Tesbitler – islam bilgi arşivi

İnsanlık tarihi, hak ile batılın mücadelesine sahne olduğu kadar; hakikatin tahrif edilerek zulme alet edilmesine de şahitlik etmiştir.
İster semavi olsun, ister beşeri ve sapık bir yanlış inanç olsun, dinin aslı ve esası, masum bir cana kastetmeyi, hele ki bir bebeğin, bir kadının veya bir mabetteki din adamının kanını dökmeyi asla emretmez. Zira din, hayat içindir; ölüm ve vahşet için değildir.
Eğer birileri, inanç namına savunmasız bedenleri hedef alıyorsa, orada dinin külli hakikatleri değil; tefessüh etmiş bir ruhun hezeyanları ve hayvandan daha aşağı bir nefsin kan emiciliği konuşuyor demektir.

Zahiri Bir Kılıf, Batini Bir Çürüyüş

Bugün Gazze’de yaşananlar, savaşın ötesinde, insanlığın vicdanında kapanmaz yaralar açan bir soykırımdır. İsrail’in sergilediği bu vahşet, herhangi bir mukaddes kitabın emri olamaz. Bu, olsa olsa enaniyetin ve ırkçı bir kibrin, dinin zahiri hükümlerini kendine perde yaparak işlediği şeytanî bir cinayettir.
Bir inancın muhtevasında, “masumu öldür” emri bulunmaz. Şayet birisi bunu iddia ediyorsa, o kişi kendi içindeki canavarı, dinin kutsiyetiyle tasvir etmeye çalışıyordur. Bu durum, hakikati göremeyenler için büyük bir yanılma olsa da, hikmet nazarıyla bakanlar için apaçık bir saptırmadır.
Kuran-ı Kerim, bir cana kıymanın ne denli büyük bir cürüm olduğunu, cihan şümul bir dille şöyle isbat eder:
> “.İşte bu yüzdendir ki İsrailoğulları’na şöyle yazmıştık: Kim, bir cana veya yeryüzünde bozgunculuk çıkarmaya karşılık olmaksızın (haksız yere) bir cana kıyarsa bütün insanları öldürmüş gibi olur. Her kim bir canı kurtarırsa bütün insanları kurtarmış gibi olur. Peygamberlerimiz onlara apaçık deliller getirdiler; ama bundan sonra da onlardan çoğu yine yeryüzünde aşırı gitmektedirler..”
> (Mâide Suresi, 5/32)
>
Hal böyleyken, çocukları ve kadınları katletmeyi “dini bir gereklilik” gibi sunmak, Allah’ın ayetlerine ve fıtratın kanunlarına tamamen zıt ve aykırı bir faaliyettir.
Tam bir iftira ve yalandır

Enaniyetin Vahşileşmesi ve “Canavar Hayvan”

Gazze’deki manzara, modern çağın “uygar” maskesi altında saklanan barbarlığın ön plana çıkmasıdır. Bu durum imandan ve faziletten soyunmuş bir nefsin ne derece alçalabileceğinin ibretli bir delilidir.
İnsan, fıtraten mükerrem yaratılmıştır; ancak bu kerametini yanlış inanç ve zulüm ile kaybettiğinde, tabiatındaki yırtıcılık onu hayvandan daha tehlikeli bir hale getirir. Tıpkı şu hakikat gibi, bugünkü zalimlerin psikolojisini ne kadar da isabetli bir şekilde şerh etmektedir:
> “İnsan, nur-u iman ile âlâ-yı illiyyîne çıkar, Cennet’e lâyık bir kıymet alır. Ve zulmet-i küfür ile esfel-i sâfilîne düşer, Cehennem’e ehil olacak bir vaziyet alır. Çünkü iman, insanı Sâni-i Zülcelâl’ine nisbet ediyor; iman, bir intisaptır… Küfür, o nisbeti kat’eder. O kattan, insanın kıymeti, yalnız maddesi itibarıyla ve yalnız hayat-ı hayvaniyeden ibaret kalır… İşte bu mahiyetle insan, eğer nur-u iman olmazsa, sair hayvanattan daha aşağı düşer.”
> (Sözler, 23. Söz, Birinci Mebhas)
>
İşte Gazze’de masumların üzerine bomba yağdıran zihniyet, bu “esfel-i sâfilîn” (aşağıların aşağısı) derekesine düşmüş, enesini putlaştırmış ve merhamet damarları kurumuş bir yapıdır. Onların bu hali, dinin bir gereği değil; aksine dinden ve insanlıktan ne kadar uzaklaştıklarının tasviridir.

Netice: Vahşet, Hakikati Örtemez
Bu kanlı tablo karşısında tenkit oklarımızı sadece silahlara değil, o silahları tutan elleri yöneten batıl fikirlere ve bozuk kalplere yöneltmeliyiz. Bir dinin aslı, daima yaşatmayı emreder. Öldürmeyi, yok etmeyi ve soykırımı emreden bir ses duyuluyorsa; o ses semadan değil, nefsin karanlık dehlizlerinden ve şeytanın vesvesesinden gelmektedir.
Zalimlerin “din adına” yaptıklarını iddia ettikleri bu vahşet, aslında onların kendi tabiatlarındaki vahşetin dışa vurumundan ibarettir. Hakikat şudur ki; zulüm ile âbâd olanın âhiri berbâd olur. Masumların ahı, eninde sonunda o enaniyet kulelerini yerle bir edecektir.