İNSAN BU

İNSAN
BU

İnsan cüzlerden
müteşekkil…

Kalbini çıkarınca sen
sen değilsin.

Aklını çıkarınca sen
sende değilsin.

Ruh çıkınca ölüsün.

Diğer organlar
çıkınca yarım ve eksiksin.

Vicdan çıkınca manen
hiçsin.

Duygular çıkınca proğramsız
boş bir bilgisayar kasasısın.

Sen alemden süzülmüş
cüzleri barındıran bir külsün.

-Ben
bile kendinden haberdar değilken, ben bile kendimi bilmiyor iken, kendim ile
ilgili bir şeye vakıf değil iken, beni bilen benden haberdar olan, beni yaratan
bir yaratıcının olduğundan dolayı hakikaten ne kadar şükretsem, ezelden ebede
ne kadar hamd etsem elbette ki azdır.

Geçmişte
beni unutmayan ve bu gün de unutmayıp hayatımı idame ettiren bir Rabbim;
Elbette ki bundan sonra da unutmayacağı kesinlik kazanmaktadır.

Binler
şükür olsun o beni unutmayan, hiçbir şeyi unutmayan Rabbe …

Beni
unutmadığı gibi yukarıya doğru anne ve babamı da unutmayan, aşağıya doğru
ailemi, çocuklarımı da unutmayıp onlar ile beraber bütün sevdiklerimle olan
irtibatı kuran bir Rabbim, o bağlantımı tesis eden bir Allah’ım, bana ne kadar
ehemmiyet verdiğini ve benimle beraber sevdiklerim ile olan ilgi ve alakayı ne
kadar önemsediğini de göstermiş olmaktadır.

Denizin
en derinliklerindeki en küçük bir canlıyı unutmayan, mikroskobik canlıların
hayatını var edip devam ettiren, uzayın en derinliklerinden haberdar olup orada
tasarruf eden bir Allah; kainatın ana merkezinde olan ve her şeyin kendisi için
yaratılmış olduğu bu insanı neden unutsun? Niye unutsun? Nasıl unutsun ve unuttursun?

MEHMET
ÖZÇELİK

25-02-2020