PEYGAMBERİMİZDE ÇOCUK SEVGİSİ

         Peygamberimiz,çocuklarla birlikte olmaktan her zaman mutluluk duymuştur.Çocuklarla birlikte oturuyor,onlarla sohbet ediyordu.Zaman zaman onların başlarını okşuyor ve öpüyordu.Çocuklar,peygamberimizin kendilerine gösterdiği sevgi ve dostluktan çok mutlu oluyorlardı.En küçük çocukların sevinci daha bir fazlaydı.Çünki,peygamberimizin elinde ne zaman mevsimin yeni meyveleri olsa,onu en küçük çocuğa verirdi.

            Peygamberimiz çocuklarla sohbet ederken bir bedevi geldi.Peygamberimize ve onun çevresinde sevinçle gülen çocuklara baktı.Bu,insanların çoğunu mutlu edecek ve gülümsetecek güzel bir manzaraydı.Fakat bedevi gülümsemiyordu.Hiç de mutlu görünmüyordu.Konuşmaya başladığı zaman,Peygamberimiz bunun sebebini anladı.Bedevi şunu söyledi:

            -“Benim on tane çocuğum var.Fakat henüz onlardan hiçbirisini öpmedim.”

            Bu çok kötü bir şeydi.Peygamberimiz,bedevinin bu haline çok üzüldü ve ona acıdı.On tane çocuğa sahib olmak,Allah’tan on hediyeye sahib olmak demekti.Onları sevmemek ve saygı göstermemek,gerçekten çok üzücüydü.Çocuklara sevgi göstermek,Allah’ın insanlara bağışladığı güzel bir duyguydu.Bedevinin bundan haberi yoktu.

            Peygamberimiz adama yardım etmek istedi.Fakat,bunun ne kadar güç olduğunu biliyordu.Şöyle cevab verdi:

            -“Allah bütün sevgi ve merhameti senin kalbinden çıkardıysa ben sana nasıl yardım edeyim?”

            Bu söz adamın üzüntüsünü bir kat daha arttırdı.Çünki,peygamberimizin öğüt ve yardımları çok önemliydi.Oysa kendisi bu öğüdü alamamıştı.Adam çok etkilendi ve duyguları değişti.Bundan sonra nazik olabileceğini ve sevgi gösterebileceğini hissetti.Bunun için,Allah’tan ve peygamberimizden daha çok yardım istemesi gerekiyordu.”(Ahmet Efe)