GAZZE’DE BARIŞ İSTENİYORSA SAVAŞA HAZIR OLUNMALI.
GAZZE’DE BARIŞ İSTENİYORSA SAVAŞA HAZIR OLUNMALI.
Gazze’de Barış İsteniyorsa Savaşa Hazır Olunmalı.
“Si vis pacem, para bellum” der Romalılar:
Barış istiyorsan, savaşa hazırlan. Bu kadim söz, tarihin kanla yazılmış sayfalarından süzülerek günümüze ulaşmış bir hakikati fısıldar. Gazze, bu hakikatin en acımasız sahnelerinden birine ev sahipliği yapar; burada barış hayali, savaşın gölgesinde bir serap gibi titrer. Yüzyıllardır çatışmaların, umutların ve yıkımların kesişme noktası olan bu topraklar, insanlığın en karmaşık sorularından birini sorar: Barış, gerçekten mümkün müdür?Gazze’nin tarihi, bir barış masalı değil, bir direniş ve işgal destanıdır. Antik çağlarda Filistîler’in yurdu olan bu bölge, Romalılardan Bizans’a, Emevilerden Haçlılara kadar sayısız medeniyetin ayak izlerini taşır. Osmanlı döneminde bir süre sükûnet bulsa da, 20. yüzyılın başlarında İngiliz manda yönetimiyle başlayan modern çatışma dönemi, Gazze’yi bir barut fıçısına çevirdi. 1948’de İsrail’in kuruluşu ve ardından gelen Nakba, yani “Büyük Felaket”, yüz binlerce Filistinliyi evlerinden kopararak Gazze’yi bir sığınak ve aynı zamanda bir hapishane haline getirdi. O günden beri bu dar şerit, savaşın ve ablukanın pençesinde nefes almaya çalışır.Tarih, bize şunu öğretir: Gazze’de barış, asla masada kazanılmadı. 1967’deki Altı Gün Savaşı, 2008’deki Dökme Kurşun Operasyonu, 2014’teki Koruyucu Hat Operasyonu ve daha niceleri… Her çatışma, barış umudunu bir sonraki savaşa erteledi. İnsanlar öldü, evler yıkıldı, çocuklar yetim kaldı; ama ne hikmetse, her defasında “barış görüşmeleri” yeniden başladı. Bu döngü, bir tragedyadan çok bir kara mizah gibi: Aynı sahne, farklı oyuncularla tekrar tekrar oynanıyor.Peki, neden barış bu kadar uzak? Çünkü Gazze’deki mücadele, sadece toprakla ilgili değil; kimlik, onur ve varoluşla ilgili. Filistinliler için Gazze, son kale; İsrail içinse bir güvenlik meselesi. İki taraf da haklı olduğuna o kadar emin ki, uzlaşma bir zayıflık gibi görünüyor. Barış isteyenler, masaya elleri temiz oturmayı hayal eder; oysa Gazze’de eller hep kanlıdır. Bu, romantik bir barış hikâyesinden çok, Thukidides’in Peloponez Savaşları’nda dediği gibi, “Güçlü olanın yaptığını, zayıf olanın çektiğini” anlatan bir gerçekliktir.Düşündürücü olan şu: Barış için savaşmak zorunda kalmak, insanlığın en büyük çelişkisi değil midir? Gazze’de çocuklar roket sesleriyle uyanırken, anneler ekmek kuyruklarında beklerken, babalar ise bir sonraki patlamayı göze alarak balık avına çıkarken, barıştan söz etmek neredeyse alaycı bir lüks gibi. Yine de, bu umutsuzluk içinde bile, Gazzeliler yaşamaya devam ediyor. Dirençleri, insan ruhunun ne kadar dayanıklı olabileceğini gösteriyor.Eğer Gazze’de barış isteniyorsa, önce savaşın doğasını anlamak gerek. Savaş, sadece silahlarla değil, zihinlerde de kazanılır. Kin, intikam ve korku, bu topraklarda nesilden nesile aktarılan miraslar olmuş. Barış, bu mirası kırmakla başlar; ama bu, ne yazık ki, bir tarafın zaferiyle değil, iki tarafın da yenilgiyi kabul etmesiyle mümkün. Tarih, bize böyle bir fedakârlığın nadiren gerçekleştiğini söylüyor.Sonuç olarak, Gazze bir aynadır; insanlığın en karanlık ve en aydınlık yanlarını yansıtır. Barış istiyorsak, savaşa hazır olmalıyız; çünkü Gazze’de barış, ancak savaşın tüm tarafları yorulduğunda, silahlar sustuğunda ve insanlar birbirlerinin gözlerindeki acıyı gördüğünde gelebilir. O zamana kadar, bu topraklar bize hem ibret hem de umut vermeye devam edecek. Soru şu: Biz, bu dersi ne zaman öğreneceğiz?
@@@@@@
İşte bunun sebebi:
*”Beyaz Saray, İsrail’in bugün Gazze’ye düzenlediği saldırılar konusunda ABD’ye danıştığını açıkladı. Leavitt, “Kıyamet kopacak.” ifadesini kullanarak, Trump’ın İsrail’e destek olmaktan korkmadığını belirtti.”
https://m.haber7.com/dunya/haber/3514366-iraktan-son-dakika-israil-aciklamasi-saldiri-hazirligi
