ÇÖLDE SUSUZ KALAN KÖPEK

         Köpek yaşlanmıştı,artık gözleri görmüyor,kulakları iyi işitmiyordu.Eskisi gibi koku da alamıyordu.

            Köpeğin sahibi,merhametsiz bir adamdı.Yıllarca kendisine hizmet ettiğini unutup onu çöle bıraktı.

            Günlerce çölde kalan yaşı köpek çok susamıştı.Bir kuyu başına geldi.Kuyuda su vardı.Bunu hissediyordu.Ama suyu çıkaramıyordu.Çünkü o,sadece bir köpekti.Susuzluktan ölmek üzereydi.Derisi,kemiğine yapışmış,kupkuru kalmıştı.Bu gidişle akşama kadar yaşaması bile zordu.

            Çölde seyahat eden bir adam,susuzluğunu gidermek için kuyuya yaklaştı.Köpeği yere uzanmış buldu.Zavallı,kendini ölüme terk etmişti.

            Fakat aksilik.Kuyudan su çekmek için ne ip ne de kova vardı.Fakat adam akıllıydı.Köpeğin hayatını da kurtarmak istiyordu.Ona acımıştı.

            Kavuğunu başından çıkarıp kova yaptı.Kavuğunu çözerek kavuğa tutturdu.Böylece kuyuya sarkıttı ve suyu çıkardı.Kavuk dolusu suyu,köpeğin önüne koydu.Köpek,doyuncaya kadar içti ve bir süre sonra da kendini toparladı.

            Peygamber efendimize bu olayı haber verdikleri zaman,”Allah,o adamı iyiliğinden dolayı affetmiştir.”buyurdu.

            Ey İnsan!...

            Bir köpeğe yapılan iyilik boşa gitmez de,insanlara yapılan iyilik hiç boşa gider mi?

            Elinden ne kadar iyilik yapmak geliyorsa,o kadar yap.Çünki Allah,iyilik kapısını kimseye kapatmamıştır.

            Kimseye kötülük etme!...”(N.Sevinç)