|
Boşluğun Anlamı ve "Esir Maddesi" |
|
Bu yazımızda uzay ortamını hangi tanecikler dolduruyor sorusuna cevap aramayacağız. Dikkatlerimizi Kuantum bilimi ile gündemin başına oturan “alan” kavramına yönelteceğiz. Boşluğun gerçekten “boş” olup olmayacağını araştıracağız. Kozmolojinin ince bir sırrı ve maddenin en nihai noktası kabul edilen “esir konusunu “kuantum alanı” ışığında gündeme getireceğiz. Ether (esir) kelimesinin eski çağlarca göğün maviliği anlamına geldiği; fezayı mavileştiren cevher – öz anlamında kullanıldığı rivayet edilir. On yedinci yüzyılda bu terim Descartes tarafından benimsenmişti. Descartes, esirin gökyüzünün boşluklarını doldurduğunu ve boş uzay denen şeyin bir basınçlı dolgunluk olduğunu ileri sürdü. Esirin, manyetizma gibi uzayda faaliyet gösteren çekme ve itme güçlerinin aktarılmasında da aracı olduğunu ekliyordu. Tabiatla ilgili teorileri daha ziyade gözleme bağlayan Newton’un aksine Descartes mantıksal analizden, metafizik ve dinî inançlardan destek alıyordu. Descartes’a göre esir mantıksal bir gereklilik, Newton’a göre ise deneysel bir hipotez idi.
Esire
olan ilgi 19. yüzyıl başlarında birbirinden farklı metafizik varsayımlara
dayalı iki farklı araştırma yaklaşımının sonucu olarak yeniden dirildi.
Bunlardan biri Alman tabiat filozofu ve şair Johann Wolfgang Goethe
(1749-1832) tarafından gösterildi. Doğa filozofları materyalist ve ateist
görüşlere ve Newton fiziğindeki mekanik tabiat görüşlerine karşı tepki
gösteriyorlardı. Bunlar, dünyaya bir makina olarak bakan klasik bilimsel
görüşleri reddediyorlardı. Bunlardan birisi olan Lorenz Oken (1779-1851)
maddenin, elektrik ve manyetik güçlerin etkisi altındaki esirden
kaynaklandığı görüşünü ileri sürdü. “Eğer bir esir varsa sırf ışınların iletilmesinden başka yararları da olması gerektiği hiç de ihtimal dışı değildir.[1] Elektromanyetik alanlar teorisini geliştiren Maxwell (1831-1879), manyetik kuvvetlerin ve ışığın her ikisinin de esir içinde iletildiğini öne sürüyor; bu kuvvetlerin, uzayda elektrik ve manyetik yüklü kütlelerin çevresinde üretilen esir bükülmeleri olarak değerlendirileceğini ifade ediyordu. Esirin çok farklı ve üzerinde çalışılması zor bir konu olduğu aşikardı. Esir karşı evren (parelel evrenler) dediğimiz metafizik-soyut uzaylara ait soyut zaman küresi ise ve ışıktan hızlı titreşiyorsa ve bu ortamın zamanı bizim de zamanımızı oluşturuyorsa bunu kolayca belirleyemeyecektik. Gerçi uzay-zaman denen örgümüz, aslında üçü yer (mekan-uzay) bildiren üçü de zaman bildiren bir ortak sistem meydana getirdiğini artık biliyorduk. Ancak gerçeğin bu kadar gizli olmasındaki asıl neden belki de duyularımızın fizik ötesi dünyayı algılayamıyor olmasında yatıyordu. Çünkü yarı fiziksel (ışın-kuant dünyası) varlıları tam olarak kavradığımızı dahi söyleyemiyoruz. Işığın her dalga boyunu göremiyoruz, her ses dalgasını duyamıyoruz. Gözümüzün ve kulağımızın duyarlı olabildiği frekanslar son derecede sınırlı bir alanı kapsıyor. Doğru dürüst maddeyi bile gördüğümüz söylenemezdi. 19. Yüzyılın sonlarında “esirin” nasıl anlaşıldığını yansıtması açısından 1883 yılında ünlü Nature dergisinde yer alan ifadeler hayli ilginçtir: “Esir genelde bir akışkan ya da bir mayi olarak adlandırılmaktadır ve yine katılığı itibariyle bir jele benzetilmektedir; oysa bu adların hiç biri uygun değillerdir; bunların hepsi moleküler gruplardır, dolayısıyla esir gibi değillerdir; eylemsizlik özelliği olan sürekli sürtünmesiz bir ortamı basit olarak ve tek başına düşünelim, mefhumun muğlaklığı, bilgimizin şu anki durumunda münasip olduğundan daha fazla bir şey olmayacaktır. Kusursuz devamlılığı olan, ince, sıkıştırılamayan, tüm uzaya yayılan ve içinde yerleşik sıradan maddenin molekülleri arasında sızan ve kendi imkanları ile birini diğerine bağlayan bir özdek fikrini idrak etmeye çalışmalıyız. Ve onu cisimler arasındaki tüm hareketlerin sürüp gittiği evrensel bir ortam olarak kabul etmeliyiz. O halde bu onun -- hareket ile enerjinin ileticisi olarak -- fonksiyonudur.”[2] Evren ve Kuran Allah’ın iki ayrı kitabı. Kuran, “Kainat kitabının” izah ve tercümesi niteliğinde ve ondan Yaratıcısı hesabına bahsediyor ve yaratılışa ait sırlara değeri nisbetinde yer veriyor. Kuranı çağımızın anlayışına sunan ve tabiat ve evrene ait sırları yorumlayan Bediüzzaman bir ayette yer alan“su” terimini “esir” olarak yorumlar ve onun maddî yaratılışa menşe olduğunu ifade eder. “Arşı su üzerindeydi ayeti, şu madde-i esiriyeye işarettir ki; Cenab-ı Hakkın Arşı, su hükmünde olan esir maddesi üzerinde imiş; esir maddesi yaratıldıktan sonra, Saniin ilk icatlarının tecellisine merkez olmuştur. Yani esiri halk ettikten sonra, cevahir-i ferde kalbetmiştir (İşarat-ül İ’caz)”. Bediüzzaman’ın bu konuyla alakalı diğer açıklamalarını konumuzun sonunda tartışacağız.
Evrendeki Birlik
19.
yüzyıla kadar atomla ilgili bilgilerimiz oldukça sınırlı idi. Atom içi
dünyanın özellikleri ve Kuantum teorisi ile 20. yüzyıl, elektromanyetik
dalgalardan ibaret enerji ve ışınların yüzyılı oldu. Newton sonrasında evren yasaları genelleştirilmiş ve bütün yaratılışı kapsamıştı. Madde, uzayda koordinatlarla belirlenmiş, bir hız sınırı bulunan ve katı-sıvı-gaz gibi hallere dönüşebilen bir bilardo topları yumağıydı. Her atom kendi sınırları içinde, bir komşu atomla ilgiliydi ve hareket halinde bulunan elektronları ortak olarak kullanmaktaydılar. Kuantum fiziği, atomaltı dünyaya inerek, oradaki gerçek durumu, içinde yaşadığımız kâinatı oluşturan zerrelerin dünyasının bildiğimiz dünyadan çok farklı olduğunu keşfetti. Bu bilime göre birbirinden ayrı ve farklı duran atom parçacıkları, aslında birbiriyle alâkalı ve bağlı; bölünmez dinamik bir bütünlük içinde bulunur. Birbirinden çok uzak şeyler sebep-sonuç zinciri olmaksızın birbirine bağlıdır. Yüksek enerji fiziği deneylerindeki gelişmeler gösterdi ki, parçacık dünyası dinamik bir yapıya sahiptir. Parçacıklar değişmez ve sabit değiller; pek âlâ başka parçacıklara dönüşebilmektedir. Eski anlayışa göre maddenin temeli sayılan atom ve atom altı tanecikler, birbirinden bağımsız “sert nesne” ve “katı yapıtaşı” larıydılar. Materyalist düşünceye de temel teşkil eden bu anlayış maddenin derinliklerine inilince temelden değişikliğe uğramak zorunda kaldı. Çünkü maddenin en alt seviyelerine indiğimizde karşımıza “temel yapı taşları” değil, bütün parçaları arasında var olan karmaşık ilişkiler dokusu çıkıyordu. Sonuçta, katı birimler bir bir erimiş ortada “sert nesneden” eser kalmamıştı. Bu anlayış rüzgarı ile maddeci düşünce ve determinist anlayış büyük darbe yemişti. Yine Kuantum mekaniğinin bulgularına göre aslında parçacık denen şey hareketten ibaret kalan bir şeydi. Parçacıklar enerjiden oluşturulabildikleri gibi, tamamen enerjiye de çevrilebilirlerdi. Böylece, içinde yaşadığımız dünyada "temel parçacık", "maddi öz" ya da " yalıtılmış nesne" gibi klâsik kavramlar artık anlamsız hale geliyordu. Evrenin birbirinden ayrı yalıtılmış nesnelerden oluştuğu görüşü geçerliliğini kaybedince zaman ile uzayın geleneksel anlamları ve bilinen sebep-sonuç ilişkisi gibi kavramlar da rafa kaldırıldı. Yeni fizikle birlikte sadece madde ve parçacık anlayışı değil “boşluk” kavramı yepyeni bir kimliğe büründü. Bu yeni modern görüş “boşluğu” adeta “canlandırıyor” onu adeta evrenin “yaşama ortamı” ve “hayatî nefes yada enerji” konumuna yükseltiyordu. “Yeni Çağın” bilim anlayışını oluşturan teorilerin birisi "İzafiyet teorisi" idi. "İzafiyet teoremi” bizim idrak alanımızı aşan “zaman” denen bir dördüncü boyutun varlığından söz eder ve zaman ile uzayın, aslında birbirinden ayrılamayacağını ve bazen de birbirlerine dönüştüklerini anlatır. Bu konuda ilk tartışma Einstein ile başlamıştı. Sonraki yıllarda Kuantum teorisi ile İzafiyet teorisi bir araya getirildi. Bu birleştirme sonucu atom-altı parçacıklar kuvvet alanları ile açıklanmaya başlıyor, “Boşluk” dediğimiz cisimlerin çevresi de çok önemli bir dinamik değer olarak karşımıza çıkıyordu. Boşluk, maddeyi meydana getiren parçacıklarla ayrışamaz bir kozmik ağın bağlantılarıydı. Kuantum dünyası gerçekten çok büyük bir düzen içinde işleyen kainatın, ihtimaller üzerine inşa edildiğini, katı olarak gözüken maddeler kendine ait hiçbir boyutu olmayan şeylerden oluştuğunu söylüyordu. Bu ise dünyaya, ve tüm evrensel olaylara bakışımızda farklılıklar getirmişti. Kuantum bize, içinde yaşadığımız dünyayı birbirinden yalıtılmış çok küçük öğelere ayıramayacağımızı gösteriyordu. Kuant olarak nitelendirilen enerji -- ışın, dalga, tanecik -- ne varsa birbirinden ayrı ve bağımsız tanecikler değillerdi. Birbiriyle bağlantılı olup, biri diğerine muhtaçtı. Sanki her bir tanecik bir “küll’ olup, bütüne açılıyordu. Bu açılış da vasıta ve aracı mekanın dördüncü boyutu olan “tüneller” öngörüldü. Buna “Evrenin üçüncü düzlemi” de denir. Kuantlar ölçeğinde her şey sanki birer ada gibi birbirinden bağımsızdır ama, bu sayısız adaların alttan okyanus tabanından birbirine kara bağlantıları mevcuttur. Böylece fert (cüz), tüm olana (külle) bağlanır. Tüm parçalar aralarında münasebetlerin devam ettiği bir doku ve örgü bütünlüğü vardır. Bir şey her şeyle bağlı, bir şey neye muhtaçsa her şey de aynı şeye muhtaçtı. Kuantum modeli, böylece küçük-büyük, basit-karmaşık, kozmik, atomik her şey, karşılıklı birbirine muhtaç ve bir gerçeğin ayrılmaz birer parçası halinde yeni bir evren modeli çıkardı. Yeni modelde “boşluk” kavramı eski klasik anlamını kaybediyor ve varlığın menşei ve faaliyet alanı konumuna yükseliyordu. İzafiyet teorisi de Kuantum bulgularına destek veriyordu. Madde, hareket ve boşluk birbirinden ayrı ve bağımsız şeyler değildi. Birbirinden ayrılamaz bir bütününün unsurlarıydı. Sadece madde ile boşluk değil, yük ile akım; elektrik ile manyetik alan da bu bütünlüğe dahil olmuş ve birliğin çerçevesi ve boyutu evreni içine alacak şekilde genişlemeye başlamıştı. Tüm hareketler izafi olduğuna göre her türlü yük, bir akım olarak da idrak edilebilmektedir. Nitekim elektrik alanı, aynı anda bir manyetik alan olabilmekte ve biri diğerinin yerine geçebilmektedir. Bu yüzden her iki alan, tek bir elektromanyetik alan halinde birleştirilmiştir. Araştırmalar derinleştikçe bu birlikteliğe yeni halkalar eklendi. Nihayet Kuantum alanının evrenin en önemli öteki kuvvetiyle, yani yerçekimi kuvveti ile bağlantısı ortaya çıkarıldı. Modern fizik, maddeleri Mach ilkesine [3]< span> < span> “Günümüzde kozmoloji dalında meydana gelen gelişmeler, günlük kural ve şartların evrenin uzak bölgeleri olmadan geçerli olamayacağını ve evrenin söz konusu uzak bölgelerinin ortadan kalkması halinde uzay ve geometri hakkında sahip olduğumuz bütün fikirlerin geçersiz olacağını hızla ortaya çıkarmışlardır. Günlük tecrübelerimiz, en küçük detaylarına kadar evrenin büyük ölçekli nitelikleri ile o kadar içli dışlıdır ki, onların ikisini birbirlerinden ayrı olarak düşünmek bile imkansız bir hale gelmiştir.”[4] Kâinatın parçalara ayrılamaz bütünlüğü, kozmozun birliği; birbirinden farklı ve zıt kuvvetlerin, enerji ve maddi unsurların aslında tek bir yapının değişik fazları ve dalgalanmaların ibaret ortaya çıkarılması gerçekten bu keşiflerin en büyük zaferi idi. Bu keşiflerin arkasında görünen bir gerçek de bu akıl almaz birliği tesis eden ve bozulmadan devamını sağlayan bir “Yaratıcı” nın varlığının bilim aynasında açıkça görünmesiydi. Kuran ve tüm semavi kitapların temeli olan tevhid inancı; Allahın varlığı ve birliği, kainat kitabının da en açık ve en temel gerçeği olarak karşımıza çıkmıştı. En küçüklerin dünyasından en büyüklerin dünyasına kadar her şeyin birbiriyle bağıntısı; kozmozdan kuantuma evrenin yekpare yapısı ile gündeme gelen başka bir konu daha vardı: Bu bütünlüğün sağlandığı ve her şeyi birbirine bağlayan bir destek ortamının varlığı.
Kuantum Alanı Yüzyıllardır süren “madde atomlardan mı, yoksa bazı temel sürekliliklerden mi oluşur?“ tartışması, modern fiziğin geliştirdiği “Kuantum alanı” kavramı ile hiç beklenmedik biçimde cevap bulmuştu. Çünkü “alan”, uzayın her yerinde mevcut olan “sürekli” bir yapıydı. Boş zannedilen alanın, parçacık yönü ile, “sürekli olmayan”, yani “taneciksel” bir yapı ortaya koyabildiği görüldü. Çünkü bildiğimiz elektromanyetik bir alan, “serbest alan” olarak belirebilir (hareket eden dalga - fotonlar). Ya da yüklü parçacıklar arasındaki kuvvet alanı olarak ortaya çıkabilir. İkinci durumda, kuvvet, etkileşen parçacıklar arasında gerçekleşen bir “foton alış-verişi” şeklinde kendini göstermektedir. İki elektron arasında bildiğimiz elektriksel itme ise yine söz konusu foton alış-verişi nedeniyledir. Bu ilginç gelişme ve keşifler “boşluktan” “nesnel yada ışınsal varlıkların” doğması anlamına geliyor; alan dediğimiz cisimlerin çevresini varlığın menşei ve yeşerme ortamı ve hatta faaliyet alanı konumuna yükseltiyordu. Kuantum elektrodinamiğinin en can alıcı özelliği iki değişik ve zıt kavramı birleştirmiş olmasında gizlidir. Çünkü elektromanyetik alan kavramı ile elektromanyetik dalgaların tane-parça belirişleri olan foton kavramını birleştirebilmiştir. Fotonlar aynı zamanda birer elektromanyetik dalga oldukları ve bu dalgalar da “titreşen alanlardan” meydana geldikleri için, fotonlar, aynı zamanda birer elektromanyetik alanın belirişi halindedirler. İşte “Kuantum alanı” diye ortaya çıkan yeni kavram, kuant ya da foton denilen biçim alabilen bir alanın meydana gelmesidir. Bunun anlamı, bütün atom-altı parçacıkları ve onların etkileşimleri, farklı bir “alan”a denk düşmesi ve alandan meydana gelmesidir. İşte parçacık dediğimiz sert ve katı madde ya da cismi meydana getiren şey, bu boş dediğimiz alanın bölgesel yoğunlaşmalarından ibaret kalmaktadır. Yani gelip, giden ve bu arada da özgün karakterlerini yitiren ve ait oldukları alanda kaybolan enerji yoğunlaşmaları halindedirler. Var bildiğimiz ne varsa her şey bu ortamda hiç durulmayan bir hareketle ve büyük bir enerji titreşimi yada zikri halinde var olmakta ve aynı anda da yok olmaktadır. Diğer bir ifade ile nesneler “boşlukların” geçici birer belirişleri gibidir. Böylece boşluk da fizik ötesi ya da yarı-fiziki yapısı ile varlıklar içerisinde yerini alıyor, “boş” olmaktan kurtuluyordu. Bu demektir ki, Kuantum alanı “boş” bir boşluk” değil uzayın belirli bir yerinde var olan sürekli bir “aracı” (ya da aktarıcı) rolüne sahipti. Biçimsiz ve şekilsiz olan kuantum alanı bütün biçimlerin tarlası ve ya da hamurunu teşkil ediyordu. Sahanın uzmanları, evren onunla “canlı” kalır, hatta evrenin “hayatî nefes” ya da “hayati enerji” sidir diyerek bu alanın olağanüstü önemine dikkat çekiyorlardı. Walter Thirring modern fizik dalında geliştirmiş olduğu alan kavramında şunları söylemektedir: “Modern teorik fizik, maddenin özü hakkındaki görüşlerimiz, farklı bir duruma getirmiştir. Böylece dikkatimizi görünen varlıklardan (yani, parçacıklardan) temel bir varlığa, yani alana çevirmemize sebep olmuştur. Buna göre, maddenin var olması, yalnızca mükemmel olan durumda meydana gelen bir bozulmanın bir neticesidir. Neredeyse küçük bir “leke” oluşmuştur demek geliyor içimden. Tabi buna bağlı olarak da temel parçacıklar arasında oluşan kuvvetleri açıklayan basit yasalar var olamayacaklardır. Yani düzen ve simetriyi, temel ve genel “alan” da aramalıyız.< span>[5]< span> < span> Albert Einstein'ın dediği gibi: “Bundan dolayı maddeyi, alanın aşırı derecede yoğunlaştığı uzay bölgelerinden oluşan bir şey olarak algılayabiliriz. Söz konusu yeni fizik anlayışında hem alana ve hem de maddeye ayrı ayrı yer yoktur. Çünkü burada “alan” tek gerçekliktir.”[6]
Kuantum Alanı ve Esir Kuantum alanı, varlıkların faaliyet alanı ve ilişki ağları ortamı ise ortamdaki etkileşmeler ne şekilde cereyan etmektedir? Kuantum alanı kavramına göre tüm uzay kararlı bir dalga bütünü ve birliği olup bu etkileşmeler “dalgalar” şeklinde olmaktadır. Bu anlayış bize “Sema, emvacı karardade (kararlı dalga) olmuş bir denizdir” sözüyle semayı (feza, uzay-zaman) dalgaları kararlı haldeki bir denize benzeten Peygamber sözünü hatırlatmaktadır. Konunun başında da ifade ettiğimiz gibi Kozmozdaki sırları onun Yaratıcısı adına ele alan Bediüzzaman “Esir” ile ilgili hayli ilginç yaklaşım ve açıklamalarda bulunmaktadır. Bediüzzaman esiri, “Ecram-ı ulviyenin cazibe ve dafia gibi kanunlarının rabıtası ve ziya ve hararet ve elektrik gibi maddelerdeki kuvvetlerin naşiri ve nakili, o fezayı dolduran bir madde” olarak ifade etmekte; onu “en ziyade mekana dağılmış hadsiz kesretli bir maddi madde” olarak değerlendirmektedir. Bediüzzaman’ın, fezanın ‘esir’ ile dolu olduğunu ifade ettikten sonra “meyveler ağacını; çiçekler çimenlerini; sümbüller tarlalarını; balıklar denizini bilbedeha gösterdiği gibi; şu yıldızlar dahi, bizzarure; menşe’lerini, tarlasını, denizini, çimengahını vücudun, aklın gözüne sokuyorlar.”(Sözler, 569) ifadeleriyle de esirin varlıkların hem teşekkül hem de faaliyet alanı olduğunu belirtmektedir. Devamla, ulvi alemde, yani fizik ötesi kanunlara göre çalışan metafizik alemlerin muhtelif tabakalara ayrıldığını her birinin kendine has kanunlarını bulunduğunu böylece yedi farklı uzay-mekanın farklı işleyiş mekanizmaları olduğunu bahsettikten sonra “esir”in tüm bu alemlerin ortamı ve alanı olduğuna dikkat çeker. “Madem Alem-i Ulvide muhtelif teşkilat var, muhtelif vaziyetlerde görünüyor. Öyle ise, o ahkamların menşe’leri olan semavat, muhteliftir. İnsanda, cisimden başka nasıl akıl, kalb, ruh, hayal, hafızı gibi manevi vücudlar var... Elbette, insan-ı ekber olan alemde ve şu insan meyvesinin şeceresi olan kainatta, alem-i cismaniyattan başka alemler var. Hem alem-i arzdan, ta Cennet alemine kadar her bir alemin birer seması vardır.” Esirin her bir alemin dokusunu teşkil etmesiyle ve 7 alemin ayrı ayrı hüküm kaidelerine göre yapılanmaya maruz kaldığını şu ifadelerle belirtiliyor: “Esir kalmakla beraber sair maddeler gibi muhtelif teşekkülata ve ayrı ayrı suretlerde bulunduğu tecrübeten sabittir. Evet nasıl ki: Buhar, su, buz, gibi havai, mayi, camid üç nevi eşya, aynı maddeden oluyor. Öyle de: Madde-i Esiriyyeden dahi yedi nevi tabakat olmasına hiçbir mani-i akli olmadığı gibi, hiçbir itiraza medar olamaz.” (Lemalar, 67) Evrenin sırlarını Kuranın ışığında keşfeden Bediüzzaman’ın ifadelerinde bu boşluğun sadece varlığın beliriş ortamı ve faaliyet alanı ile sınırlı kalmadığı onun “Nakillik ve infial hassasıyla ve vazifesiyle teçhiz” edildiği, ilahi arşlardan biri olduğunu anlamaktayız. Elbette ki esir ortamındaki faaliyetler, su ve toprak arşlarındakinden farklı olacaktır. Çünkü esir, Cenab-ı Hakkın “en nazenin bir hulle-i icraatı” dır. Bu yüzden, tartıya ve ölçüye girmeyenlerin, ruhani ve manevi varlıkların da yaşama ortamı ve faaliyet alanı olduğunu düşünebiliriz. Diğer taraftan, hava unsurunun manevi cephesi olan esir “bir hüve olarak alem-i misal ve alem-i manaya bir anahtar” olmaktadır. Bu sebeple “mevcudata nazaran akıcı bir su gibi, mevcudatın aralarına nüfuz etmiş bir madde” olarak esir, madde alemini mana alemlerine bağlayan, hem bu aleme hem de öbür alemlere benzeyen ikisinin arasında bir yapıya sahip olacaktır. Bediüzzaman’ın da dikkat çektiği gibi “ruha yakın” bir yapıda ve “vücudun en zayıf mertebesi” olan “esir”i anlaşılır kılmak kolay bir mesele değildir. Esir, ışınlarla, manyetik ve nükleer kuvvetlerle ve çekim ile fiziki ve kimyevi herhangi bir etkileşime girmiyorsa spektroskopik cihazların ölçüm alanının dışında kalıyorsa, somut ve ayrıntılı neticelere ulaşılamayacaktır. Enerjinin bile hala birçok çeşidi bize meçhul durumda iken ışıktan da öte metafizik unsurları kolayca anlaşılır hale getirmek mümkün değildi. Önümüzde evrenin hala bilmediğimiz nice kanunları ve çözülmesi gereken sayısız sırları sırada keşif bekliyor.
“Kuantum alanın” ortaya koyduğu görevler ve icrasına vesile olduğu
faaliyetler, bu alanın “esir ortamına” tekabül edip etmediği sorusunu
gündeme getirmiştir. Dikkatlerin üzerinde toplandığı nokta ise, bu alanla
gelişen anlam derinliğinin öteden beri var olan esir ortamı anlayışına
paralellik arz etmesidir. Bilimin özellikle yeni fiziğin gittikçe madde
ötesi unsurları gündemine sokması ve türlü türlü ince teknolojilerle
bilinmeyenlerin sırları üzerindeki yoğun çabaları neticesinde gelecekte
“kuantum alanı-esir” ilişkisi konusunda daha açık bir anlayışa
ulaşabileceğimizi söyleyebiliriz.
2004-10-26 |