Şems-i Hakikat’in Doğuşu ve İnsanın Asli Vazifesi:
Fani Dünya ve Baki Hayat Arasında Bir Yolculuk

Hayat denen bu meşakkatli yolculukta, bazen öyle anlar gelir ki, gözümüzü karanlıklar bürür, umutsuzluk girdabında kayboluruz. Ancak tarih, bize her daim fısıldar ki:
“Bir gün olur elbette doğar şems-i hakikat,
hiç böyle müebbed mi kalır zulmet-i âlem.”
Bu sözler, sadece bir teselli değil, aynı zamanda bir vaattir; her gecenin bir sabahı, her kışın bir baharı olduğu gibi, her zulmetin ardından bir hakikat güneşi doğacaktır. Tıpkı Kudüs’ün kadim kubbesinin, nice fırtınalara rağmen dimdik ayakta kalışı gibi, insanlık da nice karanlık dönemlerden geçse de, sonunda aydınlığa kavuşmanın mücadelesini verir.
O mukaddes yolculukta bayrağı elinde tutan yalnız bir adamın silueti, sadece bir coğrafyanın değil, tüm mazlumların umudunu temsil eder.
Çünkü zulmetin kalıcı olmadığını bilmek, direnişin en büyük motivasyon kaynağıdır.
Peki, bu fani dünyada, geçici heveslerin peşinden koşarken, asli vazifemizi unutmuş olabilir miyiz?

İkinci metinde bize adeta sığınacak bir liman arayışımızı, bu dünya üzerindeki gelip geçici meskenlerimizi hatırlatıyor. Oysa “Âhirette seni kurtaracak bir eserin olmadığı takdirde, fâni dünyada bıraktığın eserlere de kıymet verme.”
Bu söz, insana derin bir muhasebe çağrısı yapar. Dünya hayatının cazibesi ve gelip geçici başarıları çoğu zaman gözümüzü kamaştırır. Kariyer, mal, mülk… Bunlar, fani dünyada bırakılan eserler olabilir. Ancak ahiret hayatında bizi kurtaracak, ebedi saadeti sağlayacak birikimlerimiz yoksa, bu dünyadaki başarıların ne anlamı kalır?
Tarihte nice krallar, imparatorlar gelip geçti. Şanlı kaleler, görkemli anıtlar inşa ettiler. Ama bugün o eserlerin çoğu ya harabe olmuş ya da sadece birer turistik mekandan ibaret kalmıştır. Onların asıl mirası, geride bıraktıkları adalet, merhamet ya da zulüm olmuştur. İnsan, kendi ebedi kurtuluşu için bir gayret göstermiyorsa, bu dünyadaki hiçbir eseri kalıcı bir değer taşımaz. Bu, bir zamanlar görkemli medeniyetlerin neden tarihin tozlu sayfalarına karıştığının da en büyük ibretidir.

Üçüncü metin ise, bu fani dünya telaşı içinde insanoğlunun en temel yanılmalarından birine işaret eder:
“Bundan neden anlamıyorsun ki, vazife-i asliyen hayvan gibi çabalamak değil; belki hakikî bir insan gibi, hakikî bir hayat-ı daime için sa’y etmektir. Bununla beraber meşâğil-i dünyeviye dediğin, çoğu sana ait olmayan ve fuzulî bir surette karıştığın ve karıştırdığın malayani meşgalelerdir. En elzemini bırakıp, güya binler sene ömrün var gibi en lüzumsuz malûmat ile vakit geçiriyorsun.”
Ne kadar da isabetli bir tesbit! İnsan, adeta bir koşuşturmaca içinde, sabah-akşam rızık peşinde koşan hayvanlar gibi sadece dünyevi ihtiyaçlarını gidermekle meşgul oluyor. Oysa asli vazifesi, hakiki bir insan gibi yaşamak, yani sadece fizyolojik ihtiyaçlarını değil, ruhi ve manevi tekamülünü de gözetmektir. Ebedi bir hayat için çalışmaktır. Günümüzde bilgi bombardımanı altında, bize ait olmayan, fuzuli ve malayani meselelerle o kadar çok vakit kaybediyoruz ki, hayatımızın en önemli amaçlarını gözden kaçırıyoruz. Sosyal medyanın sonsuz akışı, anlamsız tartışmalar, dedikodular… Bunlar, bize binlerce yıl ömrümüz varmış gibi hissettiren, oysa ömrümüzü tüketen lüzumsuz meşgalelerdir. Osmanlı medreselerinde ilim talipleri, asıl meselelere odaklanır, fuzuli tartışmalardan kaçınırlardı. Çünkü bilirlerdi ki, ömür kısa, vazife büyüktü.

Son metindeki, Bediüzzaman Said Nursi Hazretleri’nin derin bakışlarını yansıtan o mütevazı ama sarsıcı cümle, tüm bu düşüncelerin özeti gibidir:
“Bir şeyin şerefi neslinde değildir, zâtındadır.”
Bu söz, tüm önyargıları, soy sop ayrımcılığını ve yüzeysel değerlendirmeleri yerle bir eder. Bir insanı değerli kılan, onun hangi aileden geldiği, hangi coğrafyada doğduğu ya da hangi unvanlara sahip olduğu değildir. Gerçek şeref, kişinin kendi özünde, sahip olduğu ahlaki değerlerde, karakterinde, ilmindeki derinlikte, takvasında ve insanlığa olan faydasındadır. Tarih, bize nice soylu ailelerden çıkmış zalimleri ve nice mütevazı köklerden gelmiş büyük kahramanları göstermiştir. Hz. Peygamber (s.a.v.) “Siyahın beyaza, Arabın aceme bir üstünlüğü yoktur. Üstünlük ancak takva iledir” buyurarak bu hakikati yüzyıllar öncesinden ilan etmiştir. Şeref, kişinin “zatında” yani kendi öz varlığında taşıdığı değerdedir. Bu değerler; iman, ihlas, samimiyet, adalet, merhamet ve bilgeliktir.

Tüm bu dört metin, aslında aynı büyük hakikatin farklı pencerelerinden bakışlardır. Zulmetin kalıcı olmadığını bilmek ve hakikat güneşinin doğuşunu beklemek; bu fani dünyada kalıcı eserler bırakırken, ahiret için de biriktirmek; hayvanlar gibi sadece dünya için çabalamak yerine, hakiki bir insan gibi ebedi hayat için gayret etmek ve şerefin dış görünüşte değil, kişinin kendi özünde olduğuna inanmak… İşte bu, insanı insan yapan, onu diğer varlıklardan ayıran ve ebedi kurtuluşa götüren yoldur. Her bir söz, bize bir ayna tutar ve hayatımızı, önceliklerimizi, değerlerimizi yeniden gözden geçirmemiz için bir davettir.

Özet:
Bu makale, dört ayrı metinlerden yola çıkarak, hayatın anlamı, insanın asli vazifesi ve gerçek şerefin kaynağı üzerine derinlemesine bir düşünce yolculuğu sunmaktadır.
Makale, “Bir gün olur elbette doğar şems-i hakikat, hiç böyle müebbed mi kalır zulmet-i âlem” sözüyle zulmün geçiciliğine ve hakikatin kaçınılmaz doğuşuna işaret ederek başlar.
Ardından, “Âhirette seni kurtaracak bir eserin olmadığı takdirde, fâni dünyada bıraktığın eserlere de kıymet verme” ilkesiyle, dünyevi başarıların ahiret karşısındaki değerini sorgular.
Üçüncü kısımda, insanın asli vazifesinin hayvanlar gibi sadece dünya için çabalamak değil, ebedi bir hayat için gayret etmek ve malayani meşgalelerden kaçınmak olduğu belirtilir.
Son olarak, “Bir şeyin şerefi neslinde değildir, zâtındadır” sözüyle gerçek şerefin kişinin soyunda değil, kendi özünde taşıdığı ahlaki değerlerde yattığı anlatılır.
Makale, tüm bu fikirleri birbiriyle bağlantılı bir şekilde ele alarak, insana derin bir muhasebe ve özel bir hayat düşüncesi sunmayı amaçlamaktadır.

Hazırlayan: Mehmet Özçelik – www.tesbitler.com

Hayatın Hakiki Kaynağına Tevekkül: Kitab-ı Mübin’in Şahadeti

İnsan, var olduğu günden beri hayatın anlamını, varlığının gayesini ve etrafındaki büyük sırrı anlamaya çalışır. Hayat yolculuğu, tıpkı denizin ortasında yolunu arayan bir gemi gibidir. Yol gösteren bir fener arar. İşte bu arayışta bize en büyük kılavuz olan Kitab-ı Mübin (Kur’an-ı Kerim), bizi gizemli ve soyut âlemlerden ziyade, yaşadığımız ve şahit olduğumuz bu dünyaya, yani âlem-i şehadete bakmaya davet eder. Şu metin, bu gerçeği şöyle özetler:
“Kitab-ı Mübin ise, âlem-i gaybdan ziyade âlem-i şehadete bakar.”
Bu, Kur’an’ın sadece metafizik ve gaybî meseleleri değil, aynı zamanda insanın bizzat tecrübe ettiği, gözlemleyebildiği bu dünyayı ele aldığını gösterir. Kâinatın her bir zerresi, doğadaki her bir kanun, insan vücudundaki her bir işleyiş, Kur’an’ın ayetlerinin bir tefsiri gibidir. Bu nedenle, Kur’an’ı anlamak isteyenler, sadece soyut düşüncelerle yetinmemeli, aynı zamanda içinde yaşadıkları bu âlemi de dikkatle okumalıdırlar. Bu, bizi bir sonraki hakikate götürür: bedenimizin ve hayatımızın gerçek sahibi kimdir?
Bu âlem-i şehadetin en büyük mucizesi olan insan bedeni, kusursuz bir “hayat makinesi”dir. İnsan, kendi bedenini bile kontrol edemezken, bu makinenin nasıl işlediğini, nasıl beslendiğini, ihtiyaçlarının nasıl karşılandığını düşünmelidir.

İkinci metin bu soruyu cevaplar: “Vücudundaki hayat makinesi, Hayy-u Kayyum’a aittir. Masarif ve levazımatını, O tedarik eder.” Bedenimizde nefes alıp vermemizden, kalbimizin durmadan atmasına, hücrelerimizin yenilenmesinden, besinlerin enerjiye dönüşmesine kadar tüm süreçler, Yüce Allah’ın Hayy (sonsuz diri) ve Kayyum (kendi kendine kaim olan ve her şeyi ayakta tutan) isimlerinin birer tecellisidir. O, hayatımızı veren ve tüm ihtiyaçlarımızı karşılayandır. Ne bir doktor, ne bir bilim adamı, bu karmaşık sistemi yaratmaya ve yapmaya muktedirdir. Bu düşünce, bizi derin bir teslimiyete ve güven duygusuna sevk eder. Bu güven, en zor anlarda bile sığınacağımız bir liman gibidir ve bir sonraki gerçeğe kapı aralar.

Bu teslimiyet ve güvenin en güzel ifadesi tevekkül’dür.
Üçüncü metin, tevekkülün önemini açıkça anlatır:
“İ’lem eyyühe’l-aziz! Allah’a tevekkül edene Allah kâfidir.”
Bu söz, sadece bir nasihat değil, aynı zamanda bir vaattir. Tevekkül, insanın tüm sebepler âleminde elinden geleni yaptıktan sonra, sonucu Allah’a bırakmasıdır. Bu, acizlik ve tembellik değil, aksine en büyük güçtür. Tarihte nice alim ve kahraman, tevekkül sayesinde en çetin zorlukların üstesinden gelmiştir. Tıpkı bir kuşun, yuvadan çıkıp rızkını ararken Allah’a güvenmesi gibi, bir mümin de hayatın fırtınaları karşısında Allah’a sığınır. Çünkü bilir ki, Allah’a tevekkül edene, O her şeye yetendir. Bu tevekkül duygusu, kalbi her türlü endişe ve korkudan arındırır, insanı gerçek bir huzura kavuşturur.
Peki, tüm bu bilgiler ışığında insanın nihai hedefi ne olmalıdır? Neye yönelmeli, kimi sevmeli ve kime bağlanmalıdır?
Son metin, bu sorunun cevabını verir:
“Câmî pek doğru söyledin. Hakikî mahbub, hakikî matlub, hakikî maksut, hakikî mabud; yalnız O’dur.”
İnsan fıtratı gereği bir şeye bağlanma, bir şeyi sevme, bir hedef belirleme ihtiyacındadır. Ancak bu sevgi, bu arayış ve bu hedefler çoğu zaman geçicidir. Güzellikler solar, zenginlikler tükenir, makamlar kaybolur. Oysa hakiki sevgiye layık olan, aranan ve amaçlanan tek varlık, bütün bu geçici şeylerin Yaratıcısı olan Allah’tır. Çünkü O’nun sevgisi sonsuz, kudreti sınırsız, vaadi kesindir. Kısacası, insanın hayatının merkezine alması gereken tek varlık O’dur. Bu idrak, insana hem dünyada hem de ahirette mutlak bir tatmin ve huzur bahşeder.

Tüm bu metinler, birbiriyle sıkı sıkıya bağlı bir hakikat zinciri oluşturur. Kitab-ı Mübin’in rehberliğinde âlem-i şehadet’i okumak, bedenimizdeki hayat makinesinin Sahibi’ni tanımamızı sağlar. Bu tanıma, bizi O’na karşı tevekkül etmeye sevk eder. Nihayetinde, bu tevekkül, kalbimizi hakiki mabuda, matluba ve mahbuba yönlendirir. İşte bu, fani bir insanın ebedi saadete ulaşmasının yegâne yoludur.

Özet
Bu makale, dört farklı metindeki hikmetli sözleri bir araya getirerek, insanın yaratılış amacını, tevekkülün önemini ve gerçek sevginin kaynağını ele almaktadır. Makale, Kur’an’ın gizemli âlemlerden ziyade, yaşadığımız dünyaya odaklandığını ve kâinatın bir kitap gibi okunması gerektiğini anlatır. Ardından, insan bedenindeki “hayat makinesinin” Allah’ın Hayy ve Kayyum isimlerinin tecellisi olduğunu ve tüm ihtiyaçların O’nun tarafından karşılandığını anlatır. Bu hakikatten yola çıkarak, Allah’a tevekkül edenlerin O’nun tarafından korunduğu ve desteklendiği fikri işlenir.
Son olarak, insanın gerçek sevgiye, amaca ve ibadete layık tek varlığın Allah olduğu gerçeğiyle tüm konular birleştirilir. Makale, bu fikirlerin birbirini tamamladığını ve insanın hayatına derin bir anlam kattığını ifade eder.

Hazırlayan: Mehmet Özçelik – www.tesbitler.com

Zulmün Akıbeti: Gazze’den Dünyaya Bir İbret

Zulmün Ortasında Bir İnsanlık Dramı

Gazze bugün insanlığın vicdanını tartan bir terazidir.

Açlıktan ölen çocuklar,

Bombalanan okullar,

Soyulan işyerleri,

Katledilen gazeteciler…
Bunların her biri yalnızca bir savaşın değil, insanlık onurunun da kuşatma altına alınmasının göstergesidir.

Kur’an, zalimlerin yaptıklarının yanlarına kalmayacağını açıkça bildirir:

> “Zulmedenler, hangi akıbete uğrayacaklarını yakında bileceklerdir.” (Şuara, 227)

Tarihî Boyut: Zulmün Sonu Hep Aynıdır

Tarih, zulmün kalıcı olmadığının canlı şahididir.

Nemrut ateşinde yanacağını sandı ama ateş, İbrahim için serinlik oldu.

Firavun denizlere hükmettiğini sandı, deniz onun üzerine kapandı.

Roma zulmüyle büyüdü ama zulmüyle çöktü.

Bugün İsrail’in Gazze’de yaptıkları da bu zincirin bir halkasıdır. Ektiği nefret, büyüyerek kendi başına dönmektedir. Arjantin’deki saldırı bunun ilk işaretlerinden biridir.

Sosyal Boyut: Dünyada Vicdan Uyanıyor

Avrupa’dan Afrika’ya, Latin Amerika’dan Asya’ya kadar dünyanın dört bir yanında insanlar sokaklara çıkıyor. Çünkü zulüm, mesafe tanımaz; kalplere dokunur.

Güney Afrika’daki Müslümanların 22 yıldır Gazze için tuttuğu oruç,

Venedik’te sanatçıların direnişi,

Yunanistan’daki protestolar…
Bunlar gösteriyor ki Gazze yalnız değil.

Kur’an buyurur:

> “Ey iman edenler! Allah için hakkı ayakta tutan, adaletle şahitlik eden kimseler olun. Bir topluluğa olan kininiz sizi adaletsizliğe sevk etmesin.” (Maide, 8)

Siyasi Boyut: Güç Zehirlenmesi ve Çöküşün Başlangıcı

İsrail, işgalci politikalarıyla sadece Filistin’i değil, tüm bölgeyi ateşe atıyor. Suriye’de, Lübnan’da, Batı Şeria’da saldırılar; devlet eliyle yapılan soygunlar… Bu, devlet düzeninin değil, organize suç şebekesinin tavrıdır.

Ancak unutulmamalıdır ki:

Zulüm ile devlet ayakta duramaz.

Güç ile zalimlik karıştırıldığında çöküş başlar.
Bunu tarih bize defalarca göstermiştir.

Ahlakî Boyut: İnsanlığın İmtihanı

Asıl mesele yalnızca İsrail’in zulmü değildir. İnsanlığın bu zulme karşı ne yaptığıdır.

Susmak mı,

Destek olmak mı,

Yoksa hakkı haykırmak mı?

Gazze, bugün insanlık için bir imtihandır. Herkesin safı bellidir:
Ya zalimden yana ya mazlumdan yana.

Hadiste şöyle buyurulur:

> “Zulme engel olun. Çünkü zulüm kıyamet günü karanlıklar olacaktır.” (Buhârî, Mezâlim, 9)

Hikmetli Bir Hakikat

Zulüm bir tohumdur. Ekildiği yere nefret ve kin olarak geri döner. İsrail bugün güç zehirlenmesiyle herkese saldırıyor; ama yarın bu nefret, onun başına çığ gibi dönecek. Çünkü zulüm, sahibini tüketen bir ateştir.

Sonuç

Gazze’de yaşananlar bize birkaç hakikati hatırlatıyor:

1. Zulüm asla kalıcı değildir.
2. İnsanlığın vicdanı uyanıyor, sesler birleşiyor.
3. İsrail’in ektiği şiddet, nefret olarak geri dönüyor.
4. Bu süreç, sadece Filistin’in değil, insanlığın imtihanıdır.

Ve en büyük teselli şudur:

> “Zulmedenler, sonunda hangi dönüşe döndürüleceklerini göreceklerdir.” (Şuarâ, 227)

Hazırlayan: Mehmet Özçelik – www.tesbitler.com

İnsan Fikri: Zikrin Mayası, Şuurun Özüdür

İnsanların zikri fikridir.
Fikri de kişiliğidir.
Ağaç için meyve ne ise, insan içinde fikir odur.
Fikri bozuk olanın,  zikride bozuk olur.
Fikirler maden gibidir.
Beynin maden ocağında işlenip, akıl laboratuvarında ayrıştırıldıktan sonra, kalb ve vicdan süzgecinden geçirilir.
İşletilmesi nisbetine göre alacağı değer üzerinden; kömür bakır,gümüş,altın ve altının farklı ayarları ve elmasa kadar çıkan bir kıymet alır.
Kıymeti nisbetinde insana bir kıymet verir.
Veya kiymetsizliği nisbetinde de insanın kiymetini düşürür.
Hadiste de;” İnsanlar madenler gibidirler. ” buyurulur.
Dünya maden ocağında insan madeni ne ise, insan maden ocağında da fikir, düşünce ve şuur da odur.
Daha geniş ifadeyle; kâinattan süzülen hayat ve hayattan süzülen öz olan insan hayatı ne ise, hayattan süzülen şuurda odur.
Böylece gerçek insan fikrin damıtılmış ve öz hali olan şuurdur.

**********

Konuyu biraz daha detaylandıracak olursak;

İnsan, maden misali; işlenmesiyle değer kazanıyor, işlenmemesiyle değer kaybediyor.

1. İnsan, Zikriyle Yaşar

İnsanın zikri, yani sürekli düşündüğü ve dilinde taşıdığı şey, onun kimliğini gösterir. Çünkü insanın iç âlemi dışına akar; kalpte ne varsa dile ve hayata yansır.

Kur’an-ı Kerim bu hakikati şöyle ifade eder:

> “Her kim Rahman’ın zikrinden yüz çevirirse, ona bir şeytan musallat ederiz de artık o şeytan onun ayrılmaz dostu olur.” (Zuhruf, 36)

Demek ki zikri boş ve bâtıl olanın, dostu da şeytandır. Zikri hak ve hakikatle dolu olanın ise dostu Allah’tır.

2. Fikir, İnsan Kişiliğinin Meyvesidir

Nasıl ki ağacın meyvesi onun kıymetini gösterirse, insanın da fikri onun kişiliğini ortaya koyar. Düşünce, insanın hem iç dünyasının aynasıdır hem de onun dışa yansıyan en büyük delilidir.

Nitekim Peygamber Efendimiz (sav) buyurmuştur:

> “İnsanlar madenler gibidir. Cahiliye devrinde hayırlı olanları, İslâm’da da hayırlıdır.” (Buhârî, Enbiyâ, 14; Müslim, İmâre, 1)

Bu hadis, insanın mahiyetinin işlenmeye muhtaç bir cevher olduğunu bildiriyor. İşlenen maden altın olur, işlenmeyen ise toprak altında kömür olarak kalır.

3. Fikirlerin Madeni

İnsan zihni bir maden ocağı gibidir. Orada ham fikirler doğar. Bu fikirler:

Akıl laboratuvarında işlenir,

Kalp ve vicdan süzgecinden geçirilir,

Hikmet terazisinde tartılır.

Sonuçta her fikir, işlenme derecesine göre kıymet kazanır. Bir fikir kömür gibi basit kalabilir; ya da gümüş, altın, hatta elmas gibi en yüksek seviyeye ulaşabilir.

Kur’an bu hakikate şöyle işaret eder:

> “O, hanginizin amel bakımından daha güzel olduğunu denemek için ölümü ve hayatı yaratandır.” (Mülk, 2)

Amelin güzelliği, düşüncenin güzelliğinden doğar. Düşünce bozuksa amel de bozulur.

4. Fikrin Şuurla Buluşması

Fikir, insan zihninde ham olarak doğar. İşlenmezse dağınık kalır. İşlenirse şuur hâline gelir. Şuur, fikrin damıtılmış hâlidir. Bu yüzden gerçek insan, şuur sahibi insandır.

Kur’an’da birçok ayet insana şuur ve düşünce sorumluluğu yükler:

“Onlar Kur’an üzerinde düşünmüyorlar mı?” (Nisâ, 82)

“Allah, size âyetleri böyle açıklıyor ki düşünesiniz.” (Bakara, 219)

“Hiç akıl erdirmez misiniz?” (Enbiyâ, 10)

Demek ki, şuur insanın hakiki kıymetini ortaya çıkaran en temel sermayedir.

5. Fikrî Kirlenme ve Ahlakî Sonuç

Fikri bozuk olanın zikri de bozuk olur. Zikri bozuk olanın ahlakı da bozulur. Ahlakı bozuk olan ise hem kendine hem topluma zarar verir.

Kur’an-ı Kerim bu çarpık zihniyeti şöyle tanımlar:

> “Onların kalpleri vardır, ama anlamazlar. Gözleri vardır, ama görmezler. Kulakları vardır, ama işitmezler. Onlar hayvanlar gibidir, hatta daha da aşağıdadırlar. İşte onlar gafillerin ta kendileridir.” (A’râf, 179)

Demek ki fikir ve şuur, insanı ya melek derecesine çıkarır ya da hayvandan aşağı bir seviyeye indirir.

6. İlmî ve Bilimsel Boyut

Bugün modern psikoloji ve nörobilim de benzer hakikatlere işaret ediyor. İnsan beynindeki düşünce kalıpları, tekrarlanan fikirlerle şekilleniyor. Beyin neyle meşgulse, insanın kişiliği de o yönde gelişiyor. Bu yüzden sürekli olumlu, yapıcı ve hikmetli fikirlerle yaşayan insanlar, hayata da aynı şekilde bakıyorlar.

Kur’an bu bilimsel gerçeği asırlar öncesinden bildiriyor:

> “Bir toplum kendinde olanı değiştirmedikçe Allah onların durumunu değiştirmez.” (Ra’d, 11)

Toplumun fikrî yapısı değişmeden, ne bireylerin ne de milletlerin hali değişmez.

Sonuç ve İbret

İnsan maden gibidir. Onun gerçek kıymeti, düşünce cevherinin işlenmesine bağlıdır.

Fikri kömür olan, hayatı da dumanlı olur.

Fikri altın ve elmas olan, hem kendine hem topluma ışık saçar.

Zikrin özü fikirdir, fikrin özü şuurdur, şuurun özü de imandır.

Özet

İnsanın zikri, fikrinin yansımasıdır.

Fikir, insanın kişiliğinin meyvesidir.

İnsan zihni bir maden ocağıdır; işlenirse altın olur, işlenmezse kömür kalır.

Fikir şuurla birleşirse gerçek kıymet doğar.

Kur’an ve hadisler, düşünceyi işleme sorumluluğunu insana yükler.

Fikri bozuk olanın ahlakı bozulur, fikri sağlam olanın kişiliği değer kazanır.

Son söz: İnsan, fikirlerinin toplamıdır. Fikirler işlenirse şuur doğar, şuurla iman birleşirse insan kemâl bulur.

********

İnsan Fikri: Zikrin Mayası, Şuurun Özüdür

İnsan, Cevher Taşıyan Bir Çekirdek

İnsanı bir çekirdeğe benzer.

> “İnsan bu âleme ilim ve dua vasıtasıyla tekemmül etmek için gelmiştir. Mahiyet ve istidat itibarıyla her şey ilme bağlıdır. Ve bütün ulûm-u hakikiyenin esası ve madeni ve nuru ve ruhu marifetullahtır ve onun üssü’l-esası da iman-ı billahtır.” (Sözler, 23. Söz)

Nasıl ki bir çekirdek, içindeki programa göre inkişaf eder; insan da fikriyle ve şuuru ile gelişir. Çekirdek toprağa bırakıldığında işlenirse ağaç olur; işlenmezse çürür gider. İnsanın da fikri böyledir: işlenirse şuur ve hikmete dönüşür; işlenmezse dağınık kalır.

Fikir, İnsanın Ruhunu Şekillendirir.

Fikir ise kalbin çocuğudur. Hem nurudur, hem kuvvetidir. Fakat eğer sû’-i istimal edilse, vesvese olur.

Yani fikir, kalbin nurudur. Ama yanlış kullanılırsa insanı karanlığa götüren vesvese hâline gelir. Demek ki fikir doğru işletilirse altın değerindedir; kötü işletilirse kömür gibi karanlık saçar.

Zikir ve Fikir Dengesi

Risale-i Nur, zikri fikirle birleştirir:

> “İman, insanı insan eder. Belki insanı sultan eder. Öyle ise, insanın vazife-i asliyesi, iman ve duadır. Küfür, insanı gayet âciz bir canavar hayvan eder.” (Sözler, 23. Söz)

Burada açıkça görülüyor ki:

Zikir, insanın kalbine canlılık verir.

Fikir, insanın zihnine derinlik verir.

İkisi birleşirse, gerçek şuur ve kemal ortaya çıkar.

İnsan, Bir Maden Gibidir.

İnsan, maden hükmündedir. Terakki ettikçe cevheri meydana çıkar.

İnsan fikri işlenmedikçe, ham bir taş gibidir. Ama iman, zikir ve fikirle işlendiğinde altın, gümüş, hatta elmas gibi bir kıymet kazanır.

İlmi Fikir, Şuurun Özüdür.

İlmin ve marifetin neticesi, muhabbettir. Fikrin neticesi, hikmettir. Şuurun neticesi, ibadettir.

Demek ki:

Fikir hikmete,

Hikmet muhabbete,

Muhabbet ibadete,

İbadet ise insanın kemaline ulaştırır.

Özet

1. İnsan, bir çekirdek veya maden gibidir; işlenirse kıymet kazanır.
2. Fikir, kalbin nurudur; doğru kullanılırsa hikmete, yanlış kullanılırsa vesveseye götürür.
3. Zikir ve fikir birleşince şuur doğar; şuur, insanın hakiki şahsiyetini oluşturur.
4. İman, fikir ve zikirle inkişaf eder.
5. İnsan, zikriyle yaşar; fikriyle değer kazanır; şuuru ile kemale erer.

Kur’an: Düşünmeyi, akletmeyi, şuur sahibi olmayı emreder.

Sonuç: İnsan, fikirlerini işlediği ölçüde gerçek insan olur.

Hazırlayan: Mehmet Özçelik – www.tesbitler.com

HİPOKRAT MI İLAHİ DAVET Mİ?

Konya’daki inançlı ve dindar bir doktorun uygunsuz giyinen hastasına tepki göstererek teşhircilik yapmamasını ve düzgün giyinip, bu durumda kendisini muayene etmeyeceğini söyledi.[1]

Bunun üzerine sağdan da soldan da herkes eteğindeki taşları döktü.
Ancak problem sağla sol birbirine karıştı.

Çünkü mesele sağla soldan ziyade düşüncede.
Bizdeki problem zihniyet problemidir.
Ve en önemlisi de istikamet problemidir.
Onun için şahsı hedef almadan bu zihniyete cevap verme ihtiyacı duydum.
Çünkü meselem günahla.

Şu yorumda olduğu gibi;
“Doktorların görevi; giyimine-kuşamına, mezhebine-meşrebine bakmaksızın hastasını muayene etmektir.
Çarşaflıyı muayene etmeyen hekim ile mayoluyu muayene etmeyen hekim aynı zihniyetin ürünüdür.
İkisi de bağnazdır.
İkisi de Hipokrat andına ihanet etmiştir.
Nokta!”

Bu inançlı ve hassas bir Müslümana yakışmayan ve en az iki milyar müslümanı rencide eden bir hakaret ifadesi.

1970 yılları solcularının Müslümanlara; Gerici diye ifade ettiği çirkin sözlerden.

Bu düşünce sahibinin ve sahiplenenlerin bir ömür boyu vicdan azabı çekmemesi için dilerim bir özür beyanı gelir.

Bu hasta görüş müşteri bulacağı için şahıs değil, genel bir değerlendirme yapacağım.
Evvela bu kıyas yani çarşaf ve mayo kıyası, kıyası maal- farıktır.
Pek de bir münasebeti bulunmamaktadır.
Biri örtünme Allah’ın emri ve Rahmani, diğeri şeytanın emri ve şeytani.

Zira Müslüman bir kadın, anne, eş, kız mayo giymez.

Ama çarşaf ve örtü kullanır.

-Yoksa Ahlaksızlık meşrulaştırılıyor mu, diye de düşünmeden edemiyorum.
Bu inançlı kişiye sorsanız, bir münker yani çirkin bir durum görsen nasıl engelleneceğini size söyler.
Belki Lut kavminde bir ev hariç hatta rivayete göre 70-80 bin civarında teheccüd kılanların da dahil olduğu helaki de bilebilir.
Böyle bir teşhirci sınıfa girdiğinde öğretmen onu sınıfa almasa, bağnaz mı olmuş oluyor?
Yoksa kuralı mı uyguluyor?
Yoksa keyfe göre mi belirleniyor.
İşte Doktorda Sağlık Bakanlığı’nın kuralını uyguladı.

Burada “Hipokrat andına ihanet etmiştir. ” derken, Allah adına verilen sözün ihanetini göz ardı edip, onun önüne geçirmektedir.
Hadiste;” “Ben Rabbimden üç şey istedim; istediklerimden ikisini verdi, birisini ise benden esirgedi: Rabbimden ümmetimi kıtlıkla helak etmemesini istedim; bu isteğimi yerine getireceğine dair söz verdi. Bir de kendisinden ümmetimi suda boğmakla helak etmemesini istedim, bu isteğimi de yerine getireceğine dair söz verdi. Sonra ümmetimin kendi aralarında kavga edip dövüşmelerine izin vermemesini istedim, bunu benden esirgedi.” (Müslim, Fiten, 20).

Aslında Allah’ın bazen tabiri caizse suyu karıştırması, içteki yapıyı da dışarıya çıkarması açısından iyi oluyor.
İşte biz burada kaybediyoruz.
Kimden yana olduğumuzun farkında değiliz.
Hipokrat’dan mı yoksa ilahi davetden mi?
Bizim birde hem saflarda bozukluk var hem de saf-lıkta.

Aslında size sorsam yukarıdaki yazıyı nasıl düşüncedeki biri yazmıştır desem ne dersiniz?
Çünkü musalla taşında da, kabirde de soracaklar!
Neyse. Takdir sizin.
Ya takdir edin ya tekdir.

*********

Konuyu biraz daha açacak olursak;

Çarpıcı olan ise: Hipokrat andı ile Allah’a verilen söz arasında tercih yapmak… İşte asıl problem, burada ortaya çıkıyor.
Fark ve bocalama burada başlıyor.
Yani her kanuni olan bir şey meşru mudur?
İçki kullanmak gibi günahların yasak olmaması onu meşru kılar mı?
Ve hangi hakla onu kullananı savunmak haklı bir savunma olabilir?

Olaya Hipokrat gözü ve gözlüğüyle bakıldığı kadar, dini, ahlaki ve toplumsal yönleriyle de bakmak daha seviyeli olmaz mı?

Hipokrat mı, İlahi Davet mi?

Zihniyet ve İstikamet Çıkmazı

Bugün en büyük meselemiz ne cehalet ne de fakirliktir; asıl meselemiz zihniyet problemidir. Çünkü zihniyet, istikameti belirler. Zihin bulanık ise istikamet bozuk olur. İstikamet bozuk olunca da insan, hakikati görse bile bâtılı tercih eder.

Çarpık Bir Kıyas: Çarşaf ve Mayo

“Çarşaflıyı muayene etmeyen hekim ile mayoluyu muayene etmeyen hekim aynı zihniyetin ürünüdür” ifadesi ilk bakışta eşitlik ve insaniyet gibi görünebilir. Ancak bu kıyas fâsittir, yani yanlış bir kıyastır. Çünkü birinde Allah’ın emrine teslimiyet, diğerinde Allah’ın yasakladığı bir münker vardır. İkisini aynı kefeye koymak; helali haramla eşitlemek, hakkı bâtıla karıştırmak demektir.

Hz. Nuh’un kavmi de Hz. Lût’un kavmi de bu yanlışa düştü: Hakla bâtılı karıştırdılar, günahı normalleştirdiler, hatta hakla aynı kefeye koydular. Sonuç, helak oldu. Rivayetlerde belirtildiği gibi, Lût kavmi içinde namaz kılan, teheccüd bile kılan nice insan vardı; ama istikamet kaybolmuştu. Çünkü zulme, fuhşa, münkerata sessiz kaldılar. Hakkı bâtıldan ayırmadılar.

Hipokrat mı, Allah’a Verilen Söz mü?

Bir hekim “Hipokrat andı” ile mesleğini icra eder. Elbette hastasına bakmak, canı korumak, tedavi etmek görevidir. Ancak unutulmamalıdır ki, Allah’a verdiği söz, Hipokrat’tan daha üstündür.

Kur’an şöyle uyarır:

> “Allah’a verdikleri sözü ve yeminlerini az bir bedel karşılığında satanlar var ya; işte onların ahirette bir payı yoktur.” (Âl-i İmrân, 77)

Bir insan, Allah’ın emirlerini yok sayıp, modern yeminleri ve dünyevi ilkeleri öne çıkarıyorsa; burada bir zihniyet sapması vardır. Bu, aslında “Allah’ın hukukunu ikinci plana atmak” demektir. Hâlbuki ilahi davet bize önceliği gösterir:

Önce Allah’a kulluk,

Sonra insanlara hizmet.

Hadislerin Uyarısı

Resûlullah (sav) ümmeti için üç şey istemişti. İkisi verildi: kıtlıkla toplu helak ve suyla helak yok. Ama üçüncüsü verilmedi: ümmetin kendi içinde parçalanıp kavga etmemesi. (Müslim, Fiten, 20)
Bugün görüyoruz ki, Müslümanların büyük kısmı tam da bu derde tutulmuş: birbirine düşman, zihniyeti bozuk, istikameti kaymış.

Bunun sebebi ne?
Hakkı bırakıp bâtılı savunmamız, Allah’ın ölçülerini ikinci plana atmamız, dünyevi sloganları dinin önüne geçirmemiz.

Zihniyetin İmtihanı

Allah zaman zaman karıştırır, fitneler çıkar. Çünkü hakikati görünür hale getirmek ister. Bu karışıklık, kalplerdeki yönelişi açığa çıkarır. Gerçekten Allah’tan yana olanla, dünyevi and ve ideolojilerden yana olan burada belli olur.

Kur’an bunu şöyle ifade eder:

> “(Bu toplama) Allah’ın murdarı temizden ayıklaması (mümini kâfirden ayırması) ve bütün murdarların bir kısmını diğer bir kısmının üstüne koyup hepsini yığarak cehenneme atması içindir. İşte onlar ziyana uğrayanların kendileridir.” (Enfâl, 37)

Saflarımız ve Saflığımız

Bugün sadece saflarımızda bozukluk yok, aynı zamanda saflığımızı da kaybettik.
Bir kısım müminler, “tarafsızlık” adına hakkı savunmuyor, bâtılı kınamıyor. Tarafsızlık ise hak karşısında taraf olmamaktır. Bu da hakkı zayıflatmak, bâtıla güç vermektir.

Sonuç: İstikamet Nerede?

Asıl soru şudur: Biz Hipokrat’tan mı yanayız, ilahi davetten mi?

Eğer “insan merkezli” bakarsak, ölçüler bulanır.

Eğer “Allah merkezli” bakarsak, istikamet bulunur.

Unutmayalım: Allah’ın rızası olmadan, insanı memnun etmek fayda vermez. İnsanların rızası olmadan, Allah’ı memnun etmek ise en büyük saadettir.

Bediüzzaman: Hakkın hatırı âlidir hiçbir hatıra feda edilmez, yalnız hak sağ olsun ” der.

İbretli Özet

Bugün yaşadığımız zihniyet probleminde, ölçü kayması vardır. Hipokrat ile Allah’ın kelamını aynı kefeye koyan, aslında dini hayatın merkezinden çıkarmış demektir. İstikamet ise ancak Allah’ın emir ve yasaklarını esas almakla mümkündür.

Cevap net:

Bu görüş Kur’an’a uymaz.

Bu görüş hadise uymaz.

Bu görüş İslam ahlakına uymaz.

Bu görüş, ancak modern heva ve ideolojilerin ürünüdür.

Bizim yapmamız gereken, safımızı netleştirmektir:
Ya Hipokrat ya Allah!
Ve mümin, tercihini tereddütsüz bilir.

Kur’an açıkça buyuruyor:

> “De ki: Hiç bilenlerle bilmeyenler bir olur mu?” (Zümer, 9)
“Ölülükle dirilik bir olmaz, karanlıklarla aydınlık da bir değildir.” (Fâtır, 19-20)

Müminin ölçüsü bellidir:

> “Ey iman edenler! Allah’tan korkun ve doğru söz söyleyin ki, Allah işlerinizi ıslah etsin.” (Ahzâb, 70-71)

> “Hakkı bâtıl ile karıştırmayın ve bile bile hakkı gizlemeyin.” (Bakara, 42)
“Ey iman edenler! Kendinizin, anne-babanızın ve akrabanızın aleyhine de olsa Allah için şahitlik yaparak adaleti titizlikle ayakta tutun.” (Nisâ, 135)

Kur’an’ın net emri:

> “Allah’ın ipine hepiniz sımsıkı sarılın, parçalanmayın.” (Âl-i İmrân, 103)

Hazırlayan: Mehmet Özçelik – www.tesbitler.com

[1] https://www.konyayenigun.com/konyada-tedaviyi-reddeden-doktora-destek

ABD, İngiltere ve İsrail’in Yüzyıllık Ortadoğu Stratejisi: PKK Üzerinden Bir İkinci İsrail Projesi

Ortadoğu, Birinci Dünya Savaşı’ndan bu yana küresel güçlerin en yoğun müdahale alanlarından biri olmuştur. İngiltere ve Fransa’nın Sykes-Picot ile başlattığı süreç, ABD’nin Soğuk Savaş sonrası hegemonya arayışları ve İsrail’in güvenlik stratejileriyle birleşerek günümüze kadar uzanan bir denklem oluşturmuştur. Bu denklemde Kürt meselesi, özellikle PKK üzerinden yürütülen politikalarla küresel oyunların merkezinde yer almıştır.

Bu makalede, yüz yıllık Batı stratejisi, PKK’nın elli yıllık serüveni ve İsrail’in Arz-ı Mev’ud ideali akademik bakış açısıyla ele alınacaktır.

1. Tarihî Arka Plan: Sykes-Picot ve Bölgenin Paylaşımı

1916 Sykes-Picot Anlaşması, Osmanlı sonrası Ortadoğu’nun paylaşım planı olarak tarihe geçmiştir. İngiltere ve Fransa arasında gizli olarak imzalanan bu anlaşma ile bölge etnik ve mezhepsel fay hatları dikkate alınarak parçalanmıştır.[^1] Kürtler için öngörülen bağımsızlık ihtimali özellikle Sevr Antlaşması’nda açıkça yer almış, fakat Lozan Antlaşması ile bu ihtimal ortadan kaldırılmıştır.[^2]

İngiltere’nin Irak’ta Kürt aşiretlerini desteklemesi, Türkiye üzerinde baskı unsuru olarak Kürt kartını sürekli gündemde tutma çabasının erken bir örneğidir.

2. PKK’nın Kuruluşu ve Uluslararası Destek

PKK, 1978’de Abdullah Öcalan liderliğinde Marksist-Leninist ideolojiye dayalı bir örgüt olarak kurulmuş, 1984’ten itibaren silahlı eylemlere başlamıştır.[^3] Soğuk Savaş boyunca SSCB, Suriye ve çeşitli Avrupa ülkelerinden destek gören PKK, 1990’lardan itibaren ise Batılı istihbaratların aparatına dönüşmüştür.

2011 sonrası Suriye iç savaşında ABD, PYD/YPG’ye 50.000’den fazla TIR silah göndermiştir.[^4] Pentagon raporları bu desteği “DEAŞ’la mücadele” gerekçesiyle açıklasa da sahadaki gerçeklik bunun, bölgede kalıcı bir terör devleti kurma projesi olduğunu göstermektedir.

3. İsrail’in Arz-ı Mev’ud Projesi ve Kürt Kartı

İsrail’in dış politika stratejilerinde “Arz-ı Mev’ud” (Vaadedilmiş Topraklar) düşüncesi belirleyici bir rol oynamaktadır. Bu ideolojiye göre Nil’den Fırat’a kadar olan coğrafya İsrail’in güvenlik alanı olarak görülmektedir.[^5]

1960’lardan itibaren İsrail’in Irak Kürtleriyle temas kurması, Barzani hareketine destek vermesi, bu stratejinin erken adımlarıdır.[^6] Bugün PYD/YPG ile sürdürülen ilişkiler aynı planın güncel versiyonu olarak değerlendirilebilir. Dolayısıyla “ikinci bir İsrail” projesi, sadece metafor değil, stratejik bir gerçekliktir.

4. ABD’nin İki Yüzlü Politikaları

ABD’nin Suriye elçisi Tom Barak’ın önce “PKK’sız bir Suriye” söyleyip ardından geri adım atması, Washington’un Ortadoğu’daki klasik ikili oyununu bir kez daha göstermektedir.

ABD, bir yandan Türkiye’yi NATO müttefiki olarak tanımlarken, diğer yandan Türkiye’nin en büyük ulusal güvenlik tehdidi olan PKK’nın Suriye kolunu (YPG/PYD) açıkça desteklemektedir.[^7]

Irak işgali (2003), Arap Baharı (2011) ve Suriye iç savaşı politikaları, ABD’nin Ortadoğu’daki varlığını “istikrarsızlaştırma üzerinden meşrulaştırma” stratejisiyle açıklamaktadır.

5. PKK’nın Silah Bırakma Tartışmaları

PKK’nın silah bırakabileceği yönündeki tartışmalar üç ihtimal çerçevesinde ele alınabilir:

1. PKK, taşeron olduğunun farkına vararak geri adım atabilir.
2. Sahada askerî yenilgi nedeniyle silah bırakmaya mecbur kalabilir.
3. Daha önce olduğu gibi, Batılı istihbaratlar eliyle kontrollü bir “oyun” çerçevesinde süreç manipüle edilebilir.[^8]
4. Türkiye’nin Stratejik Duruşu

Türkiye’nin 2016 sonrası başlattığı sınır ötesi operasyonlar (Fırat Kalkanı, Zeytin Dalı, Barış Pınarı), ABD’nin kurmak istediği terör koridorunu büyük ölçüde bozmuştur. Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın “Kılıç kınından çıkarsa kaleme yer kalmayacak” ifadesi, Türkiye’nin artık yalnızca diplomasiye değil, aynı zamanda sert güç unsurlarına da dayalı bir strateji izlediğini göstermektedir.

Sonuç

Elli yıllık PKK dosyası, aslında yüz yıllık Batı planının güncel bir parçasıdır. İngiltere’nin sömürgeci mirası, ABD’nin emperyalist çıkarları ve İsrail’in Arz-ı Mev’ud ideali aynı stratejik çizgide birleşmiştir.

Türkiye’nin karşı karşıya kaldığı mesele sadece bir terör örgütü değil, küresel güçlerin bölgeyi yeniden dizayn etme girişimidir. Mücadele bu nedenle askerî olduğu kadar siyasî, diplomatik ve ideolojik boyutlarıyla da sürdürülmek zorundadır.

📌 Son tesbit: Ortadoğu’nun geleceği, Batılıların cetvelle çizdiği haritalarla değil; bölge halklarının dayanışması ve İslam dünyasının birlik iradesiyle yeniden belirlenecektir.

Kaynakça

Fromkin, D. (1989). A Peace to End All Peace: The Fall of the Ottoman Empire and the Creation of the Modern Middle East. Henry Holt.

Çandar, C. (2012). Mezopotamya Ekspresi: Bir Tarih Yolculuğu. İletişim Yayınları.

Gunter, M. (2011). The Kurds Ascending: The Evolving Solution to the Kurdish Problem in Iraq and Turkey. Palgrave Macmillan.

Herzl, T. (1896). Der Judenstaat. Wien.

U.S. Department of Defense (2018). Report on the Train and Equip Program in Syria. Pentagon Archives.

Yalçın, S. (2015). Büyük Orta Doğu Projesi ve Türkiye. Kaynak Yayınları.

Hazırlayan: Mehmet Özçelik – www.tesbitler.com

Kılıç ve Kalem Arasında: Dün ve Bugün

Dünya kılıç ve kalem üzerinedir.
Bugün kılıcın yerini iha- siha, vs alırken, kalemin yerini teknoloji, yapay zeka, vs almaktadır.
Bu ikisine sahip olan devletler güce de sahiptirler.
Türkiye bu konuda kendisini isbat etmiş ve etmeye de hazırdır.
Nitekim; Azarbeycan- Ermenistan savaşında, Rusya – Ukrayna savaşında, Pakistan – Hindistan savaşında bunu isbat etmistir.
O halde sıra ABD ve eniklerinde…
Suriyede bulunan piyonları ve piyoncuları İsrail’de.
Nasıl mı?
ABD – İsrail ve piyonlarına verilen cevapta:
“Cumhurbaşkanı Erdoğan, Malazgirt Zaferi’nin 954. yıl dönümü kutlamalarında İsrail’in kuklası haline gelip silah bırakmaya yanaşmayan SDG/YPG’yi uyardı: “Yönünü Ankara’ya ve Şam’a dönenler kazanacak. Kıblesini şaşırıp kendilerine yeni yabancı patronlar arayanlar eninde sonunda kaybedecektir. Şunu da biliyoruz ki kılıç kınından çıkarsa kaleme ve kelama yer kalmaz.”

******

Tarih boyunca insanlığın kaderine yön veren iki büyük kuvvet olmuştur: kılıç ve kalem.
Kılıç, yani güç, caydırıcılık ve askerî kudret…
Kalem, yani fikir, bilgi, hikmet ve medeniyet…

Biri olmadan diğeri eksik kalmış; sadece kılıca yaslananlar zulümle yıkılmış, sadece kaleme güvenenler ise himayesizlikle dağılmıştır.

Dün: Kılıç ve Kalemin Hakikati

İslam tarihi bu hakikati en net şekilde ortaya koyar. Bedir’den Malazgirt’e, İstanbul’un fethinden Çanakkale’ye kadar zaferler yalnızca kılıcın değil, aynı zamanda kalemin de eseridir. Çünkü kalem, kılıcı istikametli kılar; kılıç da kalemin sesine hayat hakkı tanır.

Selçuklu’dan Osmanlı’ya, kılıçla kazanılan topraklarda kalemle medeniyet kurulmuş, adalet tesis edilmiş, hikmet yayılmıştır.

Malazgirt’te Sultan Alparslan’ın kılıcı yalnızca Anadolu’nun kapılarını açmadı; arkasında bir iman ve fikir dünyasını, yani kalemi taşıyordu.

Bugün: Yeni Kılıçlar, Yeni Kalemler

Bugünün dünyasında kılıç artık yalnızca çelik değildir. Onun yerini İHA’lar, SİHA’lar, akıllı füzeler, siber güvenlik ve savunma teknolojileri almıştır.

Kalem ise yalnızca kâğıt ve mürekkep değildir. Onun yerini teknoloji, yapay zekâ, yazılım ve dijital dünya almıştır.

Dünya bu iki güçle yeniden şekillenmektedir. Ve bu iki güce sahip olan devletler, küresel dengelerde söz sahibi olmaktadır.

Türkiye’nin İmtihanı

Türkiye, son yıllarda bu sahada kendisini isbat etmiştir.

Azerbaycan-Ermenistan savaşında İHA’larıyla tarihe geçen bir denge unsuru oldu.

Rusya-Ukrayna savaşında, hem askerî denge hem diplomatik dengeyi sağlayacak kapasiteyi gösterdi.

Pakistan-Hindistan geriliminde stratejik ittifaklarıyla öne çıktı.

Bugün sıra daha büyük imtihanlara gelmiştir. Suriye’deki piyonlar, İsrail’in taşeron örgütleri, ABD’nin bölgedeki hesapları, bu hakikati yeniden göstermektedir.

Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın Malazgirt mesajında dile getirdiği gibi:
“Yönünü Ankara’ya ve Şam’a dönenler kazanacak; kıblesini şaşırıp yabancı patronlara yaslananlar kaybedecek.”

Ve en vurucu cümle:
“Kılıç kınından çıkarsa, kaleme ve kelama yer kalmaz.”

Hikmet ve İbret

Tarih bize şunu öğretiyor:

Kılıç olmadan kalem esir olur.

Kalem olmadan kılıç zalim olur.

Eğer bir millet hem kılıcı hem kalemi elinde tutarsa, hem güç hem hikmet sahibi olur. Bu millet ayağa kalkar, sözü dinlenir, istiklalini ve istikbalini korur.

Bugün Türkiye’nin önünde tam da böyle bir yol ayrımı vardır. Sadece teknolojiye değil, hikmete de sarılmak… Sadece İHA’ya değil, ilme de yatırım yapmak… Sadece askeri kudrete değil, ahlaki kudrete de önem vermek…

İbret şudur: Tarih, kılıcı ve kalemi bir arada kullanan milletlerin zaferini; yalnız birine yaslananların hezimetini kaydeder.

Sonuç

Malazgirt’in 954. yılında mesaj açıktır:
Bugünün kılıcı teknolojidir, bugünün kalemi yapay zekâdır.
Ama ikisinin de hakiki ruhu iman ve adalettir.

Eğer Türkiye hem kılıcını hem kalemini aynı hedefe, yani hakka ve adalete yöneltirse, ne ABD’nin ne İsrail’in ne de onların piyonlarının tuzağı bu milleti yolundan alıkoyabilir.

Hazırlayan: Mehmet Özçelik – www.tesbitler.com

DÜNYA YAHUDİ MEDYASI

Yahudiler dünya medyasını istedikleri gibi kullanıyorlar.
Toplumları istedikleri gibi yönlendirip, hükümetleri deviriyorlar.
Kendilerini 4. Kuvvet olarak değerlendirip, güç gösterisinde bulunup, pervasızca davranıyorlar..

Bediüzzaman bunlara verdiği tokat gibi cevapta şöyle diyor;
“İ’lem ey hitabet-i umumiye sıfatıyla gazete lisanıyla konferans veren muharrir!

Sen, kendi nefsini aşağı göstermeye ve nedamet ederek kusurlarını ilân etmeye hakkın var. Fakat şeâir-i İslâmiyeye zıt ve muhalif olan herzelerle İslâmiyeti lekelendirmeye kat’iyen hakkın yoktur.

Seni kim tevkil etmiştir? Fetvâyı nereden alıyorsun? Hangi hakka binaen milletin namına, ümmetin hesabına, İslâmiyet hakkında hezeyanları savurarak dalâletini neşir ve ilân ediyorsun? Milleti, ümmeti kendin gibi dâll zannetme! Dalâletini kime satıyorsun?

Burası İslâmiyet memleketidir, Yahudi memleketi değildir.

Cumhur-u mü’minînin kabul etmediği birşeyin gazeteyle ilânı, milleti dalâlete dâvettir, hukuk-u ümmete tecavüzdür. Bir adamın hukukuna tecavüze cevaz-ı kanunî olmadığı halde, koca bir milletin, belki âlem-i İslâmın hukukuna hangi cesarete binaen tecavüz ediyorsun?

Ağzını kapat!”

******

Medya Gücü, Yahudiler ve Bediüzzaman’ın Tokadı

Tarih boyunca Yahudiler, siyasî ve iktisadî alanların yanı sıra medya ve kültür dünyasını da kontrol altında tutarak toplumsal yönlendirmelerde bulunmuşlardır. Medya, modern dünyada sadece “haber” taşıyan bir araç değil; zihinleri şekillendiren, hükümetleri devirebilen, toplumları birbirine düşürebilen dördüncü bir kuvvet hâline gelmiştir. Yahudi lobilerinin bu alandaki hâkimiyetleri, Batı dünyasında bir gelenek hâline gelmiş, kitle psikolojisi ve siyaset üzerinde derin tesirler bırakmıştır.

İşte tam bu noktada Bediüzzaman Said Nursî’nin uyarısı, adeta bir tokat gibi tarihe çakılmıştır. O, medyanın pervasızca İslâm’a saldırısını gördüğünde, şu tarihi cevabı vermiştir:
“Burası İslâmiyet memleketidir, Yahudi memleketi değildir. Cumhur-u mü’minînin kabul etmediği bir şeyin gazeteyle ilânı, milleti dalâlete dâvettir, hukuk-u ümmete tecavüzdür. Ağzını kapat!”

1. Medyanın Psikolojik ve Siyasi Gücü

Medya, modern çağda:

Kamuoyu oluşturma

Zihinleri yönlendirme

Toplumları kutuplaştırma

Hükümetleri yıkma veya ayakta tutma
gibi devasa faaliyetlere sahip olmuştur.

Bugün dahi bir devletin silah gücü yetmediği yerde medya gücü devreye girer. Savaşlar bile artık önce medya üzerinden kazanılmaya veya kaybedilmeye başlanmıştır. Yahudi lobilerinin Hollywood’dan haber ajanslarına kadar kurduğu hâkimiyet, bu gücün en bariz delilidir.

2. Bediüzzaman’ın Medya Tahlili

Bediüzzaman, gazeteleri “hitabet-i umumiye” yani halkın kulağına ve gönlüne seslenen büyük kürsü olarak tanımlar. Ona göre:

Bir yazar, şahsı adına pişmanlık ve itiraf edebilir.

Ama ümmet-i Muhammed (s.a.v.) adına konuşmaya asla hakkı yoktur.

Gazetede yazılan her hezeyan, milyonların hukukuna bir saldırıdır.

Bediüzzaman’ın bu tepkisi, sadece bir edebî çıkış değil; hukukî, siyasî ve ilmî bir tenkittir. Çünkü o, İslâm milletini küçültmeye kalkışan kalemlerin aslında Yahudi zihniyetinin bir yansıması olduğunu görmüş, buna karşı “ağzını kapat” diyerek tavır koymuştur.

3. Tarihten İbretler

Fransız Devrimi sırasında gazete ve bildiriler halkı galeyana getirerek krallığı devirdi.

1. Dünya Savaşı’nda propaganda, savaşın gidişatını etkiledi.
2. Dünya Savaşı’nda Yahudi karşıtı veya yanlısı propagandalar, milyonların kaderini belirledi.

Soğuk Savaş’ta medya, Batı ve Sovyet bloklarını ideolojik savaşın cephesi hâline getirdi.

21. yüzyılda Ortadoğu’daki Arap Baharı hareketleri, medya üzerinden tetiklendi.

Her çağda medya, kitlelerin akıbetini tayin eden bir güç olmuştur.

4. İlmî ve Hikmetli Boyut

Kur’ân bize uyarıyor:

> “Ey iman edenler! Eğer fasık bir kimse size haber getirirse, onun doğruluğunu araştırın.” (Hucurât, 6)

Bu ayet, modern medya için de adeta bir prensip vazetmektedir. Haberin kaynağı güvenilmezse, ümmet yanlış yönlendirilir.

Bediüzzaman da bu ölçüyü hatırlatır:

Hakikat, şahısların keyfiyle ölçülmez.

Milletin iman ve şerefi, basit gazete köşelerine kurban edilemez.

İşte bu yüzden o, “milleti kendi gibi dalâlette zannetme” diyerek kalem sahiplerini ikaz eder.

5. Siyasî ve Stratejik Değerlendirme

Bugün Yahudi lobileri ve Siyonist zihniyet, medya üzerinden:

İslâm ülkelerini sürekli terör ile özdeşleştiriyor,

Müslümanları aşağı bir imaj ile gösteriyor,

İsrail zulmünü ise “meşru müdafaa” kisvesiyle pazarlıyor.

Bu tabloda Bediüzzaman’ın ikazı, güncelliğini korumaktadır:
“Bu milletin hakkına, şerefine, İslâmiyetine dil uzatma! Sen kendi nefsin adına konuşabilirsin, ama ümmet adına konuşamazsın.”

Sonuç ve İbret

Medya, çağımızın kılıcıdır. Bu kılıcı Yahudiler elinde tuttuğu müddetçe, ümmetin zihni ve kalbi yaralanacaktır. Fakat Bediüzzaman’ın tokat gibi ikazı, Müslümanlara yol göstermektedir:

Kendi medyasını kurmak, kendi hakikatini haykırmak, kendi şerefini savunmak Müslümanların vazifesidir.

Başkalarının dilinde kendini dinlemek, zillete razı olmaktır.

İslâm’ın hukukunu savunmak, her bir mü’minin üzerine düşen bir vecibedir.

“Ağzını kapat!” ifadesi, sadece bir yazarın şahsına değil, ümmeti küçümseyen bütün zihniyetlere karşı ilan edilmiş ebedî bir manifestodur.

Hazırlayan: Mehmet Özçelik – www.tesbitler.com

HAKİKATİN GÜCÜ

Bir şeyin gerçek değeri, kökünde değil, kendi özünde yatar. Bir ağacın ne olduğunu, meyvesine bakarak anlarız. Benzer şekilde, bir kişinin malına karışan yabancı bir madde, ne kadar değerli olursa olsun, o malın değerini düşürür ve hatta onu kullanılamaz hale getirebilir.

Bu bakış açısıyla, Bediüzzaman Said Nursi’nin Muhakemat adlı eserinde anlattığı gibi, halkı teşvik etmek veya korkutmak amacıyla uydurma hadisleri İbn-i Abbas gibi büyük alimlere atfetmek büyük bir cehalettir. Hakikat, kendi başına yeterlidir ve zengindir. Kalpleri aydınlatmak için kendi ışığı fazlasıyla yeterlidir.

Hakikatin Özüne İnanmak

Hakikat, tıpkı saf bir elmas gibidir. Onu parlatmak veya değerini artırmak için başka, yabancı maddelere ihtiyaç duymaz. Aksine, içine karıştırılan her yabancı unsur, onun saflığını ve ışıltısını bozar. Benzer şekilde, dini veya bilimsel bir gerçeği desteklemek için uydurma hikayeler veya yanlış bilgiler kullanmak, o gerçeğin kendi öz değerine zarar verir. Hakikat, bu tür desteklere muhtaç değildir. O, kendi içinde güçlü ve müstağnidir.

Bilimin ve Aklın Süzgecinden Geçirmek

Bediüzzaman’ın da belirttiği gibi, sağlam hadisler ve mantığın süzgecinden geçmiş doğru tarihler bize yeter. Bu yaklaşım, sadece dini metinler için değil, bilimsel bilgi için de geçerlidir. Bir bilimsel teori, ne kadar cazip görünürse görünsün, sağlam delillere ve mantıklı bir temele dayanmıyorsa değersizdir. Sahte belgelerle desteklenen bir araştırma, o araştırmanın tüm güvenilirliğini yok eder.
İnsanlık, yüzyıllar boyunca bilgiye ulaşma ve onu doğrulama konusunda büyük çabalar harcamıştır. Bu çabaların sonunda ulaşılan yöntemler, bilginin saflığını korumak içindir. Eleştirel düşünme, doğrulama ve mantıksal tutarlılık, doğruyu yanlıştan ayırmanın en önemli araçlarıdır. Uydurma hikayeler veya yanlış bilgilerle beslenen bir akıl, zamanla gerçekle olan bağını kaybeder.

Cehaletin Yükü

Uydurma hikayelerle gerçeği süslemeye çalışmak, bir çeşit entelektüel cehalettir. Bu, insanların gerçeğin kendi özündeki gücü ve güzelliğine inanmadığını gösterir. Oysa, hakikatin en büyük gücü, yalın ve sade oluşundadır. Onu ne kadar süslemeye çalışırsak, o kadar zayıflatırız.

Sonuç olarak, gerek dini, gerekse bilimsel alanda olsun, hakikati kendi saflığı içinde kabul etmek, onu korumak için en doğru yaklaşımdır. Her şeyi mantık ve bilim süzgecinden geçirmek, bilgiye olan saygımızı ve hakikate olan bağlılığımızı gösterir. Hakikatin kendi ışığı, yolumuzu aydınlatmaya yeter. Ona gereksiz süslemeler eklemek, o ışığı karartmaktan başka bir işe yaramaz.
Sizce bir bilgiye değer katmak için ona gerçek dışı unsurlar eklemek doğru mudur?

Hazırlayan: Mehmet Özçelik – www.tesbitler.com

Hikmetli Sözlerin Işığında Hayat ve İnancın Derinlikleri

Hayat, karmaşıklığı ve derinliğiyle insanı sürekli düşünmeye sevk eden bir yolculuktur. Bu yolculukta, bazen önümüze çıkan hikmetli sözler, yolumuzu aydınlatan birer fener olur.
Bu dört farklı metinler, önümüzü aydinlatan fenerlerden bazılarını temsil ediyor.
Her biri kendi içinde ayrı bir konuya değinse de, hepsi insanlığın ortak sorularına cevaplar arar, kalbe ve ruha hitap eder. Bu makale, her bir metni kendi açısından ele alarak, onlardan çıkarılabilecek dersleri ve anlamları derinlemesine incelemektedir.

İslâm Dünyasını Sarsan Nifakın Cinayeti

Nifakın, yani ikiyüzlülüğün yıkıcı etkilerine dikkat çekiyor:
“Nifakın cinayeti, İslâm üzerine pek büyüktür. Âlem-i İslâm’ı zelzeleye maruz bırakan nifaktır.”
Bu cümleler, nifakın sadece bireysel bir kusur olmadığını, aynı zamanda toplumları ve inanç sistemlerini temelinden sarsan bir felaket olduğunu anlatır. Tıpkı bir deprem gibi, nifak da görünmeyen fay hatlarında birikir ve aniden patlayarak toplumun birlik ve beraberliğini yerle bir eder. Tarih boyunca, birçok medeniyetin ve topluluğun çöküşü, dış düşmanların saldırısından çok, içeriden gelen ikiyüzlülük ve ayrılıklarla gerçekleşmiştir. Bu söz, bize sadece samimi olmanın önemini değil, aynı zamanda toplumun huzuru için nifaka karşı uyanık olmamız gerektiğini de hatırlatır.

Hayatın Sınavına Yönelik Bedîüzzaman’dan Nasihatler
İkinci metin ise, hayatın zorlukları karşısında nasıl bir duruş sergilenmesi gerektiğine dair Bedîüzzaman Said Nursî’nin derin düşüncelerini yansıtır. Metin şöyle der:
“Ey insan! Hayatın ağır tekâlifini omuzuna alıp zahmet çekme. Hayatın fenâsını düşünüp hüzne düşme. Yalnız dünyevî ehemmiyetsiz meyvelerini görüp dünyaya gelişinden pişmanlık gösterme. Belki o sefine-i vücudundaki hayat makinesi, Hayy-u Kayyum’a aittir. Masarif ve levazımatını, O tedarik eder. Ve o hayatın pek kesretli gayeleri ve neticeleri var ve ona aittir. Sen, o gemide bir dümenci neferisin. Vazifeni güzel gör, ücretini al, keyfine bak.”
Bu ifadeler, insana, hayatın yükünü tek başına taşıma çabasına girmemesi gerektiğini telkin eder. Bedenimiz, bir gemiye benzetilir ve biz bu geminin kaptanı değil, sadece dümencisiyiz. Asıl sahibi Allah’tır (Hayy-u Kayyum). Bu düşünce, yaşamın zorlukları ve anlamsızlıkları karşısında ezilen kalplere bir teselli sunar. Bize düşen, sadece görevimizi layıkıyla yapmak, sonuçları ve karşılığını ise O’na bırakmaktır. Bu perspektif, endişeleri azaltır ve hayata daha huzurlu bir şekilde bakmamızı sağlar.

Günahlar: Ebedi Hayatın Hastalıkları

Üçüncü metin, günahların manevi dünyamız üzerindeki etkilerine dair çarpıcı bir benzetme sunar: “Günahlar, hayat-ı ebediyede daimi hastalıklardır. Bu hayat-ı dünyevîde dahi kalp, vicdan, ruh için manevî hastalıklardır.”
Bu söz, günahın sadece basit bir eylem olmadığını, aynı zamanda ruhi bir hastalık olduğunu ortaya koyar. Tıpkı bedeni zayıflatan hastalıklar gibi, günahlar da kalbi, vicdanı ve ruhu zayıflatır, hatta öldürür. Bu hastalıklar, sadece bu dünyada değil, sonsuz hayatta da kalıcı hasarlar bırakır. Bu metafor, günahın ciddiyetini anlamamıza yardımcı olur ve bizi, ruhumuzu ve vicdanımızı bu hastalıklardan korumaya çağırır.

Hıristiyanlık ve İslâm’ın Geleceği Üzerine Bir Tesbit

Son metin, Hıristiyanlığın geleceğine dair tarihi ve teolojik bir tesbiti ifade eder:
“Nasraniyet, ya intifa veya istifa edip İslâmiyet’e karşı terk-i silâh edecektir. Nasraniyet birkaç defa yırtıldı, Protestanlığa geldi. Protestanlık da yırtıldı, tevhide yaklaştı. Tekrar yırtılmağa hazırlanıyor. Ya intifa bulup sönecek veya hakikî Nasraniyetin esasını câmi’ olan hakaik-i İslâmiyeyi karşısında görecek, teslim olacaktır. İşte bu sırr-ı azîme, Hazret-i Peygamber Aleyhissalâtü Vesselâm işaret etmiştir ki: ‘Hazret-i İsa nâzil olup gelecek, ümmetimden olacak, şeriatımla amel edecektir.'”
Bu ifadeler, Hıristiyanlığın kendi içindeki dönüşümüne ve nihayetinde İslam’ın hakikatleriyle karşılaşacağı fikrine işaret eder. Metin, Hıristiyanlık içindeki bölünmeleri “yırtılma” olarak nitelendirir ve bu sürecin en sonunda tevhid (Allah’ın birliği) inancına daha da yaklaşacağını öne sürer. Bu tarihi ve teolojik bakış açısı, iki büyük din arasındaki ilişkinin geleceğine dair derin bir tefekkür sunar ve Kuran’da da yer alan Hazret-i İsa’nın dönüşüyle ilgili inançla bağlantı kurar. Bu düşünce, dinler tarihi ve geleceği üzerine düşünenler için önemli bir perspektif sunar.

Makale Özeti
Bu makale, dört farklı metni kullanarak, nifakın toplumsal yıkıcılığı, hayatın zorlukları karşısında inancın sunduğu huzur, günahın ruh sağlığına olan zararları ve Hıristiyanlığın geleceği hakkındaki teolojik tesbitler gibi derin konuları ele almaktadır. Her bir metin, kendine özel bir hikmet taşısa da, ortak noktaları insanlığın manevi ve dünyevi sorunlarına çözümler sunmaktır. Nifak, toplumun birliğini sarsan bir hastalık; hayatın yükü, ilahi takdire teslimiyetle hafifleyen bir sınav; günahlar, ruhu zehirleyen manevi yaralar; ve dinler tarihi, ilahi hakikatin sonunda tecelli edeceği bir süreç olarak tasvir edilmiştir. Bu metinler, bize sadece inanç hakkında değil, aynı zamanda kendimiz, toplumumuz ve dünya hakkındaki düşüncelerimizi yeniden gözden geçirme fırsatı verir.

Hazırlayan: Mehmet Özçelik – www.tesbitler.com

Varlık, Hakikat ve Aşkın Yansımaları

İnsanın varoluşu, hakikat arayışı ve manevi derinlikleri keşfetme yolculuğu, sayısız düşünür ve mutasavvıf tarafından ele alınmıştır.
Bedîüzzaman Said Nursî’nin eserlerinden yansıyan derin hakikatleri farklı açılardan ele alarak, insana, kâinata ve inanca dair zengin bir perspektif sunmaktadır. Bu makale, her bir sözün ana temasını irdeleyerek, onları birbiriyle uyumlu bir bütünlük içinde sunmayı amaçlamaktadır.

İnsanın Yaratılış Sırrı ve İlahi Aynalık

İlk metin, insanın yaratılış amacına dair en temel ve en hikmetli açıklamayı sunar:
“İnsanın hilkatinden (yaratılışından) maksad, mahfî (gizli) hazine-i İlâhiyeyi keşif ile göstermek ve kadîr-i Ezelî’ye bir bürhan, bir delil, bir ma’kes-i nuranî olmakla cemal-i ezelînin tecellisi için şeffaf bir mir’at, bir âyine olmaktır.”
Bu sözler, insanın, evrenin en yüce amacının taşıyıcısı olduğunu anlatır. İnsan, sadece fiziksel bir varlık değil, aynı zamanda gizli bir hazine olan İlahi isim ve sıfatları keşfedip yansıtan bir ayna, ezeli kudretin bir delilidir. Semavatın, arzın ve dağların kaldıramadığı “emaneti” yüklenen insan, bu emaneti taşıdığı için cilalanmış ve güzelleştirilmiştir. Bu, insanın varoluş değerini en üst seviyeye çıkarır.

Haksızlığa Karşı Suskunluğun İbretli Sonu

İkinci metin, ahlaki bir duruşun ne kadar hayati olduğunu basit ama güçlü bir dille anlatır:
“Haksızlığa karşı sükût etmek, Hakka karşı bir hürmetsizliktir.” Bu cümle, pasif kalmanın bile bir eylem olduğunu ve ahlaki bir sorumluluk taşıdığını anlatır. Bazen suskunluk, haksızlığın devam etmesine zemin hazırlar ve bu durum, adaletin temel kaynağı olan “Hakk’a” karşı bir saygısızlık teşkil eder. Bu, bireysel vicdan muhasebesi için bir çağrıdır. İnsan, sadece kendi davranışlarından değil, aynı zamanda haksızlığa karşı takındığı tavırdan da sorumludur.

Kendini Okumak: İnsanlığın Temel Görevi

Üçüncü metin, insana dönük, kendi iç dünyasını keşfetme çağrısıdır: “Ey kendini insan bilen insan! Kendini oku. Yoksa hayvan ve câmid hükmünde insan olmak ihtimali var.”
Bu ibretli söz, insanın en önemli yolculuğunun kendi iç dünyasına olduğunu belirtir. “Kendini oku” emri, sadece dış dünyayı değil, kendi varlığını, fıtratını, zayıflıklarını ve potansiyellerini anlamayı gerektirir. Bu deruni keşif yolculuğuna çıkmayan bir insan, dış görünüşüyle insan olsa bile, hayvanlar gibi sevkleriyle veya cansız varlıklar gibi tepkisiz bir şekilde yaşama tehlikesiyle karşı karşıyadır. Bu, insanın kendi değerini fark etmesi için bir uyarıdır.

Tahkiki İmanın Sarsılmaz Gücü

Dördüncü metin, imanın en üst seviyesini anlatır:
“İman-ı tahkikî ilmeyakînden hakkalyakîne yakınlaştıkça daha selbedilmeyeceğine ehl-i keşf ve tahkik hükmetmişler. Demişler ki: Sekerat vaktinde şeytan vesvesesiyle ancak akla şüpheler verip tereddüde düşürebilir. Bu nevi iman-ı tahkikî ise yalnız akılda durmuyor. Belki hem kalbe, hem ruha, hem sırra, hem öyle letaife sirayet ediyor, kökleşiyor ki, şeytanın eli o yerlere yetişemiyor; öylelerin imanı zevalden mahfuz kalıyor.”
Bu sözler, hakiki, delillere dayalı ve sağlam imanın, akıl seviyesinin ötesine geçerek kalbe ve ruha kök saldığını anlatır. Böylesi bir iman, ölüm anındaki şeytanın vesveselerine bile karşı durur, çünkü artık sadece mantıksal bir inanç değil, tüm benliği kapsayan, kökleşmiş bir hakikattir. Bu, imanın sadece bir düşünce değil, aynı zamanda bir yaşam biçimi ve bir kalbî tecrübe olduğunu gösterir.

Fani Aşklardan Sonsuz Azaba

Son metin, dünyanın geçici
güzelliklerine duyulan hadsiz sevginin tehlikesine işaret eder: “İnsan da umum mevcudata karşı bir muhabbet besliyor. Koca dünyayı bir hanesi gibi seviyor. Ebedî Cennete bahçesi gibi muhabbet ediyor. Halbuki, muhabbet ettiği mevcudat durmuyorlar, gidiyorlar. Firaktan daima azap çekiyor. Onun o hadsiz, hadsiz bir mânevî azaba medar oluyor.”
Bu edebi ve düşündürücü ifadeler, insanın dünyevi varlıklara duyduğu sınırsız sevginin kaçınılmaz bir acıya dönüştüğünü anlatır. Fani olan her şeyden ayrılık, kalpte sonsuz bir boşluk ve azap bırakır. Bu söz, bize sevgimizi nereye yönlendirmemiz gerektiği konusunda bir ders verir. Geçici olanlara duyulan sınırsız sevgi yerine, sonsuz olana yönelmemiz gerektiğini öğütler.

Makale Özeti
Bu makale, Bedîüzzaman Said Nursî’nin eserlerinden derlenen beş farklı hikmetli sözü ele alarak, insanın varoluş amacından, ahlaki duruşuna, kendi iç dünyasını keşfetmesinden, imanın derinliklerine ve fani sevginin getirdiği acıya kadar geniş bir yelpazedeki konuları incelemektedir. Her bir söz, insanlığın ortak sorularına cevaplar ararken, bize kendi hayatımızı ve inancımızı daha derinlemesine düşünme fırsatı sunar. Bu sözler, insanın yaratılışındaki ilahi sırrı, haksızlığa karşı gösterilmesi gereken cesareti, içsel bir okuma yapmanın önemini, sağlam imanın gücünü ve fani şeylere duyulan sevginin yol açtığı manevi azabı ortaya koyar. Birlikte, insanın varlık ve maneviyat yolculuğunu bütün lbir şekilde resmeder.

Hazırlayan: Mehmet Özçelik – www.tesbitler.com

Gazze’de İnsanlığın İflası: Hukukun, Ahlakın ve Vicdanın Çöküşü

Artık sözün bittiği yerdeyiz.
Gazze, insanlığın sınav tahtasıydı; fakat insanlık bu sınavı kaybetti.

Dünya, gözlerinin önünde işlenen en açık soykırıma şahitlik ediyor; fakat ne hukuk işliyor, ne adalet tecelli ediyor, ne de vicdan sesini yükseltiyor. Bir zamanlar adalet ve insan hakları adına yükseltilen kavramlar, bugün rafa kaldırılmış, boş birer slogana dönüşmüş durumda.

İsrail’in Han Yunus’ta, Nasır Hastanesi’ne düzenlediği saldırı, sadece Gazzelileri değil, insanlığı da toprağa gömdü. İlk bombanın ardından yardım ekipleri koşarken, ikincisi onların üzerine bırakıldı. Aralarında gazetecilerin ve uluslararası yardım çalışanlarının da bulunduğu masum insanlar, canlı yayında vahşice katledildi. Ve bu katliama verilen cevap ne oldu? Netanyahu’nun “trajik kaza” yalanı ve pişkince bir özür mesajı… Ardından da dünyanın aklıyla alay eden “İsrail ordusu sivilleri vurmaz” açıklaması.

Bu tablo karşısında, rahmetlik dedemin sözü kulaklarımda çınlıyor:
“Eskiden eşkıya dağdaydı, şimdi şehre indi.”
Artık eşkıya sadece şehre inmedi; devletlerin başına geçti, kurumların içine sızdı, dünyanın kanunlarını kendi çıkarına göre yeniden yazdı.

BM, kağıt üzerinde varlığını sürdürse de, Gazze’de adaletin kırıntısını dahi gösteremedi. İrlanda Cumhurbaşkanı bile “Güvenlik Konseyi veto etse bile Genel Kurul harekete geçebilir” diyerek çaresizliği haykırıyor. Ama her geçen gün açlıktan ölen çocukların sayısı artıyor. 117’si çocuk olmak üzere 300 insan, açlıktan can verdi. Açlıktan! 21. yüzyılda, gözümüzün önünde…

Ne yazık ki dünya donmuş durumda. İslam dünyası uyuşmuş, Batı dünyası ise kör ve sağır. Taşların bağlanıp, kurdun serbest bırakıldığı bir tablo var karşımızda. Güçlü olanın haklı sayıldığı, zayıfın ise ezildiği bir dünya sistemi…

Soruyorum:
Daha kaç çocuğun ölmesi gerekiyor?
Daha kaç hastane bombalanmalı?
Daha kaç babanın evladını, daha kaç annenin çocuğunu kucağında kaybetmesi bekleniyor?

Bugün Gazze sadece Gazze değildir. Gazze, insanlığın vicdan terazisidir. Ve o terazi, yerle bir olmuştur. Dünya, ahlakını kaybetmiştir. Dünya, adaletini kaybetmiştir. Dünya, insafını kaybetmiştir. Dünya, insanlığını kaybetmiştir.

Böylesi bir çağda, en büyük görev ise vicdanı hâlâ uyanık olanların omuzlarındadır. Çünkü zulmün büyümesinde en büyük pay, zalimden çok seyirci kalanlarındır.

Gazze’nin çığlığına kulak vermeyen bir insanlık, kendi mezarını kazmaktadır. Ve yarın tarih, bugünün suskunlarını da yazacaktır.

Hazırlayan: Mehmet Özçelik – www.tesbitler.com

İnsanlığın İç Savaşları ve Kâinatın Hikmetli İşaretleri

İnsan hayatı, hem dahili hem de harici birçok mücadeleyi içinde barındıran karmaşık bir serüvendir. Bu mücadeleler, bazen vesvese gibi görünmez düşmanlarla, bazen de korku gibi temel duygularla şekillenir. Diğer yandan, kâinatın her bir zerresi, bu mücadelelere ışık tutan, Allah’ın kudretini ve sanatını gösteren birer işarettir.  Bedîüzzaman Said Nursî’nin derin düşüncelerinden süzülmüş, insana, inanca ve varoluşa dair önemli derslerden iktibasla:

Vesvese: Anlam Verildiğinde Büyüyen Bir Hastalık

Vesvese denilen manevi rahatsızlığı teşhis ve tedavi edercesine bir açıklama sunar:
“EY MARAZ-I VESVESE İLE MÜPTELÂ! Biliyor musun, vesvesen neye benzer? Musibete benzer. Ehemmiyet verdikçe şişer; ehemmiyet vermezsen söner. Ona büyük nazarıyla baksan büyür; küçük görsen küçülür. Korksan ağırlaşır, hasta eder; havf etmezsen hafif olur, mahfi kalır. Mahiyetini bilmezsen devam eder, yerleşir; mahiyetini bilsen, onu tanısan, gider.”
Bu sözler, vesvesenin harici bir düşman değil, bizzat kişinin kendi zihninde büyüttüğü bir musibet olduğunu gösterir. Vesvese, bir ayna gibidir; ona ne kadar odaklanırsan, o kadar büyür ve seni esir alır. Bu nedenle, onunla mücadele etmenin yolu, ona karşı savaşmak değil, onu anlamak ve önemsememektir. Vesvesenin aslında korkulacak bir şey olmadığını bilmek, onu en zayıf noktasından vurmaktır.

Korku: Zalimlerin Elindeki En Önemli Silah

İnsanın temel duygularından biri olan ‘hiss-i havfın’ (korku hissinin) toplumsal ve siyasi alanda nasıl kullanıldığına dikkat çeker:

“İnsanda en mühim ve esaslı bir his, hiss-i havftır. Dessas zalimler, bu korku damarından çok istifade etmektedirler. Onunla, korkakları gemlendiriyorlar.”
Bu sözler, korkunun bireysel bir duygu olmanın ötesinde, zalimlerin kitleleri kontrol altında tutmak için kullandıkları en etkili araç olduğunu gözler önüne serer. Korku, insanları pasifize eder, direniş ruhlarını öldürür ve onları itaatkar hale getirir. Bu nedenle, korkunun mahiyetini bilmek ve ona teslim olmamak, sadece kişisel bir erdem değil, aynı zamanda toplumsal bir sorumluluktur.

Hâlık’ın Ayetleri: Her Şeyde Tek Biri Görmek

Tevhidin (Allah’ın birliğinin) kainattaki en belirgin işaretlerinden biride:
“Bir şeyi her şey ve her şeyi bir şey yapmak, her şeyin Hâlıkına has ve Kadîr-i Küllî Şeye mahsus bir nişandır, bir âyettir.”
Bu hikmetli ifade, Allah’ın kudretini ve sanatını, her bir varlıkta tüm kâinatın bir yansımasını yaratmasında gösterdiğini belirtir. Örneğin, bir damla suda tüm denizin özelliklerini görmek, veya bir hücrede tüm bedenin planını bulmak gibi. Bu, her bir zerrenin, Allah’ın “Kadîr-i Küllî Şey” olduğunu, yani her şeye gücü yeten olduğunu gösteren bir delilidir. Bu düşünce, mümini, kâinattaki her bir varlıkta Allah’ın mührünü görmeye davet eder.

Hafızanın Sınırları ve Aklın Sınırsızlığı

İnsan aklının ve hafızasının kudretini ve derinliğini harika bir benzetmeyle anlatır:
“İ’lem eyyühe’l-aziz! Hardale ile tabir edilen, bir darı habbesi hükmünde olan kuvve-i hafızanın ihata ettiği bir meydanda gezintiler yapılırken o kadar büyük bir sahraya inkılâp eder ki, gezmekle bitmez bir şekil alır. Acaba o hardalenin içindeki meydanı bitiremeyen, o hardalenin dairesini ne suretle bitirecektir? Aklın nazarında hardalenin vaziyeti böyleyse, aklın gezdiği daire nasıldır? Aklı da dünyayı yutar. Fesübhânallah! Cenâb-ı Hak hardaleyi akıl için dünya; ve dünyayı da, akıl için bir hardale gibi yapmıştır.”
Bu sözler, hafızanın küçük bir hardal tanesi gibi görünse de, içinde sayısız hatıra ve bilgiyi barındıran sonsuz bir çöl gibi olduğunu anlatır. Eğer bu küçük hafızanın sınırları bu kadar genişse, tüm dünyayı kuşatabilen insan aklının kapasitesi ne kadar geniştir? Bu benzetme, aklın, dünyayı bile kuşatabilecek kadar engin bir potansiyele sahip olduğunu gösterir ve Allah’ın bu gücü insana nasıl bir lütuf olarak verdiğine işaret eder.

Makale Özeti
Bu makale, dört farklı metni kullanarak, insanın deruni dünyasındaki mücadeleleri ve kainatın sunduğu dersleri ele almaktadır.
Vesvesenin, ehemmiyet verildiğinde büyüyen, yok sayıldığında sönen bir hastalık olduğu, korkunun ise zalimlerin en büyük silahı olduğu anlatılmıştır. Makalede ayrıca, kâinattaki her bir varlığın, Yaratıcının kudretini gösteren birer ayet olduğu ve insan hafızasının ve aklının, sonsuz bir potansiyele sahip olduğu belirtilmiştir.
Bu metinler, bize hem kendimizi tanımayı, hem de kâinatta yer alan ilahi hikmetleri anlamayı öğretir.

Hazırlayan: Mehmet Özçelik – www.tesbitler.com

Eşkıya Dünyaya İndi: Gazze’nin Çığlığı ve İnsanlığın İmtihanı

Rahmetli dedem anlatırdı:
“Eskiden eşkıya dağdaydı, şimdi şehre indi.”

Bugün görüyoruz ki eşkıya sadece şehre inmedi, devlet oldu, bayrak dikti, silahlandı ve dünyanın gözü önünde zulmünü sergiliyor. İsrail denilen terör devleti, artık sokak başında yol kesen bir çetenin ötesine geçti; uluslararası hukuku, insan haklarını, vicdanı gasp eden bir küresel eşkıya haline geldi.

Hastanelere Düşen Bombalar

Han Yunus’taki Nasır Hastanesi’nin üzerine yağan bombalar sadece duvarları yıkmadı; insanlığın üzerine gömüldü. Yaralıların, çocukların, doktorların sığındığı bir hastane, zalimce hedef alındı. İlk patlamada can havliyle yardıma koşanlar, ikinci bombayla paramparça edildi. Bu manzara, tarihin kara defterine “en aşağılık ihanet” olarak kaydedildi.

Netanyahu çıkıp pişkince “trajik kaza” dedi. Trump’ın cümleleri de aynı sahte üzüntünün bir tekrarı oldu. Oysa gözlerimizin önünde gerçekleşen bu katliam, hiçbir kaza ile, hiçbir mazeretle açıklanamaz. Bu düpedüz planlı bir vahşettir.

Uyuşmuş Ümmet, Donmuş Dünya

Gazze’nin çığlığı göklere yükselirken, İslam dünyası hâlâ sessiz. Uyuşmuş bedenler, donmuş kalpler, sanki kendi evladı ölmüyormuş gibi ilgisiz bakışlar… Bir yanda petrol zenginlikleriyle övünen ülkeler, diğer yanda açlıktan can veren 300 çocuk.
Hani kardeşlik?
Hani ümmet bilinci?

Ve dünya…
BM’si, Avrupa’sı, Amerika’sı, insan haklarını dilinden düşürmeyen örgütleri… Hepsi bir tiyatro oynuyor. Bir yanda kınama mesajları, diğer yanda silah anlaşmaları. Taş bağlanıyor, köpek salınıyor. Hukuk raflara kaldırılmış, adalet dosyaları tozlu arşivlere terk edilmiş.

Tarih Boyunca Aynı Manzara

Tarih bize hep aynı gerçeği gösterdi: Eşkıya güç bulduğunda şehri bastı, milleti ezdi, masumları kurban etti.

Haçlı Seferleri’nde Kudüs kan gölüne döndü.

Endülüs’te camiler kiliseye çevrildi, Müslümanlar sürüldü.

Bosna’da kadınların feryadı Avrupa’nın ortasında duyulmadı.

Şimdi aynı manzarayı Gazze’de seyrediyoruz. Bu döngü bize şunu gösteriyor: Zulmün kuralı değişmez, ama zalimin ömrü uzun sürmez.

Sosyal ve Ahlaki Dersler

Gazze sadece bir şehir değildir; Gazze, insanlığın aynasıdır. O aynaya bakanlar kendini görür:

Kimisi mazlumun yanında,

Kimisi zalimin safında,

Kimisi de seyirci, yani sessiz şeytan.

Bu imtihanda sessizlik de bir tercihtir; mazluma sırt çevirmek, zalime destek vermek kadar ağır bir suçtur.

Siyasi Gerçekler

Bugün İsrail’in bu cüreti, sadece kendi gücünden değil; arkasındaki küresel destekten geliyor. ABD’nin silahları, Avrupa’nın suskunluğu, BM’nin acziyeti… Hepsi zalime cesaret veriyor. İşte tam bu noktada İslam dünyasının birliği, adaletin sesi, gerçek bir direnişin önemi ortaya çıkıyor.

Sonuç: Zalim Değil, Mazlum Kazanacak

Gazze’de çocuklar açlıktan ölüyor, hastaneler yıkılıyor, gönüllüler toprağa düşüyor. Ama unutmayalım: mazlumun ahı yerde kalmaz. Kur’an, “Zulmedenler nasıl bir inkılapla devrileceklerini görecekler” (Şuarâ, 26/227) diye haber veriyor.

Bugün eşkıya dünyaya inmiş olabilir. Ama tarih şahittir ki hiçbir eşkıya sonsuza kadar hükmedemedi. Zulmün ömrü kısadır. Gazze’nin toprağına düşen her damla kan, bir gün zalimin sonunu getirecek.

Ve o gün geldiğinde tarihin dili şunu yazacak:
“Çocukları öldürenler kaybetti.
Açlıktan ölen bebekler kazandı.”

Hazırlayan: Mehmet Özçelik – www.tesbitler.com

ÖLÜMLE BAŞLAYAN SORGU SUAL

Ölüm mü;
Rabbisinin emrini inkar, Red ve ihmal neticesinde onunla buluşma anı.
Rabbisinin yasaklarını inkar ve reddederek sakinmayan kimsenin buluşma anı.
Rabbisinin verdiği vücudu ve havayı,hayatı kullandığı halde,Onun yolunda kullanmayıp bir ömür kaçmanın son bulduğu yakalanma anı.
Daha nice sorulara;
Nasıl cevap verilecek?
Yüzü nasıl kızaracak?
Ne yüzle Ona bakacak?
Nasıl bir savunma içine girecek?
Her şey kaydolmuş iken!
Neyi,nasıl ve hangi yüzle talep edip bekleyecek?
Zor değil mi?
Bir ömür boyu sorumsuzca geçen bir hayat ve sonunda hayatın sahibiyle buluşma anı.
Eynel mefer?
Buluşma anı ve zamanı.
Neyle ve nasıl?

*******

İnsan, dünyaya gelirken hiçbir söz hakkı olmadığı gibi, dünyadan ayrılırken de hiçbir müdahale gücüne sahip değildir. Doğum irademiz dışında olduğu gibi, ölüm de kaçınılmaz bir hakikattir. Allah Teâlâ buyuruyor:

> “Her nefis ölümü tadacaktır. Sonra ancak yaptıklarınızın karşılığı size eksiksiz verilecektir. Kim cehennemden uzaklaştırılır ve cennete konulursa, işte o kurtuluşa ermiştir. Bu dünya hayatı aldanıştan başka bir şey değildir.” (Âl-i İmrân, 185)

Ölüm, bir son değil; ebedî hayatın başlangıcıdır. Ancak asıl mesele, bu başlangıcın hangi hâlde olacağıdır.

1. Ölüm: Yakalanma Anı

Ölüm, Rabbimizin verdiği hayatı, nefesi, imkânları O’nun yolunda kullanmayanlar için yakalanma anıdır.

Onun emirlerini hiçe sayan, yasaklarını inkâr edenler için ölüm, ansızın yakalanış ve hesaba çekiliş demektir.

“Nerede olursanız olun, ölüm sizi bulacaktır; sarp ve sağlam kalelerde bile olsanız.” (Nisâ, 78)

İşte o vakit, kaçış yoktur. Ayet soruyor:

> “O gün insan: ‘Kaçacak yer var mı?’ diyecek. Hayır! O gün sığınacak hiçbir yer yoktur. O gün varış ancak Rabbinin huzurunadır.” (Kıyâme, 10-12)

2. Sorgu: “Eynel Mefer?”

Kabir kapısı açıldığında sorgu başlar. Melekler insana, ömrü boyunca yüzleşmekten kaçtığı soruları soracaktır:

Rabbin kim?

Dinin ne?

Peygamberin kim?

Bu sorular, sadece ezberle değil; yaşanmış bir hayatın şahadetiyle cevaplanacaktır. Allah’ın kelamına kulak asmayan, onun gösterdiği yolu terk edenler ne cevap verecekler?

Kur’ân buyuruyor:

> “O gün dilleri, elleri ve ayakları işledikleri şeylere şahitlik edecektir.” (Nur, 24)

İşte, inkârcının savunması kendi azaları tarafından boşa çıkarılacaktır.

3. Hesap ve Yüz Kızarması

Günahkâr kulun yüzü kızaracak, dili tutulacaktır. Allah Teâlâ şöyle buyurur:

> “O gün zalim kimsenin mazereti fayda vermez, lanet onundur, kötü yurt da onun.” (Mümin, 52)

> “O gün suçlular Rabbinin huzurunda başları öne eğik: ‘Rabbimiz! Gördük, işittik, bizi geri gönder de salih amel işleyelim. Artık kesin olarak inandık.’ derler.” (Secde, 12)

Fakat iş işten geçmiş olacak, geri dönüş kapısı kapanacaktır.

4. Dünya: Bir İmtihan Yurdu

Hayat, bir imtihandır. İnsana verilen ömür, aslında ebedî hayat sermayesidir. Allah Teâlâ buyuruyor:

> “Sizi boşuna yarattığımızı ve bize döndürülmeyeceğinizi mi sandınız?” (Müminûn, 115)

Dünyada geçirilen her nefes, ahirette sorgulanacaktır.

Ömür nerede tüketildi?

Gençlik nerede harcandı?

Mal nereden kazanıldı, nereye harcandı?

Beden Allah’a nasıl kulluk etti?

5. Kurtuluş Yolu

Ölümün ardından başlayan sorguda kurtulmak isteyenin yolu açıktır:

Allah’ın emirlerine boyun eğmek,

Günahlardan sakınmak,

İmanı hayatın merkezine almak,

Salih amellerle ömrü bereketlendirmek.

Kur’ân’ın müjdesi şöyledir:

> “Rabbimiz Allah’tır deyip sonra dosdoğru olanlara, melekler iner ve derler ki: Korkmayın, üzülmeyin; size vaad edilen cennetle sevinin!” (Fussilet, 30)

Sonuç: Kaçış Yok, Hesap Var

Evet, ölümle başlayan sorgu çetin, hesap ağırdır. Kaçış yoktur.
“Eynel mefer? – Kaçış nereye?” (Kıyâme, 10) sorusu orada yankılanacak.

O hâlde, asıl akıllı insan;

Ölmeden önce ölüme hazırlanan,

Hesaba çekilmeden önce nefsini hesaba çeken,

Allah’a kavuşmayı arzu eden insandır.

Çünkü ölüm, ebedî ayrılık değil; asıl sahibine dönüş yolculuğudur.

Hazırlayan: Mehmet Özçelik – www.tesbitler.com