Bakınız -Bazı tesbitler için......   http://www.tesbitler.com/kitaplar/Muhtelif%20Kitaplar/%C3%B6zl%C3%BC%20s%C3%B6zler/tesbitler.htm

Mehmet Özçelik- www.tesbitler.com

http://www.tesbitler.com/hikayeler/bedeli.htm

http://www.tesbitler.com/hikayeler/anzak.htm

Çanakkale Şehidinin Mektupları
2 Haziran 1915 tarihinde yaralanmış ve Çanakkale Askeri Hastahanesi'nde
şehitlik rütbesine ulaşmıştır.
Sebebî hayatım, feyz-ü refikim,
Sevgili Babacığım, Valideciğim,
Arıburnu'nda ilk girdiğim müthiş muharebede sağ yanımdan ve pantolonumdan
kurşun geçti, hamdolsun kurtuldum. Fakat bundan sonra göreceğim
muharebelerden kurtulacağımdan ümidim olmadığından bir hatıra olmak üzere
şu yazılarımı yazıyorum.
Hamdü senâlar olsun Cenab-ı Hakk'a ki beni bu rütbeye kadar isal etti.
Yine mukadderatı ilahiye olarak beni asker yaptı. Size de ebeveynim olmak
dolayısıyla beni vatan ve millete hizmet etmek için ne suretle yetiştirmek
mümkün ise öylece yetiştirdiniz. Sebeb-i Feyz-ü refikim ve hayatım
oldunuz. Cenab-ı Hakk'a ve sizlere çok teşekkür ederim.
Şimdiye kadar milletin bana verdiği parayı hak etme zamanıdır. Vazife-i
mukaddese-i vataniyeyi ifaya cehdediyorum. Rütbe-i şehadete suudedersem
Cenab-ı Hakk'ın en sevimli kulu olduğuma kanaat edeceğim. Asker olduğum
için bu her zaman benim için pek yakındır, sevgili babacığım ve
valideciğim. Göz bebeğim olan zevcem Münevver ve oğlum Nezihciğimi evvela
Cenab-ı Hakk'ın saniyenin size himayenize tevdi ediyorum. Onlar hakkında
ne mümkünse lütfen yapınız.
Oğlumun talim ve terbiyesine siz de refikamla birlikte lütfen sayediniz.
Servetimizin olmadığı malumdur. Mümkün olandan fazla bir şeyi isteyemem,
istesem de pek beyhudedir. Refikama hitaben yazdığım matuf mektubu lütfen
kendi eline veriniz. Fakat çok müteessir olacaktır, o teessürü izale
edecek vechile veriniz. Ağlayacak üzülecek tabii teselli ediniz.
Mukadderat-ı ilahiye böyleymiş. Malumat ve düyunatın hakkında refikam
mektubunda laf ettiğim deftere ehemmiyet veriniz. Münevver'in hafızasında
veyahut kendi defterinde mukayyet düyunat da doğrudur. Münevver'e yazdığım
mektubum daha mufassaldır kendisinden sorunuz.
Sevgili baba ve valideciğim.
Belki bilmeyerek size karşı birçok kusurlarda bulnumuşumdur. Beni
affediniz, hakkınızı helal ediniz, ruhumu şadediniz, işlerimizi
tavsiyesinde refikama muavenet ediniz ve muin olunuz.
Sevgili Hemşirem Lütfiyeciğim.
Bilirsiniz ki sizi çok severdim. Sizin için vesayimin yettiği nisbette ne
yapmak lazımsa yapmak isterdim. Belki size karşı da kusur etmişimdir, beni
affet mukadderatı ilahiye böyleymiş hakkını helal et, ruhumu şadet,
yengeniz Münevver hanımla oğlum Nezih'e sen de yardım et, sizi de Cenab-ı
Hakk'ın lütuf ve himayesine tevdi ediyorum.
Ey akraba ve ehibba ve evda cümlenize elveda, cümleniz hakkınızı helal
ediniz. Benim tarafımdan cümlenize hakkım helal olsun. Elveda elveda
cümlenizi Cenab-ı Hakk'a tevdi ve emanet ediyorum.
Ebediyen Allah'a ısmarladım.

 

**Sevgili babacığım ve valideciğim.
Oğlunuz Mehmet Tevfik

--------------------------------------------------

Mektubu Yazan: İhtiyat Zabit ( Yedek Subay ) namzedi Edhem, İstanbul Hukuk
Fakültesi son sınıfına devam ederken, aynı zamanda Beyazıt Numune
Mektebi'nde öğretmendi ( 1912 ).
Gönüllü olarak katıldığı Çanakkale Savaşı'nda bu mektubu yazdıktan bir
süre sonra şehitlik mertebesine yükselmiştir.
Valideciğim,
Nasihat-âmiz mektubunu, Divrin Ovası gibi güzel, yeşillik bir ovacığın
ortasından geçen derenin kenarındaki armut ağacının sayesinde otururken
aldım. Tabiatın yeşillikleri içinde mest olmuş ruhumu bir kat daha takviye
etti. Okudum, okudukça büyük dersler aldım. Tekrar okudum. Şöyle güzel ve
mukaddes bir vazifenin içinde bulunduğumdan sevindim. Gözlerimi açtım,
uzaklara doğru baktım. Yeşil yeşil ekinlerin rüzgâra mukavemet edemeyerek
eğilmesi, bana, annemden gelen mektubu selâmlıyor gibi geldi. Hepsi benden
tarafa doğru eğilip kalkıyordu ve beni, annemden mektup geldi diyerek
tebrik ediyorlardı.
Gözlerimi biraz sağa çevirdim güzel bir yamacın eteklerindeki muhteşem ça.
ağaçları kendilerine mahsus bir sedâ ile beni tebşir ediyorlardı.
Nazarlarımı sola çevirdim çığıl çığıl akan dere, bana validemden gelen
mektuptan dolayı gülüyor, oynuyor, köpürüyordu... Başımı kaldırdım,
gölgesinde istirahat ettiğim ağacın yapraklarına baktım. Hepsi benim
sevincime iştirak ettiğini, yaptıkları rakslarla anlatmak istiyordu. Diğer
bir dalına baktım, güzel bir bülbül, tatlı sedasile beni tebşir ediyor ve
hissiyatıma iştirak ettiğini ince gagalarını açarak göstermek
istiyordu.
İşte bu geçen dakikalar ânında, hizmet eri:
- Efendim, çayınız, buyurunuz, içiniz, dedi.
- Pekâlâ, dedim. Aldım baktım, sütlü çay...
- Mustafa bu sütü nereden aldın? dedim.
- Efendim, şu derenin kenarında yayıla yayıla giden sürü yok mu?
- Evet, dedim. Evet ne kadar güzel.
- İşte onun çobanından 10 paraya aldım.
Valideciğim, on paraya yüz dirhem süt, hem de su katılmamış. Koyundan
şimdi sağılmış, aldım ve içtim.
Fakat bu sırada düşünüyorum. Ben validemin sayesinde onun gönderdiği para
ile böyle süt içeyim de, annem içmesin, olur mu? Şevket neden içmiyor?
dedim.
Fakat yukardaki bülbül bağırıyordu: "Validen kaderine küssün, ne yapalım.
O da erkek olsaydı, bu çiçeklerden koklayacak, bu sütten içecek, bu
ekinlerin secdelerini görecek ve derenin âheste akışını tetkik edecek ve
çıkardığı sesleri duyacak idi."
Şevket merak etmesin,o görür, belki de daha güzellerini görür.
Fakat valideciğim, sen yine müteessir olma. Ben seni, evet seni mutlaka
buralara getireceğim. Ve şu tabiî manzarayı göstereceğim. Şevket, Hilmi de
senin sayende görecektir.
O güzel çayırın koyu yeşil bir tarafında, çamaşır yıkayan askerlerim saf
saf dizilmişler. Gayet güzel sesli biri ezan okuyordu.
Ey Allahım, bu ovada onun sesi ne kadar güzeldi. Bülbül bile sustu,
ekinler bile hareketten kesildi, dere bile sesini çıkarmıyordu. Herkes,
herşey, bütün mevcudât onu, o mukaddes sesi dinliyordu. Ezan bitti. O
dereden ben de abdest aldım. Cemaat ile namaz kıldık. O güzel yeşil
çayırların üzerine diz çöktüm.
Bütün dünyanın dağdağa ve debdebelerini unuttum. Ellerimi kaldırdım,
gözümü yukarı diktim, ağzımı açtım ve dedim:
- Ey Alemlerin Rabbı olan Allah’ım! Ey şu öten kuşun, şu gezen ve meleyen
koyunun,
şu secde eden yeşil ekin ve otların, şu heybetli dağların Hâlıkı! Sen
bütün bunları bize verdin. Yine bize bırak. Çünkü böyle güzel
yerler, seni takdis eden ve seni ulu tanıyan Müslümanlara mahsustur.
" Ey benim Yarabbim! Şu kahraman askerlerin bütün dilekleri: ismi-i
celâlini İngilizlere ve Fransızlara tanıtmaktır. Sen bu şerefli dileği
ihsan eyle, ve huzurunda titreyerek, böyle güzel ve sakin bir yerde sana
dua eden biz askerlerin süngülerini keskin, düşmanlarını zaten kahrettin
ya, bütün mahveyle!"
Diyerek bir dua ettim ve kalktım. Artık benim kadar mes'ut, benim kadar
mesrur bir kimse tasavvur edilemezdi.
Anneciğim, oğlun Halit de benim gibi güzel yerlerdedir.
Dünyanın en güzel yerleri burası imiş. Yalnız bu memleketlerde düğün
olmuyor. İnşallah düşman asker çıkarır da, bizi de dotürürler, bir düğün
yaparız, olmaz mı?
Kadir'e mektup yazdım.
Valideciğim, evdeki senet vesaireyi kimselere kat'iyyen vermeyin ve
sorarlarsa biz bilmiyoruz deyin.
Çantayı al, sandığa koy. Ben sana vaktiyle anlatmış idim, bu dünya
böyledir.
Fakat sen merak etme. O parayı vermese, adliyedeki adam vermezdi. Hani
nasıl aldık. Yalnız zaman ister.Valideciğim, çamaşır filan istemem, paralarım duruyor, Allah razı olsun.
Oğlun Hasan Edhem - 4 Nisan 1331 ( 17 Nisan 1915 )

*******************

Çanakkale Hatıraları ----------------------------------------------------------
Muhterem ziyaretçilerimiz 18 Mart "Çanakkale Zaferi" dolayısıyla sizlere Çanakkalede yaşanan hadise/hatıralardan birkaçını nakledeceğiz. (Allah Şehidlerimizden razı olsun.)
GÖZLERİM GÖRECEĞİNİ GÖRDÜ...
O gün Boğaz tabyaları arasında en çok iş gören ve en çok hasara uğrayan Rumeli Mecidiyesi Bataryası oldu. Sabahtan beri muharebenin en şiddetli anlarında dahi iki sahil arasında gidip gelmekten çekinmemiş olan Müstahkem Mevki Komutanı Cevat Paşa, tabyanın feci durumunu haber aldığı zaman yine motora atlayıp Çimenlik İskelesinden karşı sahile hareket etti. Cephaneliği berhava olan tabyanın durumu hazindi. İstihkam yıkıntıları arasında dolaşmakta olduğu sırada bir ağacın altına uzanmış olan bir askerin hali dikkatini çekti ve yanına gidip
" Ne var evlat ?" diye sordu.
Nefer hemen yerinden fırlayıp esas duruş vaziyeti aldı. Çünkü sesi tanımıştı. Ama gözleri başka tarafa bakıyordu.
" Gözlerine bir şey mi oldu oğlum?"
O zaman nefer tok sesiyle " Üzülmeyin efendim" diye cevap verdi. "benim gözlerim göreceğini gördü" ( Evet düşman gemilerine tam isabet kaydedilmiş ve "Ocean" destroyeri hareket edemez hale getirilmişti.)
Cevat Paşa sessiz sessiz ağlıyordu.
----------------------------------------------
SAĞ KOLUMA KAYBETTİM...
Seddülbahir ve Conkbayırın büyük kahramanlarından biride Bombacı Mehmet Çavuş tu. Bu kahraman Anadolu çocuğu, İngilizlerin siperlerimize fırlattığı el bombalarını korkusuzca hemen yakalar, karşı tarafa fırlatır ve zararını kendilerine dokundururdu. İngilizler bunu anlamış olacaklar ki bombaları bir kaç sayı saydıktan sonra fırlatarak Mehmet Çavuş un iadesini önlemeye çalışmışlardı. İşte böyle bir bomba Mehmet Çavuş un elinde patlayarak sağ elinin bileğinden kopmasına sebep olmuştu. Bu yiğit delikanlı vazife şuuruyla hastahaneden tabur kumandanına yazdığı mektupta şöyle diyordu:
"Sağ kolumu kaybettim, zarar yok, sol kolum var. Onunla da pekala iş görebilirim.
 

***********

ÇANAKKALE BOĞAZI EFSANESİ
Abidos kenti, Çanakkale'de Anadolu Miletliler tarafından kurulmuş çok eski bir kentti. Boğazın Anadolu kıyısında, Nara Burnu'nda idi. Boğaz Nara'da sekiz yüz adım genişliğindedir.
Abidos'un karşısında, Gelibolu kıyısında, İsa'dan yedi yüz yıl önce, yine Miletliler'in kurduğu Sestos kenti yükseliyordu.
Sestos'ta duru ve tertemiz sevginin ve masum güzelliğin tanrıçası Afrodit Anadiyomen'in ya da Gökler Afroditi'nin, yani Uraniya'nın genç ve güzel papazçalarından Hero yaşardı. Abidos'ta ise Leandr (Leandros)adlı bir delikanlı otururdu.
Bir ilkbahar, delikanlı "Afrodit ve Adonis"bayramında Hero'yu tepeden tırnağa çiçeklerle bürünmüş görür... Hero'nun aklığına karşı,karın aklığı kömür karası kalırdı. Işık saklıyordu o aklık. Dört yanı duvarlarla kapalı odada soyunsa, aklığın aydınlığı duvarlara vururdu.
Leandr, bu ak kıza, kara sevdayla vurulur. Kızın Leandr'a vuruluşu da Leandr'ınkinden aşağı kalmaz.
Kızın Afrodit Anadiyomen papazçası olmasından mı, yoksa baba ve anaların evlenmelerine izin vermemelerinden mi, delikanlı ile kız evlenemezler. Evlenemeyince de sevgilerinin gizlice tadına varma kararı alırlar.
Leandr, her gece dalgaların gece ağaran köpüğü gibi karşı kıyıya yüzerdi. Söylerler ki ;Hero da her gece bir kulenin tepesine çıkar ve elinde tuttuğu meşale aleviyle, denizde yüzmekte olan canının canına nereye geleceğini belirtirdi.
Başkaları derler ki ;Hero, deniz kıyısındaki evinin penceresinden ışık tutardı.
Fırtınalı bir gece,boğazın suları kudurmuş. Gözünü budaktan sakınmayan Hero'su uğruna kılıç çekip cehenneme atlamayı göze almış olan Leandr, şiddetli aşkının hızıyla denize fırlar. Tam kıyıya yanaşacağı zaman öküzün boynuzlarını bile, alında tüy imişler gibi uçurabilecek bir sağanak meşaleyi söndürüverir. Anaforlar, akıntılar, burgaçlar çıldırışı arasında kalan genç, suların içinde kaybolur ve boğulur.
Meşalesini güç bela yeniden yakan Hero, orada sabaha dek meşalenin biri söndükçe yenisini oluşturur,ellerini yakarcasına...
Herkes sevginin ve gençliğin ne olduğunu bilir. Hero, içinden;"Galiba bu havayı görmüş ve sevgilim buluşmamızı yarına bırakmıştır. " diye düşünür, ama yine de, "Ben bu meşaleyi sabaha dek yakıp duracağım. Çünkü Leandr'ı görmedikçe karanlıktan tiksiniyor, istemiyorum hınzır karanlığı..." diye ekler.
Bir aralık göğün ucundan gün ışımaya başlayınca, bırakmış meşaleyi elinden. Ama bütün canı gözlerinde, bakıyormuş da bakıyormuş denizlere...Bir ara dalgaların kıyıya ittiği bir karaltı görür gibi olmuş.. Yüreği ağzında koşmuş ona, ham de öyle bir hızla ki, bacaklarıyla ayaklarından rast geldiği engellere bıraktığı et parçalarının, yırtılan, etleri olduğunun farkına bile varmamış.
Bakmış, karaltının Leandr olduğunu görmüş. Tek bir acı hıçkırıkla sarsılmış. Dudaklarını yapıştırmış Leandr'ın dudaklarına, Merhametli sular ikisini de koynuna almış. Hero'nun acısına son vermiş, dalalar unutturmuş Leandr'la Hero'yu...
O çağda Milet'in o dolaylarda bastırdığı madalyaların kabartmalarında Leandr yüzerken, Sevgi Tanrısı Eros da elinde meşaleyle gösterilmiştir.
Batının bir çok ozanları bu konuyu şiirlerine konu geçmişlerdir. Lord Byron, burada Leandr gibi yüzmeyi denemiş ve başarmıştır da. Hellenistan seferinde Kurus buradan geçmeye çalışmış, akıntılar kurduğu köprüleri süpürüp götürünce de, denizi kamçılatarak dalgalara dayak attırmıştır.
Abidos kenti, Makedonya Kralı Beşinci Filip'e karşı koyması ile de ünlüdür.

*******

********

"SAĞ KOLUMU KAYBETTİM AMA SOL KOLUM VAR"

Seddülbahir ve Conkbayır'ın büyük kahramanlarından biride Bombacı Mehmet Çavuş 'tu. Bu kahraman Anadolu çocuğu ,İngilizlerin siperlerimize fırlattığı el bombalarını korkusuzca hemen yakalar,karşı tarafa fırlatır ve zararını kendilerine dokundururdu. İngilizler bunu anlamış olacaklar ki bombaları bir kaç sayı saydıktan sonra fırlatarak Mehmet Çavuş 'un iadesini önlemeye çalışmışlardı. İşte böyle bir bomba Mehmet Çavuş 'un elinde patlayarak sağ elinin bileğinden kopmasına sebep olmuştu. Bu yiğit delikanlı vazife şuuruyla hastahaneden tabur kumandanına yazdığı mektupta şöyle diyordu:
"Sağ kolumu kaybettim, zarar yok, sol kolum var. Onunla da pekala iş görebilirim. Beni müteessir eden ve yine kıtama iltihak edip düşmanla çarpışmama mani olan şey yaramın henüz kapanmamış olmasıdır.
Hastahaneden kurtularak halen harbe iştirak edemediğim için beni mazur görünüz, affedeniz muhterem kumandanım.."

***