler Ceza Sistemleri: Ruhsuz Mahkemeler

Modern hukuk, büyük oranda pozitivist ve seküler temellere dayanır. Bu sistemde “kul hakkı” ya da “ahiret hesabı” gibi ulvî kavramlar yoktur. Suçun faili ile mağduru arasındaki bağ, maddî ölçülerle sınırlıdır. Ancak Said Nursî, cezanın yalnız maddî değil, manevî bir ihtiyaç olduğunu söyler.

Çünkü haksızlık yalnız bir mülkiyet gaspı değil; bir kalp kırılması, bir fıtrat zedelenmesidir. Eğer bu manevî yön ihmal edilirse, toplumda intikam hissi kökleşir, adalet duygusu ölür ve neticede anarşi doğar.

Anarşi: Adaletsizlikten Doğan Fitne

“Adalet yoksa, hak silaha dönüşür” denilmiştir. İnsanlar adaleti bulamayınca onu sokakta, isyanda, ayaklanmada arar.

Bediüzzaman’ın Ye’cüc ve Me’cüc benzetmesi burada derin bir hikmet taşır. Ye’cüc ve Me’cüc, Kur’an’da yıkıcı, ifsat edici bir güruh olarak tasvir edilir. Onlar yalnızca bir kavim değil; her çağda ortaya çıkan kontrolsüz kalabalıklar, dizginsiz ideolojiler, zulme isyan eden ama adaleti tanımayan kitlelerdir.

İlâhî adalete dayanmayan hukuk sistemleri, bu anarşist kitlelere zemin hazırlar. Çünkü boşluk, zulümden daha tehlikelidir.

İslâmî Adalet: Hikmet, Şefkat ve Mizan

İslâmî ceza sistemi, yalnız cezalandırmayı değil; ıslahı, caydırıcılığı ve toplum huzurunu esas alır. “Kısasta hayat vardır” (Bakara, 2/179) ayeti, hem suçluyu durdurur hem toplumda intikam zincirini kırar.

Bu sistemde ceza bir kin değil, bir rahmettir. Çünkü İslâm, suçlunun da bir nefis taşıdığını ve onun da kurtuluş hakkı olduğunu kabul eder. Mahkemeler, Allah’ın adaletini yeryüzünde temsil eden bir emanet makamıdır.

Kalbe İhtar: Son Uyarı

Said Nursî’nin “kalbe ihtar edildi” ifadesi, yalnız bir kişisel sezgi değil; bir çağrının vehbî beyanıdır. Eğer insanlar, Allah’ın adaletinden uzaklaşıp kendi keyiflerine göre hükmetmeye devam ederlerse, “maddî ve manevî kıyametler” başlarına kopacaktır.

Bu kıyamet, yalnız depremler, savaşlar, anarşiyle değil; vicdanın ölmesi, kalbin taşlaşması ve aklın ilahlaştırılmasıyla da kendini gösterecektir.

Çözüm: İlâhî Adaletle Yeniden Diriliş

Adaletin kaynağı Allah’tır. Her şeyin yerli yerinde olduğu kâinatta, her varlık kendi görevini yaparken, yalnızca insanın keyfine göre hükmetmesi; evrensel mizanın bozulmasıdır. Yeniden adil bir dünya istiyorsak, mahkemeleri değil; hakikati yeniden inşa etmeliyiz.

Her hukuk sistemi, kendi değerinden doğar. Bizim değerimiz Kur’an’dır. Bizim ölçümüz Rahmân’dır. Bizim cezamız da, bağışlamamız da Allah adına olursa adildir.

Özet:

Bu makalede Bediüzzaman Said Nursî’nin adalet ve ceza konusundaki derin ihtarı üzerinden, İlâhî adaletin unutulmasıyla ortaya çıkan manevî ve toplumsal yıkımlar analiz edilmiştir. Ceza yalnız maddî değil, manevî bir ihtiyaçtır. Eğer bu ihtiyaç Kur’an ve Sünnet ışığında giderilmezse; toplum anarşiye, vicdanlar intikama, mahkemeler zulme dönüşebilir. Çözüm, İslâmî hakikatleri esas alan adalet sistemlerinin kurulması ve İlâhî mizanın yeryüzünde yeniden ihyasıdır. Çünkü adalet giderse, her şey gider…

Silahların Sessizliği, Vicdanların Yankısı: Leyla Zana’nın Gözyaşı, İkrime’nin İmanı ve Yeni Bir Dil Arayışı

Giriş: Sönmeye Yüz Tutmuş Bir Ateşin Ardındaki Hikmet

Tarihler 2025’i gösterdiğinde, bir miladın sessiz işaret fişeği PKK’nın silah bıraktığı Casene Mağarası  bölgesinden yükseldi. Terör örgütü PKK’nın onlarca yıllık kan ve gözyaşıyla şekillenen yolculuğunda, sembolik de olsa “silahların yakılması” gibi çarpıcı bir an yaşandı. BBC, etkisinin Irak, Suriye ve İran’da da hissedileceğini yazarken, olay mahallinde bulunan gazeteci Mehmet Acet, duygusal anlara şahitlik etti. Ağlayanlar arasında bir isim dikkat çekiciydi: Leyla Zana.[1]

Bu gözyaşı neyin nişanesi idi? Pişmanlık mı, vuslat mı, ideallerin çöküşü mü, yoksa kaçırılmış fırsatların yükü mü? Belki de hepsinin bileşimiydi. Ancak bu gözyaşının sessizliği, geçmişin gürültüsünden çok daha anlamlıydı. Çünkü burada sadece silahlar değil; zihniyetler, ideolojiler ve en önemlisi, geçmişin acı dolu hataları yanıyordu.

Bir Dönüşümün Psikolojisi: Gözyaşları, Vicdanın Yankısıdır

Zana’nın gözyaşları, her şeyden önce insanî bir kırılma anına işaret eder. İdeolojik bağlılıkların, siyasi mücadelelerin ve hatta halk desteğinin bir noktadan sonra insanın içindeki vicdanla hesaplaştığı bir andır bu. Gözyaşı, sadece duygusal bir boşalma değil; bir iç muhasebedir.

Burada akla İslâm tarihinden güçlü bir örnek gelir: İkrime bin Ebî Cehil. Babası İslâm’ın azılı düşmanıydı; “bu ümmetin Firavunu” olarak anılırdı. Ancak oğlu İkrime, imanla şereflendikten sonra, geçmişi hatırlatan her kelimeyle yürek burkan bir hesaplaşma yaşadı. Peygamberimiz (s.a.v), onun bu kırılganlığını fark etmiş, geçmişteki kimliğini değil, şimdiki şahsiyetini esas almıştı: “Onu babasının ismiyle anmayın.”

Leyla Zana’nın gözyaşları da böylesi bir dönüşümün işareti olabilir mi? Belki tam anlamıyla değil, ama insani vicdanın bir kıpırtısı olduğu kesin.

Dil Değişirse, Dünya Değişir

Bu olaydan sonra kaleme alınan analizlerde vurgulanan çok önemli bir mesele daha vardı: medyanın dili. Hasan Öztürk’ün ifadesiyle: “Şimdi yeni bir dil inşa etmenin günüdür.” Gerçekten de kavga, kan ve çatışma üzerine kurulu söylem; zihinleri sabitleyen, kalpleri körelten bir etkendir.[2]

Yeni dil demek; ötekileştirmeyen, onaran, barıştıran ve ihya eden bir bakış açısı demektir. Bu dilin ilk adımları, sadece gazetecilerin kalemlerinde değil; anne duasında, gençlerin idealinde, devletin şefkatinde, âlimlerin hikmetinde atılmalıdır.

İkrime’yi anarken nasıl ki soy bağı değil, iman bağı esas alındıysa; bugün de değişen, dönüşen insanlara geçmişten zincir vurmak yerine, geleceğe umut olmak gerekir.

Tarihten Ders, Geleceğe Yön

Silahları yakanların elleri bir zamanlar ateş saçarken, bugün gözyaşlarıyla ıslanıyor olabilir. Bu, tarihin çokça şahit olduğu bir dönüşüm türüdür. Ömer’in kılıcını Kur’an’a teslim edişi, Halid’in şöhretini tevazuya dönüştürüşü, Vahşi’nin mızrağını tövbeye gömmesi…

Her biri, insanın hata yapabileceğini ama dönme cesareti gösterdiğinde yeni bir sayfa açılabileceğini gösteriyor. Barışın dili, bu geçmişten gelen ilhamla yazılmalı. Yoksa barış sadece sembolik kalır.

Bilimsel ve Sosyolojik Perspektif

Bu olay aynı zamanda çatışma sonrası toplumların psikolojisini anlamak için önemli bir örnektir. Barış süreçlerinde en zor olan şey, sadece silahların susturulması değil, zihinlerdeki savaşın sona erdirilmesidir. Psikolojik çözülme, ideolojik boşluk ve sosyal uyum, bu süreçlerin temel sorunlarıdır.

Bilimsel olarak bakıldığında; çatışma sonrası rehabilitasyon süreçlerinde medya dili, lider figürlerin tutumu ve halkın tepkisi belirleyici faktörlerdendir. Bu süreçte eski aktörlerin geçirdiği dahili ve deruni dönüşüm, topluma da yeni bir yön verme potansiyeli taşır.

Sonuç: Gözyaşının Anlamı, Dönüşümün Kıymeti

Leyla Zana’nın gözyaşları bize şunu hatırlatır: İnsan sadece ideolojilerden ibaret değildir. O gözyaşı, belki bir pişmanlık, belki bir iç hesaplaşma ama kesinlikle bir insanî uyanışın işaretidir.

İkrime örneği ise bize tarihi bir ölçü sunar: Düşmanlık, kan bağıyla değil; niyet ve iradeyle son bulur. Her “Ebu Cehil” bir nesil için bitmiş olabilir, ama her İkrime, yeni bir neslin dirilişi olabilir.[3]

Ve şimdi… Silahların sustuğu, dillerin değişmeye başladığı bu dönemde; bize düşen, kinle değil hikmetle, düşmanlıkla değil dua ile, öfkeyle değil ümit ile yeni bir gelecek inşa etmektir.

ÖZET

Bu makale, PKK’nın sembolik olarak silah bırakma töreni esnasında Leyla Zana’nın gözyaşlarını merkez alarak, bu duygusal anı İkrime bin Ebi Cehil’in imanla dirilişiyle hatırlıyor ve temenni ediyoruz. Gözyaşlarının bir pişmanlık mı, dönüşüm mü yoksa vicdanî bir yükün tezahürü mü olduğu sorgulanıyor.
Makalede ayrıca medyada ve toplumda “yeni bir dil” ihtiyacının önemi ifade ediliyor. Tarihten, sosyolojiden ve İslami talimlerden örneklerle bu dönüşüm süreci hikmetli, ibretli ve umut dolu bir şekilde analiz ediliyor. Makalenin özü: Barış sadece silahların susması değil; kalplerin arınması, dillerin değişmesi ve zihinlerin aydınlanmasıyla mümkündür.

NOT VE
TEMENNİ:

AYNI DURUMUN FETÖ MENSUPLARI İÇİNDE OLMASINI DİLER VE HATIRLATIRIM.

PKK MADDÎ SİLAHLARINI YAKTI, FETÖ MENSUPLARI DA İÇLERİNDE VE DİLLERİNDE BULUNAN SİLAHLARINI YAKARLAR.

EBU CEHİL ÖLDÜ, NE MUTLU İKRİME VE İKRİMELERE VE DE İKRİME NİYETLİ ADAYLARA !!!…

[1] https://m.haber7.com/yazarlar/mehmet-acet/3546506-silahlar-yakilirken-oradaydim

[2] https://m.haber7.com/yazarlar/hasan-ozturk/3546500-silahlar-yakildi-simdi-yeni-bir-dil-insa-etmenin-gunudur

[3] https://sorularlaislamiyet.com/kaynak/ikrime-bin-ebi-cehil-ra

Silahın Susturulması: Bir Asrın Yorgunluğu ve Milletin Direnişi

“Ve hak geldi, bâtıl zail oldu. Zira bâtıl yok olmaya mahkûmdur.” (İsrâ, 81)

Tarihin en derin yaralarından biri olan terör, bugün bir milat yaşıyor. Sadece bir örgütün değil; arkasındaki karanlık akılların, küresel vesayet odaklarının ve bölgeyi istikrarsızlaştırmak isteyen haçlı zihniyetinin de perdesi aralanıyor. PKK terör örgütü, 50 yıla yaklaşan kanlı geçmişini geride bırakmak zorunda kaldı. Ama bu sadece bir silah bırakma değil; aynı zamanda binlerce şehidin duasının, bir milletin sabrının, ordusunun cesaretinin ve aklının zaferidir.

Haşhaşilerden PKK’ya: Tarihî Süreklilik

PKK bir tesadüf değildir. Tarihin arka sokaklarında pusuda bekleyen karanlık yapıların modern bir versiyonudur. Bin yıl önce Alamut Kalesi’nden yayılan haşhaşiler nasıl ki İslâm coğrafyasını içeriden vurmuşsa, PKK da aynı stratejiyle bu milletin evlatlarını birbirine kırdırmak için sahneye sürüldü. Ancak tarih, tekerrürden ibaretse; zafer de tekerrür eder. Selahaddin-i Eyyubî nasıl ki içimizdeki fesadı temizleyerek Kudüs’ü özgürleştirdiyse, Türkiye de bu asırda içindeki haşhaşileri susturarak kendi bağımsızlığını tahkim etmektedir.

Silahı Yakan Eller, Sembolü Ateşe Veren Millet

Süleymaniye’de, dağın eteğinde bir tören… 33 kişilik bir grup, silahlarını elleriyle odunlar üzerine koyuyor ve ateşe veriyor. Bu görüntü; sadece bir silahın yanışı değil, aynı zamanda emperyalizmin yüz yıllık projesinin kül oluşudur. Silahları gömmek değil, yakmak… Çünkü bu defa dönüş yolu yok. Çünkü bu defa, oyun bozuldu.

Bu yakılış, Hz. Musa’nın Firavun’un sihirbazlarını mat etmesi gibidir. O sihirbazlar secdeye kapanıp iman etmişti. Bugün ise silahı kutsayan zihniyet, acziyetini itiraf ederek silahı ateşe veriyor. Sihir bozuldu. Masal bitti.

İlmi ve Mantıkî Perspektif: Terörün Arka Planı

PKK’nın elindeki silahlar ona ait değildi. Almanya’dan gelen silah, Fransa’nın istihbarat bilgisi, ABD’nin eğitim desteği, İran’ın çifte oyunu… Bu örgüt 20’den fazla ülkenin “vekalet aparatı” olarak dizayn edildi. Amaç; Türkiye’nin enerji kaynaklarını, genç nüfusunu, inanç direncini, birlik ruhunu yok etmekti. “Terörle mücadele” bir güvenlik politikası değil, bir medeniyet mücadelesiydi.

Zira aklî ve ilmî olarak incelendiğinde, terör örgütlerinin kendi başlarına 50 yıl ayakta kalması mümkün değildir. Bunu sağlayan; büyük sermaye ağları, istihbarat servisleri ve sömürgeci akıllardır. Ama artık bu sistem çöküyor. Çünkü Türkiye, sadece bir örgütü değil, ona kol kanat geren sistemin kodlarını çözdü.

Şehitler ve Gaziler: Bu Zafer Onların

Bu sürecin mimarı sadece siyaset değildir. Dağ başında nöbet tutan asker, mağarada dua eden anne, toprağa düşen şehit ve gözünü kaybeden gazi… Her biri bu günün mimarıdır. Her birinin emeği, teri, kanı bu sürecin harcında vardır.

Şehitler olmasaydı, bu millet direnemezdi. Bu millet direnemeseydi, bu oyunlar çoktan başarıya ulaşırdı.

Provokasyonlara Dikkat: Sürecin En Zor Kısmı

Bu tarihi gelişme, birçok cephede sevinçle karşılansa da bazı cephelerde rahatsızlık uyandırmaktadır. Çünkü terör bittiğinde, vekalet savaşlarının aracı yok olur. Bu da emperyalistlerin oyunlarının sonu demektir. Bu nedenle her türlü provokasyon, manipülasyon, “barışı sabote” girişimleri devreye girebilir. Türkiye teyakkuzda kalmalı, süreci akılla, sabırla ve basiretle yönetmelidir.

Son Söz: Terörsüz Bir Türkiye, İmkân Değil İrade Meselesidir

Bu süreç, sadece PKK’nın değil, bir zihniyetin çöküşüdür. Bir asırdır bu millete “bölün” diyen akılların bozguna uğramasıdır. Türk’ü, Kürt’ü, Arap’ı, Sünni’si, Alevî’siyle bu coğrafyada kader birliği yapanların yeniden kardeşliğe dönmesidir. Bu zafer, milletin zaferidir. Çünkü bu millet; şehit verir ama zillet kabul etmez. Ter döker ama toprağını vermez. Bugün kazandığımız, toprak değil, birlik ruhudur.

Özet:

PKK’nın 50 yıllık terör faaliyetlerinin ardından silah bırakması, sadece bir örgütün çöküşü değil, aynı zamanda Türkiye’nin küresel vekalet savaşlarına karşı kazandığı medeniyet mücadelesinin bir neticesidir. Bu sürecin arkasında emperyalist destekler, küresel planlar ve tarihî sürekliliğe sahip bir kaos mühendisliği vardır. Ancak Türk milleti; şehitleriyle, aklıyla ve iradesiyle bu karanlık senaryoları bozmuş, “Terörsüz Türkiye” hedefine ulaşmada büyük bir eşiği aşmıştır. Bu kazanım; ilim, iman, birlik ve stratejik aklın zaferidir. Ve bundan sonrası, bu iradeyi sabırla ve ferasetle koruma sürecidir.