Tesbitler – islam bilgi arşivi

ANNE BABANIN TERBİYE ETMEDİĞİNİ ZAMAN TERBİYE EDER
Hayatın Sert Öğretmeniyle Yüzleşmeden Önce…

Toplumun temel direği olan aile, evlat için ilk okul, ilk mekteptir. Bu okulun öğretmeni anne ve babadır; müfredatı ise sevgi, disiplin, edep ve ahlaktır. Ne var ki bazı anne babalar, ya gafletlerinden ya da ihmal ve gevşekliklerinden dolayı evlatlarına gereken terbiyeyi veremezler. O zaman devreye hayat girer, zaman girer… Fakat onun öğreticiliği merhametli değildir. Çünkü bu atasözünün özünde derin bir uyarı, büyük bir ibret yatar:
“Anne babanın terbiye etmediğini zaman terbiye eder.”

Çocukken verilmesi gereken dersler, eğer verilmezse, hayat büyüdüğünde onu çok daha sert şekilde verir. Anne baba, çocuğunu zamanında doğruyla tanıştırmazsa, onu yanlışla tanışmaktan alıkoyamaz. Küçükken öğretilmeyen sabır, büyüdüğünde hayal kırıklıklarıyla öğretilir. Ahlak verilmezse, hırsızlıkla, yalancılıkla ve yalnızlıkla yüzleşerek öğrenilir. Sevgi verilmezse, sevilmeyerek öğrenilir. Saygı öğretilmezse, hor görülerek öğrenilir.

Oysa çocuk, her hareketiyle şekil almaya hazır bir hamur gibidir. Bu şekli verenler anne babadır. Eğer şekil verilmezse, hayatın tokadıyla yoğrulmaya mecbur kalır. Ne yazık ki hayatın tokadı, ne zamanını sorar, ne yaşını… Terbiye edilmeyen bir evlat; ya başkalarının hayatını zorlaştırır ya da kendi hayatını cehenneme çevirir.

Zamanın terbiyesi gecikmiştir ama keskindir. Suçla, başarısızlıkla, yalnızlıkla, dışlanmışlıkla gelir. Toplumun kuralları, hayatın gerçekleri, sert duvar gibi çarpar yüzüne. İşte o zaman annesinin yumuşak sesi, babasının uyarısı gelir aklına. Ama çoğu zaman çok geçtir.

Bu atasözü bir ceza değil, bir uyarıdır. Anne babalara bir ikaz, gençlere bir hatırlatmadır. “Sen öğretmezsen hayat öğretir; ama senin gibi merhametle değil” demektir. Çocuklara edep öğretilmezse ekranlar, sokaklar, yanlış arkadaşlar öğretir. Ve onlar öğretirken değerleri değil, hevesleri esas alırlar.

Ne Yapmalı?
Anne baba, sevgiyi verirken sınırı da çizmeli. Merhameti gösterirken disiplini de ihmal etmemeli. “Aman çocuğum üzülmesin” diyerek büyüyen evlat, hayatın acımasızlığına dayanamaz. Unutulmamalıdır ki: Sevgiyle yoğrulmuş bir terbiye, ömür boyu korunur. Ama boş bırakılmış bir fıtrat, zamanın hoyrat ellerinde ezilir.

Son Söz:
Zaman, her şeyi öğretir ama çoğu zaman çok pahalıya… O yüzden önce aile öğretmeli, anne babanın diliyle, haliyle ve duasıyla… Çünkü zamanın terbiyesi, ya pişmanlıkla ya gözyaşıyla gelir. Ve o noktada “Keşke…” demek, hiçbir şeyi geri getirmez.