Risale-i Nur Külliyatında Ayetlerin Ele Alınış Tarzı ve Kur’ân’ın Manevî Tefsiri

Risale-i Nur Külliyatında Ayetlerin Ele Alınış Tarzı ve Kur’ân’ın Manevî Tefsiri

Giriş: Kur’ân’ın Çağrısına Bir Cevap

Risale-i Nur Külliyatı, Bediüzzaman Said Nursî tarafından kaleme alınan ve asrın manevî yaralarına Kur’ân merkezli bir ilaç olarak sunulan eşsiz bir eserdir. Külliyat, klasik tefsirlerden farklı olarak, ayetlerin lafzî tefsirinden ziyade, onların ruhu, hikmeti ve imanî boyutları üzerinde yoğunlaşır. Bu yönüyle Risale-i Nur, Kur’ân’ın vicdanlarda akis bulan manevî bir tefsiridir.

Risale-i Nur’da Ele Alınan Ayetlerin Genel Muhtevası

Risale-i Nur’da ağırlıklı olarak şu ayet grupları üzerinde durulmuştur:

İmanî ve Kelamî Ayetler

Kur’ân’daki Allah’ın varlığı, birliği, sıfatları ve âhiret gibi temel akide konularına dair ayetler, Risale-i Nur’da çok derin ve sistemli biçimde ele alınır.

Örnek:

> “Göklerde ve yerde olan her şey Allah’ı tesbih eder.” (Hadîd, 1)
→ Sözler, Lem’alar, Şualar’da bu ayet kâinatın zikrine işaretle şerh edilir.

Tevhid ve Marifetullah Ayetleri

Bediüzzaman, özellikle tevhid ayetlerini açıklarken bunları birer “tefekkür vesilesi” olarak kullanır. Kur’ân’da geçen “Semavat ve arzın yaratılışı” ile ilgili ayetler, tefekkürî şekilde derinleştirilir.

Örnek:

> “Şüphesiz ki göklerin ve yerin yaratılışında, gece ile gündüzün birbiri ardınca gelişinde…” (Âl-i İmrân, 190)
→ 21. Söz ve 33. Söz’de detaylı işlenir.

Haşir ve Âhiret Ayetleri

Bediüzzaman’ın en çok üzerinde durduğu konulardan biri âhiret inancıdır. Bu yüzden haşirle ilgili ayetler külliyatta çok geniş yer tutar.

Örnek:

> “Sizi ilk defa yarattığımız gibi, yine tek başınıza huzurumuza geldiniz.” (En’âm, 94)
→ 10. Söz (Haşir Risalesi) bu ayetin derin bir açıklamasıdır.

Nübüvvet Ayetleri

Peygamber Efendimiz’in (s.a.v) risaleti, mucizeleri ve şahsiyeti üzerine inen ayetler, Risale-i Nur’da 19. Mektup gibi risalelerde geniş şekilde yer alır.

Örnek:

> “Biz seni ancak âlemlere rahmet olarak gönderdik.” (Enbiyâ, 107)
→ Bu ayet, rahmet peygamberliği çerçevesinde derinlemesine işlenir.

Kur’ân’ın Kendi Mahiyeti ile İlgili Ayetler

Kur’ân’ın mucizevîliği, beşer üstü yönü ve ebedîliği gibi ayetler, Risale-i Nur’un temel taşlarındandır.

Örnek:

> “Eğer kulumuza indirdiğimiz Kur’ân’dan şüphedeyseniz…” (Bakara, 23)
→ 25. Söz’de Kur’ân’ın mu’cizeliği detaylı şekilde incelenir.

Risale-i Nur’un Tefsir Yöntemi
Temsiller Üzerinden Derin Açıklamalar

Risale-i Nur, ayetlerin açıklamasında çokça temsilî anlatımları kullanır. Bu temsiller, akla hitap eden berrak bir tefekkür sağlar.

> Örn: Güneş temsili ile Allah’ın sıfatları anlatılır (30. Söz).

Ayetlerin Hayata Tatbiki

Külliyatta ayetler kuru bilgi için değil, hayatı ve imanı inşa eden bir reçete olarak değerlendirilir. “Hayata temas etmeyen ilim faydasızdır” düsturuyla, her izah insanın iç dünyasına yöneliktir.

Çağın İhtiyacına Göre Açıklama

Risale-i Nur, ayetleri asrın anlayışına ve şüphelerine cevap verecek şekilde yorumlar. Özellikle materyalizm, natüralizm gibi ideolojilere karşı, Kur’ân ayetlerini delil ve mantık örgüsüyle işler.

Kur’ân Ayetlerinin Risale-i Nur’daki Hikmetli Yorumları

Bediüzzaman, ayetlerin sadece zahirini değil, batınî hikmetini de ortaya koyar. Örneğin:

> “O, gökleri sizin için bir bina yaptı.” (Nuh, 10-11)
Bu ayeti sadece kozmolojik bir bilgi olarak değil, “gökyüzündeki nizamın insan için yaratıldığını” gösteren bir rahmet delili olarak ele alır.

Yine:

> “O Allah’tır ki sizi annelerinizin karnında yaratır.” (Zümer, 6)
→ Bu ayet, insanın yaratılışındaki mucizevîliğiyle Allah’ın ilmini ve kudretini ilan eder.

Risale-i Nur’un Kur’ân’a Bakışı: Bir Rehberin Rehberi

Bediüzzaman, Risale-i Nur’un bir “Kur’ân’dan süzülmüş nur” olduğunu vurgular. Külliyat, doğrudan Kur’ân’dan ilham alır. Onu okuyana şöyle der:

Kalbine: “Kur’ân’sız huzur bulamazsın.”

Aklına: “Kur’ân’sız anlayamazsın.”

Ruhuna: “Kur’ân’sız kemale eremezsin.”

Zamanına: “Kur’ân eskimez, sen eskiyorsun.”

Risale-i Nur, ayetlerin nurunu çağın karanlıkları içinde bir meşale gibi yakar. Bu yönüyle bir “tefsir” olmanın ötesinde, bir hakikat davetidir.

Sonuç: Risale-i Nur’da Ayetler, Hayatın Mayasıdır

Risale-i Nur Külliyatı, Kur’ân’daki imanî esasları en zor sorulara karşı akıl, kalp ve vicdan ortaklığıyla savunan bir ilim abidesidir. Ayetler bu külliyatta, sadece okunmak için değil, yaşanmak ve tefekkür edilmek için ele alınır. Her ayet, insanın iç dünyasına dokunur, fıtratına seslenir ve ruhuna yön verir.

ÖZET:

Risale-i Nur’da en çok iman, haşir, nübüvvet, Kur’ân’ın mucizesi ve Allah’ın birliği ile ilgili ayetler tefsir ve izah edilmiştir.

Külliyat, ayetleri lafzî değil, ruhanî ve aklî yönüyle ele alır.

Temsiller, tefekkürî analizler ve çağın ihtiyaçlarına uygun anlatım, Risale-i Nur’un ayet yorumlarının temel metodudur.

Risale-i Nur, Kur’ân’ın zaman üstü hakikatini zamanın idrakine sunan eşsiz bir manevi tefsirdir.

Zamanın Ruhuna Hitap Eden Peygamber

Zamanın Ruhuna Hitap Eden Peygamber

“Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâmın dahi zamanında Ceziretü’l-Arap’ta en ziyade revaçta dört şey idi:

Birincisi: Belâgat ve fesahat.

İkincisi: Şiir ve hitabet.

Üçüncüsü: Kâhinlik ve gaibden haber vermek.

Dördüncüsü: Hâdisat-ı maziyeyi ve vakıat-ı kevniyeyi bilmek idi.”
Mektubat

BAŞLIK: Asr-ı Saadet’te Revaçta Olan Dört Alan ve Kur’ân’ın Bu Alanlardaki Mucizevî Meydan Okuması
(Bediüzzaman Said Nursî’nin Mektubat’taki Tesbiti Işığında)

Allah, her peygamberi gönderdiği topluma zamanın en güçlü değerleriyle ve onların anlayabileceği bir lisanla göndermiştir. Zira tebliğin tesiri, muhatabın idrakiyle doğrudan ilgilidir.
Resûl-i Ekrem Aleyhissalâtü Vesselâm da Ceziretü’l-Arap gibi çetin, çölleşmiş ve kabileci bir yapıya sahip topluma gönderilmişti. Bu toplumun en çok değer verdiği dört şey vardı:

> **1. Belâgat ve fesahat

Şiir ve hitabet
Kehânet ve gaybî haberler
Tarihî hadiseleri ve kevnî vakıaları bilmek**

Bediüzzaman Said Nursî, bu dört unsuru tesbit eder ve Kur’ân’ın bu alanlarda nasıl eşi benzeri olmayan bir mucize olduğunu gösterir. Aşağıda, bu dört özelliği hem örneklerle hem ibretli yönleriyle ele alacağız.

Belâgat ve Fesahat: Sözün Sırrı Kur’ân’da

Arap toplumunda söz ustalığı, bir kimsenin toplumsal konumunu belirleyen en önemli unsurdu. Kabileler arası savaşlar dahi bazen bir beyitte başlayıp bir kıt’ada sona ererdi.

📌 Örnek: Ünlü “Muallakât-ı Seb’a” yani yedi askıya asılan şiirler, Kâbe duvarına asılacak kadar değerli görülmüştü.

İşte tam da böyle bir toplumda Kur’ân-ı Kerîm indi ve şu meydan okumayı yaptı:

> “Eğer kulumuza indirdiğimiz Kur’an’dan şüphedeyseniz, haydi onun benzeri bir sûre getirin.” (Bakara, 23)

Arap şairleri, edipleri ve hatipleri buna karşı susmak zorunda kaldılar. Çünkü Kur’ân, lafzî güzellikte, mana derinliğinde, ahenk ve üslupta onların çok ötesindeydi. Edebi dehâlar bile Kur’ân karşısında hayranlıktan secdeye kapandılar.

Şiir ve Hitabet: Kur’ân Şiir Değil, Ama Şiiri Aciz Bıraktı

Araplar için şiir, hem tarih hem hukuk hem de kimlikti. Ağıtlar, övgüler, yergiler, hatta savaş ilanları şiirle yapılırdı. Bu yüzden şairler toplumda neredeyse kabile sözcüsü gibiydi.

📌 Örnek: Kab bin Züheyr, Peygamber Efendimiz’e karşı yazdığı hiciv şiirlerinden sonra iman edip Resûlullah’a övgü dolu “Bâne Suâd” kasidesini sunmuş, Peygamber Efendimiz de hırkasını ona hediye etmiştir.

Kur’ân ise şiirle karıştırılamayacak bir üslupla geldi. Ama şiirin zirvede olduğu bir toplumu şiirle değil, şiir üstü bir belagatle fethetti. O kadar ki:

> “Biz ona şiir öğretmedik, zaten bu ona yaraşmaz.” (Yâsîn, 69)

Kur’ân, şiirle yarışmadı; ama onu aştı. Çünkü onda hakikat vardı, hidayet vardı, hikmet vardı. Kelamı yaratılmışın değil, Yaratıcının sözleri olduğu her yönüyle belliydi.

Kehânet ve Gaybî Haberler: Kur’ân’ın Geleceği Bildiren Mucizeleri

Peygamberlikten önce Araplar arasında kâhinler ve müneccimler revaçtaydı. Geleceğe dair söz söyleyenlere büyük ilgi vardı. Fakat bu kâhinlerin sözleri belirsiz, çelişkili ve çoklukla yalandı.

Kur’ân ise birçok gaybî haberi net bir şekilde bildirdi. Bunlar ya:

Gelecekte vuku bulacak olaylar,

Peygamberimizin bilmesi mümkün olmayan geçmiş bilgiler,

Ahirete ve melekuta dair beşer üstü hakikatlerdi.

📌 Örnekler:

“Rumlar, en yakın yerde yenildiler. Ama birkaç yıl içinde galip gelecekler.” (Rum, 2-4)
→ Bu ayet, Rumların mağlup olduğu bir zamanda indi ve birkaç yıl içinde aynen gerçekleşti.

“Sen onların yanında değildin… Biz sana vahyediyoruz.” (Kasas, 44-46)
→ Musa kıssası anlatılırken, Peygamberimizin Tevrat’ı okumadığı, o bilgiyi vahiyden aldığı anlatılır.

Kur’ân, bu yönüyle kâhinleri değil; gerçek bilgiyi, saf ve şaşmaz bir vahiyle getiren Peygamber’i ortaya koydu.

Hadisat-ı Maziye ve Vakıat-ı Kevniye: Kur’ân’ın Kozmik ve Tarihsel Bilgeliği

Araplarda geçmiş olaylara dair bilgi, şecere ve hikâyeler yoluyla aktarılırdı. Lakin bu bilgiler çoğu zaman eksik, efsanevi ya da yanlış temelliydi. Ayrıca kâinatla ilgili bir felsefî bakış yoktu.

Kur’ân hem tarihi olayları aslına uygun şekilde anlattı, hem de kâinatın yaratılışına dair çok derin ve hikmetli bilgiler verdi:

📌 Tarihî Örnek:

Musa, Firavun, Nuh, İbrahim kıssaları…
→ Kur’ân’da bunlar hem ibret hem hakikat açısından sunulmuştur.

📌 Kevnî Örnek:

“Göğü Allah yükseltti, mizanı O koydu.” (Rahman, 7)
→ Fiziksel yasaları ifade eden bir kâinat nizamı sunulmaktadır.

“Biz gökleri direksiz olarak yükselttik…” (Ra’d, 2)
→ O dönemin astronomik anlayışının ötesinde, boşlukta yörünge yasalarına işaret eder.

Kur’ân, hem tarihin karanlık noktalarını aydınlattı hem de kâinatı bir kitap gibi okumayı öğretti.

Sonuç: Kur’ân, Her Alanda En Üstün Cevabı Verdi

Cahiliye toplumunun en parlak görünen alanları, Kur’ân karşısında birer karanlık mecra haline geldi.
Kur’ân, bu dört alana da ışık tuttu ama onların üslubunu taklit etmedi. Onları doğruya yönlendirdi, yüceltti, arındırdı. Böylece:

Sözün en güzeliyle geldi, edebiyatı aştı.

Hitabetin özünü getirdi, şiiri gölgeledi.

Gelecek haberlerini net verdi, kâhinliği çürüttü.

Geçmişi doğruladı, kâinatı tefekkür ettirdi.

Bu da gösteriyor ki Kur’ân, zamanın revaçta olan her alanına hem meydan okumuş, hem de onu ıslah etmiştir.

ÖZET:

Efendimiz’in zamanında Arap toplumu dört şeye çok önem veriyordu: belâgat, şiir, kehânet ve tarihî bilgi.

Kur’ân, her biriyle ilgili eşsiz bir mucize ortaya koyarak bu alanlara hem meydan okudu hem rehberlik etti.

Kur’ân’ın kelamı, sadece o çağı değil, tüm çağları aydınlatacak bir hakikati içinde barındırıyordu.

Bu dört unsurun tamamı Kur’ân’ın ilahi kaynağını, eşsizliğini ve evrenselliğini isbat etmektedir.

En Büyük Mucize: Peygamber Efendimiz’in (s.a.v) Şahsiyeti ve Ahlâkı

En Büyük Mucize: Peygamber Efendimiz’in (s.a.v) Şahsiyeti ve Ahlâkı

“Resul-i Ekrem aleyhissalâtü vesselâmın Kur’an’dan sonra en büyük mu’cizesi, kendi zatıdır. Yani onda içtima etmiş ahlâk-ı âliyedir ki her bir haslette en yüksek tabakada olduğuna, dost ve düşman ittifak ediyorlar.”
Mektubat

Giriş: Kur’ân’ın Hayat Bulmuş Hâli

Peygamber Efendimiz Hz. Muhammed Mustafa (s.a.v), yalnızca vahyin tebliğ edicisi değil, aynı zamanda vahyin en canlı ve kemal sahibi şahididir. Kur’ân-ı Kerîm, onun kalbinde nur, sözlerinde hikmet, fiillerinde ahlak olmuş; âdeta yürüyen bir Kur’ân hâline gelmiştir.
Bediüzzaman Said Nursî, bu hakikati şu veciz cümleyle dile getirir:

> “Resul-i Ekrem Aleyhissalâtü Vesselâm’ın Kur’ân’dan sonra en büyük mu’cizesi, kendi zatıdır. Yani onda içtima etmiş ahlâk-ı âliyedir ki her bir haslette en yüksek tabakada olduğuna, dost ve düşman ittifak ediyorlar.”

Bu cümle, Peygamber Efendimiz’in yalnızca risaletiyle değil, şahsiyet yapısıyla da ilahi bir mucize olduğunu ilan etmektedir. Aşağıda bu hakikati ibretli ve hikmetli bir çerçevede açmaya çalışacağız.

Mucize Nedir? Peygamberin Zatı Neden Mucizedir?

Mucize, insanın güç yetiremeyeceği, harikulade bir olay veya özelliktir. Kur’ân, Efendimiz’in en büyük mucizesidir. Ancak onun ardından gelen en büyük mucize ise kendisidir:

Aklı,

Ahlakı,

Merhameti,

Adaleti,

Fedakârlığı,

Tevazuu,

Sabır ve cesareti…

Hepsi insanlık tarihinin ulaşabileceği en yüksek zirveye ulaşmıştır. Öyle ki dost da düşman da bu kemali inkâr edememiştir.

📌 Örnek:
Fransız düşünür Lamartine onun hakkında şöyle der:

> “Eğer büyüklük hem akıl, hem ahlak, hem tesir, hem cihanda açtığı iz açısından ölçülecekse, tarihte ondan büyük hiç kimse yoktur.”

Ahlâk-ı Âliye: İnsanlığın Zirvesi

Efendimiz’in (s.a.v) en belirgin yönü, ahlâkının mükemmelliğidir. Nitekim Kur’ân da onun bu yönünü şöyle tasdik eder:

> “Ve sen elbette yüce bir ahlâk üzeresin.” (Kalem, 4)

Onun ahlâkından birkaç misal:

Sabır: Taif’te taşlanırken beddua etmedi.

Merhamet: Uhud’da dişi kırıldığında, “Kavmimi bağışla, bilmiyorlar” dedi.

Adalet: Kızı hırsızlık etse ceza uygulanacağını bildirdi.

Cömertlik: Elindekini infak edip aç yattı.

Tevazu: Ashabı onun kim olduğunu yabancılara gösterirdi; çünkü bir hükümdar gibi değil, içlerinden biri gibi davranırdı.

O’nun şahsında, Allah’ın ahlâkî isimlerinin en güzel yansıması vardır. Sanki “rahmaniyet, halimiyet, kerem, af” gibi isimler bir kalıba dökülmüş, bir beşer kisvesine bürünmüştür.

Dost ve Düşmanın İttifakı: Evrensel Şahitlik

Bir insanın yüceliği sadece sevenlerinin değil, düşmanlarının da itirafıyla anlaşılır. Resûlullah’ın ahlâkı, öylesine yüceydi ki, düşmanları bile ona “El-Emin” demekten geri duramamıştı.

📌 Örnek:

Mekke’nin ileri gelen müşrikleri, onun getirdiği dine karşıydılar; ama ona “yalancı” diyemediler.

Hz. Ebû Süfyan, Bizans İmparatoru Heraklius’a şöyle dedi:

> “Yalan söylemezdi. Biz onun hiç kötü bir ahlâkını görmedik.”

Bu da gösteriyor ki, onun zatı münakaşaya kapalı bir hakikat gibi parlıyordu. Vahyin doğruluğu, onun şahsında ete kemiğe bürünmüş, inkâra mahal bırakmamıştı.

Günümüzde Peygamber Ahlâkı: Neden Mucize Gibi Geliyor?

Bugün dünya, teknolojiyle büyüdü ama ahlâkla küçüldü. Modern insan, bilgiye ulaşabiliyor ama erdemli bir şahsiyet inşa edemiyor. İşte tam da bu noktada Efendimiz’in şahsiyeti bir ahlâk mucizesi olarak parlıyor.

Bir lider düşünün, düşmanını affediyor.

Bir komutan düşünün, ganimeti dağıtıyor, kendine almıyor.

Bir devlet başkanı düşünün, yerde oturup kuru ekmek yiyor.

Bir baba düşünün, çocuklarını öpüyor, torunlarını sırtında gezdiriyor.

Bir kul düşünün, gecelerce secdede ağlıyor…

Bu ahlâkı taşıyan bir zat, sadece tarihî bir figür değil, kıyamete kadar insanlığa örnek olacak canlı bir değerler pusulasıdır.

Onun Şahsiyeti, Kur’ân’ın En Güzel Tefsiridir

Peygamberimizin (s.a.v) zatı, Kur’ân’ın hayata geçmiş şeklidir. Hz. Âişe validemiz onun ahlâkını soranlara şöyle der:

> “Onun ahlâkı Kur’ân’dı.”

Demek ki Kur’ân nasıl bir hayat ister? Bunu bilmek isteyen, Efendimiz’e baksın. Onun hayatı, Kur’ân’ın yaşayan bir tercümesidir. Bu yönüyle de onun şahsiyeti, Kur’ân’dan sonra en büyük mucizedir. Çünkü Kur’ân’ı en güzel şekilde okuyan, yaşayan ve yansıtan odur.

Sonuç: Bir İnsan Ki Mucizedir

Resûl-i Ekrem Aleyhissalâtü Vesselâm’ın en büyük mucizelerinden biri, kendi zat-ı mübarekidir. Onun şahsında toplanan ahlâkî kemalat, sadece ilahî bir armağan değil, aynı zamanda Kur’ân’ın canlı bir isbatıdır.
Onun hayatı, ahlâkı ve şahsiyeti, kıyamete kadar bütün insanlığa rehberlik edecek ilahi bir nurdur.

ÖZET:

Peygamber Efendimiz’in Kur’ân’dan sonraki en büyük mucizesi, kendi şahsiyetidir.

Ahlâkî kemalatın her yönüyle en yüksek tabakasına sahiptir.

Dost düşman herkes onun dürüstlüğü, sabrı, adaleti ve tevazusunu kabul etmiştir.

Onun şahsiyeti, Kur’ân’ın canlı ve en güzel tefsiridir.

Modern dünyanın karanlığında onun ahlâkı, hâlâ insanlık için en büyük kurtuluş ışığıdır.

En Büyük Mucize: Peygamber Efendimiz’in (s.a.v) Şahsiyeti ve Ahlâkı

En Büyük Mucize: Peygamber Efendimiz’in (s.a.v) Şahsiyeti ve Ahlâkı

Giriş: Kur’ân’ın Hayat Bulmuş Hâli

Mucize Nedir? Peygamberin Zatı Neden Mucizedir?

Mucize, insanın güç yetiremeyeceği, harikulade bir olay veya özelliktir. Kur’ân, Efendimiz’in en büyük mucizesidir. Ancak onun ardından gelen en büyük mucize ise kendisidir:

Aklı,

Ahlakı,

Merhameti,

Adaleti,

Fedakârlığı,

Tevazuu,

Sabır ve cesareti…

Hepsi insanlık tarihinin ulaşabileceği en yüksek zirveye ulaşmıştır. Öyle ki dost da düşman da bu kemali inkâr edememiştir.

📌 Örnek:
Fransız düşünür Lamartine onun hakkında şöyle der:

> “Eğer büyüklük hem akıl, hem ahlak, hem tesir, hem cihanda açtığı iz açısından ölçülecekse, tarihte ondan büyük hiç kimse yoktur.”

Ahlâk-ı Âliye: İnsanlığın Zirvesi

Efendimiz’in (s.a.v) en belirgin yönü, ahlâkının mükemmelliğidir. Nitekim Kur’ân da onun bu yönünü şöyle tasdik eder:

> “Ve sen elbette yüce bir ahlâk üzeresin.” (Kalem, 4)

Onun ahlâkından birkaç misal:

Sabır: Taif’te taşlanırken beddua etmedi.

Merhamet: Uhud’da dişi kırıldığında, “Kavmimi bağışla, bilmiyorlar” dedi.

Adalet: Kızı hırsızlık etse ceza uygulanacağını bildirdi.

Cömertlik: Elindekini infak edip aç yattı.

Tevazu: Ashabı onun kim olduğunu yabancılara gösterirdi; çünkü bir hükümdar gibi değil, içlerinden biri gibi davranırdı.

Dost ve Düşmanın İttifakı: Evrensel Şahitlik

📌 Örnek:

Mekke’nin ileri gelen müşrikleri, onun getirdiği dine karşıydılar; ama ona “yalancı” diyemediler.

Hz. Ebû Süfyan, Bizans İmparatoru Heraklius’a şöyle dedi:

> “Yalan söylemezdi. Biz onun hiç kötü bir ahlâkını görmedik.”

Bu da gösteriyor ki, onun zatı münakaşaya kapalı bir hakikat gibi parlıyordu. Vahyin doğruluğu, onun şahsında ete kemiğe bürünmüş, inkâra mahal bırakmamıştı.

Günümüzde Peygamber Ahlâkı: Neden Mucize Gibi Geliyor?

Bir lider düşünün, düşmanını affediyor.

Bir komutan düşünün, ganimeti dağıtıyor, kendine almıyor.

Bir devlet başkanı düşünün, yerde oturup kuru ekmek yiyor.

Bir baba düşünün, çocuklarını öpüyor, torunlarını sırtında gezdiriyor.

Bir kul düşünün, gecelerce secdede ağlıyor…

Bu ahlâkı taşıyan bir zat, sadece tarihî bir figür değil, kıyamete kadar insanlığa örnek olacak canlı bir değerler pusulasıdır.

Onun Şahsiyeti, Kur’ân’ın En Güzel Tefsiridir

Peygamberimizin (s.a.v) zatı, Kur’ân’ın hayata geçmiş şeklidir. Hz. Âişe validemiz onun ahlâkını soranlara şöyle der:

> “Onun ahlâkı Kur’ân’dı.”

Sonuç: Bir İnsan Ki Mucizedir

ÖZET:

Peygamber Efendimiz’in Kur’ân’dan sonraki en büyük mucizesi, kendi şahsiyetidir.

Ahlâkî kemalatın her yönüyle en yüksek tabakasına sahiptir.

Dost düşman herkes onun dürüstlüğü, sabrı, adaleti ve tevazusunu kabul etmiştir.

Onun şahsiyeti, Kur’ân’ın canlı ve en güzel tefsiridir.

Modern dünyanın karanlığında onun ahlâkı, hâlâ insanlık için en büyük kurtuluş ışığıdır.

Kâinatın Sahibinden Gelen Akıl Dolu Düzen: Bilerek, Görerek, Hikmetle Tasarruf Eden Rabbimiz

Kâinatın Sahibinden Gelen Akıl Dolu Düzen: Bilerek, Görerek, Hikmetle Tasarruf Eden Rabbimiz
(Bediüzzaman Said Nursî’nin Mektubat’ta Çizdiği Kudret ve Hikmet Portresi)

“Şu kâinatın sahip ve mutasarrıfı elbette bilerek yapıyor ve hikmetle tasarruf ediyor ve her tarafı görerek tedvir ediyor ve her şeyi bilerek, görerek terbiye ediyor ve her şeyde görünen hikmetleri, gayeleri, faydaları irade ederek tedvir ediyor.”
Mektubat

GİRİŞ: Tesadüf mü, Tedbir mi?

Kâinata şöyle dikkatle bakıldığında bir çocuk dahi şunu fark eder:
Hiçbir şey başıboş değil.
Her şey belli bir ölçüde, düzende ve anlamda yaratılmış.

Güneş her gün doğuyor, şaşmıyor.

Kalpler atıyor, bir ritme bağlı.

Yağmurlar, zamanında yağıyor, toprağı diriltiyor.

İşte bu olağan düzen, aslında olağanüstü bir idarenin, tedbirin, ilmin ve hikmetin eseridir.
Bediüzzaman bu büyük gerçeği özlü bir cümlede şöyle ifade eder:

> “Şu kâinatın sahibi ve mutasarrıfı elbette bilerek yapıyor ve hikmetle tasarruf ediyor ve her tarafı görerek tedbir ediyor ve her şeyi bilerek, görerek terbiye ediyor ve her şeyde görünen hikmetleri, gayeleri, faydaları irade ederek tedbir ediyor.”

Bu cümle, hem ilahî kudretin sıfatlarını ortaya koyar hem de imanî bir idrak kapısı açar.

Kâinatın Sahibi Vardır ve O Bilerek Yapıyor

Hiçbir eser ustasız olmaz.

Bir kitap yazarı olmadan yazılamaz.

Bir tablo ressam olmadan çizilemez.

Bir bina mimarsız olmaz.
O hâlde her gün gözümüzün önünde dönen bu mucizelerle dolu kâinat, elbette sahipsiz olamaz.
Ve daha da önemlisi:
Bu Sahip, bilerek, isteyerek, ilimle ve iradeyle yapıyor.

📌 Örnek:
Anne karnında bir çocuğun yaratılışı…

Önce kalp atar.

Sonra beyin gelişir.

Sonra göz oluşur.
Bütün bu aşamalar, tesadüf değil; ilimle tanzim edilen bir plandır.

Hikmetle Tasarruf Ediyor: Her Şeyin Altında Bir Gaye Var

Kâinattaki her şeyde bir maksat, bir fayda, bir hikmet var.

Bal arısı sadece bal yapmaz; çiçekleri dölleyerek hayatın dönüşünü sürdürür.

Bulut sadece yağmur taşımaz; atmosferin dengesini de korur.

Mide sadece sindirmez; vücuda enerji dağıtımını da planlar.

Yani hiçbir şey boşuna değil. Ve bu düzen, “gözü olanın görebileceği” kadar açıktır.

📌 Kur’ânî Örnek:

> “Biz gökleri, yeri ve bunlar arasındakileri boş yere yaratmadık.” (Sad, 27)

Her Şeyi Görerek ve Bilerek Tedbir Ediyor

Rabbimiz sadece yaratmakla kalmaz; aynı zamanda görür, bilir, gözetir ve terbiye eder.

Her bir canlı, O’nun kontrolü altındadır.

Denizdeki balık,

Dağdaki kurt,

Topraktaki kurtçuk…

Hepsi doğru zamanda rızkına ulaşır. Bu ise ancak her şeyi aynı anda gören ve yöneten bir Kudret’in işidir.

📌 Hikmetli Temsil:
Düşünün ki milyarlarca sayfayı aynı anda okuyabilen, her satırını aynı anda anlayan ve yöneten bir güç var…
İşte Rabbimiz, kâinat kitabını böyle bir bakışla yönetmektedir.

Her Şeyde Görünen Hikmetleri İrade Ederek Yönlendiriyor

Bediüzzaman’ın ifade ettiği gibi:
Allah sadece yaratmakla kalmaz, her şeyi belli hikmetler doğrultusunda yönlendirir.

📌 Bir Çekirdeğin Hikmeti:

Toprağa atılan bir çekirdek, ne bir kaya olur ne de kurur gider.

Tam da yaratılış maksadına uygun olarak filizlenir, gövdeye dönüşür, dal verir, meyve verir.

Bu da gösteriyor ki kâinatta hedefsiz, maksatsız bir yönlendirme yoktur.

Tesadüfe Yer Yok, Tefekküre Davet Var

Bediüzzaman’ın bu cümlesi, insanı tesadüf yalanından hakikat iklimine çıkarır.

Her şeyde hikmet varsa, o zaman hayat başıboş değil.

Eğer hayat başıboş değilse, biz de sorumluyuz.

Ve eğer sorumluysak, demek ki bir hesap günü de vardır.

Bu düşünce zinciri, insanı imanın temel taşlarına götürür.

SONUÇ: Kâinat Konuşuyor, Kulak Verene

Kâinatın her tarafı, bir Sanatkârın mühürleriyle dolu.

İlmiyle yaratıyor,

Hikmetiyle yönlendiriyor,

Görerek terbiye ediyor,

Maksatlı ve planlı bir şekilde her şeyi tanzim ediyor.

Ve bu kudretli sanat, sadece görmek isteyen gözlere değil, anlamak isteyen akıllara da hitap ediyor.

ÖZET:

Kâinatın Sahibi olan Allah, bilerek, görerek, hikmetle yaratmakta ve yönetmektedir.

Her şeyde bir gaye, hikmet ve fayda gözetilmiştir.

Bu düzende tesadüfe yer yoktur; her şey Allah’ın ilmi, iradesi ve kudretiyle hareket eder.

Bu hakikatleri gören insan, sadece hayran olmakla kalmaz; aynı zamanda iman, teslimiyet ve tefekkürle Rabbine yönelir.

Esma-i Hüsnâ’nın Sonsuz Tecellisi: Kâinatın Yeniden Yazılan Mektubu

Esma-i Hüsnâ’nın Sonsuz Tecellisi: Kâinatın Yeniden Yazılan Mektubu

“Cenab-ı Hakk’ın esma-i hüsnasının hadd ü hesaba gelmez enva-ı tecelliyatı var. Mahlukatın tenevvüleri, o tecelliyatın tenevvüünden geliyor. O esma ise daimî bir surette tezahür isterler. Yani nakışlarını göstermek isterler. Yani nakışlarının âyinelerinde cilve-i cemallerini görmek ve göstermek isterler. Yani kâinat kitabını ve mevcudat mektubatını ânen fe-ânen tazelendirmek isterler. Yani yeniden yeniye manidar yazmak ve her bir mektubu, Zat-ı Mukaddes ve Müsemma-yı Akdes ile beraber, bütün zîşuurların nazar-ı mütalaasına göstermek ve okutturmak iktiza ederler. ”
Mektubat

GİRİŞ: Kâinat, İlahi İsimlerin Sonsuz Tefekkürü İçin Açılmış Bir Sergidir

Kâinat sadece maddi bir varlıklar yığını değildir. Her bir varlık, bir mana taşıyıcısı, bir isim aynası, bir mektup, bir ayine hükmündedir.
Ve bu eşsiz düzen, Allah’ın Esma-i Hüsnâsının (güzel isimlerinin) sonsuz ve daimi tecellilerinin sonucudur.
Bediüzzaman Said Nursî, bu hakikati veciz bir şekilde şöyle özetler:

> “Cenab-ı Hakk’ın esma-i hüsnasının hadd ü hesaba gelmez enva-ı tecelliyatı var. Mahlukatın tenevvüleri, o tecelliyatın tenevvüünden geliyor.”

Yani varlıkların çeşitliliği, esmaların çeşit çeşit yansımalarının sonucudur.
Bir çiçekte Rahman ismi tecelli ederken; bir karıncada Hakîm, bir yıldızda Celîl, bir damlada Latîf ismi okunur.

Bu makalede, Allah’ın isimlerinin tecellileriyle varlıkların nasıl anlam kazandığını, nasıl her an tazelendiğini ve bu tazelenişin bize ne anlatmak istediğini hikmetli bir şekilde ele alacağız.

Esma-i Hüsnâ Nedir ve Neden Tecelli Eder?

Esma-i Hüsnâ, Cenab-ı Hakk’ın zatî ve fiilî sıfatlarını yansıtan güzel isimleridir. Bu isimler:

Yalnızca bilgi olarak değil,

Kâinatta fiilen tezahür eden hakikatler olarak karşımıza çıkar.

📌 Örnek:

Rezzâk ismi → rızık dağıtımında,

Şâfi ismi → şifanın verilmesinde,

Adl ismi → adalet terazilerinde,

Hâlık ismi → her yaratılmış zerrede tecelli eder.

Yani bu isimler yalnızca söylenmekle kalmaz, her an yeni bir yaratılışla fiilen kendini gösterir.

Mahlukatın Çeşitliliği, Esma’nın Yansımalarının Zenginliğidir

Neden bu kadar farklı varlık var?
Neden milyarlarca canlı türü, neden her bir insanda farklı yüz, farklı ses, farklı kader?

Çünkü:

> “Mahlukatın tenevvüleri, o tecelliyatın tenevvüünden geliyor.”

Her varlık, bir ya da birkaç ismin tecellisidir. O hâlde yaratılmışların bu kadar çeşitli olması, Allah’ın isimlerinin sonsuzluk ve zenginliğine işaret eder.

📌 Temsili Hikmet:
Bir ressam, yalnızca tek renkte tablo yapmaz. Her rengin farklı tonuyla sanatı konuşur.
İşte Allah, her mahlûku farklı bir isim rengine büründürerek yaratır.

Her Esma, Tezahür Etmek ve Seyredilmek İster

Bediüzzaman, esmalar için “cilve-i cemalini göstermek ister” ifadesini kullanır. Bu mecazi anlatım şunu ifade eder:
Esma, sadece yaratmaz; anlamlandırır, gösterir, tefekküre davet eder.

Allah’ın esması bir güzelliği, bir hikmeti, bir sanatı açığa çıkarır. Bu açığa çıkış da boşuna değil, gösterilmek ve okunmak içindir.

📌 Kur’ânî Temel:

> “O her an bir yaratış içindedir.” (Rahman, 29)

Bu da gösteriyor ki, Allah sadece bir defa yaratmamıştır. Her an yeniden, yeniden yazar, yaratır, yeniler.

Kâinat, Esma’nın Tazelenen Bir Kitabıdır

Bediüzzaman şöyle der:

> “Yani kâinat kitabını ve mevcudat mektubatını ânen fe-ânen tazelendirmek ister.”

Her gün farklı bir gökyüzü,

Her an değişen hücreler,

Her saniye başka bir düşünce,

Her nefeste farklı bir ruh hâli…

Bunlar hep aynı yaratıcı kalemin, yeniden yeniye yazdığı bir hikmet destanıdır.
Kâinat kitabı her an okunmaya değer şekilde tazeleniyor. Çünkü yazarı ezelî ve ebedî bir ilim sahibi.

Bu Tazelenen Mektuplar Kime Yazılıyor?

Bediüzzaman’ın ifadesiyle:

> “Her bir mektubu Zat-ı Mukaddes ve Müsemma-yı Akdes ile beraber, bütün zîşuurların nazar-ı mütalaasına göstermek ve okutturmak iktiza eder.”

Yani bu mektup sadece var olmak için değil, okunmak için yazılıyor.
Ve okuyacak olanlar da zîşuur, yani akıl ve kalp sahibi insanlar.

📌 Sorumluluğumuz:

Her çiçek bir esma aynasıysa,

Her kar tanesi bir kudret mektubuyken,
Biz ne kadarını okuyoruz?
Ne kadar hayranlıkla seyredip tefekkür ediyoruz?

Kâinat mektubu önümüzde açık… Ama mürekkebini hikmet, harflerini esma, satırlarını kudret yazmış.

SONUÇ: Kâinattaki Her Şey Bir İsimden Haber Veriyor

Her şey değişiyor, tazeleniyor, ama asıl değişmeyen şey şudur:
Her şey Allah’ı anlatıyor.

Her mahlûk bir ismin dili,
Her olay bir esmanın sahnesi,
Her varlık bir sıfatın resmi…

Ve bu sürekli tecelligâh olan kâinat, Cenab-ı Hakk’ın isimlerini, sonsuz bir sanatla sergiliyor.

ÖZET:

Allah’ın Esma-i Hüsnâsı sonsuzdur ve her biri kâinatta daimi olarak tecelli etmektedir.

Mahlukatın çeşitliliği, bu isimlerin farklı farklı yansımalarının sonucudur.

Bu tecelliler yalnızca yaratmak için değil, görmek ve göstermek, okumak ve okutmak içindir.

Kâinat, her an tazelenen bir ilahi mektup gibidir; akıl ve kalp sahiplerine hitap eder.

Her bir varlık, Allah’ın bir ismine ayna tutmakta ve bizi tefekkür, hayranlık ve kulluğa davet etmektedir.

Göklerdeki Sütunsuz İstikrar: Kudretin Dili ve Rabbe Kavuşma Hakikati

Göklerdeki Sütunsuz İstikrar: Kudretin Dili ve Rabbe Kavuşma Hakikati
(Ra’d Suresi, 2. Ayet Ekseninde Tefekkür ve Tefsir)

Kur’ân’ın Kozmik İfadesi: Sütunsuz Gökler ve İlahi Kudret

Kur’ân-ı Kerîm’in Ra’d Suresi 2. ayeti, insanın dikkatini göğe çevirerek onu derin bir tefekküre davet eder. Ayette buyrulur:

> “Allah, gökleri -görmekte olduğunuz gibi- bir direk olmaksızın yükseltti. Sonra Arş’a istiva etti. Güneş’i ve Ay’ı da emrine boyun eğdirdi. Her biri belli bir vakte kadar akıp gitmektedir. O, bütün işleri düzenler ve ayetleri detaylı bir şekilde açıklar ki, belki Rabbinize kavuşacağınıza kesin bir şekilde inanırsınız.” (Ra’d, 2)

Bu ayet, sadece astronomik gerçeklikleri değil, aynı zamanda akidevî ve ontolojik boyutları da barındıran çok katmanlı bir hakikati dile getirir.

MÜFESSİRLERE GÖRE AYETİN TAHLİLİ

“Gökleri, gördüğünüz gibi, direksiz yükselten Allah’tır”

İbn Kesir ve Fahreddin Râzî bu kısmı, Allah’ın kudretinin eşsizliğine bir delil olarak görürler. İnsan gözle görülür bir sütun veya destek olmaksızın gökyüzünün istikrarını hayretle izler. Ancak bu istikrar bir tesadüf değil, ilahi bir düzenin yansımasıdır.

Elmalılı Hamdi Yazır, buradaki “görmekte olduğunuz gibi” ifadesinin, hem fiziksel gözlem hem de akıl yürütmeye delalet ettiğini belirtir. Yani göklerin direksiz oluşu, fiziksel olarak gözle görünmese de bu sistemin bilinçli bir irade tarafından kurulduğu apaçık bir delildir.

“Sonra Arş’a istiva etti”

Bu ifade, Allah’ın kâinat üzerindeki mutlak yönetimini ve otoritesini simgeler. “İstiva” kelimesi burada “yükselmek” değil, idare etmek, hâkimiyet kurmak anlamında yorumlanır.

Zemahşerî ve Beyzâvî, bu kısmın Allah’ın kâinata müdahil ve hâkim olduğunu vurguladığını belirtir. Yani O, sadece yaratmakla kalmaz; aynı zamanda her an idare eder.

“Güneş ve Ay’ı emrine boyun eğdirdi; hepsi belli bir vakte kadar akar”

Burada kozmik itaat söz konusudur. Güneş ve Ay gibi devasa cisimler bile, ilahi bir kanun ve takdire boyun eğmektedir.

Bu akış, yalnızca fizikî bir dönüş değildir; bir ilahî programın faaliyetidir. Gök cisimlerinin “li ecelin musemma” yani “adı konmuş bir süreye kadar” hareket etmeleri, kıyametin ve evrenin sonunun ilahî programda yer aldığına işaret eder.

“O, işleri düzenler ve ayetleri açıklar ki, belki Rabbinize kavuşacağınıza inanırsınız”

Allah, hem fizikî düzeni yaratır hem de o düzenin mesajlarını ayetlerle bildirir. Bu açıklamalar, insanın Rabbiyle buluşacağını, yani ahireti, haşri, hesâbı ve ilahî karşılığı unutmaması içindir.

Fahreddin Râzî, burada ayetlerin teferruatlı oluşunu Allah’ın insana bir mazeret bırakmamak için yaptığı bir tecelli olarak değerlendirir. Ayetler hem kevnî (kâinata ait) hem de kur’ânî olarak gelir.

BİRBİRİYLE BAĞLANTILI AYETLER

Bu ayetle birlikte şu ayetler aynı mesajın farklı yönlerini tamamlayıcı niteliktedir:

“Gökleri ve yeri yaratan, Güneş’i ve Ay’ı emrinize veren Allah’tır. Hepsi belirli bir vakte kadar akar gider.” (Lokman, 29)

“Geceyi ve gündüzü, Güneş’i ve Ay’ı sizin hizmetinize verdi. Hepsi bir yörüngede yüzüp gitmektedir.” (Enbiya, 33)

“O, gökleri direksiz yaratandır. Yeryüzünde sizi sarsmasın diye sabit dağlar koydu.” (Lokman, 10)

Bu ayetler, kevnî (kâinatla ilgili) ayetlerin, ahirete ve Allah’a iman için bir delil olduğunu gösterir.

HİKMETLİ VE DÜŞÜNDÜRÜCÜ YÖNLER

Görünmeyen Sütunlar:
İnsanoğlu fiziksel destek arar. Ama göklerin direksiz olması, görünmeyen bir kudretin varlığını isbatlar. Görmediği halde ayakta duran bu düzen, imanın da görünmeyen ama güçlü bir sütun olduğunu hatırlatır.
Koşan Güneş ve Ay:
Güneş ve Ay, her biri “eceline” doğru akar. İnsan da kendi eceline doğru akar. Ama onlar isyan etmez, sapmaz; insan ise iradesiyle itaatsizliğe düşebilir.
Arş ve Düzen:
Allah’ın Arş üzerindeki istivası, kâinatta tesadüfe yer olmadığını bildirir. Her şey bir plan, takdir ve ölçü iledir. Bu da insanın hayatını gelişi güzel değil, murad-ı ilahiye göre yaşaması gerektiğini gösterir.
Kevnî Ayetler ve Akide:
Kozmosun nizamı, Allah’ın rubûbiyetine ve ahiretin varlığına delildir. Bu ayetler, sadece bilgi değil, iman ve teslimiyet üretmelidir.

SONUÇ VE ÖZET

Ra’d Suresi 2. ayet, yaratılışın kudretini, düzenin ilahîliğini ve insanın nihai kavuşma noktasını bir araya getirir.

Göklerin sütunsuz varlığı, Allah’ın görünmeyen ama her şeyi ayakta tutan kudretini gösterir.

Güneş ve Ay’ın belli bir vakte kadar akışı, evrensel yasaların Allah’a boyun eğdiğini isbat eder.

Ayetlerin detaylı açıklanması, insanın imanını artırmak ve Rabbiyle buluşma bilincini diri tutmak içindir.

Bu ayet, hem kâinatı okumayı hem de ahireti unutmamayı emreder. Çünkü Rabbiyle buluşmayı kesin olarak bilen insan, kâinatı boşlukta değil, bir mânâ içinde görür.

Kısa Özet:

Ra’d Suresi 2. ayet, Allah’ın gökleri direksiz yaratmasını, Güneş ve Ay’ı düzene koymasını ve işleri idare etmesini anlatır.

Bu kozmik düzen, ahiret inancı için bir delildir.

Müfessirler ayetteki “görmek”, “istiva”, “ecel”, ve “tafsil” kelimelerine yoğun anlamlar yüklemişlerdir.

Ayet, iman, tefekkür ve teslimiyetin aynı anda ifade edildiği bir hakikat pusulasıdır.

Allah’ın Terazisi: Görünenin Ardındaki Hakikat

Allah’ın Terazisi: Görünenin Ardındaki Hakikat

“Kıyamet günü için bir mizan (terazi) kuracağız. Artık kimseye hiçbir şekilde zulmedilmeyecektir. Yapılanlar, hardal tanesi kadar dahi olsa, onu getiririz. Hesap görücü olarak Biz yeteriz.”
(Enbiyâ, 47)

İnsanlık, adaleti tartan bir terazinin özlemini hep çekmiştir. Lakin dünyadaki teraziler eksiktir, zahiri ölçer. Gördüğüne hükmeder. Kalbe, niyete, iç yüzeye nüfuz edemez. İşte bu noktada Allah’ın ilahi terazisi devreye girer.

Allah’ın mizanı, sadece amel miktarını değil, niyet derinliğini, ihlas samimiyetini, kalpte gizli yönelişleri de tartar. Çünkü O, hem zahiri hem batını, hem görüneni hem görünmeyeni, hem bilineni hem bilinmeyeni kuşatır.

Zahiri Değil, Hakikati Ölçen Terazi

İnsanlar dış görünüşe aldanır. Bir kimse çokça namaz kılabilir, ama riyaya bulaşmışsa, Allah katında değeri yoktur. Diğeri az bir sadaka verir ama gözden ırak, samimiyetle… Allah’ın terazisinde ağır gelir.

> “O gün insanlar, amellerinin kendilerine gösterilmesi için bölük bölük kabirlerinden çıkacaklardır. Artık kim zerre kadar hayır işlerse onu görecek; kim de zerre kadar şer işlerse onu görecektir.”
(Zilzâl, 6–8)

Allah, “zerre kadar” olanı dahi tartar. Bu, sadece dış amele değil, niyete, duygulara ve içten gelen yönelişe de işaret eder.

Terazide Tartılan Niyet ve İhlas

Allah’ın terazisi; amel defterini değil, niyet defterini de açar. Çünkü kulun ihlası, amelin hakiki değerini belirler.

> “Ancak Allah’a ulaşacak olan, sizin kurbanlarınızın ne etidir ne de kanıdır; ona ulaşacak olan takvanızdır.”
(Hac, 37)

İşte Allah’ın terazisi; et ve kanı değil, takvayı, yani kalbin Allah’a yönelişini tartar.

Allah’ın Terazisi: Ezel ve Ebedi Kuşatır

İnsan zamana mahkûmdur; geçmişi unutur, geleceği bilmez. Allah’ın terazisi ise ezelîdir ve ebedîdir. O, kulun hayatını bir bütün olarak değerlendirir. Dönemsel tökezlemeler veya ani yükselişler, genel seyrin ışığında tartılır.

> “Allah, insanın kazandığını da, kalbinin kazandığını da bilir.”
(Bakara, 225)

Kalbin kazancı… İnsan kendi içindeki niyeti bile tam olarak kavrayamazken, Allah kalbin özünü, öz niyetini, gizli beklentilerini kesinlikle bilir ve ona göre tartar.

Toplumsal Tartım: Takva mı Fücur mu?

Allah’ın mizanı sadece bireylere değil, toplumlara da uygulanır. Takva ile yoğrulmuş toplumlar, izzet bulur. Fücura sapmış toplumlar ise zillete düşer.

> “Bir kavim kendisinde olanı değiştirmedikçe, Allah onların durumunu değiştirmez.”
(Ra’d, 11)

Bu ayet, Allah’ın terazisinin toplumsal düzeyde de işlediğini gösterir. İç dönüşüm olmadan dış kurtuluş olmaz.

Hakiki Tartı Mahşerde Olacak Ama…

Evet, her şeyin hakikati kıyamet gününde ortaya çıkacaktır. Fakat Allah’ın terazisi sadece o gün değil, şimdi de işler. Her gün bir iç hesap imkânı sunar. Allah’ın mizanı, bizim ahlaki pusulamız olmalıdır.

Sonuç ve İbret:

Allah’ın terazisi:

Zahiri ve batını birlikte tartar.

İhlası ve riyayı ayırt eder.

Takvayı ve fücuru ayırır.

Görünenin arkasındaki niyeti ölçer.

Zamana ve mekâna bağlı kalmadan, ezelden ebede hükmeder.

Öyleyse insan, sadece dış görüntüsünü değil, iç dünyasını da düzene koymalıdır. Çünkü Allah’ın terazisi asla hata yapmaz. Adaleti şaşmaz. Amelin şekline değil, ruhuna bakar.

Özet:

Allah’ın mizanı (terazisi), sadece görünen amelleri değil, onların ardındaki niyeti, ihlâsı, samimiyeti de tartar. Görünenin ötesine geçen bu ilahi terazi; batını, kalbi, bilinmeyeni, hatta geleceği dahi kuşatır. Kul, niyetiyle, yönelişiyle, ihlasıyla Allah’a yaklaşmalı; çünkü mahşer günü tartılan sadece “ne yaptın?” değil, “neden yaptın?” olacaktır. Allah’ın terazisi daima kuruludur, mahşer onun sadece nihai tecellisidir.

Cennet ve cehennem, şecere-i hilkatten ebed tarafına uzanıp eğilerek giden bir dalın iki meyvesidir.

Cennet ve cehennem, şecere-i hilkatten ebed tarafına uzanıp eğilerek giden bir dalın iki meyvesidir. Meyvenin yeri ise dalın müntehasındadır.”
Mektubat

Cennet ve Cehennem: Hilkat Ağacının Ebedî Meyveleri

İnsan, dünyaya geldikten sonra sadece birkaç yıl değil, ebedî bir yolculuğa başlamıştır. Bu yolculuk, sıradan bir seyahat değil, hikmetle örülmüş bir hayat ağacının meyve verme sürecidir. Bediüzzaman Said Nursî’nin ifadesiyle, “Cennet ve cehennem, şecere-i hilkatten ebed tarafına uzanıp eğilerek giden bir dalın iki meyvesidir. Meyvenin yeri ise dalın müntehasındadır.” Bu söz, hem yaratılışın gayesini hem de insanın bu gayedeki yerini derin bir şekilde tarif eder.

Şecere-i Hilkat: Yaratılış Ağacı

Şecere, yani ağaç; köküyle, gövdesiyle, dalları ve meyvesiyle bir bütündür. “Şecere-i hilkat” ise kâinatın tamamını bir ağaç gibi tahayyül eder. Kökü ezelde İlâhî iradeye, gövdesi zamanın akışına, dalları mahlûkatın çeşitlenmesine, yaprakları sebeplere, çiçekleri hikmetlere ve en nihayet meyvesi ise ebedî akıbete, yani cennet ve cehenneme işaret eder.

Bu hilkat ağacı, sadece dünyevî bir düzenin parçası değil, aynı zamanda ebedî âlemlere uzanan bir varlık silsilesidir. Her şey bu ağacın bir uzvu, bir halkasıdır. İnsan da bu ağacın özel bir meyvesi olduğu gibi, aynı zamanda kendi amelleriyle yeni bir meyve doğurur: Ya cennet ya da cehennem.

Dalın Müntehası: Sonsuzluk Kapısı

Bediüzzaman’ın “dalın müntehası” ifadesi, hayatın nihayetinde ortaya çıkacak olan sonucu, yani ahireti işaret eder. Dünya hayatı, bu ağacın sadece kısa bir gövdesi gibidir. Asıl meyve, bu gövdeden uzanan dalın ucunda, yani ölümden sonraki hayatta ortaya çıkar.

İnsan, bu dünyada ne ekerse, o dalın ucunda onu biçecektir. Amelleriyle, niyetleriyle, tercihleriyle kendi meyvesini yetiştiren bir varlıktır. Bu yüzden cennet de cehennem de yaratılışın rastgele bir sonucu değil, sistematik ve hikmetli bir sürecin kaçınılmaz neticesidir.

İnsanın Rolü: Meyveyi Seçen Eller

Allah, insanı irade sahibi olarak yaratmıştır. İrade, seçim yapma gücü demektir. Her seçim, bu ağacın dalında bir meyve oluşturur. Kimisi cennetin hurileri gibi zarif, kimisi cehennemin narı gibi yakıcı… İnsan bu ağacın hem yolcusu hem de işleyicisidir.

Dünya, bu meyvenin çekirdeğini taşır. Her hareket, her söz, her niyet, bu çekirdeğin büyümesine katkı sağlar. İnsan, her günüyle ya cenneti inşa eder ya da cehenneme tuğla taşır. Ahiret, işte bu inşa sürecinin nihai neticesidir.

Cennet ve Cehennem: Aynı Dalın Zıt Meyveleri

İlginçtir ki, aynı dal iki zıt meyve verir. Bu, kudret-i İlahiye’nin en büyük tecellilerindendir. Nasıl ki aynı toprakta hem tatlı meyve hem de acı ot bitiyorsa, aynı hayat yolunda hem saadet hem felaket neşv ü nema bulur.

Cennet, sabrın, şükrün, takvanın; cehennem ise isyanın, zulmün ve gafletin mahsulüdür. Bu meyveler dünya gözüyle hemen görülmez; çünkü dünya, bu ağacın yapraklarıyla meşguldür. Fakat ölüm, bu yaprakları döker ve geride sadece meyveyi bırakır.

Sonuç ve Özet

Bediüzzaman’ın bu veciz ifadesi, yaratılışın gayesini ve insanın kaderdeki sorumluluğunu derinlemesine izah eder. Yaratılış bir ağaç gibidir; bu ağaç zamanla gelişir, dallanır ve sonunda cennet veya cehennem gibi iki zıt ama hikmetli meyve verir. Bu meyve, dünya hayatının sonunda, yani ölümle birlikte belirginleşir. İnsan ise bu meyveyi seçen, büyüten ve taşıyan bir varlıktır. Her tercih, her niyet, sonsuzluğu şekillendiren bir tohumdur. O hâlde dünya, yalnızca geçici bir sahne değil; ebediyetin meyvesini büyüten kutsal bir tarladır.

Kısaca özet:
Yaratılış bir ağaçtır; insan bu ağacın meyvesidir. Amelleriyle ya cenneti ya cehennemi hazırlar. Dünya hayatı, bu meyvenin şekillendiği süreçtir. Her tercih, her fiil, bu sonsuz meyvenin rengini ve tadını belirler. Ebedî akıbetimiz, bu hilkat ağacının ucunda bizi beklemektedir.

Cennet ve cehennem, şecere-i hilkatten ebed tarafına uzanıp eğilerek giden bir dalın iki meyvesidir.

Cennet ve cehennem, şecere-i hilkatten ebed tarafına uzanıp eğilerek giden bir dalın iki meyvesidir. Meyvenin yeri ise dalın müntehasındadır.”
Mektubat

Cennet ve Cehennem: Hilkat Ağacının Ebedî Meyveleri

Şecere-i Hilkat: Yaratılış Ağacı

Dalın Müntehası: Sonsuzluk Kapısı

İnsanın Rolü: Meyveyi Seçen Eller

Cennet ve Cehennem: Aynı Dalın Zıt Meyveleri

Sonuç ve Özet

Neşr-i hak için enbiyaya ittiba etmekle mükellefiz.

Neşr-i hak için enbiyaya ittiba etmekle mükellefiz. Kur’an-ı Hakîm’de, hakkı neşredenler:

اِنْ اَجْرِىَ اِلَّا عَلَى اللّٰهِ ۝ اِنْ اَجْرِىَ اِلَّا عَلَى اللّٰهِ

diyerek insanlardan istiğna göstermişler. Sure-i Yâsin’de

اِتَّبِعُوا مَنْ لَا يَسْئَلُكُمْ اَجْرًا وَهُمْ مُهْتَدُونَ

cümlesi, meselemiz hakkında çok manidardır.”
Mektubat

Hakikat Yolunun Sırrı: Menfaatten İstiğna, Hidayette İttiba

Bediüzzaman Said Nursî’nin “Neşr-i hak için enbiyaya ittiba etmekle mükellefiz” cümlesi, sadece bir nasihat değil; aynı zamanda bir tebliğ ahlâkının, bir dava disiplininin ve bir İslami duruşun özetidir. Bu ifade, hakikatleri insanlara ulaştırma vazifesini üstlenenlerin neye göre hareket etmesi gerektiğini gösterir: Peygamberane bir tarz, ihlâs ve istiğna ile yapılan bir hizmet.

Kur’an-ı Kerîm’in birçok yerinde peygamberlerin ortak bir sözünü tekrar eder:
“إِنْ أَجْرِيَ إِلَّا عَلَى اللّٰهِ” – “Benim ücretim yalnız Allah’a aittir.”
Bu cümle, onların halktan hiçbir dünyevî karşılık beklemeden, yalnızca Allah rızası için çalıştıklarını ilan eder. Bu tavır, sadece bir alçakgönüllülük değil, bir ilahi stratejidir; çünkü hak, menfaat karışımıyla bulandığında insanlar hakikatten şüphe ederler.

Tebliğin Ruhunda Menfaat Olmaz

Tebliğ, yani hakikatleri insanlara ulaştırmak, ticaret değildir. Bir davetçiye düşen, yaptığı hizmetten dolayı karşılık değil, sadece Allah’ın rızasını beklemektir. Bu yüzden Kur’an, Yasin Sûresi’nde çok anlamlı bir şekilde şöyle der:
“اتَّبِعُوا مَنْ لا يَسْئَلُكُمْ أَجْرًا وَهُمْ مُهْتَدُونَ”
“Size hiçbir ücret istemeyen ve doğru yolda olanlara uyun!”

Bu ayet, halktan bir karşılık beklemeyen, ihlâs ve fedakârlıkla çalışan kimselere uymanın hikmetli olduğunu beyan eder. Çünkü maddî menfaat gözetmeden çalışanlar, hakikatin saf ve temiz temsilcileridir. Onların sözü kalbe işler, çünkü arkasında çıkar yoktur. Bu, sözün tesirini artırır; hizmetin bereketini çoğaltır.

Peygamberlerin Ortak Şiarı: İstiğna

Bütün peygamberler, ümmetlerine davette bulunurken ortak bir duruş sergilediler: İstiğna, yani halktan yüz çevirme ve Allah’a yönelme. Onlar:

Ne bir makam istediler,

Ne bir ücret talep ettiler,

Ne de halkın gözünde yücelme arzusu taşıdılar.

Bu duruş, hem onların iç dünyalarının samimiyetini gösterdi, hem de onların davasına olan güveni artırdı. Çünkü insanlar, çıkar peşinde koşmayan kişilere daha çok itimat eder.

Günümüzün Davetçilerine Düşen Görev

Bugün hak ve hakikat yolunda olanlar, neşr-i hak yani hakkı yayma vazifesinde peygamberlerin izini takip etmelidir. Bu da şu esasları gerektirir:

İhlasla çalışmak: Gösteriş için değil, Allah için.
Ücret beklememek: Maddi beklenti, tebliği gölgeler.
Menfaatten arınmak: Hakikat, menfaat ile karışınca tesirini kaybeder.
Hidayeti rehber edinmek: Davetçi, önce kendi istikametini sağlam tutmalıdır.

Günümüzde İslami hizmetlerde görülen bazı ticarî yaklaşımlar, halkın güvenini zedeliyor. Dinî davetle şahsi kazançlar arasında kurulan bağ, davanın ruhuna zarar veriyor. Bu noktada Bediüzzaman’ın ve Kur’an’daki peygamberlerin tavrı, çağın davetçileri için en büyük ölçüdür.

Sonuç ve Özet

Kur’an, tebliğ görevini üstlenenlerin halktan ücret istememesine ve hidayet üzere olmalarına özel bir vurgu yapar. Bediüzzaman’ın ifadesiyle “Neşr-i hak için enbiyaya ittiba”, bu iki prensibi esas almayı gerektirir: İhlâs ve istiğna. Gerçek davetçi, tıpkı peygamberler gibi, halkın değil Hakk’ın rızasını hedefler. Bu duruş, hem davetin ruhunu korur hem de insanların güvenini kazanır.

Kısaca özet:
Peygamberler, tebliğde ücret beklememiş, yalnızca Allah’ın rızasını gözetmişlerdir. Kur’an bu duruşu örnek gösterir. Bediüzzaman da hakikatleri yaymada bu yolu esas almamız gerektiğini ifade eder. Günümüz davetçileri, menfaatten uzak, ihlaslı ve hidayet merkezli bir hizmet anlayışıyla hareket etmelidir. Bu, hem davetin ruhunu korur hem de hakikatlerin tesirini artırır.

Allah namına vermek, Allah namına almak lâzımdır.

Allah namına vermek, Allah namına almak lâzımdır. Halbuki ekseriya ya veren gafildir; kendi namına verir, zımnî bir minnet eder. Ya alan gafildir; Mün’im-i Hakiki’ye ait şükrü, senayı zâhirî esbaba verir, hata eder.”
Mektubat

Allah Namına Vermek ve Almak: İhlâsın, Tevazuun ve Tevhidin Sırrı

İnsanoğlu, hayatının her alanında muhtaçtır; hem vermeye hem almaya. Ancak bu karşılıklı ihtiyaç ilişkisi, bazen nefsin karıştığı, bazen gururun gölgelendiği, bazen de gafletin sızdığı bir zemine dönüşebilir. Bediüzzaman Said Nursî, bu noktada hem veren hem alan için hikmetli bir ölçü getirir:
“Allah namına vermek, Allah namına almak lâzımdır.”
Bu cümle, sıradan bir nasihatten çok, kulluğun ve sosyal ilişkilerin tevhid ekseninde nasıl olması gerektiğini gösteren büyük bir düsturdur.

Verenin İmtihanı: Minnet mi, Rahmet mi?

Allah bir kula mal verir, ilim verir, kudret verir; bir başkasına da ihtiyaç verir. Verenin asıl görevi bu nimeti “Allah namına” vererek bir vasıta olduğunu unutmamaktır. Fakat Bediüzzaman’ın dikkat çektiği gibi, çoğu zaman veren gafildir. Yani:

Kendini Malik zanneder.

“Ben verdim, ben yaptım” der.

Minnet eder, başa kakar.

Karşılık bekler, riyaya düşer.

Bu hâl, verenin ihlâsını bozar, sevabını siler, hatta zulme dönüşebilir. Çünkü verdiği şey zaten onun değildi; Allah’ın bir emanetiydi. Minnet ederek verdiğinde, kendisini ilahî rahmetin önüne koymuş olur. Bu, hem kul hakkına hem de Allah hakkına tecavüzdür.

Alanın İmtihanı: Şükrü Kime?

Alan kişi de gaflete düşebilir. Yardımı ya da iyiliği Allah’tan değil, doğrudan verenden bilirse büyük bir yanılgıya düşer. O zaman:

Asıl Mün’im (nimet verici) olan Allah’ı unutur.

Şükrü insanlara yöneltir, belki de medh ü senada aşırıya kaçar.

Tevhid zedelenir, Allah’a olan tevekkül incinir.

Oysa her alan bilmelidir ki, her verenin arkasında Mün’im-i Hakikî (Gerçek Veren) Allah vardır. İnsan sadece bir sevk memuru, bir vasıta, bir emanetçidir.

Tevhid Merkezli Sosyal Ahlâk

Bediüzzaman’ın bu ölçüsü, sadece bireysel bir ibadet disiplini değil, aynı zamanda toplumsal bir ahlâk devrimidir. Çünkü:

Veren “Allah namına” verdiğinde, kibirden arınır, ihlâsa kavuşur.

Alan “Allah namına” aldığında, zelil olmaz, şükürde sabit olur.

Minnetleşme, borçlandırma, riyakârlık ve dünyevî çıkarlar ortadan kalkar.

Toplumda güven, sevgi, merhamet ve adalet hâkim olur.

Bu, İslam’ın kurmak istediği sosyal adalet sisteminin temeli, sadaka ve infakın ruhudur. Bütün ibadetlerin ve yardımların özünde bu tevhid şuuru vardır.

Tasavvufi Bir Bakış: Fâniden Bâkiye

Tasavvuf, bu düsturu şöyle şerh eder: “Al da ver de, Hak’tandır.” Kişi fâniden bir şey alırken aslında bâkinin (ebedî olan Allah’ın) ihsanına mazhar olur. Bu idrak, insanı hem alçakgönüllü yapar hem de kulluk bilincini derinleştirir.

Bir sufî, kendisine ikram edilene bakarken der ki:
“Bu bana filan kuldan değil, Rabbimden geldi.”
Aynı şekilde verirken de:
“Ben değil, Rabbim seni bu ikramla sevindirdi.”
der. Böylece hem kibre düşmez hem de muhatabını incitmeden ihsanda bulunur.

Modern Hayatta Bu Ölçünün Önemi

Günümüzde yapılan yardımlar, çoğu zaman reklam aracı hâline gelmiştir. Sosyal medya paylaşımları, afişler, teşekkür konuşmaları… Verenin niyeti bulanır, alanın kalbi incinir. Bu sebeple ihsanın da tebliğin de temelinde Allah namına vermek ve almak prensibi yer almalıdır.

Bu ölçüyle yapılan bir infak:

Hem Allah katında makbul olur,

Hem insan onurunu korur,

Hem de ahlâkı yüceltir.

Sonuç ve Özet

Bediüzzaman’ın “Allah namına vermek, Allah namına almak lâzımdır” sözü, kulluğun özüdür. Veren, kendini mal sahibi değil, Allah’ın memuru görmelidir. Alan da nimeti Allah’tan bilmeli, şükrünü O’na yöneltmelidir. Aksi hâlde veren, minnetle günaha girer; alan da şükürsüzlükle nankör olur. Bu düstur, ihlâsı, tevazuu ve tevhidi hayatımıza hâkim kılar; toplumsal ahlâkı ve insanî ilişkiyi ıslah eder.

Kısaca Özet:
Her şeyin sahibi Allah’tır. Veren, Allah’ın adına verdiğini bilmeli; alan, Allah’tan geldiğini fark etmelidir. Böylece ne kibir olur ne minnet, ne gurur olur ne ezilme. “Allah namına vermek ve almak”, ihlâsı, tevhidi ve hakiki kardeşliği tesis eder. Sosyal ilişkilerin kalbinde bu ilahi ölçü yer almalıdır.

Tevekkül, kanaat ve iktisat öyle bir hazine ve bir servettir ki hiçbir şey ile değişilmez.”

Tevekkül, kanaat ve iktisat öyle bir hazine ve bir servettir ki hiçbir şey ile değişilmez.”
Mektubat

Tevekkül, Kanaat ve İktisat: Gerçek Servetin Üç Anahtarı

İnsan, yaratılışı gereği daima bir güvene, bir huzura ve bir zenginliğe muhtaçtır. Fakat bu ihtiyaçlar ne parayla ne makamla ne de dünya servetiyle tam anlamıyla karşılanabilir. Çünkü dünya, fani; insan ise ebed için yaratılmıştır. İşte tam bu noktada Bediüzzaman Said Nursî, çağları aşan bir tesbite işaret eder:
“Tevekkül, kanaat ve iktisat öyle bir hazine ve bir servettir ki hiçbir şey ile değişilmez.”

Bu üç kavram, yalnızca ahlâkî birer erdem değil; aynı zamanda dünyevî sıkıntıların devasını ve uhrevî saadetin temelini içinde barındıran ilahi reçetelerdir.

Tevekkül: Kudretin Farkında Olmak

Tevekkül, sebepleri yerine getirdikten sonra neticeyi Allah’a havale etmektir. Yani:

Vazifeni yap,

Tedbirini al,

Sonucu Allah’a bırak.

Tevekkül, pasif bir bekleyiş değil; aktif bir teslimiyettir. Çünkü insan her şeyi kontrol edemez, her şeyi bilemez. Ama Allah her şeyi bilir ve her şeyin kontrolü O’nun elindedir. İşte bu teslimiyet, insanın içindeki korkuları susturur, endişeleri yatıştırır.

Tevekkül eden bir insan:

Kalbini dünyaya esir etmez,

Başarının gururuna, başarısızlığın yeisine kapılmaz,

Her hâliyle Allah’a yönelir.

İşte bu hâl, ruhun gerçek zenginliğidir.

Kanaat: Azda Çok Görmenin Hikmeti

Kanaat, sahip olunanla yetinmek, daha fazlasını hırsla aramamak demektir. Bu, üretimi bırakmak değil; hırsı terk etmek anlamına gelir. Çünkü hırs:

Kalbi huzursuz eder,

Gözü doyurmaz,

Nimetin kıymetini unutturur.

Kanaat ise:

Kalbi rahatlatır,

Şükrü artırır,

Nimetin lezzetini artırır.

Bugün birçok insan çok şeye sahip olmasına rağmen mutlu değildir. Çünkü sahip olduklarına kanaat etmiyor, hep daha fazlasını arıyor. Oysa kanaat eden, dünyanın en zenginidir. Zira kanaat, insanı hem israftan hem de kıskançlıktan korur.

İktisat: İsrafın Panzehiri, Bereketin Anahtarı

İktisat, yani ölçülü harcama; nimetin değerini bilmek ve israf etmemektir. İktisat:

Varlığı artırır,

Yokluğu hafifletir,

Bereketi celbeder.

Bediüzzaman, “İktisat bir nimete karşı şükürdür” der. Çünkü israf, hem nimete saygısızlıktır hem de Allah’a karşı nankörlüktür. Günümüzde yaşanan ekonomik sıkıntıların temelinde de kanaatsizlik ve israf yatmaktadır. Oysa iktisat ehli bir toplum:

Açlık korkusu yaşamaz,

Bollukta taşkınlık yapmaz,

Varlığı da yokluğu da huzurla karşılar.

Üçlü Hazine: Manevî Zenginlik

Tevekkül, kanaat ve iktisat; insanın hem iç dünyasını hem de toplum yapısını ayakta tutan üç ilahi temeldir. Bunlar birlikte olursa:

Kalp tevekkülle huzur bulur,

Göz kanaatle doyuma ulaşır,

El iktisatla bereketlenir.

Bu üçlü hazineyi elde eden, sadece maddî anlamda değil, ruhen ve ahlâken de zenginleşir. Dünya serveti fanidir; ama bu manevî servet, hem dünyada saadet verir hem de ahirette ebedî zenginliğe vesile olur.

Sonuç ve Özet

Bediüzzaman’ın işaret ettiği “tevekkül, kanaat ve iktisat” hakikati, günümüz insanının arayıp da bulamadığı iç huzurun ve ekonomik dengeyi sağlayan sağlam ahlâkın temel taşlarıdır. Tevekkül, Allah’a güvenmeyi; kanaat, şükretmeyi; iktisat ise nimeti doğru kullanmayı öğretir. Bu üçü, gerçek zenginliğin anahtarıdır ve hiçbir maddî karşılıkla değiştirilemeyecek kadar kıymetlidir.

Kısaca Özet:
Tevekkül, Allah’a güvenmeyi; kanaat, sahip olana razı olmayı; iktisat ise israftan kaçınıp ölçülü yaşamayı ifade eder. Bu üçü, insanı hem dünyevî endişelerden hem de nefsin tuzaklarından kurtarır. Kalbe huzur, hayata bereket getirir. Gerçek servet, bu manevî hazinelerdedir; maddî dünya buna ulaşamaz.

Sulh İyidir, Ama Zulümle Yapılamaz: Gazze, İran, ABD ve İsrail Üzerine Bir Vicdan Muhasebesi

Sulh İyidir, Ama Zulümle Yapılamaz: Gazze, İran, ABD ve İsrail Üzerine Bir Vicdan Muhasebesi

Sulh esastır. Zira barış, hayatı yaşanılır kılar; huzurun zemini, adaletin iklimidir. Kur’ân’da da buyrulur:
“Ve in cenahû lis-selmi fecneh lehâ…” (Enfâl, 61)
“Eğer onlar barışa yanaşırlarsa sen de ona yönel.”
Ancak bu ayetin satır aralarında bir şart gizlidir: Bu barış, adalet zemininde olmalı, zulme göz yuman bir sessizlik olmamalıdır. Çünkü zalimle yapılan sulh, barış değil; esarettir.

Bugün dünya, zalimin barış çağrısına alkış tutuyor; mazlumun çığlığına sağır. Trump’ın “İran’a teşekkür ediyorum, can kaybı olmadı, belki artık barış gelir” şeklindeki sözleri, dıştan makul görünebilir. Ancak perde arkasında bir başka gerçek var: Gazze yanıyor, çocuklar ölüyor, ama dünya sahte barış pozlarıyla oyalanıyor.

ABD ve İsrail: Sulhü Bozan İkili

Areda Survey’in anketine göre Türk halkı, en büyük tehdidi ABD ve İsrail olarak görüyor. Bu sadece politik bir algı değil; tarihî, sosyolojik ve vicdanî bir gerçekliğin yansımasıdır. Çünkü:

ABD, bölgede barış değil; daima çatışma mimarı oldu.

İsrail, her “güvenlik” bahanesiyle, yeni bir işgal adımı attı.

Trump, İran’a teşekkür ederken; Gazze’de 40 çocuğun organları ameliyathanede toplanıyordu.

Cerrah Ömer Faruk Aydoğan’ın ifadeleri yürek yakıyor:
“Ameliyat ettiklerimizin %40’ı çocuktu.”
Bu cümle, bütün diplomatik maskeleri yırtan bir hakikat gibi karşımızda duruyor. Çocuklar ölürken “barış”tan söz etmek, olsa olsa vicdansız bir barış simülasyonudur.

Mazlumdan Zalime: Tersine Bir Tarih

1947’de Filistin limanına yanaşan gemide yazılıydı:
“Almanlar ailelerimizi yok etti, siz umutlarımızı yok etmeyin.”
Ne acı ki o gemiden inenler, yıllar sonra başka bir halkın umutlarını tank paletleriyle ezdi. Soykırımdan kurtulanların çocukları, şimdi başka bir soykırımın müsebbibi oldu.

Bu da gösteriyor ki, tarih sadece mazlumları değil, mazlumun zalime dönüşümünü de kaydeder. Zira mazlumluğun kıymeti, adaletle birleştiğinde anlamlıdır. Aksi hâlde, zulüm makinesi hâline gelir.

Erdoğan’ın Mesajı: “Üstü Bizim, Altı Sizin Olur”

Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın “İlla Vaadedilen Toprak” hayali peşindeyseniz, “üstü bizim, altı sizin olur” sözü, diplomatik olmaktan çok tarihi bir uyarıdır. Çünkü:

Anadolu’nun sabrı taşarsa,

Türk milletinin irfanı susarsa,

Bu coğrafyada hiç kimse ayakta kalamaz.

Erdoğan, burada hem bir devlet aklı hem de bir millet hafızası konuşturuyor. Barış isteyenin önce adaletli olması gerektiğini hatırlatıyor.

Sulh: Gerçek mi, Sahte mi?

Sulh, barış demektir. Ancak zulmü meşrulaştıran barış, barış değildir. Gerçek sulh, haklıyı korur, mazlumu yüceltir, zalimi durdurur. Bugün dünya, Filistinli çocukların cesetleri üzerinde barış tiyatrosu oynuyor.

Trump gibi liderler, İran’ın ölçülü cevaplarını “barışa yönelik bir adım” diye takdim ederken; İsrail’in Gazzeli çocukları bombalamasını görmezden geliyor. Bu ise barışın değil, ikiyüzlülüğün diplomatik adıdır.

Sonuç ve Özet

Evet, barış esastır ve hayırdır. Ancak bu barış; zulme göz yuman, çocukların kanı üzerinde kurulan, İsrail’e sessiz kalan bir barış ise; adı ne olursa olsun kıymeti yoktur. Trump’ın İran için yaptığı “teşekkür” mesajı barış değil, diplomatik riyakârlığın bir örneğidir.

Gazze’de çocukların ameliyat masalarında can verdiği bir dünyada; gerçek barış, zulmü durdurmakla başlar. ABD ve İsrail ise bu zulmün baş aktörleridir. Bu sebeple halkların kalbinde en büyük tehdit olarak yer almaları bir sürpriz değil, vicdanî bir hakikattir.

Kısaca Özet:
Sulh esas ve hayırlıdır, ancak adaletsiz bir barış, esaret doğurur. ABD ve İsrail, bölgede barışı değil, çatışmayı körükleyen başlıca güçlerdir. Trump’ın “İran’a teşekkür” mesajı, Gazze’de dökülen çocuk kanlarını perdeleyemez. Gerçek barış, adaletle mümkündür; adaletsiz sulh ise sadece bir aldanıştır. Mazlumun kanı kurumadan yapılan barış çağrıları, ancak vicdanlara hakaret olur.