İNSAN BU
İNSAN BU
İnsan cüzlerden müteşekkil…
Kalbini çıkarınca sen sen değilsin.
Aklını çıkarınca sen sende değilsin.
Ruh çıkınca ölüsün.
Diğer organlar çıkınca yarım ve eksiksin.
Vicdan çıkınca manen hiçsin.
Duygular çıkınca proğramsız boş bir bilgisayar kasasısın.
Sen alemden süzülmüş cüzleri barındıran bir külsün.
-Ben bile kendinden haberdar değilken, ben bile kendimi bilmiyor iken, kendim ile ilgili bir şeye vakıf değil iken, beni bilen benden haberdar olan, beni yaratan bir yaratıcının olduğundan dolayı hakikaten ne kadar şükretsem, ezelden ebede ne kadar hamd etsem elbette ki azdır.
Geçmişte beni unutmayan ve bu gün de unutmayıp hayatımı idame ettiren bir Rabbim; Elbette ki bundan sonra da unutmayacağı kesinlik kazanmaktadır.
Binler şükür olsun o beni unutmayan, hiçbir şeyi unutmayan Rabbe …
Beni unutmadığı gibi yukarıya doğru anne ve babamı da unutmayan, aşağıya doğru ailemi, çocuklarımı da unutmayıp onlar ile beraber bütün sevdiklerimle olan irtibatı kuran bir Rabbim, o bağlantımı tesis eden bir Allah’ım, bana ne kadar ehemmiyet verdiğini ve benimle beraber sevdiklerim ile olan ilgi ve alakayı ne kadar önemsediğini de göstermiş olmaktadır.
Denizin en derinliklerindeki en küçük bir canlıyı unutmayan, mikroskobik canlıların hayatını var edip devam ettiren, uzayın en derinliklerinden haberdar olup orada tasarruf eden bir Allah; kainatın ana merkezinde olan ve her şeyin kendisi için yaratılmış olduğu bu insanı neden unutsun? Niye unutsun? Nasıl unutsun ve unuttursun?
MEHMET ÖZÇELİK
25-02-2020
