İNSAN GERİYE NE BIRAKTI? MİRASI NEDİR? NE İLE HATIRLANMAK İSTER VE DE HATIRLATMAKTADIR?

İnsan Geriye Ne Bıraktı? – Unutulmazlar Ne İle Hatırlanır?

Her doğan, ölümü tadacaktır.
Ve her ölen, geride bir iz bırakacaktır.
Ama mesele şudur:
İnsan ne bırakır? Nasıl hatırlanır? Ve nasıl hatırlatır?

Mal Miras Değil, Asıl Miras Ameldir

Nice zenginler geldi geçti.
Sarayları, altınları, servetleri vardı…
Ama bugün isimleri bile bilinmiyor.
Çünkü insanın asıl mirası bankada bıraktıkları değil,
hayata bıraktıklarıdır.

Bir tebessüm, bir iyilik, bir dua, bir fikir, bir eser, bir hayır, bir güzel söz…
Bunlar kalır.

> “İnsanoğlu öldüğü zaman, üç şey dışında ameli kesilir: Sadaka-i câriye, istifade edilen ilim ve kendisine dua eden hayırlı evlat.”
(Hadis-i Şerif – Müslim)

İsimler Ölür, İzler Kalır

Bazı insanlar yaşarken gürültülüdür ama öldüğünde unutulurlar.
Bazıları ise sessiz yaşar, ama ölünce bile konuşur.
Çünkü eser bırakır, iz bırakır, dua alır.

Hatırlayın:
Bir anne duasıyla, bir âlim ilmiyle, bir şehit kanıyla, bir derviş edasıyla hatırlanır.
Ama bir zalim; kinle, korkuyla, lanetle anılır.

İnsan, nasıl yaşarsa öyle anılır.

Unutulmamak İçin Ne Yapmalı?

Unutulmamak, iz bırakmak, “yaşarken ölmeyenlerden olmak” istiyorsan:

İyilik yap,

Güzel söz söyle,

İnsanlara faydalı bir şey öğret,

Bir yetimi giydir, bir kalbi onar,

Bir kitap yazamasan da bir satır paylaş,

Bir cami inşa edemesek de bir taş koy,

Bir vakıf kuramasan da bir sadaka taşı ol…

Çünkü ne verirsen, o kalır.

Sen Gidince Ne Diyecekler?

Bir gün tabutun omuzlarda gidecek.
Ve arkanda kalanlar konuşacak:
“Ne güzel insandı…” mı diyecekler,
yoksa “Zaten herkesin içini yakmıştı…” mı?

Herkesin ölümünden sonra adı bir duada mı geçecek, yoksa bir ah’ta mı?
İşte asıl mesele budur.

Sonuç: Mirasın Senin Kimliğindir

Bir insanın gerçek mirası, bıraktığı etkidir.

Ne kadar merhamet bıraktı?

Ne kadar fikir bıraktı?

Ne kadar sevgi, ilim, hizmet, hatıra bıraktı?

Bugün Bediüzzaman hatırlanıyorsa, Said bin Müseyyeb anılıyorsa, İmam Gazâlî eserleriyle yaşıyorsa…
Bilin ki öldüler ama mirasları diri.

Soru sana:
“Sen gidince ne kalacak? Hatırlanınca nasıl bir iz bırakacaksın?”

Cevap sessiz ama derindir.
Çünkü her nefes, mirasa yazılır.
Ve insan ya dua ile yaşar ya da unutuluşla silinir…

İNSAN GERİYE NE BIRAKTI? MİRASI NEDİR? NE İLE HATIRLANMAK İSTER VE DE HATIRLATMAKTADIR?

İnsan Geriye Ne Bıraktı? – Unutulmazlar Ne İle Hatırlanır?

Her doğan, ölümü tadacaktır.
Ve her ölen, geride bir iz bırakacaktır.
Ama mesele şudur:
İnsan ne bırakır? Nasıl hatırlanır? Ve nasıl hatırlatır?

Mal Miras Değil, Asıl Miras Ameldir

Nice zenginler geldi geçti.
Sarayları, altınları, servetleri vardı…
Ama bugün isimleri bile bilinmiyor.
Çünkü insanın asıl mirası bankada bıraktıkları değil,
hayata bıraktıklarıdır.

Bir tebessüm, bir iyilik, bir dua, bir fikir, bir eser, bir hayır, bir güzel söz…
Bunlar kalır.

> “İnsanoğlu öldüğü zaman, üç şey dışında ameli kesilir: Sadaka-i câriye, istifade edilen ilim ve kendisine dua eden hayırlı evlat.”
(Hadis-i Şerif – Müslim)

İsimler Ölür, İzler Kalır

Bazı insanlar yaşarken gürültülüdür ama öldüğünde unutulurlar.
Bazıları ise sessiz yaşar, ama ölünce bile konuşur.
Çünkü eser bırakır, iz bırakır, dua alır.

Hatırlayın:
Bir anne duasıyla, bir âlim ilmiyle, bir şehit kanıyla, bir derviş edasıyla hatırlanır.
Ama bir zalim; kinle, korkuyla, lanetle anılır.

İnsan, nasıl yaşarsa öyle anılır.

Unutulmamak İçin Ne Yapmalı?

Unutulmamak, iz bırakmak, “yaşarken ölmeyenlerden olmak” istiyorsan:

İyilik yap,

Güzel söz söyle,

İnsanlara faydalı bir şey öğret,

Bir yetimi giydir, bir kalbi onar,

Bir kitap yazamasan da bir satır paylaş,

Bir cami inşa edemesek de bir taş koy,

Bir vakıf kuramasan da bir sadaka taşı ol…

Çünkü ne verirsen, o kalır.

Sen Gidince Ne Diyecekler?

Bir gün tabutun omuzlarda gidecek.
Ve arkanda kalanlar konuşacak:
“Ne güzel insandı…” mı diyecekler,
yoksa “Zaten herkesin içini yakmıştı…” mı?

Herkesin ölümünden sonra adı bir duada mı geçecek, yoksa bir ah’ta mı?
İşte asıl mesele budur.

Sonuç: Mirasın Senin Kimliğindir

Bir insanın gerçek mirası, bıraktığı etkidir.

Ne kadar merhamet bıraktı?

Ne kadar fikir bıraktı?

Ne kadar sevgi, ilim, hizmet, hatıra bıraktı?

Bugün Bediüzzaman hatırlanıyorsa, Said bin Müseyyeb anılıyorsa, İmam Gazâlî eserleriyle yaşıyorsa…
Bilin ki öldüler ama mirasları diri.

Soru sana:
“Sen gidince ne kalacak? Hatırlanınca nasıl bir iz bırakacaksın?”

Cevap sessiz ama derindir.
Çünkü her nefes, mirasa yazılır.
Ve insan ya dua ile yaşar ya da unutuluşla silinir…

GAZZE’NİN AHI

“Nûh dedi ki: “Rabbim! Yeryüzünde dolaşan bir tek kâfir bile bırakma!
Bırakacak olursan, onlar senin kullarını yoldan çıkarırlar ve ancak kendileri gibi ahlâksız, günahkâr ve azılı kâfir nesiller yetiştirirler.
Rabbim! Beni, anne-babamı, mü’min olarak evime girenleri, bütün mü’min erkeklerle mü’min kadınları bağışla! Zâlimlerin ise ancak helâkini artır! Köklerini kurut!” Nuh Suresi. 26-28.

Kökü Kurutulan Zulüm: Nûh’un Duası, Gazze’nin Ahı

Tarih, mazlumların ahıyla yazılır. Yeryüzünde işlenen zulümler, sadece bir coğrafyanın değil; insanlığın, vicdanın ve hakikatin yaralarıdır. Gazze’de yaşananlar da bu yaraların en derinlerinden biridir. Bu yaşananlar, bize Kur’an’ın asırlar öncesinden haber verdiği hakikatleri yeniden hatırlatmaktadır.

Nûh Peygamber’in duası, bir peygamberin merhametli yüreğiyle dile gelmiş bir feryattır. O, yıllarca kavmini hakka davet etmiş, ama karşılığında inat, isyan ve azgınlık görmüştür. En sonunda, bu azgın neslin yeryüzünde varlığının başka zulümlere, başka inkârlara yol açacağını bilerek, Rabbine şöyle niyaz etmiştir:

> “Rabbim! Yeryüzünde dolaşan bir tek kâfir bile bırakma!
Bırakacak olursan, onlar senin kullarını yoldan çıkarırlar ve ancak kendileri gibi ahlâksız, günahkâr ve azılı kâfir nesiller yetiştirirler.” (Nûh, 71/26-27)

Bugün Gazze’de yaşananlar bu ayetin canlı bir tefsiri gibidir. İsrail’in işlediği zulümler, sadece bir halkın topraklarını gasp etmekle kalmıyor; çocukların, kadınların, yaşlıların hayatlarını karartıyor, nesilleri imha ediyor, insanlığın ruhunu yaralıyor. Sadece bombalar değil, geleceği de yok ediyorlar. Sadece binaları değil, umutları da yerle bir ediyorlar.

Zulmün ardında yatan inkâr ve azgınlık; sadece fiziki yıkım değil, ahlaki çöküşü de beraberinde getiriyor. Nûh’un duasındaki “yalnızca kendileri gibi azgın, günahkâr nesiller yetiştirirler” ifadesi, bize bugünkü zalim sistemlerin nasıl nesiller inşa ettiğini gösteriyor. O nesiller ki, merhamet bilmez, adalet tanımaz, insan hayatına saygı duymaz hale geliyorlar.

Nûh’un duasında geçen “zâlimlerin ancak helâkini artır!” ifadesi ise, mazlumların dualarının en keskin yanıdır. Bu, intikam değil; adaletin tahakkuku için yapılan bir yakarıştır. Çünkü bazı zulümler vardır ki, artık ıslah değil, izâle gerekir. Artık hak ile bâtılın ayrılması, zalimin cezasını bulması gerekir.

Gazze’de çocuklar ölürken, dünya sessizliğe gömülmüşken, Nûh’un duası yüzyılları aşarak yeniden göklere yükseliyor:

> “Rabbim! Beni, anne-babamı, mü’min olarak evime girenleri, bütün mü’min erkeklerle mü’min kadınları bağışla! Zâlimlerin ise ancak helâkini artır!”

Bu dua bugün milyonlarca müminin yüreğinde yankılanıyor. Belki bizim gemimiz yok ama duamız var. Belki tufan çağırmıyoruz ama adaletin tecellisini diliyoruz.

Zulümle abat olan görülmedi. Nûh kavmi de helâk oldu, Firavun da, Nemrut da. Ve her biri tarih sahnesinde ibretlik birer figüre dönüştü.

Gazze bir imtihandır; hem zalim için, hem mazlum için, hem de sessiz kalan insanlık için. Ve unutulmamalıdır ki:

> “Zulmedenler nasıl bir inkılâpla devrileceklerini yakında bilecekler.” (Şuarâ, 26/227)

@@@@@@

ZULÜMDEN BİR KARE:

https://www.facebook.com/s

İSLAM DÜNYASININ TEVBESİ: ÖLÜP DE YENİDEN DİRİLMELİ.

Yahudilerin tevbesi ?

Yahudilerin tevbeleriyle ilgili Kur’an-ı Kerîm’de özellikle Bakara Sûresi 54. ayet temel kaynaklardan biridir. Bu ayet ve ilgili tefsirlerde, İsrailoğulları’nın bir dönem sapkınlığa düşerek buzağıya tapmaları ve ardından gelen tevbe süreci anlatılır. Ayet şöyledir:

“Ve Mûsâ kavmine dedi ki: ‘Ey kavmim! Siz buzağıyı ilâh edinmekle gerçekten kendinize zulmettiniz. Hemen Yaratıcınıza (Hâlıkınıza) tevbe edin de nefislerinizi öldürün (katledin). Bu, Yaratanınız katında sizin için daha hayırlıdır.’ Böylece Allah tevbenizi kabul etti. Şüphesiz O, Tevvâb’dır, Rahîm’dir.” (Bakara, 2/54)

Kur’an’daki İlahi Yönlendirme:

Tevbelerinin kabul edilmesi için sadece pişmanlık değil, ciddi bir bedel ödemeleri gerektiği anlatılır.

Burada “nefislerinizi öldürün” ifadesi, klasik müfessirlerin çoğuna göre buzağıya tapanların öldürülmesi anlamındadır. Bazılarına göre ise bu, nefis terbiyesi, pişmanlıkla kendini ilahi huzurda yok saymak anlamına gelir.

Hz. Musa’nın bu emri, vahiy doğrultusunda gelmiştir.

Tefsirlerde Yapılan İzahlar:

1. Taberî Tefsiri:

Buzağıya tapanlardan olmayanların, tapanları öldürmesi emredildi.

Allah, onların tövbelerini bu fedakarlık karşılığında kabul etti.

Bu, ilahi adaletin ve disiplinin bir tezahürüdür.

2. Râzî Tefsiri (Mefâtihu’l-Gayb):

Bu ayetin zahiri, tövbenin kabulü için ciddi bir arınma gerektiğini gösterir.

Râzî, bu olayda hem nefis terbiyesi hem de ilahi adaletin bir arada yürüdüğüne dikkat çeker.

3. Elmalılı Hamdi Yazır:

Tevbeleri, sadece sözlü pişmanlıkla değil, fiilî bir arınmayla ispatlanmıştır.

“Kendinizi öldürün” ifadesi, sembolik değil gerçek bir uygulamadır; böylece içtenlik test edilmiştir.

Allah’ın “Tevvâb” (çokça tövbeleri kabul eden) ismi burada anlam kazanır.

Sonuç olarak:

Yahudilerin tevbesi, sadece pişmanlık değil, ciddi bir arınma ve fedakarlık süreciyle olmuştur. Kur’an ve tefsirler, bu olayı hem ibret hem de tevbenin ciddiyeti açısından anlatır. Aynı zamanda bu olay, ümmet-i Muhammed’e (sav) yönelik ilahi rahmetin genişliğini de zımnen gösterir: bizden böyle bir bedel istenmeden, samimi tevbe ile affedilme kapısı her zaman açık tutulmuştur.

@@@@@@

İSLAM DÜNYASININ TEVBESİ: ÖLÜP DE DİRİLMELİ

“Ey kavmim! Buzağıya tapmakla kendinize zulmettiniz. Hemen Yaratıcınıza tevbe edin ve nefislerinizi öldürün. Bu, Rabbiniz katında sizin için daha hayırlıdır…” (Bakara, 2/54)

Tarih, sadece mazide yaşanmış hadiselerin bir arşivi değil; bugünün karanlığına tutulmuş ilahi bir projektördür. İsrailoğulları’nın buzağıya tapması, aslında hakikate sırt çeviren her ümmetin bir fotoğrafıdır. Onlar bir buzağıya tapmıştı; bizler ise konforumuza, çıkarımıza, korkularımıza ve gafletimize taptık. Onlar için tövbe, “ölmekle” başlamıştı. Bizim için de öyle olmalı: Ölmeden önce ölmekle…

BUZAGILARIN MODERN VERSİYONU

Bugünün dünyasında buzağı, altın ya da tunçtan değil; ekrandan, suskunluktan, dünyevileşmeden yapılmıştır. Gazzeli çocuklar açlıkla, bombalarla ve gözyaşlarıyla Allah’a doğru koşarken, bizlerin tevekkül diye sustuğu şey aslında korkaklıktır. Dua diye ettiğimiz cümlelerin içi ne kadar dolu, protesto diye attığımız adımların yönü ne kadar kıbleye dönük?

İslam dünyasının saraylarında lüks ve israf, sokaklarında hüzün ve zillet kol geziyor. Ve biz hâlâ tövbeyi sadece dilde arıyoruz; oysa tövbe, yürekte başlar ve davranışla tamamlanır.

NEDİR “NEFSİ ÖLDÜRMEK”?

İsrailoğulları’na emredilen “nefsinizi öldürün” emri, bir vahyin gereği olarak zahiren uygulanmıştı. Bugün bizden istenen belki de aynısı değil ama hakikatte daha çetini: Nefsini öldürmek; korkunu, bencilliğini, konforunu, suskunluğunu ve çıkarını mezara gömmektir. Gazzeli mazlumların sessiz feryadına sağır kalmanın keffareti, sadece bir dua ile yeterli olamaz.

Nefsini öldürmeyen, ümmeti diriltemez.

TEVBE: SADECE GÖZYAŞI DEĞİL, DEĞİŞİMDİR

Kur’anî mânâda tevbe, sadece pişmanlık değil, yön değiştirme demektir. Günahı terk etmek, pasif kalmak değildir; hakka sarılmak, zulme direnmek, iyiliği emretmek, kötülüğü engellemeye azmetmek demektir. İslam dünyası ancak böyle bir tevbe ile yeniden dirilebilir. Yoksa sadece konuşan, yazan ama harekete geçmeyen bir kalabalık, ümmet olamaz.

TEVBE ETMEZSEK…

Gazzeli çocuklar bize sadece mazlum değil, şahit olacaklar. Yarın mahşer meydanında onların gözyaşları, bizim tevekkül zannettiğimiz suskunluğumuzu yargılayacak. “Neredeydiniz?” sorusu sorulduğunda, verecek cevabı olmayan bir ümmetin sustuğu gibi susulmaz. O zaman, tövbeye davet bugündür, hemen şimdi.

“ÖLÜP DE DİRİLMEK”: YENİDEN BAŞLAMAK

Tövbe, bir yenilenme çağrısıdır. Ölmeden önce ölenler, yani nefsini öldürenler, hakiki hayatı bulanlardır. İslam dünyası, Gazze karşısındaki duyarsızlığını itiraf edip, acıya ortak olmakla, zulme karşı durmakla, hakkı savunmakla yeniden doğabilir. Aksi takdirde bu sessizlik, bu zillet, bu dağınıklık; bir ümmeti tarihin mezarına gömer.

Ve unutmayalım:

> “Allah, tevbe edenleri sever ve arınanları sever.” (Bakara, 2/222)

İNSAN RESETLENMELİ VE FABRİKA AYARLARINA GERİ DÖNMELİDİR

Fabrika Ayarlarına Dönmek: İnsanın Aslına Yolculuğu

İnsan, yaratılışı itibariyle fıtrat üzere doğar. Temiz, duru, yalın… Bir çocuğun gözlerindeki masumiyet, bu fıtratın en sade aynasıdır. Ancak zamanla üzerine yüklenenler, insanı özünden uzaklaştırır. Dünya meşguliyetleri, hırslar, kibir, nefsin oyunları ve şeytanın vesveseleri… Bütün bunlar insanın asli kodlarını bozar. Tıpkı sürekli kurcalanan bir cihaz gibi, sistem çökmeye başlar. Ve işte o an gelir: İnsan resetlenmelidir.

Reset Nedir?
Reset, arınmaktır. Yenilenmektir. Özüne dönmektir. Neyi neden yaptığını tekrar düşünmek, amacını hatırlamak ve rotayı düzeltmektir. Reset, sadece dijital cihazlara değil; insan kalbine, zihnine, ruhuna da lazımdır.

Çünkü insan, çok şey biliyor ama az düşünüyor. Çok konuşuyor ama az tefekkür ediyor. Çok koşuyor ama nereye gittiğini unuttu. İşte bu yüzden fabrika ayarlarına geri dönmek, yani yaratılış gayesini yeniden hatırlamak hayati bir ihtiyaçtır.

Fabrika Ayarları Nedir?

Vicdandır.

Merhamettir.

Tevazudur.

Tevhiddir.

Hakka teslimiyettir.

Ahlaktır, edep ve hayâdır.

Allah’ı tanımak, kul olduğunu unutmamaktır.

İnsan bu ayarlarla doğar. Ama zamanla kirlenir. Kalbi paslanır, aklı bulanır, ruhu yorulur. İşte bu sebeple, ara sıra durup düşünmek, nefsin gürültüsünü susturup içe dönmek gerekir.

Nasıl Resetleniriz?

Tevbe ile.

Tefekkür ile.

Kalbi ibadetle yıkayarak.

Kur’an’ı rehber edinerek.

Sadeliğe ve sahili selamete yönelerek.

Hakkı ve hakikati merkeze alarak.

Neden Dönmeliyiz?
Çünkü bu dünya bir yanılma ve aldanmadır. Bize unutturmak için var olan tuzaklarla doludur. Neyi neden yaptığını bilmeyen insan, savrulur. Fıtratına yabancılaşan insan, kendine de düşman olur. Bugün insanlığın yaşadığı kriz; aslında teknik değil, ruhî bir çöküştür. Ve bu çöküşten çıkmanın tek yolu, yaratılış kodlarına, yani fıtrata dönüş ile mümkündür.

Son Söz:
Her insan, içinde bir “yeniden başlama” tuşu taşır. Allah bize her sabah bir fırsat verir: Yeniden uyanmak, yeniden niyet etmek, yeniden başlamak… Fabrika ayarlarımızı hatırladıkça, hem kendimize döneriz, hem de Rabbimize yaklaşırız.

Çünkü aslına dönmeyen, yolda kalır. Özünü unutan, yönünü şaşırır.

HERŞEY ASLINA RÜCU EDER.
SU KANALINI BULUR.
FITRAT FITRİ OLMAYAN ŞEYİ REDDEDER ATAR.

Kadim hakikatleri merkezine alan, derinlikli ve düşündürücü bir yolculuk.

Aslına Rücu: Fıtratın Sessiz İnkılabı

“Her şey aslına rücu eder. Su kanalını bulur. Fıtrat, fıtrî olmayan şeyi reddeder, atar.”
Bu cümleler, sade gibi görünse de, kainatın sırrını, insanın hikâyesini, zamanın adaletini ve hakkın galebesini anlatır. Çünkü bu kâinat, bir düzenin, bir nizamın ve bir fıtratın üzerine kurulmuştur.

Her Şey Aslına Döner
Zaman zaman hak unutulur, bâtıl galip gelir gibi görünür. Zalimlerin sesi yükselir, mazlumlar suskun kalır. Ama bu sessizlik bir ihmal değil, imtihandır. Zira hak, geçici olarak perdelenebilir ama tamamen silinemez. Çünkü hak, yaratılışın özüdür. Ve her şey, vakti gelince aslına döner. Firavunlar çıkar, ama Musa’lar da gelir. Deccaller ortaya çıkar, ama Mehdi’ler yetişir. Tarih buna şahittir.

Su Kanalını Bulur
Suya set çekebilirsin, yolunu değiştirebilirsin ama onun meyli yine eğime doğrudur. Er geç kendi yatağını bulur. Hakkı susturabilirsin, bastırabilirsin, karalayabilirsin… Ama o da tıpkı su gibi, yolunu bulur. Bir mısrada, bir çocuğun duasında, bir mazlumun gözyaşında yeniden akar. Tıkanan vicdanlar bir gün çözüldüğünde, hak yeniden çağlamaya başlar.

Fıtrat Fıtrî Olmayanı Atar
Fıtrat, Allah’ın yarattığı doğal düzendir. İnsan kalbi, vicdanı, aklı bu düzene göre yaratılmıştır. Zulüm, yalan, hile, ifsat; fıtrata yabancı unsurlardır. Kalp bunları bir süre taşısa da sonunda kusar. Tıpkı bedene zararlı bir gıdanın mide tarafından dışarı atılması gibi, ruh da fıtrî olmayan her şeyi reddeder.

Bu yüzden bâtıl, sürekli tazelenmek zorundadır. Çünkü tabiat onu barındırmak istemez. Ama hak, köklüdür. Çünkü fıtratla uyumludur. O yüzden bir kıvılcımı bile yeterlidir, karanlıkları yarmaya.

Bugün yaşadığımız çağda, hakikat perdelenmiş gibi görünse de; insanlar özlerini arıyor. Kalpler doyumsuzluğu değil, huzuru istiyor. İnsanlık bir arayışta ve bu arayış, onu yeniden kendi fıtratına götürecek. Zira yaratılışa zıt olan hiçbir sistem, hiçbir ideoloji, hiçbir zulüm ebedi olamaz.

Son Söz:
Toprağa düşen tohum, yeter ki çürümesin. Vakti geldiğinde filiz verir. Su yolunu bulur. Ve hak, mutlaka yerini alır. Çünkü fıtratın mahkemesi, zamanla kararını verir.

BOYKOTUN HİKMET VE ANLAMI GETİRDİKLERİ VE GÖTÜRDÜKLERİ

Boykotun Hikmeti: Sessiz Bir Direnişin Yüce Anlamı

Tarihin tozlu sayfalarında, büyük değişimlerin ardında bazen bir kılıç, bazen bir söz, bazen de sessiz bir duruş vardır. İşte boykot, bu sessiz direnişlerin en kadim ve en etkili olanlarındandır. Çünkü boykot; bir protesto değil, bir duruş; bir öfke değil, bir bilinçtir.

Boykot nedir?
Boykot, zulmü ve haksızlığı desteklememek için maldan, paradan, imkândan ve kolaylıktan ferâgat etmektir. Zulümle doğrudan savaşamazsan, ona yakıt taşıyan boruyu kesmektir. Kalemle mücadele edemiyorsan, cüzdanla haykırmaktır. Çünkü her alışveriş, her tercih bir oylamadır. Ve senin paran, ya hakkı destekler ya da zulmü besler.

Tarihte Boykot: Efendimiz’in İzinden

Boykot, sadece modern bir tepki şekli değil, Peygamber Efendimiz’in (sav) ve ashabının yaşadığı ilk toplumsal imtihanlardan biridir. Mekkeli müşrikler, Müslümanları Şi’b-i Ebu Talib’e hapsetti. Üç yıl süren bu ambargo; yiyecek yokluğu, susuzluk, hastalık ve ölümlerle geçti. Ama bu boykot, müminlerin sadakatini perçinledi. Direnişleri büyüdü. Ve sonunda o zulüm kırıldı.

Boykotun Hikmeti ve Derin Manası

1. İmanla Direniş: Boykot, sadece ekonomik değil, ahlâkî ve imanî bir duruştur. “Ben zalimin ekmeğini yemem” demektir.

2. Zulme Ortak Olmama: Sessizlik, bazen zulmün ortağı olmaktır. Boykot, “Ben bu cinayetin ortağı değilim” diyebilmektir.

3. Farkındalık Üretir: Tüketici bilinci, toplumsal uyanışı tetikler. Her boykot, sorgulamayı doğurur.

4. Bilinçli Tüketim: Sadece tepkisel değil, tercihli ve ilkeli bir yaşam biçimidir.

5. Toplumsal Bağ ve Birlik: Boykot, bireysel bir direniş gibi görünse de, ümmet bilincini canlandıran kolektif bir hareket hâline gelir.

Boykot Ne Kazandırır, Ne Götürür?

Getirdikleri:

Onur ve vakar kazandırır.

Ekonomik destekle zalime verilen gücü keser.

Küresel zulmün vitrinini sarsar.

Tüketim ahlâkını düzeltir.

Gönülleri birleştirir, vicdanları ayağa kaldırır.

Götürdükleri:

Konforu götürür.

Bazı “alışkanlıklar”dan vazgeçirir.

Zahmetli ve sabır isteyen bir yola sokar.
Ama unutmamak gerekir ki, konforun kaybı, izzetin kazanımıdır.

Bugün Boykot, Yarın Hesap
İsrail’in Gazze’deki soykırımı karşısında; sadece slogan değil, bilinçli eylem gerekir. O markete gitmemek, o markayı almamak; belki bir çocuğun hayatını kurtarır, bir zulüm çarkını bozar. Belki değişimi hemen göremeyiz, ama Allah görüyor, yazıyor ve kaydediyor.

Son Söz:
Boykot, zulmü bitirmez belki ama zalimle arana bir çizgi çeker. Senin tarafını belli eder.
Ve unutma:

> “Zulme rıza, zulüm kadar tehlikelidir. Mazlumun yanında yer almamak, zalimin safında durmaktır.”

Bugün biz ne taraftayız?

KUT’ÜL AMARE: Unutulan Şanlı Zafer

Tarih 29 Nisan 1916… Çölün ortasında bir Osmanlı sancaktarı, göğe doğru haykırıyor:
“Zafer Allah’ındır! İngiliz esareti sona ermiştir!”

O gün, dünya harp tarihine altın harflerle kazınacak bir zafer yaşandı. Osmanlı ordusu, Çanakkale’de olduğu gibi bir kez daha emperyalist güçlere “dur” dedi. Kut’ül Amare’de, İngiliz ordusunun gururu yerle bir oldu. General Townshend ve 13 bin kişilik İngiliz kuvveti, Halil Paşa komutasındaki Osmanlı askerlerine teslim oldu.

Bir milletin diriliş nişanıydı bu zafer…

Irak cephesinde, sıcakla, susuzlukla, hastalıkla ve imkânsızlıklarla mücadele eden Osmanlı askerleri, iman gücüyle çelik gibi bir irade sergiledi. Her biri Mehmetçik, vatanı ve sancağı uğruna canını hiçe saydı. İngiliz ordusu aylarca direnmeye çalıştı, takviyeler istedi, donanma gönderdi; fakat Osmanlı’nın azmini kıramadı.

Halil Kut Paşa’nın iftiharıydı bu gün…
Kut’un kumandanı, İstanbul’a şu mesajı gönderdi:

> “Birinci Cihan Harbi’nde İngilizlere karşı Türk milletinin kazandığı en büyük zaferdir. İngiliz generali ve ordusu, Osmanlıya esir düşmüştür. Bu şeref, Türk milletinindir.”

Ama ne gariptir ki bu muazzam zafer, yıllar sonra unutturulmaya çalışıldı. Tarih kitaplarından silindi, nesillerin hafızasından çıkarıldı.

Kut’ül Amare, imanla kazanılan bir zaferin adıdır.
Ve iman varsa imkânsız yoktur…

@@@@@@@@

KUT’ÜL AMARE: Unutturulan Zaferin Hatırası

Tarih, sadece zaferleri değil, unutulanları da yazar. Ve bazı zaferler vardır ki, üzeri kasıtlı örtülse bile, toprağın altında parlayan bir cevher gibi zamanı gelince yeniden parlar. Kut’ül Amare Zaferi, işte bu cevherlerden biridir. Osmanlı’nın I. Dünya Savaşı’nda kazandığı en büyük kara zaferlerinden biri… Hem de emperyalizmin kalbi olan İngiltere’ye karşı…

Savaşın Gölgesinde: Irak Cephesi Açılıyor

1914 yılında patlak veren I. Dünya Savaşı’nda Osmanlı Devleti, Almanya’nın yanında savaşa katıldığında, cepheler bir bir açılmaya başladı. Irak Cephesi, İngilizlerin Basra Körfezi’nden itibaren Osmanlı topraklarına saldırmasıyla aktif hale geldi. Hedefleri açıktı: Musul petrollerini ele geçirmek, Orta Doğu’da etkinlik kurmak ve Osmanlı’yı güneyden çökertmek.

İngiliz ordusu kısa sürede Basra’yı işgal etti. Ardından Bağdat’a ilerlemek üzere harekete geçti. Ancak hesaba katmadıkları bir şey vardı: Osmanlı’nın çöl ortasında, imanla direnen Mehmetçikleri.

Kut Kasabası: Kuşatma Başlıyor

İngiliz General Townshend komutasındaki yaklaşık 13 bin kişilik kuvvet, 1915 yılı sonlarında Bağdat yolunda ilerlerken, Osmanlı savunmasıyla karşılaştı. Osmanlı birlikleri, geri çekilen İngilizleri Kut kasabasına sıkıştırdı. Böylece 5 Aralık 1915’te kuşatma başladı.

Kut, Fırat ve Dicle nehirleri arasında yer alan küçük bir kasabaydı. Fakat burası, emperyal bir gücün diz çöktüğü yer olarak tarihe geçecekti.

Halil Paşa ve Osmanlı askerleri, düşmanı aylarca kuşatma altında tuttu. İngilizler hem karadan hem havadan yardım istediler. Donanma gönderildi, binlerce asker takviye edildi. Ama çölün sıcağında, susuzlukta, hastalıkta bile dimdik duran Türk askerini geçemediler.

Bir Milleti Ayağa Kaldıran Zafer

29 Nisan 1916… General Townshend, Osmanlı’ya teslim bayrağını çekti. 13 bin kişilik İngiliz ordusu esir alındı. İngiltere’nin tarihindeki en büyük kara yenilgilerinden biri kayıtlara geçti.

Halil Paşa, bu büyük zaferin ardından şunları söyledi:

> “Bugün, Türk milletinin şeref günüdür. İngilizlerin meşhur generali ve ordusu, Osmanlı sancağı altında teslim alınmıştır. Bu zafer, sadece bir askerî başarı değil, bir milletin yeniden doğuşunun işaretidir.”

Bu zafer o kadar etkiliydi ki İngiltere, bu mağlubiyetin ardından uzun yıllar boyunca 29 Nisan’ı “Matem Günü” ilan etti. İngiliz basını, “Tarihte benzeri görülmemiş bir rezalet!” manşetleri attı.

Kut’un Kahramanları: İman, Cesaret ve Direniş

Bu zaferin ardında, sadece silah yoktu. Asıl kuvvet, Mehmetçiğin kalbindeki imandı. Kimi bir parça ekmeği bölüşerek direndi, kimi sıcakta bir damla suya muhtaçken bile geri çekilmedi. Geceleri dualarla, gündüzleri mermilerle savaştılar. Ve en önemlisi, “ölürsek şehit, kalırsak gazi” inancıyla ilerlediler.

Unutulan Zafer, Yeniden Hatırlanmalı

Ne gariptir ki bu zafer, yıllar boyunca tarih kitaplarından silindi. Cumhuriyet sonrası dönemde, İngiltere ile bozulan ilişkileri düzeltme çabaları içinde, Kut’ül Amare adeta yok sayıldı. Tarihin raflarına kaldırılan bu büyük destan, 100. yıl dönümünde yeniden hatırlandı.

Bugün Kut’ül Amare, sadece bir askeri başarı değil; bir milletin ruhunu, direnişini ve imanını temsil eden bir semboldür. Tıpkı Malazgirt gibi…

Kut’ül Amare, bize şunu hatırlatır:

> “Toprak, eğer uğrunda ölen varsa vatandır. Ve vatan, imanla savunulursa düşman asla geçemez.”

İNSANDA BULUNAN MADDİ ÖZELLİKLERİ İTİBARİYLE FİYATI NEDİR?

İnsan fiyatlandırılsa kaç para eder?”

İnsanın Fiyatı Kaç Para? – Maddesi Ucuz, Manası Sonsuz

Bir insan, eğer yalnızca maddî özellikleriyle değerlendirilseydi, yani içindeki elementlere, minerallere, suya, proteine indirilseydi… Ne ederdi?

Bilimsel çalışmalara göre:

Vücuttaki elementler (karbon, kalsiyum, potasyum, demir, magnezyum vs.) hesaplandığında;

Ortalama bir insan bedeni yaklaşık 10–15 dolarlık ham maddeye eşdeğerdir.

Evet, yanlış duymadınız:
Bir avuç toprak, biraz su ve basit gazlardan ibaretiz.
Peki o zaman:
Bizi bu kadar kıymetli yapan nedir?

Kuru Madde Değil, İlâhî Sanatız

Bir tablo, boya ve tuvalin birleşimi değildir; ressamın ruhunun izidir.
Bir insan da et ve kemikten ibaret değildir; Allah’ın sanatı ve kudretinin tecellisidir.

Kur’an şöyle buyurur:

> “Andolsun, biz insanı en güzel biçimde yarattık.”
(Tin Suresi, 4)

Yani insan, sadece yapıldığı maddelerle değil;
taşıdığı ruhla, akılla, şuurla ve emanetiyle kıymet kazanır.

Bir Kalbin Atışı Milyonlarca Dolardır Ama…

Bugün tıpta bir organın nakli milyonlarca dolarla ölçülüyor.
Bir göz, bir böbrek, bir karaciğer…
Ama yine de hiçbir yapay sistem, bir insan bedenini %100 kopyalayamıyor.

Çünkü mesele sadece parça değil;
o parçayı çalıştıran kudret, ruh ve düzendir.
İnsanı insan yapan, ona üflenmiş o İlâhî nefestir.

> “Ona ruhumdan üfledim.”
(Hicr Suresi, 29)

Parayla Ölçülmeyen Değer

Bir insan düşün ki;

Bir damla su gibi yaratılıyor,

Bir avuç toprağa dönecek,

Ama arşın sahibince muhatap kabul ediliyor.
İşte bu insan:
Yeryüzünde Allah’ın halifesi kılınıyor.

Ve şimdi soralım:
Böyle bir varlık kaç para eder?

Hiçbir servet bir insanın yerini tutamaz.
Ama aynı insan, nefsine esir olduğunda kendini bir hiç kadar değersiz kılabilir.
Çünkü asıl değer, nereye yöneldiğimizdedir.

Sonuç: Değerin Kaynağı Amacındadır

İnsan, malzeme olarak ucuzdur, ama anlam ve maksat yönüyle kâinatın özeti gibidir.
Allah’ın emaneti, peygamberlerin muhatabı, meleklerin imrendiği bir varlıktır.
Ve bu değerin bir bedeli yoktur; sadece sorumluluğu vardır.

> “Ey insan! Seni yaratan, sana şekil veren ve seni dengeli kılan Rabbin hakkında seni aldatan nedir?”
(İnfitar Suresi, 6-7)

KURAN-I KERİM’DE ‘TAKVA VE AMEL-İ SALİH’ OLARAK NİTELENDİRİLEN AYETLER VE HİKMETLERİ

Kur’ân-ı Kerim’de ‘Takvâ ve Amel-i Sâlih’ Olarak Nitelendirilen Ayetler ve Hikmetleri

İnsan yaratılış itibariyle hem hayra hem şerre meyilli bir varlıktır. Kur’ân-ı Kerim, insanı bu fıtri yol ayrımında bilinçli tercihe çağırır: Takvâyı kuşanmak ve sâlih amellerle Allah’a yönelmek…
İşte bu iki kavram, müminin ahiret azığını ve dünya huzurunun temelini oluşturur: Takvâ ve amel-i sâlih.

Takvâ Nedir?

Takvâ, en kısa ifadesiyle Allah’tan sakınmak, O’na karşı gelmekten titizlikle kaçınmak demektir. Ancak sadece haramdan uzak durmak değil, aynı zamanda kalbi her an Allah’ın huzurunda hissetmek, bilinçli bir kulluk hayatı yaşamaktır.

> “Ey iman edenler! Allah’tan, O’na yaraşır şekilde korkun ve ancak Müslümanlar olarak can verin.” (Âl-i İmrân, 102)

Kur’ân’da takvâ, insanı şereflendiren bir üstünlük ölçüsüdür:

> “Allah katında en üstün olanınız, O’na karşı en çok takvâ sahibi olanınızdır.” (Hucurât, 13)

Amel-i Sâlih Nedir?

Amel-i sâlih; salih (iyi, güzel, faydalı) olan her fiil demektir. Kur’ân’da, imandan sonra en çok tekrarlanan ifade “iman edip sâlih amel işleyenler”dir.
Sâlih amel, hem Allah’ın rızasına uygun, hem de kulun niyetiyle ihlaslı olan ameldir. Sadece şeklen değil, niyet ve samimiyetle beslenmiş bir ibadet ve hizmettir.

> “İman eden, sâlih amel işleyen, namazı dosdoğru kılan ve zekâtı verenlerin Rableri katında mükâfatları vardır. Onlara korku yoktur ve onlar üzülmeyeceklerdir.” (Bakara, 277)

Takvâ ve Amel-i Sâlih Birbirini Tamamlar

Kur’ân’a göre takvâ, amelin ruhudur; amel-i sâlih ise takvânın dışa yansıyan şeklidir. Takvâ olmadan amel şekilcilik olur; amel olmadan takvâ temenniden ibaret kalır.
Bu yüzden mümin, kalbini takvâyla, hayatını sâlih amellerle süslemekle emrolunmuştur.

> “Erkek veya kadın, kim mümin olarak sâlih amel işlerse ona mutlaka güzel bir hayat yaşatırız. Ve onların mükâfatını, yaptıklarının en güzeliyle veririz.” (Nahl, 97)

Kur’ân’dan Takvâ ve Sâlih Amel Örnekleri

1. “İman edip sâlih amel işleyenlere, içlerinden ırmaklar akan cennetler vardır.”
(Bakara, 25)
Burada amel-i sâlih, sadece bir sonuç değil; cennet nimetinin anahtarı olarak sunulur.

2. “O Kitap (Kur’ân), muttakîler için bir rehberdir.”
(Bakara, 2)
Takvâ, Kur’ân’dan gerçek anlamda faydalanmanın ön şartıdır. Kur’ân, ancak takvâ ehline rehberlik eder.

3. “Takvâ sahipleri, Rablerinden gelen bir rehber ve şifadır.”
(Fussilet, 44)
Kur’ân, takvâ ile derinleşen bir kalpte şifa bulur. Gafletle bakan göz, o hikmeti göremez.

Takvâ ve Amel-i Sâlih’in Hikmetleri

1. Kalbin Saflığı ve Huzuru

Takvâ, kalbi dünya kirinden arındırır. Sâlih amel ise ruhu doyurur. Bir mümin, takvâ ile Allah’ın gözetiminde yaşar; amel-i sâlih ile O’nun rızasına ulaşır.
Bu, kulun iç dünyasında huzur, dış dünyasında denge oluşturur.

2. Gizli İlâhî Yardımın Kapısı

Kur’ân şöyle buyurur:

> “Kim Allah’tan korkarsa, Allah ona bir çıkış yolu ihsan eder. Ve onu ummadığı yerden rızıklandırır.” (Talâk, 2-3)
Takvâ, kul ile Allah arasında görünmeyen bir bağdır. Bu bağ sayesinde zorluk kolaylığa, sıkıntı ferahlığa döner.

3. Ahiret Mutluluğunun Temeli

Takvâ ve sâlih amel, kulun ahirette yüz akıdır.

> “Cennete girenlere sorulur: ‘Sizi buraya ne getirdi?’ Onlar der ki: ‘Biz dünyada takvâ sahiplerindendik.’” (Tur, 17-18)
Demek ki ahirette gerçek kurtuluş, dünyada takvâyla yaşamakla mümkündür.

İbretli Bir Gerçek: İmanın Sırtı Amelle Dik Durur

Nice insan vardır ki dilde iman eder, ama davranışta bunu göstermez. Kur’ân bunu bir tehlike olarak bildirir:

> “İnsanlar, sadece ‘İman ettik’ demeleriyle bırakılacaklarını ve imtihan edilmeyeceklerini mi sandılar?” (Ankebût, 2)
Amel, imanın ispatıdır. Takvâ, bu imanın derinliğidir. O hâlde Müslüman, imanını takvâ ile derinleştirmeli, amel-i sâlih ile süslemelidir.

Son Söz: Takvâ Kalkanındır, Amelin Merdivenindir

Hayat, rüzgârlarla dolu bir denizdir. Takvâ, bu denizde batmamak için kuşanılan zırhtır.
Amel-i sâlih ise Rabbine doğru çıkılan merdivenlerdir.
Ve Kur’ân fısıldar:

> “Allah muttakîleri sever…” (Tevbe, 4)
“Allah sâlihleri sever…” (Âl-i İmrân, 134)

OSMANLI’YI OSMANLI YAPAN İKİ TEMEL ESAS: MEKKE’YE SAYGI VE MEDİNE’YE SEVGİ

Tarihin sayfalarında iz bırakan devletler vardır; ama bazıları yalnızca gücüyle değil, rûhuyla, gayesiyle, ulvî duruşuyla asırlar boyu konuşulur. İşte Osmanlı Devleti de, sadece bir imparatorluk değil; bir emanet medeniyeti, bir dava devleti, bir hizmet anlayışıdır.

Bu yüce anlayışın kalbinde iki kutlu şehir vardı: Mekke’ye saygı ve Medine’ye sevgi.

1. Mekke’ye Saygı: Kudüs’e Giden Yolun Başlangıcı

Osmanlı, Mekke’yi sadece bir şehir olarak değil, tevhidin evi, Allah’ın evi, Kâbe’nin diyarı olarak gördü. Bu yüzden Mekke’ye yapılan her hizmet, doğrudan Allah’a sunulan bir hürmetti.
Yavuz Sultan Selim’in, Memlük Sultanlığı’ndan hilafeti devralmasıyla birlikte Mekke ve Medine’nin hizmetkârlığı, Osmanlı’nın onur nişanesi oldu.
Yavuz, “Hâdimü’l-Haremeyn” (Mekke ve Medine’nin hizmetçisi) unvanını tercih ederek, gerçek büyüklüğün hizmette saklı olduğunu ilan etti.

> “Ben Haremeyn’in hizmetkârıyım. O topraklara sultan olmak değil, süpürgeci olmak şereftir.”

Bu duruş, Osmanlı’nın her padişahında ve idarecisinde ilahi bir saygının izini taşımıştı.

2. Medine’ye Sevgi: Muhabbetin Başkenti

Medine, Resûlullah’ın (s.a.v.) şehriydi. Mekke Allah’ın evidir, Medine ise Allah Resûlü’nün evidir. Osmanlı bu farkı derinden anlamış, Medine’ye bir evlat gibi sevgiyle yaklaşmıştır.

Sultan Abdülhamid Han’ın Medine’ye demir yolu yaparken gösterdiği hassasiyet ibretliktir:

> “Raylar sessiz döşensin, gürültü çıkmasın, Resûlullah’ın huzuru rahatsız olmasın.”

Bu sevgi öyle güçlüydü ki, Hicaz Demiryolu inşaatında çalışan işçilere çekiç sesini kesmeleri, yere keçe sermeleri ve adeta “Sessiz olun, Peygamberimiz uyuyor!” denmesi, sadece bir teknik hassasiyet değil, aşkın ifadesidir.

Bir Osmanlı Askeri: Resûlullah’ın Kabrini Bekleyen Nöbetçi

Osmanlı’nın Medine’ye duyduğu sevgiyi gösteren çarpıcı bir örnek de, I. Dünya Savaşı sonrasında yaşanmıştır. Medine teslim olduktan yıllar sonra, Peygamber Efendimiz’in (s.a.v.) kabrinin başında nöbet tutan bir Osmanlı askeri bulunur.
Teslim olduğu kendisine söylendiğinde şöyle der:

> “Ben devletten emir almadım. Resûlullah’ı yalnız bırakamam.”

Bu sahne, sadece tarihe değil, kalplere kazınmış bir sadakat yeminidir.

Mekke ve Medine Sevgisi: Osmanlı’nın Ruh Haritası

Osmanlı’nın gücü ordusunda değil; o orduyu niyetle, hürmetle, hizmetle yoğurmasındaydı.
Çünkü onlar biliyorlardı ki:

Mekke’ye saygı, Allah’a sadakattir.

Medine’ye sevgi, Resûlullah’a aşktır.

Ve bu iki esas, devleti sadece bir siyaset değil; bir emanet muhafızı hâline getirir.

Bu yüzden Osmanlı ne zaman güçlendi, Mekke’ye hizmeti artırdı.
Ne zaman daraldı, Medine’ye yöneldi, sabırla dua etti.

Bugüne Mesaj: Ecdadın İzinde Olmak

Günümüz Müslümanı için Osmanlı’yı anlamak, sadece tarih öğrenmek değil; o ruha şahit olmak demektir.

Bugün Mekke’ye saygımız, sadece hac ve umreyle sınırlı mı?

Medine’ye sevgimiz, sadece özlem dolu sözlerden mi ibaret?

Oysa Osmanlı gibi yaşayanlar için her gönül Mekke olur, her ev Medine…
Çünkü Allah’ın evi de, Habibi’nin evi de, önce kalpte inşa edilir.

Son Söz: Mekke Aşkı, Medine Ahlâkı

Osmanlı, gücünü sadece ordularla değil, imanla ve ihlâsla büyüttü.
Mekke’ye gösterdiği saygı ile Allah’a bağlılığını ispat etti.
Medine’ye duyduğu sevgiyle, Resûlullah’a (s.a.v.) olan aşkını eyleme döktü.

Ve bugün bizlere düşen:
“Hâdimü’l-Haremeyn” olamasak da,
“Âşık-ı Resûl” olmak;
saygıyı ibadete, sevgiyi hizmete dönüştürmektir.

TAŞLAŞAN KALB, KALBE DÖNÜŞEN KÂBE

Gönülde kaybedilen Allah, Kâbe’de aranan İlah.
Gönülde perdelenen Allah, Kâbe’de perdesi aralanan İlah.
Aradığın uzakta değil, sende.
Sen nerede?
Her ne arar isen, kendinde ara.

1. Taş Gibi Kalpler ve Kalp Gibi Kâbeler

İnsan, bazen öyle bir hale gelir ki; kalbi taş kesilir. Ne bir sevgi girer içeri, ne bir merhamet kalır dışarıda. O kalp, artık ne ilham alır ne ibret görür.
Kur’ân buyurur ki:

> “Sonra bunun ardından kalpleriniz yine katılaştı; öyle ki taş gibi, hatta daha da sert oldu.” (Bakara, 74)

Halbuki o kalp, Allah’ın nazargâhıdır. Sevgiyle, şefkatle, zikirle yumuşaması gereken yer, katılaştıkça uzaklaşır Allah’tan. Ve insan bu mesafeyi mekânsal sanır; Allah’ı uzaklarda, taşların içinde, göklerin ötesinde zanneder.

2. Gönülde Kaybedilen Allah, Kâbe’de Aranır

İnsan Allah’ı önce kalbinde unutur, sonra onu bulmak için yollar aşar.
Binlerce kilometre ötede Kâbe’ye gider. Tavaf eder, gözyaşı döker, ellerini açar:

> “Rabbim neredesin?”

Oysa cevap, kalptedir:

> “Ben size şah damarınızdan daha yakınım.” (Kaf, 16)

Demek ki Kâbe’de aranan Allah, aslında gönülde kaybedilmiştir. Gönlünü bulamayan, Allah’ı da bulamaz. Zira Kâbe yön, kalp ise kıbledir.

3. Perdelenen Gönül, Açılan Perde

İnsanın kalbi bir perdeyle örtülünce, en açık hakikatler bile görünmez olur.
Namaz kılar ama huşû yok. Dua eder ama yakınlık hissetmez. Tavaf eder ama kendi etrafında döner.

Ancak bazen Kâbe’nin taşları, gönüldeki perdeleri kaldırır.
Oradaki sessizlikte, kalabalığın içindeki yalnızlığında insan fark eder:

> “Ben Rabbimi uzak zannettim, ama ben uzaklaşmışım.”

Ve işte o anda, Kâbe gönüle dönüşür, kalp yeniden can bulur.

4. Kendini Aramak: Aslında Allah’ı Aramaktır

“Sen neredesin?” diye sorar insan Rabbine…
Ama asıl soru şudur: “Sen, sen misin?”
Zira Allah, her yerde; kullar kaybolur.
Nefsinin karanlığında, hırsın girdabında, gafletin pususunda yolunu kaybeden insan,
Rabbini aramaya başlar; ama önce kendini bulmalıdır.

Mevlânâ der ki:

> “Her ne arar isen, kendinde ara. Çünkü sen, aradığın şeysin.”

O zaman insan bilir ki:
Gönül temizlenmedikçe, Kâbe taş kalır.
Kalp uyanmadıkça, Kâbe bile perdedir.

5. Kalp Kâbe Olursa, Taşlar Bile Canlanır

Kalbi Kâbe’ye dönen insan, her an Allah’la yaşar.
Her sözü dua, her bakışı tefekkür, her işi ibadet olur.
Gözyaşıyla yıkanan bir kalp, bin Kâbe’den daha değerlidir.

> Çünkü Kâbe Halilullah’ın eliyle yapıldı,
Kalp, Allah’ın kudretiyle yaratıldı.

Kâbe’nin içinde ne var?
Boşluk.
Ama kalbin içinde sevgi, iman, tefekkür varsa…
Orası artık Hakikat Kâbesi’dir.

Son Söz: Kalbini Yık, Kâbe Gibi Yap

Taşlaşan kalbi, gözyaşınla yıka.

Gafleti süpür, tevbe ile sil.

Her gün biraz daha Rabbine yönel.

Kâbe’ye gitmeden önce kalbini bul,
Kendini bulmadan Allah’ı arama.
Zira O hep oradaydı…
Sen neredeydin?

@@@@@@@

https://youtu.be/mAhYNfx2zKw?si=zTx5ffvd9glDzB9K

GÖNÜL KÂBE’Sİ

Ka’be bunyâd-ı Halîl-i Âzer’est
Dil nazargâh-ı Celîl-i ekberest

Kâbe Âzer’in oğlu Hz. İbrahim’in inşa ettiği taş bir yapıdır.
Gönül ise ululuk ve celâl sahibi Allah’ın nazargâhıdır.
| Molla Câmî

Kâbe Taştan Bir Yapı, Gönül Allah’ın Nazargâhı: Molla Câmî’den Kalbe Düşen Hikmet

> “Kâbe bunyâd-ı Halîl-i Âzer’est,
Dil nazargâh-ı Celîl-i ekberest”
(Molla Câmî)

Bu iki mısra, zahir ve batın, taş ve kalp, şekil ve mana arasında kurulan en latif köprüdür. Molla Câmî, sadece söz söylemez; taşa işlenmiş hakikati, kalbe yazılmış sırla buluşturur.

Zira Kâbe, yeryüzünde Allah’ın evi olarak bilinir. Onun etrafında milyonlar döner; dua, gözyaşı ve tevbe ile. Ancak bu mısralar, çok daha derin bir yeri işaret eder: İnsanın gönlünü.

Kâbe: Halilullah’ın Eliyle Yapılan Bir Mukaddes Mabet

Kâbe, Hz. İbrahim (a.s.) ve oğlu Hz. İsmail’in inşa ettiği, tevhit dininin simgesi olan kutsal yapıdır. Kur’ân onu “Allah’ın evi” olarak tanımlar.

> “Şüphesiz insanlar için kurulan ilk ev, Mekke’deki mübarek ve âlemlere hidayet olan Kâbe’dir.” (Âl-i İmrân, 96)

Ancak Molla Câmî der ki: Kâbe taşla yapıldı, evet; ama bir başka “ev” daha var ki, onun mimarı Allah’tır:
İnsanın kalbi.

Gönül: Allah’ın Bakışını Üzerine Aldığı Yer

Hadis-i Kudsi’de şöyle buyrulur:

> “Ne yere sığarım, ne göğe. Fakat mü’min kulumun kalbine sığarım.”

Bu demektir ki, Allah’ın nazarı, taşa değil; niyete, şekle değil; kalbe yöneliktir. Kâbe nasıl ki ibadetlerin yönü, duaların merkeziyse; gönül de niyetlerin yönü, sevginin merkezidir.
Bir gönül Kâbe gibi temizse, Allah’ın tecellisine ayna olur.

Kalp: İçinde Ne Taşırsan Ona Dönüşür

İçinde kibir varsa Nemrud’un sarayına dönüşür.

Haset varsa, şeytanın oyun alanı olur.

Ama aşk varsa, tevhid varsa, takva varsa, orası artık Allah’ın nazargâhıdır.

Bu yüzden denmiştir ki:

> “Bir kalbi kırmak, Kâbe’yi yıkmaktan beterdir.”
Çünkü Kâbe’yi Hz. İbrahim inşa etti; ama kalbi, Allah yarattı.

Kalbi Kâbe Kılmak: Her Müminin İnşa Etmesi Gereken Bir Mabet

Gönül öyle bir yerdir ki, orada ne varsa, insan ona göre yaşar. Kalpte Allah varsa, Kâbe gibidir;
kalpte dünya sevgisi varsa, put dolu bir cahiliye mabet gibidir.

Kâbe’yi tavaf etmek, Allah’a yönelmenin sembolüdür.
Ama kalbi tavaf ettirmek, Allah’a yaklaşmanın hakikatidir.

İbretli Bir Ölçü: Kâbe Yıkılsa Yeniden Yapılır, Ama Kalp Yıkılırsa…

Kâbe yıkılsa, tekrar inşa edilebilir. Tarihte depremlerle, savaşlarla yıkıldığı olmuştur.
Ama kırılan bir gönül, bir daha tamir edilemeyebilir.
Bu yüzden Osmanlı irfanı şöyle demiştir:

> “Yol odur ki doğru vara, gönül odur ki Hakk’a vara.”
Yani hakikat yolu, gönül yoludur.

Bugüne Mesaj: Kâbe’yi Gördüğünde Kalbini Hatırla

Bugün binlerce insan Kâbe’ye gidiyor. Dönerken dualar, gözyaşları, hatıralar getiriyor.
Ama asıl hac, kalbi temizleyip dönmektir.
Kâbe’yi tavaf ederken, içteki kalbi de şirkten, hasetten, kibirden, riya ve gafletten arındırmaktır.

Çünkü Allah’ın asıl baktığı yer, kalbimizdir.

Son Söz: Gönlünü Kâbe Gibi Kıl!

Kâbe’nin dışı sadedir; ama içi rahmettir.

Kalbin de dışı sade olsun; içi Allah’a açık, insanlara şefkat dolu olsun.

Kâbe bir yönse, gönül o yönü arayan pusuladır.
Ve asıl kıble, kalpten kıbleye giden yoldur.

> Taşa değil, aşk ile yoğrulmuş kalbe bak!
Zira orası, Celîl-i Ekber’in nazar kıldığı yerdir.

KURAN-I KERİM’DE ‘RAHMET’ OLARAK NİTELENDİRİLEN AYETLER VE HİKMETLERİ

Kur’ân-ı Kerim’de ‘Rahmet’ Olarak Nitelendirilen Ayetler ve Hikmetleri

İnsanoğlu varlık âleminin en şerefli misafiri, en derin arayışların yolcusudur. Bu yolculukta insana rehberlik eden yüce kelâm, Kur’ân-ı Kerim’dir. O sadece bir kitap değil, bir hayat feneri, bir hakikat haritası ve en önemlisi bir rahmettir. Kur’ân’ın birçok ayetinde, hem kendisi hem de içindeki hükümler “rahmet” olarak nitelenmiştir. Bu ifade, sadece lütuf ve iyilik anlamına gelmez; aynı zamanda Allah’ın kuluna olan ilâhî ilgisinin, yönelişinin ve şefkatinin tecellisidir.

Kur’ân: Vahyin Suretindeki Rahmet

Kur’ân’ın, doğrudan “rahmet” olarak nitelendirildiği ayetlerde, onun insanı hem dünyevi hem de uhrevi felaketlerden kurtardığı, kalpleri şifa ile ihya ettiği ve hakikatle buluşturduğu görülür. Bu yönüyle Kur’ân, sadece bir bilgi kaynağı değil; bir şefkat eli, bir merhamet pınarıdır.

Bazı Ayetler ve Rahmet Boyutları

1. “Biz Kur’ân’dan, inananlara şifa ve rahmet olacak şeyler indiriyoruz…”
(İsra Suresi, 82)
Kur’ân, sadece fizikî hastalıklara değil, kalp körlüğüne, ruh darlığına ve manevî buhranlara karşı bir şifa ve rahmettir. İman edenler için bu ayet, Kur’ân’ın ilaç gibi geldiğini, huzur getirdiğini, dirilttiğini ilan eder.

2. “Ey insanlar! Size Rabbinizden bir öğüt, kalplerdeki hastalıklara bir şifa ve inananlar için bir hidayet ve rahmet geldi.”
(Yunus Suresi, 57)
Bu ayet Kur’ân’ın dört temel fonksiyonunu sayar: öğüt, şifa, hidayet ve rahmet. Yani Kur’ân, sadece bilgi vermekle kalmaz; insanı iyileştirir, yönlendirir ve sarar. Her bir ayeti bir merhem gibidir, her harfi bir şefkat dokunuşudur.

3. “O, iman edenlere bir rehber ve rahmettir.”
(Fussilet Suresi, 44)
Kur’ân’ın rahmet oluşu, onun yol göstericiliğindedir. Yolu kaybolmuşlara istikamet, ruhu kararmışlara aydınlık bir pencere olur. Kur’ân, iman edenin kalbinde hem bir sekinet hem de bir sığınak oluşturur.

4. “Bu Kur’ân, bana vahyolundu ki, onunla sizi ve ulaştığı herkesi uyarayım… Ve umulur ki öğüt alırlar diye bir rahmettir.”
(Enam Suresi, 155)
Burada Kur’ân’ın bir rahmet olarak gönderilme gayesi, öğüt alınmasıyla ilişkilendirilmiştir. Yani rahmet olabilmesi için ona yönelmek, kulak vermek, teslim olmak gerekir. Vahiy, uzak kalana değil, içten bağlanana rahmet olur.

Kur’ân’ın Rahmet Oluşunun Hikmetleri

1. Kalpleri Diriltir

Kur’ân, mecazî olarak “ölü kalpleri” diriltir. Zira gafletle, günahla, zulümle kararan kalpler ancak ilâhî bir rahmetle temizlenebilir. O rahmet, ayet ayet Kur’ân’da saklıdır.

2. Topluma Adalet Getirir

Kur’ân, sadece bireyin değil, toplumun da rahmetidir. Onun adalet, hak, merhamet ve ahlâk ilkeleri toplumsal huzurun teminatıdır. Nitekim Kur’ân’ın uygulandığı dönemler, insanlık tarihinde “asr-ı saadet” olarak anılmıştır.

3. Kıyamet Öncesi Son İlâhî Ferman

Kur’ân, insanlığa gönderilen son vahiydir. Bu sebeple Allah’ın son büyük rahmet tecellisidir. Önceki kitapların bozulmasıyla kararan dünyaya, yeniden bir rahmet yağmuru gibi inmiştir.

Rahmet Olana Rahmetle Yaklaşmak Gerekir

Kur’ân, rahmettir; ama bu rahmet, onu bir düşman gibi görenin yüzüne kapanır. Onun merhamet pınarları, ancak içtenlikle yönelene açılır. O yüzden Kur’ân’a yaklaşmak, bir ilim işi kadar bir kalb işidir. Kim onu bir ders kitabı gibi değil de, bir can simidi gibi okursa, hakiki rahmeti hisseder.

Sonuç: Rahmet Olan Kur’ân’la Buluşmak

Bugün dünyanın dört bir yanında acı, savaş, zulüm ve yalnızlık içinde kıvranan insanlığın en çok ihtiyaç duyduğu şey bir rahmettir. Bu rahmet ne sistemlerde, ne ideolojilerde, ne de teknolojide bulunur. O rahmet, vahyin nuruyla inmiştir; Kur’ân’dadır.

Her ayetiyle insanı saran, her harfiyle insana dokunan bu rahmetin kıymetini bilmek, onunla yaşamak ve onu yaşatmak, bu çağın en büyük kulluk vazifesidir.