Yunanistan Savunma Bakanı Nikos Dendias’ın Ege Denizi’ndeki adaları füze ile kilitleme ve Türkiye’yi tehdit olarak niteleme yönündeki haddini aşan hadsiz ve densiz beyanları, salt dış bir diplomatik mesele olmanın ötesinde, bizlere iç siyaset sahasında tezahür eden bir hastalığın ibretli bir tasvirini sunmaktadır. Bu yanılmalı saldırı, dikkatle bakıldığında, yalnızca bir komşu ülkenin ön plan siyaseti değil, aynı zamanda ulusal siyasette proje ve fazilet yerine zıtlık üzerine kurulu bir var olma faaliyetinin de simgesidir.

Bu zahiri saldırının ibretli kısmı, tam da bu noktada başlar. Zira memleketimiz dahili siyasetinde de benzer bir külli durumun tezahür ettiğini görmek, düşündürücüdür.
* Dıştaki Ene: Yunanistan’da bir siyasetçi, projeler ve ülkesinin hayat refahı üzerinden değil, Türkiye’yi aykırı zıt cephe olarak belirleyip, onu tasvir ederek kendi enesini şişirmektedir.

* İç Enaniyet: Benzer bir derûnî kısırlık, maalesef dahilimizdeki muhalif siyasetlerin bir kısmında da görülmektedir. Siyasi faaliyet, kendi aslı ve esası olan projeleri, faziletli çözüm önerilerini ve ülkeye hayat verecek hükümet alternatiflerini ortaya koymaktan ziyade, tamamen Sayın Erdoğan muhalefeti üzerine inşa edilmektedir.
Bu iki farklı açıdan bakış, aynı yanılmalı faaliyeti sergilemektedir: Zıt olanı ön plana çıkarıp, tüm siyaseti bu zıtlık üzerinden yürütmek. Yunanistan’daki siyasetçi için dışta var olma faaliyeti Türkiye’yi yıkmak veya tehdit göstermek iken, dahilimizdeki bazı muhalif yapılar için içte var olma faaliyeti, hükümeti (veya hükümetin temsil ettiği yapıyı) şahıs üzerinden devirmeye odaklanmaktır.
Her iki açıda da asıl esas, milletin ve devletin hayatî menfaatleri ve geleceği değil, enenin yani benliğin ön plana çıkma ve iktidar olma hırsıdır. Proje, eser, vizyon gibi faziletli faaliyetler bir kenara itilerek, tüm enerji, yalnızca zıt cepheyi hedef alan bir tasvir fırtınası estirmeye harcanmaktadır.

Bu durumun ibretli hikmeti şudur: Dış ya da iç olsun, bir siyasetin aslı proje üretmekten, faziletli hizmet etmekten ve milletin hayatını güzelleştirmekten uzaklaşıp, sadece zıtlık (tenkit) üzerine kurulması, o siyasetin yapısal yanılmaya düştüğünün en büyük isbatıdır.
Gerçek cihanşümul siyaset, aykırı zıt cepheler üzerinden ene tatmini yapmak yerine, milletin küllî menfaatini esas alan, hayata değer katan projelerle ve faziletli duruşla kendini ön plana çıkarandır.
Unutulmamalıdır ki, yanılma yoluyla iktidar arayanlar, eninde sonunda kendi yanılgılarının kurbanı olurlar. Bize düşen, bu zahiri ve iç yanılmalara karşı, hakikat ve fazilet açısından bakarak, var olma faaliyetimizi daima yapıcı, üretken ve aslına uygun bir zeminde tutmaktır.

İnsan, garip bir yolcudur. Elinde “ömür” adında bir sermaye, önünde “dünya” adında devasa bir elek vardır. Zahiri nazarla bakıldığında insan, bu eleğin içine durmadan bir şeyler doldurma telaşındadır. Makam doldurur, kasa doldurur, ev doldurur, hatta kalbini fani sevgilerle doldurur. Ancak bu “doldurma” faaliyeti esnasında çoğu kez acı bir hakikati unutur: Eleğin altı deliktir.
Dünya, üstten girenlerin alttan döküldüğü, gidenin gelmediği, gelenin ise durmadığı bir “doldur boşalt makinesi” gibidir. Bu hal, kainatın aslı ve esasıdır. Zira bu alem, durulacak bir yer değil, geçilecek bir köprüdür.

Büyük Yanılma: Ebediyet Vehmi

İnsanın en büyük trajedisi, “ene”sinden (benliğinden) kaynaklanan bir körlükle, bu eleği “kapalı bir kase” zannetmesidir. Eşyayı ve hadiseleri sabit zanneder. Oysa zaman, durmaksızın işleyen bir değirmen gibi her şeyi öğütmekte ve eleğin altına dökmektedir. İnsan ise bu akışa direnmeye çalışır, tutmaya çalışır; fakat parmaklarının arasından akıp giden suyu tutamayan bir çocuk gibi çaresiz kalır.
Bu durum, Kur’an-ı Kerim’de, şu şekilde tasvir edilir:
> “Bilin ki dünya hayatı ancak bir oyun, eğlence, bir süs, aranızda bir övünme ve daha çok mal ve evlat sahibi olma isteğinden ibarettir. Tıpkı bir yağmur gibidir ki, bitirdiği ekin çiftçilerin hoşuna gider. Sonra kurur da sen onun sapsarı olduğunu görürsün; sonra da çer çöp olur. Ahirette ise çetin bir azap vardır. Yine orada Allah’ın mağfireti ve rızası vardır. Dünya hayatı aldatıcı bir geçimlikten başka bir şey değildir.”
> (Hadîd Suresi, 57:20)
>
Hikmet Penceresinden: Neden Dibi Delik?

Peki, neden bu eleğin dibi deliktir? Neden bu dünya bir istikrar yurdu değil de, bir “doldur boşalt” sahnesidir?
Bunun hikmeti şudur: Eğer eleğin altı kapalı olsaydı, insan bu dar ve fani aleme aşık olur, ebedi yurdunu ve Yaratıcısını unuturdu. Suyun bulanmadan durulması için akması gerektiği gibi, hayatın da tasaffi etmesi (arınıp saflaşması) için bu devr-i daime ihtiyacı vardır. Gelen gider ki, yeni gelenlere yer açılsın.
Bediüzzaman Said Nursi Hazretleri, Risale-i Nur Külliyatı’nda dünyanın bu “misafirhane” ve “doldur boşalt” yönünü harikulade bir surette izah eder. Mektubat eserinde, dünyanın faniliğini ve insanın bu dünyadaki vazifesini şöyle anlatır:
> “Dünya bir misafirhânedir. İnsan ise, onda az duracaktır ve vazifesi çok bir misafirdir ve kısa bir ömürde hayat-ı ebediyeye lâzım olan levâzımâtı tedârik etmekle mükelleftir. En ehem ve en elzem işler takdim edilecektir.”
> (Mektubat, Yirminci Mektub, Birinci Makam – Sayfa 241)
>
Demek ki, dünyanın “dibi delik” olması bir kusur değil, bir rahmettir. Çünkü bu sayede insan, kalbini akıp giden şeylere (masiva) değil, o akışın içindeki Daimî ve Baki olan Allah’a bağlaması gerektiğini anlar.

Elekte Ne Kalır?

Madem her şey alttan dökülüp gidiyor, o halde bu çaba beyhude midir? Hayır.
Bu elek, maddeyi süzer ama manayı tutar.
Cismi düşürür ama ameli tutar.
Zamanı tüketir ama fazileti tutar.
Eleğin üstünden dökülen “mal, mülk, şöhret, gençlik” gibi maddi unsurlar aşağıdan akıp giderken, bu unsurlarla kazanılan “iman, marifetullah, şefkat, ibadet ve güzel ahlak” eleğin gözeneklerine takılıp insanın ebedi sermayesi olur.

Netice-i Kelam:

Dünya, bizi oyalamak için dönen bir oyuncak değil, sabrımızı ve sadakatimizi ölçen bir imtihan meydanıdır. Madem dünya bir “doldur boşalt” makinesidir; akıllı insan, boşalacak olan kaba değil, o kabın içindeki suyla beslenen ebedi meyvelere talip olandır. Bize düşen, eleğin deliğinden akıp gidenlere üzülmek değil, o akışta Rıza-yı İlahi’yi yakalayabilmektir.