Hayatın Anlamı ve Kâinatın Kalbi
Hayatın Anlamı ve Kâinatın Kalbi
> “De ki: cenab-ı hak bana kafidir. madem o var, her şey var.”
>
Bu derin ve hikmetli söz, varoluşun en temel meselesine bir ışık tutar: İnsanın yeryüzündeki serüveni, bir yokluk duygusuyla değil, sonsuz bir varlığa yaslanmanın huzuruyla anlam kazanır. Tarih boyunca nice medeniyetler kurulmuş, nice imparatorluklar yükselmiş ve yıkılmıştır. Kimi hükümdarlar tüm dünyayı fethetmeyi arzularken, kimi bilginler kâinatın sırrını çözmeye çalışmıştır. Ancak bütün bu arayışlar, insanın içinde hissettiği o büyük boşluğu doldurmaya yetmemiştir. Ne mal, ne mevki, ne de şöhret, ruhun sonsuzluk özlemini dindirebilmiştir.
İşte tam bu noktada, “De ki: Cenab-ı Hak bana kâfidir” sözü, ruhun feryadına bir cevap olur. Zira insan, kendi gücünün ve varlığının sınırlı olduğunu idrak ettiğinde, bütün mevcudatın yegâne kaynağı olan bir kudrete sığınmanın rahatlığını bulur. Bu idrak, sadece bir inanç meselesi değildir; aynı zamanda bir hayat düşüncesidir. Madem ki yaratan ve yaşatan O’dur, o halde neyden korkmalı, neyi kaybetmekten endişe etmelidir? Bu düşünce, bir dervişin tekkesindeki sükûnetten, bir komutanın savaş meydanındaki cesaretine kadar her alanda kendini gösterir. Çünkü her şeyin dizgini elinde olan, bütün varlıkların tek sahibi olan bir Zat’a güvenmek, insana öyle bir güç ve itminan verir ki, dünya üzerindeki hiçbir tehdit onu sarsamaz.
İşte o zaman, “madem O var, her şey var” hakikati kalbe yerleşir ve hayat, anlamını bulur.
Ölüm: Bir Yok Oluş Değil, Bir Yurt Değiştirme
> “Mevt, idam değil, hiçlik değil, fena değil, inkıraz değil, sönmek değil, firak-ı ebedî değil, adem değil, tesadüf değil, fâilsiz bir in’idam değil. Belki bir Fâil-i Hakîm-i Rahîm tarafından bir terhistir, bir tebdil-i mekândır. Saadet-i Ebediye tarafına, vatan-ı aslîlerine bir sevkiyattır. Yüzde doksan dokuz ahbabın mecma’ı olan âlem-i berzaha bir visal kapısıdır.”
>
Ölüm, insanlık tarihi boyunca en çok korkulan ve en çok merak edilen konulardan biri olmuştur. Antik Mısır’da piramitler, Romalıların mezar taşları, Türklerin yuğ törenleri… Hepsi, ölümün ardından bir şeylerin devam ettiğine dair bir inancın izlerini taşır. Ancak modern zamanın getirdiği maddiyatçı düşünce, ölümü bir son, bir yok oluş olarak tanımlama eğilimindedir. Oysa bu tarif, insan ruhunun derinliklerindeki sonsuzluk arzusunu açıklayamaz.
Bu pasaj, ölümü tamamen farklı bir açıdan ele alır: Ölüm, bir yok oluş değil, bir terhistir, yani bu dünyadaki görevinden azledilip yeni bir göreve veya yurda gönderilmedir. Hayat, sadece görünen bu âlemden ibaret değildir. Ölüm, ruhun bu bedenden ayrılıp, daha yüce ve daha gerçek bir âleme, yani ebediyet yurduna doğru bir yolculuğa çıkmasıdır. Bu, sevdiğinizle ayrıldığınız bir veda anı değil, aksine onlara kavuşacağınız bir kapıdır. Tıpkı bir ağacın, kışın yapraklarını döküp baharda yeniden yeşermesi gibi, ölüm de bir son değil, yeni bir başlangıcın habercisidir. Saadet-i Ebediye’ye bir sevkıyat, yani sonsuz mutluluğa doğru bir yolculuktur. Sevdiklerimizin %99’unun bulunduğu âlem-i berzaha (kabir âlemine) bir kavuşma kapısıdır. Bu düşünce, ölümü soğuk bir gerçeklik olmaktan çıkarıp, onu bir dostun evine dönmek gibi sıcak ve huzur dolu bir kavrama dönüştürür.
Günahın Kalbe Verdiği Yara ve Tövbenin Önemi
> “Günah kalbe işleyip, siyahlandıra siyahlandıra, tâ nur-u imanı çıkarıncaya kadar katılaştırıyor. Herbir günah içinde küfre gidecek bir yol var. O günah, istiğfarla çabuk imha edilmezse, kurt değil, belki küçük bir mânevî yılan olarak kalbi ısırıyor.”
>
İnsan, fıtratı gereği iyiliğe ve kötülüğe meyyaldir. Tarihte nice düşüşler ve yükselişler, insanın bu ikileminden doğmuştur. Bir anlık gafletle işlenen küçük bir günahın, zamanla nasıl büyük bir felakete dönüştüğünü gösteren nice tarihi hikayeler vardır. Günah, başta önemsiz gibi görünse de, tıpkı bir zehir gibi kalbe işler ve onu yavaş yavaş karartır. Bu manevi kararma, en sonunda kalpteki iman ışığını söndürecek kadar tehlikeli bir duruma gelebilir.
Bu metin, günahın fiziki değil, manevi bir yara olduğunu anlatır.
Her bir günah, sanki küçük bir yılan gibi kalbi ısırır. Bu ısırık, zamanla kalbi katılaştırır ve ruhsal duyarlılığı yok eder. Ancak bu tehlikeli durumdan kurtulmanın da bir yolu vardır: tövbe ve istiğfar. İstiğfar, yani af dilemek, bu manevi zehri kalpten atmak için kullanılan bir panzehirdir. Bu, sadece geçmişteki bir hatayı telafi etmek değil, aynı zamanda gelecekteki kötü niyetlerden de arınmaktır. Tıpkı bir bahçenin düzenli olarak temizlenmesi gibi, kalbin de günahlardan arındırılması gerekir. Aksi halde, o küçük manevi yılan, kalbi tamamen sarar ve onu kurtarılması zor bir hale getirir. Bu nedenle, kalbi diri tutmak ve iman nurunu korumak için tövbenin sürekliliği büyük bir önem taşır.
Gençlik: Cennetin Anahtarı
> “Eğer istikamet dairesinde gitse, gençlik gayet şirin ve güzel bir nimet-i ilâhiye ve tatlı ve kuvvetli bir vasıta-i hayrat olarak âhirette gayet parlak ve bâki bir gençlik netice vereceğini, başta Kur’ân olarak çok kat’î âyâtıyla bütün semâvî kitaplar ve fermanlar haber verip müjde ediyorlar.”
>
Gençlik, insan hayatının en dinamik, en enerjik ve en umut dolu dönemidir. Nice büyük buluşlar, devrimler ve eserler gençliğin o coşkulu ruhuyla ortaya çıkmıştır. Tarih, genç komutanların zaferleriyle, genç liderlerin reformlarıyla doludur. Ancak bu dönem aynı zamanda, insanı en çok hataya sürükleyebilecek, nefsin ve heveslerin baskın geldiği bir dönemdir.
Bu metin, gençliği sadece bir geçiş dönemi olarak değil, aynı zamanda çok büyük bir nimet olarak tanımlar. İstikamet dairesinde yaşanmış bir gençlik, yani doğru ve dürüst bir yolda ilerlenmiş bir gençlik, dünyada olduğu kadar ahirette de büyük bir karşılık bulacaktır. Kuran ve diğer kutsal kitaplar, bu müjdeyi açıkça vermektedir. Gençlik, sadece bu dünyaya ait kısa bir heves değil, sonsuz bir gençliğin tohumlarını ekme fırsatıdır. Bu enerji ve kuvvet doğru yolda kullanıldığında, ahirette sahibine ebedi bir gençlik ve parlak bir gelecek sunacaktır. Bu nedenle gençlere düşen, bu paha biçilemez nimeti geçici heveslerin kurbanı etmemek, aksine onu kalıcı ve anlamlı bir geleceğe yatırım yapmak için kullanmaktır.
Makale Özeti
Bu makale, dört temel konuyu ele alarak insanın manevi yolculuğuna ışık tutmaktadır.
İlk olarak, “Madem O var, her şey var” sözüyle, insana sonsuz bir güce sığınmanın huzurunu ve bu sayede dünyevi korkulardan arınma düşüncesi sunar.
İkinci olarak, ölümün bir yok oluş değil, bir terhis ve yeni bir hayata geçiş olduğu fikrini işler ve bu durumun insan ruhuna nasıl bir dinginlik getireceğini açıklar.
Üçüncü olarak, günahın kalbi karartıcı etkisine ve bu manevi hastalıktan kurtulmanın tek yolunun tövbe ve istiğfar olduğunu anlatır.
Son olarak, gençlik dönemini sadece bir hevesler çağı olarak değil, doğru bir yolda kullanıldığında sonsuz bir gençliğe ve ahiret mutluluğuna vesile olacak paha biçilemez bir nimet olarak ele alır.
Bu dört farklı metin, uyum içinde bir bütünlük oluşturarak, okuyucuya hayatın anlamı, ölümün hakikati, manevi temizliğin önemi ve gençliğin değeri hakkında derin ve düşündürücü bir perspektif sunmaktadır.
Hazırlayan: Mehmet Özçelik – www.tesbitler.com