Tesbitler – islam bilgi arşivi

Tarihin tozlu sayfaları, zulme direnen yiğitlerin destanlarıyla doludur. Bir zamanlar Çanakkale’de, Anadolu’dan Filistin’e kadar uzanan bir kardeşlik vardı. Gazze’nin çocukları, Çanakkale’nin toprağına kanlarını dökerek o toprakları savundular. O gün, Çanakkale’de Filistin vardı; kardeşlik vardı, fedakârlık vardı.

Ama bugün Gazze’de zulüm var, gözyaşı var, feryat var. Ve maalesef, bu feryada yeterince kulak veren bir Çanakkale yok. Ben yokum, biz yokuz. İnsanlık yok…

Bir Kardeşlik Destanı: Dün Çanakkale

Çanakkale Savaşı, sadece Türk milletinin değil, ümmetin de bir sınavıydı. O günlerde Gazze’den, Kudüs’ten, Şam’dan gençler, hiç tereddüt etmeden Çanakkale’ye koştu. Ellerindeki silahlar belki eskimişti, ama kalplerindeki iman taptazeydi. Onlar, “Birimiz hepimiz için,” diyerek bu toprakları savundular.

Gazze’nin evlatları, Çanakkale’nin topraklarına gözlerini kırpmadan düştü. Şehitler listesinde Gazze’nin adını görmek, bize kardeşliğin ne demek olduğunu anlatıyor. Peki ya şimdi? Biz, onların yanında aynı kararlılıkla durabiliyor muyuz?

Bugün Gazze’de.

Bugün Gazze’de her gün Çanakkale gibi bir mücadele var. Ancak bu kez düşman, daha zalim, daha acımasız. Bombaların, ambargoların, açlığın ve susuzluğun ortasında bir halk hayatta kalmaya çalışıyor. Ve biz, onların bu direnişine ne kadar ortak olabiliyoruz?

Her bomba Gazze’nin bir evini yıktığında, aslında bizim insanlığımızın bir parçası yok oluyor. Ama biz sustukça, dünya daha da sağırlaşıyor. Çanakkale’nin ruhu, bugün Gazze’nin sokaklarında yankılanmalıydı. Ama bugün o sokaklarda bizim izimiz yok.

Neden Yokuz?

Ey vicdanlar, neden Gazze’de yokuz? O gün Çanakkale için kendini feda eden Gazze’nin çocukları, bugün bizden sadece dua değil, dayanışma bekliyor. Biz ise onları izlemekle yetiniyoruz.

> “Kardeş, kardeşin derdiyle dertlenir,” diyor Peygamber Efendimiz. Ama biz, kardeşimizin derdiyle dertlenmek yerine kendi rahatımıza çekilmiş durumdayız. Çanakkale’de omuz omuza duran ümmet, bugün neden sessiz?

Gazze İçin Bir Sözümüz Var mı?

Çanakkale ruhu, sadece geçmişin bir hikayesi değil; bugün de yaşatmamız gereken bir mirastır. Eğer Çanakkale’nin çocuklarıysak, Gazze için de bir şeyler yapmalıyız. Onların acısını yüreğimizde hissetmeli, dualarımızı eksik etmemeli ve elimizden gelen ne varsa yapmalıyız.

> “Dün Çanakkale’de olan Gazze’de, bugün ben yokum” demek, tarihe ve insanlığa karşı en büyük borcumuzdur.

Birlikte Direnelim.

Gazze, sadece bir şehir değil; tüm ümmetin onurudur. Onların direnişi, bizim de direnişimizdir. Onların acısı, bizim de acımızdır. Çanakkale ruhunu bugün Gazze’de yeniden canlandırmalı, kardeşlerimizin yanında olmalıyız. Çünkü yarın tarih bize soracak: