Cennette Bir Gün: Mahşerden Sonra Başlayan Rahmet
Cennette Bir Gün: Mahşerden Sonra Başlayan Rahmet
Gözlerini açtığında, etrafını aydınlatan nurun her zerresinin kalbine huzur verdiğini hissetti. Kulaklarında, dünyanın hiçbir yerinde işitmediği kadar güzel ezgiler yankılanıyordu. Ayaklarının altındaki zemin, yumuşacık ve serin, sanki cennetten bir bahçeydi. Daha önce hiç tatmadığı bir mutluluk ve huzur, ruhunu sarıp sarmalamıştı.
Mahşerde amelleri tartıldığında, mizan terazisinde hayırları günahlarından ağır basmıştı. Rahmet kapılarının açıldığını gördüğünde, gözleri yaşlarla dolmuş, secdeye kapanmıştı. Rabbinden af dilemiş, ve sonunda beratını alarak sıratı kolayca geçmişti. Şimdi, cennetin ebedi saadeti içinde, gerçek yurduna ulaşmıştı.
Girdiği kapının ardında, gökten süzülen ışıklarla bezeli geniş bir bahçe vardı. Berrak ırmaklar şırıl şırıl akıyor, meyve ağaçları dallarından adeta ikramda bulunuyordu. Cennetin gençleri ve huriler, misafirlerini karşılamak için bekliyordu. Gözlerinin önünde, güzellikte tarif edilemeyecek kadar ihtişamlı köşkler yükseliyordu. Kalbinde ne bir hüzün ne de bir endişe vardı; yalnızca sonsuz huzurun tatlı serinliği.
Bir pınarın kenarına vardı ve içindeki suyu avuçlayarak içti. Dünyadaki hiçbir içeceğe benzemeyen bu sudan bir yudum aldığında, tüm yorgunluğu silinip gitti. Hiç bitmeyen bir gençlik, hiç solmayan bir mutluluk içinde olduğunu hissetti. Dünya hayatında çektiği sıkıntılar artık çok uzaklarda kalmış, yerini ebedi nimetlerin verdiği doyumsuz lezzetlere bırakmıştı.
“Keşke dünya hayatında daha fazla iyilik yapsaydım…” diye mırıldandı. Ama bu pişmanlık, üzüntü veren bir pişmanlık değildi. Çünkü artık önünde sonsuzluk vardı ve Rabbinden razı olarak, O’nun rızasını kazanmış bir kul olarak burada bulunuyordu.
Yanına bir melek yaklaştı ve gülümseyerek, “Burada sana vaat edilen her şey ve daha fazlası seni bekliyor,” dedi. Gözlerini gökyüzüne kaldırdı, artık geri dönüş yoktu; cennet onun sonsuz yurdu olmuştu. Zamanın anlamını yitirdiği bu yerde, her an bir başka güzelliğin keşfiyle geçecekti. Ve o an anladı: Burası yalnızca adaletin değil, aynı zamanda sonsuz rahmetin ve mutluluğun yurduydu…
