Bir Günlük Dünya: Kabirden Dönüş Hakkı Olsaydı…

“Kabirde yatanlara bir günlüğüne, bir ay ya da bir yıl dünyaya dönme izni verilseydi ne yaparlardı? Neyi isterlerdi? Ne için koşarlardı?”

Kabir, pişmanlıkların sessizce yankılandığı bir duraktır. Hayatın bittiği, hesap gününe kadar bekleyişin başladığı yerdir. Ama ya bir istisna olsaydı? Eğer kabirde yatanlara, Rabbimiz tarafından dünyaya bir süreliğine dönüş hakkı tanınsaydı?

Bir Günlük Dünya: Sadece 24 Saat

Eğer sadece bir gün verilseydi, o mevtalar sabah ezanında secdeye kapanırdı. Namazlarını gözyaşlarıyla eda eder, her secdede içlerini dökerlerdi. Hayattayken unuttukları bir yetimin başını okşar, bir ihtiyaç sahibine gizlice sadaka uzatırlardı. Belki de ellerinde sadece bir günlük zaman olduğunu bilerek en çok dua eder, en fazla istiğfar eden kişi olmaya çalışırlardı.

Bir tek kul hakkını ödemek için onlarca kilometre yürüyenler olurdu. “Beni affet, senden helallik istiyorum” diye diz çöken nice insan görürdünüz. Çünkü bilirlerdi ki, affedilmeden kabre dönmek, azabın yükünü taşımaktır.

Bir Aylık Dünya: 30 Günlük Hasat Zamanı

Eğer bir ay verilseydi, o mevtalar Kur’an’a sarılırlardı. Her sayfasında gözyaşı olurdu. Geceleri seccade ıslanır, sabahları istiğfarla başlardı. Oruç tutarlar, açlığın kıymetini bilir, nimetin değerini her lokmada hissederlerdi.

Ailelerini toplar, evlatlarına şefkatle nasihat eder, eşlerine “Hakkını helal et” der, komşularına ulaşır, geçmişi temizlemek için çırpınırlardı. Belki bir okula kitap alır, bir camiye gizli yardım ederlerdi. Her iyilikle “şimdi kabre dönersem bu yanımda gelsin” derlerdi.

Bir Yıllık Dünya: Hakiki Hayata Yatırım

Eğer bir yıl verilseydi, o mevtalar dünya işlerini değil, ahiret sermayesini artırmak için yaşarlardı. Lüks ev değil, bir garibin evi için çalışırlardı. Yeni araba değil, yetim bir çocuğun okul masrafı için ter dökerlerdi.

Belki bir vakıf kurarlar, bir Kur’an kursu inşa ederler, belki bir hapishaneyi ziyaret eder, bir genci intihardan döndürürlerdi. Her sabah “Bugün bana son verilen gün olabilir” diyerek yaşarlardı. Nefeslerinin her biri bir ganimet olurdu onlara.

Peki Biz? Henüz Hayattayken Ne Yapıyoruz?

Onlara verilmeyen o bir günü, o bir ayı, o bir yılı bizlere Rabbimiz her gün veriyor. Biz henüz hayattayız. Nefes alıyoruz. Affedilme şansımız, tevbe hakkımız, iyilik yapma imkânımız, namaza koşma fırsatımız var. Ama biz, mezardakilerin arzuladığı o şeyleri ne kadar önemsiyoruz?

Bugün secdeye varabiliyorsak, varalım. Bugün affedebiliyorsak, affedelim. Bugün sadaka verebiliyorsak, elimizi uzatalım. Çünkü yakında biz de “bir gün daha” diye yalvaranlardan olabiliriz…

Özet:

Bu makale, kabirde bulunanlara geçici bir süreliğine dünyaya dönme izni verilseydi, neler yapacaklarını hayalî ve ibretli bir anlatımla işler. Bir gün, bir ay ve bir yıl gibi sürelerde mevtaların öncelikle namaz, tevbe, sadaka, kul hakkı, Kur’an tilaveti ve ahiret için amel gibi değerlere odaklanacakları vurgulanır. Asıl amaç, hayatta olan okuyuculara, henüz ellerindeyken bu fırsatların kıymetini bilmeleri gerektiğini hatırlatmaktır. Ölümden ibret alınmalı, hayatın her nefesi ahirete yatırım olarak değerlendirilmelidir.

Bir Mevtanın Günlüğü: Sessizlikte Başlayan Sonsuzluk

“Bugün, hayatımın ilk günü değil; ölümümün ilk günü…”

Toprak üzerindeki son adımımı attıktan sonra artık gözlerim kapanmış, nefesim susmuştu. İnsanlar, bedenimi kefene sarmış, beni sevip sevmediklerini fısıldayarak uğurlamıştı. Gözyaşları, dualar, omuzlarda taşınan bir tabut… Ve sonra: Sessizlik.

Kabirdeki İlk Gün

Toprağın serinliğiyle karşılaştığımda, dünya artık arkamda kalmıştı. Gözlerim görmese de başka bir görüş başlamıştı. Artık zamansız bir âlemdeydim. Sanki her şey durmuş, ama her şey yeni başlamış gibiydi. İnsanların sesi kesildiğinde meleklerin sesi yükseldi.

“Rabbin kim?” diye soruldu.
“Dinim ne?”
“Bu zat (Peygamber) hakkında ne dersin?”

Hayatım boyunca dille söylediğim cevaplar, kalbimde ne kadar karşılık bulmuştu? Dil değil, kalp konuşuyordu artık. Samimiyet terazideydi. Artık kandırmak yoktu, gösteriş yoktu, rol yoktu. Sadece gerçek bendim ve gerçek cevaplar.

Kabir Bir Bahçe mi, Bir Çukur mu?

Sonra kabir şekillenmeye başladı. Kimine bir cennet bahçesi olur dedilerdi; kimine cehennem çukuru. Benim için hangisi olacaktı? Hayatta iken yaptıklarım, söylediklerim, gizlediklerim, pişmanlıklarım bir bir dizilmeye başladı önüme.

Bazen daraldım, bazen ferahladım. Bazen ruhum titredi, bazen huzurla doldu içim. Çünkü kabir, dışarıdan bakıldığında sadece toprak altıydı; ama içerden bakıldığında ya rahmetti ya azap…

Diğer Mevtalarla Sessiz Konuşmalar

Zannettim ki kabir yalnızlıktır. Değilmiş. Sessiz misafirler çokmuş burada. Her biri farklı bir dünyadan, farklı bir geçmişten gelen ölüler… Ama hepsinin ortak bir hali vardı: Pişmanlık. Yaşayamadan gelenler, yaşayıp da değer veremeyenler, fırsatları boşa harcayanlar…

Dilsiz ama dertliydik hepimiz. Konuşmasak da anlaşırdık. Çünkü buradaki dil, amellerin sesiydi. “Benim namazlarım vardı ama kalbim neredeydi?” diyen de vardı, “Bir tebessümü çok gördüm, bir affı geciktirdim” diyen de…

Zaman, Kabirde Farklı Akar

Bir gün mü geçti, bir yıl mı, yoksa yüzyıllar mı? Zaman burada farklıydı. Dünya saatine göre değil, ebediyet takvimine göre işlerdi burası. Ölüm, dünyadaki saatin durduğu; ama ahiretin saatinin çalışmaya başladığı andı. Kabirde geçen her dakika, hayatın her saniyesinin karşılığını ortaya koyardı.

Kabirden Öğütler

Eğer size bir mektup yazabilseydim, derdim ki:

Hayatı boş şeylerle geçirme.
Bir gönül yıkma, çünkü burada onun yankısı susmaz.
Bir namazı erteleme, çünkü burada pişmanlık geç kalır.
Bir iyiliği gizlice yap, çünkü burada en çok o parlıyor.
Ve her gün ölümü hatırla, çünkü o seni unutmuyor.

Özet:

Bu makale, vefat etmiş bir insanın (mevtanın) kabirdeki ilk gününden başlayarak, kabir hayatındaki ruhsal ve manevi yolculuğunu anlatmaktadır. Mevtanın gözünden; sorgu meleklerinin gelişi, zamanın farklı akışı, diğer mevtalarla ruhsal bağlar ve dünya hayatının yankılarının kabirdeki tezahürleri ele alınır. Makale, okuyucuya ölümün sadece bir son değil, yeni bir başlangıç olduğunu; kabirdeki ilk dakikaların dünyadaki her davranışın karşılığıyla şekillendiğini ibretli bir üslupla sunar. Ölümden korkmak değil; ona hazırlıklı olmak gerektiği mesajı verilir.

Bir Mezarcının Günlüğü: Sessiz Misafirlerin Dili

Ben bir mezarcıyım.
Toprağın altına indirilen her insanın ardından son toprağı atan elim, zamanla hayata başka bir gözle bakmayı öğrendi. Benim mesleğim, ölümü taşıyan değil; hayatı hatırlatan bir meslek oldu. Çünkü bir mezarcının günlüğü, toprak altında kalan bedenlerle değil; onların geride bıraktığı sessiz haykırışlarla doludur.

Her Mezarda Bir Ayna

Her defin, bir tefekkürdür aslında. Kimisi zengin, kimisi fakir… Kimisi şöhretli, kimisi bilinmeyen biri… Ama kefenleri hep aynı, toprağı aynı, mezar taşı benzerdir. İşte orada anlar insan, fani olanın hükmü yok. Bir zamanlar dünya için yarışanlar, şimdi aynı toprağın misafiri. Her mezar, bana bir ayna tutar: “Sıra sana da gelecek” der sessizce.

Bir gün bir çocuk defnettik, oyuncakları da yanındaydı. Bir gün yaşlı bir nine, seccadesiyle geldi. Genç bir delikanlı… Evleneceği gün ebedî âleme uğurlandı. Her biri, hayatın bir yönünü fısıldadı kulağıma: “Hazır mısın?” diye…

Toprağın Altında Çürüyen Değil, Üstünde Unutan Var

İnsanlar, ölüleri toprağa bırakır; ama çoğu kendi ölümüyle hiç yüzleşmez. Mezarlıkta toprakla haşır neşir olan bir mezarcı, sadece ölüyü gömmez; dirilere mesaj taşır. Çünkü toprağın altındakiler sessizdir; ama o sessizlik bir haykırıştır aslında: “Ben de senin gibiydim, sen de benim gibi olacaksın.”

Bu hayatta her şey yalan olabilir ama bir gerçek var: Ölüm. Ve ölüm, sadece bir son değil, bir başlangıçtır. Kabirde attığım her kürek toprağın, benim ecelime biraz daha yaklaştığını hatırlatır. Her mezar kazmam, kendi mezarımı biraz daha şekillendirir sanki.

Mezar Taşlarının Lisanı

Mezarlıklar garip yerlerdir. Kalabalık ama sessiz… Her taş, bir hikâye anlatır. Ama anlatmak isteyen çok azdır. Çünkü kalpler bu çağda sertleşti. Ölümü hatırlamak içimizi daraltıyor sanıyoruz. Halbuki ölüm, daraltmaz; hayatı genişletir. Kıymetini artırır. Her gün kazdığım mezar bana şunu öğretiyor: Gerçek saadet, gömülecek kadar mal biriktirmekte değil; gömülmeye hazır bir kalp taşımaktadır.

Benim Vaktim, Onların Sessizliğiyle Dolu

Günüm, definle geçer. Aralarda, boş mezarların başında durur, dua ederim. O sessizlikte büyük bir dil var. Her taş, her kürek, her çukur bana bir şey söyler. Ve ben, onları dinledikçe daha az konuşurum artık. Çünkü mezarlıkta çok şey öğrenirsin ama anlatamazsın herkese. Anlayana zaten bir mezar taşı yeter.

Özet:

Bu makale, bir mezarcının hayatından kesitlerle, ölümün ve mezarlıkların insana verdiği hikmetli dersleri ele almaktadır. Mezarcı, toprağa her cenazeyi defnederken aslında hayatı daha iyi anlamaya başlamış, ölümü bir korku değil, uyanış vesilesi olarak görmüştür. Mezarlık, dünya nimetlerinin geçiciliğini, hayatın fani yüzünü ve kalıcı olanın ahiret olduğunu en açık şekilde anlatır. Bu yazı, ölümle yüzleşmenin aslında daha dolu, daha şuurlu bir hayat yaşamak anlamına geldiğini ibretli bir dille vurgular.

Bir Gassalın Günlüğü: Sessiz Bedenlere Son Hizmet

Ben bir gassalım.
Gasilhanede geçen her an, ömrümden bir yaprak koparır gibi olur. Çünkü her yıkanan beden, bana hayatın ne kadar kırılgan ve geçici olduğunu bir kez daha fısıldar. Ben, ölülerin sessizliğini yıkayan, son yolculuğuna onları hazırlayan kişiyim. İnsanlar hayatta kalmak için uğraşırken, ben vefat edenlerin bedenleriyle meşgulüm. Ve bu meşguliyet, sadece bedenlerle değil; kalbimle, ruhumla, imanımla gerçekleşir.

Sonsuzluğa Açılan Temiz Kapı

Gasilhane… Beton duvarlar, beyaz örtüler, sessiz akan sular ve ruhları terk etmiş bedenler… Burada konuşulmaz, sadece düşünülür. Her beden, hayattan bir sayfa. Kimi genç, kimi yaşlı. Kimi hâlâ tebessüm eder gibi, kimi acılarla buruşmuş. Ama hepsinde aynı sessizlik, aynı teslimiyet.

Onları yıkarken, sanki ben arınırım. Her sabun köpüğü, nefse, gaflete vurulan bir tokat gibidir. Her su damlası, “Bir gün sen de böyle yıkanacaksın” diye fısıldar kulağıma. O an, dünya sanki elimi bırakır da, ebediyetle yüzleşirim. Çünkü bu iş, sadece temizlik değil; bir dua, bir hazırlık, bir veda törenidir.

Gassalın İç Dünyası

İnsanlar gasilhaneyi korku yeri sanır. Oysa burada korkudan çok tefekkür vardır. Her gün, birkaç beden yıkarım. Kimi zaman genç bir gelin, kimi zaman ömrü dağ gibi geçmiş bir ihtiyar… Yıkarken içimden sürekli şunu geçiririm: “Hayat bir nefesmiş, bitti.”

Bazen bir çocuğun küçük bedeniyle karşılaşırım. Küçücük ayaklar, oyun oynayamayacak artık. Bazen bir annenin bedenini yıkarım, belki evladının acısıyla vefat etmiş… Ve işte orada, bu dünyaya dair tüm hesaplar anlamsızlaşır. Mal, mülk, hırs, kibir… Gasilhanede bunların hiçbiri yoktur.

Ölü Bedenlerle Konuşmak

Onlar susar ama ben onlardan çok şey duyarım. Sanki her biri, “Ah, keşke biraz daha Allah için yaşasaydım” der. “Keşke bir namazı kaçırmasaydım… Keşke bir yetimi güldürseydim… Keşke kalp kırmasaydım…” derler gibidir.

Bazen içim parçalanır, bazen içim huzurla dolar. Çünkü bazı bedenler öyle huzurludur ki, onları yıkamak bile insana şifa verir. Yüzlerinde bir teslimiyet, bir rahmet esintisi olur. O zaman şunu düşünürüm: “İşte bu beden, dünyadayken Rabbiyle barışıktı.”

Son Görev, İlk Hesap

Ben, bu dünyadaki son vazifesini gören kişiyim. Ama aynı zamanda o kişinin kabir yolculuğuna ilk tanık olanlardanım. Bazen çok kalabalık cenazeler olur; bazen kimse gelmez. Ama beden yine de yıkanır, kefenlenir, namaza durulur. Çünkü her can, Rabbiyle buluşacak bir kıymettedir.

Ve ben bilirim ki, bu gasilhane, her birimizin hayatının son durağıdır. Buraya girmeyen yok. Ama buradan nasıl çıkacağımız bizim elimizdedir. Temiz bir kalple mi? Kirlenmiş bir ruhla mı?

Özet:

Bu makalede, bir gassalın hayatından kesitler eşliğinde gasilhanede geçen vakitlerin hikmetli boyutları ele alınmıştır. Gassal, sadece ölüyü yıkayan değil; hayatı, ölümü ve ahireti en derin şekilde tefekkür eden kişidir. Her yıkanan beden, dünyaya bir veda ve ahirete bir hazırlıktır. Gasilhane ise, ölümü hatırlatan, dünya sevgisini törpüleyen ve ebedî hayatı düşünmeye sevk eden sessiz bir dergâhtır. Ölümü hatırlamak, ölümü güzelleştirmeye; hayatı anlamlandırmak da, ölümü dost bilmeye vesiledir.

Ölümün Hatırlatıcı Hikmeti

“اَكْثِرُوا ذِكْرَ هَادِمِ اللَّذَّاتِ” — “Lezzetleri tahrip eden ölümü çokça anınız.”

(Tirmizî, Zühd: 4, Kıyâmet: 26; Nesâî, Cenâiz: 3; İbni Mâce, Zühd: 31; el-Hâkim, el-Müstedrek, 4:321)

İnsan, dünyada geçici bir misafirdir. Bu misafirliğin en çarpıcı hakikati ise ölümdür. Ölüm, bütün lezzetleri acılaştıran; sarhoş eden gafletleri ayıltan; nefsin hırslarını, arzularını susturan bir hakikattir. İşte bu sebepledir ki, Resûl-i Ekrem Efendimiz (s.a.v.), “Lezzetleri tahrip eden ölümü çok zikrediniz” buyurmuşlardır.

Günümüz insanı, ölümü konuşmaktan, onu düşünmekten ve hele hele yüzleşmekten ürkmekte. Çünkü modern hayat, ölümü görünmez kılmış, mezarlıkları şehir dışına atmış, ölümü sadece başkalarının başına gelen bir şey gibi hatırlatmaktadır. Halbuki ölüm, hayatın en kesin gerçeği, faniliğin mühür vuruşu, hesabın başlangıcıdır. Ölüm unutuldukça insan kendini ebedî zanneder. İşte bu zanna karşı en tesirli panzehir, ölümün tefekkürüdür.

Ölüm, Yıkıcı Değil, Uyandırıcıdır

Hadiste geçen “hâdimü’l-lezzât” ifadesi, ölümün dünya lezzetlerini yerle bir ettiğini ifade eder. Lakin bu yıkım, aslında hakikate bir uyanıştır. İnsan, ne zaman ki bir yakınının kabri başında durur; o zaman bütün dünya ehemmiyetsizleşir. Ölüm, gafletin perdelerini yırtar, insanı kendi acziyle, fakrıyla, fıtratıyla yüzleştirir.

Düşünelim: Her sabah uyanan insan, ölümle uyanıyor olsa; her gününü son günü gibi yaşasa, ne kibir kalır, ne israf, ne de zulüm… Ölüm tefekkürü, kalbi yumuşatır, merhameti artırır, hırsı kırar, tevazuu artırır. Böyle bir insan, dünyada kalıcı izler bırakmaya, hayırla yâd edilmeye gayret eder. Çünkü bilir ki, dünya bir han ve o hanın kapısı mezardır.

Mezarlıklar En Hakiki Mekteptir

Bir mezarlık ziyareti, bin kitap okumaya bedel olabilir. Çünkü orada hayatın geçiciliği, dünya sevgisinin beyhudeliği, insanın aczi ve muhtaçlığı gözler önüne serilir. Her taş, “Ben de bir zamanlar senin gibiydim” der. Ve her toprak altındaki beden, “Sen de yakında bizim gibi olacaksın” diye fısıldar.

Bu yüzden ölüm, korkulacak bir karanlık değil; hazırlıklı olunduğunda, dostlarla buluşulan bir kavuşma anıdır. Âhirete inanan bir mü’min için ölüm, bir yok oluş değil, ebedî saadete açılan bir kapıdır. Yeter ki o kapıya boş elle varılmasın.

Ölümü Zikretmenin Güzelliği

Hadîsin “اَكْثِرُوا” ifadesi, çokça zikrediniz, sık sık hatırlayınız demektir. Bu da gösterir ki, ölüm zikri hayatın merkezine yerleştirilmeli. Sabah namazından önce bir mezarı tefekkür etmek, bir hasta ziyareti, bir cenaze merasimi, bir vasiyet hazırlığı… Hepsi, bizi ölüme ve dolayısıyla ebedî hayata hazırlar.

Unutmamalıyız ki, ölüm zikri, hayatı karartan bir düşünce değil; hayatı berraklaştıran bir nurdur. Ölümle yüzleşen, hayatını boşa harcamaz. Her anı kıymetli bilir. Her insanı değerli görür. Her ibadeti bir hazırlık olarak yapar. Ve sonunda, “hoş geldin ölüm” diyebilecek bir ruh kıvamına ulaşır.

Özet:

Bu makalede, Peygamber Efendimiz’in “Lezzetleri tahrip eden ölümü çokça anınız” hadisi ışığında, ölüm tefekkürünün hayat üzerindeki hikmetli ve ibretli etkileri ele alındı. Ölüm, lezzetleri yok eden değil; gafleti gideren, hayatı anlamlandıran bir uyarıcıdır. Ölüm zikri, hayatı daha bilinçli, daha erdemli, daha ebedî perspektifle yaşamak için bir davettir. Ölümden korkmak değil; ona hazırlıklı olmak gerekir. Çünkü ölüm, dostlara ve hakiki hayata bir kavuşma kapısıdır.

Nûh’un Feryadı: Hakkın Sabırla İmtihanı ve Son Çığlığı

> “Nûh ‘Rabbim’ dedi, ‘Yeryüzünde inkârcılardan hiç kimseyi sağ bırakma!
Sen onları bırakırsan kullarını saptırırlar ve sadece günahkâr, nankör nesiller yetiştirirler.’”
(Nûh Suresi, 26-27)

Bu ayet, sadece bir peygamberin duası değil; hakkın sabırla imtihanının ve sonunda ilahi bir hüküm talebinin çığlığıdır. Nûh Aleyhisselâm’ın bu sözü, yüzlerce yıllık bir tebliğ mücadelesinin sonunda gelmiştir. 950 yıl boyunca kavmini gece gündüz, gizli açık, her türlü usulle uyarmış; ancak aldandıklarında inatları artmış, taşkınlıkları derinleşmişti.

Peygamber Sabrının Sınırı Var mıdır?

Nûh Aleyhisselâm, şefkat peygamberidir. Tıpkı diğer enbiya gibi, kavmi için yanar, ağlar, dua eder. Ne var ki, bu dua sabırsızlıkla değil; hikmetle dolu bir teslimiyetin, hakkı gözeten bir ferasetin ürünüdür. Çünkü artık hak ile bâtıl arasındaki çizgi netleşmiş, hidayet kapısı kapanmış, inkâr kökleşmiştir.

Peygamberlerin duası nefislerinden değil, vahyin terbiyesiyle şekillenir. Nûh’un duası da şahsi bir öfke değil, insanlık için bir rahmet talebidir. Çünkü bu kavmin varlığı, artık sadece fitne, sapkınlık ve küfrün nesilden nesile taşınması anlamına gelmektedir. Yani fesadın kaynağı olmuşlardır.

Nesil Tahribatı: Peygamberi En Derinden Yaralayan Felaket

Ayet dikkatle incelendiğinde, Nûh’un duasındaki asıl vurgu nesiller üzerindedir:

> “…ve sadece günahkâr, nankör nesiller yetiştirirler.”

Bir toplumun sapması sadece kendisini değil, gelecek nesilleri de etkiler. İnkarcılık kurumsallaşmış, sapkınlık sistemleşmiş, fıtratlar bozulmuş, çocuklar bâtıla mahkûm hale gelmiştir. İşte bu noktada, şefkat-i peygamberî, gazab-ı rahmanîye dönüşür. Çünkü zulüm artık sadece bugüne değil, istikbale de saldırıdır.

Maslahat: Hakkın ve Hidayetin Korunması

Nûh Aleyhisselâm’ın bu duası, bir kavmin helakini değil, insanlığın selametini hedefler. Çünkü bu kavim yer yüzünde adeta virüs gibi yayılmakta, küfrü bulaştırmakta, hakkı örten yeni nesiller üretmektedir. Bu durumda helak, bir intikam değil; bir arındırma, ilahi bir temizlik ve rahmetle gerçekleşen bir tasfiye olur.

Bu duanın ardından gelen tufan da bir “azap” değil, bir “arınma”dır. Tıpkı mikrop yaydıkça bedenin ameliyatla temizlenmesi gibi, bâtıl kök saldıkça yeryüzünün de arındırılması gerekir. Bu, Allah’ın adaletiyle rahmetinin birleştiği bir noktadır.

Bugüne Düşen Mesaj

Nûh’un duası bize şunu öğretir: Hak mücadelesinde sabır sonsuzdur ama hidayet kapıları kapanınca, artık bâtıla hayat hakkı tanımak merhamet değil, zulümdür. Bugün de bâtılı meşrulaştırmak, nesilleri ifsat eden sistemlere sessiz kalmak, Nûh’un kavmine gösterilen tavrın zıddı bir gaflettir.

Zira asıl felaket, sapmış bir birey değil; sapkınlığı sistemleştirmiş bir toplumdur.

Özet

Nûh Aleyhisselâm’ın duası, sabırla geçen uzun bir tebliğ döneminin ardından gelen bir hikmetli feryattır. Kavminin küfrü artık yalnız bugünü değil, geleceği de ifsat edecek düzeye ulaşmıştır. Nûh’un duası, nefsi değil, ilahi maslahat gereği yapılmış bir yakarıştır. Bu dua, nesil emniyeti, hakkın korunması ve insanlığın selameti adına yapılmıştır. Bugüne düşen ders; bâtılı yaşatma merhameti değil, hakkı koruma sorumluluğudur.

Kudüs’ten Ümmete, Ümmetten İnsanlığa: Kurtuluşun Anahtarı İttihad-ı İslam’dır

Kudüs’ün kurtuluşu, ümmetin kurtuluşu hatta insanlığın kurtuluşu Farz-ı Ayn olan İttihad-ı İslam iledir.

Kudüs; sadece bir şehir değil, ümmetin kalbidir. O kalp kan ağlarken, ümmetin huzur bulması, insanlığın selamete ermesi mümkün değildir. Kudüs, tarihte defalarca kurtarılmıştır ama her seferinde birlik ruhu ile, iman heyecanı ile, ittihad sırrı ile olmuştur. Bu yüzden bugün de Kudüs’ün kurtuluşu, ümmetin kurtuluşu hatta insanlığın kurtuluşu, Farz-ı Ayn olan İttihad-ı İslam iledir.

Farz-ı Ayn Ne Demektir?

Farz-ı Ayn; her Müslümanın bireysel olarak sorumlu olduğu vazifedir. Namaz, oruç gibi… Bu ifade ile İttihad-ı İslam’ın sadece alimlerin, liderlerin veya birkaç idealistin değil; her ferdin boynuna borç olduğunu ilan etmiş oluruz. Artık birlik bir lüks değil, bir zarurettir. Zira parçalanmış bir ümmetin ne Kudüs’ü olur, ne izzeti, ne de geleceği…

Ümmet Parçalanırsa Kudüs Esir Kalır

Tarih bize defalarca gösterdi: Haçlılar, Moğollar, emperyalistler… Kudüs ne zaman sahipsiz kaldıysa, arkasında dağınık bir ümmet vardı. Ne zaman ki Müslümanlar aynı kıblede, aynı hedefte, aynı safta toplandı; Selahaddin çıktı, Kudüs şereflendi.
Bugünse ümmet, sınırlarla değil, zihinlerle bölünmüş halde. Mezhebi, meşrebi, milliyeti, siyasi görüşü, dili ve çıkarı ile bölünen bir yapıdan ne Kudüs çıkar, ne kurtuluş…

İttihad: Hem Kudüs’ün Anahtarı, Hem İnsanlığın Umudu

İslam birliği sadece Müslümanların değil, bütün insanlığın aradığı adalet, denge ve merhamet düzenidir. Çünkü Kur’an’ın medeniyeti; adalet üzerine kurulur, sömürüye değil paylaşmaya dayanır. İttihad-ı İslam gerçekleştiğinde:

Kudüs işgalden kurtulur.

Ümmet zillet yerine izzete kavuşur.

Mazlum coğrafyalar nefes alır.

Zulüm sistemleri çöker, insanlık nefret yerine şefkat görür.

Yani İttihad-ı İslam, sadece Müslümanların değil, insanlığın da kurtuluş kapısıdır.

Ne Yapmalı? Nereden Başlamalı?

Kalpler birleşmeden, şehirler birleşmez.

Niyetler arınmadan, hedefler berraklaşmaz.

Her fert, önce kendi içindeki ayrılığı, kini, taassubu temizlemeli.

Sonra cemaatler, yapılar, milletler tevhidi hedefe yönelmeli.

Şu nidaya kulak vermeli:

> “Ey ehli hakikat! Şu zamanda en büyük farz, ittihad-ı İslam’dır.”

Son Söz: Kudüs Aynadır

Kudüs, ümmetin aynasıdır. O ağlıyorsa biz perişanız, o zincirliyse biz esiriz. Ama o azad olursa, bilin ki birliğimiz başlamıştır. Kudüs’ün minarelerinden “özgürlük” yankılandığında, ümmetin kalbi yeniden atmaya başlar. O gün, sadece Filistinli çocuklar değil, bütün insanlık tebessüm eder.

Özet

Kudüs’ün kurtuluşu, sadece bir şehir meselesi değil; ümmetin diriliş ve insanlığın selamet meselesidir. Bu da Farz-ı Ayn olan İttihad-ı İslam ile mümkündür. Müslümanların birliği; Kudüs’ü özgürleştirir, ümmeti izzete kavuşturur, insanlığı adalete taşır. Her birey, bu birliğe niyet, dua ve gayretle omuz vermeli; çünkü artık İttihad-ı İslam bir seçenek değil, zarurettir.

Ümitsizlik Yok: Üç Asırlık Kilitler Açılıyor

> “Gevşeklik göstermeyin, üzüntüye kapılmayın. Eğer inanmışsanız, üstün gelecek olan sizsiniz.”
(Âl-i İmrân, 139)

Bu ayet, sadece geçmişin karanlık sayfalarına değil, bugünün yorgun yüreklerine ve geleceğin umut arayan nesillerine bir ilahi hitaptır. Ümitsizlik, Kur’an’a göre en büyük engellerdendir. Çünkü iman, umutla yeşerir; mücadele, inançla yürür. Ayet bize diyor ki: “Gevşemeyin, üzülmeyin! İman varsa, zafer sizinledir.”

Nadastan Uyanışa: Asırlarca Uyuyan Ümmet

Üç yüz yıl… Gafletin, taklidi bir din anlayışının, Batı hayranlığının ve iç çözülmelerin pençesinde geçen uzun bir kış gibi. Ümmet, tarihteki izzetini kaybetti; hilafeti yitirdi; bilimde, sanatta, siyasette geride kaldı.
Ama bu da bir kaderin parçasıydı. Tıpkı toprağın nadasa bırakılması gibi…
Toprağın nadası çürüme değil, hazırlanmadır. Yüzeyde kuru gibi görünen zeminin altında, rahmet birikiyor, kökler yeniden canlanıyor, büyük bir doğuşa zemin hazırlanıyor.

Bugün artık o nadas süreci sona eriyor. Fikirler uyanıyor, zihinler silkeleniyor, gençlik yeniden Kur’an’a sarılıyor, ümmet yeniden “Ben buradayım!” demeye başlıyor. Zira Kur’an’ın vaadi bu: İman varsa, yeis yoktur.

Kur’an’ın Gösterdiği En Büyük Engel: Tefrika ve Ümitsizlik

Kur’an, müminlerin galebesini sadece maddi güçle değil, manevi duruşla ilişkilendirir. İki düşmanı işaret eder:

1. Vehn: Yani gevşeklik, yılgınlık, korku.
2. Hüzn: Yani geçmişe saplanmak, umutsuzluk ve ruhsal çöküntü.

Bu iki hastalık, ümmetin ruhuna saplanmış dikenler gibidir. Eğer bunlar çıkarılmazsa, iman bile potansiyelini gösteremez. Ayet bu yüzden emir kipindedir: “Gevşemeyin! Üzülmeyin!” Yani sadece temennî değil, bir görev olarak yüklenilmiştir ümide tutunmak.

Kilitler Açılıyor: Müjdeler Başladı

Bugün İslam coğrafyasında çile çoktur ama sessizlik değil, uyanış vardır. Gözyaşı çoktur ama umutsuzluk değil, dua vardır. Mazlum çoktur ama zillet değil, direniş vardır.

Tek tek kilitler açılıyor:

Kalplerdeki korku kilidi, ilimle.

Zihinlerdeki esaret kilidi, tefekkürle.

Toplumdaki tefrika kilidi, kardeşlikle.

Ümmetin üzerindeki zillet kilidi, yeniden imanla…

Bu süreçte en büyük sermayemiz: Kur’an’ın vaadi, Allah’ın yardımı ve ümmetin yeniden uyanan ruhudur.

İman Galebesinin Anahtarıdır

Ayetteki “اِنْ كُنْتُمْ مُؤْمِن۪ينَ – Eğer mü’minlerseniz” şartı, zaferin temelidir. Siyasi birlik, askeri güç, ekonomik zenginlik… Bunlar sonradan gelir. Asıl olan; hakiki imanla donanmak, mücadeleyi Allah için yapmak ve sabırla, şükürle yürümektir.

—

Özet

Âl-i İmrân 139. ayeti, ümmete moral ve strateji veren bir ilahi reçetedir. Bu ayetle Rabbimiz; gevşekliği ve umutsuzluğu reddedip, imanla ayakta duranların üstün geleceğini haber veriyor. Ümmet, üç asırlık bir nadas dönemini geride bırakıyor. Kilitler açılıyor, uyanış başlıyor. En büyük engel olan vehn ve hüzün aşılırsa, imanla zafer kaçınılmazdır. Ümitsizlik haram, mücadele farzdır.

Bin Bir Birler: Vahdetin Kudreti ve Ümmetin Dirilişi

> “Evet, bu kâinat bin birlikler perdeleri içinde sarılı bir gül goncası gibidir.”
(Bediüzzaman Said Nursî, Şuâlar)

Birlik, tevhid, ittihad… Bunlar sadece toplumsal kavramlar değil, varlığın mayasıdır. Kâinatın özünde bile dağılma değil, derlenme; ayrılık değil, birleşme vardır. Atomdan galaksiye, zerreden kürreye kadar her şey “bir” olan Allah’ın kudretine boyun eğmiş, düzenli bir vahdet içindedir.

Vahdet: Varlığın İlahi Ritmi

Kâinat, bir senfoni gibi… Her bir mahlûk kendi görevini yapıyor ama hepsi bir orkestranın parçası gibi bir bütünlük içinde hareket ediyor. Yıldızlar birbirine çarpmadan dönüyor, mevsimler şaşmadan değişiyor, hücreler intizamla işliyor. Bu baş döndürücü nizam bize şunu haykırıyor:
“Bir olan Allah’ın mülkünde, çokluk içinde bile birlik vardır.”

İşte bu evrensel ilke, sosyal hayata da sirayet etmelidir.
İnançta vahdet, fikirde vahdet, amelde vahdet… Kalplerin Rabbi birse, kıblemiz birse, kitabımız ve peygamberimiz birse; kalpler niçin ayrı düşsün?

Birlik: İmanî Bir Mecburiyet

Bediüzzaman’ın ifadesiyle:

> “Tevhid-i imanî, elbette tevhid-i kulûbu ister. Ve vahdet-i itikad dahi, vahdet-i içtimaiyeyi iktiza eder.”

Yani imanımız birse, kalplerimiz de birleşmeli. İnandığımız tevhid, sadece göklerin Rabbi’nin birliğini değil, yerdeki kulların da muhabbetle birleşmesini gerektirir.

Peki neden hâlâ bölünmeler, kutuplaşmalar, kardeş kavgaları?

Çünkü imanî birlik hakiki olmadıkça; yani sadece dilde kalır, kalbe işlemezse, tefrika hâsıl olur. Müslümanlar Kur’an’ı aynı gözle okumazsa, Peygamber’i ortak rehber görmezse, akide birliği yerini şahsî yorumlara bırakırsa; bu durumda “bir bir bir” diye başlayan zincir, “ben ben ben” diyen nefsin baltasına yenik düşer.

“Bir”e İsyan: Zulmün Başlangıcı

Bediüzzaman, vahdetin bu kadar açık olduğu bir dünyada, müminlerin aralarındaki kin, adâvet ve ayrılıkları örümcek ağına benzetir. Kâinatı bağlayan kudsî zincirleri bırakıp da örümcek ağına sarılmak ne büyük bir zillettir!

> “Şikak ve nifâka, kin ve adâvete sebebiyet veren ehemmiyetsiz şeyleri tercih etmek, o vahdet zincirlerine hürmetsizliktir.”

Her müminin kalbi bu hakikatle titremeli: Eğer ben mümin kardeşime adavet besliyorsam, aslında tevhid zincirini koparıyor, Allah’ın bin bir birlikle inşa ettiği kâinat düzenine isyan ediyorum.

İttihad: Kurtuluşun Tek Yolu

Bugün ümmetin maruz kaldığı zilletin, dağınıklığın ve esaretin temel sebebi ittihadsızlıktır. Kudüs esirdir çünkü kalpler birbirine düşmandır. Gazze ağlamaktadır çünkü ümmet dağılmıştır. İslam dünyası sömürülmektedir çünkü “bir” olamamıştır.

Ama hâlâ geç değil. Yeter ki o kadim “bir bir bir” zincirini yeniden hatırlayalım. Aynı Rabb’e, aynı kitaba, aynı peygambere iman ettiğimizi yeniden idrak edelim. O zaman, kâinatla uyumlu hale geliriz. Kâinatın ritmine uyan bir toplum da, Allah’ın nusretine layık olur.

Özet

Kâinat, bir olan Allah’ın kudretiyle bin bir birlik içinde yaratılmıştır. Tevhid, sadece inanç değil, aynı zamanda kalplerin, toplumların ve ümmetin birleşmesidir. İnançta birlik, fikirde ve amelde de vahdeti gerektirir. Risale-i Nur bu hakikati güçlü bir şekilde vurgular: Tevhid-i imanî, tevhid-i kulûbu; vahdet-i itikad, vahdet-i içtimaiyeyi doğurur. Müminler olarak bizi birleştiren binlerce sebep varken, ayrılığa sebep olan küçük şeyleri büyütmek büyük bir zulümdür. Ümmetin kurtuluşu, vahdet zincirine yeniden sarılmakla mümkündür.

*******

İnançta vahdet, fikirde vahdet, amelde vahdet, temel meselelerde hep vahdet. İttihad ve tevhid üzere.

“Evet, bu kâinat bin birlikler perdeleri içinde sarılı bir gül goncası gibidir. Belki esmâ ve ef’âl-i umumiye-i İlâhiyenin adedince vahdetleri giymiş bir tek insan-ı ekberdir. Belki, envâ-ı mahlûkat sayısınca dallarına vahdetler, birlikler asılmış bir şecere-i tûbâ-i hilkattir.”

“Evet, kâinatın idaresi bir ve tedbiri bir ve saltanatı bir ve sikkesi bir, bir, bir, bir, tâ bin bir bir birler kadar…”
bk. Şualar, İkinci Şua, Üçüncü Makam.

************

Evet, tevhid-i imanî, elbette tevhid-i kulûbu ister. Ve vahdet-i itikad dahi, vahdet-i içtimaiyeyi iktiza eder.

Meselâ, her ikinizin Hâlıkınız bir, Mâlikiniz bir, Mâbudunuz bir, Râzıkınız bir bir, bir, bine kadar bir, bir. Hem Peygamberiniz bir, dininiz bir, kıbleniz bir, bir, bir, yüze kadar bir, bir. Sonra köyünüz bir, devletiniz bir, memleketiniz bir, ona kadar bir, bir.

Bu kadar bir birler vahdet ve tevhidi, vifak ve ittifakı, muhabbet ve uhuvveti iktiza ettiği ve kâinat
ı ve küreleri birbirine bağlayacak mânevî zincirler bulundukları halde, şikak ve nifâka, kin ve adâvete sebebiyet veren örümcek ağı gibi ehemmiyetsiz ve sebatsız şeyleri tercih edip mü’mine karşı hakikî adâvet etmek ve kin bağlamak, ne kadar o rabıta-i vahdete bir hürmetsizlik ve o esbab-ı muhabbete karşı bir istihfaf ve o münasebât-ı uhuvvete karşı ne derece bir zulüm ve i’tisaf olduğunu, kalbin ölmemişse, aklın sönmemişse anlarsın.”

( https://sorularlarisale.com/risale-i-nur-kulliyati/mektubat/yirmi-ikinci-mektup/375 )