İslâmiyet ve Fesadın Külli Zıddiyeti

Beşeriyet tarihi, daima iki zıt cereyanın mücadelesine sahne olmuştur: Biri, Hayatın ve nizamın kaynağı olan Fazilet ve Hakikat; diğeri ise, tahribatın, kargaşanın ve her türlü mukaddesatın inkârının esası olan anarşi ve fesad. Şanlı İslâm Dini, kâinatın külli nâmusuna mutabık bir nizamı tesis ederken, anarşi ve onun felsefî tecessümü olan Bolşeviklik, Komünistlik gibi zındıklık cereyanları, beşerî yapının temellerini dinamitlemektedir.
Üstad Bediüzzaman Hazretleri’nin veciz bir biçimde tasvir ettiği üzere, “Bir Müslüman, Bolşevik olamaz. Belki anarşist olur, daha istibdad-ı mutlaktan başka idare edilmez.” Bu hikmetli söz, İslâmî hayat açısından bakıldığında, mutlak bir hakikati teşrih eder. Zira İslâmiyet; Hakk’a kulluk, adalete riâyet ve karşılıklı hürmet (saygı) esasına mebnîdir. Bolşevizm ve Komünizm ise, temellerinde hem Allah’ı hem de mülkiyeti reddeden, sınıf kinini besleyen ve neticede her türlü nizamı ortadan kaldıran, mutlak bir idareye (istibdad-ı mutlak) kapı açan bir fesat akımıdır.
> “Anarşi hiçbir hak tanımaz. İnsanlık seciyelerini ve medeniyet eserlerini canavar hayvanlar seciyesine çevirir…”
>
Bu durum, söz konusu cereyanların fikrî aslının, vicdanın ve aklın bütün mukaddes bağlarını çözerek, insanı nefs-i emmaresinin mutlak esiri hâline getirmesinden ileri gelir. Nihayetinde “Komünistlik, masonluk, zındıklık, dinsizlik; doğrudan doğruya anarşistliği intac ediyor.” Bu, bir tarihî ibrettir: İmanî esasları yıkılan bir cemiyetin akıbeti, anarşi ve kaosun pençesinden kurtulamaz.

Eşkıya ve Mürted: Sosyal Yapının İki Yıkıcı Unsuru

Tarihî Türk-İslâm Devletlerinin, hususan Osmanlı’nın, sosyal nizamı ve bekâsı namına asla müsamaha göstermediği iki zümre vardı: Eşkıya ve Mürted.

* Eşkıya (Terörist/Yol Kesen): Bunlar, devletin adaletine ve halkın emniyetine açıkça baş kaldıran, yol kesen, terör estiren, can ve mal güvenliğini ihlâl edenlerdir. Onların faaliyeti, zahiri (dış) bir tahriptir. Cemiyetin damarlarını kesen, maddî hayatı felç eden bu zümreye karşı devlet, nizamın bekâsı için şiddetle durmak mecburiyetindedir.
* Mürted (Tefessüh Etmiş İhanet Ehli): Bu zümre ise daha derûnî ve tehlikelidir. Müslüman iken, İslâmiyet’ten ayrılan ve ihanet içinde olanlardır. Onların ihaneti, manevî temelleri yıkmayı hedefler. Bir binanın dış cephesini yıkan eşkıya ise, içten çürüten mürted, o binanın temel harcını ve maneviyatını hedef alır. Tefessüh (çürüme) hâli, cemiyetin manevî direncini kırarak, onu dışarıdan gelebilecek her türlü saldırıya karşı savunmasız bırakır.
Bu iki zümreye karşı Osmanlı’nın müsamahasız tavrı, aslında bir merhamet ve fazilet dersidir; zira külli nizamın korunması, cüz’î fesattan daha evlâdır. Anarşinin, fitnenin ve terörün men edilmesi, bütün fertlerin hak ve hürriyetlerinin teminatı demektir.
Kurtuluşun Yegâne Sığınağı: Hakikat-ı Kur’aniye
Bu dehşetli akımların, yani anarşizmin, Bolşevizmin ve onların komiteleri olan âhirzaman Ye’cüc ve Me’cücünün tahripkâr faaliyetlerine karşı koyacak yegâne sed, Üstad’ın da belirttiği gibi, “ancak ve ancak hakikat-ı Kur’aniye etrafında ittihad-ı İslâm dayanabilir.”
Kur’ân-ı Hakîm’in tesis ettiği nizam, en büyük fazilet ve hikmetin kaynağıdır. Haramdan çekinmek, hürmet, merhamet, emniyet ve itaat gibi beş esas, anarşinin panzehridir. Zira anarşi, hukuku hiçe sayarken, İslâm Hukuku (şeriat) mutlak adaleti tesis eder. Anarşi, isyan ve serseriliği telkin ederken, İslâm itaati (meşru dairede) ve ciddiyeti emreder.
Bu vatanı ve milleti hem ecânib (yabancılar) istilâsından hem de anarşilikten kurtaracak yegâne çare, bu cihanşümul nizamın ruhuna sarılmaktır.

Hayat sahnesinde gözlemlenen ve her geçen gün şiddeti artan açık saçıklık ile ahlâksızlığın yaygınlaşması vakıasına, biraz ironik ve farklı nazar açısıyla bakmak icâb eder.
Zîrâ, bir asırdan beri bu azîz memlekette yapılanlar gözlem altına alındığında, ortaya çıkan bu menfî netîcenin adeta bu fiillerin tabiî bir meyvesi, yapılanların bir cezâsı hükmünde olduğu görülecektir.
> “Tamam da başka ne bekliyorsunuz ki? Olmaması için yapılanlara bakınca neredeyse bu masum bile kalmaz mı!?”
>
Bu keskin düşünce, meselenin aslına ve esâsına bir projektör tutmaktadır. Zîrâ, fıtratın ve şerîatin en mukaddes ahkâmına karşı girişilen her türlü tecavüzün, umûmî hayatta büyük bir hasâr ve inkırazı netîce vermesi, cihan şümul bir kâidedir.

İktibas Edilen Ayet-i Kerime:
> “Mü’min kadınlara da söyle, gözlerini (harama bakmaktan) korusunlar; nâmus ve iffetlerini muhâfaza etsinler. Zînet (güzellik) yerlerini, zâhir olanlar (dışta kalanlar) müstesnâ, açmasınlar. Başörtülerini (hımâr) yakalarının (cüyûb) üzerine sarkıtsınlar. Zînet (yer)lerini, kendi kocalarından yahut babalarından yahut kocalarının babalarından yahut kendi oğullarından yahut kocalarının oğullarından yahut kendi kardeşlerinden yahut kardeşlerinin oğullarından yahut kız kardeşlerinin oğullarından yahut kendi kadınlarından yahut sâhip oldukları cariyelerden yahut (kadınlara) ihtiyacı kalmamış erkek hizmetçilerden yahut henüz kadınların mahrem yerlerini anlamayan çocuklardan başkasına göstermesinler. Gizledikleri zînetleri bilinsin diye ayaklarını yere vurmasınlar. Ey mü’minler, hep birlikte Allâh’a tevbe edin ki kurtuluşa eresiniz.” (Nûr Sûresi, 31. Ayet)
>
Sonuç olarak, açık saçıklık ve ahlâksızlığın artışı, bir araz değil, bir neticedir. Bu neticeyi doğuran sebepler ortadan kaldırılmadıkça, yani kadın yuvasına i’âde edilip, iffet ve tesettür fazileti tekrar esâs alınmadıkça, dünya çapında felâket olan aile mefhumunun inkırâzı devâm edecektir.

Bu muhteva ile bağlantılı ve müradif (benzer) manaları ihtiva eden, ayetler aşağıdadır:
1. Şükrün Zenginliği ve Nimetin Artması Hakkında:
> İbrâhîm Sûresi, 7. Ayet:
> “Hani rabbiniz şunu bildirmişti: “Andolsun, eğer şükrederseniz elbette size nimetimi artırırım. Eğer nankörlük ederseniz hiç şüphesiz azabım çok şiddetlidir.””
>
2. Şükür ve Sabırla Yardım İstemek Hakkında:
> Bakara Sûresi, 153. Ayet:
> “Ey iman edenler! Sabır ve namazla yardım dileyin. Şüphe yok ki Allah sabredenlerle beraberdir.”
>
3. İnsanların Çoğunun Şükürden Gâfil Olduğu Hakkında:
> Yûnus Sûresi, 60. Ayet:
> “Allah hakkında yalan uyduranların kıyamet günündeki durumu ne olacaktır? Şüphesiz Allah insanlara karşı lütuf sahibidir, fakat onların çoğu şükretmezler.”
>
4. Şükredenlerin Mükafatı ve Sabrın Fazileti Hakkında:
> Zümer Sûresi, 10. Ayet:
> “De ki: Ey iman eden kullarım! Rabbinizden korkun. Bu dünyada güzel davranışlarda bulunanlara güzellik vardır. Allah’ın arzı geniştir. Ancak sabredenlere mükâfatları hesapsız olarak verilecektir.”
>

“Binaenaleyh, cisminin küçüklüğüne bakıp da günahlarını küçük zannetme. Çünkü, kalbin kasâvetinden bir zerre, senin şahsî âleminin bütün yıldızlarını küsufa tutturur.”
(Mesnevî-i Nuriye 101.)

“Cirim ve cismi küçük, cürüm ve zulmü büyük, ayıb ve zenbi azîm biçare insanı kâinatın hiddetinden, mahlûkatın nefretinden, mevcudatın öfkesinden kurtarmak için Kur’ân-ı Hakîmin daire-i kudsiyesine girmeye ve Sünnet-i Seniyeye ittibâ eylemeye dâvet ettiği…” (Barla Lahikası. 109.)

Ey okuyucu! Gel, bu cirm-i küçücük ve cürm-ü pek büyük olan biçare insan denilen muamma-i acibeye bir nazar edelim. Kur’ân-ı Hakîm’in ve Risale-i Nur düşüncesinin ziyası altında, insanın yapısındaki bu hayret-engiz tezatı tasvir ve tefekkür edelim.

İnsan, bu cihan-şümul tabiatın, küllî âlemin içerisinde zerre kadar bir cisimle durur. Zahirî bir bakışta, bir kum tanesi, bir damla su misali hakir görünebilir. Lâkin, Cenâb-ı Hakk’ın Esma-i hüsnasının cilveleriyle donatılmış olan şu küçük ene ve kalb, öyle bir cihan-ı manevîyi ihtiva eder ki, azameti tariften âciz kalır. İnsanın faaliyet ve ahengi ise, küll ve cüz arasında bir köprü vazifesi görür.
Ne gariptir ki; bu cism-i sağîr, işlediği zenb ve hata ile kâinatı hiddetlendirecek, cehennemi ğayzından parçalayacak derecede azîm bir cürüm meydanına getirir.
Üstad-ı Muhterem’in hikmetli beyanıyla: “cisminin küçüklüğüne bakıp da günahlarını küçük zannetme. Çünkü, kalbin kasâvetinden bir zerre, senin şahsî âleminin bütün yıldızlarını küsufa tutturur.” Bu, gösterir ki, günah dediğimiz enaniyetin zulmü, sırf ferde münhasır kalmaz; o küçük şahsî âlemin küllî nizamını bozar.

İnsan, cürüm işlediği vakit, hakikatte yalnız kendi nefsine zulmetmiş olmaz. O, Yaratıcının nizam-ı âlemini, adalet ve hikmet prensiplerini tenkit etmiş ve onlara zıt bir aykırılık göstermiş olur. Zira, her bir mevcudat, Hakk’ın emriyle tesbih ve itaat dairesinde faaliyet ederken, isyan eden bir kul, o küre-i arzın ahengine bir fülus atar. Bu aykırı davranış, mahlûkatın nefretini, mevcudatın öfkesini celbeder.
Bu hiddet ve nefret, sadece bir hissiyat tezahürü değil, bilakis, küllî adaletin ve küllî hikmetin isbatı ve derûnî bir kanunudur. Hazer etmeli ki, o küçük cisim ile işlenen büyük zulüm, uhrevî neticelerle birlikte, dünya çapında dahi felaketlerin aslı, esası olabilir. Tarih-i ibret bize gösterir ki, enaniyetin azameti ve kasavet-i kalb, nice medeniyetlerin inhitatına ve kavimlerin helâkine sebep olmuştur.

Öyleyse, bu azîm mes’uliyetin ve kâinatın hiddetinin karşısında, biçare insan nasıl necat bulacaktır?
Şu hakikati bunu ifade eder: “Cirim ve cismi küçük, cürüm ve zulmü büyük, ayıb ve zenbi azîm biçare insanı kâinatın hiddetinden, mahlûkatın nefretinden, mevcudatın öfkesinden kurtarmak için Kur’ân-ı Hakîmin daire-i kudsiyesine girmeye ve Sünnet-i Seniyeye ittibâ eylemeye dâvet ettiği…”
İşte yegâne liman, Kur’ân-ı Kerîm’in kudsî dairesidir. Kur’ân, insanın aslı, esası olan acz ve fakrını gösterir, terbiye eder. Faziletin mihenk taşı olan Sünnet-i Seniyeye ittibâ etmek ise, o cirm-i küçükten çıkan cürm-ü azîmi telâfi etmenin, yani acz ile tevazuu, fakr ile şükrü ön plana çıkarmanın yoludur. Bu hikmetli yol, insanın derûnî âlemini nurlandırır ve kâinatla sulh ve barış içerisinde bir hayat sürmesine zemin hazırlar.
Bu kudsî ittibâ, küçük cisimdeki büyük manayı inşa eder; eneyi yok etmek yerine, onu Hakk’a abd kılarak istikametlendirir. O vakit, kâinatın hiddeti rahmete, öfkesi de iltifata tebdil olur.

Bu makale-i nûriye, insanın zahirindeki küçüklük ile manevî cürümlerinin azameti arasındaki zıt ve aykırı duruma nazar etmektedir. Risale-i Nur düşüncesinden hareketle, kalbin kasvetinden sâdır olan günahların, ferdin şahsî âleminde dahi küllî nizamı bozarak kâinatın hiddetini ve mahlûkatın nefretini celbettiği hakikati tasvir edilmiştir. Bu azîm mes’uliyetten necat bulmanın yegâne yolunun, Kur’ân-ı Hakîm’in dairesine girmek ve Sünnet-i Seniye’ye ittibâ etmek olduğu vurgulanmıştır. Bu faziletli yol, küçük cisimdeki büyük manayı istikametlendirir ve Hakk’a kul olma faaliyetini kemâle erdirir.

Bu muhteva ile bağlantılı ve müradif (benzer) manaları ihtiva eden ayetler aşağıdadır:
1. İnsanın Yaratılışı ve Sorumluluğunun Azameti Hakkında:
> Ahzâb Sûresi, 72. Ayet:
> “Biz emaneti göklere, yere ve dağlara teklif ettik, hepsi onu yüklenmekten çekindiler ve ondan korktular. Onu insan yüklendi. Doğrusu o çok zâlim, çok câhildir.”
>
2. Zulüm ve Günahın Küllî Tesiri Hakkında:
> Rûm Sûresi, 41. Ayet:
> “İnsanların kendi elleriyle yapıp ettikleri yüzünden karada ve denizde düzen bozuldu; böylece Allah -dönüş yapsınlar diye- işlediklerinin bir kısmını onlara tattırıyor.”
>
3. İsyankârın Akıbeti ve Kâinatın Şahitliği Hakkında:
> Yâsîn Sûresi, 65. Ayet:
> “O gün ağızlarını mühürleriz; yaptıklarını bize elleri söyler, ayakları da şahitlik eder.”
>
4. Kurtuluş ve Fazilet Yolu Hakkında:
> Âl-i İmrân Sûresi, 31. Ayet:
> “De ki: “Eğer Allah’ı seviyorsanız bana uyun ki, Allah da sizi sevsin ve günahlarınızı bağışlasın. Allah çok bağışlayıcı, çok esirgeyicidir.”
>

Türkiye’nin siyâsî hayatındaki en derûnî ve esrârengiz hadîselerden biri olan Deniz Baykal kaset vak’ası ile cihan-şümul siyâsetin karışık ağları arasındaki münâsebeti nazar-ı dikkatlere sunmaktadır.
Bir parti liderini değiştiren gizli bir faaliyetin, dünya liderlerini ve istikbâli değiştirecek büyük bir plânın cüz-ü olup olmadığı suâli, hikmetle ele alınması gereken ibretli bir açıdır.
Bu makâlemiz, târihî hâdiseler zincirini gözden geçirerek, zâhirdeki tesâdüflerin ardındaki münâfıkâne niyetleri ve Türkiye’yi yüz sene evvelki kıtlık dönemine döndürme hesaplarını vurucu bir lisanla tahlil edecektir.

I. Kaset Vak’ası ve Siyâsetin Değişimi: Tesâdüf Müdür, Tedbîr Mi?

CHP’nin liderliğini bırakmak mecbûriyetinde kalan Baykal’ın yerine, daha evvel “Genel Başkan olmayacağım” diyen Kemal Kılıçdaroğlu’nun gelmesi ve on üç sene süren liderliği, siyâsî gözlemciler açısından büyük bir muammâdır.
* Derûnî Mühendislik: Bir lideri hükümsüz kılan ve yerine başka birini tayîn eden büyüklükte bir hâdise, yalnızca bir tesâdüfle izah edilemez. Bu tür faaliyetler, ancak uzun vadeli, derûnî ve gizli hesapların bir neticesi olabilir. Bu, siyâset mühendisliğinin, partilerin tabiî seyrini değiştirme ve Türkiye’nin istikâmetini tayîn etme amacını taşımaktadır.
* Küresel Alâka: Bir partinin başına getirilen şahsın, altılı masayı kurup Cumhurbaşkanlığına aday olması, bu değişimin Türkiye’nin yalnız dâhilî siyâsetini değil, aynı zamanda uluslararası ilişkilerini de etkileyecek büyüklükte bir plânın cüz-ü olduğunu düşündürmektedir.
Bu tarz hâdiseler, Trump hükûmetini değiştirme kadar külli bir etkiye sahip olmasa bile, beynelmilel aktörlerin Türkiye’deki siyâsî değişime nazar ettiğini isbât etmektedir.

II. İleriye Dönük Hesaplar: Maddî ve Manevî Kıtlık Dönemi Mefhumu

Bu değişimlerin en acı neticesi, Türkiye’yi bir asır evvelki tek parti faşizminin hüküm sürdüğü maddî ve manevî kıtlık dönemine döndürme niyetidir. Bu niyet, münâfıkâne bir tarzda gündeme getirilmektedir:
* Manevî Kıtlık Dönemi: Tek parti döneminde, Ezan’ın susturulduğu, Kur’ân’ın yasaklandığı ve ehl-i imâna tazyîk uygulandığı hakîkati, târihî bir zulmün tasviridir. Gizli eller, bugün yine aynı manevî kısıtlamaları getirme hesabıyla siyâsî değişimleri tetiklemektedirler.
* Suriye’deki Vahşetle Münâsebet: Suriye’de altmış bir sene süren Esat âilesinin azınlık hâkimiyetinin zulmü (%8 Nusayri’nin %92 Sünnî Müslüman çoğunluğa yönelik vahşeti), Türkiye’de istenilen değişimle benzerlik göstermektedir. Bu hâkimiyet, halkın irâdesine ve aslî haklarına karşı girişilmiş zorba ve münâfıkâne bir faaliyettir. Türkiye’de de, milletin değerlerine zıt düşen bir azınlık idâresini kurma girişimi, bu zulüm modelini taklit etme tehlikesini barındırmaktadır.
Bu tür gizli hesaplar, demokrasinin zahiri şartları altında yürütülerek, münâfıkâne bir tarzda hakîkat perdelenmeye çalışılmaktadır.

III. İbretli Düşünce: Kuvvet ve Hürriyet Arasındaki Zıtlık

Bu hâdiseler, bizlere kuvvetin (iktidarın) asıl sahibinin millet olduğunu ve hürriyetin fâidesinin ne kadar yüce olduğunu öğretmektedir.
* Hakîkî Cellat: Cellat, yalnızca târihte kalmış bir şahıs değil, gizli hesaplarla milletin irâdesini esir almaya çalışan her türlü münâfıkâne niyettir.
* Fazilet Yolu: Türkiye’nin istikbâli, gündelik siyâsî tartışmaların ötesinde, imânına, târihine ve faziletine sâhip çıkmasıyla temin edilebilir. Gizli el operasyonlarına karşı en büyük cevap, hürriyetin ve adaletin ışığını kaybetmemektir.

Makâlenin Özeti (Hülâsa-i Kelimât)

Deniz Baykal kaset vak’ası gibi siyâsî değişimleri tetikleyen derûnî hâdiseler, yalnızca tesâdüf değil, Türkiye’nin istikâmetini yüz sene evvelki maddî ve manevî kıtlık dönemine veya Suriye’deki Esat âilesinin vahşî azınlık hâkimiyeti modeline doğru çevirme amacını taşıyan münâfıkâne bir plânın parçasıdır. Kemal Kılıçdaroğlu’nun siyâsî serüveni de, bu gizli siyâsî mühendisliğin en bariz zahiri misâlidir. Bu tür zorba girişimlere karşı, milletin irâdesi, târihî ibretlerden ders alarak fazilet ve hürriyet yolundan sapmamalıdır.

İnançbuzerine yapılan Anket netîceleri, sadece İslâm memleketlerini değil, bütün insâniyeti tehdit eden derûnî bir buhrânın zahiri bir tasviridir. Zîra Allah’a imândaki, âhîret ve hesap gününe imândaki gerileme, ve bizzat dîne olan bağlılığın azalması, hayatın anlamsız ve boş görülmesi düşüncesinin esâsını teşkil etmektedir.
Bu makâlemiz, hikmet açısından, târihî ibretler ışığında, Câsiye Sûresi’nin 24. âyet-i kerîmesinde tasvir edilen cehâlet tablosunun günümüzdeki tekerrürünü vurucu ifâdelerle tahlil etmektedir.

I. Câhiliye’nin Tekerrürü ve Zannın Zulmeti

Câsiye Sûresi’nde zikredilen o kudsî hakîkat, günümüzdeki insaniyetin hâlini aynen tasvir etmektedir:
> “Onlar, ‘Hayat, ancak bu dünya hayatından ibarettir. Doğar ve yaşarız, bizi ancak zaman yok eder.’ dediler. Oysaki bu konuda gerçeğe dayalı hiçbir bilgileri yoktur. Onlar, yalnızca zanda bulunuyorlar.” (Câsiye, 45/24)
>
Bu beyân, hayatı âhiretten tecrid etmenin, yaratılışın hikmetini inkâr etmenin en basit ifâdesidir. İnsan, imândan ve hesap gününün hakîkatinden uzaklaştıkça, hayatın mânâsını zamânın tesâdüfüne ve maddî kazanıma indirmektedir.
* Derûnî Boşluk: Gündelik hayattaki maddî sıkıntılar, kaos ve savaşlar, doğrudan imansızlıktan veyabimanın zafından doğmaktadır. Zîra Allah’a imân ve âhîret nazar-ı dikkatte olmazsa, insan, külli bir adalet düşüncesinden mahrum kalır ve bu boşluğu zulümle, hırslarla ve anlamsız gayelerle doldurmaya çalışır.
* Ahlâkın Esâsı: Hesap gününe imânın zayıflaması, insanlarda mes’ûliyet duygusunu ortadan kaldırır. Faaliyetlerinin neticelerinin sadece bu hayatla sınırlı olduğunu düşünen, zulümde ve haksızlıkta bir perva görmez. Zannın hâkim olduğu bu devirde, hukuk ve fazilet, kuvvetin elindeki bir oyuncağa dönüşmektedir.

II. Târihî İbretler ve Külli Fasit Daire
Târih, imandan uzaklaşan cemiyetlerin yıkılışının ibretli misâlleriyle doludur.
* Zulüm ve Tazyîk: Kuvveti hak sayan, âhîreti yok kabul eden Firavun gibi zorba idâreler, halklarına büyük bir tazyîk uygulamışlardır. Onların enaniyetleri, hayatın yalnız kendilerinden ibaret olduğu yanılmasına dayanıyordu. Akıbetleri, imansızlığın acı neticesini tasvir etmiştir.
* Maddî Zenginliğin Aldanışı: İman buhrânına düşen cemiyetler, maddî gelişmeyi yegâne gâye edinirler. Lâkin maddî kazanımlar, ruhî açlığı doyuramaz ve manevî yoksulluk, içtimaî çözülmeyi ve kaosu tetikler. Bu vaziyet, Allah’a imânın hayatın esası olduğunu isbat eden en büyük hâdiselerdir.

III. Hikmetli Çıkış Yolu: İmânda Sebat ve Ayn-el Yakîn

Bu âlemşümûl buhrândan kurtuluşun yolu, ancak Kur’ân’ın ve Sünnetin gösterdiği faziletli yoldan geçer:
* Hayatın Anlamı: Hayat, boş ve anlamsız değil, küllî bir yaratılışın gayesidir. İnsan, Allah’ı bilmek ve O’na kulluk etmek için yaratılmıştır. Bu derûnî bilinç, maddî sıkıntıları dahi bir imtihan açısından görmemizi sağlar.
* Hesap Gününe İmân: Âhiret inancı, insanı dünyâda adaletli, merhametli ve faziletli olmaya mecbûr eder. Zîra her küçük faaliyetin bile hesabının verileceği hakîkati, zulme karşı en büyük manevî silâhtır.
Anket neticelerinin ürküttüğü insaniyete karşı, imânın nûruyla cevap vermek, bu devrin en büyük hizmetidir.

Makâlenin Özeti (Hülâsa-i Kelam)

Cihan-şümul anketlerin gösterdiği imân ve dînî bağlılık oranlarındaki düşüş, Câsiye Sûresi’nde zikredilen “Hayat, ancak bu dünya hayatından ibarettir” şeklindeki câhiliye düşüncesinin tekrarı ve hakîkî sebebidir. Âhiret ve hesap gününe imânın zayıflaması, dünyevî kaosun, savaşların ve ahlâkî çöküşün esâsını teşkil etmektedir. Târihî ibretler göstermektedir ki, bu buhrandan kurtuluş, ancak Kur’ân’ın gösterdiği imân ve fazilet yoluna dönüşle mümkündür. Zîra mes’ûliyet duygusu, yalnızca külli bir hesap gününe imânla tam olarak idrâk edilebilir.

Konuyla Alâkalı ve Mürâdifi Âyet-i Kerîmeler

**1. Hayatın Sadece Dünyadan İbaret Olmadığına Dair:
> “İnkâr edenler, (yeniden) diriltilmeyeceklerini iddia ettiler. De ki: ‘Hayır, Rabbime andolsun ki, mutlaka diriltileceksiniz, sonra da yaptıklarınız size bildirilecektir. Bu, Allah’a göre pek kolaydır.’” (Teğâbün, 64/7)
>
**2. Hesap Gününün Kesinliğine Dair:
> “Yoksa kötülük işleyenler, ölümlerinde ve diriliklerinde kendilerini, inanıp sâlih ameller işleyenler ile bir mi tutacağımızı sandılar? Ne kötü hüküm veriyorlar!” (Câsiye, 45/21)
>
**3. Dünyanın Aldatmasına Dair:
> “Oysa siz, dünya hayatını tercih ediyorsunuz. Oysa âhiret, daha hayırlı ve daha kalıcıdır.” (A’lâ, 87/16-17)
>

Mühim malûmât ve tehevvürlü beyânlar, Türkiye’nin güvenliğini ve bölgedeki istikrârı doğrudan alâkadar eden derûnî ve zâhirî niyetlerin açığa çıkmaya başladığını tasvir etmektedir. Irak Bölgesel Kürt Yönetimi (IKBY) Başkanı Neçirvan Barzani’nin Suriye Demokratik Güçleri (SDG) hakkındaki sözleri ve terör örgütü PKK/KCK’nın küstah şartları, fitnenin gizli hesaplarını ön plana çıkarmaktadır.
Bu makâlemiz, kimin neyin bedelini ödediği hakîkatini, Suriye’deki târihî zulüm mîrâsını ve bu hinliklerin istikbâle yönelik tehdidini ibretli bir nazarla tahlil edecektir.

I. “Bedel Ödemek” ve Hakîkat Perdesi: Kim Mağdur, Kim Cellat?
Neçirvan Barzani’nin SDG (PKK/YPG uzantısı) için “olağanüstü bedeller ödedi” ve “entegrasyon garantisi olmadan silah bırakmaları beklenemez” şeklindeki beyânları, hakîkati tersyüz eden, zıt bir açı sunmaktadır.
Pekiyi, bu bedel kimin kanıyla ve neyin yıkımıyla ödenmiştir?
* Mağduriyetin Aslı: Bedel ödeyen, Türkiye Cumhuriyeti’nin binlerce şehîdi ve yıkılan yuvalarıdır. Bedel ödeyen, SDG/PKK terörünün masum sivil halka yönelik zulmüyle hayatını kaybeden Kürt, Türkmen ve Arap kardeşlerimizdir.
* Terörün Faaliyeti: SDG, Irak’ta ve Suriye’de katliamlar yaparak, Türkiye’nin halkıyla ve ordusuyla savaşa girerek bir kazanım elde etmiştir. Bu kazanım, hukukî bir faziletin değil, silahlı bir zorbalığın netîcesidir. Dolayısıyla bu bedel ödemesi, haksız bir iktidâr kurmanın ağırlığıdır ve terör faaliyetinin birikimini muhâfaza etme çabasıdır.
Bu beyânlar, terör örgütüne siyâsî bir meşrûiyet kılıfı giydirme hinliğinden başka bir şey değildir.

II. “Adem-i Merkeziyetçilik” Talebi ve Târihî Darbe Zemini
Barzani’nin Suriye’de “adem-i merkeziyetçilik” ve SDG lideri Mazlum Abdi’nin “merkezi olmayan bir Suriye istiyoruz” talepleri, istikbâle yönelik gizli bir hesabın ön planıdır. Bu talebin târihî ibretle münâsebeti, Suriye’deki zulmün aslına nazar etmeyi gerektirir:

| Târihî Perde | Zulmün Aslı ve Gâyesi | Düşündürücü Mânâ |
|—|—|—|
| Hafız Esat Dönemi (1963 Darbesi) | Hafız Esat, askerî bir subay iken darbe ile iktidâra gelmiş ve %8’lik bir Nusayri azınlıkla %92’lik Sünnî Müslüman çoğunluğu katlederek ve zorbalıkla idâresini sürdürmüştür.
| Darbelerin ve azınlık zümrelerinin cebrî iktidârı, Suriye’deki zulmün aslî kaynağıdır. |
| Beşar Esat Dönemi (2011 sonrası) | Oğlu Beşar Esat da aynı zulmü mîrâs almış; İran ve Rusya’nın desteğiyle bir milyondan fazla Sünnî Müslümanı katletmiş, vahşî işkenceler uygulamış ve on milyonlarcasını göç etmeye mecbûr bırakmıştır.
| Zorba idârelerin bekâsı, dünya çapında destekle ve kanla temin edilmiştir. |
Adem-i merkeziyetçilik adı altında terör örgütü uzantılarına özerk bir yapı sağlamak, ilerideki darbelere ve zorbalıklara zemin hazırlamaktan başka bir faaliyet göstermemektedir. PKK’nın silahlı birikimini siyâsî bir kazanıma dönüştürerek, Esat rejimine zıt ama aynı zulmü potansiyelinde taşıyan yeni bir gayr-i meşrû idâre kurma hesabıdır.

III. Öcalan Şartı ve Küstah Tehdit

Terör örgütü KCK’nın Sözcüsü Zagros Hiwa’nın “çözüm müzakerelerinin başlayabilmesi için teröristbaşı Abdullah Öcalan’ın serbest bırakılması gerektiğini” beyânı ve Kandil’deki teröristin “Ankara adım atmadan kendilerinin bir adım atmayacağını” ifâdesi, bu hinliklerin en zahirî ve küstah ön planıdır.
* Siyâsî Şantaj: Terörün liderini serbest bırakma şartı, Türkiye Cumhuriyeti’nin hukukuna ve egemenliğine karşı yapılmış zıt ve gayr-i ahlâkî bir şantajdır.
* İbretli Açısı: Bu, silahlı zorbalığın, silahı faaliyet olmaktan çıkarıp siyâsî bir araç hâline getirme faaliyetidir. Terörün birikimini boşa çıkarmamak için takoz koyan sesler, çözüm yerine şart ve tehdit öne sürmektedirler. Bu târihî yanılma, Türkiye’nin terörle mücâdele kararlılığını tenkit etme girişimidir.

Netîce-i Kelâm:
Barzani’nin talepleri ve PKK’nın şartları, terörün ve zorbalığın bölgede istikrâr istemediğini, bilakis târihî zulmün netîcesine yeni bir darbe zemini hazırlamak istediğini göstermektedir. Türkiye’nin, bu gizli ve aşikâr hinliklere karşı uyanık olması, güvenlik ve bekâ açısından en mühim fazilettir.

Gazete manşetleri, Türkiye’nin gündemine hâkim olan üç ana açıdaki mühim mevzuları tasvir etmektedir: Siyâsî târih ve tenkîd münâkaşası, iktisâdî vaziyetler ve beynelmilel (uluslararası) gerilimler. Bu manşetler vesîlesiyle, hem târihî hem de güncel vaziyetleri ele alan vurucu bir haber makâlesi hazırlanmıştır.

I. Siyâsî Târih ve Cellat Mefhumu: Tenkidin Sâhası

Gazetelerin birinci sayfalarına en çok yansıyan ve gündemi belirleyen açı, Reis-i Cumhur Recep Tayyip Erdoğan’ın, CHP lideri Özgür Özel’in “Cellat” tâbirine karşı gösterdiği sert cevaptır.
* Târihî Hesaplaşma: Türkiye ve Yeni Şafak gazeteleri, Erdoğan’ın sözlerini manşetlerine taşımıştır: “Cellat Arıyorsan Aynaya Bak” ve “Cellat Görmek İstiyorsan CHP’nin Geçmişine Bak” . Bu açı, siyasî tenkidin odağını güncel faaliyetlerden tek parti döneminin zâlim politikalarına, Kürt akvâmına uygulanan baskıya ve dînî tazyîke kaydırmaktadır. Erdoğan’ın ifâdesinde yer alan “Ama benim Kürt kardeşim kimin cellat olduğunu çok iyi bilir” sözü, tek şef döneminin mağdurlar ve cellatlar arasındaki zıt hakîkatini yeniden ön plana çıkarmıştır.
* Devam Eden Münâkaşa: Yeni Akit gazetesi de bu münâkaşayı, “Kürt Kardeşlerim Celladın Kim Olduğunu İyi Bilir” başlığıyla iktibas ederek, CHP’nin târihî lekelerinin hâlâ siyâsî gündemin en derûnî unsuru olduğunu tasvir etmektedir . Bu tartışma, Türkiye’de târihî hakîkatle yüzleşmenin ve mağduriyet açısının güncel siyâset için taşıdığı esâsî faaliyeti göstermektedir.

II. İktisâdî Vaziyet ve Hayat Meseleleri

Gazete manşetleri, vatandaşın hayatını doğrudan alâkadar eden iktisâdî mevzulara da nazar etmektedir.
* Enflasyon ve Ucuzluk: Türkiye Gazetesi, “Gıda Ucuzladı, Enflasyon Düştü” manşetiyle, iktisâdî vaziyetteki müspet gelişmeleri ön plana çıkarmıştır. Bu beyân, iktisâdî baskı altında olan halk için bir nebze olsun rahatlık işâreti taşımaktadır.
* Sosyal ve İçtimaî Meseleler: Doğru Haber Gazetesi’nin “Bebekten Çok Köpek Besliyoruz!” manşeti, Türkiye’nin karşı karşıya bulunduğu sosyal ve içtimaî meseleleri ciddî bir açıdan ele almaktadır . Bu vurucu ifâde, nüfus faaliyetlerinin gerilemesi ve hayvan hakları münâkaşasının ötesinde, cemiyetin manevî tercihleri ve öncelikleri hakkında düşündürücü bir tenkit ihtiva etmektedir.

III. Beynelmilel Gerilimler ve Gazze Meseleleri
Türkiye’nin cihan-şümul açıdan konumu ve bölgedeki siyâsî faaliyetler, manşetlerde mühim bir yer tutmaktadır.
* Gazze’deki Vaziyet: Birçok gazete, Gazze’deki insânî felâketi ve Türkiye’nin bu meseleye bakışını ön plana çıkarmıştır. Türkiye Gazetesi, “Gazze’de Türk Askeri Olmalı” mısraıyla Türkiye’nin bölgedeki rolüne dâir bir düşünceyi ifâde etmiştir. Milat Gazetesi ise “Filistin’de En Ölümcül” başlığıyla İsrail’in faaliyetlerini tenkit etmektedir . Bu vaziyet, Türkiye’nin İslâm âlemindeki konumunu ve mazlumların savunuculuğu rolünü tasvir eden esâslı bir gündem maddesidir.
* Yeni Akitleşme ve Tehditler: Yeni Akit Gazetesi’nin manşetlerinde, ABD ve Avrupa ile alâkalı vaziyetler ve Türkiye’ye yönelik tehditler de yer almaktadır. Bu, Türkiye’nin beynelmilel açıdan çok yönlü ve karmaşık bir dış siyâset sürdürme mecbûriyetini göstermektedir.

Netîce ve Düşünce

Türkiye’nin gündemi, Reis-i Cumhur’un târihî tenkidiyle siyasî harâreti zirveye ulaşmış, aynı zamanda iktisâdî rahatlama ve beynelmilel gerilimler arasında bir zıtlık oluşturmuştur. Manşetler, Türkiye’nin târihî hesaplaşmalarını bitirmeden istikbâle yürüyemeyeceğini ve cihan-şümul meselelerdeki rolünün her geçen gün büyüdüğünü tasvir etmektedir.

​Ey aklı ve kalbi ile tefekkür eden insan! Bir dem nazar et ki, bu cihan meşherinde hiçbir şey abes ve faydasız yaratılmamıştır. Sen, bu âlemin tezgâhında dokunmuş en mükemmel nakışsın. Hâlık-ı Zülcelâl Hazretleri, Kendi Sonsuz Kudret ve İradesi ile seni, bütün mahlûkatın fevkinde bir eşref-i mahlûkat suretinde halk etmiş ve sana Kendi Ruhundan bir nefhayı emanet buyurmuştur.
​Senin bu asil cevherin olan ruhunun neşv ü nemâ bulması, inkişaf etmesi ve Hâlıkına vuslatla lezzet alması için, bu azîm kâinat fabrika-i hükûmeti kurulmuştur. Bütün bu harikulâde masraf, onca icad ve sanat, bir tek neticeye hizmet etmektedir: O da ruh ve ruhun kemâli için…

​Bu câmi ve şümullü âlem, basit bir mesken veya tesadüfî bir yığın değildir; bilakis, o, Ruh-u beşerin inkişafı, tecrübe edinmesi ve Hâlıkını isimlerinin tecellileri ile tanıması için mükemmel bir mektep ve derûnî bir terbiye hânesidir.
• ​Ruhun İhtiyacı: Sen o nefhay-ı ilâhîyi, yâni ruhu, bir çekirdek farz et. Bu çekirdeğin, kendi bilkuvve fıtratında sakladığı bütün fazilet ve kâmil manaları bilfiil ortaya çıkarması lazımdır. Bu ise ancak zıtlarla muamele ile, imtihanî hallerle ve hayatın acı-tatlı meşakkatleri ile mümkündür.
• ​Kâinatın Faaliyeti: Gözüne çarpan her şey, o nefhay-ı Rabbânînin beslenmesi ve olgunlaşması için bir saka (sucu) vazifesi görür. Güneş, sana hayatın nizamını öğretir; fırtına, sana Rabbine tevekkülün zaruretini hissettirir; hastalıklar, sana âcizliğini ve Sonsuz Kudrete olan ihtiyacını isbat eder.

​Hâtime
​Ey insan! Unutma ki, senin derûnunda taşıdığın hakikat, bütün bu âlemin kuruluş gayesidir. Ne zaman ki ruhun, kâinattan aldığı derslerle Hâlıkına tam bir teslimiyetle yönelir; işte o vakit, kâinat fabrikasının bütün faaliyeti sana Lûtuf ve Keremle tebessüm eder. Enel-hak davasına değil, Abdiyetin en samimi ve safiyetli yoluna sarıl ki, Hâlıkın Rahmetine ve cemaline ayna olasın. Zira her şey bir gaye için, o gaye de ruh için, o ruh da Rabbini bilip, bulup, O’na dönmek için yaratılmıştır.
​

Cumhurbaşkanı’nın, ana muhâlefet liderinin “cellat” tâbirine karşı gösterdiği tehevvür ve akabinde CHP’nin utanç lekeleriyle dolu târihine yaptığı keskin atıflar, bir kez daha Cumhuriyet’in kuruluş devresindeki tek şef rejiminin milletin derûnunda açtığı yaraları ve mağdurlar ile cellatlar arasındaki acı hakîkati gündeme taşımıştır. Bu beyânlar, sadece siyâsî bir tenkit değil, aynı zamanda milleti dînî ve tabiî haklarından mahrum bırakan o dönemin karanlık muhtevâsının hülâsasıdır.
Bu makâlemiz, bahsi geçen târihî devri, bilhassa dînî baskılar, Kürt meselesi ve Risale-i Nur takibâtı açısından belgeleyerek ve vurucu misâllerle tasvir ederek, okuyucuyu düşündürücü bir sefere çıkarmayı gâye edinmiştir.

1. Tek Şef Dönemi ve Partinin Devlete Gâlip Gelmesi
Türkiye Cumhuriyeti’nin ilk yirmi yedi senesi, esâsen Cumhuriyet Halk Fırkası’nın (CHF/CHP), devletle bütünleştiği, hattâ zamanla devletin üstünde bir otorite kurduğu tek parti ve Millî Şef İsmet İnönü idâresi altında geçmiştir. Parti Tüzükleri’ndeki, “Parti kendi bağrından doğan Hükümet teşkilâtı ile kendi teşkilâtını birbirini tamamlayan bir birlik tanır” şeklindeki ifâdeler bu dâhilî faşizmi açıkça göstermektedir. Bu tek şef dönemi, idârî ve siyâsî baskının en şiddetli tatbik edildiği, farklı seslerin tamamen susturulduğu bir devr-i zulüm olmuştur.

2. Dînî Hayata Yönelik Baskı ve Târihî Utanç Lekeleri

Tek parti rejiminin milletin en derûnî değerlerine karşı yürüttüğü amansız mücâdele, târih sayfalarında silinmez izler bırakmıştır:
* Kur’ân-ı Kerîm ve Dînî Kitapların Yasaklanması: 25 Kasım 1944 târihinde, Bakanlar Kurulu karârı ile Kur’ân-ı Kerîm dâhil olmak üzere birçok dînî kitap ve eser (Mevlid-i Şerîf, Namaz Hocaları gibi) yasaklanıp toplatılmıştır. Bu baskı, Kur’ân okutmanın dahi suç sayıldığı bir noktaya ulaşmıştır. Eski Müftü Mustafa Efe’nin mahkemede hâkimden, “Peki sen bu memlekette Kur’an okutmanın suç olduğunu bilmiyor musun?” şeklindeki bir suâle muhatap olması, yaşanan zulmün zahiri bir delîlidir.
* Ezan-ı Muhammedî’nin Susturulması: 1400 senedir Müslümanların alâmet-i fârikası olan Ezan-ı Muhammedî, 18 sene boyunca aslından koparılarak Türkçe olarak okutulmuştur. İşgâl kuvvetlerinin dahi cüret edemediği bu küllî yasak, milletin mânevî hayatına vurulan en büyük darbedir. Ezan’ın aslına döndürülmesi, ancak Demokrat Parti iktidârı döneminde mümkün olabilmiş ve bu durum, millet hafızasında hürriyetin geri dönüşü olarak yer etmiştir.
* Câmilerin Kapatılması ve Satılması: Pek çok câmi, ibâdetten men edilerek depo, ahır, parti binâsı veya müze hâline getirilmiş, hattâ satılmıştır. İzinsiz câmi dersleri yasaklanmış, zaman zaman polis baskınları ile Kur’ân ve dîn dersi alan masum insanlar acımasızca cezâlandırılmıştır.

3. Kürt Kardeşlerin Mağduriyeti ve Cellat Hakîkati
Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın ifâdesinde yer alan “Ama benim Kürt kardeşim kimin cellat olduğunu çok iyi bilir” sözü, tek parti dönemindeki inkâr ve asimîlasyon politikalarının Kürt milleti üzerindeki nazarını yansıtmaktadır.
Tek parti dönemi, Kürt kimliğini görmezden gelme, tanımama ve baskılama üzerine kurulu bir siyâset gütmüştür. Şark Islâhat Plânı gibi plânlar, Doğu ve Güneydoğu’daki demografik yapıyı değiştirmeyi ve bölgede Türklüğü egemen kılmayı amaçlamıştır. Bu dışlayıcı, katı, ırkçı ve faşist politikalar, sayısız ayaklanmaya ve katliama sebep olmuş; bu sebeple bölge halkının târihî hafızasında, o dönemin idârecileri “cellat” mefhumuyla eşleşmiştir.

4. Risale-i Nur ve Ehl-i Îman Üzerindeki Takibat
Dînî hayâtın yasaklarla kuşatıldığı bu zorlu devirde, imân hakîkatlerini neşreden Bediüzzaman Said Nursî Hazretleri’nin Risale-i Nur Külliyâtı ve ona tâbi olanlar, rejimin en büyük düşmanı addedilmiştir.
Allah rızâsı için Risale-i Nur’u okuyup bir araya gelenler, sorgulanıp hapse atılmış, dînî faaliyetleri şiddetle cezâlandırılmıştır. Said Nursî, hayatının büyük kısmını sürgünlerde, mahkemelerde ve zindanlarda geçirmiş; onun Kur’ân ve îmân hizmeti, rejimin baskı mekanizmasının hedefi olmuştur. Bir çok kaynaklarda belgelenen bu takibatlar, o dönemin dîn ve vicdan hürriyetine ne denli aykırı olduğunu gözler önüne sermektedir.

Netîce ve Düşündürücü İbret

CHP’nin târihi, sadece bir siyâsî partinin mâzisi değil, aynı zamanda bu milletin aslî haklarından mahrum bırakılışının ve cellat elinde mağdur edilişinin târihidir. Kur’ân’ın yasaklanması, Ezan’ın susturulması, câmilerin kapatılması ve ehl-i îmânın hapse atılması gibi sayısız leke, öncesiyle birlikte tek şef rejiminin millet nezdindeki utancını tasvir etmektedir.
Bu târihî hakîkat, günümüzdeki siyasî tenkitlerin ve cevâpların kökünü teşkil etmekte ve bizlere, hürriyetin ve dînî yaşayışın kıymetini bir kez daha derûnî bir şekilde idrâk etme mes’ûliyetini yüklemektedir. Millet, kimin cellat ve kimin mağdur olduğunu unutmamasını bugünkü siyasî açıdan anlaması ve bu ibretli mâziden fazilet dersleri çıkarması elzemdir.

Aşağıda, bahsi geçen üç ana açıdan elde edilen târihî isbâtlar ve vurucu tafsilâtlardan özetle bir kaçı sunulmuştur:
Târihî Vesîkalarla Tek Parti Faşizminin İzleri

I. Dînî Hayat ve Vicdan Hürriyetine Yönelik Tazyîk

Tek parti devrinin, milletin derûnî ve kudsî hayatına vurduğu en büyük darbe, dînî neşriyâtı yasaklaması ve ibâdeti zorlaştırmasıdır. Bu faaliyetin en kesin isbâtı, Bakanlar Kurulu Kararnâmesi ile sâbittir:
| Belge Türü | Târih ve İlgili Mevkii | Muhtevâ ve Netîce |
|—|—|—|
| Bakanlar Kurulu Kararnâmesi | 25 Kasım 1944 / Reis-i Cumhur (İsmet İnönü) İmzâsı | Kur’ân-ı Kerîm dâhil olmak üzere, dînî muhtevâlı kitaplar (Tam Mevlid-i Şerîf, 54 Farzlı Büyük ve Tam Namaz Hocası vb.) toplatılıp yasaklanmıştır. |
| Hukukî Zulüm Misâli | Eski Müftü Mustafa Efe’nin Hâtıratı | Kur’ân okutmanın suç teşkil ettiği bu devirde, Kayseri’de bir hâkimin, evde Kur’ân okutan bir zâta, “Peki sen bu memlekette Kur’an okutmanın suç olduğunu bilmiyor musun?” suâlini nazar etmesi, rejimin hukukî bakışını gösterir. |
| Ezan Yasağı | 1932 – 1950 Devri | 18 sene boyunca Ezan-ı Muhammedî, aslından koparılarak Türkçe okutulmaya mecbûr tutulmuş, bu küllî yasak ile İslâm âleminin en büyük şeâirinden biri susturulmuştur. |

Bu cebrî uygulamalar, İslâm milletinin aslî haklarını tenkit ve tahrip etme faaliyetinin zahiri delîlleridir.

II. Kürt Akvâmı Üzerindeki Cellat Siyâseti: Şark Islâhat Plânı (ŞİP)

Cumhurbaşkanı’nın “Kürt kardeşim kimin cellat olduğunu çok iyi bilir” ifâdesi, tek parti döneminin Kürt halkına uyguladığı inkâr ve asimîlasyon politikalarının acı hülâsasıdır. Bu politikanın esâsı, 1925’te yürürlüğe konan Şark Islâhat Plânı’dır (ŞİP).
| Belge Türü | Târih ve Uygulama Alanı | Vurucu Hükümler ve Faaliyetler |
|—|—|—|
| ŞİP’nin İskân Siyâseti | 1925 sonrası / Doğu ve Güneydoğu Anadolu | Plânın ana gâyesi, bölgedeki Kürt ağırlığını kırmak, cebrî tehcîr (iskân) kanunlarıyla Kürtleri Batı vilâyetlerine (Sivas’ın garbi, İzmir ovaları, Trakya) sürmek ve boşalan yerlere Kürt olmayanları (meselâ İran’dan Celâlî aşireti gibi) yerleştirmektir. |

| Ana Dilin Men’i | ŞİP, 16. Madde | “Fırat garbındaki vilayetlerimizin bazı akvâmında dağınık bir surette yerleşmiş olan Kürtlerin Kürtçe konuşmaları behemehâl men edilmeli ve kız mekteplerine ehemmiyet verilerek kadınların Türkçe konuşmaları temin olunmalıdır.”
Bu hüküm, aslî lisanı yasaklayarak inkâr siyâsetini belgelemiştir. |

| İdârî Baskı Mekanizması | Umum Müfettişlikler | Bölgede katı bir merkezîyetçi idâreyi kurmak ve baskıyı artırmak gâyesiyle Umum Müfettişlikler kurulmuş; bu yapı, tek şef rejiminin otoritesini tenkîde yer bırakmayacak şekilde tatbik etmiştir. |

Bu uygulamalar, Kürtler nezdinde, baskı ve zulum târihinin acı birer misâli olarak hâfızaya kazınmıştır.

III. Risale-i Nur Külliyâtı ve Ehl-i İmânın Takibatı

Tek parti faşizminin dîne ve iman hakîkatlerine karşı yürüttüğü mücâdele, Kur’ân’ın malı olan Risale-i Nur’un Müellifi Bedîüzzaman Said Nursî Hazretleri ve talebeleri üzerinde yoğunlaşmıştır.

| Belge Türü | Târih ve Muhâkeme Yerleri | Hukukî Zulüm ve Berâet Hakîkati |
|—|—|—|
| Altı Büyük Mahkeme | 1935 – 1950 arası (On beş sene zarfında) | Eskişehir (1935), Denizli (1943), Afyon (1948) gibi muhtelif şehirlerde Bedîüzzaman ve yüzlerce tâlebesi defâlarca muhâkeme edilmiştir.
Bu faaliyetler, Kur’ân ve îman hizmetini engellemeye yönelik tazyîkin zahiri tablosudur. |

| Mahkeme Tutanaklarından İktibâs | 7 Mayıs 1935, Isparta | Bedîüzzaman Hazretleri’nin ifâdelerinin yazıcı memurlar tarafından tahrîf edildiği, hattâ bâzı sorgularda kendisine hakâretâmiz bir açıdan “Kürt” diye hitâb edildiği tutanaklarda yer almıştır. |

| Yirmi Senelik Tetkîk ve Berâet | Bedîüzzaman’ın Müdâfaası | Bedîüzzaman, Risâleler’in yirmi sene boyunca Adliye makâmları tarafından tetkik edildiğini, netîcede “beşi bize her cihetle berâet vermek mânâsıyla ilişmediler” ifâdesiyle, bütün takibâtın haksız olduğunu ve Nur Risâleleri’nin hukukî açıdan da temiz çıktığını isbât etmiştir. |
Bu deliller, tek parti devrinin hürriyet ve fazilet yerine baskı ve zulum üzerine kurulu olduğunu açıkça tasvir etmekte, cellat ve mağdur kimliklerinin târihî aslını bir kez daha gözler önüne sermektedir.
Asırlarca silinmez lekelerle dolu bir dönem.

Yunanistan Savunma Bakanı Nikos Dendias’ın Ege Denizi’ndeki adaları füze ile kilitleme ve Türkiye’yi tehdit olarak niteleme yönündeki haddini aşan hadsiz ve densiz beyanları, salt dış bir diplomatik mesele olmanın ötesinde, bizlere iç siyaset sahasında tezahür eden bir hastalığın ibretli bir tasvirini sunmaktadır. Bu yanılmalı saldırı, dikkatle bakıldığında, yalnızca bir komşu ülkenin ön plan siyaseti değil, aynı zamanda ulusal siyasette proje ve fazilet yerine zıtlık üzerine kurulu bir var olma faaliyetinin de simgesidir.

Bu zahiri saldırının ibretli kısmı, tam da bu noktada başlar. Zira memleketimiz dahili siyasetinde de benzer bir külli durumun tezahür ettiğini görmek, düşündürücüdür.
* Dıştaki Ene: Yunanistan’da bir siyasetçi, projeler ve ülkesinin hayat refahı üzerinden değil, Türkiye’yi aykırı zıt cephe olarak belirleyip, onu tasvir ederek kendi enesini şişirmektedir.

* İç Enaniyet: Benzer bir derûnî kısırlık, maalesef dahilimizdeki muhalif siyasetlerin bir kısmında da görülmektedir. Siyasi faaliyet, kendi aslı ve esası olan projeleri, faziletli çözüm önerilerini ve ülkeye hayat verecek hükümet alternatiflerini ortaya koymaktan ziyade, tamamen Sayın Erdoğan muhalefeti üzerine inşa edilmektedir.
Bu iki farklı açıdan bakış, aynı yanılmalı faaliyeti sergilemektedir: Zıt olanı ön plana çıkarıp, tüm siyaseti bu zıtlık üzerinden yürütmek. Yunanistan’daki siyasetçi için dışta var olma faaliyeti Türkiye’yi yıkmak veya tehdit göstermek iken, dahilimizdeki bazı muhalif yapılar için içte var olma faaliyeti, hükümeti (veya hükümetin temsil ettiği yapıyı) şahıs üzerinden devirmeye odaklanmaktır.
Her iki açıda da asıl esas, milletin ve devletin hayatî menfaatleri ve geleceği değil, enenin yani benliğin ön plana çıkma ve iktidar olma hırsıdır. Proje, eser, vizyon gibi faziletli faaliyetler bir kenara itilerek, tüm enerji, yalnızca zıt cepheyi hedef alan bir tasvir fırtınası estirmeye harcanmaktadır.

Bu durumun ibretli hikmeti şudur: Dış ya da iç olsun, bir siyasetin aslı proje üretmekten, faziletli hizmet etmekten ve milletin hayatını güzelleştirmekten uzaklaşıp, sadece zıtlık (tenkit) üzerine kurulması, o siyasetin yapısal yanılmaya düştüğünün en büyük isbatıdır.
Gerçek cihanşümul siyaset, aykırı zıt cepheler üzerinden ene tatmini yapmak yerine, milletin küllî menfaatini esas alan, hayata değer katan projelerle ve faziletli duruşla kendini ön plana çıkarandır.
Unutulmamalıdır ki, yanılma yoluyla iktidar arayanlar, eninde sonunda kendi yanılgılarının kurbanı olurlar. Bize düşen, bu zahiri ve iç yanılmalara karşı, hakikat ve fazilet açısından bakarak, var olma faaliyetimizi daima yapıcı, üretken ve aslına uygun bir zeminde tutmaktır.

İnsan, garip bir yolcudur. Elinde “ömür” adında bir sermaye, önünde “dünya” adında devasa bir elek vardır. Zahiri nazarla bakıldığında insan, bu eleğin içine durmadan bir şeyler doldurma telaşındadır. Makam doldurur, kasa doldurur, ev doldurur, hatta kalbini fani sevgilerle doldurur. Ancak bu “doldurma” faaliyeti esnasında çoğu kez acı bir hakikati unutur: Eleğin altı deliktir.
Dünya, üstten girenlerin alttan döküldüğü, gidenin gelmediği, gelenin ise durmadığı bir “doldur boşalt makinesi” gibidir. Bu hal, kainatın aslı ve esasıdır. Zira bu alem, durulacak bir yer değil, geçilecek bir köprüdür.

Büyük Yanılma: Ebediyet Vehmi

İnsanın en büyük trajedisi, “ene”sinden (benliğinden) kaynaklanan bir körlükle, bu eleği “kapalı bir kase” zannetmesidir. Eşyayı ve hadiseleri sabit zanneder. Oysa zaman, durmaksızın işleyen bir değirmen gibi her şeyi öğütmekte ve eleğin altına dökmektedir. İnsan ise bu akışa direnmeye çalışır, tutmaya çalışır; fakat parmaklarının arasından akıp giden suyu tutamayan bir çocuk gibi çaresiz kalır.
Bu durum, Kur’an-ı Kerim’de, şu şekilde tasvir edilir:
> “Bilin ki dünya hayatı ancak bir oyun, eğlence, bir süs, aranızda bir övünme ve daha çok mal ve evlat sahibi olma isteğinden ibarettir. Tıpkı bir yağmur gibidir ki, bitirdiği ekin çiftçilerin hoşuna gider. Sonra kurur da sen onun sapsarı olduğunu görürsün; sonra da çer çöp olur. Ahirette ise çetin bir azap vardır. Yine orada Allah’ın mağfireti ve rızası vardır. Dünya hayatı aldatıcı bir geçimlikten başka bir şey değildir.”
> (Hadîd Suresi, 57:20)
>
Hikmet Penceresinden: Neden Dibi Delik?

Peki, neden bu eleğin dibi deliktir? Neden bu dünya bir istikrar yurdu değil de, bir “doldur boşalt” sahnesidir?
Bunun hikmeti şudur: Eğer eleğin altı kapalı olsaydı, insan bu dar ve fani aleme aşık olur, ebedi yurdunu ve Yaratıcısını unuturdu. Suyun bulanmadan durulması için akması gerektiği gibi, hayatın da tasaffi etmesi (arınıp saflaşması) için bu devr-i daime ihtiyacı vardır. Gelen gider ki, yeni gelenlere yer açılsın.
Bediüzzaman Said Nursi Hazretleri, Risale-i Nur Külliyatı’nda dünyanın bu “misafirhane” ve “doldur boşalt” yönünü harikulade bir surette izah eder. Mektubat eserinde, dünyanın faniliğini ve insanın bu dünyadaki vazifesini şöyle anlatır:
> “Dünya bir misafirhânedir. İnsan ise, onda az duracaktır ve vazifesi çok bir misafirdir ve kısa bir ömürde hayat-ı ebediyeye lâzım olan levâzımâtı tedârik etmekle mükelleftir. En ehem ve en elzem işler takdim edilecektir.”
> (Mektubat, Yirminci Mektub, Birinci Makam – Sayfa 241)
>
Demek ki, dünyanın “dibi delik” olması bir kusur değil, bir rahmettir. Çünkü bu sayede insan, kalbini akıp giden şeylere (masiva) değil, o akışın içindeki Daimî ve Baki olan Allah’a bağlaması gerektiğini anlar.

Elekte Ne Kalır?

Madem her şey alttan dökülüp gidiyor, o halde bu çaba beyhude midir? Hayır.
Bu elek, maddeyi süzer ama manayı tutar.
Cismi düşürür ama ameli tutar.
Zamanı tüketir ama fazileti tutar.
Eleğin üstünden dökülen “mal, mülk, şöhret, gençlik” gibi maddi unsurlar aşağıdan akıp giderken, bu unsurlarla kazanılan “iman, marifetullah, şefkat, ibadet ve güzel ahlak” eleğin gözeneklerine takılıp insanın ebedi sermayesi olur.

Netice-i Kelam:

Dünya, bizi oyalamak için dönen bir oyuncak değil, sabrımızı ve sadakatimizi ölçen bir imtihan meydanıdır. Madem dünya bir “doldur boşalt” makinesidir; akıllı insan, boşalacak olan kaba değil, o kabın içindeki suyla beslenen ebedi meyvelere talip olandır. Bize düşen, eleğin deliğinden akıp gidenlere üzülmek değil, o akışta Rıza-yı İlahi’yi yakalayabilmektir.

Bu İncil’de, diğer kanonik (Kilise tarafından kabul edilen) İncillerin aksine, teslis (üçleme) inancı reddedilir ve Tevhid (Allah’ın birliği) inancı açıkça tasvir edilir.

A. Allah’ın Birliği (Tevhid) Hakkındaki İfadeler

Barnabas İncili’nin genelinde Hz. İsa, kendisinin Allah veya Allah’ın oğlu olduğu iddialarını şiddetle reddeder.
* İsa’nın İlâhlığı Reddi:
> “Benim Allah olduğumu söyleyenler yüzünden Allah’ın huzurunda titriyorum… Ben, ölümlü bir adam olan bir kadından doğdum, diğer insanlar gibi sıkıntılara ve yemeye, uyumaya muhtacım.” (Barnabas İncili’nden İktibas)
>
* İlk Emir:
Hz. İsa’nın, Musa’nın (a.s.) şeriatını doğruladığı ve “Dinle ey İsrail, Allah’ımız tek bir Allah’tır” düsturunu sık sık tekrarladığı görülür.

B. Hz. Muhammed’in (s.a.v.) Peygamberliği Hakkındaki İfadeler
Eserde Hz. Muhammed’in ismi açıkça zikredilmekte ve “Resûlullah” (Allah’ın Elçisi) sıfatıyla anılmaktadır.
* Hz. Adem ve Şehadet:
Barnabas İncili’nin 39. bölümünde anlatıldığına göre, Hz. Adem yaratıldığında göklerin kapısında şu nûrlu yazıyı görür:
> “Lailahe illallah Muhammedun Resûlullah” (Allah’tan başka ilâh yoktur, Muhammed O’nun elçisidir.)
>
* Hz. İsa’nın Müjdesi:
Hz. İsa, kendisinden sonra gelecek olan ve dünyayı kurtaracak olanın kendisi değil, Hz. Muhammed olduğunu şu şekilde ifade eder:
> “Benim ayakkabılarının bağlarını çözmeye lâyık olmadığım Allah’ın Resûlü’nün adı Muhammed’dir. O geldiği zaman, tıpkı yağmurun toprağa meyve verdirmesi gibi, o da iyi işler yapanlara bereket getirecektir.” (Barnabas, Bölüm 97 ve 163)
>
* Beklenen Mesih (Kurtarıcı):
Diğer İncillerin aksine, bu metinde Hz. İsa kendisinin “Beklenen Mesih” olmadığını, asıl Mesih’in (burada kurtarıcı ve son peygamber manasında kullanılır) Hz. Muhammed olduğunu belirtir.
2. Barnabas İncili’nin Tarihi Seyri ve Aslı
Bu eserin aslı ve esası hakkında tarihçiler ve teologlar arasında iki ana görüş bulunmaktadır:
* Müslüman ve Bazı Batılı Araştırmacıların Görüşü: Eser, Havari Barnabas (Hz. İsa’nın ilk öğrencilerinden ve Aziz Pavlus’un arkadaşı) tarafından kaleme alınmış sahih bir metindir. Ancak M.S. 325 yılındaki İznik Konsili’nde, teslis inancına ters düştüğü için “yasaklı kitaplar” (apokrifa) listesine alınmış ve yok edilmeye çalışılmıştır.
* Batı Kilisesinin Görüşü: Eserin 16. yüzyılda (Orta Çağ sonları) bir Müslüman veya İslâm’a sempati duyan bir Hristiyan tarafından yazıldığını iddia ederler. Buna delil olarak metnin 16. yüzyıl İtalyancası ile yazılmış olmasını gösterirler.
Tarihi Yolculuk:
* Eser yüzyıllarca gizli kalmış, 1709 yılında Prusya Kralı’nın danışmanı J.F. Cramer’in elinde İtalyanca bir nüsha olarak ortaya çıkmıştır.
* Daha sonra bu nüsha Viyana’ya taşınmıştır.
* 1907 yılında Lonsdale ve Laura Ragg tarafından İngilizceye tercüme edilince İslâm dünyasında büyük yankı uyandırmıştır.
3. Şu Anda Nerede Bulunmaktadır?
Barnabas İncili’nin bilinen en meşhur tarihi el yazmaları şunlardır:
* Viyana Nüshası (İtalyanca): Bugün Avusturya Milli Kütüphanesi’nde (Hofbibliothek) bulunmaktadır. En eski ve en bilinen nüsha budur.
* İspanyolca Nüsha: Aslının kayıp olduğu, ancak 18. yüzyılda yapılan kopyalarının Avustralya’da (Fisher Kütüphanesi, Sydney Üniversitesi) bulunduğu bilinmektedir.
* Türkiye’deki Nüsha İddiası: 1980’lerde Hakkari civarında bir mağarada Aramice/Süryanice yazılmış eski bir İncil nüshası bulunduğu ve bunun Barnabas İncili’nin aslı olabileceği yönünde ciddi haberler çıkmıştır. Bu nüshanın bir dönem Ankara Adli Emaneti’nde tutulduğu, daha sonra Genelkurmay Başkanlığı veya Etnografya Müzesi gibi kurumlara devredildiği iddia edilse de, bu konuda resmi ve net bir bilgi kamuoyuyla tam paylaşılmamıştır. Bu durum “Türkiye’de saklanan sır” olarak medyanın nazarını celbetmiştir.

*”Allah, kıyamet günü şöyle diyecek: “Ey Meryem oğlu İsa! Sen mi insanlara, Allah’ı bırakarak beni ve anamı iki ilâh edinin, dedin?” İsa da şöyle diyecek: “Seni bütün eksikliklerden uzak tutarım. Hakkım olmayan bir şeyi söylemem, benim için söz konusu olamaz. Eğer ben onu söylemiş olsaydım, elbette sen bunu bilirdin. Sen benim içimde olanı bilirsin, ama ben sende olanı bilemem. Şüphesiz ki yalnızca sen gaybları hakkıyla bilensin.
Ben onlara, sadece bana emrettiğin şeyi söyledim: Benim de Rabbim, sizin de Rabbiniz olan Allah’a kulluk edin (dedim.) Aralarında bulunduğum sürece onlara şahit (ve örnek) idim. Ama beni içlerinden aldığında, artık üzerlerine gözetleyici yalnız sen oldun. Sen, her şeye hakkıyla şahitsin.”
Mâide Sûresi(5) 116-117. Ayet

Türkiye gündeminde olay, 1980’li yıllara dayanır.
* Keşif Anı: 1981 (veya 1983) yılında, Hakkari’nin Uludere ilçesi yakınlarındaki bir mağarada, köylüler tarafından ceylan derisi üzerine Aramice (Hz. İsa’nın konuştuğu dil) veya Süryanice yazılmış eski bir kitap bulunduğu rivayet edilir.
* Muhteva ve Tarih: Yapılan ilk nazarlarda (incelemelerde), kitabın İslâm öncesi döneme ait olduğu ve Barnabas İncili’nin bir nüshası olduğu iddia belirtilmiştir. Eğer bu kitap karbon testleriyle İslâm’dan önceki bir tarihe (M.S. 600 öncesine) ait olduğu kesinleşirse; Hz. Muhammed’in (s.a.v.) gelişini yüzyıllar öncesinden ismen haber verdiği isbat edilmiş olacaktır. Bu durum, Hristiyan dünyasındaki “sonradan yazıldı” iddiasını (yanılmasını) tamamen çürütecek çok büyük bir delildir.
* Akıbeti: Bu nüshanın jandarma tarafından teslim alındığı, bir süre Ankara’da muhafaza edildiği, hatta Vatikan’ın bu nüshayı incelemek veya satın almak için büyük bir faaliyet (çaba) gösterdiği basına yansımıştır. Günümüzde Genelkurmay Başkanlığı’nın veya MİT’in arşivlerinde “çok gizli” ibaresiyle saklandığına dair yaygın bir kanaat mevcuttur.

Bak:
https://tesbitler.com/index.php?s=Barnabas+

Uzun bir kışın ardından gelen bahar sabahı gibi, berzah aleminin bekleme süresi de İsrafil’in (A.S.) Sûr’a üflemesiyle nihayete erer. Bu, Haşir sabahıdır. Artık o seksen yıllık ömrün yorgunlukları, kabrin yalnızlığı ve berzahın hasreti bitmiş; ebedi bir güneş doğmuştur.
İlk makalemizde, ruhun bedenden “kurtulmasını” ve o ağır yükü atmasını konuşmuştuk. Ancak hikmet-i ilahi, ruhu ebediyen bedensiz bırakmaz. Çünkü insan, sadece ruhtan ibaret bir melek değil; ruh ve cesedin imtizacıyla (kaynaşmasıyla) “insan” olan bir varlıktır. Ruh nasıl ki dünyada görmek için göze, tutmak için ele muhtaç idiyse; cennetin o latif lezzetlerini tatmak, kokularını duymak ve nimetlerinden tam manasıyla istifade etmek için de bir bedene muhtaçtır.

Kafes Değil, Nurani Bir Elbise

Lakin müjdeler olsun! Haşir meydanında ruha giydirilen o yeni vücut, dünyadaki gibi hantal, hastalanan, acıkan, yaşlanan ve çöken o “seksen yıllık ihtiyar arkadaş” değildir.
O yeni beden; ruhun latif yapısına uygun, hafif, nurani ve ebedi bir gençlik formundadır. Dünyada ruh bedene hizmet ediyordu, onu taşıyordu; ahirette ise beden ruha hizmet edecek, onun arzu ettiği hızda ve kuvvette olacaktır.
Bediüzzaman Said Nursi Hazretleri, Risale-i Nur Külliyatı’nda, cennetteki bu bedeni ve hayatı şu şekilde tasvir eder:
> “Evet, cennet bütün lezaiz-i maneviyeye medar olduğu gibi bütün lezaiz-i cismaniyeye de medardır.
…..nasıl toprak; suya, havaya, ziyaya nisbeten kesafetli, karanlıklıdır. Fakat masnuat-ı İlahiyenin bütün envaına menşe ve medar olduğundan bütün anâsır-ı sairenin manen fevkine çıktığı gibi; hem kesafetli olan nefs-i insaniye; sırr-ı câmiiyet itibarıyla, tezekki etmek şartıyla bütün letaif-i insaniyenin fevkine çıktığı gibi; öyle de cismaniyet, en câmi’ en muhit en zengin bir âyine-i tecelliyat-ı esma-i İlahiyedir. Bütün hazain-i rahmetin müddeharatını tartacak ve mizana çekecek âletler, cismaniyettedir.
……Ve o Sâni’-i Hakîm ve o Âdil-i Rahîm; elbette cismanî âletlerin vezaifine ücret olarak ve hidematına mükâfat olarak ve ibadat-ı mahsusalarına sevap olarak, onlara lâyık lezaizi verecektir. Yoksa hikmet ve adalet ve rahmetine zıt bir halet olur ki hiçbir cihetle onun cemal-i rahmetine ve kemal-i adaletine uygun değildir, kabil-i tevfik olamaz.
…..Elbette nurani, kayıtsız, geniş ve ebedî olan cennette, cisimleri ruh kuvvetinde ve hiffetinde ve hayal süratinde olan ehl-i cennet, bir vakitte yüz bin yerlerde bulunup yüz bin hurilerle sohbet ederek yüz bin tarzda zevk almak; o ebedî cennete, o nihayetsiz rahmete lâyıktır ve Muhbir-i Sadık’ın (asm) haber verdiği gibi hak ve hakikattir. Bununla beraber, bu küçücük aklımızın terazisiyle o muazzam hakikatler tartılmaz.
İdrak-i maâlî bu küçük akla gerekmez.
Zira bu terazi o kadar sıkleti çekmez.”
> (Sözler, Yirmi Sekizinci Söz )
>
Dertsiz, Tasasız Bir Hayat

Dünya hayatında şikayet ettiğimiz o “savaşlar, enflasyon, kış ve yaz dertleri, hastalıklar” artık birer uzak hatıradan ibarettir. O ebedi yurtta, üzüntü ve korku yoktur.
Beden artık ruha yük olmaz, bilakis ruhun uçuşuna kanat olur. Acıkmak bir eziyet değil, lezzet alma vesilesidir. Yorulmak yoktur, uykuya (ölümün kardeşine) ihtiyaç yoktur. Seksen senelik ömrün o ağır bilançosu, yerini ebedi bir tazeliğe bırakır.
Allah (C.C.), Fatır Suresi’nde, cennet ehlinin bu huzur halini bizlere şöyle bildirir:
> “Onlar (Cennettekiler) şöyle derler: ‘Hamdolsun bizi üzüntüden kurtaran Allah’a! Gerçekten rabbimiz çok bağışlayıcıdır, şükrün karşılığını bol bol verendir. Lütfuyla bizi, içinde ebedî kalınacak bu yurda O yerleştirdi. Burada bize ne bir yorgunluk dokunacak ne de bir bıkkınlık gelecektir!'”
> (Fâtır Suresi, 34-35. Ayetler)
>
En Büyük Lezzet: Cemalullah

Ve bütün bu cennet nimetlerinin, ebedi gençliğin, dostlarla vuslatın üzerinde; en büyük saadet vardır: Rüyetullah. Yani, dünyada eserleri ve isimleriyle tanıdığımız Rabbi, perdesiz olarak temaşa etmek…
Ruhun dünyadaki o “hapis hayatı” hissi, aslında bu sonsuz kaynağa olan hasretinden ileri geliyordu. Şimdi vuslat zamanıdır. Seksen yıllık çile, bu sonsuz saadetin yanında bir “an” hükmünde bile kalmaz.

Hatime
Öyleyse ey insan! Seksen yıllık o “kamburlaşan” bedene bakıp da hayatı zahmetten ibaret sanma. O beden, seni bu ebedi sabaha taşıyan bir binek, sabrını ölçen bir mihenk taşı idi. Binek eskidi ve toprak oldu; ama süvarisi olan ruh, şimdi altından bir eyerde, ebedi bir saltanatın içindedir.
Ölüm bir son değil, bu muhteşem başlangıcın “Bismillah”ıdır.