Denizlerin tarihi, yalnızca denizcilik kayıtlarından ibaret değildir; denizler, insanın merhametiyle acılarını taşıdığı, zulme karşı direnişin ve umudun yüklendiği bir arşivdir. Bugün Akdeniz’in göğü altında yine böyle bir tarih yazılıyor: Küresel Sumud Filosu’nun Gazze’ye doğru yelken açması, yalnızca insani yardım taşıyan teknelerin bir araya gelişi değildir — dünyanın vicdanının, egemen güçlerin sınandığı bir imtihanın denizdeki izdüşümü, yansımasıdır.
Geçen gece denizde yaşananlar, bu imtihanın ciddiyetini gözler önüne serdi: Filoya yönelik drone saldırıları ve teknelerde meydana gelen hasarlar, insani iradenin önünde çıkarılan fizikî engelleri ve saldırgan stratejileri açığa çıkardı. Bu saldırıya karşı bazı devletlerin, vatandaşlarını ve insani misyonu korumak adına donanma unsuru yönlendirmesi, çatışmanın boyutlarını siyasî bir seviyeye taşıdı — savaş gemileri yalnızca güç değil, aynı zamanda koruma ve müdahale sorumluluğunun da sembolüdür.
İtalya’nın, filoya müdahale edecek veya yardım tehditi varsa müdahale edebilecek bir savaş gemisi sevk etmesi, sahadaki sivil cesaretin devlet sorumluluğuyla karşılaşmasının somut göstergesidir. Benzer şekilde İspanya Başbakanı’nın filoya eşlik edecek bir savaş gemisi gönderme kararı, yalnızca askeri bir hamle değil; uluslararası hukuka, deniz güvenliğine ve insani haklara duyulan bir çağrıdır. Bu adımlar, insani eylemin ne kadar küresel bir meseleye dönüştüğünü gösterir.
Tarih kısa belleklidir ama ibretleri uzun sürer. Geçmişte adalara, limanlara ve kıyılara sığınan mazlumların hikâyeleri, bugün Gazze sahillerine uzanan bir zincirin yeni bir halkasıdır. Deniz yoluyla yardım ulaştırma hareketleri, 20. yüzyılın özgürlük mücadelelerinden, sömürge karşıtı kampanyalara, medeniyetler arası dayanışmanın en yalın örneklerine kadar uzanan bir geleneğin mirasını taşır. Bugün Sumud Filosu’na eşlik eden devlet gemileri; tarihin iki yönünü hatırlatır: bir yanda zulmü kırma iradesi, diğer yanda zulme göz yuman veya meşrulaştıran sessizlik.
Bu saatten sonra yapılması gereken yalnızca teknelere eşlik etmek değil; gönüllerden devlet kurumlarına kadar bütün bir dayanışma mimarisi kurmaktır. Türkiye için bu, yalnızca insani yardım göndermek demek değil; ulusal onur, tarihî sorumluluk ve İslam dünyasının ortak vicdanı adına somut bir duruş sergilemektir. Eğer İtalya ve İspanya gibi devletler filonun güvenliğini gözetiyorsa, Türkiye’nin de elimizi taşın altına koyması; diplomatik baskıyı, liman desteğini, lojistik imkanları ve gerektiğinde denizde güvenliği artıracak adımları harekete geçirmesi; hem bölgesel hem de ahlâkî açıdan anlamlı olacaktır.
İslam ülkelerinin ve sivil toplumun birleşmesi, yalnızca askeri birliktelikle ölçülmez. Lojistik koordinasyon, diplomatik mutabakatlar, deniz hukuku çerçevesinde koruyucu faaliyetler ve uluslararası farkındalık kampanyaları bir arada gittiğinde gerçek güç ortaya çıkar. Halk gücünün devlet gücüyle ittifakı, tarihteki pek çok direnişin sebebi olduğu gibi bugün de zulme karşı sarsılmaz bir zemin kurabilir.
Vicdanın sesiyle yazılan eylemler çoğu zaman tarihî kırılma noktaları olur. Filonun seyrine bakarken aklımıza gelmesi gereken şeyler şunlardır: Açlığın, ilaçsızlığın ve kuşatmanın insan onurunu hedef alan politik bir araç olduğu; bu aracı kırmanın mümkün olduğu; ve en önemlisi, suskunluğun da bir fail olma vebali taşıdığıdır. Filonun denizde şahit olduğu saldırılar ve devletlerin müdahalesi, uluslararası hukukun ve insanlığın hangi tarafında duracağımızı yeniden sorar.
Son olarak: Denizler tanıklık etsin ama aynı zamanda tarihe de bir imza bıraksın. Eğer devletler; İslam dünyası, Türkiye, İtalya, İspanya ve diğer sorumlu aktörler şimdi insani koridorun açılması için birlikte hareket ederlerse, bu yalnızca bir deniz harekâtı değil; insanlığa yönelik bir savunma eylemi olacaktır. Tarih, zalimlerin geçici zaferlerini değil, adalet uğruna bir araya gelenlerin kalıcı hatırasını yazar.

​İktibas:
​”Güzel değil batmakla gaib olan bir mahbub. Çünkü zevale mahkûm, hakikî güzel olamaz. Aşk-ı Ebedî için yaratılan ve âyine-i Sâmed olan kalp ile sevilmez ve sevilmemeli.”
(Sözler – 214)

​İzah ve Açıklama:
Bu söz, insan kalbinin temel bir fıtrî arayışını ve bu arayışın yanlış hedeflere yöneldiğinde nasıl hüsranla sonuçlandığını çok veciz bir şekilde anlatır. “Batmakla gaib olan,” yani bir gün yok olacak, zevale uğrayacak her şeyin hakikî bir güzelliğe sahip olamayacağı vurgulanır. Bir insanın güzelliği, gençliği, bir çiçeğin tazeliği, bir manzaranın ihtişamı… Tüm bunlar, zamanın ve zevalin hükmü altındadır. Oysa insan kalbi, ebedî ve sonsuz bir aşka layık olarak yaratılmıştır. Kalp, Cenâb-ı Hakk’ın sonsuz ve Samed (her şeyin kendisine muhtaç olduğu, kendisi ise hiçbir şeye muhtaç olmayan) isminin bir tecellisidir. Dolayısıyla, fani, geçici güzelliklere bağlanmak, sonsuzluğa namzet olan kalbi ziyan etmek demektir.
​Bu hikmet, insana dünyevi aşklardan vazgeçmeyi değil, bu aşkları doğru bir kanala yönlendirmeyi öğretir. Güzelliğe olan aşk, o güzelliğin kaynağı olan Cemâl-i Mutlak’a (Sonsuz Güzellik Sahibi’ne) yönelik bir sevgiye dönüşmelidir. Bu dönüşüm gerçekleşmediğinde, insan fani varlıklardan ayrıldıkça incinir, hayal kırıklığına uğrar ve kalbinde derin boşluklar oluşur. Bu söz, kalbe doğru adresin ebediyet olduğunu fısıldar.

​Hayat ve Rızık Bağının Sırrı

​İktibas:
​”Rızkınız, yerin hayatına bağlıdır. Yerin dirilmesi ise, bahara bakar. Bahar ise, Şems ve Kamer’i teshir eden, gece ve gündüzü çeviren zâtın elindedir. Öyle ise Bir elmayı, bir adama hakikî rızk olarak vermek; bütün yeryüzünü bütün meyvelerle dolduran o zât verebilir. Ve o, ona hakikî Rezzak olur.”
Risale-i Nur – Sözler – 418

​İzah ve Açıklama:
Bu metin, rızık meselesini yalnızca maddi bir kazanç olarak görmenin ötesinde, ilahi bir kudretin muazzam bir tecellisi olarak sunar. İnsan rızkının, bir tohumun toprağa düşmesiyle başlayan, baharın gelmesiyle canlanan, güneşin ve ayın belirli bir düzen içinde hareket etmesiyle gelişen karmaşık bir zincirin halkası olduğunu gösterir. Bu zincirin her bir halkası, tesadüflere değil, her şeyi bir hikmetle yöneten bir Kudret’e işaret eder.
​Metin, küçük bir elma örneği üzerinden Rezzâk (rızık veren) isminin azametini anlatır. Bir elmayı bir insana rızık olarak ulaştırmak, sadece o elmayı yaratmaktan ibaret değildir. Bu süreç, toprağın canlandırılması, yağmurun indirilmesi, güneşin ve ayın belirli bir yörüngede dönmesi gibi sayısız ilahi fiilin birbiriyle uyum içinde çalışmasını gerektirir. Bu kadar büyük bir sistemin idaresini yapabilen bir Zât, ancak tek bir elmayı hakiki rızık olarak verebilir. Bu, insana rızık endişesi taşımaması gerektiğini, ancak sebeplere sarılıp rızkı verenin kudretine tam bir teslimiyetle güvenmesi gerektiğini öğretir. Her bir meyve, her bir yudum su, bu muazzam sistemin birer şahididir ve insana asıl rızık verenin kim olduğunu gösterir.

​Gerçek Liderlik: Akıl ve Kalbin Fedakârlığı

​İktibas (1):
​”Maatteessüf büyüklerdeki meziyyet, sebeb-i tevazu iken, vasıta-i tahakküm oluyor. Avamdaki zayıf bir damar, câlib-i şefkat iken, vesile-i esaret oluyor.”
BEDİÜZZAMAN – Asar-ı Bediiyye – 313

​İktibas (2):
​”Demek büyük o değil ki; kılıcı keskin olsun, milleti kendine feda etsin. Belki odur ki; aklı keskin olsun, kalbi millet için fedakâr olsun.”
BEDİÜZZAMAN – Asar-ı Bediiyye – 313

​İzah ve Açıklama:
Bu iki metin, Bediüzzaman’ın liderlik ve büyüklük kavramlarına getirdiği derin ahlaki eleştirileri ortaya koyar.
İlk metin, maalesef toplumda sıkça karşılaşılan bir duruma işaret eder: meziyetlerin (üstün vasıfların) kibire ve tahakküme (üstünlük kurmaya) vesile olması. Oysa bu meziyetler, gerçek büyüklüğün gereği olan tevazunun (alçakgönüllülüğün) bir sebebi olmalıdır. Yine aynı metin, halkın (avam) zayıf bir damarını, yani duygusal boşluklarını veya zaaflarını, şefkatle yaklaşılması gereken bir durumken, maalesef bu durumun istismar edilerek onları esaret altına almanın bir aracı haline geldiğini belirtir. Bu, gücün ve statünün ahlaki çürümesine bir uyarı niteliğindedir.
​İkinci metin ise bu eleştiriyi olumlu bir liderlik tanımıyla tamamlar. Gerçek büyüklük, kaba güçte veya iktidarda değildir. “Kılıcı keskin” olmak, yani zorbalıkla, baskıyla yönetmek gerçek bir liderlik vasfı değildir. Hakiki lider, “aklı keskin” olan, yani doğruyu yanlıştan ayırt edebilen, ileri görüşlü ve hikmetli davranan kişidir. En önemlisi ise “kalbi millet için fedakâr” olandır. Gerçek lider, kendi nefsini, çıkarlarını ve konforunu değil, milletinin refahını, iyiliğini ve geleceğini düşünür. Fedakârlık, bir liderin sadece sözle değil, fiiliyatla gösterebileceği en önemli erdemdir. Bu iki metin, tarihteki nice zalim hükümdarlara ve liderlere karşı, akıl, kalp ve fedakârlığı esas alan ahlaki bir duruş sergiler.

​Âlimler Peygamberlerin Mirasçılarıdır

​İktibas:
​”Peygamber Efendimiz, şu الْعُلَمَاءُ وَرَثَةُ الْأَنْبِيَاءِ yani: ‘Âlimler, Peygamberlerin vârisleridirler’ hadîs-i şerîfleriyle; âlim olmanın pek kolay bir şey olmadığını, i’cazkâr belâgatları ile beyan buyuruyorlar. Zira mademki bir âlim, Peygamberlerin vârisidir; o halde hak ve hakikatın tebliğ ve neşri hususunda, aynen onların tutmuş oldukları yolu takib etmesi lâzımdır.”
Asa-yı Musa – 256

​İzah ve Açıklama:
Bu hadis, âlimlik makamının ne kadar büyük bir sorumluluk taşıdığını gözler önüne serer. Peygamberler, insanlığın manevi rehberleri ve kurtuluş reçetelerini getiren elçilerdir. Onların mirasçısı olmak, sadece kuru bir bilgi birikimine sahip olmak değil, aynı zamanda o bilgiyi Peygamberlerin ahlakıyla, fedakârlığıyla ve ihlasıyla yaymak demektir. Hadiste geçen “vâris” kelimesi, mal ve mülk mirasından öte, bir vazife ve sorumluluk mirasını işaret eder.
​Bir âlim, Peygamberlerin mirasçısıysa, onların izlediği yoldan ayrılmamalıdır. Bu yol, hakikati en doğru ve en hikmetli şekilde tebliğ etme, insanları irşat etme, haksızlığa karşı durma ve tüm bunları Allah rızası için yapma yoludur. Bu, makam, şöhret veya dünyevi menfaatler için ilmi kullanmaktan kaçınmayı gerektirir. Gerçek bir âlim, insanlara karşı şefkatli, cehalete karşı kararlı, zulme karşı ise tavizsiz olmalıdır. Bu metin, günümüzdeki ilim insanlarına, sahip oldukları bilginin sadece bir meslek değil, aynı zamanda peygamberlere uzanan kutsal bir emanet olduğunu hatırlatır.

​Bütün Varlıkları Kuşatan Rahmet ve Hamd Borcu

​İktibas:
​”Binaenaleyh, zerrât-ı âlemin adedince iman nimetlerine hamd ü senâ etmek bir borçtur. Evet, Rahmâniyet, zevilhayattan zevilhayattan rahmete mazhar olanların sayısınca nimetleri tazammun etmiştir. ‘Elhamdülillah’ lâfz-ı istigrakla işaret ettiği umum hamdlerle hamd edilmesi lazım olan nimetlerden birisi de, Rahmâniyet (Allah’ın bütün varlıkları kaplayan merhamet ediciliği) nimetidir.”
Lem’alar.495 – Risale-i Nur Külliyatı

​İzah ve Açıklama:
Bu metin, hamd (şükür) kavramına dair çok geniş bir perspektif sunar. “Zerrât-ı âlemin adedince,” yani kâinattaki atomlar adedince hamd etmenin bir borç olduğu ifade edilir. Bu, hamdin sadece bireysel olarak sahip olunan nimetlere yönelik bir şükür değil, aynı zamanda kâinattaki tüm yaratılmışları kuşatan ilahi rahmete yönelik bir hayranlık ve minnettarlık ifadesi olduğunu gösterir.
​Metin, bu hamd borcunun en temel kaynağını “Rahmâniyet” nimetine bağlar. Rahmâniyet, Allah’ın bütün varlıkları ayırt etmeksizin, inanan-inanmayan, canlı-cansız demeden kuşatan sonsuz merhametidir. Güneşin ışığı, suyun bereketi, havanın solunması gibi temel nimetler, Rahman isminin tecellisidir. Bu genel rahmet, “zevilhayattan rahmete mazhar olanların sayısınca” yani tüm canlıların faydalandığı sayısız nimeti içinde barındırır. Bu nedenle, her nefes, her göz açıp kapama, her damla su, hamd etmemiz için birer vesiledir. “Elhamdülillah” sözü, bu sonsuz ve genel rahmet denizindeki tüm hamdleri toplayan, kuşatan bir anahtar gibidir. İnsana düşen, bu bilinci taşıyarak hayatın her anında şükür ve hamd ile Rabbine yönelmektir.

​Makale Özeti

​Bu makale, beş farklı metinden hareketle insan varoluşunun temel meselelerini ele almaktadır. İlk olarak, insan kalbinin fani ve geçici şeylere değil, ebedi olanın güzelliğine yönelmesi gerektiği anlatılmaktadır.
İkinci olarak, rızık kavramının sadece bir kazanç değil, yeryüzünün canlanmasından güneşe ve aya kadar uzanan devasa bir ilahi sistemin eseri olduğu açıklanmaktadır.
Üçüncü ve dördüncü başlıklar, gerçek liderlik vasıflarını irdelemektedir; kılıçla değil, akıl ve fedakârlıkla yönetmenin önemi vurgulanırken, âlimlerin Peygamberlerin mirasını taşıdığı ve bu mirasın büyük bir ahlaki sorumluluk olduğu belirtilmektedir.
Son olarak, hamd ve şükür kavramının sadece kişisel nimetlere değil, Allah’ın tüm kâinatı kuşatan Rahman isminin tecellisi olan sonsuz rahmetine yönelik bir borç olduğu ifade edilmektedir.
Makale, tüm bu kavramları bir araya getirerek, insanın bu dünyadaki hayatını doğru bir bilinçle ve ilahi isimlerin tecellileri ışığında yaşaması gerektiği mesajını vermektedir.

Son yıllarda “Armegedon” kavramı siyaset ve dinlerin kesişiminde yeniden görünür hâle geldi. Bu kavram, bazı Hristiyan akımlarında kıyamet senaryolarının güncel siyasetle ilişkilendirilmesiyle yalnızca teolojik bir mesele olmaktan çıkıp uluslararası politikanın bir öğesine dönüşüyor. Bu yazıda amaç, iddiaları tek taraflı olarak kabullenmeden; tarihî, teolojik ve siyasal açıdan değerlendirmek, kaynaklarla sağlamasını vermektir.

Hristiyan Siyonizm nedir? Kısa bir tarihçe ve teolojik çerçeve

“Hristiyan Siyonizm” terimi, Yahudi halkının Filistin topraklarına dönüşünü Tanrı’nın planının parçası olarak gören Hristiyan teolojik pozisyonunu tanımlar. Bu görüşün modern formu 19. yüzyılın sonlarında ve 20. yüzyıl başlarında şekillendi; 1948’de İsrail’in kurulması ise birçok Hristiyan Siyonist için peygamberî bir dönüm noktası olarak kabul edildi. Modern çalışmalarda Hristiyan Siyonizm hem teolojik bir inanç biçimi hem de siyasi ve hayırsever faaliyetlere dönüşmüş bir hareket olarak ele alınır.

“Armegedon” inancı: hangi teolojik varsayımlara dayanır?

Belli bir Evangelik/dispensasyonalist çizgi, Eski/Yeni Ahit kıyamet motiflerini spesifik bir kronolojiye oturtur: Yahudilerin Filistin’e dönmesi, “büyük sıkıntı” (tribulation), ve nihayetinde İsa’nın yeniden gelişi (Parousia). Bu çerçevede bazı yorumcular, İsrail’deki gelişmeleri kıyamet takviminin parçaları olarak okurlar — ki bu da siyasi tercihler ve dış politika tutumlarına yansıyabilir. Ancak teolojik manzara homojen değildir; tüm evangelikler veya Protestanlar bu yorumu paylaşmaz.

ABD’de Evangelik desteğinin boyutu ve nüfusî gerçeklik

Kamuoyu ve demografik çalışmalarına göre Amerika’daki Hristiyan nüfus kompozisyonu zaman içinde değişmekle beraber Hristiyan kimliği hâlâ geniş bir taban oluşturuyor. Pew Research Center’ın güncel çalışmaları Hristiyan kimliğinin %60–64 bandında seyrettiğini gösterirken, “evangelik Protestan” tanımı ve ölçüm kriterleri farklı araştırmalarda değişir; son veriler evangelik Protestanların yetişkin nüfusun yaklaşık yüksek onlarda bir kesimini oluşturduğunu bildiriyor. Bu nedenle “20 milyon” gibi bir sayı tek başına yanlış sayılmaz ama hangi tanıma göre verildiği önemlidir — farklı araştırmalar farklı rakamlar verir. Nüfus ve etkiyi değerlendirirken yüzdeler ve güvenilir araştırma merkezlerinin raporlarına dayanmamız gerekir.

Politik etki: Evangelik hareketin İsrail siyaseti üzerindeki rolü

Amerika’daki bazı güçlü evangelik gruplar ve liderler, İsrail’e diplomatik, mali ve moral destek sağlama konusunda son derece aktif oldular. Bu destek, siyasi lobicilik, bağış, medya ve nüfuz aracılığıyla ABD dış politikasının belirli alanlarına etki edebiliyor. 2016 sonrası dönemde, özellikle bazı yönetim politikalarında Hristiyan Siyonist düşüncenin etkili olduğu yönünde akademik ve gazetecilik çalışmaları bulunmaktadır; buna karşılık bu etkiyi tek başına tüm politik kararların nedeni olarak görmek fazla basitleştirme olur. Etki var ama çok katmanlıdır: jeopolitik çıkarlar, stratejik ittifaklar ve iç siyaset de aynı oranda önem taşır.

“Armegedon’u kışkırtma” iddiası: eleştiri ve gerçekçi perspektif

Sıkça dile getirilen iddia, bazı evangelik aktörlerin kıyameti hızlandırmayı arzu ettiği ve bunun için İsrail’le “ortak hareket” ettiği yönünde. Bu iddia, gerçek bir endişe unsurunu barındırsa da iki noktayı ayırt etmek gerekir:
• İnanç ile pratik politika arasındaki fark: Bir kesim için kıyamet yorumları dini-bireysel inançken, uygulamada çoğu liderin ve kurumun politik tercihleri gerçekpolitik, ekonomik veya stratejik hesaplara dayanır.
• Genelleştirme tehlikesi: Tüm evangelikleri veya Hristiyan Siyonistleri “dünyayı yakma” niyetiyle suçlamak doğruolmayabilir. Akademik literatür ve belgeseller (ör. Praying for Armageddon) bu açıdan eleştirel sorular sorar; bazı grupların apokaliptik beklentilerinin politikaya etkisi olduğunu gösterirken, bunun otomatik olarak “kasıtlı küresel yıkım” anlamına gelmediğini de vurgular.

“Armegedon tehdidi” , gerçek kaygılara neden olmaktadır.

https://tesbitler.com/index.php?s=Armegedon+

Büyük salon… Birleşmiş Milletler kürsüsünde sesler yankılanıyor.
Cumhurbaşkanı Erdoğan, elinde bir fotoğraf tutuyor. O an, salonun havası değişiyor. Çünkü bu sadece bir fotoğraf değil; insanlığın vicdanına vurulmuş en ağır mühür.
Fotoğrafta, elinde leğen taşıyan anneler… 21. yüzyılda, göklerde uydular, yerde yapay zekâlar, ekranlarda milyarlarca bilgi akarken; Gazze’nin anneleri, bir yudum temiz suya, bir parça ekmeğe muhtaç. O kare, çağımızın en büyük yalanını ortaya koyuyor: “Medeniyet.”

Filistin’in Kendi İç Çilesi

Ama mesele sadece dışarıdan gelen zulüm değil. Filistin’in başındaki ayrılıklar, Abbas’ın “Hamas olmayacak” sözleri, kardeşi kardeşe düşürüyor. Tarih boyunca ümmeti bölen fitne, hep en büyük yarayı içeriden vurmuştur. O yaradan sızan kan, bugün Gazze sokaklarında akıyor.

Dünyanın Suskunluğu

Bir yanda Netanyahu… Elinde kanlı mühür, masumların üzerine yağdırdığı bombalarla tarihe geçen bir katil.
Bir yanda Amerika ve Batı… Ateşkesi altı kez veto eden bir sessizlik ordusu.
Bir yanda ise Şili’den yükselen adalet sesi: “Netanyahu yargılansın!”
İşte dünya bu kadar çelişkili, bu kadar parçalı, bu kadar vicdansız.

Gazze’nin Aynasında İnsanlık

Sumud Filosu, insanlığın son vicdanı gibi yola çıktı. Ama göklerden üzerine drone’lar yağdı. Gemilere barut kokusu serpildi. Yetmedi, Google’ın algoritmaları onları “terörist” diye damgaladı. İşte çağın yeni Firavunları, çağın yeni Nemrutları… Onların asasının adı “algoritma”, ateşinin adı “dezenformasyon.”

Tarihin Değişmeyen Hakikati

Ama ey zalimler!
Tarih size bir hakikati haykırıyor: Hiçbir zulüm ebedî değildir!
Moğol orduları dağıldı, Haçlı seferleri bozguna uğradı, Hitler’in dehşeti kül oldu.
Sizin tanklarınız, uçaklarınız, drone’larınız da bir gün çöp tenekesine atılacak.
Ama mazlumun duası? O asla yok olmayacak. Çünkü mazlumun ahı, semayı deler, Arş’a yükselir ve zalimin sarayını yerle bir eder.

Son Söz

Bugün Gazze’de çekilen o fotoğraf, aslında hepimizin fotoğrafıdır.
O çocuklar bizim çocuklarımızdır. O anneler bizim annelerimiz.
Ve bir gün gelecek, tarih sayfaları bu dönemi yazarken tek bir cümleyle hükmünü verecek:
“Zalimler için yaşasın cehennem.”

İktibas:
> “Dünya madem fânîdir. Hem madem ömür kısadır. Hem madem gayet lüzumlu vazifeler çoktur. Hem madem hayat-ı ebediye burada kazanılacaktır. Hem madem dünya sahipsiz değil. Hem madem şu misafirhane-i dünyanın gayet Hakîm ve Kerim bir Müdebbiri var. Hem madem ne iyilik ve ne fenalık, cezasız kalmayacaktır. Hem madem لاَ يُكَلِّفُ اللَّهُ نَفْسًا إِلَّا وُسْعَهَا sırrınca teklif-i mâlâ yutak yoktur. Hem madem zararsız yol, zararlı yola müreccahtır. Hem madem dünyevi dostlar ve rütbeler, kabir kapısına kadardır. Elbette en bahtiyar odur ki: Dünya için âhireti unutmasın, âhiretini dünyaya feda etmesin, hayat-ı ebediyesini hayat-ı dünyeviyeye için bozmasın, malayani şeylerle ömrünü telef etmesin; kendini misafir telakki edip misafirhane sahibinin emirlerine göre hareket etsin; selâmetle kabir kapısını açıp saadet-i ebediyeye girsin.”
> Bediüzzaman Said Nursi / Mektubat – 71
>
İzah ve Açıklama:
Bu kapsamlı metin, insan hayatının temel gerçeklerini ve bu gerçekler doğrultusunda nasıl bir yol izlenmesi gerektiğini detaylı bir şekilde açıklar.
İlk olarak, dünyanın fani ve ömrün kısa olduğu, ancak yerine getirilmesi gereken lüzumlu vazifelerin çok olduğu belirtilir. Bu, hayatın boşa harcanacak bir oyun alanı olmadığını, aksine ebedi bir hayatın temellerinin atıldığı bir imtihan sahnesi olduğunu vurgular.
İkinci olarak, dünyanın sahipsiz olmadığı, sonsuz hikmet ve cömertlik sahibi bir Müdebbir tarafından idare edildiği ifade edilir. Bu, insanın yaşadığı her şeyin bir anlamı olduğunu ve hiçbir iyiliğin veya kötülüğün cezasız kalmayacağını gösterir. “La yükellifullahu nefsen illa vüs’aha” (Allah hiç kimseye gücünün üstünde yük yüklemez) ayetiyle, ilahi yükümlülüklerin insanı aşan zorluklar olmadığına işaret edilir.
Metnin ana fikri, dünyanın bir misafirhane olduğu ve insanın bu misafirhanede geçici bir misafir olduğu bilincidir. En mutlu ve başarılı kişi, bu gerçeği idrak eden ve hayatını bu doğrultuda şekillendirendir. Böyle bir insan, ahiret için dünyayı, dünyevi hayat için ebedi hayatı feda etmez. Boş ve faydasız şeylerle ömrünü tüketmez, misafirhane sahibinin yani Allah’ın emirlerine göre yaşar. Bu bilinç, kabir kapısını korkuyla değil, selametle açarak ebedi saadete ulaşmanın anahtarıdır.

Çağın Vebası: Fuzulî ve Malayani Meşgaleler

İktibas:
> “MEŞÂGİL-İ DÜNYEVİYE DEDİĞİN, çoğu sana ait olmayan ve fuzuli bir surette karıştığın ve karıştırdığın malayani meşgalelerdir. En elzemini bırakıp güya binler sene ömrün var gibi en lüzumsuz malumat ile vakit geçiriyorsun.”
> (Sözler)
>
İzah ve Açıklama:
Bu söz, modern çağın en büyük problemlerinden biri olan vakit israfını ve gereksiz meşguliyetleri ele alır. “Meşâgil-i dünyeviye” (dünya işleri) olarak adlandırılan bu meşguliyetlerin çoğu, aslında insanın şahsen sorumlu olmadığı veya kendisine bir fayda sağlamayan “fuzulî” ve “malayani” (boş, faydasız) işlerdir. Özellikle günümüzde sosyal medya, internet ve dijital platformlar aracılığıyla insanların, kendileriyle ilgili olmayan binlerce bilgiye boğulduğu, saatlerini bu boş bilgilerle geçirdiği bir çağa işaret eder.
Bu durum, insana verilen en değerli sermayelerden biri olan zamanın nasıl boşa harcandığını gösterir. İnsan, sanki sonsuz bir ömre sahipmiş gibi en lüzumsuz bilgilerle meşgul olurken, aslında kendisine düşen en elzem (en önemli) vazifeleri, yani ibadeti, ahlakı, ilim tahsilini ve hayra hizmeti ihmal eder. Bu söz, okuyucuyu bir nefis muhasebesine davet eder: “Ne ile meşgul oluyorum?”, “Vaktimi neye harcıyorum?” ve “Bu yaptıklarım bana ve ahiretime bir fayda sağlıyor mu?”. Bu sorgulama, insanın hayatına bir yön ve anlam katmasını, lüzumsuz yüklerden arınarak asıl gayesine odaklanmasını sağlar.

Hayat Zorsa, Bir de Bu Fotoğrafa Bak!
İktibas:
> “hayat çok zor derse ona bu fotoğrafı göster.”
>
İzah ve Açıklama:
Bu ifade, hayatın zorluklarından şikâyet edenlere, perspektiflerini değiştirmeyi öğütleyen basit ama etkili bir mesajdır. Mesela bir kişi, yağmur altında, zorlu şartlar altında bir araba dolusu meyveyi itmeye çalışan bir çalışanı tasvir eder. Bu hal, hayatın zorluğunu deneyimleyen ancak pes etmeyen, sabırla ve dirençle ayakta kalmaya çalışan bir insanın sembolüdür.
Bu mesaj, kişiye kendi zorluklarının göreceli olduğunu hatırlatır. Başkalarının daha büyük zorluklar altında nasıl bir mücadele verdiğini görmek, insanın kendi sıkıntıları karşısında şükretmesine ve daha güçlü bir iradeyle direnç göstermesine vesile olur. Hayatın zorluğu kişiden kişiye değişir, ancak mücadele etme ve ayakta kalma iradesi evrensel bir erdemdir.
Bu hal ve tasvir, bir anda kelimelerin anlatamadığı bir ibret dersi sunar: “Senin zor dediğin, belki bir başkasının hayali veya günlük mücadelesidir. Asıl önemli olan, zorluklar karşısında pes etmek değil, o zorluğa karşı dimdik durmaktır.”

Ümmetin Reçetesi: İttihad-ı İslâm

İktibas:
> “Azametli bahtsız bir kıt’anın, şanlı tali’siz bir devletin, değerli sahipsiz bir kavmin reçetesi; ittihad-ı islâmdır.”
> Mektubat – 468 – Risale-i Nur
>
İzah ve Açıklama:
Bu söz, İslam coğrafyasının ve Müslüman milletlerin içinde bulunduğu durumun derin bir analizini yapar ve kurtuluş reçetesini sunar. “Azametli bahtsız bir kıta,” İslam dünyasını coğrafi ve tarihi olarak kapsayan Asya ve Afrika’yı; “şanlı talihsiz bir devlet,” Osmanlı İmparatorluğu’nu ve mirasçısı olan diğer İslam devletlerini; “değerli sahipsiz bir kavim” ise, sahip olduğu manevi ve kültürel değerlere rağmen günümüzde siyasi ve ekonomik olarak parçalanmış İslam ümmetini ifade eder. Bu üç tabir, geçmişteki ihtişamın ve mevcut sefaletin acı bir resmini çizer.
Ancak, söz sadece tespitle kalmaz, bir de çözüm sunar: “İttihad-ı İslâm”, yani İslam Birliği. Bu birlik, sadece siyasi veya askeri bir birlik değil, aynı zamanda manevi, kültürel ve ahlaki bir birliktir. Müslümanların mezhep, meşrep ve etnik farklılıklarını bir kenara bırakarak, ortak değerler etrafında birleşmeleri ve birlikte hareket etmeleri gerektiği vurgulanır. Bu birlik, Batı’nın ve küresel güçlerin zulmüne, siyasi ve ekonomik sömürüsüne karşı durmanın yegâne yoludur. Söz, bu reçetenin sadece bir öneri değil, içinde bulunulan zor durumdan çıkmanın tek çıkış yolu olduğunu gösterir.

Makale Özeti

Bu makale serisi, farklı metinlerden ilham alarak insan hayatının fani ve ebedi yönlerini, dünya meşgalelerinin tehlikelerini, liderlik ahlakını ve toplumsal sorunlara çözüm önerilerini ele almaktadır. İlk bölümde, dünya hayatının geçiciliği ve asıl amacın ebedi saadete ulaşmak olduğu vurgulanmıştır. İnsan ömrünün kısa, ancak yerine getirilmesi gereken vazifelerin çok olduğu belirtilmiş, bu açıdan rızık gibi konuların ardındaki ilahi hikmet ve rahmet izah edilmiştir.
Diğer kısımda ise, siyasi ve dış cereyanların tefrika oluşturmasına karşı birlik olmanın önemi ve ahireti inkar etmenin mantıksızlığına değinilmiştir.
Son olarak, bu bölümde, dünya hayatının bir misafirhane olduğu, zamanın boş işlerle harcanmaması gerektiği ve İslam dünyasının kurtuluş reçetesinin “İttihad-ı İslâm” olduğu dile getirilmiştir. Makale, tüm bu konuları bir araya getirerek, okuyucuya hem bireysel hem de toplumsal düzeyde bir bilinç ve sorumluluk aşılamayı amaçlamaktadır.

​İktibas:
​”Bir saray gibi şu âlemin, bir şehir gibi şu memleketin, tek bir ustası vardır ve o usta, her şeyi idare eden yalnız odur. Hiçbir cihette noksaniyeti yoktur. Bize görünmeyen o usta, bizi ve her şeyi görür ve sözlerini işitir. Bütün işleri mucize ve harikadır. Bütün bu gördüğümüz ve dillerini bilmediğimiz şu mahluklar onun memurlarıdır.”
(Sözler) – Bediüzzaman Said Nursi

​İzah ve Açıklama:
Bu veciz söz, kâinatın ve içindeki her şeyin, tesadüfen var olmadığını, aksine sonsuz bir kudret, ilim ve hikmet sahibi olan bir Usta tarafından planlandığını ve idare edildiğini anlatır. Kâinat, “bir saray gibi” benzetmesiyle, içindeki her bir detayın birbiriyle uyumlu ve estetik bir sanat eseri olduğunu vurgular. Bir şehir gibi olan bu “memleket” (dünya) de, plansız bir kaos değil, aksine en ince ayrıntısına kadar yönetilen, hiçbir noksanlığı olmayan bir düzendir. Bu Usta, yani Yaratıcı, bize görünmese de her şeyi görür, her şeyi işitir ve her işi bir mucize ve harika niteliğindedir.
​Bu anlayışa göre, tabiatta gördüğümüz ve dillerini anlamadığımız her bir varlık, örneğin bir kelebek, bir ağaç, bir kuş veya bir karınca, aslında O’nun emrinde çalışan birer memurdur. Bunlar, kendi iradeleriyle değil, ilahi bir iradenin sevk ve idaresiyle hareket ederler. Bu bakış açısı, insana etrafındaki her şeye sadece madde gözüyle değil, ilahi bir sanatın ve hikmetin tecellisi olarak bakmayı öğretir. Bu idrak, insanı kâinat karşısında aciz bırakmaz, aksine bu muazzam düzeni yaratan Kudret’e karşı bir hayranlık ve tevekkül hissi uyandırır.

​Ya Muqallibel Qulub: Kalplerin Sebatı ve Duası

​İktibas:
​يَا مُقَلِّبَ الْقُلُوبِ ثَبِّتْ قَلْبِي عَلَى دِينِكَ
“Ey kalpleri hâlden hâle çeviren Allâh’ım! Benim kalbimi dînin üzerinde sâbit kıl!”
[Tirmizî, Kader 7, Daavât 90, 124]

​İzah ve Açıklama:
Bu, Peygamber Efendimiz’in (s.a.s) sıkça tekrarladığı ve büyük önem atfettiği bir duadır. Arapça “Mugallibel Gulub” ifadesi, “kalpleri evirip çeviren” anlamına gelir. Bu, insan kalbinin ne kadar değişken ve değişkenliğe açık olduğunu vurgular. İnsan, bir an imanının zirvesinde iken, bir sonraki an şüpheye, nefsani arzulara veya dünya cereyanlarına kapılıp savrulabilir. İman, her zaman korunması ve beslenmesi gereken hassas bir nimettir.
​Bu dua, kalbin bu değişkenliğinin farkında olan bir müminin acziyetini ve tüm gücü Yüce Yaratıcı’dan istediğini gösterir. “Sebat”, yani sâbit kalmak, istikamet üzere olmak, sadece dünyevi işler için değil, özellikle iman ve din yolunda en büyük hedef olmalıdır. Bu dua, kişiye sadece sözle değil, tüm benliğiyle Allah’a yönelmesi gerektiğini hatırlatır. O’nun izni olmadan kalbin din üzerinde sabit kalmasının mümkün olmadığını ve bu sabitliğin sürekli bir dua ve çaba gerektirdiğini öğretir. Bu, Müslümanın hayat boyu en büyük gayretlerinden birinin, kalbini her türlü sapkınlıktan ve şüpheden koruyarak imanında sebat etmek olduğunu gösterir.

​Âhireti İnkar Etmenin İmkânsızlığı

​İktibas:
​”Evet âhireti inkâr etmek isteyen adam, evvelce bütün dünyayı bütün hakaiikiyla inkâr etmeli. Yoksa, dünya bütün hakaiikiyla, yüzbin lisanla onu tekzib ederek bu yalanında yüzbin derece yalancılığını isbat edecek.”
BEDİÜZZAMAN – Asa-yı Musa – 180

​İzah ve Açıklama:
Bediüzzaman’ın bu ifadeleri, ahiretin inkârının ne kadar mantıksız ve imkânsız bir iddia olduğunu ortaya koyar. O’na göre, ahireti inkâr etmek, sadece basit bir inançsızlık değil, aynı zamanda kâinatın temel düzenini ve hakikatlerini inkâr etmeyi gerektirir. Dünya, içinde adaletsizliğin, haksızlığın, iyiliğin karşılığını bulamadığı nice hadiselerin yaşandığı bir yerdir. Vicdan, akıl ve adalet duygusu, bu dünyadaki eksiklerin ve tamamlanmamış işlerin bir başka âlemde muhakkak tamamlanacağını fısıldar.
​Eğer ahiret yoksa, dünyadaki tüm bu hikmetler, adalet mekanizmaları ve sebepler-sonuçlar zinciri anlamsızlaşır. Bir çiçeğin ölümü, bir canlının yok oluşu, bir zalimin cezasız kalması, bir mazlumun ahı… Tüm bunlar, ahiret inancıyla bir anlam ve çözüm bulur. Bu metin, kâinattaki her bir varlığın, her bir olayın, adeta “yüzbin lisanla” ahiretin varlığını ispat ettiğini ve onu inkâr edenin aslında kâinatın tüm hakikatlerini yalanladığını söyler. Bu, inkâr edenin kendi iç dünyasında da büyük bir çelişki ve boşluk yaşadığını gösterir.

​Siyaset Cereyanlarına Karşı Birlik ve Sebat

​İktibas:
​”Sakın, sakın! Dünya cereyanları, hususan siyaset cereyanları ve bilhâssa Harice bakan cereyanlar sizi tefrikaya atmasın. Karşınızda ittihad etmiş dalâlet fırkalarına karşı perişan etmesin!”
Kastamonu Lâhikası-122

​İzah ve Açıklama:
Bu uyarı, özellikle günümüz dünyasında çok büyük bir önem taşır. Bediüzzaman, dünya meselelerinin, özellikle siyasetin ve dış güçlerin etkisiyle ortaya çıkan fikir akımlarının, Müslümanları bölüp parçalamasına karşı bir ikazda bulunur. “Tefrika”, yani ayrılık ve bölünme, İslam ümmetinin en büyük zaaflarından biridir. Siyasetin ve dışa bakan cereyanların, insanları ortak paydada birleşmek yerine birbirine düşman etme potansiyeli yüksektir.
​Metin, Müslümanları, kendi iç çekişmelerinden uzak durmaya çağırır. Zira karşımızda “ittihad etmiş dalâlet fırkaları” vardır. Yani, hakikate karşı olan ve yıkıcı amaçlar güden güçler, birlik ve beraberlik içinde hareket ederken, Müslümanların kendi aralarındaki küçük farklılıklar yüzünden parçalanması büyük bir perişanlığa ve kayba yol açar. Bu söz, Müslümanlara, ortak hedefler doğrultusunda birleşmenin ve asıl düşmanla mücadele etmenin önemini hatırlatır. Siyasetin geçici ve değişken atmosferi yerine, imanın ve hakikatin kalıcı ve birleştirici gücüne sarılmayı öğütler.

​Allah Yolunda Mücadele Edenlere İlahi Müjde

​İktibas:
​”Cenab-ı Hak şu âyet-i kerimede bakınız mücahidlere neler va’dediyor: وَالَّذِينَ جَاهَدُوا فِينَا لَنَهْدِيَنَّهُمْ سُبُلَنَا وَإِنَّ اللَّهَ لَمَعَ الْمُحْسِنِينَ Meal-i şerifi: ‘Bizim uğrumuzda mücahede edenlere mutlaka yollarımızı gösteririz. Ve hiç şüphe yok ki, Allah muhsinlerle -Allah’ı görür gibi ibadet eden mücahidlerle- beraberdir.'”
Asa-yı Musa – 258

​İzah ve Açıklama:
Bu ayet-i kerime, Allah yolunda gayret gösterenlere yönelik muazzam bir ilahi vaat ve teşviktir. “Mücahede”, sadece savaşmak değil, aynı zamanda nefisle, şeytanla, cehaletle ve her türlü kötülükle mücadele etmektir. Ayet, bu mücahedeyi yapanlara iki büyük müjde verir: Birincisi, Allah’ın onlara yollarını göstermesidir. İnsan, hayat yolculuğunda birçok kez bocalayabilir, hangi yöne gideceğini bilemeyebilir. Ancak Allah, kendi uğrunda çabalayanlara doğru yolu, hikmetli kararları ve çıkış yollarını lütfeder.
​İkinci müjde ise, Allah’ın mücahidlerle beraber olmasıdır. Bu beraberlik, maddi ve manevi bir destek, bir güç ve bir huzur kaynağıdır. Ayette, bu beraberliğin özellikle “muhsinlerle” olduğu vurgulanır. Muhsin, “ihsan” makamına ulaşmış, yani Allah’ı görür gibi ibadet eden, O’nun her an kendisini gördüğü bilinciyle yaşayan kimsedir. Bu, mücadeleyi sadece dış bir eylem olmaktan çıkarıp, derin bir manevi bilinç ve ihlasla yapılması gerektiğini belirtir. Bu ayet, tüm zorluklara ve engellere rağmen, hak yolunda mücadele etmenin en büyük dayanağının, Allah’ın vaadi ve O’nun beraberliği olduğunu gösterir.

​Makale Özeti

​Bu makale, fani dünya ile ebedi hayat arasındaki dengeyi, manevi ve ahlaki sorumlulukları ele alan beş farklı konuyu incelemektedir.
İlk olarak, kâinatın tesadüfen var olmadığı, her şeyin hikmet sahibi bir Usta tarafından idare edildiği ve tüm varlıkların O’nun memuru olduğu belirtilmiştir.
İkinci kısım, “Ya Mugallibel Gulub” duası üzerinden, insan kalbinin değişkenliğini ve imanda sebat etmenin sürekli bir dua ve bilinç gerektirdiğini anlatmıştır.
Üçüncü olarak, ahiret inancını inkâr etmenin, kâinatın ve dünyanın tüm hakikatlerini yalanlamak anlamına geldiği ve bu durumun mantıksızlığı vurgulanmıştır.
Dördüncü başlık, siyaset gibi dünya cereyanlarının tefrika ve perişanlığa yol açmaması için birlik ve beraberliğin önemine değinmiştir.
Son olarak, “Allah yolunda mücahede edenlere” yönelik ilahi vaatler incelenmiş, Allah’ın muhsinlerle beraber olacağı ve onlara doğru yolu göstereceği müjdesi verilmiştir.
Makale, tüm bu konuları birbirine bağlayarak, insanın bu dünyadaki hayatını bir gaye ve hikmet bilinciyle yaşaması gerektiğini, bu yolculukta ilahi rehberliğin ve manevi istikametini korumanın hayati önem taşıdığını vurgulamaktadır.

1. İnsana Ruhun Üflenmesi

“Ona (Âdem’e) ruhumdan üflediğim zaman…” (Hicr, 29)

2. Nefis ve İmtihan

Kur’ân buyurur:
“Nefse ve ona bir düzen verene, sonra da ona fücurunu ve takvâsını ilham edene andolsun ki, nefsini arındıran kurtulmuştur; onu kirleten de ziyana uğramıştır.” (Şems, 7-10)

3. Kalp, Akıl ve Vicdanın Şahitliği

Kur’ân hatırlatır:
“Biz insana iki yol (hidayet ve dalâlet) göstermedik mi?” (Beled, 10)

4. İmtihanın Hikmeti

Kur’ân:
“O, hanginizin daha güzel amel yapacağını denemek için ölümü ve hayatı yaratandır.” (Mülk, 2)
Risale-i Nur:

5. Sonuç: Yüceliş veya Düşüş

Kur’ân iki nihai noktayı bildirir:
“Andolsun, biz insanı en güzel kıvamda yarattık. Sonra onu aşağıların aşağısına indirdik. Ancak iman edenler ve salih amel işleyenler müstesna.” (Tîn, 4-6)

1. İnsana Ruhun Üflenmesi

“Ona (Âdem’e) ruhumdan üflediğim zaman…” (Hicr, 29)

2. Nefis ve İmtihan

Kur’ân buyurur:
“Nefse ve ona bir düzen verene, sonra da ona fücurunu ve takvâsını ilham edene andolsun ki, nefsini arındıran kurtulmuştur; onu kirleten de ziyana uğramıştır.” (Şems, 7-10)

3. Kalp, Akıl ve Vicdanın Şahitliği

Kur’ân hatırlatır:
“Biz insana iki yol (hidayet ve dalâlet) göstermedik mi?” (Beled, 10)

4. İmtihanın Hikmeti

Kur’ân:
“O, hanginizin daha güzel amel yapacağını denemek için ölümü ve hayatı yaratandır.” (Mülk, 2)
Risale-i Nur:

5. Sonuç: Yüceliş veya Düşüş

Kur’ân iki nihai noktayı bildirir:
“Andolsun, biz insanı en güzel kıvamda yarattık. Sonra onu aşağıların aşağısına indirdik. Ancak iman edenler ve salih amel işleyenler müstesna.” (Tîn, 4-6)

Tarih, zulmün ve adaletin, mazlumların ve zalimlerin, direnenlerin ve teslim olanların sahnesi olmuştur. Firavun’un zulmünden Nemrut’un kibrine, Moğol’un yakıp yıkmasından Haçlı’nın vahşetine kadar nice karanlık sayfalar insanlığın hafızasına kazındı. Bugün ise, insanlık tarihinin en acı, en utanç verici bölümlerinden biri, Gazze’de yaşanmaktadır.
Yakıtı tükenen hastanelerde çocukların gözleri önünde makineler durma noktasına gelirken, en temel hakkı olan “yaşama hakkı” bile mazlumlara çok görülmektedir. Açlık, ilaçsızlık, bombardıman… Ölüm, Gazze’nin her köşesinde kol gezerken dünyanın sessizliği, zalimin cephanesinden daha ağır bir darbeye dönüşmektedir.
Bir yanda, “Benim dediğim olmazsa dünya yansın” diyen bir anlayış; diğer yanda “Allah’tan sonra umudumuz sizsiniz” diyerek mektup yazan yetim çocukların çığlığı… Bu zıtlık, insanlığın iflasını göstermektedir.

Tarih Tekerrür Ediyor

Asırlar önce Musa’nın asası Firavun’un saraylarını nasıl titretti ise, bugün de Gazze’nin dar sokaklarında direnişçilerin elinde aynı ruhun izlerini görmek mümkündür. Tanklar, uçaklar, en modern silahlar… Ama karşısında imanla yoğrulmuş bir direniş… Zulüm, her çağda güçlü görünür; fakat tarih şahitlik etmiştir ki her zalim, en çok güçlü olduğunu sandığı anda çöküşün eşiğindedir.
Netanyahu’nun “dünyanın yüzde 95’ini kaybettiği” itirafı, aslında sadece siyasî bir yalnızlık değil, tarihin hükmünün ilanıdır. Çünkü zulüm, hiçbir zaman ebedî olmamıştır.

Sessiz Dünyanın İhaneti

Birleşmiş Milletler’in 80. yılını kutladığı günlerde, kuruluş amaçlarının tam zıddı bir manzaraya şahit oluyoruz. Sözde barışı korumak için kurulan bir teşkilat, soykırımın seyircisi olmuştur. Dünya liderlerinin çoğu konuşur ama yaptırım yoktur; kimi timsah gözyaşı döker, kimi ise “müttefiklik” adı altında katliamın sponsoru olur.
İşte bu noktada tarihin ibret dolu sözü yeniden hatırlanır: “Zulm ile abad olanın, akıbeti berbat olur.”

Vicdanların Mahkemesi

Gazze’de ölen 65 bin masum, enkaz altında bekleyen binlerce cansız beden, açlıktan ölen çocuklar… Bunların her biri, insanlığın mahşer günü şahitleri olacaktır. Zira zulüm sadece işleyenlerin değil, sessiz kalanların da ortak vebalidir.
İspanya Kralı’ndan İtalyan donanmasına, Arap ülkelerinden Türkiye’ye kadar sesler yükseliyor. Ama yetmez. Çünkü zulme karşı susmak, zulmü onaylamaktır.

Son Söz

Gazze bugün sadece Filistin’in meselesi değil, insanlığın vicdan sınavıdır. Bu sınavda kim zalimin yanında durursa tarih onu lanetle anacak, kim mazlumun elinden tutarsa tarihin şerefli sayfalarında yer bulacaktır.
Unutmayalım ki, tarihin en güçlü orduları yıkılmıştır; ama yetimin duası, mazlumun gözyaşı asla karşılıksız kalmamıştır. Gazze’nin çığlığı, bugün kulaklarımızda yankılanıyor:
“Zulüm ile abad olunmaz. Zalimler için yaşasın cehennem!”

Bugün Akdeniz’in dalgaları yalnızca gemileri değil, insanlığın vicdanını da taşımaktadır. Küresel Sumud Filosu, Gazze’deki ablukayı kırmak için yola çıkmış; insani yardımın önüne kurşunlar, füzeler ve duvarlar örülse de, vicdanın sesini susturmak isteyenlere meydan okumuştur.
İtalya ve İspanya hükümetleri, donanmalarını harekete geçirerek bu vicdan yolculuğuna kalkan olmuşlardır. Bizler de sesleniyoruz:

Çağrımızdır
• Türkiye, tarihî misyonuna ve vicdani sorumluluğuna uygun olarak derhal Sumud Filosu’na destek vermeli, gerekirse donanmasını bu insani görevin koruyucusu kılmalıdır.
• İslam ülkeleri ve bütün mazlum milletlerin temsilcileri, ortak bir irade ile zulme “Dur!” demeli, insani yardımı uluslararası hukuk zemininde güvence altına almalıdır.
• Dünya kamuoyu, sessizliği bozmalı; açlığa, ilaçsızlığa ve toplu katliama karşı insanlık onurunu savunmalıdır.
Hitabımızdır
Ey insanlık!
Gazze’de çocuklar açlıktan ölürken, hastaneler yakıt bulamazken, her geçen gün bir nesil toprağa gömülürken sessizlik, zulmün ortağı olmaktır.
Unutmayın: Zulüm ile abad olan, sonunda berbat olur. Tarih, sessiz kalanları değil, mazlumun yanında duranları şerefle anacaktır.
Biz buradan ilan ediyoruz:
Gazze yalnız değildir. Vicdan, Akdeniz’in dalgalarıyla beraber yola çıkmıştır. Gemiler sadece yük değil, insanlığın onurunu taşımaktadır.
Bütün devletlere, özellikle Türkiye’ye sesleniyoruz:
Bugün vazifemiz yalnızca yardım göndermek değil, yardımın güvenliğini sağlamaktır. Donanma gemileri, artık sadece savaşın değil, adaletin kalkanı olmalıdır.
Son Söz
Biz, zulme karşı duran her vicdanla beraber diyoruz ki:
“Zulme rıza, zulümdür. Mazlumun duası, zalimin ordusundan üstündür. Gazze için birleşelim, insanlık için harekete geçelim!”