Mi’rac: Kâinatın Meyvesi Olarak İnsan ve Tecellînin Zirvesi

“İnsanın câmiiyeti ve şecere-i kâinatın en münevver meyvesi olduğundan, bütün kâinatta cilveleri tezahür eden esma-i hüsnayı, birden âyine-i ruhunda gösterebilmesi cihetiyle Cenab-ı Hak, tecelli-i zatıyla ve esma-i hüsnanın a’zamî mertebede, nev-i insanın manen en a’zam bir ferdine, tecelli-i a’zam tezahür eder ki bu tezahür ve tecelli, mi’rac-ı Ahmedî (asm) sırrıdır ki onun velayeti, risaletine mebde olur.”
Sözler.620

Kâinat kitabının en parlak sayfası, insan; insanın da en nurlu satırı, Hz. Muhammed Aleyhissalâtü Vesselâmdır. Varlık ağacının en son ve en mükemmel meyvesi olan insan, sadece maddî bir suret değil, aynı zamanda bütün âlemlerin özetini taşıyan câmî bir ruh ve istidattır. Bu yönüyle insan, yaratılışın nihaî hedefi, esma-i hüsnânın tecelligâhıdır.

Câmî İnsanın Câmî Ayinesi

“İnsanın câmiiyeti… âyine-i ruhunda gösterebilmesi cihetiyle…” ifadesiyle Bediüzzaman, insanın sıradan bir varlık olmadığını, bütün kâinatta dağınık hâlde bulunan ilahî isimlerin yansımalarının bir araya toplandığı tek bir merkez olduğunu beyan eder. Diğer mahlûkat yalnızca birkaç ismin tecellisine mazhar olabilirken, insan bütün isimlerin toplu bir yansımasını taşıyabilecek bir ayna mesabesindedir.

Bir çiçekte Cemîl ismi, bir arıda Hakîm ismi, bir dağda Kayyum ismi görünür. Ama insan, hem Cemîl’i, hem Hakîm’i, hem de Kayyum’u aynı anda fark edebilir, tefekkür edebilir ve gösterebilir. Bu yönüyle insan, şecere-i kâinatın en münevver meyvesidir.

Tecellî-i Azam ve Mi’racın Sırrı

Fakat bütün insanlar içinde bu en geniş yansımayı en parlak şekilde taşıyan bir fert vardır: Resûl-i Ekrem Aleyhissalâtü Vesselâm. O, öyle bir aynadır ki esma-i hüsnânın azamî mertebede tecellî ettiği bir merkez olmuştur. İşte bu azamî tecellî, onu mi’raca layık kılmıştır.

Mi’rac, yalnızca bir semâ yolculuğu değildir; bu yolculuk, zat-ı ilahînin en yüksek mertebede tecellî ettiği bir vuslat, bir “tezahür-ü rububiyet” sahnesidir. Cenab-ı Hak, insanın en ekmel ferdini kendi katına davet etmiş, ona zatî tecellîsini lütfetmiştir. Bu da, onun risaletinin başlangıcında velayetle yoğrulmuş bir ruhî kemalin bulunduğunu gösterir.

Velayet Risalete Zemin Olur

Bediüzzaman bu noktada son derece zarif bir hakikate dikkat çeker: “Onun velayeti, risaletine mebde olur.” Yani önce şahsî ve derunî olarak manen yükselmiş, saflaşmış, kemale ermiş, sonra da ümmetine rehber olarak risalet vazifesiyle vazifelendirilmiştir. Bu da gösterir ki hakkıyla peygamberlik ancak en yüce kullukla başlar.

İnsanlık İçin Mi’rac Dersi

Bu tecellî hâdisesi bize de bir hedef çizer: İnsan, sıradan ve basit bir varlık değildir. Kalbi, esma-i hüsnâyı yansıtabilecek bir ayna, ruhu İlâhî hakikatleri hissedebilecek bir latîfe, aklı ise bu sonsuz tecellîleri okuyabilecek bir gözdür.

Dolayısıyla, her insan, kendi iç dünyasında bir mi’rac hazırlığı yapabilir. Niyet, ibadet, tefekkür ve ihlas ile kişi, kalbini temizledikçe, rahmet tecellîlerine bir ayna hâline gelir. Ve bu tecellîler içinde en parlak olanı, Cenab-ı Hakk’ın marifetidir.

—

Özet:

İnsan, bütün varlıklar içinde en câmî varlık olup, esma-i hüsnânın tamamına mazhar olabilecek istidatta yaratılmıştır.

Hz. Peygamber (asm), bu camiyetin zirvesi olup, esma-i hüsnânın azamî derecede tecellî ettiği şahıstır.

Bu yüksek mazhariyet, onu mi’raca layık kılmış, Cenab-ı Hakk’ın zatî tecellîsine mazhar etmiştir.

Peygamberliğin başlangıcı, velayetle, yani manevî kemâl ile başlar.

Her insan, tefekkür, ibadet ve ihlas ile kendi çapında bir manevî mi’raca çıkabilir ve kâinattaki ilahî tecellîleri ruhunda hissedebilir.

Mi’rac: Huzura Davet ve Kâinatın Şahidliği

“Bir abdini bir seyahatte huzuruna davet edip, bir vazife ile tavzif etmek için Mescid-i Haram’dan mecma-ı enbiya olan Mescid-i Aksa’ya gönderip, enbiyalarla görüştürüp, bütün enbiyaların usûl-ü dinlerine vâris-i mutlak olduğunu gösterdikten sonra, tâ Sidretü’l-münteha’ya tâ Kab-ı Kavseyn’e kadar mülk ve melekûtunda gezdirdi.”
Sözler.618

İnsanın yaratılış gayesi, Rabbi’ni tanımak, O’na kulluk etmek ve bu kulluğu en yüce dereceye taşımaktır. Fakat bu yüksek yolculuğun zirvesi, bütün insanlık adına yalnız bir Zât’a, en ekmel, en temiz, en yüksek ruh olan Hz. Muhammed Aleyhissalâtü Vesselâm’a nasip olmuştur. Bu öyle bir davettir ki, sadece bir Peygamber’in değil, bütün bir varlığın temsil edildiği, cüz’î bir varlığın küllî hakikatlerle buluştuğu bir Mi’ractır.

Davete Layık Bir Kul

“Bir abdini bir seyahatte huzuruna davet etti…” cümlesiyle başlayan bu kudsî ifadede, Cenab-ı Hakk’ın sonsuz izzeti karşısında kulun en büyük mertebesi ‘abd’lik, yani kulluktur. O en yüce davet, bir hükümdarın sarayına değil, Kâinatın Hâlıkı’nın huzuruna yapılan bir davettir. Ve bu davet, sahibine yalnızca bir şeref değil, aynı zamanda bir vazife, bir temsil, bir risalet yükü de yüklemektedir.

Mescid-i Haram’dan Mescid-i Aksa’ya: Vahdetten Vahdete

Mi’rac’ın ilk adımı, Mescid-i Haram’dan Mescid-i Aksa’ya yapılan gece yolculuğudur. Bu, sadece bir mekân değişikliği değil, temsilî bir köprüdür. Mescid-i Haram tevhidin merkezi, Mescid-i Aksa ise nübüvvetin merkezidir. Birincisi Hz. İbrahim’in tevhid bayrağını taşıdığı mekân, ikincisi ise peygamberlik silsilesinin çoklukla parladığı diyardır.

Bu geçiş, vahdette (birlikte) toplanan dinlerin kökünü gösterir. Hz. Muhammed (asm), burada tüm peygamberlerle görüşmüş, onların hakikatlerini miras almış ve “vâris-i mutlak” olduğunu, yani bütün peygamberlerin getirdiği hakikatlerin mühür taşıyıcısı olduğunu göstermiştir. Bu, İslam’ın, geçmiş tüm hak dinlerin kemâle ermiş ve tahakkuk etmiş hâli olduğunu da temsil eder.

Sidretü’l-Müntehâ ve Kab-ı Kavseyn: Sonsuz Yakınlık

Daha sonra Resûl-i Ekrem, melekût ve mülk âlemlerinde gezdirilir. Bu seyahat, semalara yapılan bir gezi değil; kâinat kitabının satır satır, isim isim okunmasıdır. Yıldızlarda azameti, meleklerde ubudiyeti, sidrede hikmeti, Kab-ı Kavseyn’de ise mutlak kurbiyeti (yakınlığı) tefekkür ettirir.

Kab-ı Kavseyn —iki yay kadar yakınlık— ifadesiyle temsil edilen makam, artık hiçbir mahlûkun yaklaşamayacağı bir huzur anıdır. Ve orada sadece kul vardır. Ne peygamberlik görevi, ne risalet vazifesi; sadece kulluk ve sevgili ile sevgilinin sonsuz vuslatı…

Mi’rac: Temsilî Bir Anahtar

Bu hadise sadece bir mucize değil, aynı zamanda bütün insanlık için bir temsil ve hedef çizgisidir. Her kul, namazla o mi’raca niyet eder. Her secde, Kab-ı Kavseyn’e sembolik bir yolculuktur. Her samimi dua, melekût semasında yankılanan bir niyazdır.

Bediüzzaman’ın dediği gibi bu “cüz’î seyahat”, aslında mahşerî bir küllîlik taşır. Çünkü bir kişinin huzura çıkışı, arkasında bütün insanlığın potansiyelini taşır. Ve bu seyahat, her kalbin istidadınca bir anahtardır.

Özet:

Mi’rac, bir kulun Rabbi’nin huzuruna davet edilmesi ve bununla birlikte bir risalet göreviyle tavzif edilmesidir.

Mescid-i Haram’dan Mescid-i Aksa’ya olan yolculuk, tevhidin ve nübüvvetin birliğini temsil eder.

Resûl-i Ekrem, Mi’rac’ta bütün peygamberlerin temsilcisi olarak vâris-i mutlak olduğunu gösterir.

Kab-ı Kavseyn makamında sadece kulluk ve ilahi yakınlık vardır.

Her mü’min, ibadetle bu mi’raca manevî olarak davet edilir ve bu yolculuk her gönle açık bir kapıdır.

Cüz’îden Küllîye: Bir Seyahatin Hikmeti

“Bu seyahat-i cüz’iyede bir seyr-i umumî ve bir urûc-u küllî var ki tâ Sidretü’l-münteha’ya, tâ Kab-ı Kavseyn’e kadar meratib-i külliye-i esmaiyede gözüne, kulağına tesadüf eden âyât-ı Rabbaniyeyi ve acayib-i sanat-ı İlahiyeyi işitmiş, görmüştür, der. O küçük, cüz’î seyahati hem küllî hem mahşer-i acayip bir seyahatin anahtarı hükmünde gösteriyor.”
Sözler. 617

İnsan, görünüşte küçük, güçsüz, aciz ve sınırlı bir varlıktır. Fakat bu cüz’î varlığın içine öyle sırlar, öyle derinlikler konulmuştur ki, onun bir damlası deryalara, bir adımı semalara açılır. İşte Bediüzzaman Said Nursî’nin “küçük, cüz’î bir seyahat”ten bahsederken altını çizdiği hakikat tam da budur: Görünenin ardındaki görünmeyene, cüz’îden küllîye giden yola işaret…

Resûl-i Ekrem Aleyhissalâtü Vesselâm’ın Mi’rac mucizesi, ilk bakışta bir insanın gök ötesine yaptığı cüz’î bir yolculuk gibi görünür. Fakat Bediüzzaman, bu seyahatin aslında umumî bir seyr olduğunu, yani bütün bir kâinat adına bir temsil, bir temsilcinin varlık katmanlarında yaptığı büyük bir yükseliş (urûc-u küllî) olduğunu belirtir.

Zira Mi’rac, sadece göğe çıkmak değildir. O, Esma-i Hüsnâ’nın (Allah’ın güzel isimlerinin) mertebelerinde yükselmek; her bir isimde tecelli eden ayrı bir âlemi seyretmektir. Kudret, rahmet, hikmet, azamet, celal, cemal gibi isimlerin her biri ayrı bir perdedir ve Mi’rac, bu perdelerden geçilerek Kab-ı Kavseyn gibi nihai bir yakınlık noktasına ulaşmanın adıdır.

Bediüzzaman burada önemli bir temsilî dokunuş yapar: Bir damlanın okyanusa açılması gibi… O cüz’î seyahat, bütün kâinatı içine alır. Resûl-i Ekrem, sadece kendi nefsini değil; bütün mahlûkatı, insanlığı, hatta melekleri temsilen bir urûca çıkar. Orada gözüne ve kulağına rast gelen “âyât-ı Rabbaniye” (Rabbin ayetleri) ve “acayib-i sanat-ı İlahîye” (İlahi sanatın harikaları) ile karşılaşır. Bu da bize gösterir ki, her bir varlık, kendi çapında bir seyahatin yolcusudur; ama o küçük yolculuklar, büyük hakikatlerin penceresidir.

Tıpkı bir ağacın meyvesine kadar uzanan yolculuğunda suyun, toprağın, güneşin bir araya gelip bir tat, renk ve şekil mucizesi oluşturması gibi… Mi’rac da, o meyvenin en parlak, en hikmetli ve en kutsal tezahürüdür.

Cüz’î ile Küllî Arasında Bir Köprü

Bu yaklaşım, sadece Mi’rac’a mahsus değil; aslında her mü’minin hayat yolculuğunda da geçerli olan bir bakış açısıdır. Bir kulun, namazda ellerini kaldırışı, bir cüz’î harekettir. Ama o niyetle, ihlasla ve marifetle yapılırsa arşa uzanan bir seyr olur. Çünkü Rabbine yönelmek, bütün kâinatın yaratılış maksadına yönelmek demektir.

Bediüzzaman’ın işaret ettiği bu “küçük ama anahtar hükmündeki seyahat”, bizlere şunu öğretir: Her ibadet, her niyet, her fikir, eğer doğru kıbleye yönelirse, sonsuz hakikatlere açılan bir anahtar hâline gelir.

Özet:

Bediüzzaman, Mi’rac mucizesini sadece bireysel bir yolculuk değil, bütün kâinatı temsilen yapılan küllî bir seyr olarak ele alır.

Bu seyahat, Allah’ın isimlerinin farklı tezahürlerinin görüldüğü, esma mertebelerinde bir yükseliş olarak açıklanır.

Risale, küçük görünen bir hareketin, eğer doğru istikamette olursa, sonsuz manalara açılabileceğini temsilî bir dil ile anlatır.

Aynı bakış açısıyla, bir mü’minin cüz’î ibadet ve niyetleri de, küllî hakikatlere ulaşan bir anahtar olabilir.

Temsil Aynasında Hakikat: Risale-i Nur’da Bediüzzaman’ın Hikmetli Temsilleri

Giriş

İnsanoğlunun en güçlü anlama yollarından biri temsildir. Soyut hakikatleri, zihinde canlanabilir somut örneklerle ifade etmek, Kur’an’ın da sıklıkla kullandığı bir yöntemdir. Bu yöntemi en etkili şekilde kullananlardan biri de hiç şüphesiz Bediüzzaman Said Nursî’dir. O, Risale-i Nur Külliyatı’nda hakikatleri akla, kalbe ve hayale hitap edecek şekilde temsillerle süslemiş; derin imanî meseleleri halkın anlayacağı bir lisana tercüme etmiştir.

1. En Çok Temsil Getirdiği Konular

Bediüzzaman’ın en sık temsil getirdiği başlıca konular şunlardır:

1. Allah’ın Varlığı ve Birliği (Tevhid)

Kâinattaki nizam, intizam ve sanat eserleri üzerinden Allah’ın birliğini temsilî hikâyelerle açıklar. En meşhur temsillerinden biri “padişah ve memleket” temsilidir. Bu temsilde her şeyin bir tek zatın emriyle hareket ettiği bir ülke örneğiyle, kâinattaki vahdet gösterilir.

1. Nübüvvetin Gerekliliği

Peygamberlik kurumunun insanlık için neden zaruri olduğunu açıklarken “elçi gönderilmeyen bir padişah” veya “kitapsız bir medrese” gibi temsiller kullanır. Peygamberler olmadan insanların doğru yolu bulamayacağını temsilî yollarla ifade eder.

1. Ahiret ve Hesap Günü

En dokunaklı temsillerden biri, “yıkılan han ve gelen misafir” temsiliyle, dünyanın geçiciliği ve ahiretin zarureti anlatılır. Ahiret fikri, misafirlik, yolculuk, saraydan çıkarılış gibi hayatî tecrübelerle somutlaştırılır.

1. Kur’an’ın Mucizeliği ve Hakikati

Kur’an’ı güneş, eczane veya padişah fermanı gibi temsillerle anlatır. Bu temsillerle Kur’an’ın her derde deva olduğu, herkesin seviyesine hitap ettiği ve ilahi bir kaynak olduğu gösterilir.

2. Temsillerin Dili: Hikmet, İbret ve Tefekkür

Bediüzzaman’ın temsilleri kuru bir örnekleme değildir; her biri hikmetle örülmüş, ibretle yüklüdür.

1. Hikmetli Bir Kurgu

Temsiller sadece anlamayı kolaylaştırmak için değil, aynı zamanda okuyucunun aklını ve kalbini harekete geçirmek için kurulmuştur. Temsiller bir hakikati anlatmakla kalmaz, aynı zamanda o hakikatin “neden öyle olması gerektiğini” de hissettirir.

1. İbret ve Duygu Boyutu

Özellikle ahiret ve ölümle ilgili temsillerde duygusal bir derinlik vardır. “İki yolcu ve iki menzil” hikâyesiyle, dünya hayatının iki farklı bakış açısıyla nasıl neticelendiğini gözler önüne serer. Bu temsiller, okuyucuda pişmanlık, tevekkül, umut gibi duygular uyandırır.

1. Düşündürmeye Sevk Eden İnşa

Temsiller sadece bilgi vermez, düşündürür. “Köydeki misafir ve şehirdeki saray” gibi örneklerde, okuyucunun aklıyla muhakeme etmesi istenir. Temsil, okura sadece bir hakikati sunmakla kalmaz; onu bu hakikati sindirmeye zorlar.

3. Kur’anî Yöntemin Çağdaş Yansıması

Bediüzzaman’ın temsilleri, aslında Kur’an’ın temsilî anlatım yönteminin çağdaş bir yansımasıdır. Kur’an nasıl ki karıncadan Nemrud’a, yıldızdan yağmura kadar her şeyle hakikati gösteriyorsa, Bediüzzaman da Risale-i Nur’da dağ, kuyu, gemi, çiçek, fabrika gibi örneklerle aynı hakikatlere işaret eder.

4. Temsilin İnşa Ettiği İnsan Tipi

Bediüzzaman’ın temsil dili, sadece bir anlatım biçimi değil, aynı zamanda bir inşa metodudur. Bu temsillerle şekillenen insan tipi:

Akleden,

Kalbiyle hisseden,

Vicdanıyla yaşayan,

Ahirete hazırlanan,

Ve en önemlisi, “okuyarak gören” bir ferttir.

Bu dil, zihni tembelleştirmez; bilakis çalıştırır. Hakikati hazır sunmaz; sezdirir, düşündürür ve buldurur.

Sonuç

Risale-i Nur’da temsiller, kuru bir öğretici unsur değil; birer hikmet aynası, kalbe dokunan bir dil, hakikati hayalle yoğuran bir anlatım sanatıdır. Bediüzzaman, insanın zihnine hitap etmekle kalmaz, kalbini de ikna eder. Bu yönüyle temsilleri sadece akılla değil, ruhla da okunur.

Özet

Bu makalede, Bediüzzaman Said Nursî’nin Risale-i Nur Külliyatı’nda en çok temsil getirdiği konular (tevhid, nübüvvet, ahiret, Kur’an), bu temsillerin nasıl hikmetli, ibretli ve düşündürücü bir anlatım dili kurduğu ele alınmıştır. Temsillerin amacı sadece soyut hakikatleri somutlaştırmak değil; okuyucunun aklını, kalbini ve ruhunu aynı anda ikna etmek ve inşa etmektir. Risale-i Nur’un bu temsil dili, Kur’anî bir geleneğin çağdaş bir devamı niteliğindedir.

***********

Bediüzzaman Said Nursî, Risale-i Nur Külliyatı’nda kâinattaki varlıkları çok etkileyici bir biçimde teşbih, temsil ve istiare yoluyla kullanır. Bu varlıklar, özellikle tevhid, nübüvvet, haşir ve Kur’an’ın hakikatleri gibi konuların anlaşılması için birer ayna, işaret ve tercüman mesabesindedir. Aşağıda, Risale-i Nur’da en çok örnek verilen kâinattaki varlıkları ve bunların nasıl kullanıldığını detaylı şekilde bulabilirsin:

Bediüzzaman’ın En Çok Örnek Verdiği Kâinat Varlıkları ve Kullanım Şekilleri örneklerden özetlemeler suretinde verilmiştir.

1. Güneş

Nasıl kullanılır:
Güneş, çokluk içinde birlik, nurun yayılması, bir merkezden birçok yere ulaşma ve görünmeyen bir kaynağın tesiri gibi kavramlar için temsildir.

Örnek kullanım:
Güneş bir tek olduğu hâlde, binlerce cam parçasında tam olarak görünür. Bu da Allah’ın birliğine işarettir; bir olan Zât, her yerde hazır ve nâzır olabilir.

2. Ağaç ve Meyveleri

Nasıl kullanılır:
Ağaçtan çıkan farklı meyveler, birliğin içinde çokluk; kudretin her şeye aynı kolaylıkla hükmetmesi için örnektir.

Örnek kullanım:
Bir ağaçtan yüz meyveyi yapan kudret, haşirde insanları yeniden diriltmeye de muktedirdir. Her bir meyve, kaderin bir planıyla yaratılır.

3. Çiçek ve Nakışlar

Nasıl kullanılır:
Sanat, güzellik, hikmet, tevhit ve intizam gibi hakikatlerin temsilidir.

Örnek kullanım:
Bir çiçekteki muhteşem nakış, kör kuvvetin eseri olamaz. Bu çiçek, bilen, gören ve hikmetle iş yapan bir Zât’ın eseridir.

4. Arı, Karınca, Kuşlar gibi Hayvanlar

Nasıl kullanılır:
İlham, düzen, kolektif hareket, fıtrat eğitimi ve ibret için örnek verilir.

Örnek kullanım:
Bir arının bal yapması veya bir kuşun göç yollarını şaşırmaması, tesadüf değil; ilahi ilhamın eseridir.

5. Yağmur ve Bulutlar

Nasıl kullanılır:
Rahmet, hikmet, ilahi dağıtım ve kudretin tecellisi için temsil olarak geçer.

Örnek kullanım:
Bulut, rahmetin taşıyıcısıdır. Yağmuru getiren kudret, kalpleri de rahmetle yumuşatır.

6. Göz, Kulak, Dil gibi İnsan Organları

Nasıl kullanılır:
İnsanın donanımı üzerinden, yaratılışın gayesi, sanatlı oluşu ve Allah’ın isimleri tecelli ettirilir.

Örnek kullanım:
Bir dilde hem tat alma, hem konuşma, hem yutma faaliyeti var. Bu kadar hikmetli birleşim, ancak bir Hakîm-i Zülcelal’in eseri olabilir.

7. Deniz ve Dalgalar

Nasıl kullanılır:
İmtihan, dünyanın fırtınalı hâli, kader ve kudretin büyüklüğü için sembol olarak kullanılır.

Örnek kullanım:
Dünya bir deniz gibidir, dalgalı. Bu gemide istikamet üzere olanlar kurtulur, nefsinin dalgalarında boğulanlar ise helâk olur.

8. Ayna ve Yansımalar

Nasıl kullanılır:
Esma-i Hüsnâ’nın tecellileri, varlıkların Allah’ın isimlerine ayna olması gibi manalarla anlatılır.

Örnek kullanım:
Ayna kirli olsa güneşin yansıması görülmez. Kalp de gafletle kirlenirse marifet nuru görünmez.

9. Gece ve Gündüz

Nasıl kullanılır:
Ölüm ve diriliş, gaflet ve uyanıklık, dünya ve ahiret için sembolik anlamlar taşır.

Örnek kullanım:
Gece nasıl gündüzle değişirse, dünya da ahiretle yer değiştirir. Gündüz diriliş gibidir, gece ise bir nevi vefattır.

10. Bahar Mevsimi

Nasıl kullanılır:
Haşrin ve dirilişin en parlak temsilidir. Kıştan sonra hayatın geri gelişi, kabirden sonra haşrin mümkün olduğunu gösterir.

Örnek kullanım:
Her bahar, haşrin binlerce provasıdır. Topraktan çıkan milyarlarca çiçek, yeniden dirilmeyi ispat eder.

Genel Değerlendirme

Bediüzzaman, kâinatı “manidar bir kitap” olarak görür. Her varlık bir harf, her olay bir cümle, her düzen bir ayet gibidir. Bu bakışla, Risale-i Nur’da yer alan temsillerde:

Fiziksel âlem, metafizik âleme pencere olur.

Basit bir çiçek, ilahi sanatın mührü hâline gelir.

Güneşin doğuşu, tevhid hakikatinin deliline dönüşür.

Bir karınca, kaderin yazılı olduğu bir levha gibi okunur.

Yaprakların Düşüşünü Gören Kudret: Gaybın Sahibi ve Bilginin Mutlak Merkezi

“Gaybın anahtarları Allah’ın yanındadır; başkası onları bilemez. Karada ve denizde ne varsa hepsini O bilir. O’nun bilgisi dışında dalından bir yaprak bile düşmez. O, yerin karanlıkları içindeki bir tek dâneyi, yaş ve kuru ne varsa her şeyi bilir. Bütün bunlar, gerçeği tüm netliği ile gösteren apaçık bir kitapta yer almaktadır.”
En’âm Sûresi(6) 59. Ayet

Dalı sallayan rüzgârı kim gönderir? Gözümüzden habersiz toprağa düşen bir yaprağı kim bilir? Gecenin koynunda çürüyen bir çekirdeği kim izler? Bunların hepsi görünmezdir, suskundur, sessizdir. Ama hepsi bilinir, hepsi yazılır, hepsi gözetilir.

“Gaybın anahtarları Allah’ın yanındadır; başkası onları bilemez…” (En’âm, 6:59)

Bu ayet, insanı derin bir farkındalığa çağırır: Allah her şeyi bilir. Bilgisi sadece açık ve görünür olanla sınırlı değildir. Gözle görülmeyeni, kalpte gizleneni, toprak altındaki taneyi, denizin dibindeki mercanı, gece göğündeki yıldız tozunu ve sessizce düşen bir yaprağı da bilir. O’nun ilmi kapsayıcı, kuşatıcı, sonsuz ve her şeyin üstündedir.

Gaybın Anahtarları Kimin Elinde?

İnsanlık tarihi boyunca gaybın kapısını zorlamışızdır. Kehanetler, fallar, remiller, yıldızlar… Geleceği bilme arzusu, insanı bazen sapkınlığa, bazen zulme, bazen umutsuzluğa sürüklemiştir. Oysa bu ayet, bize sınırımızı hatırlatır.

> “Gaybın anahtarları Allah’ın yanındadır.”

Gelecek bilgisi, kayıpların hakikati, gizli kader satırları bizim kontrolümüzde değildir. Bize düşen, teslimiyet ve güvendir. Çünkü biz bilemediğimizi bilenin himayesindeyiz.

Bir Yaprak Düşerken…

Bir yaprağın düşüşünü hayal edelim. Sessizdir. Kimse fark etmez. Ama Kur’an der ki:

> “O’nun bilgisi dışında dalından bir yaprak bile düşmez.”

İşte bu cümle, insanın kalbine güven, ümit ve huzur verir. Çünkü bu kadar küçük bir olay bile Allah’ın ilminden gizli kalmıyorsa, senin yaşadığın sıkıntı, döktüğün gözyaşı, içinde bastırdığın dua da O’ndan gizli değildir. Sen görünmesen bile görülüyorsun. Sen unutulmuş zannetsen de hatırlanıyorsun.

Bu, sadece bilgi değil; aynı zamanda rahmetin ve hikmetin tecellisidir. Çünkü bilen, gören, yazan bir Rab varsa, adalet vardır, şefkat vardır, hesap vardır.

Yaş ve Kuru Ne Varsa…

Ayetin sonunda Rabbimiz şöyle buyurur:

> “Yaş ve kuru ne varsa her şeyi bilir. Bütün bunlar, gerçeği tüm netliği ile gösteren apaçık bir kitapta yer almaktadır.”

“Her şey bir kitapta” ifadesi, kaderin derinliğine işaret eder. İnsan farkında olmasa da her hâl ve hareketi ilahi kayıt altındadır. Bu, hem sorumluluk hem de güven telkin eder. Çünkü hiçbir iyilik kaybolmaz, hiçbir zulüm karşılıksız kalmaz. Ne bir niyet boşa gider, ne bir gözyaşı zayi olur.

Sonuç: Bilinmek, Güvende Olmaktır

İnsan, bilinmeye muhtaçtır. Yalnızlığı bu yüzden korkunç, çaresizliği bu yüzden yıkıcıdır. Fakat Kur’an’ın bu ayeti bize şunu fısıldar:

> “Unutulmadın. Bilinmez değilsin. Sessizliğin içinde gözetilmektesin.”

Gaybın bilgisi Allah’a aitse, gelecek O’nun kontrolündeyse, bilinmeyen O’nun katında apaçıksa, bize düşen haddimizi bilmek, teslim olmak ve O’na güvenmektir. Çünkü biz bilmesek de O biliyor; biz görmesek de O görüyor; biz anlayamasak da O hikmetle işliyor.

Makale Özeti

Bu makale, En’âm Sûresi 59. ayeti çerçevesinde Allah’ın her şeyi kuşatan ilmini ve gaybın yalnızca O’nun kontrolünde olduğunu ifade eder. Bir yaprağın bile bilgisi O’ndan gizli değilken, insanın hayatı da Rabb’inin gözetimindedir. Ayet, insana teslimiyet, umut ve güven telkin ederken; aynı zamanda sorumluluk ve dikkat çağrısı yapar. Bilinmek, Allah katında yazılmak; aslında en büyük güvencedir.

Hayat Damarına Saplanan Hırs: Asrın Sessiz Felaketi

“Evet, insaniyetin yaşamak damarı ve hıfz-ı hayat cihazı, bu asırda israfat ile ve iktisatsızlık ve kanaatsizlik ve hırs yüzünden berekâtın kalkmasıyla ve fakr u zaruret-i maişet ziyadeleşmesiyle o derece o damar yaralanmış ve zedelenmiş ve mütemadiyen ehl-i dalalet nazar-ı dikkati şu fâni hayata celb ede ede o derece nazar-ı dikkati kendine celbetmiş ki edna bir hâcet-i hayatiyeyi, büyük bir mesele-i diniyeye tercih ettiriyor.”
Tarihçe-i Hayat.282

İnsan, yaşamak için yaratılmıştır ama yalnızca yaşamak için değil. Hayat, sadece nefes alıp vermekten ibaret değil; bir emanet, bir imtihan, bir yolculuktur. Fakat bu asır, bu hakikati unutturdu. İnsanoğlunun “yaşamak damarı”nı öylesine tahrik etti ki, hayatı koruma duygusu; hırsla, kanaatsizlikle, israfla zehirlendi.

Bediüzzaman’ın dikkat çektiği üzere, bu çağda insanların yaşama arzusu, hayatın kendisinden daha büyük bir kaygıya dönüştü. Oysa yaşamak, bir nimetken; bu çağda bir yük, bir dert, bir saplantı haline geldi. Çünkü:

> “İktisatsızlık, kanaatsizlik ve hırs yüzünden berekât kalktı.”

Bugün insanlar daha çok kazanıyor ama daha az doyuyor. Daha çok tüketiyor ama daha çok fakirleşiyor. Hırs, kanaati yedi. İsraf, bereketi kaçırdı. İhtiyaçlar çoğaldı, sabırlar azaldı. Ve böylece, kalpler de, sofralar da doymaz oldu.

Hayatın Peşinde Koşarken Hayatın Anlamını Kaybetmek

Modern insan artık yaşamak için yaşamıyor; yaşama tam bağlanıyor. En küçük bir konfor eksikliği, onu çileye; en ufak bir maddi kayıp, onu bunalıma sokuyor. Çünkü nazar-ı dikkat, tamamen bu fani hayata çekilmiş durumda. Her gün reklamlar, alışverişler, vitrinler ve platformlar; insana şu mesajı fısıldıyor:

> “Daha çok al, daha iyi yaşa, daha fazla iste.”

Ve bu telkinlerin neticesinde öyle bir ruh hali ortaya çıktı ki artık küçük bir maddi ihtiyaç, büyük bir dinî meseleye tercih ediliyor. Bir memuriyet kaygısıyla başörtüsü feda edilebiliyor. Küçük bir konfor uğruna namaz ertelenebiliyor. En ufak bir dünyevî rahatlık için hak, ahlak ve helal-haram göz ardı edilebiliyor. Bediüzzaman bu durumu şöyle özetliyor:

> “Edna bir hâcet-i hayatiyeyi, büyük bir mesele-i diniyeye tercih ettiriyor.”

Bu tercih, sadece bir günah değil; aynı zamanda bir düşüştür. İnsan, ebedî saadetini geçici bir rahatlık için takas ediyor. Ruhunu bedenine feda ediyor. Ve sonra bu fani hayat, onun için bir mutluluk kaynağı değil; bir sıkıntı merkezi oluyor.

Kurtuluş: Kanaatteki Zenginlik, İktisattaki Bereket

Bu asrın buhranından çıkış, bollukla değil, kanaatle mümkündür. Kalplerin doyması, midelerin değil; gözlerin tok olması, ellerin değil; ruhun zenginleşmesi, cüzdanların değil. Bereket; helal lokma, sade hayat, derin tefekkür ve maneviyatla gelir.

İktisat, sadelik ve kanaat; hayat damarını taze tutar. Hırsı değil, huzuru doğurur. İnsan ancak dünyaya esir olmaktan kurtulduğunda, dinin yüksek hakikatlerine teveccüh edebilir. Çünkü ebedî değerler, dünya ile değil; dünya aşıldığında fark edilir.

Makale Özeti

Bu makale, Bediüzzaman Said Nursî’nin, modern çağın insanının yaşamak arzusunu abartarak hayatın hakiki maksadını kaybettiğine dair tesbitini esas alır. Kanaatsizlik, iktisatsızlık ve hırs sebebiyle bereket kalkmış, fani hayatın cazibesi ruhu kuşatmıştır. Bu yüzden insanlar, en küçük bir dünya endişesini büyük bir dinî hakikate tercih eder hale gelmişlerdir. Kurtuluş ise iktisat, kanaat ve takva ile hayatın yükünü hafifletmekten geçmektedir.

Hayatın Ağırlığı ve Dünya Sarhoşluğu: Asrın Büyük Tuzağı

“Bu acib asrın hayat-ı dünyeviyeyi ağırlaştırması ve yaşama şeraitini ağırlaştırıp çoğaltması ve hâcat-ı gayr-ı zaruriyeyi, görenekle tiryaki ve müptela etmekle hâcat-ı zaruriye derecesine getirmesiyle, hayatı ve yaşamayı, herkesin her vakitte en büyük maksat ve gayesi yapmıştır. Onunla hayat-ı diniye ve ebediye ve uhreviyeye karşı ya set çeker veya ikinci, üçüncü derecede bırakır. Bu hatanın cezası olarak öyle dehşetli tokat yedi ki dünyayı başına cehennem eyledi.”
Tarihçe-i Hayat.283

Zaman ilerledikçe insanlık ilerlemedi, yalnızca yükü arttı. Bu asır, teknik gelişmelerin, konforun ve maddî bolluğun zirveye çıktığı bir dönem gibi görünse de, Bediüzzaman’ın deyişiyle aslında “hayat-ı dünyeviyeyi ağırlaştıran” ve insanı yaşama telaşıyla boğan bir tuzak çağdır. Artık yaşamak bir nimet değil, bitmeyen bir yük haline gelmiştir.

Bugünün insanı, “yaşamak” adına ömür tüketiyor, ruhunu yitiriyor, kalbini ihmal ediyor. Eskiden bir çuval un, bir avuç tuz, bir çift ayakkabı ve birkaç kap giysiyle geçinen insanlar; şimdi dolaplar dolusu eşyaya, dijital bağımlılıklara, gösterişe ve tatmine ulaşmadan yaşamış sayılmıyor. Artık “zorunlu ihtiyaçlar” bile genişledi, sınır tanımadı, insanları esir aldı.

> “Hâcat-ı gayr-ı zaruriyeyi, görenekle tiryaki ve müptela etmekle hâcat-ı zaruriye derecesine getirdi.”

Bu cümle, bir asrın acı fotoğrafını çekiyor. Lüks, ihtiyaç oldu. Keyif, alışkanlık oldu. Gösteriş, mecburiyet gibi sunuldu. Ve böylece hayatın asıl amacı olan Allah’a kulluk, ahireti kazanmak ve ruhu beslemek, ya unutuldu ya da ertelendi.

Hayat Gayesini Kaybeden İnsan, Her Şeyini Kaybeder

İnsan, yaşamak için yaratılmadı; yaşarken kulluk etmek için yaratıldı. Fakat bu hakikat, modern çağın göz kamaştırıcı sahte ışıklarıyla perdelendi. Herkesin zihnine “önce yaşam” sloganı kazındı. Ama bu yaşama aşkı, aslında ölüm korkusunun bir başka şekliydi.

Bugün birçok insan, yaşamaya tutunmak adına ahiretini bırakıyor. Bir terfi uğruna namazı, bir dost meclisi uğruna haramı, bir tatil uğruna tesettürü terk ediyor. Hayatın geçici konforu için ebedî saadetini riske atıyor. İşte bu yüzden, Allah bu büyük gafletin cezasını bu çağın insanına dünyada çektiriyor:

> “Bu hatanın cezası olarak öyle dehşetli tokat yedi ki dünyayı başına cehennem eyledi.”

Dikkat edin; bu ceza, sadece ahirette değil, dünyada başlıyor. Kalpler sıkılıyor, ruhlar daralıyor, boşluk büyüyor, depresyon yayılıyor. Çünkü dünya, dünya için yaşanmaz. Ruhun gıdası verilmeyince beden ne kadar beslenirse beslensin, insan ağırlaşır ama doymaz.

Çare: Önceliği Değiştirmek, Ruhun Sırasını Öne Almak

Bu kısır döngüden çıkış, lüksü terk etmekle değil, öncelikleri yeniden tanımlamakla mümkündür. Elbette yaşayacağız, çalışacağız, evimiz olacak, ailemizle geçineceğiz. Ancak bunu uhrevi gayelere tabi kılmadıkça ne mal, ne makam, ne konfor insana huzur vermez.

Çünkü hayatın amacı yalnızca “yaşamak” değil, Allah için yaşamaktır. O zaman yaşadığımız her şey ibadet hükmüne geçer. Bir dilim ekmek şükür olur, bir adım infak olur, bir söz tebliğ olur. Böylece dünya ağırlaşmaz; aksine hafifler, anlamlanır ve ebediyete açılır.

Makale Özeti

Bu makale, Bediüzzaman Said Nursî’nin “asrın hayatı ağırlaştırması ve gayr-ı zaruri ihtiyaçları zaruri gibi göstererek insanı dünyaya mahkûm etmesi”ne dair tesbitine dayanmaktadır. Asrımız, yaşama arzusunu putlaştırarak insanları ebedî saadetten uzaklaştırmakta, dünyevî lezzetleri zaruri hale getirerek kalpleri boş bırakmaktadır. Bu gafletin cezası ise dünyada dahi cehennemî bir hayat olarak tezahür etmektedir. Kurtuluş, hayatın gayesini yeniden iman, takva ve ahiret merkezli hale getirmekle mümkündür.

İman Elması, Siyaset Şişesine Kurban Edilemez

“İman hizmeti, iman hakaiki, bu kâinatta her şeyin fevkindedir; hiçbir şeye tabi ve âlet olamaz. Fakat bu zamanda ehl-i gaflet ve dalalet ve dinini dünyaya satan ve bâki elmasları şişeye tebdil eden gafil insanlar nazarında o hizmet-i imaniyeyi hariçteki kuvvetli cereyanlara tabi ve âlet telakki etmek ve yüksek kıymetlerini umumunun nazarında tenzil etmek endişesiyle, Kur’an-ı Hakîm’in hizmeti bize kat’î bir surette siyaseti yasak etmiş.”
Tarihçe-i Hayat.289.

Zamanın içinde yürürken, bazen ayaklarımız taşlara takılır, bazen yönümüzü kaybederiz. Fakat hakikat yolcularının bir pusulası vardır: İman hizmeti. O, sadece bir vazife değil; hakikatin, ebediyetin ve insaniyetin en yüce gayesidir. Bu yüzden, Bediüzzaman Hazretleri, iman hakikatlerini dünyadaki hiçbir cereyana tabi kılmamayı hayatı boyunca temel prensip edinmiştir.

> “İman hizmeti, bu kâinatta her şeyin fevkindedir; hiçbir şeye tâbi ve âlet olamaz.”

Bu cümle, hem bir duruşu hem de bir ihlâs dersi verir. Çünkü iman hizmeti, Allah namına yapılır. Onun kıymeti, fani menfaatlere bağlanamaz. Siyasetin cazibesi, ideolojilerin gösterişli vaatleri, iman hakikatlerinin üstünde değildir. Eğer böyle bir kutsal hizmet, bir cereyana, bir dünya hesabına, bir siyasî hedefe âlet edilirse, o elmas hizmet şişeye dönüşür.

Siyasetin Gölgesinde Parlaklık Solar

Siyaset, insan hayatının bir parçasıdır. Ancak siyaset, mücadele, tarafgirlik ve menfaat esası üzerine döner. Bu hâl, iman hizmetinin safiyetini zedeler. Çünkü iman, kalpte doğar, ihlâsla büyür. Siyasetin dili ise çoğu zaman menfaat, kavga ve bölünme ihtiva eder.

Bediüzzaman bu sebeple siyaseti iman hizmetine zarar verecek bir tehlike olarak görmüştür. Zira;

> “Ehl-i gaflet ve dalalet ve dinini dünyaya satanlar,
iman hizmetini siyasete alet etmekle, kıymetini tenzil ederler.”

Bir mü’min, iman hizmetine başladığında, Allah için konuşur, Allah için yazar, Allah için tebliğ eder. Fakat bu hizmet siyasî bir zeminle bağ kurduğunda, artık gözler Allah rızasından çok, hangi partiye, hangi cemaate, hangi gruba hizmet ettiğine çevrilir. Neticede, hakikat perde altında kalır, isimler ve sloganlar öne çıkar.

İman Hizmetinin Bağımsızlığı, Hakikatin Parlaklığıdır

Tarih boyunca tebliğ eden bütün peygamberler ve hak dava sahipleri, Allah’ın mesajını dünyaya alet etmemişlerdir. İbrahim (as), Nemrud’un sarayında dahi hakikat için susmadı ama menfaat için eğilmedi. Musa (as), Firavun’a karşı hakla yürüdü ama hiçbir dünyevi saltanatı kendi davasına karıştırmadı. Resul-i Ekrem (asm) ise “Güneşi sağ elime, ayı sol elime verseniz vazgeçmem” diyerek bu duruşu ebedileştirdi.

Bediüzzaman da aynı çizgide yürüdü. “Biz, imanı kurtarmaya çalışıyoruz; siyaset bizim işimiz değil.” diyerek, iman hizmetinin istikametini korudu. Onun bu tavrı, dünyevi kazançları reddetmek değil; davanın elmasını şişeye çevirmemek içindi.

Bugün de En Büyük Tehlike: Hakikat Üstü Gölge Düşüren Menfaatler

Bugün bazı hizmetlerin değer kaybetmesinin sebebi, onların siyasetin gölgesine girmesidir. İnsanlar artık “hangi partiye yakındır?” diye soruyor, “Allah rızası için mi konuşuyor?” demiyor. Bu da gösteriyor ki, iman hizmeti ancak istiklaliyle, bağımsızlığıyla, riyasetsizliğiyle kıymetlidir.

Bu nedenle her mü’minin, özellikle tebliğ ve hizmet vazifesi üstlenenlerin, bu çizgiyi net biçimde görmesi gerekir: İman elması, şeffaf görünen ama kırılgan olan siyaset şişesine kurban edilemez.

Makale Özeti

Bu makale, Bediüzzaman Said Nursî’nin iman hizmetinin siyasete alet edilmemesi gerektiğine dair tesbitine dayanmaktadır. İman hizmeti Allah için yapılır; hiçbir dünya cereyanına, siyasî yapıya veya menfaat zeminine bağlanamaz. Siyasete bulaşan tebliğ, hakikatini kaybeder, kıymeti düşer. Bu nedenle Kur’an’ın bu asırdaki hizmetkârları, siyasi eğilimlerden ve tarafgirlikten uzak durarak, imanın saf hakikatini temsil etmelidir.

Adıyaman Belediyesi Kimin Tarafında? Halkçılık Bu mu, Yoksa Halksızlık mı?

“Adıyaman Belediyesi, İsrail’in Adıyaman’daki temsilcisi mi oldu?”

Ne acı ve ne hazin bir soru değil mi?

Ama bu soruyu sorduran şey, bir dedikodu değil; bizzat yaşanmış ve utandıran bir gerçektir: Gazze’ye gönderilen 10 milyon TL’lik yardımı, faiziyle geri istemek.

Evet, yanlış duymadınız.
Bir belediye, halkın bağışlarıyla toplanmış ve mazlumlara ulaştırılmış bir yardımı, “faiziyle geri alın!” diyecek kadar alçalabildi.

Şimdi soralım:

Bu mu halkçılık? Yoksa halksızlık mı?

CHP, Cumhuriyet Halk Partisi.
Peki bu “halk” kim?
İsrail halkı mı, Filistin halkı mı?
Zulmedenler mi, zulme uğrayanlar mı?

CHP’li belediyenin yaptığı bu hamle, halkın değil; siyonist lobilerin yüreğine su serpecek cinstendir.
Ne yazık ki bu hamle, “CHP belediyesi Adıyaman’da, İsrail’in vicdansız ve ekonomik temsilciliğine mi soyundu?” sorusunu haklı kılıyor.

Halktan Alıp Zengine Vermek: Yeni Halkçılık Anlayışı mı?

Eskiden masallarda zenginden alıp fakire veren Robin Hood vardı.

Şimdi görüyoruz ki bazı belediyeler, fakire verileni bile geri alıp faizle zengine iade etmek istiyor.

Bunu yapmak için hangi “ahlaki” kılıfa büründüler bilinmez. Ama şurası kesin:

Gazze’nin bombalanan evlerinden alın terini geri istemek, siyaset değil; insanlıktan çıkış belgesidir.

Gazze’nin Yüzüne Bakabilecek misiniz?

Çocuklar hala enkaz altında can verirken…
Kadınlar hala yetim evlatlarının başında dua ederken…
Yaşlılar, elektriksiz gecelerde bombaların sesinde titrerken…

Siz hangi cesaretle, hangi “halk” adına, o yardımı geri istiyorsunuz?

Gazze halkı sizin halkınız değilse…
İsrail zulmü sizin gündeminiz değilse…

O zaman şu sorunun cevabını verin:

> Siz gerçekten kimden yanasınız?
Halktan mı, zalimden mi?

Adıyaman Halkı Bu Değildi, Bu Değil!

Adıyaman, vefasıyla, merhametiyle, dindarlığıyla bilinen bir şehir.
Tarihi boyunca, mazlumdan yana olmuş, merhametiyle örnek olmuştur.

Ama şimdi bu güzel şehir adına birileri çıkıp, Gazze’ye gönderilen yardımı geri istiyorsa, artık şu gerçeği kabul etmeliyiz:

> Sandık bir terazidir; ama bazen vicdanı tartamaz.
Oylar kalpten değil, öfkeden çıkarsa; neticede masumlar zarar görür.

Siz Kimi Temsil Ediyorsunuz?

Belediye başkanlığı sadece asfalt dökmek, park açmak değildir.
Belediye, bir şehrin vicdanını temsil eder.
Sadece yolların değil, kalplerin yönünü de belirler.

Eğer bir belediye, Gazze’ye yapılan yardımı geri istiyorsa, artık şu açık soruyu sormanın tam zamanıdır:

> Siz Filistin’in yanında mısınız, yoksa İsrail’in taşeronluğunda mı?
Siz halktan yana mısınız, yoksa hâkimiyet kuran zalimlerden mi?
Bu mu halkçılık, yoksa bu halkın kalbini yaralayan bir halksızlık mı?

Sonuç: Adıyaman Bir Şehirden Fazlasıdır

Adıyaman, sadece bir şehir değil; bir şuurdur.
Adıyaman, bir coğrafya değil; bir vicdandır.

Bu vicdanı temsil eden herkes, attığı adımın bir gün hesaba çekileceğini bilmelidir.

O hesap günü gelmeden önce, Adıyaman halkı da bu utancı üstüne yapıştıranları tanımalı, hatırlamalı ve bir daha bu vicdan kırıklığını yaşatmamalıdır.

Makale Özeti:

Bu yazı, Adıyaman Belediyesi’nin CHP yönetimine geçmesinin ardından, önceki dönemde Gazze’ye gönderilen 10 milyon TL’lik yardımın faiziyle geri istenmesi olayını ironik ve hikmetli bir üslupla sorgulamakta; “halkçılık” söylemiyle çelişen bu tutumu eleştirmektedir. Belediyelerin sadece altyapı değil, vicdan temsilcisi olduğu anlatılmaktadır, Adıyaman halkının bu tabloya yakışmadığı ifade edilmekte ve yöneticilere “siz kimin tarafındasınız?” sorusu yöneltilmektedir.

https://www.yenisafak.com/video-galeri/gundem/chpli-belediye-onceki-donemde-gazzeye-yapilan-bagisi-faiziyle-geri-istedi-4713342

Zamanın Emri: Takva ile Kurtuluş, Salih Amelle Diriliş

“Bugünlerde Kur’an-ı Hakîm’in nazarında imandan sonra en ziyade esas tutulan takva ve amel-i salih esaslarını düşündüm. Takva, menhiyattan ve günahlardan içtinab etmek ve amel-i salih, emir dairesinde hareket ve hayrat kazanmaktır. Her zaman def’-i şer, celb-i nef’a râcih olmakla beraber; bu tahribat ve sefahet ve cazibedar hevesat zamanında bu takva olan def’-i mefasid ve terk-i kebair, üssü’l-esas olup büyük bir rüçhaniyet kesbetmiş.”
Tarihçe-i Hayat.292

Zamanların dili vardır; bazen bir zaman insanı tefekküre çağırır, bazen mücadeleye. Bazen ilimle yükselme vaktidir, bazen de korunarak bekleme… İşte biz bugün öyle bir zamanın içindeyiz ki; Kur’an’ın en çok işaret ettiği iki esas, yani takva ve amel-i salih, her zamankinden daha fazla ehemmiyet kazanmış durumda.

> “Takva, menhiyattan ve günahlardan içtinab etmek;
Amel-i salih, emir dairesinde hareket ve hayrat kazanmaktır.”

Bu tarifin içindeki derinlik, bir mü’minin hayat pusulasıdır. Zira günahların teşhir edildiği, sefahatin normalleştirildiği, heveslerin ilahlaştırıldığı bir çağda yaşıyoruz. Böylesi bir zamanda kurtuluş; yaparak değil, çoğu zaman sakınarak gerçekleşiyor.

Takva: Sessiz Bir Direniş, Derin Bir İbadet

Takva, sadece “günah işlememek” değildir. O, modern dünyanın zulmüne, ifsadına ve süslü tuzaklarına karşı bir ruh siperidir. Bir kimsenin harama bakmaması, gıybetten dili sakınması, yalnızken bile Allah’ı hatırlaması… Bunlar, dışarıdan bakıldığında sessizdir; ama iç dünyada büyük bir mücadele yaşanır.

Bediüzzaman bu yüzden takvayı, bu zamanın en temel kurtuluş vesilesi olarak görür. Çünkü:

> “Bu tahribat ve sefahet ve cazibedar hevesat zamanında…
takva olan def’-i mefasid ve terk-i kebair, üssü’l-esastır.”

Yani bu zamanın şartları içinde, günahları terk etmek, hayır yapmaktan daha öncelikli ve ehemmiyetli bir hal almıştır. Çünkü yapılacak her hayır, bin tuzağın içinden geçerek yapılmak zorundadır.

Amel-i Salih: Kirlenmiş Zamanlarda Temiz Kalabilmek

Amel-i salih; namazdır, oruçtur, hayırdır, tebliğdir, infaktır… Ama bu zamanın içinde bu amellerin yapılabilmesi, ihlasla korunabilmesi, salih kalabilmesi oldukça zordur. Çünkü her amel, reklamlaştırılıyor. Her hayır, gösterişle bulaşıyor. Gizlilik yerine teşhir; sadelik yerine süs hâkim olmuş. Bu durumda salih amel, şekilden çok niyetin temizliğine, maksadın sahihliğine bağlı hale geliyor.

Böyle bir ortamda küçük bir hayır, çok büyük ecir kazandırır. Çünkü şartlar ağır, nefis azgın, hevesler galip… Bir yudum su verirken gösterişe bulaşmamak, bir cümlelik nasihati ihlasla söyleyebilmek, bir vakit namazı kalpten samimi kılmak… İşte bunlar, salih amel sayılır ve büyük ahiret sermayesidir.

Def’-i Şer, Celb-i Nef’a Galip Olmuştur

Bediüzzaman’ın bu cümlesi, bugünün özeti gibidir:

> “Her zaman def’-i şer, celb-i nef’a râcih olmakla beraber;
bu zamanın fitnesinde daha da rüçhaniyet kesbetmiştir.”

Yani bir mü’minin, önce kendini koruması, günahları defetmesi, şerlerden sakınması, iyilik yapmasından daha öncelikli hale gelmiştir. Bu da gösteriyor ki, bu çağda “yapmamak” da ibadettir. Yapmamak; harama bakmamak, haddi aşmamak, dünyaya boğulmamak, gösterişe meyletmemek, yanlış yola adım atmamak… Bu yapmama hâli, aslında derin bir kulluk hâlidir.

Makale Özeti

Bu makale, Bediüzzaman Said Nursî’nin takva ve amel-i salih kavramları etrafında şekillenen hikmetli tesbitine dayanır. Zamanın fesada uğraması, günahların cazip hâle gelmesi sebebiyle, takva yani günahlardan sakınmak bu çağın temel korunma kalkanı haline gelmiştir. Amel-i salih ise, ihlasla yapılan her hayırdır. Ancak bu zamanda, günahlardan kaçınmak, hayır yapmaktan daha öncelikli hâle gelmiştir. Bu sebeple “yapmamak”, sakınmak, içtinab etmek de ibadet değeri taşır.

Dehşetli Bir Zamanın Sığınağı: Takva ve Az Amelin Büyük Kıymeti

“Bu zamanda tahribat ve menfî cereyan dehşetlendiği için takva, bu tahribata karşı en büyük esastır. Farzları yapan, kebireleri işlemeyen, kurtulur. Böyle kebair-i azîme içinde amel-i salihin ihlasla muvaffakiyeti pek azdır. Hem az bir amel-i salih, bu ağır şerait içinde çok hükmündedir.”
Tarihçe-i Hayat.292

Zamanların ruhu vardır. Bazı zamanlar rahmet taşır, bazıları ise fitne ile dolar. Bediüzzaman Said Nursî’nin ifadesiyle yaşadığımız bu zaman ise “tahribat ve menfî cereyanların dehşetle yayıldığı” bir devirdir. Bu karanlık zeminde, bir mü’minin tutunabileceği en sağlam kulp ise takvadır.

> “Farzları yapan, kebireleri işlemeyen, kurtulur.”

Bu cümle, bu zamanın dinî hayatı için en net ve en sade reçetedir. Çünkü bu asırda dine yapılan saldırılar sadece dıştan gelmiyor; içten, akıldan, kalpten ve nefisten de hücum var. Düşünceler bulanık, hisler savruk, kalpler perişan… Ve bu tahribatın tam ortasında kurtuluşun yolu, gösterişli ameller değil; farzları yerine getirmek ve büyük günahlardan kaçınmaktır.

Az Amel, Çok Kıymet

Eskiden bir kişi ihlasla sadaka verseydi, o sadaka yolda su gibi akardı; toplumda feyz olurdu. Fakat şimdi, dünya kirine bulanmış bir çağda, ihlasla yapılan ibadet bulmak da zorlaştı; çünkü niyetler dağılıyor, riya sinsice giriyor, hevâ perde çekiyor. Bediüzzaman’ın dediği gibi:

> “Böyle kebair-i azîme içinde amel-i salihin ihlasla muvaffakiyeti pek azdır.”

Yani büyük günahların açıkça işlendiği, her gün yeni bir fitnenin ortaya çıktığı bir zamanda, ibadetin ihlasla yapılması çok zordur. Ancak, bu ağır şartlar içinde az bir amel bile çok büyük sevap kazandırabilir. Çünkü ortam, ibadete karşı koyan engellerle doludur. Bir genç, günahların ortasında bir namaz kılıyorsa; bu, temiz bir ortamda kılınan binlerce namazdan daha kıymetli olabilir. Bir anne, evladını ekrandan, dış dünyanın fıskından koruyorsa; bu, büyük bir cihad sayılır.

Takva: Siperin Kendisi

Bu zamanın mü’mini, sadece yaparak değil; yapmayarak da ibadet eder. Harama el uzatmamak, gözünü korumak, dilini tutmak, yalnızlıktaki samimiyetini muhafaza etmek… Bunların hepsi takvadır. Ve bu takva, sadece bireysel bir korunma değil, imanı muhafaza etmek için bir siperdir.

Tahribat çok büyük…
Menfî cereyanlar akıl, kalp, aile, toplum, gençlik ve hatta çocukları bile hedef almış. Böyle bir ortamda, bir mü’minin günahlardan kaçınması ve farzlarını aksatmaması; bir kale komutanının gece saldırılarına karşı nöbet tutması gibidir. Her terk ettiği günah, bir sur taşıdır. Her kıldığı namaz, bir ok gibidir. Her tuttuğu oruç, bir siperdir. Ve en önemlisi: Bu ibadetler, Allah katında büyük değer taşır.

Az Görme, Hafife Alma

Bu zamanda namaz kılmak, oruç tutmak, haramlardan sakınmak basit görülebilir. Çünkü insanların çoğu bunları ya terk etmiş ya da alay eder hâle gelmiştir. Fakat Allah’ın nazarında bu ibadetler, çok büyük sevaplar kazandıran birer istikamet nişanıdır.

Bir gencin telefon ekranına bakarken harama yönelmemesi, bir annenin evladını YouTube ve TikTok ifsadından uzak tutması, bir babanın helal lokma için mücadele vermesi… Bunların her biri az görünür ama ağırdır. Çünkü bu zamanın içindeki tahribata karşı birer sığınaktır.

Makale Özeti:

Bu makale, Bediüzzaman Said Nursî’nin, “Bu zamanda tahribat ve menfî cereyan dehşetlendiği için takva en büyük esastır” sözü etrafında şekillenmektedir. Bu çağın iman ve ahlâkı tahrip eden akımlarına karşı en sağlam korunma yolu takvadır. Günahların arttığı, ihlasın zorlaştığı bu dönemde, farzlara devam ve kebairden kaçınmak büyük kurtuluştur. Küçük gibi görünen ibadetler, bu zor şartlarda Allah katında çok daha kıymetli hale gelir.

Takvanın Sessiz Zaferi: Günahı Terk Etmenin Büyük İbadeti

“Hem takva içinde bir nevi amel-i salih var. Çünkü bir haramın terki vâcibdir. Bir vâcibi işlemek, çok sünnetlere mukabil sevabı var. Böyle zamanlarda, binler günahın tehacümünde bir tek içtinab, az bir amel ile yüzer günahın terkiyle, yüzer vâcib işlenmiş olur. Bu ehemmiyetli nokta niyet ile, takva namıyla, günahtan kaçınmak kasdıyla, menfî ibadetten gelen ehemmiyetli a’mal-i salihadır.”
Tarihçe-i Hayat.292

İnsanlık tarihi boyunca iki büyük yol sürekli yarışmıştır: İtaat ve isyan, takva ve hevâ, ibadet ve günah… Bu yarışta müminin en büyük zırhı ise takvadır. Takva, sadece günahlardan kaçınmak değil; aynı zamanda büyük bir menfî ibadettir — yani yapmamakla yapılan bir kulluktur.

Bediüzzaman Said Nursî bu derin hakikati şöyle açıklar:

> “Bir haramın terki vâcibdir. Bir vâcibi işlemek, çok sünnetlere mukabil sevabı var… Binler günahın tehacümünde bir tek içtinab, az bir amel ile yüzer günahın terkiyle, yüzer vâcib işlenmiş olur.”

Yani günahların her taraftan hücum ettiği, helâl dairelerin daraltıldığı, haramların süslü ve cazip hale getirildiği bir çağda, bir tek günahı terk etmek bile büyük bir ibadet hükmüne geçiyor. Öyle ki, dışarıdan bakıldığında pasif gibi görülen “yapmama” hali, Allah katında aktif bir ibadet oluyor.

Modern Zamanın Sessiz Kahramanları

Bugün, ekranların her saniye bir günahı sunduğu, sosyal medyanın hayasızlık yarışına döndüğü, insanın göz, kulak ve kalbiyle sürekli ifsat edildiği bir çağda yaşıyoruz. Böyle bir zamanda, bir mü’minin:

Gözünü haramdan çevirmesi,

Lisanını gıybetten tutması,

Kalbini kin ve hasetten temizlemesi,

Zihnini fıskı fücurdan koruması

…sadece bir “durum” değil; bir cihad, bir kulluk mücadelesidir.

Çünkü bu zaman, yalnızca amel-i salihle değil; aynı zamanda amel-i şerre karşı durmakla imtihan olunan bir zamandır. İşte burada takva devreye girer. Takva, haramdan kaçınmanın adıdır. Ve her kaçınma, Allah katında “yapılmış bir iyilik” gibi yazılır.

Takva: Menfî İbadetin En Parlak Şekli

Bazı ibadetler vardır ki, görünmez ama ebedîdir. Takva da işte böyledir.
Bir harama el uzatmazsın, kimse bilmez.
Ama Allah bilir.
Ve işte orada, sessiz bir zafer, görünmeyen bir secde, bir melek şahitliği başlar.

Bilhassa günahın normalleştirildiği, reklamlarla cazip hale getirildiği, toplumsal baskıyla yaygınlaştırıldığı çağımızda; bir tek “hayır” sözü, binlerce “evet”in üstünde bir değer taşır. Çünkü bu “hayır”, nefsin keyfine, şeytanın davetine ve dünyanın aldatmasına karşı söylenmiştir.

Niyet Takvayı Taca Çevirir

Bediüzzaman’ın altını çizdiği bir diğer nokta ise niyetin kudretidir.
Bir mü’min eğer haramdan kaçınırken bunu bilinçli bir takva niyetiyle yaparsa; o zaman bu eylemsizlik bir ibadete dönüşür. Bu yüzden modern çağın mücahidi, sadece mescitte değil, pazarda, sokakta, ekranda, sosyal medyada takvasını koruyan kimsedir.

Sonuç: Takva, Bu Asrın En Yüksek İbadetidir

Bu dehşetli zaman, büyük ibadetlerin bazen en sessiz şekillerde yapıldığı bir zamandır. Bir bakıştan kaçınmak, bir kelimeyi yutmaktan ibaret olan bu takva halleri, Rabbimizin nazarında birer yıldız gibi parlar. Çünkü Allah, zahiri değil, kalbin içindeki o “kaçınma niyeti”ni tartar.

Takva, sadece bir zırh değil; aynı zamanda görünmeyen bir zafer bayrağıdır. Ve o bayrağı taşıyanlar, belki sessizdir ama göklerde alkışlanır.

Makale Özeti:

Bu yazı, Bediüzzaman’ın “bir haramın terkinde bir vâcib sevabı vardır” hakikatinden yola çıkarak, takvanın —yani günahı terk etmenin— modern çağdaki büyük değerini anlatır. Günahların yaygınlaştığı ve normalleştirildiği bir ortamda, bir mü’minin haramdan bilinçli bir şekilde kaçınması, görünmeyen ama çok değerli bir ibadet olur. Takva, bu çağda menfî bir ibadet olarak büyük ecirlere vesile olur ve niyetle taçlandığında sessiz ama parlak bir kulluk şekline dönüşür.

Kur’an Seddi Yıkılırsa: Zülkarneyn’den Günümüze Bir Uyarı

“Sedd-i Zülkarneyn’in tahribiyle, Ye’cüc ve Me’cüclerin dünyayı fesada vermesi gibi; şeriat-ı Muhammediye (asm) olan sedd-i Kur’an’ın tezelzülüyle Ye’cüc ve Me’cüc’den daha müthiş olan ahlâkta ve hayatta zulmetli bir anarşilik ve zulümlü bir dinsizlik fesada ve ifsada başlıyor.”
Tarihçe-i Hayat.293.

Tarihin derinliklerinden gelen bir hakikat feryat eder: Zulüm, sadece kılıçla değil; hakikatin seddinin yıkılmasıyla başlar. Kur’an, bu feryadı Zülkarneyn’in kıssasında anlatır. Ye’cüc ve Me’cüc gibi fitne kaynaklarının, güçlü bir seddin arkasında tutulduğu çağlar, izzet ve sükûn zamanlarıydı. Ne zaman ki o sedd zayıfladı; fesat, dalga dalga yayıldı.

Bediüzzaman Said Nursî’nin bu veciz tesbiti ise zamanımıza dair çok daha çarpıcı bir hakikati gözler önüne seriyor:
Zülkarneyn’in seddi yıkıldığında Ye’cüc ve Me’cüc dünyayı fesada verdi. Kur’an’ın sedd-i manevisi yıkıldığında ise onlardan daha müthiş bir fitne zuhur etti: Ahlâk ve hayatı bozan, insanlığı karartan bir anarşi ve dinsizlik.

Bugün yaşadığımız çağ, bu sözlerin birebir tefsiridir.
Kur’ân’ın terbiye edici, ahlâkı inşa eden, vicdanları harekete geçiren kuvveti ne zaman sosyal hayattan çekildi; o zaman anarşi, sapkınlık, cinnet ve kaos zuhur etti. Çünkü Kur’ân sadece bir inanç metni değil, aynı zamanda bir hayat nizamıdır. O olmazsa, insanın ne kalbi terbiye olur, ne aklı istikamette kalır, ne de toplum huzur bulur.

Bugün ekranlara bakın: Sapkınlık, isyan, ifsat, israf ve heva perestlik dalga dalga yayılıyor. Gençlik istikameti kaybediyor, aile yapısı çatırdıyor, toplumlar çatışma ve bunalım sarmalında savruluyor. Peki bu kadar kötülük nasıl bu kadar hızlı yayılabiliyor?

Çünkü önce Kur’an’ın seddi yıkıldı.
Yani Kur’ân’ın hayatı tanzim eden hükümleri; ailede, eğitimde, sosyal yapıda, siyasette ve medyada geri plana atıldı. Yerine hevâ, seküler akıl, nefsin arzuları ve materyalist anlayışlar yerleşti. Bu boşluğu da Ye’cüc ve Me’cüc’ten daha tehlikeli bir fitne doldurdu: dinsizlik ve anarşi.

Anarşi sadece sokakta barikat kurmak değildir; kalpte isyan başlatmaktır. Dinsizlik sadece Allah’ı inkâr etmek değildir; O’nu unutmak ve hayatı O’nsuz yaşama iddiasıdır. İşte bu yüzden Kur’an seddinin tahribi, yalnızca bir inanç krizine değil, bir insanlık felaketine yol açar.

Zülkarneyn, maddî bir seddi inşa etti. Biz ise bugün manevî bir seddin bekçisiyiz. Kur’an’ın ahkâmını hayatımıza geçirerek, fert ve toplum olarak yeniden bir iman ve ahlâk seddi kurmalıyız. Bu seddin harcı tebliğ, tuğlaları ahlâk, çatısı ise ihlas olmalıdır.

Yoksa bu çağın Ye’cüc ve Me’cüc’ü sadece ekranlardan değil, evlerimizin içine kadar girer; kalbimizi istila eder.

Makale Özeti:

Bu makale, Bediüzzaman’ın Zülkarneyn’in seddi ile Kur’an’ın sedd-i manevîsi arasında kurduğu benzetmeyi temel alarak yazılmıştır. Kur’an’ın hayatı tanzim eden hükümleri zayıflatıldığında, Ye’cüc ve Me’cüc’ten daha tehlikeli olan ahlâkî ve fikrî anarşi, insanlığı ifsat eder. Kur’an’sız bir hayat, hem bireyi hem toplumu kaosa sürükler. Bu nedenle mü’minlere düşen vazife, Kur’an’ın emirlerini bireysel ve toplumsal hayatta yeniden ikame ederek manevî bir set oluşturmaktır.

Takva Kalelerine Yardım: İhlas ve Uhuvvetle Direniş

“Böyle bir zamanda, bu dehşetli hâdisata karşı, ihlas kuvvetinden sonra bizim en büyük kuvvetimiz; iştirak-i a’mal-i uhreviye düsturuyla kalemlerle, her biri diğerinin a’mal-i saliha defterine hasenat yazdırdıkları gibi lisanlarıyla her birinin takva kalesine ve siperine kuvvet ve imdat göndermektir.”
Tarihçe-i Hayat.293.

Zaman, fitneyle karışık, dehşetli bir zamandır. Kalplerin titrediği, fikirlerin çatıştığı, hak ile batılın birbirine karıştığı bu hengâmda, mü’minin en büyük dayanağı, Cenab-ı Hakk’ın rızasını esas alan ihlâstır. Fakat bu ihlâs, yalnızca ferdî bir duruşla değil; “iştirak-i a’mal-i uhreviye” gibi yüksek bir düsturun tatbikiyle bir kuvvet kazanır. Zira bu çağda, iman hizmetinde fertlerin değil, cemaatlerin muvaffak olma zamanı gelmiştir.

Bediüzzaman Said Nursî, bu sözleriyle bizlere iki büyük dayanak gösterir:

1. İhlas kuvveti
2. Takva kalelerine lisan ve kalemle yapılan yardımlar

Bugün, İslâm davası düşmanlarının sadece silahla değil, fikirle, medya ile, kültürel yozlaşmayla saldırdığı bir vakıadır. Böyle bir savaşta en tesirli silah ise kalem ve lisandır. Her bir Nur Talebesi ya da İslâm hizmetkârı, kalemini çekerken sadece kendi amel defteri için değil; aynı zamanda kardeşlerinin defterlerine de hasenat yazdırmaktadır. Aynı şekilde bir mü’min, lisanıyla, duasıyla, nasihatiyle, paylaşımıyla başka bir mü’minin takva kalesine kuvvet ve imdat gönderebilir.

Bu öyle bir dayanışmadır ki, görünmez iplerle birbirine bağlı yüreklerin, Allah’ın nazarında tek bir kalp gibi hareket etmesidir. Bu hal, ahirette büyük bir müjdeye dönüşecektir: “Sen falanca kardeşine destek verdin; onun salih amelinden sana da ecir yazıldı.”

Peki biz bugün ne yapıyoruz?

Günümüz mü’minleri arasında en çok eksik olan şey belki de manevî dayanışmadır. Kimi zaman kibir, kimi zaman dünyevî meşguliyetler, kimi zaman ise rekabet duygusu, bu uhuvveti örselemekte. Halbuki, bir mü’minin kaleminden çıkan bir hakikat yazısı, bir başkasının yaptığı bir dua ile binlere ulaşabilir. Bir videonun hazırlanmasına bir mü’min muhteva sağlar, bir başkası onu yayar, bir başkası da onun için dua eder… Böylece her biri diğerinin amel defterine ışık taşır.

Burada çok önemli bir sır vardır: Bu manevî ortaklık dünyada gözükmez, ama ahirette açığa çıkar. Bir insanın küçük bir yardımı, niyetindeki ihlâs sebebiyle büyük neticelere vesile olur. Bu yüzden mü’min, küçük gördüğü hiçbir hizmeti küçümsememeli, “Benim katkım ne olacak ki?” dememelidir. Zira Allah, ihlâslı olan zerreyi dağ kadar büyütür; gösteriş karışmış dağı ise hiç hükmünde yapar.

İşte bu yüzden bu zamanda her mü’min, bir kaleye benzetilen takva siperlerinde savaşan kardeşlerine lisanıyla, duasıyla, kalemiyle ve imkanlarıyla yardım etmeli, onları yalnız bırakmamalıdır. Çünkü bu yardımlar sadece kardeşini değil, kendi ebedî hayatını da kurtarır.

Makale Özeti:

Bu yazıda, Bediüzzaman Said Nursî’nin “İhlas kuvvetinden sonra en büyük kuvvet, iştirak-i a’mal-i uhreviye düsturuyla kardeşine kalem ve lisanla yardım etmektir” sözünden hareketle, manevî dayanışmanın önemi anlatılmıştır. Kalemle yazılanlar, lisanla yapılan destekler yalnızca bireysel değil, toplu ecir kazandırır. Günümüz mü’minlerinin bu manevî ortaklığa daha fazla sarılmaları gerektiği, küçük görülen hizmetlerin ihlâsla büyük ecirlere vesile olabileceği belirtilmiştir.

Cam Parçasına Elmas Feda Edilir mi?

“
يَسْتَحِبُّونَ الْحَيٰوةَ الدُّنْيَا

bahsinde denilmiş ki: Bu asrın bir hâssası şudur ki hayat-ı dünyeviyeyi, hayat-ı bâkiyeye bilerek tercih ettiriyor. Yani kırılacak bir cam parçasını, bâki elmaslara bildiği halde tercih etmek bir düstur hükmüne geçmiş.”
Tarihçe-i Hayat.281

Zamanın Cehâleti ve Dünya Sevdası Üzerine Bir Tebliğ
Bile Bile Aldanmak

İnsanlık tarihi boyunca pek çok yanılgıya düşülmüştür. Fakat bu asrın, yani içinde yaşadığımız çağın en dehşetli hastalığı, aldanmayı bile bile tercih etmek olmuştur. Eskiden insanlar, ebedî hayatı bilmedikleri için dünya zevklerine yönelirlerdi. Şimdi ise biliyorlar, ama buna rağmen fani olanı bâki olana tercih ediyorlar.

Bu tercih, basit bir gaflet değil; köklü bir zihniyet bozulmasıdır. Cam parçası olduğunu bile bile dünyevî menfaatlere sarılmak, elmas değerindeki uhrevî hakikatleri göz ardı etmek; sadece akılsızlık değil, aynı zamanda kalbin iflasıdır.

Cam Nedir? Elmas Nedir?

Cam: Parlayan ama kolayca kırılan dünya hayatıdır. Şöhret, servet, makam, geçici hazlar… Hepsi göz alıcıdır ama ömürle sınırlıdır.

Elmas: Sönmeyen, çürümeyen ve kalıcı olan hayat-ı bâkiyedir. Ebedî saadet, Allah’ın rızası, cennet ve cemâlullahtır.

Ve insan, bu çağda camın parıltısına aldanıp elması yere atan bir varlık hâline gelmiştir. Ekranlar, reklâmlar, ideolojiler, sosyal medya… Hepsi, dünyayı allayıp pullayarak hayatı sadece buradan ibaretmiş gibi göstermeye çalışıyor.

Dünya Zehri Bal Gibi Sunuluyor

Bu çağda, dünya sevgisi sadece bir tercih değil, sistematik bir şekilde pompalanan bir hayat felsefesi hâline gelmiştir. İnsanlar sabah kalktığında, akşam yatağa girene kadar, hep aynı mesajla bombardımana tutuluyor:

> “Dünya senin için, bu hayat bir kere, keyfine bak!”

Bu mesajın etkisiyle insanlar, fani lezzetleri ebedî lezzetlere tercih ediyor. Halbuki Kur’ân açıkça uyarıyor:

> “يَسْتَحِبُّونَ الْحَيٰوةَ الدُّنْيَا عَلَى الْاٰخِرَةِ”
“Onlar dünya hayatını âhirete tercih ederler.” (İbrahim Suresi, 3)

Ve bu tercih, sadece bireysel bir hata değil, bir toplum hastalığı hâlini alıyor.

Asrın İmtihanı: İradesiyle Camı Seçen İnsan

Bediüzzaman’ın ifadesiyle bu asırda insanlar, camın kırılacağını bildikleri halde onu elmasa tercih ediyorlar. Bu, sıradan bir gaflet değil, irticâî bir cehalet, yani geriye dönüş:

Akıldan kalbe,

Hakikatten hevâya,

Ebedden ana düşüş…

İnsan, böylece ne kadar bilen bir varlık olsa da, istemediği hakikate körleşebilen bir varlığa dönüşüyor. Nefsinin hoşuna gitmeyeni reddediyor, işine gelmeyeni inkâr ediyor.

Bu Oyunu Kim Kurdu?

Bu zihinsel aldanışın arkasında, sadece insanın nefsi değil; materyalist felsefe, seküler eğitim, hedonist medya gibi modern dünyanın sistematik yönlendirmeleri de var. İnsan bu oyunun farkına varmadıkça, hep cam peşinde koşacak ve elmasın değerini ancak mezar taşında anlayacak.

Hakiki Kurtuluş: Tercihi Doğru Yapmak

Mü’min, bu çağda en büyük cihadı kendi nefsinde verir. Camın cazibesine karşı elmasın kıymetini fark etmek, bir uyanış meselesidir.

Elmas sessizdir, cam ise çın çın öter.

Elmas saklanır, cam vitrinlerde parlar.

Elmas sabır ister, cam aceleciyi kandırır.

Bu çağda bahtiyar odur ki, hayat-ı bâkiyenin ışığında, hayat-ı dünyeviyeyi anlamlandırır. Ve nefsine her gün hatırlatır:

> “Ben ebediyet için yaratıldım. Cam değil, elmas arıyorum!”

Makale Özeti:

Bu çağın en büyük hastalığı, fani dünya hayatını, ebedî hayata bilerek tercih etmektir.

Dünya hayatı, bir cam parçası gibi kırılgan; ahiret hayatı ise elmas gibi değerlidir.

Günümüz insanı, medya ve ideolojilerin etkisiyle bile bile dünya sevdasına kapılıyor.

Bu tercih, sadece bireysel bir zaaf değil; çağın ruhuna sinmiş bir hastalıktır.

Kurtuluş ise, elmas olan ahireti, cam olan dünyaya tercih etmekten geçer.