Şeytan ve Siyaset: Üfleyen Avrupa, Oynayan Doğu

“Dedim: 

اَعُوذُ بِاللّٰهِ مِنَ الشَّيْطَانِ وَ السِّيَاسَةِ

   Evet İstanbul siyaseti İspanyol gibi …. bir hastalıktır. Fikri hezeyanlaştırır. Biz müteharrik-i bizzât değiliz. Bilvasıta müteharrikiz. Avrupa üflüyor, biz burada oynuyoruz. O tenvim ile telkin eder. Biz kendimizden hayal edip, esammane tahribimizde eser-i telkini icra ederiz.
Mademki menba’ Avrupa’dadır. Gelen cereyan, ya menfî veya müsbettir. Menfîye kapılan, harf gibi 

دَلَّ عَلٰى مَعْنًى فٖى نَفْسِ غَيْرِهٖ

yahud 

لَا يَدُلُّ عَلٰى مَعْنًى فٖى نَفْسِهٖ

tarif edilir.
Demek bütün harekâtı bizzât haric hesabına geçer. Çünki iradesi hükümsüzdür. Hulûs-u niyeti faide vermez. Bahusus menfî iki cihet-i za’fla, haric cereyanın kuvvetine bir âlet-i laya’kıl olur.”
Âsâr-ı Bediiye

> “اَعُوذُ بِاللّٰهِ مِنَ الشَّيْطَانِ وَالسِّيَاسَةِ”
“Şeytan ve siyasetten Allah’a sığınırım.”
—Bediüzzaman Said Nursî, Âsâr-ı Bediiye

Siyasetin Şeytanî Maskesi

Bazen bir dua, bir hakikati bütün çıplaklığıyla haykırır. İşte Said Nursî’nin bu feryadı da öyle bir haykırıştır:
“Şeytandan ve siyasetten Allah’a sığınırım.”

Zira şeytan, görünmeyen bir fitne kaynağı; siyaset ise görünür hale gelmiş bir fitnenin adıdır. Şeytan nasıl ki desise, vesvese ve tahrik ile insanı yoldan çıkarırsa, bozulmuş siyaset de milletleri öylece ifsat eder, parçalar ve felakete sürükler.

Bediüzzaman’ın ifadesiyle:

> “İstanbul siyaseti, İspanyol gibi müzmin bir hastalıktır.”
Bu benzetme, siyasetin içine düştüğü çözümsüzlük ve perişanlığı gözler önüne serer. Zira bu siyaset, artık fikri hezeyanlaştırmakta, yani aklı hayal ve vehimle karıştırmakta, insanları vehmî düşmanlara ve sahte umutlara esir etmektedir.

Avrupa Üflüyor, Doğu Oynuyor

Siyaset, bir fikir üretme zemini olmaktan çıkıp bir taklit sahnesine dönüştüğünde, artık “biz” diye bir iradeden söz edilemez. Nursî’nin ifadesiyle:

> “Avrupa üflüyor, biz burada oynuyoruz.”

Bu ne demektir? Avrupa’dan gelen düşünce rüzgarları –ister menfî olsun ister müsbet– Doğu toplumlarına bir tenvim (uyutma) ve telkin vasıtasıyla aktarılmakta, biz ise bu telkinleri “kendimiz düşünüyoruz” zannederek hareket etmekteyiz.

Bu hâl, bir milletin kendi eliyle kendini inkâr etmesi demektir. Zira millet kendi değerinden, kendi fikrinden, kendi kültüründen uzaklaşıp başkasının fikrine hizmetkâr hâline gelmiştir.

Harf Gibi Yaşamak: İradesiz Toplumlar

Bediüzzaman, bu durumu Kur’ânî bir nazarla tasvir eder:

> “Harf gibi, ya kendinde anlamı yoktur yahut başkasının anlamını gösterir.”

Yani bir millet, kendi fikrî bağımsızlığını kaybettiğinde, ya manasız olur ya da sadece başkasına hizmet eden bir araç olur. Bu, medeniyet kılığına girmiş bir esarettir. Özgürlük nidaları atanlar, aslında başka güçlerin kuklası haline gelmiştir.

Hulûs-u niyet, iradesizliğe merhem olmaz. Saf niyetle yapılan bir yanlış, sonuçta doğru olmaz. Zira iradesi olmayan bir milletin samimiyeti, başka planlara kurban edilir. Hele hele bu niyet menfî (yıkıcı) bir istikamette ise, artık sadece bir “âlet-i laya’kıl” (akılsız bir araç) hâline gelir.

Siyaset Mi? Sefalet Mi?

Bugün hâlâ aynı tehlike sürmektedir. Batı’nın dayattığı siyaset anlayışı, birçok İslâm ülkesini ya doğrudan vesayet altına almış, ya da dolaylı bir taklit ve bağımlılıkla yönlendirmiştir. Ekonomi, hukuk, eğitim ve medya gibi alanlarda Avrupa’dan esen fikir rüzgârlarına göre şekillenen toplumlar, kendi asli değerlerinden uzaklaşmakta; kendi kendini yönetir gibi görünse de aslında başkalarının iradesiyle hareket etmektedir.

Siyaset, şu zamanda artık ilim değil; reklamdır. Gerçek değil; algıdır. Meşveret değil; manipülasyondur.

Özet:

Bu makale, Bediüzzaman Said Nursî’nin “Şeytan ve siyasetten Allah’a sığınırım” cümlesinden hareketle, siyasetin bozulmuş yüzünü ve Avrupa etkisi altındaki Doğu toplumlarının iradesizlik sorununu ele almaktadır. Siyasetin bir düşünce üretiminden çok, dış telkinlere göre şekillenen bir taklit ve araçsallaşma süreci olduğu ifade edilmiştir. Avrupalıların üflediği ideolojik rüzgârlarla Doğu’nun “oynaması”, milletlerin manasızlaşması ve başkalarının çıkarlarına hizmet eden birer vasıta haline gelmeleri, bu yazının ana mesajıdır. Kurtuluş, hakiki irade, yerli düşünce ve İslâmî basiret ile mümkündür.

İns Suretindeki Şeytanlar ve Siyasetin Sinsi Hatları

”
اَعُوذُ بِاللّٰهِ مِنَ الشَّيْطَانِ الرَّجٖيمِ

وَلَا تَتَّبِعُوا خُطُوَاتِ الشَّيْطَانِ

   Herbir zamanın insî bir şeytanı vardır. Şimdi beşerde insan suretinde şeytanın vekili olan ruh-u gaddar, fitnekârane siyasetiyle cihanın her tarafına kundak sokan el-hannas, altı hutuvatıyla âlem-i İslâmı ifsad için: İnsanlarda ve insan cemaatlerindeki habis menba’ları ve tabiatlarındaki muzır ma’denleri fiilî propaganda ile işlettiriyor, zayıf damarları buluyor. 

   Kimin hırs-ı intikamını, kimin hırs-ı câhını, kimin tama’ını, kimin humkunu, kimin dinsizliğini, hattâ en garibi, kimin de taassubunu işletip siyasetine vasıta ediyor.

…..Siyasetimizde en acınacak, en ebleh bir akıl varsa, o da öylelerin aklıdır ki, (İ.G.Z.) milletinin ihtiras ve menfaatini, İslâmiyetin menfaat ve izzetiyle kabil-i tevfik görüyor. Burada en sefil ve en ahmak kalb, öylelerin kalbidir ki; hayatı onun himayeti altında kabul eder. Hayatımızı onun himayeti altında kâbil görüyor.”
Âsâr-ı Bediiye

> “وَلَا تَتَّبِعُوا خُطُوَاتِ الشَّيْطَانِ”
“Şeytanın adımlarına uymayın.” (Bakara, 168)

Tarih, şeytanın ayak izleriyle örülmüş bir harita gibidir. Her asırda, o izlerin izleyicileri değişir; ama istikameti değişmez. Bu istikamet, insanı kendinden uzaklaştıran, milletleri benliğinden soyan ve İslâm âlemini parçalayarak esir eden bir tuzağın ta kendisidir. Kur’ân, bu tehlikeye karşı açıkça uyarır: “Şeytanın adımlarını takip etmeyin.” Zira o adımlar, nice toplumu uçuruma, nice medeniyeti zillete sürüklemiştir.

Bediüzzaman Hazretleri, bu ayetin hakikatini “Herbir zamanın insî bir şeytanı vardır.” diyerek gözler önüne serer. Günümüzde bu insî şeytanlar, artık sadece bireysel sapkınlıkların değil, küresel politikaların da müellifleridir. Fitnekâr siyasetin içinden doğan bu ruh-u gaddar, yalnızca insanı değil, cemiyetleri, milletleri ve dinleri hedef alır. Bugün, İslâm coğrafyasının parçalanmışlığı, şeytanın altı adımda uyguladığı bir planın neticesidir. O plan; hırs, tamah, kin, cehalet, taassup ve dinsizlik üzerinden işler.

Altı Adımda Helâk: Şeytanın Güncel Projesi

1. İntikam Damarı: Mazlumu öfkeye boğar, mağduru zalimleştirir.
2. Câh Hırsı: Makam, mevki uğruna değerler feda edilir.
3. Tama’: Menfaat için din, vatan, millet satılır.
4. Ahmaklık (Humk): Gerçeği göremez; tuzağa davetiye çıkarır.
5. Dinsizlik: Vicdanı susturur, ahlâkı yok eder.
6. Taassup: Doğruya değil, kendi tarafına körü körüne bağlılık.

Bu şeytanî adımlar, sadece bireyleri değil, milletleri de çökertir. Nitekim tarih, İngiliz parmağının dokunmadığı bir İslâm felâketi tanımaz. Osmanlı’nın yıkılışından hilâfetin kaldırılmasına, İslam ülkelerinin parçalanmasından işgallere kadar her olayda, perde arkasında aynı akıl, aynı sinsilik vardır. Bugün dahi, “dostluk” perdesi altında İslâm topraklarına çöreklenen güçler, tıpkı şeytan gibi önce vesvese verir, sonra ateşe atar.

“İngiliz Dostluğu” İle Gelen İhanet

Zamanımızda da “medeniyet”, “ittifak”, “barış”, “ekonomik iş birliği” gibi süslü kelimelerle İslâm coğrafyasına sokulan Batı menşeli projeler, aslında birer şeytanî adımdır. Bu adımların başında, Batı’nın kadim aklı olan İngiltere gelir. Bir zamanlar Şeyhülislâmın fetvasıyla “darülharb” ilan edilen bu devlet, bugün bazı zihinlerde “dost” olmuşsa, bu dostluk ancak şeytanın dostluğudur. Zira dostluk sadakat ister; onlar ise her fırsatta İslâm’ın düşmanlarını desteklemiş, PKK’sından İsrail’ine kadar nice zalimi himaye etmişlerdir.

Bu hâlde, İngiliz’e güvenip İslâm’ın izzetini onun siyasetine alet edenler, Bediüzzaman’ın ifadesiyle en ebleh aklın ve en sefil kalbin sahipleridir. Kendi milletinin hırs ve menfaatini, İslâmiyet’in izzetiyle tevfik etmeye çalışan bu zihinler, hem dine, hem millete, hem de kendilerine en büyük ihaneti ederler.

Zilletten İzzete: Kurtuluş Nerede?

İzzet, şeytanın değil, Allah’ın dostluğundadır. Kurtuluş, Batı’dan değil, Kur’ân’dan geçer. Emperyalist oyunlara karşı uyanık olmak, ümmet şuuru ile hareket etmek, ihtilaf değil ittihad etmek farzdır. Zira bu zaman, hakikat zamanıdır. Ve hakikat, “İslâm’ın menfaati, hiçbir dünyevî menfaatle çakışmaz.” düsturunu bize öğretmektedir.

Özet:

Bu makale, Kur’ân’ın “Şeytanın adımlarına uymayın” emriyle başlayan bir ikazın, Bediüzzaman’ın bakış açısıyla nasıl derinleştiğini ele alıyor. Her çağın insî şeytanları olduğuna dikkat çeken yazı; hırs, tamah, taassup gibi zaaflar üzerinden ümmetin nasıl bölünüp kullanıldığını anlatıyor. İngiliz siyaseti özelinde verilen örneklerle, Batı’ya dost görünen iş birlikçilerin İslâm’a verdiği zarar anlatılıyor. Çözüm ise Kur’ân’a dönüşte, ümmet bilincinde ve izzetin sadece Allah katında olduğunun şuurunda gösteriliyor.

Ateşe Sokan Ameller: Unutulan Hakikatler

Kur’an’ın nazil olduğu ilk yıllarda indirilen sûrelerden biri olan Müddessir Suresi, insanoğlunun en temel zaaflarını ve ahiret hesabına dair gafletini çarpıcı ifadelerle gözler önüne serer. 42 ila 47. ayetler, cehenneme girecek olan kimselerin kendi dilleriyle verdikleri itirafları taşır. Bu ayetlerde sadece cehennem tehdidi değil, aynı zamanda bu akıbetin dünya hayatındaki sebepleri de açıkça beyan edilir.

“Sizi yakıcı ateşe sokan nedir?”

Bu ayet, ahirette azap görenlere yöneltilen bir soruyla başlar:
“Mâ selekeküm fî sekar?” – Sizi bu yakıcı ateşe sürükleyen neydi?
Bu soru, hem bir hesap sorma hem de bir ibret kapısıdır. Zira verilen cevaplar, sadece geçmişin bir muhasebesi değil, aynı zamanda biz yaşayanlara hitap eden uyarılardır.

1. “Biz namaz kılanlardan değildik” (74:43)

İlk cevap, ibadet terkidir. Namaz, kulun Rabbiyle olan bağının en temel ifadesidir. Namazsız bir hayat, ruhsuz bir beden gibidir. Allah’a karşı şükrün, kulluğun ve tevazuun merkezi olan namazı ihmal etmek, kişinin ilahi rahmetten uzaklaşmasının ilk adımıdır. Çünkü namaz, hem bireysel arınma hem de sosyal duyarlılık kazandıran bir ibadettir.

2. “Yoksulu doyurmuyorduk” (74:44)

Bu ayet, sadece bireysel ibadetin yetmediğini ortaya koyar. Toplumsal sorumluluk, imanın ayrılmaz bir parçasıdır. Aç bir komşusu varken tok yatan kişi, Resûlullah’ın (sav) ifadesiyle “bizden değildir.” Yoksulu doyurmak, malı paylaşmak değil, kalbi açmaktır. Allah’ın verdiği rızkı, yine O’nun kullarıyla paylaşmamak, rahmet kapılarının yüzümüze kapanmasına sebep olur.

3. “Günaha dalanlarla birlikte biz de dalardık” (74:45)

Burada toplumsal sapma ve çevre etkisi dile getirilir. Günah sadece bireysel bir tercih değil, zamanla bir alışkanlık, bir ortam, bir yaşam tarzı haline gelebilir. Eğer insan kimlerle yürüdüğüne dikkat etmezse, onların gittiği yere gitmeye mahkûm olur. Fısk ve fücur içinde yaşayanlarla aynı mecliste, aynı dilde, aynı gaye ile yaşamak, insanı da o bataklığa çeker.

4. “Ceza gününü yalanlıyorduk” (74:46)

İnançsızlık veya ahireti ciddiye almamak, tüm yanlış davranışların arka planındaki temel sebeptir. Çünkü hesap gününe inanmayan kişi, kendisini sınırsız, başıboş ve sorumsuz görür. Ceza günü inancı, insanın hem kendine hem topluma hem de Rabbine karşı sorumlu bir varlık olduğunun bilincidir. Bu bilinç kaybolduğunda, ahlaki erozyon da kaçınılmaz olur.

5. “Sonunda ölüm bize gelip çattı” (74:47)

Ve son perde: Ölüm. Hayatın sahnesi kapanır, perde iner. Artık dönüş yoktur. Yapılanlar, yapılmayanlarla birlikte mizana konulur. Ölüm, ne zaman geleceği belli olmayan, ama her an yaklaşmakta olan bir gerçektir. Bu ayetle Kur’an, hayatın geçici, ölümün ise kesin bir sona sahip olduğunu bir tokat gibi hatırlatır.

Sonuç ve İbret

Bu kısa ama özlü ayetlerde anlatılanlar, aslında bir “mahkeme tutanağı” gibidir. Hesap gününde azaba uğrayanların dilinden dökülen bu sözler, sadece onların değil, bugün yaşayan bizlerin de önüne konmuş bir aynadır.
İbadetsizlik, sosyal duyarsızlık, kötü çevre, ahiret inancından sapma ve ölümü unutmak… Bunlar, bir insanı cehenneme götürebilecek beş temel sebeptir.

Bu ayetler, bir uyarı değil; adeta ilahi bir feryattır. Kalbinde zerre kadar iman taşıyanı titreten, yolunu gözden geçirmesine vesile olan bir feryat…

Özet

Müddessir Suresi’nin 42-47. ayetlerinde, cehennemliklerin kendi ağızlarından verdikleri cevaplar, bizlere derin bir ibret ve hikmet dersi sunar:

1. Namazı terk etmek,
2. Fakire merhametsizlik,
3. Günahkârlarla beraber yaşamak,
4. Ahireti inkâr etmek veya ciddiye almamak,
5. Ölüm gelmeden önce uyanmamak…
   Bu beş sebep, hem dünya hem ahiret için birer alarmdır. Kur’an bu beyanlarıyla bizi pişmanlık duymadan önce pişmanlık duymaya davet eder.

KİLİT AÇILDI – DÜĞÜM ÇÖZÜLDÜ: Yeniden Dirilişin Şafağı

Tarihin kadim dehlizlerinde yankılanan bir ses, Anadolu topraklarında bir kez daha yankı buluyor: “KİLİT AÇILDI – DÜĞÜM ÇÖZÜLDÜ.” Bu sözler, sadece kuru bir siyasi açıklama değil; bin yıllık kardeşliğin, acıların ve umutların yoğrulduğu bu coğrafyanın derinliklerinden yükselen bir feryat, bir davettir. Kadim ruhun, Malazgirt’ten Kudüs’e, İstiklal Harbi’nden bugüne uzanan kutlu yolculuğunda yeni bir sayfa açıldığı müjdesidir.

Tarihin Tekerrürü ve Diriliş Ruhu:
Başkan Recep Tayyip Erdoğan’ın Kızılcahamam kampında dile getirdiği gibi, “Tarih tekerrür ediyor. Türk ile Kürt aralarında engel olmaksızın tekrar muhabbetle kucaklaşıyor.” Bu ifade, sadece bir temenni değil, aynı zamanda tarihi bir hakikatin yeniden idrak edilişidir.
Malazgirt’te omuz omuza fethedilen Anadolu, Çanakkale’de birlikte savunulan vatan, İstiklal Harbi’nde kanla yoğrulan bağımsızlık… Bu toprakların her karışı, Türk’ün, Kürt’ün, Arap’ın, Alevi’nin, Sünni’nin kardeşlik destanlarıyla yazılmıştır. Ne zaman ki bu muhabbet zinciri kırılmış, ne zaman ki harici ve dahili fitneler araya girmiş, o zaman mağlubiyetler yaşanmış, Kudüs gibi nice İslam beldeleri elden çıkmıştır. Bugün, bu kadim ruhun yeniden uyanışı, “büyük ve güçlü Türkiye’nin şafağı”nın söküşüdür. Bu, bir medeniyetin yeniden diriliş sancısı, küllerinden doğuş mücadelesidir.

Terörün Acı Yüzü ve Devletin Sorumluluğu:

1984’ten bu yana süregelen terör belası, bu aziz milletin sırtına ağır bir yük olarak binmiş, “2 trilyon doları bulan bir fatura” bırakmakla kalmamış, “huzuruna, birliğine, bütünlüğüne, kardeşliğine çok ağır hasarlar vermiştir.” Başkan Erdoğan’ın açıkça ifade ettiği gibi, “Bunda devletin yanlış uygulamalarının da payı vardı.” Bu itiraf, geçmişle yüzleşme ve geleceğe daha sağlam adımlarla yürüme iradesini gösterir. Zira hikmet, hatalardan ders çıkarabilmekte, ibret ise yaşanan acılardan doğru sonuçlara ulaşabilmektedir. Terör, sadece silahla savaşan bir yapı değil, aynı zamanda bir ekosistem, bir rant kapısı oluşturmuştur. Bu karanlık yapıdan nemalananların, “terör karşıtı gibi görünenlerin” dahi varlığı, bu mücadelenin ne denli çetin olduğunu gözler önüne serer. Ancak “rant kapıları kapanıyor,” çünkü “ellerindeki oyuncağı kaybediyorlar.” Bu, bir temizlenme, bir arınma sürecidir.

Kardeşlik Hukuku ve Ortak Gelecek:
“Türkiye Cumhuriyeti hepimizin ortak yuvası, çatısıdır. 86 milyon biriz, beraberiz, ezelden ebediyete kadar kardeşiz.” Bu sözler, bu toprakların asıl kilidini açan anahtardır. Irk, mezhep, etnisite fark etmeksizin herkesin “devlet karşısında birinci sınıf vatandaş” olduğu bilinci, barışın ve huzurun temelini oluşturur. Savunma sanayisindeki ilerlemeler, FETÖ gibi yapıların temizlenmesi gibi adımlar, devletin bekası için atılan önemli adımlardır. Ancak asıl ve en büyük adım, milletin gönlünde yeşeren kardeşlik tohumlarını yeniden filizlendirmektir. “Silahlarla değil, şiddetle değil, kavga için değil; muhabbet için, kardeşlik için terör engelini kaldırarak yüz yüze, gönül gönüle konuşacağız.” Bu diyalog daveti, Kürt kardeşine uzanan bir el, Alevi kardeşine yönelen bir sestir. Zira ancak konuşarak, anlaşarak, birbirimizi anlayarak düğümler çözülür, kapalı kapılar açılır.

Türk Kimliği ve İslam Medeniyeti:

Başkan Erdoğan’ın “Türk deyince Müslüman, Müslüman deyince Türk akla gelir” tesbiti, tarihi bir gerçeği vurgular. Talas Savaşı’nın ardından İslam’la şereflenen Türk milleti, bu medeniyetin sancaktarlığını yapmış, Anadolu’dan Balkanlar’a, Ortadoğu’dan Afrika’ya kadar İslam’ın nurunu taşımıştır. Bu kimlik, sadece bir etnisiteyi değil, aynı zamanda bir medeniyet anlayışını, bir dünya görüşünü ifade eder. “Bir olunca kılıçlarımızın, tekbirlerimizin önünde hiç kimse duramadı.” Bu, sadece askeri bir başarı değil, aynı zamanda manevi bir gücün, birlik ve beraberlik ruhunun tezahürüdür. Bu nedenle, terörle mücadelenin sadece fiziki değil, aynı zamanda kültürel ve manevi bir yönü de vardır. Milletin bu kadim bağlarını yeniden güçlendirmek, her türlü fitnenin üstesinden gelmenin yegane yoludur.

Şehitlerin Emaneti ve Şükran Duygusu:
Bu kutlu mücadelenin en ağır bedelini ödeyenler, şehitlerimiz ve gazilerimizdir. “Şehit anaları, şehit babaları, ellerinizi öpüyorum” sözleri, milletin onlara olan minnet ve şükran borcunun en samimi ifadesidir. “Türkiye’yi buraya şehitlerimiz, gazilerimiz taşıdı. Onların hatırasını asla çiğnetmeyeceğiz.” Bu, sadece bir anma değil, aynı zamanda bir vefa borcu ve gelecek nesillere aktarılacak bir emanettir. Sürece destek olanlara, özellikle Irak Kürt Bölgesel Yönetimine yapılan teşekkür, bölgesel işbirliğinin ve barışın önemini anlatıyor.

Sonuç:

“Kilit Açıldı – Düğüm Çözüldü” ilanı, Türkiye’nin zorlu bir eşikten geçtiği, yeni bir başlangıcın arefesinde olduğu anlamına gelir. Bu, sadece terörün sonu değil, aynı zamanda milli birliğin ve kardeşliğin yeniden inşasıdır. Bu süreç, hikmetle, ibretle, edebiyatın ve tarihin ışığında okunmalı, her vatandaşın üzerine düşen sorumluluk idrak edilmelidir. Büyük Türkiye’nin şafağı, ancak bu bilinçle tam manasıyla ağaracak, bu topraklar yeniden barışın, muhabbetin ve adaletin kalesi olacaktır.

Makale Özeti:

Bu makale, Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan’ın açıklamaları ekseninde “Kilit Açıldı – Düğüm Çözüldü” metaforu üzerinden Türkiye’nin terörle mücadelesinde ulaştığı yeni aşamayı ele almaktadır. Tarih açısından Malazgirt’ten bugüne uzanan Türk-Kürt kardeşliğine atıf yapılırken, terörün ülkeye verdiği maddi ve manevi zararlar ile devletin geçmişteki yanlış uygulamalarındaki payı ibretle anılmıştır.
Makale, terörün bir rant kapısı haline geldiğini ve bu durumun sona ermesiyle ilgili çıkar çatışmalarını belirtirken, asıl çözümün silahlı mücadele yanında muhabbet ve kardeşlik hukukuna riayetle, yüz yüze konuşarak sağlanacağı anlaşılmaktadır.
Türk kimliğinin İslam medeniyetiyle olan derin bağına değinilerek, birliğin ve beraberliğin önemi tarihi örneklerle pekiştirilmiştir.
Son olarak, şehitlere ve gazilere duyulan minnet dile getirilerek, bu sürecin Türkiye’nin geleceği için bir yeniden diriliş şafağı olduğu sonucuna varılmıştır.

Adaletin Kıyameti: İlâhî Mizan Unutulursa Ne Olur?

“Had ve ceza, emr-i İlahî ve adalet-i Rabbâniye namına icra edildiği vakit; hem ruh, hem akıl, hem vicdan, hem insaniyetin mahiyetindeki latifeleri müteessir ve alâkadar olurlar.
…Eğer beşer çabuk aklını başına alıp adalet-i İlahiye namına ve hakâik-i İslâmiye dairesinde mahkemeler açmazsa, maddî, manevî kıyametler başlarına kopacak, anarşistlere, ye’cüc ve me’cüclere teslim-i silâh edecekler diye kalbe ihtar edildi.”
Âsâr-ı Bediiye

“Ya İlâhî Adaletle Dirileceğiz, Ya da Anarşiyle Yıkılacağız”

Tarih boyunca medeniyetlerin en sağlam temeli adalet, en sarsıcı çöküş sebebi ise zulüm olmuştur. Peygamberlerin tebliğleri, kralların iktidarları ve toplumların düzenleri hep bu iki uç kutbun arasında şekillenmiştir. Bediüzzaman Said Nursî’nin yukarıdaki sözleri, modern dünyanın en temel krizine işaret eder: Adaletin ilâhî boyuttan koparılması ve seküler akılla yeryüzünde hakikî mizan tesis edilmeye çalışılması.

Bu makalede, cezanın ruhsal boyutundan hukuk sistemlerine, adaletin fıtrî yapısından toplumsal çöküşlere kadar geniş bir perspektifte bu hikmetli ihtar irdelenecektir.

Adaletin İlâhî Boyutu: Mizan ve Vahiy

Adalet, yalnızca mahkeme salonlarının değil, kâinatın temel direğidir. Kur’an’ın beyanıyla, göklerin ve yerin dengesi adaletle kaimdir (Rahman, 55/7-9). Vahiy, bu terazinin insan hayatındaki izdüşümüdür.

Bu sebeple ceza, yalnızca bir karşılık verme değil; ruhun huzuru, aklın tatmini, vicdanın rahatlaması ve insaniyetin korunması için de bir dengedir. Eğer ceza İlâhî hakikatlere dayanmazsa; ne ruh tatmin olur, ne toplum huzura kavuşur.

Seküler Ceza Sistemleri: Ruhsuz Mahkemeler

Modern hukuk, büyük oranda pozitivist ve seküler temellere dayanır. Bu sistemde “kul hakkı” ya da “ahiret hesabı” gibi ulvî kavramlar yoktur. Suçun faili ile mağduru arasındaki bağ, maddî ölçülerle sınırlıdır. Ancak Said Nursî, cezanın yalnız maddî değil, manevî bir ihtiyaç olduğunu söyler.

Çünkü haksızlık yalnız bir mülkiyet gaspı değil; bir kalp kırılması, bir fıtrat zedelenmesidir. Eğer bu manevî yön ihmal edilirse, toplumda intikam hissi kökleşir, adalet duygusu ölür ve neticede anarşi doğar.

Anarşi: Adaletsizlikten Doğan Fitne

“Adalet yoksa, hak silaha dönüşür” denilmiştir. İnsanlar adaleti bulamayınca onu sokakta, isyanda, ayaklanmada arar.

Bediüzzaman’ın Ye’cüc ve Me’cüc benzetmesi burada derin bir hikmet taşır. Ye’cüc ve Me’cüc, Kur’an’da yıkıcı, ifsat edici bir güruh olarak tasvir edilir. Onlar yalnızca bir kavim değil; her çağda ortaya çıkan kontrolsüz kalabalıklar, dizginsiz ideolojiler, zulme isyan eden ama adaleti tanımayan kitlelerdir.

İlâhî adalete dayanmayan hukuk sistemleri, bu anarşist kitlelere zemin hazırlar. Çünkü boşluk, zulümden daha tehlikelidir.

İslâmî Adalet: Hikmet, Şefkat ve Mizan

İslâmî ceza sistemi, yalnız cezalandırmayı değil; ıslahı, caydırıcılığı ve toplum huzurunu esas alır. “Kısasta hayat vardır” (Bakara, 2/179) ayeti, hem suçluyu durdurur hem toplumda intikam zincirini kırar.

Bu sistemde ceza bir kin değil, bir rahmettir. Çünkü İslâm, suçlunun da bir nefis taşıdığını ve onun da kurtuluş hakkı olduğunu kabul eder. Mahkemeler, Allah’ın adaletini yeryüzünde temsil eden bir emanet makamıdır.

Kalbe İhtar: Son Uyarı

Said Nursî’nin “kalbe ihtar edildi” ifadesi, yalnız bir kişisel sezgi değil; bir çağrının vehbî beyanıdır. Eğer insanlar, Allah’ın adaletinden uzaklaşıp kendi keyiflerine göre hükmetmeye devam ederlerse, “maddî ve manevî kıyametler” başlarına kopacaktır.

Bu kıyamet, yalnız depremler, savaşlar, anarşiyle değil; vicdanın ölmesi, kalbin taşlaşması ve aklın ilahlaştırılmasıyla da kendini gösterecektir.

Çözüm: İlâhî Adaletle Yeniden Diriliş

Adaletin kaynağı Allah’tır. Her şeyin yerli yerinde olduğu kâinatta, her varlık kendi görevini yaparken, yalnızca insanın keyfine göre hükmetmesi; evrensel mizanın bozulmasıdır. Yeniden adil bir dünya istiyorsak, mahkemeleri değil; hakikati yeniden inşa etmeliyiz.

Her hukuk sistemi, kendi değerinden doğar. Bizim değerimiz Kur’an’dır. Bizim ölçümüz Rahmân’dır. Bizim cezamız da, bağışlamamız da Allah adına olursa adildir.

Özet:

Bu makalede Bediüzzaman Said Nursî’nin adalet ve ceza konusundaki derin ihtarı üzerinden, İlâhî adaletin unutulmasıyla ortaya çıkan manevî ve toplumsal yıkımlar analiz edilmiştir. Ceza yalnız maddî değil, manevî bir ihtiyaçtır. Eğer bu ihtiyaç Kur’an ve Sünnet ışığında giderilmezse; toplum anarşiye, vicdanlar intikama, mahkemeler zulme dönüşebilir. Çözüm, İslâmî hakikatleri esas alan adalet sistemlerinin kurulması ve İlâhî mizanın yeryüzünde yeniden ihyasıdır. Çünkü adalet giderse, her şey gider…

Silahların Sessizliği, Vicdanların Yankısı: Leyla Zana’nın Gözyaşı, İkrime’nin İmanı ve Yeni Bir Dil Arayışı

Giriş: Sönmeye Yüz Tutmuş Bir Ateşin Ardındaki Hikmet

Tarihler 2025’i gösterdiğinde, bir miladın sessiz işaret fişeği PKK’nın silah bıraktığı Casene Mağarası  bölgesinden yükseldi. Terör örgütü PKK’nın onlarca yıllık kan ve gözyaşıyla şekillenen yolculuğunda, sembolik de olsa “silahların yakılması” gibi çarpıcı bir an yaşandı. BBC, etkisinin Irak, Suriye ve İran’da da hissedileceğini yazarken, olay mahallinde bulunan gazeteci Mehmet Acet, duygusal anlara şahitlik etti. Ağlayanlar arasında bir isim dikkat çekiciydi: Leyla Zana.[1]

Bu gözyaşı neyin nişanesi idi? Pişmanlık mı, vuslat mı, ideallerin çöküşü mü, yoksa kaçırılmış fırsatların yükü mü? Belki de hepsinin bileşimiydi. Ancak bu gözyaşının sessizliği, geçmişin gürültüsünden çok daha anlamlıydı. Çünkü burada sadece silahlar değil; zihniyetler, ideolojiler ve en önemlisi, geçmişin acı dolu hataları yanıyordu.

Bir Dönüşümün Psikolojisi: Gözyaşları, Vicdanın Yankısıdır

Zana’nın gözyaşları, her şeyden önce insanî bir kırılma anına işaret eder. İdeolojik bağlılıkların, siyasi mücadelelerin ve hatta halk desteğinin bir noktadan sonra insanın içindeki vicdanla hesaplaştığı bir andır bu. Gözyaşı, sadece duygusal bir boşalma değil; bir iç muhasebedir.

Burada akla İslâm tarihinden güçlü bir örnek gelir: İkrime bin Ebî Cehil. Babası İslâm’ın azılı düşmanıydı; “bu ümmetin Firavunu” olarak anılırdı. Ancak oğlu İkrime, imanla şereflendikten sonra, geçmişi hatırlatan her kelimeyle yürek burkan bir hesaplaşma yaşadı. Peygamberimiz (s.a.v), onun bu kırılganlığını fark etmiş, geçmişteki kimliğini değil, şimdiki şahsiyetini esas almıştı: “Onu babasının ismiyle anmayın.”

Leyla Zana’nın gözyaşları da böylesi bir dönüşümün işareti olabilir mi? Belki tam anlamıyla değil, ama insani vicdanın bir kıpırtısı olduğu kesin.

Dil Değişirse, Dünya Değişir

Bu olaydan sonra kaleme alınan analizlerde vurgulanan çok önemli bir mesele daha vardı: medyanın dili. Hasan Öztürk’ün ifadesiyle: “Şimdi yeni bir dil inşa etmenin günüdür.” Gerçekten de kavga, kan ve çatışma üzerine kurulu söylem; zihinleri sabitleyen, kalpleri körelten bir etkendir.[2]

Yeni dil demek; ötekileştirmeyen, onaran, barıştıran ve ihya eden bir bakış açısı demektir. Bu dilin ilk adımları, sadece gazetecilerin kalemlerinde değil; anne duasında, gençlerin idealinde, devletin şefkatinde, âlimlerin hikmetinde atılmalıdır.

İkrime’yi anarken nasıl ki soy bağı değil, iman bağı esas alındıysa; bugün de değişen, dönüşen insanlara geçmişten zincir vurmak yerine, geleceğe umut olmak gerekir.

Tarihten Ders, Geleceğe Yön

Silahları yakanların elleri bir zamanlar ateş saçarken, bugün gözyaşlarıyla ıslanıyor olabilir. Bu, tarihin çokça şahit olduğu bir dönüşüm türüdür. Ömer’in kılıcını Kur’an’a teslim edişi, Halid’in şöhretini tevazuya dönüştürüşü, Vahşi’nin mızrağını tövbeye gömmesi…

Her biri, insanın hata yapabileceğini ama dönme cesareti gösterdiğinde yeni bir sayfa açılabileceğini gösteriyor. Barışın dili, bu geçmişten gelen ilhamla yazılmalı. Yoksa barış sadece sembolik kalır.

Bilimsel ve Sosyolojik Perspektif

Bu olay aynı zamanda çatışma sonrası toplumların psikolojisini anlamak için önemli bir örnektir. Barış süreçlerinde en zor olan şey, sadece silahların susturulması değil, zihinlerdeki savaşın sona erdirilmesidir. Psikolojik çözülme, ideolojik boşluk ve sosyal uyum, bu süreçlerin temel sorunlarıdır.

Bilimsel olarak bakıldığında; çatışma sonrası rehabilitasyon süreçlerinde medya dili, lider figürlerin tutumu ve halkın tepkisi belirleyici faktörlerdendir. Bu süreçte eski aktörlerin geçirdiği dahili ve deruni dönüşüm, topluma da yeni bir yön verme potansiyeli taşır.

Sonuç: Gözyaşının Anlamı, Dönüşümün Kıymeti

Leyla Zana’nın gözyaşları bize şunu hatırlatır: İnsan sadece ideolojilerden ibaret değildir. O gözyaşı, belki bir pişmanlık, belki bir iç hesaplaşma ama kesinlikle bir insanî uyanışın işaretidir.

İkrime örneği ise bize tarihi bir ölçü sunar: Düşmanlık, kan bağıyla değil; niyet ve iradeyle son bulur. Her “Ebu Cehil” bir nesil için bitmiş olabilir, ama her İkrime, yeni bir neslin dirilişi olabilir.[3]

Ve şimdi… Silahların sustuğu, dillerin değişmeye başladığı bu dönemde; bize düşen, kinle değil hikmetle, düşmanlıkla değil dua ile, öfkeyle değil ümit ile yeni bir gelecek inşa etmektir.

ÖZET

Bu makale, PKK’nın sembolik olarak silah bırakma töreni esnasında Leyla Zana’nın gözyaşlarını merkez alarak, bu duygusal anı İkrime bin Ebi Cehil’in imanla dirilişiyle hatırlıyor ve temenni ediyoruz. Gözyaşlarının bir pişmanlık mı, dönüşüm mü yoksa vicdanî bir yükün tezahürü mü olduğu sorgulanıyor.
Makalede ayrıca medyada ve toplumda “yeni bir dil” ihtiyacının önemi ifade ediliyor. Tarihten, sosyolojiden ve İslami talimlerden örneklerle bu dönüşüm süreci hikmetli, ibretli ve umut dolu bir şekilde analiz ediliyor. Makalenin özü: Barış sadece silahların susması değil; kalplerin arınması, dillerin değişmesi ve zihinlerin aydınlanmasıyla mümkündür.

NOT VE
TEMENNİ:

AYNI DURUMUN FETÖ MENSUPLARI İÇİNDE OLMASINI DİLER VE HATIRLATIRIM.

PKK MADDÎ SİLAHLARINI YAKTI, FETÖ MENSUPLARI DA İÇLERİNDE VE DİLLERİNDE BULUNAN SİLAHLARINI YAKARLAR.

EBU CEHİL ÖLDÜ, NE MUTLU İKRİME VE İKRİMELERE VE DE İKRİME NİYETLİ ADAYLARA !!!…

[1] https://m.haber7.com/yazarlar/mehmet-acet/3546506-silahlar-yakilirken-oradaydim

[2] https://m.haber7.com/yazarlar/hasan-ozturk/3546500-silahlar-yakildi-simdi-yeni-bir-dil-insa-etmenin-gunudur

[3] https://sorularlaislamiyet.com/kaynak/ikrime-bin-ebi-cehil-ra

Silahın Susturulması: Bir Asrın Yorgunluğu ve Milletin Direnişi

“Ve hak geldi, bâtıl zail oldu. Zira bâtıl yok olmaya mahkûmdur.” (İsrâ, 81)

Tarihin en derin yaralarından biri olan terör, bugün bir milat yaşıyor. Sadece bir örgütün değil; arkasındaki karanlık akılların, küresel vesayet odaklarının ve bölgeyi istikrarsızlaştırmak isteyen haçlı zihniyetinin de perdesi aralanıyor. PKK terör örgütü, 50 yıla yaklaşan kanlı geçmişini geride bırakmak zorunda kaldı. Ama bu sadece bir silah bırakma değil; aynı zamanda binlerce şehidin duasının, bir milletin sabrının, ordusunun cesaretinin ve aklının zaferidir.

Haşhaşilerden PKK’ya: Tarihî Süreklilik

PKK bir tesadüf değildir. Tarihin arka sokaklarında pusuda bekleyen karanlık yapıların modern bir versiyonudur. Bin yıl önce Alamut Kalesi’nden yayılan haşhaşiler nasıl ki İslâm coğrafyasını içeriden vurmuşsa, PKK da aynı stratejiyle bu milletin evlatlarını birbirine kırdırmak için sahneye sürüldü. Ancak tarih, tekerrürden ibaretse; zafer de tekerrür eder. Selahaddin-i Eyyubî nasıl ki içimizdeki fesadı temizleyerek Kudüs’ü özgürleştirdiyse, Türkiye de bu asırda içindeki haşhaşileri susturarak kendi bağımsızlığını tahkim etmektedir.

Silahı Yakan Eller, Sembolü Ateşe Veren Millet

Süleymaniye’de, dağın eteğinde bir tören… 33 kişilik bir grup, silahlarını elleriyle odunlar üzerine koyuyor ve ateşe veriyor. Bu görüntü; sadece bir silahın yanışı değil, aynı zamanda emperyalizmin yüz yıllık projesinin kül oluşudur. Silahları gömmek değil, yakmak… Çünkü bu defa dönüş yolu yok. Çünkü bu defa, oyun bozuldu.

Bu yakılış, Hz. Musa’nın Firavun’un sihirbazlarını mat etmesi gibidir. O sihirbazlar secdeye kapanıp iman etmişti. Bugün ise silahı kutsayan zihniyet, acziyetini itiraf ederek silahı ateşe veriyor. Sihir bozuldu. Masal bitti.

İlmi ve Mantıkî Perspektif: Terörün Arka Planı

PKK’nın elindeki silahlar ona ait değildi. Almanya’dan gelen silah, Fransa’nın istihbarat bilgisi, ABD’nin eğitim desteği, İran’ın çifte oyunu… Bu örgüt 20’den fazla ülkenin “vekalet aparatı” olarak dizayn edildi. Amaç; Türkiye’nin enerji kaynaklarını, genç nüfusunu, inanç direncini, birlik ruhunu yok etmekti. “Terörle mücadele” bir güvenlik politikası değil, bir medeniyet mücadelesiydi.

Zira aklî ve ilmî olarak incelendiğinde, terör örgütlerinin kendi başlarına 50 yıl ayakta kalması mümkün değildir. Bunu sağlayan; büyük sermaye ağları, istihbarat servisleri ve sömürgeci akıllardır. Ama artık bu sistem çöküyor. Çünkü Türkiye, sadece bir örgütü değil, ona kol kanat geren sistemin kodlarını çözdü.

Şehitler ve Gaziler: Bu Zafer Onların

Bu sürecin mimarı sadece siyaset değildir. Dağ başında nöbet tutan asker, mağarada dua eden anne, toprağa düşen şehit ve gözünü kaybeden gazi… Her biri bu günün mimarıdır. Her birinin emeği, teri, kanı bu sürecin harcında vardır.

Şehitler olmasaydı, bu millet direnemezdi. Bu millet direnemeseydi, bu oyunlar çoktan başarıya ulaşırdı.

Provokasyonlara Dikkat: Sürecin En Zor Kısmı

Bu tarihi gelişme, birçok cephede sevinçle karşılansa da bazı cephelerde rahatsızlık uyandırmaktadır. Çünkü terör bittiğinde, vekalet savaşlarının aracı yok olur. Bu da emperyalistlerin oyunlarının sonu demektir. Bu nedenle her türlü provokasyon, manipülasyon, “barışı sabote” girişimleri devreye girebilir. Türkiye teyakkuzda kalmalı, süreci akılla, sabırla ve basiretle yönetmelidir.

Son Söz: Terörsüz Bir Türkiye, İmkân Değil İrade Meselesidir

Bu süreç, sadece PKK’nın değil, bir zihniyetin çöküşüdür. Bir asırdır bu millete “bölün” diyen akılların bozguna uğramasıdır. Türk’ü, Kürt’ü, Arap’ı, Sünni’si, Alevî’siyle bu coğrafyada kader birliği yapanların yeniden kardeşliğe dönmesidir. Bu zafer, milletin zaferidir. Çünkü bu millet; şehit verir ama zillet kabul etmez. Ter döker ama toprağını vermez. Bugün kazandığımız, toprak değil, birlik ruhudur.

Özet:

PKK’nın 50 yıllık terör faaliyetlerinin ardından silah bırakması, sadece bir örgütün çöküşü değil, aynı zamanda Türkiye’nin küresel vekalet savaşlarına karşı kazandığı medeniyet mücadelesinin bir neticesidir. Bu sürecin arkasında emperyalist destekler, küresel planlar ve tarihî sürekliliğe sahip bir kaos mühendisliği vardır. Ancak Türk milleti; şehitleriyle, aklıyla ve iradesiyle bu karanlık senaryoları bozmuş, “Terörsüz Türkiye” hedefine ulaşmada büyük bir eşiği aşmıştır. Bu kazanım; ilim, iman, birlik ve stratejik aklın zaferidir. Ve bundan sonrası, bu iradeyi sabırla ve ferasetle koruma sürecidir.

Bin Bir İsm-i İlâhî: Kâinatı Tenvir Eden Kudret Güneşleri

“Bin bir ism-i İlahînin, kâinata müteveccih olan o esmadan her biri bir âlemi ve o âlem içindeki âlemleri tenvir eder bir güneş hükmünde ve sırr-ı ehadiyet cihetiyle, her bir ismin cilvesi içinde sair isimlerin cilveleri dahi bir derece görünüyordu. ”
Sikke-i Tasdiki Gaybî

Her sanatkâr, sanatında kendini gösterir. Her usta, eseriyle konuşur. Fakat öyle bir sanatkâr düşünün ki; sadece bir değil, bin bir sıfatıyla eser verir, bin bir tarzda konuşur, bin bir renkte görünür… İşte o Sanatkâr-ı Zülcelâl, Allah’tır.

Bediüzzaman Said Nursî’nin “Sikke-i Tasdîk-ı Gaybî”de yer verdiği bu cümle, bizlere kâinatın Allah’ın bin bir isminin tecellîgâhı olduğunu gösterir. Her bir İlâhî isim, adeta ayrı bir âlemin anahtarı, ayrı bir varlık tabakasının ışığı, ayrı bir idrakin penceresi gibidir.

Her İsim Bir Güneş, Her Güneş Bir Âlemi Aydınlatır

Cenâb-ı Hakk’ın isimleri, yaratılan her şeyde tecellî eder. Ancak bu tecellîler gelişigüzel değil; tam bir düzen, denge ve hikmet üzere cereyan eder.

Er-Rahmân ismi, bütün mahlûkatı bir rahmet dairesinde kuşatır.

El-Hakîm ismi, her varlıktaki ölçü, plan ve hikmeti yansıtır.

El-Kuddûs, her şeyi temizler, saflaştırır, arındırır.

El-Adl, kâinatı adalet terazisinde tutar.

El-Bâri, her şeyi kusursuz bir biçimde var eder.

Her bir isim bir güneş gibidir; ancak sırf o isim tecellî etmiyor. Her bir ismin içinde diğer isimlerin de cilveleri, yansımaları, nakışları hissedilir.
Meselâ:
“Er-Razzâk” isminin tecellî ettiği bir çiçekte, hem “el-Halîk”, hem “el-Müzeyyin”, hem “el-Latîf” de parıldar.

Sırr-ı Ehadiyet: Her Şeyde Bütün İsimlerle Tecellî

Cenâb-ı Hak bir şeyi yaratırken sadece bir ismiyle değil; bütün isimlerinin bir terkibiyle o şeye yönelir.
Bu sırra “sırr-ı ehadiyet” denir.
Yani Allah, bir çiçeği yaratırken, sadece “el-Halîk” değil, aynı anda “el-Musavvir”, “er-Razzâk”, “el-Hakîm” gibi çok ismini birlikte yansıtır.
Bu yüzden, bir tek varlık bir küçük âlem gibidir.

İşte bu yüzdendir ki; bir damla su, bir çekirdek, bir hücre dahi bir kâinat kadar mânâ taşır.
Bu da gösterir ki Allah’ın isimleri hem kapsayıcıdır (azametli) hem de nüfuz edicidir (derin).

Kâinat: İsimler Kitabının Açılmış Nüshası

Kâinatı bir kitap olarak düşünelim. Bu kitabın her satırı, her kelimesi, her harfi Allah’ın bir ismini yazıyor. Ama sadece o ismi değil; diğer isimlerle de ilişkili.
Bir ağaç, sadece Razzâk isminin değil; aynı anda Musavvir, Halîk, Muhyî ve daha nice isimlerin tecellîsidir.

Kâinattaki her şey böylece bir isimler bütünüyle dokunmuş.
Ve her isim, bir âlemi açıyor, o âlem içindeki başka âlemleri aydınlatıyor.
İşte bu yüzden kâinatta hiçbir şey basit, sıradan ve rastgele değildir.

SONUÇ VE ÖZET:

Cenâb-ı Hakk’ın bin bir ismi, kâinatta güneş gibi parıldar. Her bir isim, bir âlemi aydınlatan bir nur, bir kudret menbaı gibidir. Ancak her ismin içinde, diğer isimlerin cilveleri de gizlidir. Bu tecellîler, bir isimden diğerine akan bir hikmet ırmağı gibi tüm varlığı kuşatır. Bu derin sır, sırr-ı ehadiyet ile açıklanır: Yani Allah her şeyi yaratırken sadece bir isimle değil; bütün isimleriyle yönelir. Böylece bir tek varlık dahi kâinat çapında mânâ taşır.
Kâinat, Allah’ın isimlerinin yazıldığı bir kitap; insan ise o kitabı okuyacak bir göz ve kalptir.

Kâinatın Satırlarında Yazılı İlâhî Mektuplar

”
تَاَمَّلْ سُطُورَ الْكَٓائِنَاتِ فَاِنَّهَا ٭ مِنَ اْلَمَ‌َلاِ الْاَعْلٰى اِلَيْكَ رَسَٓائِلُ

   Yani: “Sahife-i âlemin eb’ad-ı vâsiasında Nakkaş-ı Ezelî’nin yazdığı silsile-i hâdisatın satırlarına hikmet nazarıyla bak ve fikr-i hakikatle sarıl. Tâ ki mele-i a’lâdan uzanan şu selasil-i resail, seni a’lâyı illiyyîn-i tevhide çıkarsın.”
Âsâr-ı Bediiye

İnsan, çoğu zaman kendini dar kalıplara, dar mekânlara ve sınırlı kavrayışlara hapseder. Oysa önünde açık duran koca bir kitap vardır: Kâinat kitabı. Ve bu kitapta, her an yeni bir mektup, her varlıkta yeni bir kelime, her olayda yeni bir satır yazılmaktadır. Bediüzzaman Said Nursî bu hakikati şu veciz beyanla ifade eder:

> “تَاَمَّلْ سُطُورَ الْكَٓائِنَاتِ فَاِنَّهَا مِنَ اْلَمَ‌َلاِ الْاَعْلٰى اِلَيْكَ رَسَٓائِلُ”
“Kâinatın satırlarını tefekkür et. Zira onlar, mele-i a’lâdan sana gönderilmiş mektuplardır.”

Bu söz, yalnızca şiirsel bir mecaz değil; bir iman perspektifidir. Kâinat, bir sahife, yani sayfa; her hadise bir satır, her varlık bir kelime ve her oluş bir mânâdır. Bu anlamlar zinciri, insanı maddeden mânâya, sebepten Müsebbibe, çokluktan birliğe; yani tevhide götürür.

Bediüzzaman, bu mektupların “mele-i a’lâdan” geldiğini belirtir. Bu ifade, kâinattaki bütün olayların sadece fizikî bir düzenle değil, mânevî bir emirle, ilâhî bir iradeyle meydana geldiğini anlatır. Yani yağmurun yağması, bir kelebeğin kanat çırpması, bir çiçeğin açması; hepsi bir emir tahtında, bir mesajla yaratılmıştır. O zaman yağmur bir su değil, bir rahmet mektubudur; çiçek bir renk değil, bir hikmet satırıdır.

Ancak bu mektupları okumak için sadece göz yetmez. Göz, sureti görür; tefekkür ise hakikati kavrar. Gafletle bakarsan çiçek bir çiçek olur; ibretle bakarsan o çiçek, sana sonsuz güzelliğin ve hikmetin sahibini anlatır. Rüzgâr bir esinti değil, Rahman’ın habercisi olur. Ölüm bile, bir bitiş değil; ebede geçişi bildiren bir ferman haline gelir.

Tefekkür, bu ilâhî satırları okumayı öğrenmek demektir. Kâinatı bir kitap, hayatı bir dershane, olayları bir ayet gibi okumaya başladığında; o zaman sahife-i âlemden yükselen o resail seni, “a’lâ-yı illiyyîn-i tevhide”, yani en yüksek tevhid anlayışına ulaştırır. İşte o zaman insan, yalnızca bilgi değil; marifetullah kazanır. Allah’ı tanıma, sevme ve O’na yönelme yolculuğuna çıkar.

Kâinatın satırlarını okuyabilmek, ilim ile başlar, hikmet ile derinleşir, iman ile aydınlanır. Bu satırlar herkesin önündedir ama her göz göremez, her akıl okuyamaz. Bu yüzden Kur’ân, “Onlar, üzerlerinde gökyüzüne hiç bakmazlar mı?” diyerek dikkatimizi hep bu satırlara çeker.

Günümüz insanı bu satırları unuttuğu, sadece ekrana baktığı, sadece maddî veriyle yetindiği için kalbinde derin bir boşluk yaşamaktadır. Oysa tefekkür, yalnızca bilgi değil; huzur da verir. Çünkü bu satırları okuyan, yalnız olmadığını, sahipsiz olmadığını, gayesiz yaratılmadığını anlar. Ve böylece kendini değil, kendini yaratanı tanımaya başlar.

Özet:

Bu yazı, Bediüzzaman Said Nursî’nin “Kâinatın satırlarına tefekkürle bak” ifadesi etrafında şekillenmiştir. Kâinatın, Allah’tan gelen mektuplarla dolu bir kitap olduğu; her varlığın, her olayın birer ilâhî mesaj taşıdığı anlatılmıştır. Bu mektupları okumak için tefekkür ve hikmet nazarıyla bakmak gerektiği anlatılmıştır. Böylece insan, kâinatı okudukça tevhid gerçeğine ulaşır ve marifetullahla tanışır. Kâinatın sessiz ayetleri, dikkatli bakışlar için konuşan birer delil haline gelir.

Gonca Gibi Âlemler ve Gönle Açılan Nur Kapısı

“Üveys-i Karanî’nin

اِلٰهٖى اَنْتَ رَبّٖى وَ اَنَا الْعَبْدُ ۝ وَ اَنْتَ الْخَالِقُ وَ اَنَا الْمَخْلُوقُ ۝ وَ اَنْتَ الرَّزَّاقُ وَ اَنَا الْمَرْزُوقُ ۝ … الخ

münâcat-ı meşhuresi nevinden, bütün mevcudat-ı zevi’l-hayat, Cenab-ı Hakk’a karşı aynı münâcatı ettiklerini ve on sekiz bin âlemin her birinin ışığı, birer ism-i İlahî olduğunu bana kanaat verecek bir vakıa-i kalbiye-i hayaliyeyi gördüm. Şöyle ki:

   Birbirine sarılı çok yapraklı bir gül goncası gibi şu âlem, binler perde perde içinde sarılı, birbiri altında saklı âlemleri bu âlem içinde gördüm. Her bir perde açıldıkça diğer bir âlemi görüyordum. O âlem ise âyet-i Nur’un arkasındaki

اَوْ كَظُلُمَاتٍ فٖى بَحْرٍ لُجِّىٍّ يَغْشٰيهُ مَوْجٌ مِنْ فَوْقِهٖ مَوْجٌ مِنْ فَوْقِهٖ سَحَابٌ ظُلُمَاتٌ بَعْضُهَا فَوْقَ بَعْضٍ اِذَٓا اَخْرَجَ يَدَهُ لَمْ يَكَدْ يَرٰيهَا وَمَنْ لَمْ يَجْعَلِ اللّٰهُ لَهُ نُورًا فَمَا لَهُ مِنْ نُورٍ

âyeti tasvir ettiği gibi; bir zulümat, bir vahşet, bir dehşet karanlığı içinde bana görünüyordu. Birden bir ism-i İlahînin cilvesi, bir nur-u azîm gibi görünüp ışıklandırıyordu. Hangi perde akla karşı açılmışsa hayale karşı başka bir âlem fakat gafletle karanlıklı bir âlem görünürken güneş gibi bir ism-i İlahî tecelli eder, baştan başa o âlemi tenvir eder ve hâkeza… Bu seyr-i kalbî ve seyahat-i hayaliye çok devam etti.”
Sikke-i Tasdiki Gaybî

İnsan kalbi, eğer gafletin sisleriyle perdelenmemişse; kendisini kâinat kitabının en derin mânâlarını seyreden bir okuyucu gibi hisseder. Kalbin dikkatle bakan gözü, yalnız gördüğüyle yetinmez; perde arkasında saklı manaları da hisseder, sezgileriyle âlemleri aralar. İşte bu ruh halini en veciz şekilde yaşayanlardan biri Bediüzzaman Said Nursî’dir. Onun, Üveysî yakarışlarla süslenen ve iç dünyasında bir gül goncası gibi sarılmış âlemleri temaşa ettiği bu hayalî ve kalbî yolculuk, sadece bir tasavvur değil, aynı zamanda bir hikmet tecellisidir.

Bir Gül Goncası Gibi: Kâinatın Katman Katman Âlemleri

Bediüzzaman, bu temsîlî anlatımında dünyayı bir gül goncasına benzetir. Nasıl ki gonca, yaprak yaprak sarılı ve içinde nice sırları gizliyorsa; bu görünen âlem de içinde kat kat âlemleri saklamaktadır. Her perde bir âlemi gösterirken, o âlem bazen zulmetli, vahşetli, anlaşılmaz ve korkutucu olabilir.

Ama her bir karanlık perdenin ardında bir İlahi isim, bir nur tecellisi, bir rahmet ışığı açığa çıkar.
Her bir karanlık âlem, “Allah dilerse ancak ışıklanabilir” hakikatinin bir yansımasıdır.

“İlâhî! Sen Rabbimsin, ben kulum…”

Bu tefekkürün temeli, Üveysü’l-Karanî’nin şu yakarışıdır:

> “اِلٰهٖى اَنْتَ رَبّٖى وَ اَنَا الْعَبْدُ ۝ وَ اَنْتَ الْخَالِقُ وَ اَنَا الْمَخْلُوقُ ۝ وَ اَنْتَ الرَّزَّاقُ وَ اَنَا الْمَرْزُوقُ…”

Bu dua, sadece Üveys’in değil, aslında bütün zevi’l-hayatın, yani canlıların fıtrî diliyle ettiği bir yakarıştır. Her varlık kendi diliyle bunu söyler:

Ağaç yaprağıyla,

Dere çağlayışıyla,

Kuş ötüşüyle,

İnsan dua ve secdesiyle…

“Sen Halıksın, ben mahlûkum.”
Bu tevhid şuurudur ki, kalpteki karanlıkları aydınlatır.

Zulmet İçindeki Nurlar: Nur Sûresi’nin Sırrı

Nursî, bu seyr-i kalbîyi anlatırken Nur Suresi 40. ayete dikkat çeker:

> “O kâfirin hâli, engin bir denizdeki karanlıklara benzer ki, onu bir dalga örtmekte, onun üstünden bir başka dalga, onun da üstünden bir bulut… Karanlıklar üst üste… Öyle ki insan elini çıkaracak olsa neredeyse göremez. Allah kime nur vermemişse, onun için nur yoktur.”

İşte kalbin yolculuğu da böyledir. Akıl ve hayal her perdeyi araladığında ya bir karanlıkla ya da bir nur tecellisiyle karşılaşır.
Nur yoksa, idrak sönük kalır.
Nur varsa, perdeler kalkar ve tevhid görünür.

İsm-i İlahîler: Âlemlerin Işığı

Her bir âlemi nurlandıran, o âleme bakan bir İsm-i İlahîdir:

Er-Rahmân, merhametiyle açar perdeyi.

El-Hakîm, hikmetiyle düzenler manzarayı.

El-Basîr, her şeyi görür ve gösterir.

En-Nûr, zulmeti deler ve kalbe tecelli eder.

Bu tefekkürî seyahat, insanı öyle bir hâle getirir ki, artık bütün varlıkların Allah’a karşı aynı yakarışta olduğunu hisseder.
Her şey O’ndan geldiğini, O’na yöneldiğini ilan eder.

SONUÇ VE ÖZET:

Bediüzzaman Said Nursî’nin hayalî ve kalbî yolculuğu, kâinatı gül goncası gibi kat kat âlemlerle dolu bir hakikat kitabı olarak görür. Her perde bir karanlıkla açılır; ancak o karanlık, bir İsm-i İlahî’nin nuruyla aydınlanır. Bu yolculuk, Üveysî bir münâcatla başlar ve tevhid nuru ile taçlanır. Kâinatın her canlısı, kendi lisanınca bu münâcata iştirak eder. Kalp, akıl ve hayal bir olup, İlahi isimlerin nuruyla bütün âlemleri temaşa eder.
Her perde O’nu gösterir, her karanlık O’nun nuruyla aydınlanır.

Tevhid Merdiveni: Vahdetü’l-Vücud’un Zevkî Derinliği

“SUAL: VAHDETÜ’L-VÜCUDU NASIL GÖRÜYORSUN?  

   Elcevap: Tevhidde istiğraktır. Ve nazara sığışmayan bir tevhid-i zevkîdir. Esasen tevhid-i rububiyet ve tevhid-i ulûhiyetten sonra tevhidde zevken şiddet-i istiğrak, vahdet-i kudret, yani; 

لَا مُؤَثِّرَ فِى الْكَوْنِ اِلَّا  اللّٰهُ

sonra vahdet-i idare, sonra vahdetü’ş-şühud, sonra vahdetü’l-vücud, sonra yalnız bir vücûdu, sonra yalnız bir mevcudu görünceye müncer oluyor.”
Âsâr-ı Bediiye

İnsanın hakikat yolculuğu, basit bir bilgi edinme değil; derin bir hissediş, seziş, ve zevk ediş yolculuğudur. Bu yolculukta, marifet ve tevhid mertebeleri birbirini takip eder; her bir seviye, bir öncekini ihtiva eden ama ötesine geçen bir idrak penceresi açar.
İşte bu yolculuğun en ileri safhalarından biri de, Vahdetü’l-Vücud olarak bilinen manevî haldir.

Bediüzzaman Said Nursî, bu hali “tevhidde istiğrak”, yani birliğin derinliğinde boğulmak olarak tarif eder.
Bu, sıradan nazarla kavranamayacak kadar zevkî ve şuûrî bir tevhid tecrübesidir.

Tevhid Mertebeleri: Adım Adım Birlik Yolculuğu

1. Tevhid-i Rububiyet:
   Kâinatın tüm idare, terbiye ve sevkinde sadece Allah’ın tasarrufu olduğunu kabullenmektir.
   Her nimet O’ndan, her tedbir O’nun kudretiyle olur.
2. Tevhid-i Ulûhiyet:
   İbadet ve kulluğun sadece Allah’a mahsus olduğunu, başka ilahları ve kudret ortaklarını reddetmektir.
3. Zevkî Tevhidde Şiddet-i İstiğrak:
   Artık bilgiyle değil, kalple ve ruhla tevhid yaşanır.
   Tevhid bir düşünce değil, bir hâl olur.
4. Vahdet-i Kudret:
   “La muessire fi’l-kevn illa Allah” sırrı tecellî eder.
   Yani kâinatta tesir eden, değiştiren, dönüştüren yalnız Allah’tır.
   Sebepler sadece birer perdedir.
   Gerçek fail birdir.
5. Vahdet-i İdare:
   Her şeyde Allah’ın idaresi görünür.
   Rastgelelik yoktur, karışıklık yoktur.
   Tüm âlem bir ordudur ve O orduya tek bir kumandan hükmeder.
6. Vahdetü’ş-Şühûd:
   Çokluk içinde birliği görmektir.
   Eşyaya bakılır, ama eşyada Allah’ın isim ve sıfatları şühûd edilir.
   Bu hâl, enbiya ve evliyanın hâlidir.
7. Vahdetü’l-Vücûd:
   Eşyadan perde kalkar, artık sadece bir vücut, yani sadece Allah görülür.
   Eşya silinmez, ama kalpte silinir.
   Bu, “yalnız O vardır, başka hiçbir şey yoktur” tecrübesidir.
   Ancak bu hâl, nazara değil, zevke aittir.
   Dışa aktarıldığında yanlış anlaşılmalara sebep olabilir.

> “Sonra yalnız bir vücudu, sonra yalnız bir mevcudu görünceye müncer oluyor.”

Bu hâl, bir tevhid sarhoşluğu değil, bir tecellî istiğrakıdır.
İnsan eşyayı görmez olur, çünkü her şeyde sadece O’nun varlığını hisseder.

Tehlikeli ama Yüce Bir Zirve

Vahdetü’l-vücûd hali, sûfîlerin bazılarında yanlış yorumlandığında, eşyayı inkâr eden bir inanç hâline dönüşmüştür.
Oysa bu hâl, eşyayı yok saymak değil, eşyanın gölgelendiği bir tevhid halidir.
Hakikatte Allah’tan başka bir vücudun olmadığını hissetmek…
Ama bu bir hikmet aklıyla değil, aşk gözüyle kavranır.
Bu yüzden bu yol, halk için değil; havas için, hatta havasu’l-havas içindir.

SONUÇ VE ÖZET:

Vahdetü’l-vücûd, tevhidin derinliğinde bir zevk ve şuur halidir. Bu hâl, eşyanın perde gibi aralandığı ve yalnızca Allah’ın varlığının hissedildiği manevi bir mertebedir. Fakat bu hâl, akıl ile değil, kalp ile idrak edilir. Bediüzzaman bu hali “tevhidde istiğrak” olarak tarif etmiş; sırayla tevhid-i rububiyetten başlayıp vahdet-i kudret ve vahdet-i idareye, oradan vahdetü’ş-şühûda ve nihayet vahdetü’l-vücûda varan bir manevî yükseliş olarak açıklamıştır.
Vahdetü’l-vücûd, nazara değil; zevke aittir. Herkese açık değil, kalbini ilâhî feyze açanlara lütfedilen bir sırdır.

Zamanın Kalbinde Bir Hakikat: İman, Hayat ve Şeriatın Tecdid Dönemleri

“Âlem-i insaniyette ve İslâmiyette üç muazzam mesele olan, îmân ve şerîat ve hayattır. İçlerinde en muazzamı îmân hakîkatleri olduğundan…”

“Evet, bu zamanda hem imân ve din, hem hayat-ı içtimâî ve şerîat, hem hukuk-u âmme ve siyâset-i İslâmiye için gayet ehemmiyetli bir müceddid ister. Fakat en ehemmiyetlisi, hakaik-i îmâniyeyi muhafaza noktasındaki tecdid, en mukaddes ve en büyüğüdür. Şerîat ve hayat-ı içtimâîye ve siyâsîye daireleri ona nispeten ikinci, üçüncü, dördüncü derecede kalıyor.”

“Hem üç mesele var: Biri hayat, biri şerîat, biri îmândır. Hakîkat noktasında en mühimmi ve en âzamı, îmân meselesidir. Fakat, şimdiki umûmun nazarında ve hal-i âlem ilcaatında en mühim mesele hayat ve şerîat göründüğünden, o zât (Mehdî) şimdi olsa da, üç meseleyi birden umûm rû-yi zeminde vaziyetlerini değiştirmek, nev-i beşerdeki câri olan âdetullaha muvafık gelmediğinden, her halde en âzam meseleyi esas yapıp, öteki meseleleri esas yapmayacak; tâ ki îmân hizmeti safvetini umûmun nazarında bozmasın ve avamın çabuk iğfal olunabilen akıllarında, o hizmet başka maksatlara âlet olmadığı tahakkuk etsin.”

*********

> “Hem üç mesele var: Biri hayat, biri şerîat, biri îmândır. Hakîkat noktasında en mühimmi ve en âzamı, îmân meselesidir.”
— Bediüzzaman Said Nursî

Tarihin akışı bir nehir gibidir: Kimi zaman berrak ve serin, kimi zaman bulanık ve sert akar. Bu nehirde insanlık, zaman zaman boğulma tehlikesi yaşar. İşte böyle anlarda Cenab-ı Hak, rahmet ve hikmetinin bir tecellisi olarak “müceddidleri” gönderir. Onların tecdid görevi ise zamanın ihtiyacına göre değişir. Kimi zaman bu yenileme hayat sahasında olur; kimi zaman şeriat dairesinde; kimi zaman ise doğrudan kalplerdeki iman merkezine yapılır.

Bediüzzaman Said Nursî’nin yukarıda verdiğiniz ifadelerinde çizilen üç mesele ve bunların sıralanışı; çağların ruhunu, ümmetin ihtiyaçlarını ve Mehdiyet’in hikmetli seyir defterini anlamamıza kapı aralamaktadır.

İlk ve En Yüce Mesele: İman

İnsanlığın varlık amacı, imanla anlam kazanır. İman, sadece bir inanç beyanı değil; varoluşun hikmetli şifresidir. Kalbi besleyen, aklı tatmin eden, ruhu yücelten ilahi bir nurdur.

Bediüzzaman’a göre üç mesele içinde en büyüğü, en azamı ve en asli olan iman hakikatlerinin muhafazası ve tecdididir. Çünkü iman sarsılırsa hayat da şeriat da çürür. Bir binanın temeli çatladığında, ne kadar süslü olursa olsun o yapı yıkılmaya mahkumdur.

Bu sebeple Mehdiyet’in birinci ve asli vazifesi “imanı kurtarmaktır.” Ve bu tecdit; kılıçla, siyasetle, şekille değil; ilim, hikmet, akıl, mantık ve kalple yapılacaktır.

Bugünün insanı, “ateizme bilim adına”, “deizme özgürlük adına” kayarken; zihinler şüpheyle, kalpler gafletle kararmıştır. Böyle bir zamanda yapılacak tecdit, iman esaslarını çağın diliyle, bilimle ve mantıkla yeniden inşa etmektir. Risale-i Nur, işte bu hizmetin bayraktarlığını yapmıştır.

İkinci Halkada: Hayat

İmanla dirilen kalpler, hayatı da diriltir. Ancak iman meselesi hâlledilmeden, hayat alanında yapılan ıslahatlar derinliksiz ve sathî kalır. Bediüzzaman’a göre bu ikinci mesele, “hal-i âlem ilcaatı” gereği bazen öne çıkar gibi görünür. Çünkü insanlar açtır, zulüm altındadır, çaresizdir. Ancak bunlar, meselenin hakikatte ikinci yüzüdür.

Hayat sahası; sosyal düzeni, adaleti, eğitimi, aileyi ve ahlâkı kapsar. Mehdiyet’in ikinci safhası bu alanda görünür. Toplumun adaletle yönetilmesi, değerlerin ayağa kaldırılması, ifsadın durdurulması gibi görevler, bu halkaya aittir. Lakin bu faaliyetler, imanla beslenmeyince formaliteye dönüşür.

Bu dönem, tarihî olarak İslam dünyasında farklı fikir ve hareketlerle temsil edilmiştir. Ancak iman temelli bir ruh taşımadığı zaman siyasîleşmiş, karşılığında baskı ve darbe görmüştür. Çünkü iman dirilmeden, hayat diriltilemez.

Üçüncü Halka: Şeriat

Şeriat; hakkı tanzim eden, adaleti tesis eden, hukuk ve nizamı ilahi ölçülerle düzenleyen sistemdir. Ancak şeriat da, iman ve hayat olmadan kuru bir şekilcilikten ibaret kalır. Şeriatın tatbiki, kalplerde iman nuru yanmadan ve hayat sahasında adaletle huzur oluşmadan istenilen neticeyi vermez. Hatta ters teper.

Bu yüzden Mehdi’nin üçüncü halkadaki vazifesi, şeriatı ikame etmek değil; şeriatın yanlış anlaşılan ve korkutucu bir ceza sistemi olarak anlaşılmasını düzelterek, onun merhamet, adalet ve hikmet temelli özünü yeniden göstermektir.

Bediüzzaman bu meseleyi şöyle izah eder: “Her halde en âzam meseleyi esas yapıp, öteki meseleleri esas yapmayacak.” Yani Mehdi, bu üç halkadan en büyüğü olan imanı temel yapacak; hayat ve şeriatı ikinci, üçüncü derecede ve iman merkezli ele alacaktır.

Bugün Hangi Dönemdeyiz? Hangi Döneme Geçiyoruz?

Bugün yaşananlar gösteriyor ki, iman dönemi hâlâ devam etmektedir. Hatta bu dönem henüz kemale ermemiştir. Çünkü küfr-ü mutlak; teknolojiyle, medya ile, eğitimle zihinleri işgal etmektedir. Ateizm, deizm, nihilizm gençliği kavurmaktadır.

Fakat aynı anda, hayat devresine de geçiş başlamıştır. Bu geçiş:

Ahlaki yozlaşmalara karşı aile merkezli tepkiler,

Toplumun adalet ve güvenlik arayışı,

Gençliğin sadelik ve anlam arayışıdır.

Şeriat ise hâlâ “korkulan” bir kavram olarak görünmektedir. Bunun için henüz vakti gelmemiştir. O, ancak iman ve hayat tam dirilince, kendi asaletinde anlaşılacaktır.

Zamanın Ruhu: Tecdidin Ağırlık Noktası Nerede?

Bugün bir genç:

Allah’a nasıl iman edeceğini,

Ölümün ne olduğunu,

Kâinatın anlamını,

Ahiretin isbatını sormaktadır.

Bu sorular, siyasetle değil; iman tefekkürüyle cevap bulur. Risale-i Nur, bu sorulara Kur’an’ın nuruyla cevap vermektedir.

Evet, zaman iman zamanıdır. Şekil değil, öz zamanı. Bediüzzaman’ın dediği gibi:

> “Bu zaman, imanı kurtarmak zamanıdır. Başka şeyler, ikinci üçüncü derecede kalıyor.”

Sonuç ve İbretli Özet

İman, hayat ve şeriat üç büyük sütun gibidir. Lakin bu yapının temel taşı imandır. Temel çürürse üst yapı çöker. Bediüzzaman, bu çağda en büyük mücadelenin imanın kurtarılması olduğunu beyan etmiş; Mehdiyetin de bu mihver etrafında şekilleneceğini bildirmiştir.

Bugün kıyamete kadar tazeliğini muhafaza edecek olan, hâlen “iman dönemindeyiz” ve bu hizmet henüz tamamlanmamıştır. Ancak eşzamanlı olarak “hayat” safhasına geçiş başlamış, ahlak ve toplumsal düzen arayışı hızlanmıştır. Şeriat ise bu iki aşamanın tamamlanmasından sonra, korku nesnesi değil; adaletin teminatı olarak topluma sunulacaktır.
Ki bu üç devre, devrede olup faaliyetlerini farklı cephelerde sürdürmektedir

Makale Özeti

İman, hayat ve şeriat üç temel meseledir; en büyüğü ve önceliklisi imandır.

Mehdiyetin birinci görevi, imanı tecdid ve tahkim etmektir.

Bugün yaşanan dönem iman dönemidir ve hâlâ devam etmektedir.

Ancak eşzamanlı olarak hayat sahasında bir uyanış gözlemlenmektedir.

Şeriat dönemi ise ancak bu iki aşama özellikle kemale erdikten ve tamamlandıktan sonra anlaşılabilecek ve uygulanabilecektir.

Risale-i Nur bu dönemin en büyük manevî rehberidir.

İRAN’DA SÜNNİLERİN DURUMU: TARİHÎ, SİYASÎ VE İLMÎ BİR TAHLİL
“Hakkı üstün tutan bir millet, adaletle yükselir; mezhebi üstün tutan bir devlet, ayrılıkla çürür.”

1. Giriş: Mezhepler Arasında Bir Coğrafya

İran, coğrafî olarak İslam medeniyetinin kalbinde yer alırken, mezhebi yapısıyla da İslam dünyasının dikkat çeken merkezlerinden biridir. Şiîliğin devlet mezhebi olarak kabul edildiği bu ülkede, milyonlarca Sünni Müslüman da yaşamaktadır. Ancak bu varlık, sadece bir nüfus istatistiğinden ibaret değildir; hak ve hürriyet, aidiyet ve adalet sorularını da beraberinde getirmektedir.

2. Nüfus ve Dağılım: Sınır Boylarından Kalbe

İran’daki Sünnî nüfusun sayısı kesin olarak belirlenemese de, genel tahminler toplam nüfusun %10 ila %15’i arasında, yani yaklaşık 8 ila 12 milyon civarında olduğunu göstermektedir. Sünniler özellikle şuralarda yoğunlaşmıştır:

Belucistan (Sistan-Beluçistan Eyaleti)

Kürdistan ve Batı Azerbaycan (Kürt Sünniler)

Türkmen Sahra (Türkmen Sünniler)

Huzistan’ın bazı bölgeleri

Horasan’ın doğusu (Sünni Peştular ve Beluçlar)

Bu bölgelerdeki halk çoğunlukla Hanefî ve Şafiî mezhebine mensuptur.

3. Hizmetler ve Faaliyetler: Sessiz Ama Dirayetli Bir Duruş

İran’daki Sünniler, dini hizmetlerde devlet desteği olmaksızın kendi gayretleriyle bazı faaliyetlerini sürdürmektedir:

Medreseler kurarak geleneksel eğitim vermeye devam ederler. Özellikle Beluç bölgesindeki Zehdan Medresesi, bölgesel çapta bir Sünni ilim merkezidir.

Yerel düzeyde imamet, vaaz ve dini sohbet hizmetleri sürdürülmektedir.

Sosyal yardım faaliyetleri ise sivil inisiyatiflerle sağlanmaktadır.

Ancak bu hizmetler ciddi kısıtlamalar altındadır; merkezî devlet kontrolü, medreseler üzerinde büyük bir baskı kurmakta, din adamları zaman zaman gözaltına alınmakta veya görevden alınmaktadır.

4. Devletin Tutumu: Görünmeyen Engeller

Resmî olarak İran Anayasası’nda Sünnilere ibadet özgürlüğü tanınsa da, pratikte bu özgürlükler büyük oranda kısıtlanmaktadır. Devletin Şii kimliği, Sünni yurttaşlar üzerinde üç önemli baskı aracı üretmiştir:

İbadet Engelleri: Başkent Tahran dahil birçok şehirde Sünni camisi bulunmamaktadır. Ezan bile gizlice okunmaktadır. Cemaatle namaz ve cuma hutbelerine bazen izin verilmemektedir.

Eğitim: Okullarda din eğitimi tamamen Şii talime dayalıdır. Sünni öğrenciler kendi mezheplerine uygun dinî bilgi alamazlar. Sünni bölgelerde dahi eğitim müfredatı Şii esaslıdır.

Temsil Engeli: Sünnilerin devlet kurumlarında, özellikle güvenlik, istihbarat, yargı ve ordu gibi alanlarda temsil oranı yok denecek kadar azdır.

5. Sünnilerin Hadislere ve Mezhebe Yaklaşımı

İran’daki Sünniler, mezhebi olarak çoğunlukla Hanefî ve Şafiî ekollerine bağlıdırlar. Hadis anlayışları Ehli Sünnet çizgisindedir. Ancak resmî kurumlar tarafından yayılan Şii rivayetler, eğitimde ve medya yoluyla baskın olduğu için, mezhebi bilincin korunması daha çok aile ve medrese geleneğiyle sağlanmaktadır.

6. Medya ve Yayıncılık: Sessizliğin Sesi

Sünnilerin resmî TV kanalları bulunmamaktadır. Radyo, televizyon ve gazete gibi medya araçları devlet kontrolünde ve Şii ideoloji doğrultusundadır. Ancak bazı Sünni dinî liderler, internet ve sosyal medya üzerinden vaaz ve sohbetlerle seslerini duyurmaya çalışmaktadır.

7. Sünnilik-Şiilik Mücadelesi Var mı?

Fiilî olarak bir mezhepler savaşı yoktur; Sünniler bu tür çatışmalardan kaçınmakta, daha çok kendi mahallelerinde dini hayatlarını yaşama çabasındadır. Ancak sistematik ayrımcılık, eğitim ve temsil eksikliği, bir “sükûtî mücadele”yi sürekli diri tutmaktadır.

8. Devlet ve Hukukta Sünnilerin Rolü

Devlet yönetiminde Sünnilere sembolik olarak bazı meclis koltukları verilmiş olsa da, karar alma mekanizmalarında etkin bir rolleri yoktur.

Yargı ve anayasa alanında, sadece Şii mezhebine dayalı hükümler esas alınmakta, Sünni mezheplerin görüşleri yok sayılmaktadır.

Askeriye ve güvenlik birimlerinde Sünnilere üst düzey görev verilmemektedir.

9. Eğitim Sistemi: Mezhebî Bir Tek Seslilik

İran’daki eğitim sistemi tamamen Şii akide ve fıkhına dayalıdır. Bu durum, Sünni öğrencilerin kendi inançlarını öğrenmesini büyük ölçüde engellemektedir. Şii mezhebine ait kavramlar (İmamet, Takiye, Kerbela) müfredatın temelini oluşturur. Sünni öğrenciler bu eğitim sistemine uymak zorunda kalmakta, Sünni eğitimi ise ya gizli ya da özel medreselerde yürütülmektedir.

10. Sünni Çocukların Eğitimi: Araf’ta Yetişen Nesiller

Sünni çocuklar çoğunlukla iki farklı dünyanın arasında kalmaktadır:

Devlet okullarında Şii müfredatı ile şekillenen zihinler

Ev ve medrese ortamında gizlice verilen Sünni eğitimi

Bu durum kimlik çatışmasına, aidiyet boşluğuna ve ileride sosyal gerilimlere yol açabilecek bir altyapı oluşturmaktadır.

11. Cami, Ezan ve İbadet: Bir Kimliğin Sessiz Savaşları

Tahran gibi büyük şehirlerde Sünnilere ait bir cami bulunmaması, ezan sesinin kısıtlanması, ibadet yerlerine gizli kameralar yerleştirilmesi gibi uygulamalar, mezhebi baskının ne denli derin olduğunu göstermektedir.

12. Sonuç: Birlik mi, Ayrılık mı?

İran’daki Sünniler, bir varlık mücadelesi içerisindedir. Ellerinde silah değil, kitap vardır. Hedefleri çatışmak değil, var olmaktır. Ancak devletin Şii merkezli politikaları, bu barışçıl varlık talebini dahi tehdit olarak görmekte ve bastırmaktadır. Oysa gerçek birlik, ancak adaletle sağlanır.

> “Adalet, mezhep üstü bir ilkedir. Onu ayakta tutan bir millet, ayakta kalır. Mezhebi adaletin önüne koyan devletler ise ayrılıkla dağılır.”

Özet:

İran’da yaklaşık 10 milyon civarında Sünni yaşamaktadır.

Devlet Sünnilere ibadet, eğitim ve medya alanlarında kısıtlamalar uygulamaktadır.

Sünnilerin devlet ve kamu yönetiminde temsil oranı çok düşüktür.

Eğitim sistemi tamamen Şii temellidir; Sünniler kendi mezheplerine göre eğitim alamamaktadır.

Sünni camiler sınırlıdır; ezan ve ibadet özgürlüğü sıkça engellenmektedir.

Sünniler çoğunlukla Hanefî ve Şafiî mezhebine mensuptur.

Medyada ve hukukta etkinlikleri yoktur.

Mezhepler arası görünür bir çatışma olmamakla birlikte, fiilî bir ayrımcılık sürmektedir.

GAZZE: ZULMÜN AYNASINDA İNSANLIK

“Bir milletin yaşama hakkı, bombalara değil, vicdanlara emanet edilmelidir.”

1. Giriş: Gözümüzün Önünde Bir Soykırım
2. yüzyılın en kanlı dosyalarından biri, Gazze adını taşıyor. Sözde uygarlığın zirvesine ulaşmış bir çağda, insanların canlı canlı yakıldığı, yardım beklerken vurulduğu, çocukların un ve ekmek için sıraya girerken öldürüldüğü bir çağda yaşıyoruz. Sözde insan hakları savunucularının sustuğu, vicdanın sınavdan geçtiği bu çağda… Bir yanımızda soğukkanlı teknolojiler, diğer yanımızda açlıktan kıvranan bebekler var.

Gazze, artık sadece bir coğrafya değil; insanlığın aynasıdır.

1. Tarihin Gördüğü En Uzun Abluka: 17 Yıllık Sessiz Kıyım

2006’dan bu yana İsrail tarafından kuşatma altında tutulan Gazze Şeridi, dünya tarihinin en uzun süren abluka rejimine maruz kalmıştır. Bu abluka;

İlaç girişini engelledi,

Elektrik ve yakıt erişimini kısıtladı,

Temiz su kaynaklarını sabote etti,

Tarım alanlarını bombaladı,

Limanlarını işlemez hâle getirdi.

Yani sadece silahla değil; açlıkla, susuzlukla, elektriksizlikle, hastalıkla da öldürdü.

Bugün gelinen noktada, Gazze nüfusunun tamamı akut gıda güvensizliği altında. Yaklaşık 500 bin kişi açlık nedeniyle hayati risk altında. Gazze’de yaşamak artık sadece var olmak değil, her gün ölümle göz göze gelmektir.

III. Rakamların Ötesi: Bir Canın Değeri

7 Ekim 2023’ten bu yana şehit sayısı: 100 binin üzerinde (Enkaz altındakilerle)

Yaralı sayısı: 137.409 (Sürekli artmakta)

Son 24 saatte ölen: 129 kişi

Yardım sırasında vurulan: 773 kişi

Bu rakamlar sadece istatistik değildir; her biri bir hayattı. Henüz konuşmayı öğrenememiş bir bebek, düğün hazırlığı yapan bir genç kız, namaza duran bir baba, çocuğuna mama arayan bir anne… Bu insanlar hedef alınmadı sadece, sistemli olarak “insan” olmak cezalandırıldı.

1. Engelli Bir Babanın Sessiz Feryadı

Mecdi Cadallah… Han Yunus’ta yaşayan engelli bir baba. Saldırı sırasında dışarıdaydı. Döndüğünde, evinin enkazında eşini ve üç çocuğunu cansız halde buldu. Eliyle mezar kazamadı, gözyaşıyla toprağı suladı. Onun acısı, sadece bir bireyin acısı değil; sessiz dünyanın kolektif suçudur.

1. Vicdanın Yankısı: İspanya’daki Restoran Sahibi

İsrailli turistleri restoranından çıkaran bir İspanyol işletmecinin basit ama onurlu tavrı, “devletler sustuğunda halklar konuşur” sözünü bir kez daha haklı çıkardı. Bu küçük kıvılcım, dünya vicdanının hâlâ ölmediğini gösteren nadir sahnelerden biri oldu.

1. Bilimin Sessizliği ve Aklın İsyanı

Bir çocuğun yetersiz beslenme nedeniyle gelişiminin sekteye uğraması, bilimsel olarak “önlenebilir” bir durumdur. Fakat BM’nin açıklamasına göre 50 bin hamile ve emziren kadın yemek yiyemiyor. Bu, sadece tıbbi bir kriz değil, ahlakî bir felakettir. Bilim çaresiz değildir; ama susturulmuştur. Aklın sesi bastırılmış, siyaset çığırtkanlığına kurban edilmiştir.

VII. Soykırım Teknolojisi: İHA’larla Video Oyunu Oynar Gibi Katliam

İsrail askerlerinin itirafı: “Filistinlileri video oyunu gibi öldürdük.” El bombası takılmış dronlarla yapılan saldırılar, artık bir eğlenceye dönüşmüş durumda. Bu yalnızca bir askeri operasyon değildir; insanlığın yazılımına sızmış bir virüstür bu. Empatinin kodu silinmiş, yerine “düşmanlaştırma algoritması” yüklenmiştir.

VIII. İsrail Askerlerinin Krizi: Vicdanla Yüzleşme Anı

Haaretz’e konuşan bazı üst düzey İsrail askerleri, bu işgalin sürdürülebilir olmadığını, ordunun moralinin çöktüğünü itiraf etti. Çünkü hiçbir ordu, vicdanıyla savaşamaz. Fiziksel yorgunluk geçer, ama ruhsal çöküntü kalır. Zulmün zırhı ağırdır; giyeni de yakar.

1. Türk Halkının Şefkati: Umut Konservesi

Cibaliye’de konserve et alan çocukların 7 ay sonra ilk kez et yemesi… Bu sadece bir yardım değil; bir vicdanın, başka bir vicdana selamıdır. Türk halkının yardımları, bir milletin merhamet refleksinin somut tezahürüdür. Gıda yardımı, karın doyurmaktan öte, kalp onarır.

1. Sonuç: Gazze, Sadece Gazze Değildir

Gazze, bugün bombalanan evler değildir sadece. Gazze, her sabah haberleri dinlerken içi ezilen kalptir. Gazze, gözünü kaçıran vicdandır. Gazze, konuşmayan entelektüeldir. Gazze, susturulan hakikattir.

> “Zulümle abad olanın akıbeti berbattır” derler. Ama Gazze bize şunu da öğretti:
Zulümle abad olanlar, önce vicdanlarını, sonra geleceklerini, sonra da insanlıklarını kaybederler.

ÖZET

İsrail’in Gazze’ye yönelik saldırılarında 7 Ekim 2023’ten bu yana 57.680 kişi şehit, 137.409 kişi yaralandı.

Gıda ve ilaç erişimi engelleniyor; 500 bin kişi açlık sınırında.

50 bin hamile ve emziren kadın, günlerdir yemek yiyemiyor.

İsrail askerleri, sivilleri “video oyunu gibi” öldürdüklerini itiraf etti.

Dünya sessiz, ama bazı vicdanlar ayakta: Türk halkı ve kimi bireysel tepkiler umut ışığı oldu.

Gazze, sadece coğrafî bir bölge değil; küresel bir vicdan sınavıdır.

İnsanın En Büyük Meselesi: İman ve Kudret Aynası Olarak Varlık

Hayatımızın her anında karşılaştığımız sayısız hadise ve içinde bulunduğumuz dünya, bize daimi bir ibret ve düşünce kaynağı sunar. dahili ve harici gözlemlerimiz, her bir zerrenin ve her bir olayın ardında yatan muazzam bir kudretin, ilmin ve iradenin varlığını fısıldar. İnsanın cüz’i ilmi, iradesi, görmesi (basar) ve işitmesi (sem’) gibi sıfatları, aslında Yaratıcısı olan Hâlık’ının külli ve kuşatıcı sıfatlarının birer aynasıdır. Kendi acziyetini ve sınırlılığını fark eden insan, bu cüz’i özellikler üzerinden sonsuz kudret sahibi olanın azametini idrak eder. Bu idrak, bizi “Edep Ya Hu” nidalarına yönlendirir; çünkü gerçek edep, varoluşun bu derin sırrına vakıf olmakla başlar.

Tarih sayfalarına baktığımızda, bu ilahi kudretin tezahürlerini apaçık görürüz. Hz. Yunus’u yutmayan balık, Hz. İbrahim’i yakmayan ateş, Hz. Musa’yı boğmayan deniz… Bunlar, Allah’a tevekkül edenlerin, O’na sığınanların asla yalnız bırakılmadığını gösteren ibretli misallerdir. Bu kıssalar, bize Allah’a olan güvenin sarsılmaz bir kale olduğunu, O’nun korumasının her şeyin üstünde olduğunu haykırır.

İnsanın bu dünyadaki en büyük meselesi, belki de tüm bu varoluşsal çalkantılar içinde imanını kurtarmak veya kaybetmek davasıdır. Çünkü böyle dehşetli bir asırda, nefsani arzuların ve dünyevi meşgalelerin kuşattığı bir zamanda, bu hakikate sımsıkı tutunmak, ahiret kurtuluşumuzun temelidir.

Kur’an-ı Kerim, en küçük varlıklar üzerinden dahi en büyük dersleri verir. Hac Suresi 73. ayette sinek üzerinden verilen misal, insanlığa adeta bir tokat gibi çarpar: “Ey insanlar, size bir misal verildi, şimdi ona iyi kulak verin! Sizin Allah’tan başka taptıklarınız bir sinek dahi yaratamazlar, hepsi bunun için toplansalar bile. Eğer sinek onlardan bir şey kapsa, bunu ondan kurtaramazlar. İsteyen de âciz, istenen de.”

Sineklerin dahi 9 kalbi olması, gözlerinde 8000 mercek bulunması ve saniyede 100 görüntü alması gibi bilimsel gerçekler, küçücük bir varlıkta bile tecelli eden ilahi sanatı ve kudreti gözler önüne serer. Bu, yalnızca bir sinek değil, kainattaki her bir varlığın Yaratıcı’nın varlığına ve birliğine şehadet ettiğinin bir isbatıdır.

Bu ibretli tablo karşısında, insanın yarın için kesin sözler söylemesi ne kadar da yanıltıcıdır!
Kehf Suresi 23-24. ayetlerde belirtildiği gibi: “Hiçbir şey hakkında sakın ‘yarın şunu yapacağım’ deme! Ancak, ‘Allah dilerse yapacağım’ de. Unuttuğun zaman Rabbini an ve ‘Umarım Rabbim beni, bundan daha doğru olana ulaştırır’ de.”
Bu, bize mutlak iradenin yalnızca Allah’a ait olduğunu hatırlatır ve tevazu içinde yaşamayı öğütler.
Dünya hayatının geçiciliği ve aldatıcılığı ise sıkça gözden kaçırdığımız bir gerçektir.

“Eyvah! Aldandık. Şu hayat-ı dünyeviyi sabit zannettik. O zan sebebiyle bütün bütün zayi ettik. Evet, şu güzeran-ı hayat bir uykudur, bir rüya gibi geçti. Şu temelsiz ömür dahi bir rüzgar gibi uçar gider.”

Bu Risale-i Nur Külliyatı’ndan alınan hakikat, bize ömrün ne kadar kısa ve gelip geçici olduğunu idrak ettirir.

“Dünya bize bir gün haydi dışarı diyecek, feryadımızdan kulağını kapayacak.” Bu kaçınılmaz sona hazırlık, dünya nimetlerine aşırı bağlanmaktan kaçınmayı ve ahiret yurdunu esas edinmeyi gerektirir.

Cehennemde ateşin olmadığı, herkesin kendi odununu bu dünyadan götürdüğü gerçeği ise insanı derinden düşündürmelidir. İçki, zina, kumar, dedikodu, yalan… Bunlar, ahirette yakacak birer odun yığınıdır. Kendi ellerimizle hazırladığımız bu akıbetten kurtulmak için, nefsimizle olan mücadelemiz hayati önem taşır.

“Düşman istersen nefis yeter.” Nefsin arzu ve isteklerine teslim olmak, belalara ve zahmetlere yol açarken; nefsin tezkiye edilmesi ve terbiye edilmesi, saflığa ve ilahi rahmete ulaşmanın anahtarıdır. Kendini beğenmeyen, acziyetini bilen insan, Rabbinin rahmetine daha yakın olur.

Netice itibarıyla, varoluşun her anı ve her zerresi bize büyük dersler sunar. İlim ve irademizin sınırları, ilahi kudretin sınırsızlığını işaret eder. Tarihi olaylar, ilahi himayenin her an bizimle olduğunu gösterir. En küçük canlılar dahi, yaratılışın mucizesini fısıldar. Bu hakikatler ışığında, en büyük davamız imanımızı korumak, dünya hayatının geçiciliğini idrak etmek ve nefsimizle olan mücadelemizde başarılı olmaktır. İşte bu şuurla yaşanan bir hayat, hem dünya saadetini hem de ahiret kurtuluşunu beraberinde getirecektir.

Makale Özeti:
Bu makale, İslami ve hikmetli sözlerden ilham alarak, insanın varoluşsal davası olan iman ve kulluk bilinci üzerine odaklanmaktadır.
İnsanın cüz’i sıfatlarının Allah’ın külli sıfatlarının bir aynası olduğu anlatılarak, ilahi kudretin Hz. Yunus, Hz. İbrahim ve Hz. Musa gibi peygamberlerin kıssaları üzerinden nasıl tecelli ettiği anlatılmıştır.
Makale, sinek örneğiyle ilahi sanatın inceliğine değinerek, dünya hayatının geçiciliği, “inşallah” demenin önemi ve nefisle mücadelenin ehemmiyeti üzerinde durmuştur.
Cehennem ateşinin insanın kendi günahlarından oluştuğu fikriyle, iyi bir hayat sürmenin ve imanını korumanın önemini anlatarak, makale hem ibretli hem de düşündürücü bir perspektif sunmaktadır.
Asıl davanın imanımızı kurtarmak olduğu ve nefsi tezkiye etmenin rahmete giden yol olduğu ana fikriyle son bulmaktadır.